[[ δαμ-ων ]]( 2ο Μέρος )
Πολλοί Δάσκαλοι παρουσιάστηκαν ανά τους αιώνες, στους διάφορους λαού, γιατί ο Θεός «δεν αφήκε αμαρτύρητον εαυτόν». Οδήγησαν με ασφάλεια επιταχύνοντας τις ψυχές στο μακρύ ταξίδι της “επιστροφής στον οίκο”. Αυτός όμως που επέδρασε και επιδρά καταλυτικά για 2000 χρόνια σε όλον τον κόσμο, μη ων εκ του κόσμου τούτου, είναι ο Λόγος, όστις «σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν».
Χιλιάδες βασανιστικά ερωτήματα ταλανίζουν την ανθρώπινη σκέψη. Από πού ερχόμαστε, που πάμε, ποιος ο σκοπός της ζωής, γιατί η ζωή να είναι τόσο σύντομη κι όχι σαν του Μαθουσάλα, γιατί να υπάρχουν οι αρρώστιες, η φτώχεια, γιατί άλλοι να μη ξέρουν τι έχουν κι άλλοι να πεθαίνουν από πείνα, γιατί να πεθαίνει ο άνθρωπος; Και σαν πεθάνει χάνεται εντελώς η υπόστασή του ή μήπως “κάτι” διατηρείται; Υπάρχουν ο Παράδεισος και η Κόλαση και πως μπορούμε να σωθούμε από τον Πειρασμό και να κερδίσουμε τον Παράδεισο; Κι αυτά τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται με τις αντικρουόμενες απόψεις των διαφόρων θρησκειών, με τη μεγάλη διάσταση μεταξύ λόγου και πράξης από τους ανώτερους και κατώτερους λειτουργούς τους και κυρίως με τον πόλεμο ανάμεσα στους αντιπροσώπους τους και τη στρατολόγηση φανατικών πιστών. Είναι περίεργη και αινιγματική η περιχαράκωση γύρω από τη “μοναδική τους αλήθεια”, ώστε να πιστεύουν πως αυτοί είναι οι εκλεκτοί στους οποίους έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια, ενώ οι άλλοι είναι οι πλανημένοι και καταδικασμένοι… Τους διαφεύγει κάτι πολύ απλό. Ένας Πατέρας Δίκαιος και Πανάγαθος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν έχει εκλεκτά παιδιά και αποπαίδια. Σε όλα δίνει τις ίδιες ευκαιρίες. Όλα όσα λέγονται από τους φανατικούς των θρησκειών είναι ιδεολογήματα, φραστικές πομφόλυγες. Ο δρόμος του Ορθόδοξου Χριστιανού δεν είναι καλύτερος απ’ αυτόν του Καθολικού, ούτε του Προτεστάντη απ’ αυτόν του Μουσουλμάνου. Σίγουρα Ο Πατέρας γελάει με τους φανατισμούς μας, θλίβεται με τους δήθεν ιερούς πολέμους μας. Ο θρησκευτικός φανατισμός έχει βουλώσει τα αυτιά μας, γιατί αν ήσαν ελεύθερα θα ακούγαμε τη φωνή Του: « Μη μαλώνετε παιδιά Μου, για το σωστό δρόμο. Όλοι οι δρόμοι είναι δικοί Μου, γιατί όλοι οδηγούν σε Μένα!!!».
Από τη νηπιακή μας ηλικία γαλουχούμαστε με την κυρίαρχη ιδέα της αδυναμίας μας. Ξεκινάμε τη ζωή μας με ένα μεγάλο βάρος, για το οποίο δεν έχουμε καμιά ευθύνη. Σηκώνουμε το “προπατορικό αμάρτημα”. Μας μαθαίνουν να αισθανόμαστε ενοχές για τη μεγάλη παρακοή, για το δάγκωμα του μήλου από τους πρωτόπλαστους. Κι όταν ο νουνός μας παίρνει την ευθύνη με το «απεταξάμην σατανά και συνεταξάμην Χριστώ» οπότε φεύγει το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος, ακούμε το «βαπτίζεται ο δούλος του Θεού…». Και ζούμε με το μεγάλο δίλλημα: Είμαστε “ελεύθεροι” ή “δούλοι”;
Μπορούμε να δοκιμάσουμε ως ελεύθεροι, να πειραματιστούμε, να κάνουμε τα λάθη μας- αλλά να πάρουμε κιόλας τα πολύτιμα μαθήματα, να ακολουθήσουμε το δρόμο του άσωτου υιού ή πρέπει να μείνουμε μέσα στην ασφάλεια της “ποίμνης”, να εναποθέσουμε τη ζωή μας στα χέρια του πνευματικού μας;
Η “υποταγή” σε πολλές φορές ημιμαθείς, κομπλεξικούς ρασοφόρους, που δεν τιμούν το ράσο τους, προάγει την ψυχή μας ; Γιατί υπερτονίζουν τη δουλική μας σχέση με το Θεό και όχι τη σχέση Πατρός- Παιδιού. Κι αν θέλουμε να πάμε ακόμη παραπέρα την κουβέντα, γιατί αποκρύπτουν τη δυνητική μας θεότητα; Όπως δυνητικά σε κάθε καρπό υπάρχει το φύτρο που μπορεί στις κατάλληλες συνθήκες να γίνει φυτό και να παράγει με τη σειρά του καρπούς, έτσι υπάρχει μέσα μας το “Χριστικό στοιχείο”, ο «εν ημίν Χριστός» προσμένοντας να ριζώσει και να καρπίσει…
Πόσες φορές ακούσαμε το «θεοί εστέ, υιοί Υψίστου πάντες» στην εκκλησία; Ο υπερτονισμός της δουλικής μας σχέσης με το Θεό, μας υποβιβάζει, μας υποδεικνύει πως είμαστε αδύναμοι και η σωτηρία μας μπορεί να έλθει μόνο άνωθεν. Ο Μεσσιανισμός εμφωλεύει στο “είναι” μας οι ελπίδες μας αποθέτονται στην “Χάριν Θεού”. Περιμένουμε το Μεσσία, τον σωτήρα, τον λυτρωτή. Αν όμως αναλυόταν το «θεοί εστέ, υιοί Υψίστου πάντες» θα βλέπαμε το μεγάλο μας καθήκον. Να δείξουμε πως είμαστε άξιοι υιοί Του. Θα μας οδηγούσε το φιλότιμο. Η μεγάλη μας καταγωγή δε θα μας άφηνε να ξεπέσουμε…
Εξάλλου ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος• υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα α ήκουσα παρά του πατρός μου εγνώρισα υμίν». Δε μας θέλει δούλους. Φίλους κι αδελφούς μας θέλει. Και μας είπε επιπλέον «ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν». Δε χρειάζεται να την αναζητήσουμε σε ουτοπικούς παράδεισους. Μέσα μας θα τη βρούμε. Γι’ αυτό οι πρόγονοί μας έγραφαν στα ιερά τους: «γνώθι σαυτόν»
