… Η Ιερή εξαίρεση…

[[ δαμ-ων ]]

Πολλές φορές νιώθουμε σαν τον καημένο τον μποξέρ της κατηγορίας “φτερού”, που κληρώθηκε να αγωνιστεί στο ρίγκ με μποξέρ βαρέων βαρών, και από τον πρώτο γύρο, αφού δέχτηκε στριμωγμένος στα σχοινιά αλλεπάλληλα χτυπήματα, με ένα δυνατό δεξιό “κροσέ” έπεσε “νοκ άουτ”. Κι όπως είναι πεσμένος στο καναβάτσο και βλέπει αστεράκια ακούει μέσα στη θολούρα του τον βρυχηθμό του προκαθορισμένου νικητή. Και το μόνο που μπορεί να σκεφτεί ο έρμος νικημένος, που στη γλώσσα του νιώθει την αρμυρή γεύση από το αίμα του, είναι γιατί το τέρας να βρυχάται; Δεν ήταν δα και δύσκολη η νίκη του!

Παρόμοια αισθάνεται ο εξουσιαζόμενος, όταν ακούει τους βρυχηθμούς των εξουσιαστών… Μέσα στη ζάλη μας από τα αλλεπάλληλα σκληρά μέτρα, που πήρε η κυβέρνηση κατά των μισθωτών, κι αφού είδαμε την πρώτη περικοπή στο δώρο του Πάσχα και τα βασικά είδη κατανάλωσης να εκτοξεύονται στα ύψη, ακούμε τους θριαμβικούς βρυχηθμούς των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών και της εκκλησίας.

Πληροφορηθήκαμε πως η οπισθοχώρηση της κυβέρνησης στο θέμα της φορολόγησης της εκκλησιαστικής περιουσίας με την παροχή ευνοϊκών ρυθμίσεων, ακόμη και μηδενισμού των εισφορών από δωρεές, εκτόνωσε το κλίμα στο εσωτερικό της Εκκλησίας.

Με την έκφραση της ευαρέσκειας των χειρισμών του αρχιεπισκόπου να διατυπώνεται στο τελικό κείμενο και τη «χλιαρή» αναφορά περί κατάθεσης απόψεων στην αρμόδια επιτροπή στη Βουλή ολοκληρώθηκε την Παρασκευή η έκτακτη Σύνοδος της Ιεραρχίας, που είχε σαν θέμα την φορολόγηση της εκκλησίας.

Τη στιγμή που οι λεονταρισμοί της κυβέρνησης για το φορολογικό έχουν ως θύματα τους μικρομεσαίους, η ατολμία της να επιβάλλει τους όρους της στους προκαλούντες ρασοφόρους την φαντάζουν στα μάτια μας ως πολύχρωμο καρτούν ντισνεϊκής παραγωγής που απεικονίζει λέοντα με καρδιά αμνού. Όλα τα μέτρα κατά των αδυνάτων. Έχεις δύναμη; Επιβίωσες! Είσαι αδύναμος; Θα γίνεις βορά για την επιβίωση των ολίγων, αλλά εκλεκτών, ισχυρών. Καθημερινά στην τηλεόραση παρακολουθούμε ντοκιμαντέρ με τη ζωή της πανίδας στη ξηρά και στη θάλασσα, όπου επιβεβαιώνεται πως ο ρόλος της σαρδέλας στη θάλασσα είναι να ζήσουν οι μεγάλοι θαλασσινοί οργανισμοί, τα δελφίνια, οι φώκιες, οι καρχαρίες. Ο ρόλος της αντιλόπης στη σαβάνα είναι να ζήσουν τα αιλουροειδή, τα λιοντάρια, οι ύαινες και οι γύπες.

Έτσι ο ρόλος του μικρομεσαίου είναι να γίνει βορά στους οικονομικά ισχυρούς, στους οποίους συγκαταλέγεται και η εκκλησία. Τεράστια η δύναμη του άμβωνα και της χαλιναγώγησης των αφελών πιστών!

