Το Ελληνικό Αλφάβητο δεν προέρχεται από τους Φοίνικες

[[ δαμ-ων ]]

Σε αυτό το άρθρο θα υποστηρίξουμε με αποδείξεις ότι το ελληνικό αλφάβητο δεν προέρχεται από τους Φοίνικες. Και δεν μπορεί να προέρχεται από έναν λαό, ο οποίος δεν άφησε γραπτά μνημεία.

Στο λεξικό Σούδα, στο λήμμα “Φοινικικά γράμματα”, είχε γραφεί : « Λυδοί και Ίωνες από Φοίνικος του Αγήνορος του ευρόντος ( εδώ έχουμε την αντίφαση πως τα γράμματα είναι του Φοίνικα κι όχι του Κάδμου ). Εις αυτούς αντιλέγουν οι Κρήτες ότι ευρέθησαν από την συνήθεια να γράφουν σε πέταλα φοινίκων. Ο Σκάμνων δε εις την δευτέραν των Ευρημάτων, από την Φοινίκην ωνομάσθησαν την του Ακταίωνος. Λέγεται ότι αυτός στερούμενος αρρένων, απέκτησε θυγατέρας Άγλαυρον, Έρσην, Πάνδροσον και Φοινίκην, η οποία απέθανε παρθένος. Δι’ αυτό ωνόμασεν ο Ακταίων και Φοινικικά τα γράμματα, επιθυμών να περιποιήση τιμήν εις την θυγατέρα του ».

Ο Φλάβιος Ιώσηπος στο βιβλίο του ‘‘Κατ’ Απίωνος’’, αφού πρώτα μιλάει για τους Αιγυπτίους, τους Χαλδαίους και τους Φοίνικες, στο 2ο κεφ., 10η παρ. αναφέρει τα ακόλουθα : « Τον δε περί την Ελλάδα τόπον μύριαι μεν φθοραί κατέσχον εξαλείφουσαι την μνήμην των γεγονότων, αεί δε καινούς καθιστάμενοι βίους, του παντός ενόμιζον άρχειν έκαστος τον αφ’ εαυτών ». Αν και με ανθελληνικές θέσεις στον βίο του, παραδέχεται ο Ιώσηπος τον προκατακλυσμιαίο πολιτισμό των Ελλήνων και την χρονολογική προτεραιότητα των Ελληνικών φύλων, εφόσον έμμεσα, πλην σαφώς, αναφέρεται στους τρεις κατακλυσμούς, που μόνο η Ελληνική παράδοση διασώζει, αυτούς του Ωγύγου , του Δαρδάνου και του Δευκαλίωνα. Να μη ξεχνάμε πως οι Ισραηλίτες, που θέλουν να παρουσιάζονται ως οι απόγονοι του πρώτου ανθρώπου, που έπλασε ο Θεός, του Αδάμ, και περιούσιος λαός του Θεού, αναφέρουν μόνον έναν κατακλυσμό, αυτόν του Νώε, που ταυτίζεται με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Με υπολογισμούς που έγιναν, τοποθετείται ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα περίπου στα 9500 π.χ.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, αναφερόμενος στο θέμα της προέλευσης της γραφής, αποσαφηνίζει ακόμα περισσότερο τα πράγματα : « Γράμματα μεν γε πρώτος Ορφεύς εξήνεγκεν παρά Μουσών μαθών », ενώ αλλού αναφέρει : « ταις δε Μούσαις δοθήναι παρά του πατρός την των γραμμάτων εύρεσιν ». O Προμηθέας, κατά τον Αισχύλο, λέει : « εξηύρον αυτοίς γραμμάτων τε συνθέσεις ».

