Η μεταφυσική διάσταση των αισθήσεων

[[ δαμ-ων ]], ( 1ο Μέρος )

Σε προηγούμενο άρθρο εξετάσαμε τις αισθήσεις και τον αισθητό κόσμο. Σ’ αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε την εσώτερη σημασία των αισθήσεων, διότι όπως έχει λεχθεί « τα πάντα εν σοφία εποιήθησαν ».

Οι αισθήσεις μας φέρουν σ’ επαφή με τον φυσικό κόσμο, αλλά πρέπει να γίνουν το εφαλτήριό μας για να μεταπηδήσουμε στον πνευματικό κόσμο. Οι ψευδαισθήσεις του σώματος πολλές φορές προκαλούν σύγχυση με επακόλουθο την άγνοια, ενώ οι πραγματικές αισθήσεις, αυτές που γίνονται διαμέσου της ψυχής, μας φέρουν σ’ επαφή με τον ουράνιο κόσμο. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα είπε ο Χριστός, όταν έδωσε απάντηση στο ερώτημα των μαθητών του, γιατί μιλάει με παραβολές: « διὰ τούτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ἴνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ ἀκούωει μηδέ συνῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι· καὶ τότε πληρωθήσεται αὐτοῖς ἡ προφητεία Ἡσαΐου ἡ λέγουσα· ἀκοή ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσί βαρέως ἢκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμούς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσίν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς. Ὑμῶν δὲ μακάριοι οἱ ὀφθαλμοί,ὅτι βλέπουσι, καὶ τὰ ὦτα ὑμῶν, ὅτι ἀκούουσιν. ἀμήν γὰρ λέγω ὑμῖν ὅτι πολλοί προφῆται καὶ δίκαιοι ἐπεθύμησαν ἰδεῖν ἅ βλέπετε, καὶ οὐκ εἶδον, καὶ ἀκοῦσαι ἅ ἀκούετε, καὶ οὐκ ἢκουσαν.» ( Ματθαίος, ιγ’ 13-17)

Η Ε.Π. Μπλαβάτσκυ μας λέει μεταφορικά:

« Προτού η ψυχή μπορέσει να ιδεί, η εσωτερική αρμονία πρέπει να επιτευχθεί και της σάρκας τα μάτια να έχει κάνει τυφλά σε κάθε πλάνη.

Προτού μπορέσει η ψυχή ν’ ακούσει, η Εικόνα ( ο άνθρωπος ) πρέπει να γίνει ανίκανη ν’ ακούει τις βροντές καθώς και τους ψίθυρους, τις φωνές των βρυχώμενων ελεφάντων, καθώς και το αργυρόηχο βούισμα της χρυσής πυγολαμπίδας.

Προτού η ψυχή μπορέσει να καταλάβει και να θυμηθεί, θα πρέπει να ενωθεί με τον Σιωπηλό Ομιλητή, όπως με την ιδέα του αγγειοπλάστη αποτυπώνεται η μορφή πάνω στον πηλό.

Τότε η ψυχή θα καταλάβει και θα θυμηθεί. Τότε στο εσωτερικό αυτί θα μιλήσει η φωνή της σιγής.»

Επομένως για ν’ αναπτυχθούν οι εσώτερες αισθήσεις πρέπει να καταλαγιάσουν οι φυσικές αισθήσεις.

Στον εσωτερισμό, οι αισθήσεις αποτελούν την ατομική περιουσία του ανθρώπου και εκδηλώνονται σαν:

Η συνέχεια >>> εδώ…

α. η ξεχωριστή πραγμάτωση της αυτοσυνείδησης

β. ικανότητα επιβεβαίωσης αυτού του ατομικισμού

γ. πολύτιμο μέσο για αυτοσυνείδητη εξέλιξη

δ. πηγή γνώσης

ε. μετουσιωτική ιδιότητα.

Καθεμιά από τις πέντε αισθήσεις έχει μια καθορισμένη σχέση με κάποιο πεδίο. Έτσι μπορεί να γίνει η ακόλουθη αντιστοιχία:

ΠΕΔΙΟ ΑΙΣΘΗΣΗ

Φυσικό ……………………………….Ακοή

Αστρικό……………………………….Αφή

Νοητικό………………………………Όραση

Βουδδικό……………………………..Γεύση

Ατμικό………………………………..Όσφρηση

Σε κάθε αίσθηση διακρίνουμε πέντε όψεις, οι οποίες αντιστοιχούν στα αντίστοιχα πεδία.

Ας εξετάσουμε τώρα την κάθε αίσθηση ξεχωριστά.