Ξεκινώντας από τους Βυζαντινούς χρόνους, συναντάμε μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ κράτους και εκκλησίας. Φοβούνται και οι δύο θεσμοί τον έλεγχο και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ο επίσκοπος λέγεται- γιατί έτσι κατάντησε- δεσπότης, ασκώντας δεσποτική εξουσία σε κατώτερους λειτουργούς και ποίμνιο. Η Ι.Σ μετατράπηκε σε κράτος εν κράτει, μη υπακούοντας στους νόμους του κράτους και έχει επιβάλει το δικό της δίκαιο πέρα από την εκκλησία και στην πολιτεία. Από την άλλη πλευρά, ο πρωθυπουργός ελέγχει την δικαστική εξουσία, νομιμοποιώντας κάθε αυθαιρεσία της εκτελεστικής εξουσίας. Είναι μεγάλο ψέμα ότι έχουμε δημοκρατία. Πότε ρωτηθήκαμε για τους νόμους του κράτους, για τις αποφάσεις που παίρνονται στη βουλή και στα υπουργεία; Μας ρώτησαν όταν τα χρήματα των ταμείων για τη σύνταξη παίχτηκαν στον τζόγο; Όταν ξεπούλησαν τα Ολυμπιακά έργα, όταν δόθηκαν τα οικόπεδα- φιλέτα του ελληνικού δημοσίου, όταν ξεπούλησαν τις ακτές μας; Πότε μας άφησαν να αμφισβητήσουμε την αυθεντία των θεολόγων; Μόλις εκφέρουμε την αντίρρησή μας σε όσα εξωπραγματικά λένε, μας βαφτίζουν αιρετικούς. Στο χώρο της εκκλησίας δε χωράει ο διάλογος. Κάθε διαφωνία, που γίνεται με καλή πρόθεση, θεωρείται εωσφορική και ο διαφωνών, μπορεί σήμερα να μη κινδυνεύει να περάσει από ιερή εξέταση, αλλά ονομάζεται όργανο του “εξαποδώ”.
Στην πολιτική, την οχλοκρατία των μεταφερόμενων οπαδών στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, την ονόμασαν δημοκρατία. Έκαναν “δίκαιο” το συμφέρον του ισχυρού. Οι διεφθαρμένοι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ έγιναν και εργολάβοι, δημιουργώντας κατασκευαστικές εταιρίες ύποπτων συναλλαγών με τις κυβερνήσεις. Το λάδωμα των κρατικών λειτουργών κατάντησε ο κανόνας της σχέσης πολίτη- κράτους. Παντού παρακυκλώματα που σε ζαλίζουν και κοιτάζεις σαν να ζεις σε άλλον πλανήτη. Το ψέμα ονομάστηκε αλήθεια της εποχής, η παρανομία ονομάστηκε νόμιμη πράξη. Αντικαταστάθηκε το νόμιμο με το νομιμοφανές, η αξιοκρατία με το ξεπούλημα σωμάτων και ψυχών. Κυριαρχεί παντού η παρανομία και η κλεψιά, από την κεντρική εξουσία μέχρι τον μικρότερο δήμο. Σίγησε ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και λοιπών κρατικών λειτουργών. Και στην ένοχη σιωπή ισοπεδώσαμε κάθε ηθικό προπέτασμα.
Ο παγκόσμιος πλούτος συγκεντρώθηκε στα χέρια λίγων, που έχουν συγκροτήσει διεθνή παραεξουσιαστικά κέντρα με αθώα ονόματα, λέσχη Μπίλντεμπεργκ, ίδρυμα Ροκφέλερ, τριεθνής επιτροπή κ.λ.π.. Αυτά, αθέατα, κινούν τα νήματα κατευθύνοντας, με βάση τα οικονομικά τους συμφέροντα, τις πολιτικές μαριονέτες κυβερνήσεων και μεγάλων οργανισμών, όπως ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, βραβείο Νόμπελ κλπ. Έχουν εξαγοράσει τις συνειδήσεις των κενόδοξων υποτακτικών, στους οποίους έχουν προσφέρει καλογυαλισμένους τσίγκινους θρόνους. Οι υποτακτικοί τους παίζουν με τα όνειρα και τις ελπίδες φοβικών κι απελπισμένων πολιτών. Τους εξαπατούν με μεγαλόστομες εξαγγελίες που εξανεμίζονται σε ελάχιστο χρόνο. Κι έτσι ο λαός, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος, εναποθέτει τις ελπίδες του σε πολιτικούς απατεώνες, για να καταλάβει σε λίγο πως προδόθηκε ακόμα μια φορά. Ο λαός περιμένει τον εκάστοτε σωτήρα. Σαν παγκόσμιος σωτήρας παρουσιάστηκε ο πλανητάρχης Ομπάμα, για να φανεί σύντομα πως ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Ένας απλός διεκπεραιωτής των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιρειών είναι. Με δύο ανοιχτά μέτωπα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, όπου καθημερινά σφάζονται αθώοι άνθρωποι για τα πετρέλαια και τον πλούτο λίγων δισεκατομμυριούχων, φαρισαϊκά του έδωσαν το Νόμπελ ειρήνης.
Στη χώρα μας μετά τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου και της ρεμούλας με την κυβέρνηση Σημίτη, ο λαός είδε σαν σωτήρα τον Καραμανλή τον νεώτερο, τον επονομαζόμενο και μικρό ή κουρασμένο. Άνθρακες όμως ο θησαυρός. Επί των ημερών του η Ελλάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού και διεθνώς ευτελιστήκαμε, θεωρούμενοι αναξιόπιστοι. Αναζητήσαμε άλλον σωτήρα από την άλλη δυναστεία, αυτήν των Παπανδρέου. Ο λαός του έδωσε μια εντυπωσιακή πλειοψηφία και τον θεώρησε ως τον τελευταίο σωτήρα… Σε λίγες μέρες τελειώνουν οι 100 μέρες, που μας είπε, και τότε έχουμε κάθε δικαίωμα να κρίνουμε την αποτελεσματικότητα της νέας κυβέρνησης και να διαπιστώσουμε ότι οι σωτήρες ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, παραμυθικό…
Τελικά σωθήκαμε εναποθέτοντας τις ελπίδες μας στους σωτήρες; Έγινε καλύτερη η ζωή μας; Προχωρήσαμε πνευματικά, γίναμε ηθικότεροι;
Στοχάζομαι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε λύτρωση εξ ουρανού. Γιατί ο λυτρωτής είναι μέσα μας. Επομένως μπορούμε μόνο να αυτολυτρωθούμε. Να σπάσουμε τις αλυσίδες από κάθε εξωτερική εξάρτηση, από κάθε εξωτερική δέσμευση. Θα το πετύχουμε, όταν αιστανθούμε την ανάγκη να πάψουμε να αναζητούμε σωτήρες.
Τι αποζητούμε; Σωτήρα στη δουλειά μας; Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε τις συνθήκες στο εργασιακό μας περιβάλλον. Κι αν δεν τα καταφέρουμε από την αρχή, βάζοντας το στόχο μας με επιμονή και υπομονή θα τα καταφέρουμε στο τέλος. Το νερό σταλαγματιά- σταλαγματιά τρώει το βράχο. Στο τέλος θα τα καταφέρουμε και τότε θα γευτούμε τη μεγάλη χαρά της επιτυχίας.
Ο πολιτικός σωτήρας θα έρθει όταν λυτρωθούμε από τις αδυναμίες μας. Την αδυναμία της προσκόλλησης στον πολιτικό παράγοντα που θα μας βρει δουλειά. Που θα μας σπρώξει να ανέβουμε χωρίς να το αξίζουμε, τρώγοντας τη θέση του άξιου. Να αντιληφθούμε πως από μια θέση που ανάξια κατέχουμε, ηθελημένα ή άθελα γινόμαστε τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στον καφέ…, να λέμε και να το πιστεύουμε. Γιατί αν ο άξιος πάει τη δουλειά μπροστά, θα έχουμε κι εμείς όφελος.
Να επιλέγουμε τους ηθικούς και τους δουλευταράδες για αντιπροσώπου μας, κι όχι αυτούς που μας χαϊδεύουν τα αυτιά, που μας χτυπούν στη πλάτη και μας υπόσχονται φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Να λυτρωθούμε από τις μικρότητες, από τις εφήμερες ψευτο-ωφέλειες, από τον καιροσκοπισμό. Δείχνοντας ωριμότητα θα εκλέξουμε τους άξιους μπροστάρηδες. Αυτούς που θα βοηθήσουν τη χώρα να προοδεύσει, να ευημερήσει. Επομένως ο πολιτικός λυτρωτής δεν είναι θεόσταλτος. Εμείς τον δομούμε.
Και να θέλει ο πρωθυπουργός να φέρει την αλλαγή, δεν είναι μπορετό όταν εμείς πιέζουμε για τις πελατειακές σχέσεις, για τα ρουσφέτια. Όταν επιμένουμε να υπερπηδήσουμε δέκα και είκοσι καλύτερους από μας στη σειρά αξιολόγησης. Η αλλαγή πρέπει ν’ αρχίσει από εμάς! Να αλλάξουμε νοοτροπία, να υποστείλουμε το “εγώ” μας. Να ξεφύγουμε από το “εγώ” και να πάμε παραπέρα, να φτάσουμε στο “εμείς”. Να αντιληφθούμε επιτέλους πως είμαστε ένα από τα εκατομμύρια κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας. Κι αν ανεβάσουμε τη συνειδητότητά μας, πως είμαστε ένα κύτταρο από τα δισεκατομμύρια που απαρτίζουν την ανθρωπότητα. Πρέπει να πούμε: Δε προσμένω το λυτρωτή να σώσει την πατρίδα μου, την ανθρωπότητα. Εγώ θα γίνω λυτρωτής…
Τότε μπορούμε να ελπίσουμε πως ο κόσμος θα σωθεί.
Η θρησκεία μας είναι σωτηρολογική. Έχει ως πρώτο στοιχείο τη σωτηρία του ανθρώπου, που είναι ενεργό μέλος της εκκλησίας Χριστού, από τον ενσαρκωθέντα Λόγο. Εμφανίζει τον Χριστό ως Σωτήρα. Ανατρέχοντας στα ευαγγέλια των δύο μαθητών Του, του Ματθαίου και του Ιωάννη, οι οποίοι κατέγραψαν όσα άκουσαν από το στόμα του ίδιου του Ιησού Χριστού, διαπιστώνουμε πως επιμελώς αποφεύγεται η προσωνυμία «Σωτήρ». Από μία φορά λέει ο Ιησούς στο κάθε ευαγγέλιο πως ενσαρκώθηκε για να μας σώσει: «ήλθε ο υιός του ανθρώπου σώσαι το απολωλός» και «ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον». Σε άλλο κεφάλαιο όμως του ίδιου ευαγγελίου ο συγγραφέας του μας λέει: «ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού» ενώ παρακάτω παρουσιάζει τον Ιησού να λέει: «εγώ ειμι η θύρα• δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει». Επομένως ο Ιησούς είναι ο διαμεσολαβητής της σωτηρίας. Ο άνθρωπος θα σωθεί με τη δική του προσπάθεια, με τον δικό του αγώνα, με τη δική του υπέρβαση. Η ζωή Του επί της γης είναι το υπόδειγμα της ζωής μας για να μπορέσουμε να κερδίσουμε την ποθητή βασιλεία των ουρανών. «Υπόδειγμα γαρ δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν, και υμείς ποιήτε» μας είπε, ενώ τόνισε πως «εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» ο μεσολαβητής, αυτός που θα δείξει τον τρόπο και τον δρόμο, γιατί «ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού».
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε την αλήθεια, γιατί η αλήθεια μας ελευθερώνει από τις προσκολλήσεις σε αδυναμίες αλλά και σε αυθεντίες, μας διώχνει το φόβο, μας θωρακίζει. «Γνώσεσθαι την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» μας παραγγέλνει. Έχει πολλή μεγάλη σημασία να ελευθερωθούμε από τον ιστό της θεοφοβίας και να νιώσουμε την ικανοποίηση της θεοσέβειας. Η σύνδεση με το θείο πηγαίνει τότε μπροστά παρασάγγας, γιατί επισυνάπτεται στο υπερβατικό όχι από φόβο, από υπολογισμό, από ιδιοτέλεια, αλλά από ορθή αξιολόγηση και τοποθέτηση. Δεν φοβόμαστε τον πατέρα μας, αλλά κατεχόμαστε από τον απαιτούμενο σεβασμό, αυτόν που αναδύεται από την ελεύθερη ψυχή μας. Κατά τον ίδιο τρόπο δε φοβόμαστε το Θεό, την υπερτονισμένη, από τους παραχαράχτες της αλήθειας, οργή του Θεού, ούτε την Κόλαση. Τον σεβόμαστε και τον αγαπούμε γιατί νιώθουμε το μεγαλείο Του, την Απειροσύνη Του, την διάσπαρτη σε όλη τη φύση Αγάπη Του, την ενοποιό δύναμη και την παρόρμηση της επανόδου. Αυτό το θείο μεγαλείο αντανακλάται μέσα μας. Μας το φανέρωσε ο Πρεσβύτερος Αδελφός, όταν μας είπε: «αμήν αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει».
Αναγέννηση της θεώρησης του κόσμου και του σκοπού μας χρειάζεται. Αποκόλληση από τα τετριμμένα, τα καθηλωτικά. «Εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού». Ο μικρός μας εαυτός, ο λεγόμενος κατώτερος ή προσωπικότητα να υποστείλει την κυριαρχία του και να παραδώσει τα σκήπτρα στον ανώτερο εαυτό, την ατομικότητα. Να πεθάνει το “εγώ” για να αναστηθεί το «χριστικό στοιχείο». «εάν μη ο κόκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει• εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει».
Στο όνομα του Χριστού το ιερατείο έστησε μια κερδοφόρο επιχείρηση. Επηρμένοι δεσπότες ζουν χλιδάτη ζωή σκανδαλίζοντας τους απλούς πιστούς. Λίγοι είναι οι πραγματικοί επίσκοποι, όπως επιτάσσει το μέγα αξίωμα που κατέχουν και υπηρετούν το θείο διακόνημα. Κατά το “όμοιος τον όμοιο”, οι ανάξιοι δεσπότες έλκουν ανάξιους ιερείς. Με λόγο φαρισαϊκό, χρησιμοποιούν το όνομα του Ιησού για να αποθησαυρίζουν και να ζουν πολυτελώς. Έχουν αστραφτερές Μερσεντές, όταν ο Χριστός οδοιπορούσε πεζός ή χρησιμοποιούσε “πώλον όνου”. Κατοικούν σε πολυτελή καταλύματα, όταν ο Κύριος “δεν είχε πού την κεφαλή κλείναι” και συγκεντρώνουν τεράστια ποσά για τα γηρατειά τους, ενάντια στην εντολή «μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί γης». Η εκκλησιαστική περιουσία είναι τόση πολλή, που δεν μπορεί- και δεν επιτρέπουν οι κάτοχοί της δεσπότες- να καταγραφεί. Μόλις ο υπουργός Οικονομίας μίλησε για φορολόγηση, η Ι.Σ. αντέδρασε. Κουκουλώθηκε εκκλησιαστικά το θέμα της μονής Βατοπεδίου, όπως κουκουλώνουν τα θέματα παιδεραστίας. Και φυσικά δε θα μιλήσουμε για θέματα πορνείας των ιερομένων… Για την καλοπέρασή τους οι ρασοφόροι χρειάζονται πελάτες… Και έχουν άφθονους, εκμεταλλευόμενοι την πίστη που κόσμου. Προτάσσουν το φοβερό πρόσωπο του Ιουδαϊκού Θεού, προκαλώντας θεοφοβία, ώστε αυτοί να είναι οι μεσολαβητές του ελέους του Θεού προς τους αμαρτωλούς και της σωτηρίας διαμέσου της εκκλησίας. Η σωτηρία έρχεται μόνο μέσα στην εκκλησία και με τη μεσολάβηση των εκπροσώπων της… Πολλές φορές, αντί να οδηγήσουν στη σωτηρία, οδηγούν στην απώλεια, προκαλούν ψυχικά ράκη.
Μιλάμε για ένα μεγάλο ποσοστό που “επί ματαίω” χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού ή του Χριστού. Προφανώς υπάρχουν και οι σωστοί ιερωμένοι. Ζητώ μια μεγάλη “συγνώμη” από τους άξιους λειτουργούς, αυτούς που τιμούν το ράσο και αλιεύουν δύστυχες ψυχές για να τις στυλώσουν και πραγματικά να τις σώσουν. Μα κατάντησαν μειοψηφία. Σέβονται τον χώρο τους, το λειτούργημά τους, το ποίμνιο, την ποίμνη. Σε αυτούς υποκλινόμαστε. Και τους ζητάμε να μην επιτρέψουν να προχωρήσει η γάγγραινα περισσότερο. Να κόψουν τα σάπια μέρη, να απομακρύνουν τους επίορκους, τους βέβηλους και εκμεταλλευτές της έννοιας “λύτρωση”.
Υγιής προβληματισμός, πέρα από τον καθιερωμένο που επιτρέπει η ποίμνη στα πρόβατα, και όχι εωσφορική σκέψη κατευθύνουν τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο. Ο λυτρωτής Χριστός δε θα μας σύρει στο βασίλειο του Θεού επειδή πιστέψαμε, νηστέψαμε, προσευχηθήκαμε και επειδή φερθήκαμε φιλανθρωπικά, όσο μας επέτρεπε το συμφέρον μας. Μας έδειξε πως μπορούμε να τελειώσουμε πιο γρήγορα το έργο για το οποίο το πνεύμα, που ενοικεί μέσα μας, φόρεσε υλικό μανδύα. Θα επιστρέψουμε στον “οίκο” του Πατρός μας, όταν κι εμείς τελειώσουμε την αποστολή μας στη γη. Όταν κι εμείς πούμε: «τετέλεσται»!.Τότε δικαιωματικά θα έχουμε κατακτήσει το «καθ’ ομοίωσιν».
Η γνώση, που μας παρέχει η κατεστημένη εξουσία, φανερή και κρυφή, μας κράτησε μικρούς, μας έκανε να νιώθουμε αδύναμοι. Μας έκοψε τα φτερά. Κρέμασε τις τύχες μας σε λυτρωτές. Κι εμείς ως όλχος εναποθέσαμε τις ελπίδες μας σε εξωτερικούς σωτήρες. Μα ο αληθινός λυτρωτής από τη μικρότητά μας είναι μέσα μας.
Θα το νιώσουμε όταν λυτρωθούμε από την ιδέα του κάθε είδους λυτρωτή…
Πολλοί Δάσκαλοι παρουσιάστηκαν ανά τους αιώνες, στους διάφορους λαού, γιατί ο Θεός «δεν αφήκε αμαρτύρητον εαυτόν». Οδήγησαν με ασφάλεια επιταχύνοντας τις ψυχές στο μακρύ ταξίδι της “επιστροφής στον οίκο”. Αυτός όμως που επέδρασε και επιδρά καταλυτικά για 2000 χρόνια σε όλον τον κόσμο, μη ων εκ του κόσμου τούτου, είναι ο Λόγος, όστις «σάρξ εγένετο και εσκήνωσεν εν ημίν».
Χιλιάδες βασανιστικά ερωτήματα ταλανίζουν την ανθρώπινη σκέψη. Από πού ερχόμαστε, που πάμε, ποιος ο σκοπός της ζωής, γιατί η ζωή να είναι τόσο σύντομη κι όχι σαν του Μαθουσάλα, γιατί να υπάρχουν οι αρρώστιες, η φτώχεια, γιατί άλλοι να μη ξέρουν τι έχουν κι άλλοι να πεθαίνουν από πείνα, γιατί να πεθαίνει ο άνθρωπος; Και σαν πεθάνει χάνεται εντελώς η υπόστασή του ή μήπως “κάτι” διατηρείται; Υπάρχουν ο Παράδεισος και η Κόλαση και πως μπορούμε να σωθούμε από τον Πειρασμό και να κερδίσουμε τον Παράδεισο; Κι αυτά τα ερωτήματα πολλαπλασιάζονται με τις αντικρουόμενες απόψεις των διαφόρων θρησκειών, με τη μεγάλη διάσταση μεταξύ λόγου και πράξης από τους ανώτερους και κατώτερους λειτουργούς τους και κυρίως με τον πόλεμο ανάμεσα στους αντιπροσώπους τους και τη στρατολόγηση φανατικών πιστών. Είναι περίεργη και αινιγματική η περιχαράκωση γύρω από τη “μοναδική τους αλήθεια”, ώστε να πιστεύουν πως αυτοί είναι οι εκλεκτοί στους οποίους έχει αποκαλυφθεί η αλήθεια, ενώ οι άλλοι είναι οι πλανημένοι και καταδικασμένοι… Τους διαφεύγει κάτι πολύ απλό. Ένας Πατέρας Δίκαιος και Πανάγαθος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν έχει εκλεκτά παιδιά και αποπαίδια. Σε όλα δίνει τις ίδιες ευκαιρίες. Όλα όσα λέγονται από τους φανατικούς των θρησκειών είναι ιδεολογήματα, φραστικές πομφόλυγες. Ο δρόμος του Ορθόδοξου Χριστιανού δεν είναι καλύτερος απ’ αυτόν του Καθολικού, ούτε του Προτεστάντη απ’ αυτόν του Μουσουλμάνου. Σίγουρα Ο Πατέρας γελάει με τους φανατισμούς μας, θλίβεται με τους δήθεν ιερούς πολέμους μας. Ο θρησκευτικός φανατισμός έχει βουλώσει τα αυτιά μας, γιατί αν ήσαν ελεύθερα θα ακούγαμε τη φωνή Του: « Μη μαλώνετε παιδιά Μου, για το σωστό δρόμο. Όλοι οι δρόμοι είναι δικοί Μου, γιατί όλοι οδηγούν σε Μένα!!!».
Από τη νηπιακή μας ηλικία γαλουχούμαστε με την κυρίαρχη ιδέα της αδυναμίας μας. Ξεκινάμε τη ζωή μας με ένα μεγάλο βάρος, για το οποίο δεν έχουμε καμιά ευθύνη. Σηκώνουμε το “προπατορικό αμάρτημα”. Μας μαθαίνουν να αισθανόμαστε ενοχές για τη μεγάλη παρακοή, για το δάγκωμα του μήλου από τους πρωτόπλαστους. Κι όταν ο νουνός μας παίρνει την ευθύνη με το «απεταξάμην σατανά και συνεταξάμην Χριστώ» οπότε φεύγει το βάρος του προπατορικού αμαρτήματος, ακούμε το «βαπτίζεται ο δούλος του Θεού…». Και ζούμε με το μεγάλο δίλλημα: Είμαστε “ελεύθεροι” ή “δούλοι”;
Μπορούμε να δοκιμάσουμε ως ελεύθεροι, να πειραματιστούμε, να κάνουμε τα λάθη μας- αλλά να πάρουμε κιόλας τα πολύτιμα μαθήματα, να ακολουθήσουμε το δρόμο του άσωτου υιού ή πρέπει να μείνουμε μέσα στην ασφάλεια της “ποίμνης”, να εναποθέσουμε τη ζωή μας στα χέρια του πνευματικού μας;
Η “υποταγή” σε πολλές φορές ημιμαθείς, κομπλεξικούς ρασοφόρους, που δεν τιμούν το ράσο τους, προάγει την ψυχή μας ; Γιατί υπερτονίζουν τη δουλική μας σχέση με το Θεό και όχι τη σχέση Πατρός- Παιδιού. Κι αν θέλουμε να πάμε ακόμη παραπέρα την κουβέντα, γιατί αποκρύπτουν τη δυνητική μας θεότητα; Όπως δυνητικά σε κάθε καρπό υπάρχει το φύτρο που μπορεί στις κατάλληλες συνθήκες να γίνει φυτό και να παράγει με τη σειρά του καρπούς, έτσι υπάρχει μέσα μας το “Χριστικό στοιχείο”, ο «εν ημίν Χριστός» προσμένοντας να ριζώσει και να καρπίσει…
Πόσες φορές ακούσαμε το «θεοί εστέ, υιοί Υψίστου πάντες» στην εκκλησία; Ο υπερτονισμός της δουλικής μας σχέσης με το Θεό, μας υποβιβάζει, μας υποδεικνύει πως είμαστε αδύναμοι και η σωτηρία μας μπορεί να έλθει μόνο άνωθεν. Ο Μεσσιανισμός εμφωλεύει στο “είναι” μας οι ελπίδες μας αποθέτονται στην “Χάριν Θεού”. Περιμένουμε το Μεσσία, τον σωτήρα, τον λυτρωτή. Αν όμως αναλυόταν το «θεοί εστέ, υιοί Υψίστου πάντες» θα βλέπαμε το μεγάλο μας καθήκον. Να δείξουμε πως είμαστε άξιοι υιοί Του. Θα μας οδηγούσε το φιλότιμο. Η μεγάλη μας καταγωγή δε θα μας άφηνε να ξεπέσουμε…
Εξάλλου ο ίδιος ο Ιησούς είπε: «ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος• υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα α ήκουσα παρά του πατρός μου εγνώρισα υμίν». Δε μας θέλει δούλους. Φίλους κι αδελφούς μας θέλει. Και μας είπε επιπλέον «ιδού γαρ η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστιν». Δε χρειάζεται να την αναζητήσουμε σε ουτοπικούς παράδεισους. Μέσα μας θα τη βρούμε. Γι’ αυτό οι πρόγονοί μας έγραφαν στα ιερά τους: «γνώθι σαυτόν»
Ξεκινώντας από τους Βυζαντινούς χρόνους, συναντάμε μια σχέση συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ κράτους και εκκλησίας. Φοβούνται και οι δύο θεσμοί τον έλεγχο και τις δημοκρατικές διαδικασίες. Ο επίσκοπος λέγεται- γιατί έτσι κατάντησε- δεσπότης, ασκώντας δεσποτική εξουσία σε κατώτερους λειτουργούς και ποίμνιο. Η Ι.Σ μετατράπηκε σε κράτος εν κράτει, μη υπακούοντας στους νόμους του κράτους και έχει επιβάλει το δικό της δίκαιο πέρα από την εκκλησία και στην πολιτεία. Από την άλλη πλευρά, ο πρωθυπουργός ελέγχει την δικαστική εξουσία, νομιμοποιώντας κάθε αυθαιρεσία της εκτελεστικής εξουσίας. Είναι μεγάλο ψέμα ότι έχουμε δημοκρατία. Πότε ρωτηθήκαμε για τους νόμους του κράτους, για τις αποφάσεις που παίρνονται στη βουλή και στα υπουργεία; Μας ρώτησαν όταν τα χρήματα των ταμείων για τη σύνταξη παίχτηκαν στον τζόγο; Όταν ξεπούλησαν τα Ολυμπιακά έργα, όταν δόθηκαν τα οικόπεδα- φιλέτα του ελληνικού δημοσίου, όταν ξεπούλησαν τις ακτές μας; Πότε μας άφησαν να αμφισβητήσουμε την αυθεντία των θεολόγων; Μόλις εκφέρουμε την αντίρρησή μας σε όσα εξωπραγματικά λένε, μας βαφτίζουν αιρετικούς. Στο χώρο της εκκλησίας δε χωράει ο διάλογος. Κάθε διαφωνία, που γίνεται με καλή πρόθεση, θεωρείται εωσφορική και ο διαφωνών, μπορεί σήμερα να μη κινδυνεύει να περάσει από ιερή εξέταση, αλλά ονομάζεται όργανο του “εξαποδώ”.
Στην πολιτική, την οχλοκρατία των μεταφερόμενων οπαδών στις προεκλογικές συγκεντρώσεις, την ονόμασαν δημοκρατία. Έκαναν “δίκαιο” το συμφέρον του ισχυρού. Οι διεφθαρμένοι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ έγιναν και εργολάβοι, δημιουργώντας κατασκευαστικές εταιρίες ύποπτων συναλλαγών με τις κυβερνήσεις. Το λάδωμα των κρατικών λειτουργών κατάντησε ο κανόνας της σχέσης πολίτη- κράτους. Παντού παρακυκλώματα που σε ζαλίζουν και κοιτάζεις σαν να ζεις σε άλλον πλανήτη. Το ψέμα ονομάστηκε αλήθεια της εποχής, η παρανομία ονομάστηκε νόμιμη πράξη. Αντικαταστάθηκε το νόμιμο με το νομιμοφανές, η αξιοκρατία με το ξεπούλημα σωμάτων και ψυχών. Κυριαρχεί παντού η παρανομία και η κλεψιά, από την κεντρική εξουσία μέχρι τον μικρότερο δήμο. Σίγησε ο νόμος περί ευθύνης υπουργών και λοιπών κρατικών λειτουργών. Και στην ένοχη σιωπή ισοπεδώσαμε κάθε ηθικό προπέτασμα.
Ο παγκόσμιος πλούτος συγκεντρώθηκε στα χέρια λίγων, που έχουν συγκροτήσει διεθνή παραεξουσιαστικά κέντρα με αθώα ονόματα, λέσχη Μπίλντεμπεργκ, ίδρυμα Ροκφέλερ, τριεθνής επιτροπή κ.λ.π.. Αυτά, αθέατα, κινούν τα νήματα κατευθύνοντας, με βάση τα οικονομικά τους συμφέροντα, τις πολιτικές μαριονέτες κυβερνήσεων και μεγάλων οργανισμών, όπως ΟΗΕ, ΕΕ, ΝΑΤΟ, βραβείο Νόμπελ κλπ. Έχουν εξαγοράσει τις συνειδήσεις των κενόδοξων υποτακτικών, στους οποίους έχουν προσφέρει καλογυαλισμένους τσίγκινους θρόνους. Οι υποτακτικοί τους παίζουν με τα όνειρα και τις ελπίδες φοβικών κι απελπισμένων πολιτών. Τους εξαπατούν με μεγαλόστομες εξαγγελίες που εξανεμίζονται σε ελάχιστο χρόνο. Κι έτσι ο λαός, ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος, εναποθέτει τις ελπίδες του σε πολιτικούς απατεώνες, για να καταλάβει σε λίγο πως προδόθηκε ακόμα μια φορά. Ο λαός περιμένει τον εκάστοτε σωτήρα. Σαν παγκόσμιος σωτήρας παρουσιάστηκε ο πλανητάρχης Ομπάμα, για να φανεί σύντομα πως ο βασιλιάς ήταν γυμνός. Ένας απλός διεκπεραιωτής των συμφερόντων των πολυεθνικών εταιρειών είναι. Με δύο ανοιχτά μέτωπα στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, όπου καθημερινά σφάζονται αθώοι άνθρωποι για τα πετρέλαια και τον πλούτο λίγων δισεκατομμυριούχων, φαρισαϊκά του έδωσαν το Νόμπελ ειρήνης.
Στη χώρα μας μετά τα σκάνδαλα του χρηματιστηρίου και της ρεμούλας με την κυβέρνηση Σημίτη, ο λαός είδε σαν σωτήρα τον Καραμανλή τον νεώτερο, τον επονομαζόμενο και μικρό ή κουρασμένο. Άνθρακες όμως ο θησαυρός. Επί των ημερών του η Ελλάδα έφτασε στο χείλος του γκρεμού και διεθνώς ευτελιστήκαμε, θεωρούμενοι αναξιόπιστοι. Αναζητήσαμε άλλον σωτήρα από την άλλη δυναστεία, αυτήν των Παπανδρέου. Ο λαός του έδωσε μια εντυπωσιακή πλειοψηφία και τον θεώρησε ως τον τελευταίο σωτήρα… Σε λίγες μέρες τελειώνουν οι 100 μέρες, που μας είπε, και τότε έχουμε κάθε δικαίωμα να κρίνουμε την αποτελεσματικότητα της νέας κυβέρνησης και να διαπιστώσουμε ότι οι σωτήρες ανήκουν σε έναν άλλο κόσμο, παραμυθικό…
Τελικά σωθήκαμε εναποθέτοντας τις ελπίδες μας στους σωτήρες; Έγινε καλύτερη η ζωή μας; Προχωρήσαμε πνευματικά, γίναμε ηθικότεροι;
Στοχάζομαι ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε λύτρωση εξ ουρανού. Γιατί ο λυτρωτής είναι μέσα μας. Επομένως μπορούμε μόνο να αυτολυτρωθούμε. Να σπάσουμε τις αλυσίδες από κάθε εξωτερική εξάρτηση, από κάθε εξωτερική δέσμευση. Θα το πετύχουμε, όταν αιστανθούμε την ανάγκη να πάψουμε να αναζητούμε σωτήρες.
Τι αποζητούμε; Σωτήρα στη δουλειά μας; Εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε τις συνθήκες στο εργασιακό μας περιβάλλον. Κι αν δεν τα καταφέρουμε από την αρχή, βάζοντας το στόχο μας με επιμονή και υπομονή θα τα καταφέρουμε στο τέλος. Το νερό σταλαγματιά- σταλαγματιά τρώει το βράχο. Στο τέλος θα τα καταφέρουμε και τότε θα γευτούμε τη μεγάλη χαρά της επιτυχίας.
Ο πολιτικός σωτήρας θα έρθει όταν λυτρωθούμε από τις αδυναμίες μας. Την αδυναμία της προσκόλλησης στον πολιτικό παράγοντα που θα μας βρει δουλειά. Που θα μας σπρώξει να ανέβουμε χωρίς να το αξίζουμε, τρώγοντας τη θέση του άξιου. Να αντιληφθούμε πως από μια θέση που ανάξια κατέχουμε, ηθελημένα ή άθελα γινόμαστε τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Έκαστος στο είδος του κι ο Λουμίδης στον καφέ…, να λέμε και να το πιστεύουμε. Γιατί αν ο άξιος πάει τη δουλειά μπροστά, θα έχουμε κι εμείς όφελος.
Να επιλέγουμε τους ηθικούς και τους δουλευταράδες για αντιπροσώπου μας, κι όχι αυτούς που μας χαϊδεύουν τα αυτιά, που μας χτυπούν στη πλάτη και μας υπόσχονται φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Να λυτρωθούμε από τις μικρότητες, από τις εφήμερες ψευτο-ωφέλειες, από τον καιροσκοπισμό. Δείχνοντας ωριμότητα θα εκλέξουμε τους άξιους μπροστάρηδες. Αυτούς που θα βοηθήσουν τη χώρα να προοδεύσει, να ευημερήσει. Επομένως ο πολιτικός λυτρωτής δεν είναι θεόσταλτος. Εμείς τον δομούμε.
Και να θέλει ο πρωθυπουργός να φέρει την αλλαγή, δεν είναι μπορετό όταν εμείς πιέζουμε για τις πελατειακές σχέσεις, για τα ρουσφέτια. Όταν επιμένουμε να υπερπηδήσουμε δέκα και είκοσι καλύτερους από μας στη σειρά αξιολόγησης. Η αλλαγή πρέπει ν’ αρχίσει από εμάς! Να αλλάξουμε νοοτροπία, να υποστείλουμε το “εγώ” μας. Να ξεφύγουμε από το “εγώ” και να πάμε παραπέρα, να φτάσουμε στο “εμείς”. Να αντιληφθούμε επιτέλους πως είμαστε ένα από τα εκατομμύρια κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας. Κι αν ανεβάσουμε τη συνειδητότητά μας, πως είμαστε ένα κύτταρο από τα δισεκατομμύρια που απαρτίζουν την ανθρωπότητα. Πρέπει να πούμε: Δε προσμένω το λυτρωτή να σώσει την πατρίδα μου, την ανθρωπότητα. Εγώ θα γίνω λυτρωτής…
Τότε μπορούμε να ελπίσουμε πως ο κόσμος θα σωθεί.
Η θρησκεία μας είναι σωτηρολογική. Έχει ως πρώτο στοιχείο τη σωτηρία του ανθρώπου, που είναι ενεργό μέλος της εκκλησίας Χριστού, από τον ενσαρκωθέντα Λόγο. Εμφανίζει τον Χριστό ως Σωτήρα. Ανατρέχοντας στα ευαγγέλια των δύο μαθητών Του, του Ματθαίου και του Ιωάννη, οι οποίοι κατέγραψαν όσα άκουσαν από το στόμα του ίδιου του Ιησού Χριστού, διαπιστώνουμε πως επιμελώς αποφεύγεται η προσωνυμία «Σωτήρ». Από μία φορά λέει ο Ιησούς στο κάθε ευαγγέλιο πως ενσαρκώθηκε για να μας σώσει: «ήλθε ο υιός του ανθρώπου σώσαι το απολωλός» και «ου γαρ ήλθον ίνα κρίνω τον κόσμον, αλλ’ ίνα σώσω τον κόσμον». Σε άλλο κεφάλαιο όμως του ίδιου ευαγγελίου ο συγγραφέας του μας λέει: «ου γαρ απέστειλεν ο Θεός τον υιόν αυτού εις τον κόσμον ίνα κρίνη τον κόσμον, αλλ’ ίνα σωθεί ο κόσμος δι’ αυτού» ενώ παρακάτω παρουσιάζει τον Ιησού να λέει: «εγώ ειμι η θύρα• δι’ εμού εάν τις εισέλθη, σωθήσεται, και εισελεύσεται και εξελεύσεται, και νομήν ευρήσει». Επομένως ο Ιησούς είναι ο διαμεσολαβητής της σωτηρίας. Ο άνθρωπος θα σωθεί με τη δική του προσπάθεια, με τον δικό του αγώνα, με τη δική του υπέρβαση. Η ζωή Του επί της γης είναι το υπόδειγμα της ζωής μας για να μπορέσουμε να κερδίσουμε την ποθητή βασιλεία των ουρανών. «Υπόδειγμα γαρ δέδωκα υμίν, ίνα καθώς εγώ εποίησα υμίν, και υμείς ποιήτε» μας είπε, ενώ τόνισε πως «εγώ ειμί η οδός και η αλήθεια και η ζωή» ο μεσολαβητής, αυτός που θα δείξει τον τρόπο και τον δρόμο, γιατί «ουδείς έρχεται προς τον πατέρα ει μη δι’ εμού».
Είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε την αλήθεια, γιατί η αλήθεια μας ελευθερώνει από τις προσκολλήσεις σε αδυναμίες αλλά και σε αυθεντίες, μας διώχνει το φόβο, μας θωρακίζει. «Γνώσεσθαι την αλήθειαν, και η αλήθεια ελευθερώσει υμάς» μας παραγγέλνει. Έχει πολλή μεγάλη σημασία να ελευθερωθούμε από τον ιστό της θεοφοβίας και να νιώσουμε την ικανοποίηση της θεοσέβειας. Η σύνδεση με το θείο πηγαίνει τότε μπροστά παρασάγγας, γιατί επισυνάπτεται στο υπερβατικό όχι από φόβο, από υπολογισμό, από ιδιοτέλεια, αλλά από ορθή αξιολόγηση και τοποθέτηση. Δεν φοβόμαστε τον πατέρα μας, αλλά κατεχόμαστε από τον απαιτούμενο σεβασμό, αυτόν που αναδύεται από την ελεύθερη ψυχή μας. Κατά τον ίδιο τρόπο δε φοβόμαστε το Θεό, την υπερτονισμένη, από τους παραχαράχτες της αλήθειας, οργή του Θεού, ούτε την Κόλαση. Τον σεβόμαστε και τον αγαπούμε γιατί νιώθουμε το μεγαλείο Του, την Απειροσύνη Του, την διάσπαρτη σε όλη τη φύση Αγάπη Του, την ενοποιό δύναμη και την παρόρμηση της επανόδου. Αυτό το θείο μεγαλείο αντανακλάται μέσα μας. Μας το φανέρωσε ο Πρεσβύτερος Αδελφός, όταν μας είπε: «αμήν αμήν λέγω υμίν, ο πιστεύων εις εμέ, τα έργα α εγώ ποιώ κακείνος ποιήσει, και μείζονα τούτων ποιήσει».
Αναγέννηση της θεώρησης του κόσμου και του σκοπού μας χρειάζεται. Αποκόλληση από τα τετριμμένα, τα καθηλωτικά. «Εάν μη τις γεννηθή άνωθεν, ου δύναται ιδείν την βασιλείαν του Θεού». Ο μικρός μας εαυτός, ο λεγόμενος κατώτερος ή προσωπικότητα να υποστείλει την κυριαρχία του και να παραδώσει τα σκήπτρα στον ανώτερο εαυτό, την ατομικότητα. Να πεθάνει το “εγώ” για να αναστηθεί το «χριστικό στοιχείο». «εάν μη ο κόκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει• εάν δε αποθάνη, πολύν καρπόν φέρει».
Στο όνομα του Χριστού το ιερατείο έστησε μια κερδοφόρο επιχείρηση. Επηρμένοι δεσπότες ζουν χλιδάτη ζωή σκανδαλίζοντας τους απλούς πιστούς. Λίγοι είναι οι πραγματικοί επίσκοποι, όπως επιτάσσει το μέγα αξίωμα που κατέχουν και υπηρετούν το θείο διακόνημα. Κατά το “όμοιος τον όμοιο”, οι ανάξιοι δεσπότες έλκουν ανάξιους ιερείς. Με λόγο φαρισαϊκό, χρησιμοποιούν το όνομα του Ιησού για να αποθησαυρίζουν και να ζουν πολυτελώς. Έχουν αστραφτερές Μερσεντές, όταν ο Χριστός οδοιπορούσε πεζός ή χρησιμοποιούσε “πώλον όνου”. Κατοικούν σε πολυτελή καταλύματα, όταν ο Κύριος “δεν είχε πού την κεφαλή κλείναι” και συγκεντρώνουν τεράστια ποσά για τα γηρατειά τους, ενάντια στην εντολή «μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί γης». Η εκκλησιαστική περιουσία είναι τόση πολλή, που δεν μπορεί- και δεν επιτρέπουν οι κάτοχοί της δεσπότες- να καταγραφεί. Μόλις ο υπουργός Οικονομίας μίλησε για φορολόγηση, η Ι.Σ. αντέδρασε. Κουκουλώθηκε εκκλησιαστικά το θέμα της μονής Βατοπεδίου, όπως κουκουλώνουν τα θέματα παιδεραστίας. Και φυσικά δε θα μιλήσουμε για θέματα πορνείας των ιερομένων… Για την καλοπέρασή τους οι ρασοφόροι χρειάζονται πελάτες… Και έχουν άφθονους, εκμεταλλευόμενοι την πίστη που κόσμου. Προτάσσουν το φοβερό πρόσωπο του Ιουδαϊκού Θεού, προκαλώντας θεοφοβία, ώστε αυτοί να είναι οι μεσολαβητές του ελέους του Θεού προς τους αμαρτωλούς και της σωτηρίας διαμέσου της εκκλησίας. Η σωτηρία έρχεται μόνο μέσα στην εκκλησία και με τη μεσολάβηση των εκπροσώπων της… Πολλές φορές, αντί να οδηγήσουν στη σωτηρία, οδηγούν στην απώλεια, προκαλούν ψυχικά ράκη.
Μιλάμε για ένα μεγάλο ποσοστό που “επί ματαίω” χρησιμοποιούν το όνομα του Θεού ή του Χριστού. Προφανώς υπάρχουν και οι σωστοί ιερωμένοι. Ζητώ μια μεγάλη “συγνώμη” από τους άξιους λειτουργούς, αυτούς που τιμούν το ράσο και αλιεύουν δύστυχες ψυχές για να τις στυλώσουν και πραγματικά να τις σώσουν. Μα κατάντησαν μειοψηφία. Σέβονται τον χώρο τους, το λειτούργημά τους, το ποίμνιο, την ποίμνη. Σε αυτούς υποκλινόμαστε. Και τους ζητάμε να μην επιτρέψουν να προχωρήσει η γάγγραινα περισσότερο. Να κόψουν τα σάπια μέρη, να απομακρύνουν τους επίορκους, τους βέβηλους και εκμεταλλευτές της έννοιας “λύτρωση”.
Υγιής προβληματισμός, πέρα από τον καθιερωμένο που επιτρέπει η ποίμνη στα πρόβατα, και όχι εωσφορική σκέψη κατευθύνουν τα δάχτυλά μου στο πληκτρολόγιο. Ο λυτρωτής Χριστός δε θα μας σύρει στο βασίλειο του Θεού επειδή πιστέψαμε, νηστέψαμε, προσευχηθήκαμε και επειδή φερθήκαμε φιλανθρωπικά, όσο μας επέτρεπε το συμφέρον μας. Μας έδειξε πως μπορούμε να τελειώσουμε πιο γρήγορα το έργο για το οποίο το πνεύμα, που ενοικεί μέσα μας, φόρεσε υλικό μανδύα. Θα επιστρέψουμε στον “οίκο” του Πατρός μας, όταν κι εμείς τελειώσουμε την αποστολή μας στη γη. Όταν κι εμείς πούμε: «τετέλεσται»!.Τότε δικαιωματικά θα έχουμε κατακτήσει το «καθ’ ομοίωσιν».
Η γνώση, που μας παρέχει η κατεστημένη εξουσία, φανερή και κρυφή, μας κράτησε μικρούς, μας έκανε να νιώθουμε αδύναμοι. Μας έκοψε τα φτερά. Κρέμασε τις τύχες μας σε λυτρωτές. Κι εμείς ως όλχος εναποθέσαμε τις ελπίδες μας σε εξωτερικούς σωτήρες. Μα ο αληθινός λυτρωτής από τη μικρότητά μας είναι μέσα μας.
Θα το νιώσουμε όταν λυτρωθούμε από την ιδέα του κάθε είδους λυτρωτή…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου