[[ δαμ- ων ]]
Δύο βδομάδες πέρασαν από την ιστορική μέρα της 29ης Μαΐου, όπου θυμόμαστε την αποφράδα μέρα που η Πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών και το τότε Ρωμαίικο- γιατί οι κληρικοί που ‘χαν το πάνω χέρι είχαν επιβάλει την παντελή απαλοιφή των λέξεων Ελλάδα και Έλληνας και ό,τι συνδεόταν μ’ αυτές- σκλαβώθηκε για τετρακόσια χρόνια. Οι ιστορικοί μας λένε πως η προδοσία έγινε από τους ρασοφόρους ανθενωτικούς. Καλύτερα, έλεγαν, σκλάβοι στους Τούρκους παρά με τους Δυτικούς και υπό τον Πάπα: «Κρειττότερόν εστιν ιδέναι εν μέση τη πόλει φακιόλιον βασιλεύον Τούρκων ή καλύπτραν λατινικήν». Το τουρκικό φέσι τους εξασφάλιζε τα προνόμια, που πήραν από τον Μωάμεθ, ενώ αν γινόταν η ένωση με τη Δυτική εκκλησία, θα έχαναν την πρωτοκαθεδρία! Για να μην την χάσουν προτιμότερη η σκλαβιά του λαού! Μύθος, λοιπόν, η ξεχασμένη ανοιχτή Κερκόπορτα. Η Πόλη έπεσε γιατί δεν πολέμησαν οι ανθενωτικοί, οι οποίοι βοήθησαν τους Τούρκους από μέσα. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια! Πάντα κάποιο κάστρο πέφτει με μπαμπεσιά, με προδοσία!
Μια παρόμοια προδοσία γίνεται στα χρόνια μας. Διαπράττεται από τον πολιτικό κόσμο και το τραπεζοοικονομικό κατεστημένο. Εμφανίστηκε στον ορίζοντα το 2010- ενώ τα σχέδια της προδοσίας εξυφάνθηκαν πολλά χρόνια πριν- και συνεχίζεται καθημερινά. Το κίνητρο της προδοσίας ο ανυπολόγιστης αξίας ορυκτός μας πλούτος. Υπολογίζεται μεταξύ 20 και 30 τρισεκατομμυρίων ευρώ! Συν τα εκλεκτά φιλέτα της πανέμορφης ελληνικής γης με τις ατέλειωτες ακτογραμμές και τα εκατοντάδες νησιά, συν τον ιδρώτα του λαού για τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, το σιδηροδρομικό δίκτυο, το οδικό δίκτυο, τις πηγές ηλεκτρικής ενέργειας, νερό κλπ. Τα τριάκοντα αργύρια της προδοσίας είναι το 10% στον πολιτικό κόσμο, το 20% στο τραπεζοοικονομικό κατεστημένο, ενώ την μερίδα του λέοντος, το 70%, θα πάρει η διεθνής οικονομική μαφία της Νέας Τάξης των Σιωνιστών! Έχουν, κατά τα λεγόμενά τους, σκλαβώσει τον ελληνικό λαό για τα επόμενα εκατό χρόνια- (αυτά είναι τα φανερά, ποιος γνωρίζει την απόλυτη αλήθεια;)
Η συνέχεια >>> Vagia Blog…
Θα εκφράσουμε την αγωνία μας μέσα από μια ιστορία. Γιατί οι απλές ιστορίες μας κεντρίζουν τη σκέψη για να φέρουμε τα γεγονότα που περιγράφουν και να συσχετίσουμε με τη δική μας εποχή:
[[ Υπήρχε κάποτε ένας πολύ πλούσιος αγρότης που είχε μια μεγάλη φάρμα. Ο αγρότης αυτός ήταν συλλέκτης αλόγων. Σε ολόκληρή του τη ζωή συγκέντρωνε στη φάρμα του άλογα από ολόκληρο τον κόσμο. Του έλλειπε λοιπόν μια συγκεκριμένη σπάνια ράτσα αλόγου για να ολοκληρώσει τη συλλογή του. Μια μέρα ανακάλυψε ότι στην γειτονική πόλη υπήρχε η συγκεκριμένη ράτσα. Έτσι προσφέροντας στον ιδιοκτήτη του αλόγου μια γενναία προσφορά κατάφερε να τον πείσει να του το πουλήσει. Το σπάνιο αυτό απόκτημα ολοκλήρωνε και τη συλλογή μιας ζωής!
Ένα μήνα αργότερα, το άλογο αυτό αρρώστησε και ο αγρότης κάλεσε επειγόντως τον κτηνίατρο, ο οποίος αφού το εξέτασε είπε:
«Το άλογο έχει ένα μικρόβιο. Πρέπει να πάρει αυτή την αντιβίωση για τρεις μέρες. Θα επιστρέψω την τρίτη μέρα και αν δεν είναι καλύτερα, θα αναγκαστούμε να του κάνουμε ευθανασία».
Ο αγρότης ήταν φοβερά δυστυχισμένος. Σε κοντινή απόσταση, το γουρούνι άκουγε προσεκτικά τη συνομιλία τους. Την επόμενη μέρα οι εργάτες της φάρμας έδωσαν το φάρμακο στο άλογο και φύγανε. Το γουρούνι πλησίασε το άρρωστο ζώο και του είπε:
«Προσπάθησε φίλε μου. Βρες τη δύναμη να σηκωθείς αλλιώς θα σε βάλλουν σε μόνιμο ύπνο!»
Τη δεύτερη μέρα επίσης του έδωσαν το φάρμακο και έφυγαν. Το γουρούνι ξαναγύρισε και είπε:
«Φιλαράκο σήκω πάνω αλλιώς θα πεθάνεις! Έλα, θα σε βοηθήσω εγώ να σταθείς στα πόδια σου. Πάμε!!! Ένα, δύο, τρία…».
Τίποτα, όμως.
Την τρίτη ημέρα του έδωσαν το φάρμακο παρουσία του κτηνιάτρου ο οποίος με λύπη είπε:
«Δυστυχώς θα πρέπει να το θανατώσουμε αύριο. Διαφορετικά το μικρόβιο μπορεί να εξαπλωθεί και να μολύνει όλα τα άλλα άλογα».
Όταν έφυγαν, το γουρούνι πλησίασε το άλογο και είπε:
«Άκουσε φίλε μου, ή τώρα ή ποτέ! Σήκω πάνω. Σήηηηηκω! Έλα κουράγιο! Έεεεεεεελα! Σήκω! ΣΗΚΩ! Αυτό είναι, σιγά-σιγά. Βάλε τα δυνατά σου. Πάμε, ένα, δύο, τρία…. ΠΑΜΕ! Μπράβο! Φανταστικά! Τώρα πιο γρήγορα, ΕΛΑ. Τα πας υπέροχα! Τρέξε! Τρέχα πιο γρήγορα. Ναι, ΝΑΙ! Τα κατάφερες. Είσαι πρωταθλητής!»
Εκείνη τη στιγμή ο ιδιοκτήτης της φάρμας επέστρεφε λυπημένος. Βλέποντας έκπληκτος το άλογο να καλπάζει στο λιβάδι δεν μπόρεσε να συγκρατήσει τη χαρά του και άρχισε να φωνάζει:
«Έγινε θαύμα! Το άλογό μου θεραπεύτηκε. Το άλογό μου έγινε καλά. Αυτό αξίζει πραγματικά να το γιορτάσουμε. Ετοιμάστε ένα πλούσιο τραπέζι. Ας σφάξουμε το γουρούνι!» ]]
Ας φανταστούμε τώρα ότι το άλογο είναι ο λαός μας. Αυτός ο σπάνιος λαός, όπως τον παρουσιάζει η ιστορία. Ανάξιοι και λαοπλάνοι πολιτικοί- μετά τη δικτατορία κι ενώ ο λαός περίμενε με λαχτάρα την ανάπτυξη και την αλλαγή, ώστε να γίνει ένας πραγματικά οικονομικά αναπτυγμένος, μορφωμένος και με κουλτούρα λαός- τον τάισαν με μολεμένη πνευματική και ηθική τροφή, ενώ τον πότισαν με ωχαδελφίστικο και φιλοτοματίστικο νερό. Οι ίδιοι οι πολιτικοί και οι κομματικοί συνδικαλιστές του έδωσαν πρότυπα σαθρά κι ανέντιμα. Έτσι χάθηκε το ελληνικό φιλότιμο, σκόρπισε η τιμιότητα, που κοσμούσαν τον νοικοκύρη και την οικογένειά του.
Η ιδιωτικοποιημένη τηλεόραση και οι αεριτζήδες ιδιοκτήτες των ΜΜΕ εισήγαγαν καινά δαιμόνια και έναν γκλαμουρίστικο τρόπο ζωής, που ζάλισαν τον, δυστυχώς, χωρίς παιδεία και αμόρφωτο λαό. Και η ελληνική κοινωνία, που συμβολίζεται με το άλογο της ιστορίας μας, αρρώστησε βαριά!
Κι ενώ ο γιατρός της ιστορίας μας έδωσε την κατάλληλη θεραπεία για να γιάνει το άλογο, οι πολιτικοί και το οικονομικό κατεστημένο δεν επιθυμούσαν κι ούτε επιθυμούν την ανάρρωση του ίππου- λαού. Αν χρησιμοποιούσαμε στην προηγούμενη φράση, αντί της λέξης “ίππου”, την έκφραση «άλογου- λαού», τότε ουσιαστικά με τη χρήση της λέξης «άλογου», θα χαρακτηρίζαμε το λαό μας. Ο Δ. Δημητράκος στο “Μέγα Λεξικό” του δίνει πολλές ερμηνείες σ’ αυτή τη λέξη. Άλογος: 1) ο στερούμενος λόγου (πράγματι, αν και συμμετείχε στις κομματικές οργανώσεις, δεν μιλούσε όταν οι ανήθικοι και ανίκανοι έπαιρναν θέσεις ευθύνης, ενώ οι άξιοι παραγκωνιζόντουσαν)- 2) ο μη δυνάμενος να σκεφθεί λογικά, ο απερίσκεπτος, ο ανόητος (έβλεπε το δόλωμα των τραπεζών, αλλά δεν έβλεπε την φάκα) - 3) ο μη συμφωνών προς την λογική, ο παράλογος (γνώριζε πως η ευμάρεια ήταν πλαστή και επέμενε να ζούμε με δάνεια) - 4) ο άμετρος, ο ακανόνιστος, ο ανώμαλος (θεωρούσε ότι το κέντρο του κόσμου ήταν ο εαυτούλης του και σαν κι αυτόν δεν υπήρχε άλλος)- 5) ο μη πληρώσας το ανάλογο μέρος λογαριασμού (η κλεψιά, η φοροδιαφυγή, η μη απόδοση στα ασφαλιστικά ταμεία ήταν κεκτημένο δικαίωμα), είναι κάποιες από τις ερμηνείες. Όλα αυτά τα χαρακτηριστικά τα είχε το άλογο- λαός. Και αρρώστησε βαριά ως προς τη νοοτροπία, το ήθος και τις παράλογες απαιτήσεις. Κι αντί να του δώσουν το κατάλληλο φάρμακο, του έδωσαν οι πολιτικοί το αντίθετο. Και τώρα το άλογο- λαός είναι σε κώμα!
Χρειάζεται έναν ηγέτη, σαν το γουρούνι της ιστορίας μας, για να του ψιθυρίσει στο αυτί λόγια αφυπνιστικά, λόγια ανόρθωσης του ηθικού, λόγια τόνωσης της ψυχολογίας του. Έναν ηγέτη αποφασισμένο ακόμα και να θυσιαστεί! Μα θα μείνει στην ιστορία το όνομά του, όπως του Λεωνίδα, του Παλαιολόγου, του Καποδίστρια, του Διάκου, του Παπαφλέσσα. Περιμέναμε να είναι ένας τέτοιος ηγέτης ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, γιατί ο όρκος του είναι να διαφυλάσσει το Σύνταγμα της χώρας. Δυστυχώς και οι δύο μνημονιακοί πρόεδροι έδειξαν πως είναι νάνοι, μαριονέτες αυτών που επιθυμούν την επιβολή της Παγκόσμιας Δικτατορίας. Οι δυο πρόεδροι έδειξαν πως είναι οσφυοκάμπτες υπάλληλοι των αφανών παγκόσμιων εξουσιαστών!
Γιατί ο ηγέτης δεν είναι ένας υπάλληλος ρουτίνας, μισθοδοτούμενος μάλιστα πλουσιοπάροχα από το δημόσιο, ούτε αναποφάσιστος. Αν ο πρόεδρος είχε πυγμή θα καλούσε το πολιτικό συμβούλιο των αρχηγών των κομμάτων της βουλής, θα έβαζε τον υπασπιστή του να τους κλειδώσει στην αίθουσα συνεδριάσεων και θα τους έλεγε: «Κύριοι, δε θα βγούμε απ’ αυτή την αίθουσα, αν πρώτα δεν καταλήξουμε και δεν υπογράψουμε ένα κοινό πολιτικό πρόγραμμα εξόδου από την πολιτική και οικονομική κρίση, το οποίο θα υποστηρίξουμε και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό με όλες τις δυνάμεις μας σαν μια γροθιά. Τέλος το συμφέρον του κόμματος. Προέχει η πατρίδα. Θα χαράξουμε εθνική πολιτική σε όλους τους άξονες δράσης. Δε θα μιλάτε πλέον κομματικά, παρά μόνο εθνικά. Αρκετό κακό προξενήσαμε τα κόμματα. Από σήμερα και πέρα το μόνο μέλημά μας η Ελλάδα μας.»
Ο ηγέτης παίρνει γενναίες αποφάσεις υπέρ του λαού και δεν επιτρέπει στις μαριονέτες των κοσμοκρατόρων να σκλαβώσουν το λαό! Σήμερα όσοι παριστάνουν τον ηγέτη είναι σαν τις σαπουνόφουσκες: απ’ έξω γυαλιστεροί και πολύχρωμοι και όταν σκάνε αποκαλύπτουν το κενό μέσα τους. Κλασικά παραδείγματα όλοι οι πρωθυπουργοί μας από το 2000 και μετά. Στο ελληνικό προτεκτοράτο όποιος μπορεί δουλεύει. Όποιος δεν μπορεί γίνεται πολιτικός- έτσι εξηγούνται οι επαγγελματίες πολιτικοί και τα πολιτικά τζάκια- και δήθεν διοικεί στα πλαίσια που του θέτουν εξωπολιτικοί παράγοντες. Αλλά εκείνος που δεν μπορεί να διοικεί αυτόβουλα, κυβερνάει αποτελώντας ένα πιόνι μιας χρήσης για τους παρασκηνιακούς εξουσιαστές. Είναι αδίστακτοι και εχθροί του λαού- άσχετα αν φορούν το προσωπείο του λαϊκιστή- φιλοτομαριστές και εξουσιομανείς. Γι’ αυτούς ο Μακόλεϊ Τ. έχει πει: «Σ’ όλες τις εποχές τους πιο κακόβουλους αντιπρόσωπους της ανθρώπινης ράτσας πρέπει να τους ψάξουμε ανάμεσα στους λαϊκούς ηγέτες».
Εδώ θα πρέπει να αναλογιστούμε και τις δικές μας ευθύνες ως πολίτες. Οι πολιτικοί είναι «κατ’ εικόνα και ομοίωση» δική μας. Είμαστε κι εμείς φιλοτομαριστές κι ανεπαρκείς ως πολίτες. Αυτό που μας αναλογεί, θέλουμε να το κάνει ο άλλος κι εμείς να λουφάρουμε. Προφανώς και υπάρχουν οι εξαιρέσεις. Αλλά η οικτρή πραγματικότητα είναι πως στο μεγαλύτερο ποσοστό δεν είμαστε ενεργοί κι ευσυνείδητοι πολίτες. Πολλά χρόνια πριν την εποχή μας ο Αϊσντάιν είχε πει: «Στην πολιτική όχι μόνο λείπουν οι ηγέτες, αλλά η ανεξαρτησία του πνεύματος και η έννοια του δίκαιου του πολίτη έχουν σε ένα μεγάλο ποσοστό παρακμάσει». Πολίτες σε παρακμή, συνεπώς, εκλέγουν ανεπαρκείς πολιτικούς και αναδεικνύουν ολίγιστους κι ανήθικους ηγέτες.
Ηγέτης- από το ρήμα “ηγούμαι”- είναι αυτός που έχει τα προσόντα αρχηγού, ο πρωτοπόρος, ο κορυφαίος σε ένα τομέα (κι εδώ στον τομέα της πολιτικής). Ήσαν, όμως, πρωτοπόροι οι μνημονιακοί πρωθυπουργοί: ο Γιωργάκης Παπανδρέου, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Αντωνάκης Σαμαράς ή ο Αλέξης Τσίπρας; Το ίδιο κι αυτοί που εξακόντισαν το εξωτερικό χρέος στα ύψη και δεν έλαβαν κανένα μέτρο: ο Κώστας Σημίτης και ο Κώστας Καραμανλής ο νεώτερος. Όλοι τους ήσαν εκλεκτά παιδιά της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ και του Ρότσιλντ.
Ο Fred A. Manske μας λέει: « Πραγματικός ηγέτης είναι εκείνος που πρόθυμα βοηθά τους ανθρώπους να αναπτυχθούν μέχρι το σημείο που θα τον ξεπεράσουν τελικά σε γνώσεις και σε ικανότητες».
Πολλοί χαρακτηρίζουν τον ηγέτη σαν το «φύλακα άγγελο». Και αυτό γιατί ειδικότερα σε περιόδους κρίσης καταφέρνει να επιλύσει τα διάφορα προβλήματα- κοινωνικά ή οικονομικά- που παρουσιάζονται και να αντιμετωπίζει τους εξωτερικούς κινδύνους. Επιπλέον υποκινεί και εμπνέει τους πολίτες να εργάζονται πιο αποδοτικά, γεγονός που οδηγεί στην αύξηση της παραγωγικότητας για την έξοδο από την κρίση.
Ποια από τα παραπάνω χαρακτηριστικά έχει ο Αλέξης, ώστε η κυράτσα Θεανώ Φωτίου- εκείνη η πονετικιά γυναίκα που μας προέτρεπε να τρώμε γεμιστά για να μην πεθάνουμε από την πείνα- να πετάξει τον μέγα τσιμεντόλιθο, γλύφοντας τον Τσίπρα; «Ο Τσίπρας είναι ένας ηγέτης παγκόσμιας ακτινοβολίας, απ’ αυτούς που γεννιούνται κάθε 100 χρόνια»; Το συνονθύλευμα αυτής της παράταξης, πέρα από την ανικανότητα, την αλαζονεία και την απαιδευσία, ποτέ του δεν είχε επαφή με το βιβλίο της ιστορίας. Αν την γνώριζαν θα αντιστέκονταν στην παραποίησή της. Κι αν είχαν στοιχειώδεις γνώσεις, θα τους αναστάτωνε η άποψη περί προδοσίας του Θουκυδίδη. Ο αρχαίος ιστορικός συγγραφέας έχει γράψει: «Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώση του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει...» Η κυρά Φανή Φωτίου μπορεί να έχει μόρφωση, αλλά δεν έχει παιδεία! Κι αυτό είναι το λυπηρό με όλους τους πολιτικούς μας!
Τα αναλώσιμα σκουλήκια της Νέας Τάξης, κυρία των γεμιστών, δεν είναι ηγέτες…
Και εμείς θέλουμε τον ηγέτη που θα ορθώσει το ανάστημά του στους αλκοολικούς και τους ανάπηρους, όχι σωματικά, αλλά στο μυαλό και στην ψυχή, υπαλλήλους της οικονομικής μαφίας, που σκοτώνει λαούς στο όνομα του εύκολου κέρδους και της λεηλασίας. Γιατί το ελληνικό χρέος είναι πλασματικό! Δεν είναι το πραγματικό. Υπάρχουν καταγγελίες ότι σε μια νύχτα το φούσκωσαν κατά 120 δισεκατομμύρια. Μας έβαλαν στο Νταχάου του ΔΝΤ και των λοιπών δανειστών με τα παραποιημένα στοιχεία του Γεωργίου της ΕΛΣΤΑΤ. Και όταν τόλμησαν μετά από επτά χρόνια να τον στείλουν στην δικαιοσύνη, με εντολή της Ε.Ε. σταμάτησε η παραπομπή για να μην φανερώσει ότι εκτελούσε διατεταγμένη υπηρεσία με εντολή των οικονομικών δολοφόνων.