α. Ακοή. Το Ευαγγέλιο του αγαπημένου μαθητή του Χριστού, του Ιωάννη, αρχίζει με τις ακόλουθες φράσεις: « Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεός ἦν ὁ Λόγος. οὗτος ἦν ἐν ἀρχῇ πρὸς τὸν Θεόν. πάντα δι’ αὐτοῦ ἐγένετο, καὶ χωρίς αὐτοῦ οὐδέ ἓν γέγονεν. »

Στην “Γένεση” αναφέρεται ότι η δημιουργία του κόσμου συντελέστηκε δια του λόγου του Θεού: « Ἐν ἀρχῇ ἐποίησεν ὁ Θεός τὸν οὐρανόν και τήν γῆν. ἡ δὲ γῆ ᾖν ἀόρατος καὶ ἀκατασκεύαστος, καὶ σκότος ἐπάνω τῆς ἀβύσσου, καὶ πνεῦμα Θεοῦ ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος. καὶ εἶπεν ο Θεός˙ γενηθήτω φῶς˙ καὶ ἐγένετο φῶς. » Εφόσον ο κόσμος δημιουργήθηκε με το « εἶπεν ο Θεός », δηλαδή δια του λόγου του Λόγου, η πρώτη αίσθηση που εκδηλώθηκε ήταν η ακοή. Πιθανόν και το πρώτο που αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος σαν νήπιο, μόλις γεννηθεί, να είναι ο ήχος από το κλάμα του.

Οι δάσκαλοι της μεταφυσική γνώσης μας λένε ότι ο σχηματισμός του Σύμπαντος από το χάος πραγματοποιήθηκε από την πνοή και το λόγο του Δημιουργού με τον ήχο. Ήχος είναι τα ηχητικά κύματα, που εκπέμπει μια ηχογόνα πηγή, τα οποία διεγείρουν το αισθητήριο της ακοής. Όπως κάθε κύμα (*1), έτσι και τα ηχητικά κύματα μεταφέρουν ενέργεια. Επομένως με τον ήχο έχουμε κραδασμούς στο Σύμπαν, που υποβοήθησαν την συμπύκνωση των αερίων (*2), που υπήρχαν διάχυτα, και τα οποία παράχθηκαν όταν οι πυρήνες δέσμευσαν ηλεκτρόνια, που δημιουργήθηκαν στην αρχική φάση της δημιουργίας. Οι συμπυκνώσεις προκάλέσαν τις στροβιλιζόμενες σπείρες των γαλαξιών, όπου με βάση το νόμο της παγκόσμιας έλξης θα σχηματίστηκαν ακόμη πιο πυκνές συμπυκνώσεις, που έδωσαν τους πρωτοήλιους κι αυτοί με τη σειρά τους θα έδωσαν τα ηλιακά συστήματα.

Στην κλίμακα των κραδασμών ο ήχος έχει χαμηλή θέση κι επιδρά πάνω στην ύλη και τη μορφοποιεί. Ουσιαστικά οι ήχοι, στις διαφορετικές συχνότητές τους, διαπλάθουν τον αιθέρα σε σχήματα ( αιθερικά σχήματα ) και διαμέσου αυτών των σχημάτων η αντίστοιχη δύναμη επενεργεί και δημιουργεί το αποτύπωμά της στη φυσική ύλη. Οι αρχέγονοι δημιουργικοί ήχοι σχημάτισαν τα αιθερικά καλούπια απ’ όπου προέκυψαν τα παγκόσμια σύμβολα, από τα οποία ένα μέρος είναι τα ιερογλυφικά και τα είδη γραφής, για ν’ αποδώσουν με ακρίβεια τους ήχους αυτούς.

Η δυναμική του ήχου έχει ιδιαίτερη σημασία στην ονοματοθεσία, γι’ αυτό διαβάζουμε στη “Γένεση”: « καὶ ἔπλασεν ὁ Θεός ἔτι ἐκ τῆς γῆς πάντα τὰ θηρία τοῦ ἀγροῦ καὶ πάντα τὰ πετεινά τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἤγαγεν αὐτά πρὸς τὸν Ἀδάμ ἰδεῖν, τί καλέσει αὐτά. καὶ πᾶν,ὃ ἐάν ἐκάλεσεν Ἀδάμ ψυχήν ζῶσαν, τοῦτο ὄνομα αὐτῶ. καὶ ἐκάλεσεν Ἀδάμ ὀνόματα πᾶσι τοῖς κτήνεσιν καὶ πᾶσι τοῖς πετεινοῖς τοῦ οὐρανοῦ καὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τοῦ ἀγροῦ• »

Με το θέμα της ονοματοθεσίας ασχολήθηκε ο Πλάτωνας στο έργο του “Κρατύλος”, όπου μας αναφέρει πως ο Σωκράτης είπε: « Κινδυνεύει ἄρα, ὦ Ἑρμόγενες, εἶναι οὐ φαῦλον, ὡς σὺ οἶει, ἡ τοῦ ὀνόματος θέσις, οὐδέ φαύλων ἀνδρῶν οὐδέ τῶν ἐπιτυγχανόντων. καὶ Κρατύλος ἀληθῆ λέγει λέγων φύσει τὰ ὀνόματα εἶναι τοῖς πράγμασι, καὶ οὐ πάντα δημιουργόν ὀνομάτων εἶναι, ἀλλά μόνον ἐκεῖνον τὸν ἀποβλέποντα εἰς τὸ τῇ φύσει ὄνομα ὂν ἑκάστῳ καὶ δυνάμενον αὐτοῦ τὸεἶδος τιθέναι εἴς τε τὰ γράμματα καὶ τὰς συλλαβάς.» [ Μeτάφρ.:Κατά πάσα πιθανότητα , Eρμογένη, ο καθορισμός του ονόματος δεν είναι αμελητέα υπόθεση ούτε έργο ασήμαντων ανθρώπων ή των πρώτων τυχόντων. Ο Κρατύλος μάλιστα λέει την αλήθεια, όταν υποστηρίζει ότι τα ονόματα υπάρχουν για τα πράγματα εκ φύσεως και ότι δεν μπορεί ο καθένας να είναι δημιουργός ονομάτων, αλλά μόνον εκείνος που αποβλέπει στο φυσικό όνομα κάθε πράγματος και που μπορεί να συνθέσει τη μορφή του με τα γράμματα και τις συλλαβές.] ( Πλάτωνος “Κρατύλος”, 390 d-e ).

Ο Αθηναίος φιλόσοφος, σε άλλο έργο του, στο “Τίμαιος”, αναφέρει σχετικά με την ακοή: « φωνῆς τε δὴ καὶ ἀκοῆς πέρι πάλιν ὁ αὐτός λόγος, ἐπὶ ταὐτά τῶν αὐτῶν ἕνεκα παρά θεῶν δεδωρῆσθαι…». Θα δώσουμε στη μετάφραση και τη συνέχεια την ομιλίας του Τίμαιου προς τον Σωκράτη και τους άλλους της συντροφιάς: « Σχετικά τώρα με τους ήχους και την ακοή, πρέπει να υποθέσουμε και πάλι τα ίδια (*3), ότι δηλαδή μας τα χάρισαν οι θεοί για τον ίδιο σκοπό και τις ίδιες αιτίες. Ο λόγος δόθηκε γι’ αυτά τα ίδια, συμβάλλοντας κατά μεγάλο μέρος σ’ αυτά• στη φωνή δόθηκε ό,τι είναι χρήσιμο από τη μουσική, εξαιτίας της αρμονίας, για ν’ ακούμε. Η αρμονία, που έχει περιφορές συγγενικές προς τις περιφορές της ψυχής στο εσωτερικό μας, δόθηκε από τις Μούσες σε όποιον έρχεται σε επαφή μαζί τους με φρόνηση και όχι για ασυλλόγιστη απόλαυση, όπως πιστεύεται σήμερα, ώστε ως σύμμαχος της ψυχής δόθηκε από τις Μούσες, για να βοηθήσει της εσωτερική περιφορά της ψυχής, όταν χάνει τη δική της αρμονία, να ξαναβρεί την τάξη και τη συμφωνία με τον εαυτό της. Ακόμα, για τον ίδιο λόγο μας δόθηκε κι ο ρυθμός από τις ίδιες, για να μας βοηθήσει, δηλαδή, στην ευμετάβλητη και συνήθως άσχημη διάθεση των περισσοτέρων.» ( Πλάτωνος Τίμαιος, 47c-d).

Κάποιοι μύστες ισχυρίζονται για ν’ αποχτήσουμε δύναμη και σοφία, μπορούμε ν’ αποσυρθούμε σ’ ένα ήσυχο μέρος, όπου θα πρέπει ν’ απαγγέλλουμε το όνομά μας επανειλημμένα και με πολλή απαλότητα και ηρεμία. Η κατάλληλη επανάληψη μιας δυναμικής λέξης ή ενός ονόματος λειτουργεί σαν ένας συσσωρευτής στον αιθέρα, που συγκεντρώνει ενέργεια και δυνάμεις, οι οποίες στη συνέχεια μπορούν να επενεργήσουν πάνω μας. Κάποιος μεταφυσικός δάσκαλος διαβεβαιώνει ότι μπορεί να εγκαταλείψει συνειδητά το σώμα του ( αστρική προβολή ) και ν’ αποκτήσει πλούσια εμπειρία επαναλαμβάνοντας το όνομά του.

Ο Ιάμβλιχος, εξιστορώντας τον βίο του Πυθαγόρα, μας μεταφέρει τη χρήση του ήχου από τον μεγάλο μύστη για ψυχοσωματικές θεραπείες: « Ἡγούμενος δὲ πρώτην εἶναι τοῖς ἀνθρώποις τὴ δι’ αἰσθήσεως προσφερομένην ἐπιμέλειαν,…». Θα δώσουμε στη συνέχεια την μετάφραση γιατί το κείμενο είναι μεγάλο: « Θεωρώντας μάλιστα ότι το πρώτο πράγμα που επιμελούνται οι άνθρωποι είναι αυτό που προσλαμβάνουν με τις αισθήσεις- όταν δηλ. κάποιος βλέπει ωραία σχήματα και μορφές, και ακούει ρυθμούς και μελωδίες- καθόρισε ως πρώτη μορφή εκπαίδευσης τη μουσική. Και αυτό διότι με κάποιες μελωδίες και ρυθμούς θεράπευε τις συμπεριφορές και τα ανθρώπινα πάθη, επανέφερε στην αρχική τους κατάσταση την αρμονία των ψυχικών δυνάμεων και επινοούσε καταστολές και θεραπείες για τα σωματικά και τα ψυχικά νοσήματα. Και, μα τον Δία, εκείνο που περισσότερο από όλα είναι άξιο λόγου είναι ότι συνέθετε για τους γνωστούς του τις λεγόμενες “παρασκευές” και “επαφές”, και εφάρμοζε, δαιμονικά σκεφτόμενος, συνδυασμούς κάποιων διατονικών, χρωματικών και εναρμονίων κλιμάκων, δια των οποίων με ευκολία μετέστρεφε στα αντίθετα τα πάθη της ψυχής που είχαν δημιουργηθεί πρόσφατα και είχαν γεννηθεί χωρίς καμία λογική, και τα καθοδηγούσε, μεταστρέφοντας λύπες και οργές, παράλογους οίκτους και φθόνους και φόβους, κάθε είδους επιθυμίες και δυνατά πάθη, ορέξεις και μαλθακότητες, και νωθρότητες και βιαιότητες, το καθένα από τα πάθη αυτά σε αρετή, με τις αρμόζουσες μελωδίες, σαν να ήταν κάποιοι σωτήριοι συνδυασμοί φαρμάκων. » ( Ιάμβλιχου “Περί του Πυθαγορικού βίου”, 15,66 )

Θα μπορούσαμε να πούμε συμπερασματικά ότι ο ήχος είναι ο ενδιάμεσος παράγοντας μεταξύ της συγκεκριμένης μορφής και της αφηρημένης ιδέας.

Η δημιουργία δεν υπήρξε ένα χρονικά πεπερασμένο γεγονός, που συντελέστηκε, αλλά σε κάθε λεπτό, σε κάθε δευτερόλεπτο, έχουμε δημιουργία νέων κόσμων. Η αστρονόμοι μας λένε πως βρισκόμαστε σε διαδικασία ενός συνεχούς γίγνεσθαι. Επομένως, στο κατώτερο επίπεδο, το φυσικό επίπεδο, ο άνθρωπος πρέπει ν’ αποκτήσει την πλήρη γνώση της επίδρασης της Ιερής Λέξης, που βρίσκεται στη διαδικασία της εκφώνησης. Η Ιερή Λέξη της δημιουργίας αντιλαλεί σ’ όλο το Σύμπαν και επιφέρει τάξη στην ύλη. Με την ακοή πρέπει ν’ ανιχνεύσει τον φθόγγο, ώστε να κατανοήσει το αίτιο της φυσικής γένεσης, και, όταν εξελιχθεί και φθάσει στο στάδιο της θέωσης, να τον εκφωνήσει, ώστε να γίνει συνδημιουργός, παίρνοντας τη θέση που είχε πριν την “πτώση” του. Στη φυσική εκδήλωση πρέπει να βρει το φθόγγο, ανεξάρτητα από την πυκνότητα της μορφής, ανεξάρτητα από το πεδίο. Έτσι:

α) στο φυσικό πεδίο πρέπει να βρει τον δικό του φθόγγο.

β) στο αστρικό πεδίο το φθόγγο του αδελφού του. Με τον κραδασμό του συναισθήματος αναγνωρίζει την ταυτότητα του αδελφού του, του συνανθρώπου του, μέσα στην μεγάλη οικογένεια της ανθρωπότητας.

γ) στο νοητικό πεδίο αρχίζει ν’ ανακαλύπτει το φθόγγο του ομίλου του, της πνευματική ομάδας στην οποία ανήκει είτε συνειδητά, είτε ασυνείδητα.

δ) στο βουδδικό πεδίο, ή το πεδίο της σοφίας, αρχίζει ν’ ανακαλύπτει το φθόγγο του Πλανητικού Λόγου.

ε) στο ατμικό ή πνευματικό πεδίο, ο φθόγγος του Λόγου αρχίζει να ηχεί μέσα στη συνείδησή του.

Οι φυσικοί μας λένε ότι το ανθρώπινο αυτί αντιλαμβάνεται μια μικρή περιοχή ήχων. Οι ήχοι που διεγείρουν το ακουστικό νεύρο είναι σε συχνότητες από 16 Hz έως 20.000 Hz ( 1Hz= 1κραδασμός ανά δευτερόλεπτο, δηλ. 1Hz=1c/sec) (*4). Καθώς ο άνθρωπος εξελίσσεται, οξύνεται η εσώτερη αίσθηση της ακοής, οπότε το όργανο της ακοής θα μπορέσει να διευρύνει το φάσμα των ήχων που αντιλαμβάνεται. Έτσι θα μπορέσει ν’ αποκτήσει συνείδηση κάθε ήχου στο φυσικό και στο αστρικό πεδίο. Αποκτώντας την ικανότητα να αντιλαμβάνεται τους ήχους του αστρικού πεδίου, θα έχει αναπτύξει την τηλεακοή. Τους ήχους του αστρικού πεδίου δεν θα τους ακούει με τα αυτιά, αλλά θα τους αντιλαμβάνεται με όλο το αστρικό σώμα, που θα παίζει τον ρόλο των αστρικών αυτιών.

Αν στο σημερινό επίπεδο εξέλιξης, ο άνθρωπος άκουε όλους τους ήχους, η ενέργειά τους θα τον συνέτριβε (θυμηθείτε την ενέργεια των υπερήχων και τη χρήση τους στην ιατρική ).

Ο ήχος αποτελεί το κύριο μέσο με το οποίο κινείται ο τροχός της φύσης ακολουθώντας την κατεύθυνση τη; εξέλιξής της. Είναι η πρώτη όψη του εκδηλωμένου πενταγώνου ( ο άνθρωπος παριστάνεται με το πεντάγωνο που έχει την κορυφή προς τα πάνω ) και τείνει να διατηρεί στην πρέπουσα τάξη το εκδηλωμένο πεντάγωνο. Οι μύστες μας λένε πως ο ήχος ή η ομιλία είναι το ύψιστο καρμικό μέσο, που χρησιμοποιεί ο άνθρωπος. Απ’ όλα τα καρμικά μέσα, τα οποία χειρίζεται ο άνθρωπος για να διαπλάσσει τον εαυτό του και το περιβάλλον του, ο ήχος ή η ομιλία είναι το πιο σημαντικό, γιατί μ’ αυτόν εργάζεται με τον αιθέρα, που διέπει την κατώτερη τετράδα των στοιχείων, δηλ. τον αέρα, το πυρ, το ύδωρ και τη γη. Με την ομιλία κινητοποιούνται οι διάφορες τάξεις των αγγελικών δυνάμεων και των στοιχειακών δυνάμεων. Μπορεί να τις θέσει στην υπηρεσία του χρησιμοποιώντας τις κατάλληλα τονισμένες επικλήσεις προς τις δυνάμεις αυτές. Ο ήχος μπορεί να μας ξεσηκώσει, μπορεί να μας καταπραΐνει, να μας χαλαρώσει, αλλά και να μας θεραπεύσει.

Ο μαθητής, που ακολουθεί την ατραπό της αναζήτησης, κατά την μαθητεία του διδάσκεται ότι στο ανθρώπινο βασίλειο υπάρχουν τρεις βασικές Λέξεις ή ήχοι σε εκδήλωση, η συχνότητα των οποίων έχει ιδιαίτερη σημασία. Αυτές είναι:

1) Η Λέξη ή ο τόνος της Φύσης. Είναι ο ήχος όλων των μορφών που υπάρχουν στην ύλη του φυσικού πεδίου. Εκφωνείται στον θεμελιώδη τόνο “φα”. Είναι η λέξη της τρίτης όψης της θεότητας, της όψης του Αγίου Πνεύματος ή της όψης Βράχνα των Ινδουιστών.

