Εξήντα εννέα χρόνια από το ‘’ ΟΧΙ ’’ του 1940

Aπό τον πολιτικό μηχανικό Θεόδωρο Κ. Παπαϊωάννου

Δίκαια ό λαός της χώρας μας τιμά την 28η Οκτωβρίου 1940 σαν ξεχωριστή ήμερα στην ιστορία του. Αναμφισβήτητα από την ήμερα αυτή ανοίγεται μια νέα περίοδος για την Ελλάδα και το λαό της. Μια περίοδος εθνικής ανάτασης και λαϊκής ομοψυχίας αλλά και ταυτόχρονα περίοδος γεμάτη από σκληρές δοκιμασίες, μεγάλες θυσίες και κινδύνους. Ή 28η "Οκτωβρίου 1940 αποτελεί την πρώτη και μεγάλη πράξη της αντίστασης του ελληνικού λάου στην ξενική επιβουλή πού θα συνεχισθεί στα κατοπινά χρόνια - μέσα σε συνθήκες πλέον εθνικής σκλαβιάς - και θα πάρει το χαρακτήρα μαζικού και ένοπλου αγώνα εναντίον των ξένων κατακτητών και των εγχώριων συνεργατών τους. Ό αγώνας του Ελληνικού στρατού στα βουνά της Αλβανίας και ή εθνική αντίσταση πού ακολούθησε, αποτελούν μια ενιαία προσπάθεια του ελληνικού λαού να διασώσει την εθνική του ανεξαρτησία και ταυτόχρονα ν' ανοίξει το δρόμο για ένα καλύτερο μέλλον.

Ή άμεση και αποφασιστική αντίδραση του Ελληνικού λαού στην επίθεση της φασιστικής Ιταλίας και ή νικηφόρα προέλαση του Ελληνικού στρατού στα βουνά της Αλβανίας για να αξιολογηθούν σωστά πρέπει να τοποθετηθούν στο Ιστορικό πλαίσιο τους. Πρέπει να τονισθεί ότι αυτή ή αυθόρμητη αντίδραση του Ελληνικού λαού και το πάθος να αντισταθεί στους εισβολείς, αποτέλεσε έκπληξη και για τη δικτατορική κυβέρνηση, αλλά και για τους συμμάχους και τους εχθρούς της Ελλάδας. Πραγματικά, ή κατάσταση πού είχε διαμορφωθεί τότε στην Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα καθόλου δε βοηθούσε για μια τέτοια αντιστασιακή και αντιφασιστική έξαρση. Στην Ευρώπη ό οδοστρωτήρας του φασιστικού άξονα είχε ισοπεδώσει τα πάντα. Μόλις λίγους μήνες πριν είχε καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, ή θεωρούμενη σαν ισχυρότερη στρατιωτική δύναμη της Ευρώπης, ή Γαλλία. Τρόμος και δέος είχε καταλάβει τους λαούς της Ευρώπης και ή φασιστική προπαγάνδα με όλα τα μέσα καλλιεργούσε την αντίληψη ότι ό φασιστικός άξονας είναι ακατανίκητος. Όλες οι περιφερειακές συμμαχίες των μικρών λαών, και των βαλκανικών, είχαν καταρρεύσει. Στο εσωτερικό ή τετράχρονη φασιστική τυραννία, με τους διωγμούς, τη μισαλλοδοξία της και την ιδεολογική της προετοιμασία, έκανε ότι ήταν δυνατόν για να τσακίσει τη θέληση του λαού για αντίσταση, προσπαθούσε με όλους τους τρόπους να τον υποδουλώσει.

Έγιναν προσπάθειες και γράφθηκαν πολλά για ν' αποδοθεί το ΟΧΙ στο δικτάτορα Μεταξά και τον βασιλιά Γεώργιο Β'. Με βάση λοιπόν τα πολλά ιστορικά στοιχεία - ακόμα και το ίδιο το ημερολόγιο Μεταξά - βγαίνει ή αναμφισβήτητη ιστορική αλήθεια ότι ή κυβέρνηση της δικτατορίας, ούτε τη θέληση είχε για αντίσταση ούτε και πίστευε πώς θα ήταν δυνατό γα αντισταθεί ή χώρα στη φασιστική Ιταλία. Άλλωστε ούτε και ή κατάλληλη και αναγκαία προετοιμασία από πολεμικής πλευράς είχε γίνει. Δεν ήταν όμως δυνατόν, ακόμα και από τη φασιστική κυβέρνηση του Μεταξά, να μη δοθεί αρνητική απάντηση στο ιταμό Ιταλικό τελεσίγραφο. Αποδοχή αυτού του τελεσιγράφου, πού ζητούσε την άνευ όρων παράδοση της χώρας, χωρίς έστω και μια στοιχειώδη πρώτη αντίσταση θ' αποτελούσε πράξη εθνικής προδοσίας και στίγμα αιώνιο για τους υπεύθυνους εκείνης της εποχής. Η δικτατορία αν και είπε το όχι στους εισβολείς δεν πίστευε στη δυνατότητα του ελληνικού λαού ν' αντισταθεί και ούτε τη θέληση είχε να τον οδηγήσει σε ανυποχώρητο αγώνα εναντίον της φασιστικής Ιταλίας.

Το αγωνιστικό πάθος και ή αδάμαστη θέληση του λαού, να υπερασπίσει την ανεξαρτησία της πατρίδας του, ανάγκασε τη δικτατορία να συνεχίσει τον αγώνα. Ό λαός της Ελλάδας ορθώθηκε σαν ένας άνθρωπος για να υπερασπίσει πρώτα και κύρια τη χώρα του, αυτόν το χώρο όπου ζει και αναπτύσσεται σαν εθνική ολότητα με τις παραδόσεις του και την Ιστορία του. Ό λαός αυτής της χώρας, ή οποία γεννήθηκε από μια πολυχρόνια και πολυαίμακτη επανάσταση και στη συνέχεια πραγματοποίησε την εθνική της ολοκλήρωση μέσα από αδιάκοπους αγώνες, διατηρούσε νωπές μνήμες εθνικής σκλαβιάς και αδιάκοπων εθνικών αγώνων. Με το αλάνθαστο κριτήριο του ό ελληνικός λαός ήξερε ότι εθνική σκλαβιά σημαίνει εξανδραποδισμό, καταστροφή, ταπείνωση, οπισθοδρόμηση. Εκείνη την κρίσιμη ώρα ό δημοκρατικός λαός της χώρας πού διώχτηκε και ταπεινώθηκε από την τυραννία, παραμέρισε τις αντιθέσεις του προς το τυραννικό καθεστώς και έθεσε πάνω απ' όλα την υπεράσπιση της χώρας του και της εθνικής του ανεξαρτησίας. Ή εθνική συνείδηση, ή θέληση υπεράσπισης του έθνους ήταν συνεπώς το κύριο, το αποφασιστικό στοιχείο για να γεννηθεί ή μαζική αγωνιστική έξαρση, ή αποφασιστικότητα, ό μαζικός ηρωισμός. Δεν υποτιμούμε βέβαια καθόλου τον σημαντικό επίσης ρόλο πού έπαιξε στη δημιουργία της αγωνιστικής διάθεσης του λαού ή δημοκρατική και αντιφασιστική του συνείδηση. Ό λαός διαισθανόταν ότι παλεύοντας εναντίον της Ιταλικής φασιστικής επιβουλής αγωνίζεται και εναντίον της εσωτερικής φασιστικής τυραννίας, ανοίγει το δρόμο για να πετάξει από πάνω του και το δικό του τύραννο. Ή νικηφόρα αντίσταση του ελληνικού λάου και στρατού στην εισβολή της φασιστικής Ιταλίας την τρομερή και σκοτεινή εκείνη εποχή είχε πανευρωπαϊκή και παγκόσμια σημασία.

Ό Ελληνικός λαός με τη γενναιότητα του τις θυσίες και τις νίκες του, απέδειξε ότι ο φασιστικός άξονας δεν ήταν ούτε άτρωτος . Το πρώτο πλήγμα στο γόητρο του το δέχτηκε ο φασιστικός άξονας στα αλβανικά βουνά από τον ελληνικό στρατό. Από την άλλη πλευρά ή ήττα της φασιστικής Ιταλίας και ή αναγκαστική εμπλοκή της ναζιστικής Γερμανίας στον πόλεμο είχε σαν αποτέλεσμα να καθυστερήσει ή επίθεση της εναντίον της τότε Σοβιετικής Ένωσης . Αυτό, πού είναι σήμερα μια αλήθεια ιστορικά αναγνωρισμένη, ήταν γεγονός μεγάλης σημασίας για κείνη την εποχή. Στο εσωτερικό μας ό πόλεμος έδειξε τις αδύνατες πλευρές, τις αντιφάσεις και τα αδιέξοδα του τυραννικού καθεστώτος και ή αντίσταση του ελληνικού λαού επέτεινε αυτά τα αδιέξοδα. Ό λαός είδε ότι ή ελληνική φασιστική δικτατορία, πού είχε επικεφαλής της στρατιωτικό - παρά τους κομπασμούς της -είχε αφήσει από πολεμική άποψη απροετοίμαστη τη χώρα. Κι ενώ ό πόλεμος συνεχίζονταν σκληρός, το φασιστικό καθεστώς εξακολουθούσε να έχει σαν κύριο πρόβλημα του τη διατήρηση και διαιώνιση του.