Ας ανατρέξουμε για λίγο στο μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη “Ο Χριστός ξανασταυρώνεται”, απ’ όπου θα αντιγράψουμε δύο αποσπάσματα και μετά θα παραθέσουμε λίγες σκέψεις:

[[ « Ανάθεμά μας όλους, μουρμούριζε ο καπετάν Φουρτούνας σαν έμεινε πια μόνος και κατηφόριζε, ακουμπώντας στο ραβδί του, κατά το κονάκι, όπου τον είχε καλεσμένο το μεσημέρι ο Αγάς, να φάνε και να πιούνε. Αυτά τα πράματα μωρέ, θένε καθαρή καδιά, κι εμείς είμαστε Σόδομα και Γόμορα.

» Ο παπάς; Φαταούλας, άνοιξε σπετσαρία, τη λέει εκκλησία και πουλάει το Χριστό με το δράμι• γιαίνει, λέει ο κομπογιαννίτης, όλες τις αρρώστιες. “Τι αρρώστια έχεις εσύ; - Είπα ψέματα. – Ένα δράμι Χριστό, τόσα γρόσια. –Έκλεψα. –Ενάμισι δράμι Χριστό, τόσο. –Εσύ; -Σκότωσα. –Α, βαριά αρρώστια, κακομοίρη. Θα πάρεις το βράδυ, πριν να κοιμηθείς, πέντε δράμια Χριστό, κοστίζει πολύ, τόσο. –Δεν κάνει παρακάτω, γέροντά μου; -Είναι η ταρίφα• πλέρωσε, αλλιώς θα πας στον πάτο της Κόλασης.” Και του δείχνει τις ζωγραφιές που ‘χει στο μαγαζί του και που παρασταίνουν την Κόλαση, με φωτιές και καμάκια και διαόλους, κι ο πελάτης τρέμει κι ανοίγει τη σακούλα… ]]

Η συνέχεια >>> εδώ…

[[ Ο γερο-Λαδάς είχε φρενιάσει, όλη του τη ζωή κατάπινε, σώπαινε, καμώνονταν τον κουτό, έκανε τεμενάδες κι αυτός, έλεγε ψέματα, για να τα ΄χει καλά με τους δυνατούς. Φόρα το λοιπόν όλα, τι ανάγκη πιά τους είχε;

Στράφηκε στον παπά:

- Και του λόγου σου, άγιε Ονούφριε, που θες να με ξομολογήσεις, σούριξε, με τι μούτρα, δε μου λες, θα παρουσιαστείς μπροστά στο Θεό; Πας κι έρχεσαι στο χωριό και κορδώνεσαι σαν κόκορας, τρώει κι η αγιοσύνη σου το καταπέτασμα, κι αν έρθει ένας φτωχός, την ώρα που την τυλώνεις, και σου χτυπήσει την πόρτα, μαλακώνοντας τη φωνή σου, γεζουίτη, και λες: « Ο Θεός να σε κυβερνήσει, αδερφέ μου• κι εγώ πεινώ!», και την ώρα εκείνη τρέχουν τα ξίγκια από τα γένια σου, τραγόπαπα! Κι αλίμονο στον κακομοίρη το φτωχό που θα πεθάνει και δεν έχει τα θαφτικά του• τον αφήνεις και βρωμίζει! Έχεις πάντα ανοιχτή την παλάμη σου και μοσχοπουλάς το Χριστό. Τόσο ο αγιασμός, τόσο η βάφτιση, τόσο το ευκέλαιο, τόσο η στεφάνωση- έβγαλες και συταρίφα, αγιογδίτη, και την κόλλησες στην πόρτα της Παράδεισος και στέκεσαι απόξω και τελαλίζεις: « Πλέρωσε, ραγιά, πλέρωσε, αλλιώς δεν μπαίνεις! » Ορίστε μούτρα που θεν να ξομολοήσουν το γερο-Λαδά, τον άγιον άνθρωπο, που όλη του τη ζωή πεινούσε, που ήθελε να πιεί ένα ποτηράκι κρασί κι ,έτρεμε, που περπατούσε κουρελής, ξυπόλυτος, πεινασμένος, σαν αληθινός απόστολος… Εγώ, μωρέ, να σε ξομολοήσω, ταυραμπά!

Ο παπα-Γρηγόρης άκουε με σκυμμένο κεφάλι, με χριστιανική τάχατε εγκαρτέρηση. Μα μέσα του έβραζε• ήθελε να χιμήξει απάνω στο κοκαλιάρικο αυτό λαρύγγι, να το στρίψει, να μη φωνάζει πια το αναθεματισμένο. Πού ‘χε στερνιάσει, το άτιμο, τόσο φαρμάκι! Αυτά λοιπόν είχε μέσα του ο τσιφούτης, τόσα χρόνια, και τώρα ξερνάει την ψυχή του και τα βγάνει στη φόρα!

- Λέγε, λέγε, Λαδά μου, είπε ψευταναστενάζοντας, ο Χριστός υπόφερε περισσότερο από μένα τον αμαρτωλό, βρίστηκε, συκοφαντήθηκε, μαστιγώθηκε, σταυρώθηκε και δε μίλησε… Κι εγώ θα μιλήσω; Λέγε, λέγε, Λαδά μου! ]]

Τη στιγμή που γονατίζουν τα ελληνικά νοικοκυριά, βγαίνουν χωρίς αιδώ οι γνωστοί τηλεοπτικοί αστέρες με τις βυζαντινές μίτρες και τις επισκοπικές ράβδους, σύμβολα κύρια της κοσμικής τους εξουσίας, και μας παραμυθιάζουν για την αντισυνταγματικότητα των φορολογικών μέτρων, που σκόπευε να επιβάλλει η κυβέρνηση στην εκκλησία. Αν όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι απέναντι στο σύνταγμα, όπως τουλάχιστον αναγράφεται στο Σύνταγμα της χώρας μας, τα μέτρα φορολόγησης των πάντων- ακόμη και της πρώτης κατοικίας, όπου θα στεγαστεί το βασικό κύτταρο της κοινωνικής δομής, η οικογένεια- δεν είναι αντισυνταγματικό; Αντισυνταγματική και ανήθικη θεώρησε ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος την πρόβλεψη του νέου φορολογικού νομοσχεδίου για τη φορολόγηση της Εκκλησίας με συντελεστή 20%. Με συνέντευξή του στη «Real News» αφήνει να εννοηθεί ότι εξετάζει το ενδεχόμενο προσφυγής στα ελληνικά, αλλά και ευρωπαϊκά δικαστήρια. Η φορολόγηση των οικογενειών μας είναι ηθική κατά τον μακαριότατο; Εμείς μήπως θα πρέπει να προσφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο; Είπε επίσης πως είναι μύθευμα τα σχετικά περί χλιδής των ιεραρχών , γιατί είναι ένας ενδεής ρασοφόρος με μηνιαίο μισθό μόλις 2300 Ε. Μα είπε ένα μικρό μέρος της αλήθειας. 2300 Ε παίρνει μόνο από την πολιτεία! Δε μας φανέρωσε πόσα παίρνει από τα παγκάρια και από τα υπόλοιπα ανεξέλεγκτα έσοδα της μητρόπολής του. Προς Θεού, δε θέλουμε να ελέγξουμε τα του οίκου του. Μα είναι φαρισαϊσμός να μας μιλάει για τη δεινή οικονομική του κατάσταση. Καθίσταται σκέτος ισουίτης, για να χρησιμοποιήσουμε τον προσφιλή χαρακτηρισμό που χρησιμοποιούν για τους ετερόδοξους αδελφούς τους εν Χριστώ.