Αυτό τον τόνο τον αποφεύγει εκείνος που θέλει να προοδεύσει πνευματικά, που από την ανάπτυξη του ψηλαφητού να καταλήξει στο αψηλάφητο. Γι’ αυτό οι τόνοι που χρησιμοποιεί δεν έχουν σχέση με το “φα”.(*5)

2) Η Ιερή Λέξη. Είναι η Λέξη της δόξας, το AUM. Αποτελεί τον ήχο τούτης της συνειδητής ζωής, όπως αυτή εμφυσήθηκε σε όλες τις μορφές. Είναι η λέξη της δεύτερης όψης της θεότητας, του « ἐν ἡμῖν Χριστοῦ, τῆς ἐλπίδος τῆς δόξης ». Το καθένα από τα τρία γράμματα σχετίζεται με μία από τις τρεις όψεις της τρισυπόστατης θεότητας, οπότε με τη λέξη αυτή συμπλέκονται στον άνθρωπο οι τρεις γραμμές της θείας ζωής: πνεύμα-ψυχή-σώμα. Ενεργοποιεί τον εσωτερικό μας Διδάσκαλο, τον « ἐντός ἡμῶν Θεό », αυτόν που βρίσκεται στην καρδιά όλων των όντων.

3) Η απωλεσθείσα Λέξη. Είναι η λέξη της πρώτης όψης της θεότητας και μόνον οι μυημένοι των ανώτερων βαθμών μπορούν να ερευνήσουν για την ανεύρεσή της, γιατί μόνον η υπό απολύτρωση ψυχή είναι σε θέση να την βρει ( 11).

Οι μυημένοι στον Ροδοσταυρισμό έχουν το προνόμιο να την μαθαίνουν κι όταν βρίσκονται σε κίνδυνο να την εκφωνούν, οπότε λόγω της δυναμικής της ισχύος μπορεί ν’ αποτρέψει ακόμη και τον κίνδυνο. Κι αν αυτό δεν γίνει για καρμικούς λόγους, τους δίνει θάρρος κι εγκαρτέρηση για να τον υπομείνουν. Την ιδέα αυτής της λέξης διαφυλάττουν επίσης και οι Τέκτονες.

Την σημασία των τριών λέξεων, που αναφέραμε, ο σπουδαστής του μυστικισμού αντιλαμβάνεται με τον διαλογισμό.

Όταν η ακοή επεκταθεί, ώστε να συμπεριλάβει την ψυχή, ξεφεύγοντας από τα κατώτερα πεδία κι επεκτεινόμενη στο νοητικό πεδίο, τότε θα την αποκαλούμε τηλεπάθεια. Στο βουδδικό πεδίο με τη διευρυμένη τηλεπάθεια γίνονται αντιληπτοί ήχοι του πνευματικού κόσμου, αναγνωρίζεται η τετραπλή λέξη που δραστηριοποιεί την ύλη, γίνεται κατανοητός ο τρίτος Λόγος (*6).

Στο ατμικό πεδίο, η τελειοποιημένη ακοή εμφανίζεται σαν ευδαιμονία. Έχει γίνει απόλυτα κατανοητό ότι ο ήχος είναι η βάση της ύπαρξης, η μέθοδος του “είναι”, ο έσχατος ενοποιητής. Έτσι, ο ήχος γίνεται αντιληπτός σαν ο λόγος της ύπαρξης, σαν η μέθοδος της εξέλιξης κι επομένως σαν ευδαιμονία.

β. Αφή: Είναι η σπουδαιότερη αίσθηση, που έχει σχέση με το ηλιακό μας σύστημα, στο οποίο αναπτύσσεται αστρικο- βουδική συνείδηση, η οποία χαρακτηρίζεται από συγκίνηση, συναίσθημα και αισθαντικότητα και οι οποίες πρέπει να μετουσιωθούν σε ενόραση, πνευματική αντίληψη και ενότητα. Η αφή χρησιμοποιείται για την εξάσκηση του νου στην αναγνώριση, στη μνήμη και στην πρόβλεψη. Ο Ιωάννης ο Θεολόγος, αλληγορικά, μας μεταφέρει στο Ευαγγέλιό του πώς με την αφή αποκτάται η πίστη ( επομένως γνώση ,) μέσα από την ιστορία του Θωμά: « Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ’ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ Ἰησοῦς. ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλλοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ο δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐάν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσίν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόμ μου εἰς τὴν πλευράν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. Καὶ μεθ’ ἡμέρας ὀκτώ πάλιν ἦσαν ἔσω οἱ μαθηταί αὐτού καὶ ὁ Θωμᾶς μετ’ αὐτῶν. έρχεται ὁ Ἰησοῦς τῶν θυρῶν κεκλεισμένων, καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον καὶ εἶπεν· εἰρήνη ὑμῖν. εἶτα λέγει τῷ Θωμᾷ· φέρε τὸν δάκτυλόν σου ὧδε καὶ ἴδε τας χεῖράς μου, καὶ φέρε τὴν χεῖρά σου καὶ βάλε εἰς τὴν πλευράν μου, καὶ μὴ γίνου ἄπιστος, ἀλλά πιστός. καὶ ἀπεκρίθη Θωμᾶς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὁ Κύριός μου καὶ ὁ Θεός μου.» ( Ιωάννης, κ’ 24-28). Αφού ψηλάφησε τα ίχνη των καρφιών ο Θωμάς αναγνώρισε ότι ο Χριστός αναστήθηκε κι από άπιστος ( χωρίς τη γνώση από την αφή- επαφή- εμπειρία ) έγινε πιστός ( με γνώση μέσα από την αφή- επαφή- εμπειρία ).