Ό σκληρός αγώνας απαιτούσε την αξιοποίηση όλων των εθνικών δυνάμεων Κράτησε παροπλισμένους τους δημοκρατικούς αξιωμα¬τικούς, συνέχιζε τους αμείλικτους διωγμούς κατά των αντικαθεστωτικών, κράτησε δέσμιους στα στρατόπεδα τους αντιφρονούντες και δεν τους άφησε να πολεμήσουν στην πρώτη γραμμή του μετώπου, όπως ζήτησαν . Όταν εκδηλώθηκε ή επίθεση , αντικαθεστωτικά στελέχη από τις φυλακές της Ακροναυπλίας ,κάλεσαν τον ελληνικό λαό να πολεμήσει χωρίς καμιά επιφύλαξη τους φασίστες εισβολείς. Ειδικότερα ό Ν. Ζαχαριάδης στην επιστολή του στον Μεταξά ( 31.10.1940) που η ίδια η δικτατορία δημοσίευσε, α) βάφτισε αυτό τον πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, β) κάλεσε τον ελληνικό λαό ν' αγωνιστεί υπό τον Μεταξά δίχως επιφύλαξη και γ) υπογράμμισε ότι επιστέγασμα του αγώνα θα ήταν μια καινούργια Ελλάδα. Η όμως δικτατορία από φόβο μήπως απολέσει τον έλεγχο δεν τόλμησε και δε θέλησε να αξιοποιήσει όλες τις εθνικές δυνάμεις στον αγώνα. Ολοκληρώνοντας το έγκλημα τελικά παρέδωσε πολλούς αντιστασιακούς στους κατακτητές, για να τους εξοντώσουν . Ή αντίσταση του ελληνικού λαού ενίσχυσε τις αντιφασιστικές διαθέ¬σεις του ελληνικού λαού και τη θέληση του να αντισταθεί και κατά της εσωτερικής τυραννίας. Στα αλβανικά βουνά επίσης τέθηκαν οι βάσεις για να πραγματοποιηθεί το μεγάλο έπος της Εθνικής Αντίστασης. Ή 28η "Οκτώβρη για τους Έλληνες του 2009 δεν έχει μόνο την αξία μιας σημαντικής ιστορικής επετείου γιατί και σήμερα επίσης υπάρχουν σοβαρότατα προβλήματα εθνικού χαρακτήρα Η εξηκοστή ενάτη επέτειος από τον μεγάλο αγώνα των Ελλήνων ενάντια στον φασισμό, βρίσκει την Ελλάδα και τον Ελληνισμό, σε μια καθοριστική καμπή της Ιστορίας τους.

Οφείλουμε να επενδύσουμε και πάλι όπως τότε στις δικές μας δυνάμεις . Να απαλλάξουμε τον Ελληνισμό από τα βάρη και τις δεσμεύσεις του παρελθόντος και να τον απελευθερώσουμε από τις αντιλήψεις του μεταπολεμικού μοντέλου ανάπτυξης, που ότι είχε το προσέφερε . Σήμερα, η ελευθερία, η ανεξαρτησία, η δικαιοσύνη, η αξιοπρέπεια, η δημοκρατία, τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία πολέμησαν οι Έλληνες το 1940, αναζητούν τη νέα υπέρβαση, όπως έγινε και τότε, για να αποκτήσουν την σημασία που πρέπει, στις νέες απαιτήσεις, στις σύγχρονες ‘’ορίζουσες’’ και επιτακτικές προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας. Σήμερα, το πολιτικό και κοινωνικό ισοδύναμο της υπέρβασης του '40 είναι η ανατροπή των «κακώς κειμένων» και η οικοδόμηση μιας κοινωνίας συνοχής και δικαιοσύνης. Σήμερα, απαιτείται να προσλάβουν νέο περιεχόμενο οι λέξεις ‘’απελευθέρωση’’ και ‘’πατριωτισμός’’. Χρειάζεται για αυτό, να απελευθερώσουμε όλες τις δημιουργικές δυνάμεις του Ελληνισμού από ένα μοντέλο ανάπτυξης, που παράγει νέες ανισότητες, που δεν παράγει θέσεις εργασίας, που βλέπει το κράτος ως λάφυρο, τα δημόσια αγαθά ως λεία , που αδικεί και απογοητεύει τους Έλληνες και να διαμορφώσουμε ένα νέο εξωστρεφές μοντέλο ανάπτυξης που επενδύει στον άνθρωπο, στην γνώση, στις νέες τεχνολογίες, στον πολιτισμό, στην παράδοση και αντιμετωπίζει το περιβάλλον ως συγκριτικό πλεονέκτημα και όχι αντικείμενο κλοπής ή βιασμού.

Σήμερα, η πρέπουσα τιμή στους αγωνιστές του ‘40 και της Εθνικής Αντίστασης εν συνεχεία, είναι ο αγώνας μας για την προάσπιση και εμβάθυνση της δημοκρατίας. Ο αγώνας μας για την αυτονομία της πολιτικής, την χειραφέτηση των πολιτών, την συλλογική και ατομική αξιοπρέπεια των Ελλήνων.