Η γέννηση του « Θείου Βρέφους» στη διαδρομή των Αιώνων

Από τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου (25.12.09)

Ο άνθρωπος επένδυσε στην ελπίδα του νέου, της καινοτομίας, του ρηξικέλευθου, της ανακάλυψης, της εφεύρεσης στο χώρο των ιδεών, της επιστήμης, της τέχνης, της τεχνολογίας, της τεχνικής, των γραμμάτων,της καλλιτεχνικής έκφρασης, για να αντιμετωπίσει τα προβλήματα ως άτομο ή ομάδα. Η έλευση του νέου στις θρησκείες ενσαρκώθηκε ιδεατά πάντα με την γέννηση κάποιου σφριγηλού με τη σφραγίδα της τελειότητας βρέφους, υπερφυσικών και άρα θεϊκών δυνατοτήτων, που τα ονόμασαν «Θεία ή Άγια Βρέφη» Οι γεννήσεις όλων αυτών συμπίπτουν χρονικά με τις χειμερινές τροπές του ηλίου όπως λένε οι Αστρονόμοι και γιορτάζονται λίγο μετά τη μεγαλύτερη και γι αυτό ιερότερη νύχτα του χρόνου την 21η Δεκεμβρίου. Η ιερότητα της αυτής αναφέρεται στη Μυθολογία: «η ΝΥΧΤΑ ήταν ένα μαύρο πουλί . Γονιμοποιήθηκε από τον ΑΝΕΜΟ και γέννησε το πρώτο ΑΥΓΟ μέσα στον απέραντο κόλπο της ΣΚΟΤΕΙΝΙΑΣ. Από το Αυγό βγήκε ο φτερωτός γιός του Ανέμου : ο ΕΡΩΤΑΣ …Στο επάνω μέρος του Αυγού πρόβαλε ο ΟΥΡΑΝΟΣ. Στη θέση του κρόκου η ΓΑΙΑ<ΓΗ> και στο κάτω μέρος το ΧΑΟΣ…»( Κερένϋι « Μυθολογία» Εστία σ.30-32). Το ιερό της Ιερότατης νύχτας (το ρήμα ιερόω και οι νεότερες λέξεις- παράγωγά του -, καθιερώνω, αφιερώνω, ιερεύω ,ιερέας) , παράγονται από τη ρίζα *ι-με δασεία-<ή *ισ- με ψιλή>- Σανσκριτικά *ish-itas<* ισ-χυρός > και * ish- ατάς <ιερός>. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή από την ρίζα *ισ- το ιερό προέρχεται το γερό, το ισχυρό. Αυτή την έννοια έχει το πιο γερό, το πιο ισχυρό από όλα τα ανθρώπινα οστά -το λεγόμενο ιερόν οστούν (γερό κόκαλο)- που στηρίζει τη σπονδυλική στήλη που περιέχει τον Αιώνα/Μυελό όπως τον ονόμαζαν. Μετά τη γέννηση « αύξει το φώς» και Ηλίου «γενέθλιον» {ή όπως λένε τα Κάλαντα της Θράκης « Χριστός γεννάται σα γήλιος φέγγει». ‘’Θεία Βρέφη’’ γεννήθηκαν: Στους γειτονικούς Δελφούς, ο Λικνίτης Διόνυσος, που λατρευόταν εκεί μαζί με τον Απόλλωνα . Στην Αλεξάνδρεια ο Αιών (Ήλιος) . Στη Μικρά Ασία άλλο ένα του ανίκητου θεού Ηλίου Μίθρα. Θείο Βρέφος γεννιόταν στην Ελευσίνα με πάνδημες γιορτές, διασκεδάσεις ,ξεφαντώματα πολύ πριν από τα δικά μας πρώτα Χριστούγεννα . Το όνομά του ήταν Πλούτος που συμβόλιζε τον πλούτο της σοδειάς, αλλά όχι μόνο. Με τη γέννησή του ο Πλούτος απομάκρυνε τη φτώχεια γιατί μετά το γεγονός αυτό στη Ελευσίνια γη παράγονταν άφθονο σιτάρι καλής ποιότητας πολύ πριν συντελεσθεί στην περιοχή αυτή το κατά ξηρά –αέρα –και θάλασσα γνωστό περιβαλλοντικό ανοσιούργημα ως απότοκο της άναρχης και στρεβλής ανάπτυξης. Έτσι υπήρχε οικονομική άνθηση , ευμάρεια και ευρωστία στην περιοχή. Στα Ελευσίνια πεδία η Γη-Μήτηρ ή Δά-μάτερ γεννά το Θείο Βρέφος. {Δή-μητηρ= Δήμητρα . Ίσως το πρόθεμα Δα- , όπως το συναντάμε στο Δά-πεδίον= Δάπεδο, έχει σχέση με τη Γη- , Γή-πεδο αφού μας οδηγεί και μας κατευθύνει προ τη Γη}. Αυτό ( το Θείο Βρέφος) είναι ο ιερός της καρπός , το σύμβολο της ανεξάντλητης και αέναης δημιουργικής δύναμης της μάνας Γης (Γης- Μητέρας - Δήμητρας) . Ο καρπός αυτός συμβολίζεται από το επικρατέστερο και σημαντικότερο είδος των δημητριακών που τρέφει τον άνθρωπο δηλαδή το σιτάρι ,η ιερότητα του οποίου φθάνει μέχρι και στις ημέρες μας. Επομένως στα Ελευσίνια Μυστήρια το παιδί ταυτίζεται με το στάχυ . Στις υπόγειες αίθουσες –τόπους των Ελευσίνιων Μυστηρίων- ιερουργούσαν για τις γιορτές της γέννησης με φως από δάδες. Εκεί μέσα ακριβώς πραγματοποιείται ο συμβολικός «ιερός γάμος» μεταξύ του ιεροφάντη και της ιέρειας. Ο ιεροφάντης ανάγγελλε , με στεντόρεια φωνή προς στους μύστες τη γέννηση του Θείου Βρέφους: «..ιερόν έτεκε πότνια κούρον..» ( = ..Η δέσποινα γέννησε το θεϊκό(=ισχυρό) αγόρι..) και ταυτόχρονα έβγαζε τον ιερό καρπό ,ένα ολόχρυσο στάχυ από το ιερό καλάθι . Το στάχυ λοιπόν αυτό (που το έλεγαν Πλούτο) συμβόλιζε το Θείο Βρέφος και ήταν καρπός του «ιερού γάμου» του Δια και Δήμητρας. Οι πρώτοι Χριστιανοί τα γενέθλια του Χριστού θεωρούσαν παγανιστική εορτή και ως εκ τούτου ο εορτασμός ανεπίτρεπτος. Έτσι επί τέσσαρες σχεδόν αιώνες μετά τον θάνατο του Χριστού ουδείς γνώριζε πότε ακριβώς γεννήθηκε. Η εκ των υστέρων επιλογή της συγκεκριμένης ημερομηνίας είναι συμβατική και συμβολική όπως πολλές άλλες . Η 25η .Δεκ. ως γιορτή του Ήλιου (η γενέθλιος ημέρα του Μίθρα, του ‘’ αήττητου Ήλιου’’), ήταν πολύ σημαντική στον παγανιστικό κόσμο. Έτσι λοιπόν ο Μ. Κωνσταντίνος με μια κίνηση ενδεικτική της μεγάλης πολιτικής ευλυγισίας και ευφυΐας το 336μ.Χ στη Ρώμη όρισε ως ημέρα εορτής των Χριστουγέννων την 25η Δεκεμβρίου. Με τον ελιγμό του αυτό, δεν αντικατέστησε τη μια γιορτή με την άλλη , αλλά συνέδεσε τον Ήλιο με το Χριστό και προσπάθησε να επωφεληθεί με συγκριτικό τρόπο , από τη μυστικιστική ευλάβεια προς τον Ήλιο. Ήταν περίπου τότε που η Πυθία από το Μαντείο των Δελφών ,το κορυφαίο παραπολιτικό- θρησκευτικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, τυλιγμένο στην άχλη του χρόνου, της ιερότητας απαντούσε [αν και πολλοί ιστορικοί αρνούνται την ύπαρξη αυτού του χρησμού] στον Ιουλιανό: «Είπατε τω Βασιλεί χαμαί πέσε Δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και το λάλον ύδωρ» , δηλαδή : «Πείτε στον βασιλιά, ότι στο χώμα κείτεται ο έντεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα. Χάθηκε και το νερό που μιλούσε» . Η επικράτηση του Χριστιανισμού και η ανάδειξή του σε κυρίαρχη θρησκεία στη περιοχή της Μεσογείου , στηρίχθηκε στα ερείπια των παλαιών θρησκειών. Πολλοί νέοι ναοί είτε χτίσθηκαν από αρχιτεκτονικά μέλη παλαιότερων ,είτε διασκευάσθηκαν με προσθήκες στα ίδια αρχαία κτήρια. Το όνομα ‘του ‘’κεχρισμένου βρέφους’’ : ’Χριστός’’ , παράγεται από το ρήμα χρίω της ρίζας *χρι- που σημαίνει αλειμμένος με μύρο, από όπου προέρχονται : «χρώς» ( επιδερμίδα ), χροιά ,χρώμα κ.α και διαφέρει από θρησκεία σε θρησκεία. {Στην αραμαϊκή : «Μεσσίας» , στα αραβική: «Μεσίχ»= κεχρισμένος} κλπ.

Αυτά λοιπόν για την πιο ιερή νύχτα των Χριστουγέννων και Χρόνια Πολλά