Στο λεξικό του Σου•ί•δα διαβάζουμε : « Παλαμήδης Ναυπλίου και Κλυμένης Αργείος εποποιός, ήν δε ούτος ανεψιός του βασιλέως Αγαμέμνονος προς μητρός, έσχε δε ευφυώς προς τε φιλοσοφίαν και ποητικήν και ευρετής γέγονε του ζ στοιχείου και του θ και του φ και του χ, ψήφων τε και πεσσών και κύβων και μέτρων και σταθμών ». Άλλο ένα επιχείρημα για να γκρεμιστεί ο μύθος του φοινικικού αλφαβήτου, γιατί αν πήραμε όλα τα σύμφωνα από τους Φοίνικες, πως πρόσθεσε ο Παλαμήδης τα σύμφωνα ζ,θ,φ και χ; Επομένως οι Έλληνες γνώριζαν τα γράμματα από την Μυκηναϊκή εποχή, που υποτίθεται πως χρησιμοποιούσαν μόνο την ‘‘Γραμμική Β’’.

Ο Αρθούρος Έβανς, που εξέτασε χαράγματα κυρίως πάνω σε σφραγίδες, μας μιλάει για την ύπαρξη γραφής στην Κρήτη στην ‘‘Παλαιοανακτορική εποχή’’, περί το 1900 π.χ. Αυτή τη γραφή ο ίδιος ονόμασε ‘‘Προφοινικική’’. Στο βιβλίο του ‘‘Scripta Minoa’’ δημοσίευσε 135 στοιχεία, από τα οποία τα 11 απεικόνιζαν καθαρά γράμματα του κλασικού ελληνικού αλφαβήτου. Στη ‘‘Γραμμική Α’’, που χρονολογείται στη ‘‘Νεοανακτορική εποχή’’, περί το 1700 π.χ., εμφανίζονται 20 στοιχεία από τα 24 στοιχεία της κλασικής αλφαβητικής γραφής των χρόνων του Περικλή.

Η Συνέχεια …ΕΔΩ…

Ο Τάκιτος μας αναφέρει : «Κάποιοι αποδίδουν στον Κέκροπα τον Αθηναίο και στο Λίνο τον Θηβαίο και κατά τους Τρωικούς χρόνους στον Παλαμήδη τον Αργείο δεκαέξι τύπους γραμμάτων », ενώ ο Απολλόδωρος , στο 3ο βιβλίο του διασώζει , αναφερόμενος στη Φιλομήλα (* ), που ο Τηρέας της έκοψε την γλώσσα για να μη μιλήσει, και η οποία ήταν αδελφή του Ερεχθέα και της Πρόκνης τα ακόλουθα : « η δε υφήνασα εν πέπλω γράμματα δια τούτων εμήνυσε Πρόκνη τας ιδίας συμφοράς », όπου φαίνεται η αρχαιότητα της γραφής μας.

Ο Ηρόδοτος, στο βιβλίο του ‘‘Τερψιχόρη’’, γράφει : « Είδα κι εγώ ο ίδιος τα γράμματα της εποχής του Κάδμου στο ιερό του Απόλλωνος του Ισμινίου στας Θήβας αυτάς των Βοιωτών σε τρεις τρίποδες σκαλισμένα, τα περισσότερα των οποίων ήταν όμοια με τα γνωστά σήμερα Ιωνικά ».

Στην Αμερικ. Εγκυκλοπαίδεια, στο λήμμα ‘‘ αλφάβητο’’, διαβάζουμε : « Ο Έβανς διετύπωσε την άποψη ότι η Κρήτη ήτο η πατρίς των προγόνων του αλφαβήτου. Υπεστήριξεν ότι η γραφή εκομίσθη εκ Κρήτης εις Παλαιστίνην υπό των Φιλισταίων, εξ αυτών δε εδανείσθησαν ταύτην οι Φοίνικες θαλασσοπόροι έμποροι… ». Να θυμίσουμε εδώ πως οι Φιλισταίοι δεν είναι οι βάρβαροι, όπως τους παρουσιάζει η Π.Διαθήκη, αλλά πολιτισμένοι Έλληνες-Κρήτες, άποικοι στη Μέση Ανατολή, που δίδαξαν τη γραφή στους αμόρφωτους βοσκούς της Παλαιστίνης.

Η Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, που κυκλοφορούσε πριν από χρόνια, αναφέρει: « Στα 1940-50 διατυπώθηκε η υπόθεση ότι από την Κρητική γραφή προήλθαν το Φοινικικό και το Ελληνικό αλφάβητο ».

Ο Robert Graves, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, στο βιβλίο του ‘‘Οι Ελληνικοί Μύθοι’’, αναφέρει : « Τα πέντε φωνήεντα του πρώτου αλφαβήτου και τα σύμφωνα Β και Τ τα επινόησαν οι τρεις Μοίρες ή, μερικοί λένε, η Ιώ, η αδελφή του Φορωνέα. Ο Παλαμήδης, ο γιος του Ναύπλιου, επινόησε τα υπόλοιπα έντεκα σύμφωνα, και ο Ερμής μετέβαλε τους ήχους σε χαρακτήρες χρησιμοποιώντας σχήματα σφήνας επειδή οι γερανοί πετούν σε σχηματισμούς σφήνας, και μετέφερε το σύστημα από την Ελλάδα στην Αίγυπτο. Αυτό ήταν το πελασγικό αλφάβητο, που ο Κάδμος αργότερα το ξανάφερε στη Βοιωτία και που ο Εύανδρος από την Αρκαδία το εισήγαγε στην Ιταλία...»

Ο Κάδμος συνδέθηκε με μια πολύ σημαντική μεταρρύθμιση του Ελληνικού αλφαβήτου. Το συλλαβικό αλφάβητο έγινε φθογγικό. Αυτή η αλλαγή ήταν αναγκαία γιατί η κωδικοποίηση των φθόγγων της γλώσσας δημιούργησε ένα εύχρηστο και ικανό αλφάβητο να καλύψει τόσο τις γλωσσικές όσο και τις φωνητικές ανάγκες του λαού, δημιουργώντας μια γλώσσα πλαστική κι ανάγλυφη! Οι Έλληνες για να τιμήσουν τον ήρωα, που φρόντισε για τη διάδοση των νέων γραμμάτων, ονόμασαν τα γράμματα αυτά ‘‘καδμήια’’.

O διαπρεπής αρχαιολόγος Σπ. Μαρινάτος, στο σύγγραμμά του ‘‘Αρχαίος Κρητικός Πολιτισμός, σημειώνει: « 25 αιώνες π.χ. αποδεικνύεται πως γινόταν χρήση γραφής στην Κρήτη. Έχουν ανακαλυφθεί δε και μινωικές επιγραφές, γραμμένες με μελάνη, η δε μελάνη προϋποθέτει ένα είδος χαρτιού ή τέλος πάντων κάτι ανάλογο. Δεν επινόησαν βέβαια οι Κρητικοί την μελάνη για να γράψουν με αυτή σε λίγα αγγεία…»

Ο ονομαστός Άγγλος αρχαιολόγος Αρθ. Έβανς λέει : « Η γραφή της Κρήτης είναι η μήτηρ της Φοινικικής », ο Βλαδίμηρος Γκεωγκίεφ, Βούλγαρος ακαδημαϊκός και γλωσσολόγος: « η φοινικική γραφή είναι κρητικής καταγωγής », ο Dussaud : « δεν είναι οι Έλληνες που παρέλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, αλλά οι Φοίνικες από τους Έλληνες », ενώ ο Γερμανός πανεπ/κός καθηγητής της κλασικής φιλολογίας Θεοδ. Μπίρτ : « Είναι μύθος το ότι οι Φοίνικες επινόησαν το αλφάβητο »!!!

Η τελευταία παράγραφος δίνει την απάντηση στους ‘‘φοινικιστές’’! Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε άλλα επιχειρήματα…Το μόνο ελαφρυντικό, που μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε ίσως να συμπυκνώνεται στα λόγια του Lods : « Χάρις στις προσπάθειες του ερευνητή Ντασσώ αποδείχτηκε, πως το Ελληνικό αρχαϊκό αλφάβητο παρουσιάζει ορισμένους χαρακτήρες, που είναι παλαιότεροι από αυτούς της στήλης του Μεσά. Το φαινόμενο αυτό εξηγείται μόνον ,αν οι Έλληνες δίδαξαν το αλφάβητό τους στους Φοίνικες…Στη συνέχεια οι Φοίνικες, που γίναν θαλασσοκράτορες, εκμεταλλευόμενοι τη διάλυση του Κρητομυκηναϊκού κράτους διέδωσαν σ’ ολόκληρη τη μεσογειακή λεκάνη το φθογγικό αλφάβητο…».

Ένα αρχαιολογικό εύρημα από ξύλο, η πινακίδα του Δισπηλιού, που διατηρήθηκε λόγω των ειδικών συνθηκών, που επικρατούν στην περιοχή, χρονολογήθηκε με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα C14 και ανάγεται στο 5250 π.χ., έρχεται να επιβεβαιώσει τα όσα υποστηρίζουμε περί της αρχαιότατης ελληνικής γραφής, αφού οι ειδικοί αποφάνθηκαν πως τα σημεία που είναι γραμμένα πάνω της αποτελούν στοιχείο και απόδειξη για την ύπαρξη γραφής στην Ελλάδα από το 5250 π.χ. τουλάχιστον.

Θα σας παραθέσουμε ακόμη ένα στοιχείο, που θα καταδείξει την ελληνική κι όχι την φοινικική προέλευση του Καδμείων γραμμάτων. Αν ήταν ξενόφερτο, θα αποτελούσε ένα ψυχρό εργαλείο γραφής. Όμως η σειρά των γραμμάτων και ο τρόπος εκφώνησής τους συνθέτουν μια δυναμική προσευχή- επίκληση. Το αλφάβητο αποτελεί μια ακολουθία συμβόλων και παράλληλα μια αριθμητική ακολουθία, γιατί το κάθε γράμμα παριστάνει κι έναν αριθμό. Έτσι τα γράμματα φανερώνουν, αλλά ταυτόχρονα κρύβουν αντιστοιχίες και αναλογίες της αρμονίας που επικρατεί στη φύση και σε ολόκληρο το Σύμπαν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα φωνήεντα εξασφαλίζουν την κίνηση και τη δράση, ενώ τα σύμφωνα την οριοθέτηση και την πέδηση. Η κατάλληλη εναλλαγή συμφώνων και φωνηέντων σε μια λέξη ή σε ένα όνομα, εκφράζουν κοσμιότητα, τάξη, συμμετρία.

Ο Πλάτωνας στον “Κρατύλο” καταπιάνεται με το βαθύτερο νόημα των ονομάτων και την συγκεκριμένη σημασία τους. Στο έργο αυτό η γλώσσα παρομοιάζεται με τη μορφή εκείνη της έκφρασης διαμέσου χειρονομιών και νευμάτων, που χρησιμοποιούν οι κωφάλαλοι. Έτσι με τη γλώσσα προσπαθούμε α’ αναπαραστήσουμε, σν να χρησιμοποιούμε χειρονομίες ήχων, την ουσία των πραγμάτων και να την εκφράσουμε με υλικό τα γράμματα και τις συλλαβές. Η επιλογή των γραμμάτων φαίνεται πως έχει γίνει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αποδίδει την φύση και τον χαρακτήρα του πράγματος ή της έννοιας, που αποδίδεται με το αντίστοιχο όνομα.

Όταν αναζητούμε να αποδώσουμε τα παραπάνω, θα πρέπει να επινοήσουμε και τα κατάλληλα υλικά- γράμματα. Δεν μπορεί με ξένα υλικά ο αρχιτέκτονας να φτιάξει ένα αριστούργημα. Θα πρέπει να σμιλευτούν από την αρχή και με τις κατάλληλες διαστάσεις οι κίονες, οι αψίδες κι ότι άλλο θα χαρακτηρίσει την ταυτότητα του έργου. Ένας ξένος κίονας δεν μπορεί να ταιριάσει, κι αν ακόμη χρησιμοποιηθεί θα πρέπει να κοπεί ή μα βάλουμε προσθήκη, πράγμα άσχημο στην αισθητική του κτίσματος. Έτσι η μουσικότητα και η γλαφυρότητα της ελληνικής γλώσσας δεν θα μπορούσε να στηριχθεί σε ξενόφερτα γράμματα, παρά έπρεπε να επινοηθούν από τους αρχιτέκτονές της, δηλ. τους ίδιους τους Έλληνες. Τα γράμματα δεν είναι τυχαία, αλλά το καθένα έχει την σημασία του. Ας παρακολουθήσουμε την σκέψη του μεγάλου Αθηναίου σοφού Σωκράτη, παραθέτοντας την μετάφραση του κειμένου: « Το γράμμα “ρω”, όπως είπα, φάνηκε στον ονοματοδότη πως ήταν αποτελεσματικό μέσο για δήλωση της μετακίνησης· το χρησιμοποιεί άλλωστε σε πολλά σημεία σχετικά· κατ’ αρχάς στο ίδιο το “ρέω” και στη “ροή” μ’ αυτό μιμείται την κίνηση, μετά στη λέξη “τρόμος” και στο “τρέχω” και σε ανάλογες εκφράσεις, όπως “κρούειν”, “θραύειν”, “ερείκειν”, “θρύπτειν”, “κερματίζειν”, “ρυμβείν”· όλα αυτά τα ονόματα τα σχηματίζει με το “ρω”. Όπως νομίζω, παρατήρησε ότι η γλώσσα, όταν προφέρει το “ρω”, ελάχιστα στέκεται στο γράμμα τούτο αλλά κυρίως κινείται. Γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, χρησιμοποίησε τόσο πολύ το γράμμα στα ονόματα τούτα. Το “γιώτα” χρησιμοποιεί για όλα τα λεπτά πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να περάσουν διαμέσου όλων των όντων. Γι’ αυτό και το “ιέναι” και το “ίεσθαι” ( ρίχνομαι ) τα μιμείται με το γιώτα· επίσης με το “φι” και το “ψι”, το “σίγμα” και το “ζήτα”, επειδή όταν τα προφέρουμε δημιουργούμε αέρα, έχει ονομάσει με τα γράμματα αυτά όλα τα τέτοιου είδους πράγματα, όπως το “ψυχρόν” και το “ζέον” και το “σείεσθαι” και σε κάθε περίπτωση τον σεισμό. Όταν μάλιστα θέλει να μιμηθεί το φύσημα, αυτά τα γράμματα φαίνεται ότι χρησιμοποιεί ο νομοθέτης. Επειδή με το “δέλτα” η γλώσσα πιέζεται ενώ με το “ταυ” αντιστέκεται, φαίνεται ότι θεώρησε τη δύναμή τους χρήσιμη για τη δήλωση του “δεσμού” και της “στάσεως”. Παρατηρώντας το γλίστρημα της γλώσσας στο “λάμδα”, το χρησιμοποίησε για να ονομάσει το “λείον” και το ίδιο το “γλίσχρον” και το “γλυκύ” και το “γλοιώδες”. Και όταν παρατήρησε την προς τα μέσα κατεύθυνση της φωνής με το “νι”, ονόμασε με τούτο το “ένδον” και το “εντός”, σαν να ήθελε με τα γράμματα να μιμηθεί τις ενέργειες. To “άλφα” πάλι το έβαλε στο “μέγα” και το “ήτα” στο “μήκος”, επειδή είναι γράμματα μακρά. Στο “γογγύλο” ( στρογγυλό ), επειδή χρειαζόταν το ο, αυτό πιο πολύ χρησιμοποίησε. Και στα άλλα ονόματα έτσι φαίνεται ότι σκέφτηκε, και με τις συλλαβές και τα γράμματα για καθένα από τα όντα ο νομοθέτης σχηματίζει το γλωσσικό σημείο και το όνομα. Από αυτά, στη συνέχεια, συνθέτει τα υπόλοιπα ονόματα, μιμούμενος αυτά με τα ίδια στοιχεία. » (Πλάτωνος “Κρατύλος”, 426 d- 427c )

Όπως ο ζωγράφος για ν’ αποδώσει κάποιο αντικείμενο χρησιμοποιεί τα κατάλληλα χρώματα, με ανάλογο τρόπο χρησιμοποιεί τα γράμματα, με τη δυναμική και τη δονητική τους αξία, για ν’ αποδώσει το όνομα. Με αυτή τη δονητική, εννοιολογική και δυναμική τους αξία τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, όταν εκφωνηθούν κατάλληλα, συνθέτουν μια προσευχή – επίκληση. Πώς γίνεται, όμως αυτό;

Αν πάρουμε τα σημερινά 24 γράμματα και προσθέσουμε και το αρχαϊκό στίγμα, έχουμε:

AΛΦΑ- ΒΗΤΑ- ΓΑΜΑ- ΔΕΛΤΑ- ΕΨΙΛΟΝ- ΣΤΙΓΜΑ- ΖΗΤΑ- ΗΤΑ- ΘΗΤΑ- ΙΩΤΑ- ΚΑΠΠΑ-

ΛΑΜΒΔΑ- ΜΙ- ΝΙ-ΞΙ- ΟΜΙΚΡΟΝ- ΠΙ- ΡΟ- ΣΙΓΜΑ- ΤΑΥ- ΥΨΙΛΟΝ- ΦΙ- ΧΙ- ΨΙ- ΩΜΕΓΑ. Αποκωδικοποιώντας, στη συνέχεια, σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, καταλήγουμε στην ακόλουθη σειρά:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ Ε ΨΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ

ΚΑΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)ΨΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”

Μετά προσθέτουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα, που παραλείπονται, οπότε αναδύεται μια θαυμάσια κοσμογονική προσευχή- επίκληση, που απευθύνεται στην πηγή του φωτός και είναι η ακόλουθη:

« ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! « Αλ, φα, βη τα Γα!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ. Άμα δε Έλ, τα εψ ιλών.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, Στη ίγμα (ίνα) ζη τα, η τα,

ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ θη τα Ιώτα κατά παλλάν Δα.

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) (Ίνα) μη νύξ η, ό μικρόν (εστί), πυρός δε

ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)!» ίγμα ταφή εψ ιλών, φύ(οι) Ψυχή, ό μέγα (εστί)!.»

Ας δούμε τώρα την σημασία των λέξεων της αλφαβητικής προσευχής και στη συνέχεια( δίπλα )θα παραθέσουμε την ελεύθερη απόδοσή της:

Αλ= ο νοητός ήλιος Αλ, εσύ που είσαι το φως

Φά-ος= το φως έλα στη Γη!

Βη= προστακτική του ρήματος βαίνω ( βαδίζω, Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου

έρχομαι) στην ιλύ που ψήνεται ( που βρίσκεται

Τα= δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις την σε κατάσταση αναβρασμού)

Γα= Γη ( δωρικός τύπος) Ας γίνει καταστάλαγμα ( μια ξηρά )

Άμα= (επίρρημα) συγχρόνως για να μπορέσουν

Ελ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν

Εψ= ρήμα έψομαο, εψ-ημένος- ψημένος και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.

Ιλών= ιλύς ( ουσιαστικό), λάσπη, πηλός Ας μην επικρατήσει η νύχτα,

Στη= προστακτική του ρήματος ίστημι που είναι το μικρόν και κινδυνέψει

Ίγμα= καταστάλαγμα, απόσταγμα να ταφεί ( να σβήσει, να χαθεί) το καταστά-

Ζη= προστακτική του ρήματος ζω λαγμα του πυρός

Η= προστακτική του ρήματος ειμί, είμαι μέσα στην αναβράζουσα ιλύ,

Θη= προστακτική του ρήματος τίθημι,θέτω κι ας αναπτυχθεί η Ψυχή,

Ιώτα= τα Ιώγα, τα Εγώ που είναι το μέγιστο,

Παλλάν= ρήμα πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) το σημαντικότερο όλων!

Επίθετο παλλάς (= πάλλουσα,

περιστρεφόμενη), όπως Παλλάς Αθηνά

Δα = άλλος τύπος της Γα, Γης ( παράβαλε: Δαμήτηρ> Δημήτηρ> Δήμητρα = Μητέρα Γη )

Νύξ = (ουσ.) νύχτα

Ό = (αναφ.) το οποίο

Φύ(οι) = ευκτική του ρήματος φύω ( = φυτρώνω, αναπτύσσομαι)

Κάποιοι άλλοι ερμηνευτές χρησιμοποιούν και τα 27 γράμματα, εκφωνώντας τα φωνήεντα Ε,Υ,Ο,Ω σαν φθόγγους ( οι ονομασίες των γραμμάτων έψιλον, ύψιλον, όμικρον και ωμέγα είναι μεταγενέστερες και έγιναν από τους Βυζαντινούς ). Στην περίπτωση αυτή αντιμετωπίζεται κάπως διαφορετικά η εκφώνηση της προσευχής, με παραπλήσιο όμως νόημα:

ΑΛ ΦΑΒΗΤΑ ΓΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ Ε. ΣΤΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ ΗΤΑ ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ(ΤΑ) ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ, (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ(Ι), Ο ΠΟΥ(Ρ) ΚΟ(Π) ΠΑΤΡΟΣ ΣΙΓΜΑΤΑ ΦΥ, ΨΥΧΗ, Ω ΣΑΜΠΙ.

Απόδοση: « Δύναμη του φανερού φωτός ενήργησε επάνω στη Γη,

με φανερή δύναμη διάγε, κέντρισε, χορήγησε τη Ζωή

με διπλή καθοδική ενέργεια,

ώστε να γίνει θεατή, αντιληπτή,

όπως φωτίζει ο πραγματικός Ήλιος αστέρας

από ψηλά προς τη Γη και εμάς

να δονήσει και να δομήσει τα φυσικά μας σώματα

και την ορατή μας φύση με εξέχοντα νου και νόμο

μακριά από τη νύχτα της Γης

στο δεκτικό χώρο του ουρανού.

Πυρ, που κατοικεί ο ( παγκόσμιος ) Νους

κάλπασε από τον ( ουράνιο ) πατέρα- Νου

με ροή κάθε ουσίας γέμισε τη γήινη υπόστασή μας

να συλλέξουμε ενέργεια και γνώση

να γίνουμε ένα με τη γνώση, να γίνουμε ένα με το φως,

να εξυψωθούμε από το χώμα, από τη γη

να γίνουμε ένα με την ( παγκόσμια ) Ψυχή, την πύρινη ενέργεια

να περιληφθούμε στον ουράνιο χώρο

και να καλπάσουμε, να γίνουμε ένα με το φως. »

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

(* ). Φιλομήλα: ήταν θυγατέρα του βασιλιά της Αττικής Πανδίονα και της Ζευξίππης. Η αδελφή της Πρόκνη ήταν γυναίκα του Τηρέα, βασιλιά της Θράκης, από τον οποίο απόχτησε ένα γιο, τον Ίτυ. Ο Τηρέας, κάποτε επισκέφτηκε το πεθερό του, είδε τη Φιλομήλα και κυριεύτηκε από ερωτικό πάθος για την κουνιάδα του. Ζήτησε να πάρει τη Φιλομήλα στη Θράκη να δει την αδελφή της και στο δρόμο τη βίασε. Για να μη μαρτυρήσει η άτυχη γυναίκα σε κανένα τις ανόσιες πράξεις του, της έκοψε τη γλώσσα. Μετά την έκρυψε σ’ ένα απόμερο δώμα στην άκρη του παλατιού. Όμως αυτή βρήκε τρόπο για να διηγηθεί το πάθημά της στην αδελφή της Πρόκνη, στην οποία έστειλε ένα πέπλο, όπου εξιστορούσε τις πράξεις του άντρα της. Εκείνη έτρεξε και βρήκε την αδελφή της και μετά αγανακτισμένη σκότωσε το ίδιο της το παιδί, κι αφού το τεμάχισε το μαγείρεψε παραθέτοντας δείπνο στον άντρα της με τις σάρκες του. Καταλαβαίνοντας το ανοσιούργημα ο Τηρέας άρχισε να καταδιώκει τις δύο αδελφές κι έφτασαν μέχρι τους πρόποδες του Παρνασσού. Εκεί με θεϊκή επέμβαση η Πρόκνη μεταμορφώθηκε σε αηδόνι, η Φιλομήλα σε χελιδόνι και ο Τηρέας σε τσαλαπετεινό.

---------------------------