Έστω πως ισχύει ο ισχυρισμός του και ζει με τα 2300 Ε. Ένα άτομο είναι, ένα κούτσουρο που έλεγε ο παππούλης μου, χωρίς να έχει να πληρώσει νοίκι, τηλέφωνο, ρεύμα, νερό και μεταφορές, γιατί όλα καλύπτονται από την αρχιεπισκοπή. Σκέφτηκε ποτέ πως με λιγότερα χρήματα ζει πολυμελής οικογένεια, που τα πληρώνει όλα όσα αναφέραμε και έχει παιδιά στο σχολείο ή το πανεπιστήμιο. Έχει μεγαλώσει παιδιά; Έχει νιώσει το συναίσθημα – αυτό το συναίσθημα που σε σφάζει- να θέλει κάτι το παιδί σου- όχι παράλογο- και να μην μπορείς να του προσφέρεις;

Για να μη κατηγορηθούμε για ασέβεια προς την εκκλησία, θα χρησιμοποιήσουμε όσα είπε ο Γιάννης Kτιστάκις, καθηγητής της Νομικής στο Πανεπιστήμιο Θράκης: « Η ελληνική κυβέρνηση του 1945 αν και είχε μια κατεστραμμένη χώρα να διαχειριστεί, περιέλαβε στην κρατική μισθοδοσία και τους ιερείς. Προφανώς για πολιτικούς λόγους (να τους τραβήξει από την επιρροή του EAM και να τους πολώσει μαζί με το «ποίμνιο» απέναντί του). Tο ποσό αυτό είναι σήμερα διόλου ευκαταφρόνητο: 350.000.000 ευρώ τον χρόνο. Εκτοτε, η Eκκλησία όποτε ξανακαθίσει στο τραπέζι για να συζητήσει το θέμα της «εκκλησιαστικής περιουσίας» αναδεικνύεται πολλαπλά ενισχυμένη. Φθάνει, παραμονές εκλογών του 2004, να πετύχει την πλήρη φοροαπαλλαγή των εσόδων των ναών - τελικά των εσόδων των μητροπόλεων! Αυτό που διακυβεύεται στην πράξη με τη φορολογία της Eκκλησίας είναι η αυτονομία των μητροπολιτών, το κεντρικό νευρικό σύστημα της δομής της. Tα προς φορολόγηση έσοδα είναι ουσιαστικά το «πορτοφόλι» της μητρόπολης, ανεξέλεγκτο και ως προς τη χρήση και ως προς το μέγεθος. Tην ώρα που ο μητροπολίτης μπορεί να διορίζει δημοσίους υπαλλήλους (με χειροτονία!), ταυτόχρονα εξαιρεί τον εαυτό του από κάθε φορολογικό (και στην πράξη διαχειριστικό) έλεγχο.Tο απαιτεί το «ανεξέλεγκτο» (αφορολόγητο) παρότι μπορεί να ζήσει ακόμη και χωρίς τον μισθό του. Iσοβίως...»

Επομένως, οι δημόσιοι υπάλληλοι-ιεράρχες επιβάλουν στην πολιτεία, στον εργοδότη, να μη δίνουν λογαριασμό για τίποτα! Κατόρθωσαν και επέβαλαν στην κυβέρνηση να άρει τα αρχικά φορολογικά μέτρα. Θαυμάσαμε στο γυαλί τον αμβωνιάρχη Άνθιμο, άγιο ( οποία μετριοφροσύνη κι αυτή να αποκαλούνται άγιοι εν ζωή) Θες/νίκης, να καθορίζει από το πεζοδρόμιο στον υπουργό οικονομικών τους όρους της εκκλησίας. Και οι αυτάρεσκα αυτοαγιοποιηθέντες- άραγε ο Χριστός πώς θα αισθάνεται σε λίγες μέρες πάνω στον σταυρό της θυσίας από την ταπεινότητα των εκπροσώπων του;- κατόρθωσαν να πάρει πίσω η κυβέρνηση το νομοσχέδιο για επιβολή φόρου 20% επί των εισπράξεων της εκκλησίας.

Πιο αναλυτικά ο φόρος 20% επί των ακαθαρίστων εσόδων από τα μισθώματα παραμένει, αλλά θα υπάρχει έκπτωση μέχρι και 50% για τις δαπάνες του εκκλησιαστικού νομικού προσώπου. Η Εκκλησία επιμένει στη φορολόγηση μόνο των καθαρών εσόδων. Η φορολόγηση των δωρεών ακινήτων ή χρηματικών ποσών προς την Εκκλησία ουσιαστικά εκμηδενίζεται, αφού πάει στο 0,5% από το 5% για τα ακίνητα και το 10% για τα χρηματικά ποσά, ενώ οι δωρεές κάτω των χιλίων ευρώ είναι αφορολόγητες. Από τον φόρο ακίνητης περιουσίας εξαιρούνται τα ακίνητα που παραχωρούνται για χρήση στο ελληνικό Δημόσιο και τα ακίνητα που χρησιμοποιούνται για λατρευτικό, εκπαιδευτικό, θρησκευτικό και κοινωφελές έργο. Ο φόρος θα μείνει στο 3 τοις χιλίοις, με την Εκκλησία να επιμένει στη φορολόγηση με 1 τοις χιλίοις, όπως και τα υπόλοιπα νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, καθώς και την εξαίρεση από τη φορολόγηση των εκτός οικισμού ακινήτων και των ακινήτων της Εκκλησίας που παραμένουν δεσμευμένα. Ο φαρισαϊσμός των ιεραρχών δεν έχει τέλος. Ο κ. Ιερώνυμος υποστηρίζει ότι αποτελεί παραμύθι ότι η εκκλησιαστική περιουσία είναι τεράστια – «μιλούν για 840 χιλ. οικόπεδα και ψάχνω να βρω ένα για γηροκομείο και δεν μπορώ», λέει. Παράλληλα, αναφέρεται στην πολυπλοκότητα του ζητήματος του προσδιορισμού της, σημειώνοντας ότι η Εκκλησία αποτελείται από περίπου δέκα χιλιάδες Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου -ναούς, μοναστήρια, κ.λπ.- το καθένα με τα δικά του βιβλία και τη δική του διαχείριση.

Όμως ο επίσκοπος της καθεμιάς μητρόπολης γνωρίζει τα πάντα, που έχουν σχέση με τα εκκλησιαστικά της μητρόπολής του! Αν δεν μπορεί να βάλει τάξη στους υφιστάμενούς του, αποτελεί αδυναμία του ή ενδοτισμό σε ύποπτες συμφωνίες και συναλλαγές. Και η εκκλησία δε διακρίνεται για τα χρηστά της ήθη. Κάποιοι κρατούν κάποιους στο χέρι και εκβιάζουν ή απαιτούν ανταλλάγματα! Αν υπάρξει θέληση, μπορούν να αποκτήσουν σε ελάχιστο χρονικό διάστημα γνώση και έλεγχο των πάντων. Με μια μικρή αλλαγή: να απομακρυνθούν οι υπέργηροι κι ανίκανοι να ασκήσουν διοίκηση ιεράρχες…

Εν τω μεταξύ, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος απάντησε σε όσους ζητούν να ασκηθεί έλεγχος στα οικονομικά της Εκκλησίας ακόμη και με παρέμβαση της ΥπΕΕ ότι «η Εκκλησία είναι η πιο καθαρή από όλους τους φορείς».

«Σας προκαλούμε να ερευνήσετε και θα αποδειχθεί ότι η Εκκλησία είναι η πιο καλά ελεγχόμενη» τόνισε και πρόσθεσε: «Ο μεγάλος θησαυρός της Εκκλησίας είναι ένα κάρβουνο». Ξέχασε φαίνεται ότι πάνω σε οικονομικό διαχειριστικό έλεγχο και ψευδή κατηγορία ατασθαλιών στηρίχθηκε ο «αδελφός του εν Χριστώ» μακαριστός Χριστόδουλος και τον ξεπέταξε στην μεταξύ τους αναμέτρηση για τα «πρωτεία» στην Ελλαδική εκκλησία! Και να μας επιτρέψει να του θυμίσουμε- γιατί σίγουρα το έμαθε στο σχολείο- πως και το διαμάντι είναι μορφή άνθρακα, δηλ. υπερπολύτιμο κάρβουνο.

Είναι εύκολο να μιλάς προς τα πλήθη και να τους λες τα λόγια του Ιησού: « ο έχων δύο χιτώνας, μεταδότω τω μη έχοντι , και ο έχων βρώματα ομοίως ποιείτω» ( Λουκάς, γ’ 11), αρκεί να μη δίνεις εσύ. Ο όχλος λοιπόν επιβάλλεται να δώσει στο ένα βήμα πριν την πτώχευση κράτος. Η εκκλησία πασχίζει να μη δώσει…

Είναι λόγια κενά περιεχομένου όσα είπε ο Χριστός: «μη θησαυρίζετε υμίν θησαυρούς επί της γης… θησαυρίζετε δε υμίν θησαυρούς εν ουρανώ…». Άντε γύρευε τώρα θησαυρούς στον ουρανό. Για πολλούς ιεράρχες σημασία έχουν οι γήινοι θησαυροί. Κατάντησαν ναούς και μοναστήρια “οίκους εμπορίου” και δικαιώνουν τόσο τον καπετάν Φουρτούνα, όσο και τον τσιφούτη Λαδά, σε όσα είπαν στα αποσπάσματα, που παραθέσαμε. Κι αν δεν σκύψεις υποταχτικά την κεφαλή, υπάρχει εύκολος χαρακτηρισμός. Σε λένε άθεο και τελείωσαν…

Πιθανόν, κάποιοι να πουν πως μας χρησιμοποιεί ο πειρασμός για να χτυπήσει την εκκλησία του Χριστού. Θα μπούμε στον πειρασμό να αντιγράψουμε ακόμη ένα απόσπασμα από το ίδιο βιβλίο του Κρητικού στοχαστή, για να δούμε την άβυσσο της ψυχής κάποιων ρασοφόρων: [[ Γύρισε ο παπα-Γρηγόρης σπίτι του ξαναμμένος, σα να ‘χε σφεντονίσει τον κεραυνό κι έκαιγε ακόμα ολόκληρος.

« Έπρεπε να ‘χει ο λόγος του ιερέα τη δύναμη να σκοτώνει, συλλογίζουνταν• να λέει: “Ανάθεμα!” και να πέφτει κάτω νεκρός ο άνθρωπος που αναθεματίζει. Ο κόσμος τότε θα καθάριζε, και θα βασίλευε ειρήνη και δικαιοσύνη στον κόσμο. »

Και πέρασαν από το νου του οι άνθρωποι που θα σκότωνε, αν είχε τη δύναμη αυτή: Πρώτα- πρώτα το Μανολιό• αυτός ήταν ο πιο επικίντυνος, γιατί δεν μπορούσες να του βρεις ψεγάδι• δεν έκλεφτε, δε βλαστημούσε, δεν έλεγε ψέματα, δε μαγάριζε με γυναίκες… αυτόν πρώτα απ’ όλους. Ευτύς μετά, ή καλύτερα μαζί, τον άτιμο τον παπα-Φώτη• αυτόν τον μισούσε• αν μπορούσε, να του βγάλει τα μάτια. Όλα του του χτυπούσαν στα νεύρα• το ασκητικό του πρόσωπο, τα φλογερά μάτια, η άγρια φωνή, κι έτσι που δεν έτρωγε πολύ μήτε μεθούσε μήτε είχε κι αυτός κανένα κουσούρι, και το λάτρευαν οι δικοί του- αχ, να τον ρίξει κάτω, να του ξεριζώσει τα γένια, να του κόψει τη μύτη! Όσο τον έφερνε ο παπα-Γρηγόρης στο νου του, φρένιαζε και δεν ήξερε τώρα ποιον να πρωτοσκοτώσει, τον παπα-Φώτη για το Μανολιό.

Κι ύστερα θα σκότωνε το Γιαννακό και τον Κωσταντή• πήραν κακό δρόμο, δίνουν το κακό παράδειγμα, καλύτερα να λείψουν. Το Μιχελή; Ο παπάς έπεσε σε συλογισμούς: «Ας περιμένουμε ακόμα λίγο…» μουρμούρισε.Το γέρο-Λαδά όμως σίγουρα θα τον σκότωνε• όχι γιατί ‘ναι τσιγκούνης, κακός άνθρωπος κι έχει πετάξει στο δρόμο ένα σωρό ορφανά, παρά γιατί τον είπε, τη μέρα εκείνη στο μπουντρούμι, «τραγόπαπα».

Αυτούς τους πέντε θα τους σκότωνε πρώτη φουρνιά• κι ύστερα, μέρα τη μέρα, κάθε άνθρωπο που θα του σήκωνε κεφάλι. Είχε ακόμα στην Επισκοπή του Μεγάλου Χωριού κάτι παλιούς λογαριασμούς- αρχιμαντρίτες και πρωτοπαπάδες και τον ίδιο το Δεσπότη, θα τους συγύριζε κι αυτούς… Κι ύστερα, την εποχή που σπούδαζε, κάτι παλιούς συμμαθητές που τον είχαν πειράξει- αν ζούσαν, θα τους συγύριζε κι αυτούς…

Ο παπα-Γρηγόρης αναστέναξε:

« Έπρεπε ο ιερέας να ‘χε τη δύναμη, έπρεπε…» συλλογίστηκε. ]]

Η εκκλησία έχει δύναμη. Θα τολμούσαμε να την χαρακτηρίσουμε τεράστια. Και την επισείει απειλητικά- ωσάν να ήταν πυρηνική δύναμη- προς τους κυβερνώντες κάθε φορά που η πολιτεία θέλει να επιβάλει οικονομικά μέτρα στις εισπράξεις της και στην περιουσία της. Από την μεταπολίτευση και μετά, όσες φορές οι κυβερνώντες- βασικά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ- επιχείρησαν να φορολογήσουν την εκκλησία, απέτυχαν.

Θα ακούσουμε πολλά λόγια αυτές τις άγιες μέρες. Μα θα είναι μόνο λόγια. Χορτάτοι ρασοφόροι θα χρησιμοποιήσουν τα μαρτύρια και τον σταυρικό θάνατο του Ιησού για να μας πουν να κάνουμε υπομονή και να υπομείνουμε τα μικρά μας βάσανα. Θα μας μιλήσουν για την αγάπη του θυσιασθέντος θεανθρώπου οι αρνούμενοι να κάνουν θυσίες, δήθεν γιατί θα είναι σε βάρος του φιλανθρωπικού τους έργου. Και θα μας μεταφέρουν το χαρμόσυνο μήνυμα της Ανάστασης, στερώντας μας τη χαρά να ανασάνουμε λίγο οι πολλοί που νιώθουμε το δυσβάσταχτο βάρος των οικονομικών μέτρων, συμβάλλοντας κι αυτοί στα οικονομικά μέτρα…

Λόγια, λόγια, λόγια…

Ωραίος κόσμος, όμορφος, αγγελικά πλασμένος…