Στο σώμα του ελληνικού λαού ασέλγησαν οι παράφρονες και οι ληστές. Τον σταύρωσαν για να του πάρουν την όμορφη πατρίδα, για να κάνουν πλιάτσικο στον πλούτο της γης του. Διαμοίρασαν τα ιμάτιά του- (διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς, καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον)- οι πολυεθνικές εταιρείες. Ιούδας ο πολιτικός κόσμος. Η προφητεία της Άννας Ψαρούδα Μπενάκη στο Κάρολο Παπούλια, αρκετά χρόνια πριν ξεσπάσει η οικονομική κρίση, δηλώνει πως η σταύρωσή μας ήταν προδιαγεγραμμένη. Οι πειθήνιοι υπαλληλίσκοι της διεθνούς οικονομικής μαφίας, που μας αντιμετωπίζουν σαν να ήμασταν αναλώσιμες μονάδες για τη δική τους καλοπέραση, είχαν συμφωνήσει προ πολλού με τα σχέδιά της για την σκλαβοποίησή μας, την επιμειξία μας με τους λαθρομετανάστες και να γίνουμε το πειραματόζωο για την επιβολή της παγκόσμιας δικτατορίας. Τα αργύρια της προδοσίας τους το 10% του εθνικού πλούτου, που μεταφράζεται σε 2-3 τρισεκατομμύρια ευρώ! Επομένως και αυτοί που κάνουν τη βρώμικη δουλειά και όσοι χύνουν κροκοδείλια δάκρυα, και οι δημοσιογράφοι που χαπακώνουν με ειδήσεις το λαό πήραν και θα πάρουν πάμπολλα αργύρια.
Θέλουμε τον ηγέτη που θα μας πει την αλήθεια. Που θα αποδιώξει από πάνω μας την ενοχή ότι «μαζί τα φάγαμε». Δεν συγκρίνονται τα 10-20-30 χιλιάρικα της δικής μας πιθανής φοροδιαφυγής, με τα εκατομμύρια που ξέχασαν να δηλώσουν ή χάθηκαν κάπου στο εξωτερικό των πολιτικών.
Τον ηγέτη που θα μας πει πως όλα είναι ένα Μεγάλο Ψέμα, μια μεγάλη πλεκτάνη, για να μας πάρουν την χώρα μας. Την πλούσια Ελλάδα που μπορεί να γίνει παράδεισος για τους κατοίκους της. Την Ελλάδα που θα προσφέρει παιδεία ανθρωπιστική. Οι τεχνοκρατική παιδεία μας έκανε αναλώσιμες μονάδες. Εμείς θέλουμε να ξαναγίνουμε υπολογίσιμοι άνθρωποι με ενδιαφέροντα, όνειρα και σωστή παιδεία.
Να μη στέκουμε όπως λέει ο Κώστας Βάρναλης «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας, ίσως, κάποιο θάμα». Να αποτινάξουμε το ραγιαδισμό και να γίνουμε αγωνιστές ζητώντας το δίκιο μας, το δικαίωμα να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι. Να επιστρέψει το χαμόγελο στη ζωή μας και το δικαίωμα να κάνουμε όνειρα, να γευτούμε τις χαρές της ζωής. Δεν τους χαρίζουμε, μωρέ, τη ζωή μας. Μας ανήκει!
Ψάχνουμε τον ηγέτη που ακόμη και με τη θυσία του να μας κάνει να ξανασταθούμε στα πόδια μας, όπως το άλογο της ιστορίας μας, και να ξανακαλπάσουμε προς την ανάπτυξη, την πρόοδο, την ευημερία. Κυρίως, όμως, να ξανακερδίσουμε το χαμένο ελληνικό φιλότιμο, την εργατικότητα και την τιμιότητα για την οποία ήσαν υπερήφανοι οι παππούδες και οι πατεράδες μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου