… Η Οδύσσεια του Ελληνισμού και ο …δρόμος… για την Ιθάκη…

[[ δαμ-ων ]]

Όταν ο πρωθυπουργός από το Καστελόριζο, όπου συμβολικά βρισκόταν, ενεργοποίησε τον Μηχανισμό Στήριξης, που ουσιαστικά άνοιξε τις πύλες για την είσοδο του ΔΝΤ στη χώρα μας, μίλησε για την Οδύσσεια του Ελληνισμού και τον δρόμο για την Ιθάκη. Είπε: «Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Όμως, πλέον, ξέρουμε το δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά. Μπρoστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι…»

Σ’ αυτό το άρθρο θα εκφράσουμε κάποιες σκέψεις και κάποιες αντιρρήσεις για τον παραλληλισμό της δεινής πολιτικής και οικονομικής κατάστασης, που βιώνουμε, με το έπος του Ομήρου.

Μετά την λήξη του πολέμου στο Ίλιο, λοιπόν, ο Οδυσσέας, όπως όλοι οι άλλοι Έλληνες βασιλιάδες με τους άντρες που επέζησαν, πήρε το δρόμο της επιστροφής για την Ιθάκη. Στη δεκάχρονη πολιορκία πολλές φορές παραβίασε τους γραφτούς και άγραφτους ηθικούς νόμους. Εξάλλου ο πόλεμος πολλές φορές αποκτηνώνει τον άνθρωπο. Για τις προσβολές κατά των Θεών όμως που διέπραξε στην Τροία (ύβρις) επήλθε η τιμωρία του (νέμεσις), με τη δεκάχρονη περιπλάνηση πριν φτάσει στην Ιθάκη. Αρχικά, για τον Οδυσσέα, οι Θεοί δεν είχαν αποφασίσει για μια τόσο μεγάλη τιμωρία, αλλά όταν ο Οδυσσέας τύφλωσε τον Πολύφημο, οπότε εξόργισε τον Ποσειδώνα, ο οποίος ορκίστηκε να μην τον αφήσει ποτέ να επιστρέψει στην Ιθάκη. Όλες οι περιπέτειες και περιπλανήσεις του Ιθακίσιου βασιλιά περιγράφονται λεπτομερώς από τον Όμηρο στην “Οδύσσεια”.

Επομένως, επειδή ο Οδυσσέας είχε επιτελέσει “ύβριν” στην άλωση της Τροίας, και ενεργοποιήθηκε η “Νέμεσις”. Για τους προγόνους μας οι δύο αυτές λέξεις είχαν την ακόλουθη ερμηνεία:

Ύβρις: η υπέρβαση του ανθρώπινου μέτρου, αλαζονική συμπεριφορά, αυθάδεια που πηγάζει από ένα υπερβολικό πάθος ή από τη συναίσθηση μιας υπερβολικής δύναμης.

Νέμεσις: η τιμωρία που επιβάλλεται από μία ανώτερη δύναμη σε όποιον παραβαίνει τους ηθικούς νόμους, η θεία δίκη.

Έτσι για τους αρχαίους Έλληνες: ένας ήρωας που υπερβαίνει τα ανθρώπινα μέτρα και αμφισβητεί μ’ αυτόν τον τρόπο την παντογνωσία και παντοδυναμία των θεών (ύβρις), τυφλώνεται πνευματικά από τους θεούς (άτη) και διαπράττει ένα ολέθριο σφάλμα (κατά το «μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απολέσαι»). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα τελικά να απονεμηθεί θεία δίκη (νέμεσις) με την τιμωρία του ή για την ακρίβεια με την πληρωμή του σφάλματος που διεπράχθη (τίσις). Έτσι, οδηγούμαστε τελικά στη λύτρωση του ήρωα και των θεατών από το έλεος και το φόβο που βίωσαν (κάθαρσις) και στην αποκατάσταση της θεϊκής τάξης. Θα αναφέρουμε εδώ σαν παράδειγμα το γνωστό στίχο από τους "Πέρσες" του Αισχύλου

«ύβρις γαρ εξανθούσ' εκάρπωσε στάχυν άτης,

όθεν πάγκλαυτον εξαμά θέρος» ( μετ.: η αλαζονεία ανθίζοντας μεστώνει της καταστροφής το στάχυ,

και κατόπιν θερίζει τρύγο θλιβερό, με πόνο και με δάκρυ ).

Ουσιαστικά ο “υβριστής” πρόσβαλε με την αλαζονεία και την έπαρσή του τους θεούς, δηλαδή, τις ιδέες ή αξίες και τις αιτιακές σχέσεις του κόσμου και της ζωής, που εκείνοι εξέφραζαν στο πνευματικό και το υλικό επίπεδο.

Πολύ περισσότερο όταν οι άνθρωποι δεν υπηρετούσαν αυτές τις αξίες, αλλά τις “άρπαζαν” από τους θεούς για να αποκτήσουν οι ίδιοι τη θεϊκή παντοδυναμία και να ενδύσουν μ’ αυτήν τις δικές τους επιθυμίες και ικανοποιήσεις. Ή όταν ανέβαζαν του εαυτό τους πάνω από τους θεούς, και καυχιόνταν γι’ αυτό, όπως πχ. όταν η Νιόβη έλεγε ότι τα παιδιά της είναι περισσότερα και ωραιότερα από εκείνα της Λητώς. Όμως τα παιδιά της Λητώς ήταν οι δύο θεοί, ο Απόλλων και η Άρτεμις.

Ο Οδυσσέας πήρε τον «δρόμο» της επιστροφής ( αν και δεν είμαι φιλόλογος έχω την ένστασή μου για τη λέξη “δρόμος”, ίσως η λέξη “ρότα” να πήγαινε καλύτερα) μετά από μία θριαμβευτική νίκη και την κατάκτηση του Ιλίου. Έτσι ο ρήγας της Ιθάκης και οι άνδρες του είχαν τη χαρά του νικητή και ήσαν πλούσιοι από τα λάφυρα του πολέμου. Μαζί τους πήραν αιχμάλωτους και Τρωαδίτισσες, που τους υπηρετούσαν, κάνοντας τη ζωή τους πιο εύκολη και με λιγότερο κόπο.

Οι Έλληνες ξεκινούν την Οδύσσεια μετά από μία ηθική ήττα και πολιτική εξαπάτηση. Αισθάνονται προδομένοι από τους πολιτικούς τους, που τους έφεραν στη δεινή αυτή κατάσταση. Ποιός πολίτης ευθύνεται για την εξαγορά ορισμένων μελών των δύο κυβερνώντων κομμάτων από τις πολυεθνικές εταιρίες; Ποιά σχέση έχει ο απλός εργαζόμενος με τον Μαντέλη ή τον Τσουκάτο ή τον Παυλίδη ή τον Ρουσόπουλο; Γιατί θα πρέπει να επωμιστεί τις λαμογιές των ξεδιάντροπων και να πληρώσει τα δικά τους “κερατιάτικα”;

O αρχηγός του κυβερνώντος κόμματος εξαπάτησε τους ψηφοφόρους του λέγοντας πως χρήματα υπάρχουν. Πως θα εισπράξει όσα οι έχοντες και οι κατέχοντες χρωστούν στο κράτος. Αποδείχτηκε ότι ο κρατικός μηχανισμός είναι ανίκανος να εκτελέσει τα υπό το νόμο καθοριζόμενα να κάνει. Τα κυβερνητικά μέτρα έπληξαν τους εργαζόμενους στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καθώς και τους συνταξιούχους. Σαν λαίλαπα επέπεσαν στους πλέον αθώους. Και τώρα αναμένουμε νέα, περισσότερο επώδυνα μέτρα, γιατί η διαχείριση της κρίσης έγινε με εντελώς ερασιτεχνικό και παραχωρητικό τρόπο. Οι αποφάσεις πλέον δεν λαμβάνονται στο υπουργικό συμβούλιο, αλλά επιβάλλονται από ξένα κέντρα, με τους δικούς μας υπουργούς απλά εκτελεστές κι εντολοδόχους. Η υπαγωγή μας στο ΔΝΤ θεωρήθηκε ήττα από τον ελληνικό λαό. Επομένως η Οδύσσεια του Ελληνισμού ξεκινά μετά από μια μεγάλη ήττα. Το φρόνημα των Ελλήνων είναι ηττοπαθές, δεν είναι νικηφόρο. Μετά από την οικονομική αφαίμαξη επίσης ξεκινάει χωρίς οικονομικούς πόρους και με τον εφιάλτη της πτώχευσης , χωρίς καμία αισιοδοξία.

Η ύβρις δεν διαπράχθηκε από τον λαό, που σύρεται στην Οδύσσεια. Επομένως η Νέμεσις θα επιπέσει πάνω του αναίτια.

Εκτός κι αν ως ύβρις θεωρηθεί η ανοχή σε όσα διαδραματίζονταν στη δημόσια διοίκηση, δηλ. όσα καταμαρτυρεί ο ποιητής στον ανώνυμο Έλληνα με το ακόλουθο ποίημα:

ΤΟΤΕ Η ΥΒΡΙΣ ΕΧΕΙ ΕΠΙΚΡΑΤΗΣΕΙ.

Αναρωτιέσαι φίλε μου πως φθάσαμε ως εδώ;

στα σαγόνια των καρχαριών

στον ταραγμένο ωκεανό να κάνουμε βαρκάδα;

περίγελως να γίνουμε των σκυλιών;

των υαινών η αμνάδα;

Η ιστορία είναι παλιά

τώρα αισθανόμαστε των μέτρων την κρυάδα:

πέρασαν απαρατήρητα της ύβρης τα πουλιά:

#

Όταν οι ηγέτες περιφρονούν το λαό

κάνανε τη διεθνή εξουσία αρχηγό

παραβιάζουν τη λαϊκή κυριαρχία

όταν οι πολλοί έχουν παρασυρθεί

από το κέρδος , τη διαφθορά ,την αρπαχτή

βάζουν στη γωνία Ηθική κι’ Αξία

όταν ο λαός μάθει να ζει με δανεικά

χωρίς ιδρώτα , εργασία και δημιουργικό μεράκι

πουλά τη γη του, τα όσια και ιερά του

τη γλώσσα του , τα ήθη και έθιμα του

δεν θεωρεί τη διαφθορά σαν ηθικό φαρμάκι

οι γείτονες του διεκδικούν “γην και ύδωρ”

και αυτού δεν του καίγεται “καρφάκι”,

η γη έπαψε να παράγει πιά αγαθά

κι’ η φάμπρικα έχει κλείσει

Τότε η Ύβρις έχει επικρατήσει

#

Όταν ο λαός τους προγόνους του δεν τιμά

τους απογόνους του χρεώνει ως τα ύψη

ζει πλουσιοπάροχα με δανεικά

Τότε η Ύβρις έχει επικρατήσει

#

Όταν χαθεί η κοινωνική συνοχή

η εθνική υπερηφάνεια εκλείψει

Μόρφωση, Έρευνα, Παιδεία κομματικοποιηθεί

το Κράτος αυτοδιαλυθεί

γίνουν οι Νόμοι ανενεργοί

το Σύνταγμα ξεκουρελιασθεί

το έγκλημα , η βία και η αναρχία φθάσει στα ύψη

η χώρα καταληφθεί από ξένα στίφη

Τότε η Ύβρις έχει επικρατήσει

#

Όταν ο λαός καταληφθεί από αλαζονεία,

αφροσύνη και πλεονεξία

προτιμάει τη σχόλη και την οκνηρία

γίνει φιλόπλουτος και το ρίξει στη χλιδή

σπαταλάει το χρόνο του στα καφενεία και στην αργία

στερηθεί την αξία του Μέτρου και της Ηθικής

χάσει τη Σωφροσύνη και τη Λογική

και το μοναδικό του ενδιαφέρον είναι να οικονομήσει

Τότε η Ύβρις έχει επικρατήσει

#

Όταν ένας λαός στηρίζει φαύλους ηγέτες

δίνει συγχωροχάρτια σε πολιτικές μαριονέττες

παραδίδει άνευ όρων την τύχη του σε κλέφτες

εμπιστεύεται λωποδύτες, διεφθαρμένους και ψεύτες

χωρίς να τους ζητάει λογαριασμό για τις οφειλέτες

χωρίς να κάνει ποτέ αυτοκριτική,

«γνώθι σ’αυτόν» και αυτοπαρατηρησία Σωκρατική

αλλά σύρεται και φέρεται από τον καθένα

των ΜΜΕ την προπαγάνδα και το ψέμα

στην οικονομική χρεωκοπία και στη φθίση

Τότε η Ύβρις έχει επικρατήσει

#

Όταν οι νέοι θέλουν να γίνουνε γιατροί

δικηγόροι, διευθυντές , μηχανικοί

Golden boys τοκογλύφοι τραπεζίτες

του εύκολου κέρδους οι αγύρτες

περιφρονούν τα επαγγέλματα της ζωής

απαρνούνται την καλλιέργεια της γης

προτιμούν καφετέριες, τεκέδες και ξενύχτια

και να τρέχουν τα έξοδα στα ύψη

με πιστωτικές κάρτες

κι’ από των γονιών το πενιχρό το χαρτζιλίκι

Τότε η Ύβρις έχει επικρατήσει

#

Όταν το δόγμα την πρακτική του βίου αντικαταστήσει

η ιδεολογία το πνεύμα συσκοτίσει

η κομματικοποίηση το γενικό συμφέρον βάλει σε κρίση

ο κρατικοσυνδικαλισμός την παραγωγή εξοβελίσει

η εργασία γίνει απασχόληση και μάλιστα μερική

όταν η θρησκεία την αλήθεια κρύψει

Τότε η Ύβρις έχει επικρατήσει

#

Όταν ο νέοι εγκατέλειψαν τις πλουτοφόρες πηγές

θάλασσα και γη

έπεσαν σε άχρηστες σπουδές

σε συλλογή τίτλων, χωρίς αντίκρισμα και αξία

παρά μόνον σαν χαρτί υγείας

σε αβέβαια επαγγέλματα μερικής απασχόλησης

έχασαν του φύλλου τους: τον έρωτα και την ηδονή,

το πολυμήχανο του Οδυσσέα πνεύμα,

του Αχιλλέα την ορμή,

τη θυσία του Προμηθέα,

καταστρέφουν τους ναούς της Γνώσης

ρυπαίνουν τους τοίχους με συνθήματα σαχλά

φορέσανε χαλκάδες σαν τους αγρίους στα μαλλιά

σε μύτες, χείλια , κοιλιές

μοιάζουν σαν αρκούδες με χαϊμαλιά

χωρίς η κοινωνική συνείδηση να τους προγκίξει

κι’ όμως κανείς τους δεν τολμάει να επαναστατήσει

Τότε η Ύβρις έχει επικρατήσει

#

Όταν η γνώση έγινε είδος εν αχρηστεία

την σήμερον ημέραν μόνον το κέρδος έχει αξία

οι νέοι συνωστίζονται στη δημοσιοϋπαλληλία

άδειασαν τα χωριά και η επαρχία

τα λαμπρά μυαλά οδεύουν για εξαγωγή

σπανίζουν οι ποιητές και οι παραγωγοί

οι πολιτικοί μας δεν έχουν ακόμη δικασθεί

οι εγκληματίες δεν έχουν εκτελεσθεί

και προς το παρόν κανένας δεν έχει παραιτηθεί ,

ούτε αυτοκτονήσει

η ψευτοδημοκρατία τα πνεύματα έχει συσκοτίσει

η 5η φάλαγγα έχει παντού εισχωρήσει

Τότε η Ύβρις έχει επικρατήσει

#

Όταν η Δραχμούλα δολοφονήθηκε από το Ευρώ

που τ’ αγοράζουμε με τόκο αστρονομικό

έκαψε την οικονομία και σάρωσε την αγορά

οι τοκογλύφοι μας χρεώσανε ως το λαιμό

χάθηκε κάθε ευκαιρία για ανταγωνισμό

ληστές μας πήραν ακόμη και τα βρακιά

δίχως να μας αποζημιώσουν για τα κατοχικά δανεικά

τώρα μας χλευάζουνε αηδιαστικά

χωρίς η υποτελής Πολιτεία ν’ αντιδρά.

Ζήτω η Νέα Τάξη!!! , σκάσε και μη μιλάς

ευκολόπιστε και χιλιοπροδομένε Έλληνα

έπεσες στην παγίδα που είχαν στήσει οι εχθροί σου

χωρίς να το έχουν προνοήσει οι ‘μωρόσοφοι’ σου

για ‘το τύλιγμα του Όφεως» γύρω από το κορμί σου

τότε κανένας δεν ανησυχούσε για την κρίση

το αντίθετο , όλοι είχαν αισιοδοξήσει

η ευρωζώνη είχε γοητεύσει ακόμη και το Θερσίτη,

έλεγε αυτάρεσκα: «είμαστε στην πρωτοπορία της Δύσης»

Τότε η Ύβρις είχε επικρατήσει

#

Και τώρα θα αφήσουμε την τραγωδία δίχως εξαγνισμό;

το έγκλημα δίχως τιμωρία;

τους ίδιους που ευθύνονται για προδοσία

να συνεχίσουν την ίδια κακουργία;

Ο από μηχανής θεός είναι ο Λαός

η αφεντιά του και η Ανάγκη θα φέρει τα πάνω κάτω

Αυτός θα δώσει τη σωτηρία και τη λύση

τελικά αυτός θα επικρατήσει

Η Ελλάδα και πάλι θα μεγαλουργήσει

( Από blog ΑΡΧΑΙΑ ΙΘΩΜΗ)

Σύμφωνα με την Οδύσσεια, ξεκινώντας από την Τροία ο Οδυσσέας είχε στην διάθεσή του 12 καράβια, μέσα στα οποία επέβαιναν οι Ιθακήσιοι συμπολεμιστές του. Οι περιπλανήσεις τους αρχίζουν με την πλεύση και την μάχη στην χώρα των Κικόνων, την περιπέτεια στη χώρα των Λωτοφάγων και στην συνέχεια στη χώρα των Κυκλώπων, όπου παγιδεύτηκαν στη σπηλιά του Πολύφημου και ο Οδυσσέας τον τύφλωσε, επισύροντας το μένος του Ποσειδώνα. Έπειτα έφτασαν στο νησί του Αιόλου, όπου ο ομώνυμος Θεός του παρέδωσε έναν ασκό που περιείχε όλους τους ανέμους εκτός από τους ευνοϊκούς, για να επιστρέψει αμέσως στην Ιθάκη. Πλησιάζοντας όμως στην Ιθάκη, οι σύντροφοι του Οδυσσέα ανοίγουν τον ασκό, προκαλώντας καταιγίδα που καταστρέφει 11 καράβια και παρασέρνει αυτό του Οδυσσέα μέχρι το νησί των Λαιστρυγόνων. Από εκεί πάνε στο νησί της Κίρκης, μια μάγισσα που μεταμόρφωσε πολλούς από το πλήρωμα σε ζώα. Ένα χρόνο αργότερα, και αφού έχει κατέβει στον Άδη για να συναντήσει τον Τειρεσία, φεύγοντας από το νησί της Κίρκης, περνάνε από το στενό των Σειρήνων, το στενό της Σκύλας και της Χάρυβδης και φτάνουν αποδεκατισμένοι στον νησί του Θεού Ήλιου.

Στο νησί του Ήλιου, οι εναπομείναντες σύντροφοί του βρίσκουν το θάνατο και αυτός παρασυρόμενος από τα κύματα φτάνει μόνος του στο νησί της Καλυψούς. Με την Καλυψώ μένει για 7 χρόνια πριν αποχωρίσει με μια σχεδία και, μετά την τρικυμία που προκαλεί ο Ποσειδώνας, καταλήγει στο νησί των Φαιάκων. Εκεί περιμαζεύεται από την Ναυσικά και βρίσκει καταφύγιο στην Αυλή του βασιλιά Αλκίνοου, όπου τελικά αποκαλύπτει την πραγματική του ταυτότητα και συγκινεί όλους με την αφήγηση των περιπλανήσεων του (σημείο όπου ξεκινάει η Οδύσσεια). Με την βοήθεια του Αλκίνοου και έπειτα από νέα τρικυμία ο Οδυσσέας καταφέρνει τελικά, μετά από 10 χρόνια, να φτάσει στην Ιθάκη.

Στην επιστροφή αναγκάζεται αρχικά να κρυφθεί (αφού ήταν μόνος του) πριν τελικά εξοντώσει με τη βοήθεια του Τηλέμαχου και του Εύμαιου τους 40 μνηστήρες, δηλαδή αριστοκρατικούς γόνους του βασιλείου του, που θεωρώντας πως είναι νεκρός πολιορκούσαν επί 10 χρόνια την πιστή βασίλισσα Πηνελόπη, με κύριο σκοπό να καταλάβει κάποιος από αυτούς τον άδειο (όπως πίστευαν) θρόνο του Οδυσσέα.

Επομένως στο τέλος της δεκάχρονης περιπλάνησής του ο Οδυσσέας έφτασε μόνος του στην Ιθάκη, έχοντας χάσει όλους τους συντρόφους του, όλα τα λάφυρα που πήραν από την Τροία, όλους τους αιχμαλώτους και όλα τα καράβια του. Έτσι, όταν τελειώσει η δική μας Οδύσσεια, η Οδύσσεια του Ελληνισμού, για την οποία μίλησε ο πρωθυπουργός, πόσοι θα έχουν παραμείνει αλώβητοι και πόσος εθνικός πλούτος θα έχει απομείνει; Πριν καν αρχίσει η δική μας Οδύσσεια πέσαμε στους ύφαλους της σκληρής Μέρκελ και των υψηλών επιτοκίων δανεισμού. Όλοι μανιωδώς επέπεσαν πάνω μας χωρίς οίκτο.

Η Οδύσσεια για τους συντρόφους του Ιθακίσιου βασιλιά ήταν μια πορεία θανάτου και ολέθρου. Τι επιφυλάσσει η μοίρα στον Ελληνισμό στη δική του Οδύσσεια; Εξάλλου αυτή η Οδύσσεια δεν είναι επιστροφή στην πρότερη κατάσταση ειρήνης, και γαλήνης. Είναι μια πορεία στην απεμπόληση και την παραχώρηση εδαφών, ιστορίας και αξιοπρέπειας. Μια πορεία ηθικής εκπόρνευσης και εξευτελισμού.

Το ταξίδι της επιστροφής του Οδυσσέα κράτησε 10 χρόνια. Άραγε, το ταξίδι της Ελλάδας, πόσα χρόνια θα κρατήσει; Η αρπάγη του ΔΝΤ και των λοιπών τραπεζιτών είναι αμφίβολο αν μας δώσουν την δυνατότητα να επιστρέψουμε τελικά. Κι αυτή η επιστροφή θα συνοδευτεί από απόγνωση. Φανταστείτε να συνοδευτεί η πολύχρονη προσμονή μας από την απόγνωση της Πηνελόπης, όπως ο Γ. Ρίτσος μας την δίνει στο ακόλουθο ποίημά του:

« Δεν είτανε πως δεν τον γνώρισε στο φως της παραστιάς• δεν είταν

τα κουρέλια του επαίτη, η μεταμφίεση, όχι• καθαρά σημάδια:

η ουλή στο γόνατό του, η ρώμη, η πονηριά στο μάτι. Τρομαγμένη,

ακουμπώντας τη ράχη της στον τοίχο, μια δικαιολογία ζητούσε,

μια προθεσμία ακόμη λίγου χρόνου, να μην απαντήσει,

να μην προδοθεί. Γι' αυτόν, λοιπόν, είχε ξοδέψει είκοσι χρόνια,

είκοσι χρόνια αναμονής και ονείρων, για τούτον τον άθλιο,

τον αιματόβρεχτο ασπρογένη; Ρίχτηκε άφωνη σε μια καρέκλα,

κοίταξε αργά τους σκοτωμένους μνηστήρες, στο πάτωμα, σα να κοιτούσε

νεκρές τις ίδιες της επιθυμίες. Και: «καλωσόρισες», του είπε,

ακούγοντας ξένη, μακρινή, τη φωνή της. Στη γωνιά, ο αργαλειός της

γέμιζε το ταβάνι με καγκελωτές σκιές• κι όσα πουλιά είχε υφάνει

με κόκκινες λαμπρές κλωστές σε πράσινα φυλλώματα, αίφνης,

τούτη τη νύχτα της επιστροφής, γυρίσαν στο σταχτί και μαύρο

χαμοπετώντας στον επίπεδο ουρανό της τελευταίας της καρτερία. »

(Γ. Ρίτσος, “Η Απόγνωση της Πηνελόπης” ).

Μας είπε ο πρωθυπουργός: « Μπροστά μας έχουμε ένα ταξίδι με απαιτήσεις από όλους μας, αλλά με μια νέα συλλογική συνείδηση και κοινή προσπάθεια θα φθάσουμε εκεί ασφαλείς, πιο σίγουροι, πιο δίκαιοι, πιο περήφανοι. Ο τελικός μας στόχος, ο τελικός μας προορισμός είναι να απελευθερώσουμε την Ελλάδα από επιτηρήσεις και κηδεμονίες. Να απελευθερώσουμε τις δυνάμεις του Ελληνισμού, τον κάθε Έλληνα και Ελληνίδα από αντιλήψεις, πρακτικές και συστήματα που τον εμποδίζουν παντού, εδώ και δεκαετίες. Να δώσουμε οξυγόνο εκεί που υπάρχει ασφυξία, δικαιοσύνη και κανόνες εκεί που υπάρχει αδικία, διαφάνεια εκεί που υπάρχει σκοτάδι, σιγουριά εκεί που υπάρχει ανασφάλεια, και ανάπτυξη για όλους.»

Λόγια.... λόγια... λόγια... Αυτό το ταξίδι δεν βγάζει σε απελευθέρωση δυνάμεων. Οδηγεί σε εγκλωβισμό δυναμικής. Απόδειξαν ότι δεν έχουν το θάρρος να ματώσουν. Φοβούνται το αίμα, είναι και τα δύο κόμματα αιμοφοβικά! Δεν έχουν το θάρρος να κάνουν τις ρίξεις της κάθαρσης. Ο αρχαίος Έλληνας δεχόταν την κάθαρση, την επεδίωκε, δεν την απόφευγε. Οι δικοί μας πολιτικοί αρχηγοί δεν έχουν τη διάθεση να κάνουν τομές. Επομένως, πώς θα δώσουν οξυγόνο; Απεναντίας οι πολίτες νιώθουν όχι μόνο ένα βρόχο, αλλά πολλαπλούς βρόχους να εντείνουν την ασφυξία. Όσον αφορά για τη δικαιοσύνη, ας μη μιλάμε για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου... Πάντοτε επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού.

Δεν θέλουμε να δείξουμε απαισιοδοξία, αλλά τα μηνύματα είναι αποκαρδιωτικά. Σήμερα διαβάσαμε: [«Κανένα λογικό σενάριο δεν μπορεί να επιτρέψει στην Ελλάδα να ξεπεράσει το πρόβλημα του χρέους», επισημαίνει στην μηνιαία επενδυτική αναφορά ο Μπιλ Γκρος, από τους πιο επιτυχημένους διευθυντές της Pimco, εταιρείας που διαθέτει το μεγαλύτερο επενδυτικό κεφάλαιο σε ομόλογα...]. Μήπως έτσι επιβεβαιώνονται οι αντιρρήσεις μας στα λεγόμενα του πρωθυπουργού;

Και ο πρωθυπουργός κατέληξε: « Είμαι απόλυτα βέβαιος ότι θα τα καταφέρουμε. Αρκεί εμείς οι Έλληνες να πιστέψουμε στις δυνατότητές μας, στις αξίες μας, στον ίδιο μας εαυτό.»

Πώς θα τα καταφέρουμε, όταν δεν στηριζόμαστε στις δυνατότητές μας; Η Ελλάδα θα μπορούσε ανώδυνα, ή έστω με λίγο πόνο, να αντιμετωπίσει την όλη κατάσταση εκμεταλλευόμενη τους εγχώριους πόρους, που πλουσιοπάροχα μπορεί να δώσει το υπέδαφος μας. Η φύση χωρίς φειδώ μας έδωσε πετρέλαιο, χρυσάφι, νικέλιο, ουράνιο, όσμιο. Εμείς, δηλ. η κυβέρνηση, παραχωρούμε (παραχωρεί) στους ξένους τον εθνικό πλούτο, ενώ κάνει παραχωρήσεις και στους Τούρκους. Η χώρα παραδόθηκε αμαχητί στα σαγόνια του καρχαρία- Σόρρος και της οικονομικής συμμορίας του. Ρώσοι και Κινέζοι προθυμοποιήθηκαν να μας βοηθήσουν. Μα εμείς παραδοθήκαμε στην Εβραϊκή μαφία! Για ποιές δυνατότητες, λοιπόν, μιλάμε;

Οι Σκοπιανοί έχουν υιοθετήσει την Μακεδονική ιστορία, τον Μ. Αλέξανδρο και την Μακεδονική εθνικότητα. Σε λίγο θα μας απαγορεύσουν, προς αυτή την κατεύθυνση οδηγούν οι εξελίξεις, να χρησιμοποιούμε τη λέξη Μακεδονία. Διεκδικούν να πάρουν την Μακεδονία και να βγουν στο Αιγαίο. Παραχωρούμε ζωτικό χώρο στους Τούρκους σε Θράκη, Αιγαίο και νησιά. Οι Αλβανοί διεκδικούν εδάφη στην Ήπειρο και περιουσίες στην Τσαμουριά. Και μόνο εμείς δεν διεκδικούμε τίποτα. Λες και η Βόρειος Ήπειρος με τους δυναστευόμενους Έλληνες ξεχάστηκε, όπως ξεχάστηκαν οι γνήσιοι Μακεδόνες του γυφτοκρατίδιου της FYROM.

Αναρωτιόμαστε για ποιές αξίες μας μιλάει ο πρωθυπουργός. Γι' αυτές των κλεφτών που επωάζουν τα δύο κόμματα τα οποία εναλλάσσονται στην εξουσία , χωρίς να έχει τι θάρρος να στείλει ούτε έναν στη φυλακή; Τις εθνικές αξίες της γραμματέως του Υπουργείου Παιδείας (σκέτο, χωρίς το εθνικής) Θάλλειας Δραγώνα; Τις πολιτιστικές αξίες της υφυπουργού Πολιτισμού, που έκλεβε το ελληνικό κράτος μαζί με τον καλλιτέχνη σύζυγό της; Τις αξίες του πρώην υπουργού Εθν. Άμυνας με την μεταβίβαση από offshore εταιρεία στην σύζυγό του οικίας αξίας εκατομμυρίων ευρώ;

Και πώς μπορεί να εμπνεύσει εμπιστοσύνη ένας πρωθυπουργός όταν καθημερινά διαψεύδονται όσα μας παρουσιάζει η κυβέρνηση; Όταν δεν υπάρχει συντονισμός μεταξύ των υπουργών του και ο ένας αναιρεί όσα εξαγγέλλει ο άλλος; Πόσες φορές θα αναθεωρήσει τα μέτρα λιτότητας και συνταξιοδότησης; Με όλη αυτήν την αβεβαιότητα και τη σύγχυση μπορεί ο πολίτης να είναι αισιόδοξος, να πιστέψει στον εαυτό του; Πώς; Αφού τα κυβερνητικά μέτρα του ανατρέπουν τη ζωή. Αφού οι παλινωδίες των κυβερνώντων του αφαιρούν το δικαίωμα να σχεδιάσει το μέλλον του. Ο Έλληνας σήμερα ζει χωρίς τη δυνατότητα να κάνει όνειρα, να σχεδιάσει, να ελπίσει, να αναλάβει το ρίσκο για να κάνει ξανοίγματα. Είναι ο ραγιάς σε νέα μορφή σκλαβιάς, βρίσκεται σε μια Νεοταξίτικη Κατοχή!

Λόγια, λοιπόν, χωρίς να πείθουν. «Έπεα πτερόεντα», για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς μια ομηρική έκφραση. Ο Ελληνισμός ζει την Οδύσσειά του! Το μεγάλο ερώτημα: Πόσοι θα φτάσουν στην Ιθάκη; Τα νερά για τους απλούς πολίτες δεν είναι χαρτογραφημένα. Οι περισσότεροι θα χαθούν στα θολά νερά της παγκοσμιοποίησης. Άλλους θα κατασπαράξει η Σκύλα κι άλλους η Χάρυβδη. Άλλους θα φάει ο Κύκλωπας κι άλλους θα πνίξει ο Ποσειδώνας. Η Οδύσσεια, στην οποία ακούσια οδηγηθήκαμε από την κακή πολιτική διαχείριση, για τους πολλούς θα είναι μια πολύ οδυνηρή εμπειρία. Θα είναι ένα ταξίδι όχι επιστροφής στην Ιθάκη, αλλά ένα ταξίδι απώλειας.

Τουλάχιστον ας φροντίσουμε να διατηρήσουμε αλώβητη την ψυχή μας...