Είναι αναγκαίο να γνωρίζουμε ότι το όλο αντικείμενο των αισθήσεων είναι ν’ αποκαλυφθεί η προσωπικότητα και να επιτραπεί στην ψυχή να διακρίνει το πραγματικό από το απατηλό. Η αφή μεταφέρει πληροφορίες στη ψυχή, που ψηλαφεί το περιβάλλον της, ασκώντας το νου με τριπλό τρόπο: α) σαν αναγνώριση, β) σαν μνήμη, και γ) σαν πρόβλεψη.

Καθεμιά από τις πέντε αισθήσεις, όταν συνδυαστεί με το νου, αναπτύσσει στο άτομο μια αντίληψη, όπου ενσωματώνονται το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Έτσι, όταν ο άνθρωπος εξελίσσεται υπερβαίνει τον χρόνο και μπορεί να θεωρεί τα τρία κατώτερα πεδία κάτω από το πρίσμα του Αιώνιου Τώρα, αντικαθιστώντας τις αισθήσεις με την πλήρη και ενεργό συνείδηση. Καθώς προοδεύει σ’ αυτό το μαθησιακό του ταξίδι η αφή του παρέχει κάποια ιδέα της σχετικής ποσότητας και του επιτρέπει να εντοπίζει τη σχετική αξία αναφορικά με τους άλλους και τις ευκαιρίες, που του παρουσιάζονται.

Στο αρχικό στάδιο, όταν η συνείδηση είναι σε μη αφυπνισμένη κατάσταση, η ακοή τον βοηθάει ν΄αντιλαμβάνεται ό,τι υπάρχει πέρα απ’ αυτόν. Μετά αρχίζει να απεργάζεται την αφή. Μ ε το Νόμο της Έλξης η συνείδηση εξωστρέφει προς εκείνο, που αντιλήφθηκε με την ακοή κι αρχίζει να το ψηλαφεί. Διευρύνει την αντίληψή της, διακρίνει ποιότητες, ψαύει ( ψαύω= εγγίζω, εφάπτομαι, ψηλαφώ με τις άκρες των δαχτύλων, αλλά και φτάνω κάτι, το αποκτώ, το κερδίζω ) αλλά και και κατανοεί, αγγίζει και μαθαίνει. Μετά θα έρθει η όραση και θα κάνει συσχετισμούς γεγονότων, καταστάσεων και ιδεών.

Η αφή την βοήθησε να να αναγνωρίσει τον επταπλό Δομητή των Μορφών, να προσεγγίσει τις μορφές και να κατανοήσει τον δεύτερο Λόγο. Διανοίγεται ένα κανάλι επαφής μεταξύ κατώτερου κι Ανώτερου Εαυτού.

Το σπουδαιότερο, όμως, είναι η επαφή με τους συνανθρώπους μας, η επικοινωνία μαζί τους και η προς αυτούς προσφορά υπηρεσίας. Με την επαφή οι εναλλακτικοί θεραπευτές ( ρέϊκι, σιάτσου, δαχτυλοπίεση κ.λ.π. ) μπορούν να θεραπεύσουν, γίνονται ικανοί να χειρίζονται το Νόμο της Έλξης και της Άπωσης.

Ο κραδασμός αποκτά μεγαλύτερο ρυθμό γιατί οι ιδιότητες του κατώτερου εαυτού, η αδράνεια, η αόριστη κινητικότητα κι ο ρυθμός γίνοντα κίνηση, κινητικότητα με κατεύθυνση και υψηλότερος ρυθμός, γιατί ο οδηπόρος της ατραπού κατορθώνει να ψαύσει ύλη σπανιότερης ποιότητας απ’ ό,τι συνήθιζε. Αγγίζει το αιτιατό του σώμα ( ψυχικό σώμα ) και με τον καιρό έρχεται σε επαφή με το βουδδικό πεδίο ( ανώτερο νοητικό ). Το πυρ του νου έλκει το πυρ της ύλης, τα οποία αναμειγνύονται υπερεντείνεται η διέγερση και ενισχύεται η ικανότητα για επαφή. Ο Νόμος της Έλξης ενεργοποιεί την ψηλάφηση ενός ανώτερου πυρός και γίνεται μια τριπλή συγχώνευση, που οδηγεί σε ανώτερες μυήσεις.

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

(*1). Για τη φυσική, κύμα ονομάζουμε τη διάδοση μιας διαταραχής στο χώρο, που μεταφέρει ενέργεια κι ορμή με σταθερή ταχύτητα.

Με τον όρο διαταραχή, που έχει γενική σημασία, εννοούμε τη μεταβολή διαφόρων μεγεθών. Για να δημιουργηθεί ένα κύμα πρέπει να υπάρχει η “πηγή του κύματος”, δηλ. η αιτία που θα προκαλέσει την διαταραχή ( και η οποία καθορίζει την συχνότητα και την ισχύ του κύματος ) και το “μέσο” στο οποίο διαδίδεται η διαταραχή.

Κατά τη διάδοση του κύματος δεν μεταφέρεται ύλη. Μεταφέρεται ενέργεια, την οποία παρέχει η πηγή του κύματος.

Τα ηχητικά κύματα χρειάζονται ένα υλικό μέσο για να διαδοθούν ( δεν μπορούν να διαδοθούν στο κενό ) και γι’ αυτό ανήκουν στα μηχανικά κύματα. Η διαταραχή είναι η ταλάντωση, δηλ. η δόνηση ή αλλιώς η παλμική κίνηση, των μορίων του μέσου διάδοσης.

(*2). Για να το καταλάβετε αυτό, θεωρείστε ότι πάνω στην τεντωμένη μεμβράνη ενός τύμπανου σκορπίζουμε λεπτή άμμο. Αν τώρα χτυπήσουμε το τύμπανο, παράγοντας ήχο, θα παρατηρήσουμε την άμμο να μαζεύεται σε κάποιες περιοχές και να δημιουργούνται μ’ αυτήν διάφορα σχήματα από τη συσσωρευμένη ύλη.

(*3). Λέγοντας τα ίδια, έχει αναφέρει, προηγουμένως, μιλώντας για την όραση, πως παρατηρώντας τη φύση, χρησιμοποιούμε τα όσα βλέπουμε σαν πρότυπα της νόησής μας, ώστε να αντιληφθούμε τη θεία νόηση και να μιμηθούμε τη θεία τάξη.

(*4). Περιοχή ακουστών συχνοτήτων από έναν φυσιολογικό άνθρωπο:

16 Ηz≤ f ≤20.000 Hz, όπου f η συχνότητα.

Ήχοι με f<> 20.000 Hz χαρακτηρίζονται ως υπέρηχοι.

Τόσο οι υπόηχοι όσο και οι υπέρηχοι δεν είναι αντιληπτοί από τον άνθρωπο.

(*5). Υπάρχουν μυστικιστικοί φθόγγοι, που τονίζονται κατάλληλα επηρεάζοντας διάφορα όργανα του σώματος. Οι γνώστες των φθόγγων, τους χρησιμοποιούν για θεραπείες και αυτή η θεραπευτική μέθοδος ονομάζεται “φθογγοθεραπεία”.

Επίσης χρησιμοποιούνται τα “μάντρας”, που αποτελούνται από πολλούς φθόγγους. Εδώ δεν έχει σημασία ο τονισμός αλλά η επανάληψη. Δύο μάντρας των ανατολικών μυστικιστών, που έχουν επικρατήσει και στον δυτικό μυστικισμό, είναι τα: «ΟΜ ΣΑΚΤΙ ΟΜ» και « ΟΜ ΜΑΝΙ ΠΑΝΤΧΜΕ ΧΟΥΜ»

(*6). Το Απόλυτο στο εκδηλωμένο Σύμπαν έχει τρεις όψεις:

1. O Πρώτος Κοσμικός Λόγος: απρόσωπος και ανεκδήλωτος, ο πρόδρομος του Εκδηλωμένου.

2. Ο Δεύτερος Κοσμικός Λόγος: Πνεύμα- Ύλη, Ζωή, το Πνεύμα του Σύμπαντος.

3. Ο Τρίτος Κοσμικός Λόγος: Κοσμικός Ιδεαλισμός, η Οικουμενική Ψυχή του Κόσμου.

( Συνεχίζεται…)