1453: Εάλω η πόλις, εάλω… 2010: Εάλω η χώρα, εάλω …

[[ δαμ-ων ]]

{ «Η ελευθερία είναι ίση με όλους τους θησαυρούς του κόσμου». ( Ξενοφών, “Ελληνικά” Ι, 35) }

« Η 29η Μαίου 1453» έγραφα πριν από ένα χρόνο στην ιστοσελίδα μας, « φέρει στην Εθνική μνήμη τα θλιβερά γεγονότα της πτώσης της Βασιλεύουσας, γιατί κανένα γεγονός της χιλιόχρονης αυτοκρατορίας δεν είχε το τραγικό μεγαλείο της πτώσης και κανένα μεγάλο γεγονός δεν σφράγισε τόσο βαθιά την ψυχή του λαού μας όσο η Άλωση που χαρακτηρίστηκε «συμφορά μεγίστη των κατά των οικουμένη γενομένων, από τον Λαόνικο Χαλκονδύλη ενώ ο Στέφαν Τσβάιχ την χαρακτήρισε ως «μοιραία στιγμή της ανθρωπότητας». Ένα ιστορικό γεγονός μεγάλης σημασίας, όχι μόνο για τους Έλληνες αλλά για την Παγκόσμια ιστορία.

Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή βρέθηκε στην Βασιλεύουσα ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος με λεωνίδιο φρόνιμα για να σταθεί αντάξιος των πιο ένδοξων προκατόχων του. Γι’ αυτό όταν ο Σουλτάνος Μωάμεθ Β’ του έκανε πρόταση να παραδώσει την Πόλη, έδωσε απάντηση θερμοπυλάχου: «Το την πόλιν σοι δούναι ούτ’ εμού, ούτε των αυτήν οικούντων. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Ήταν μια μακρινή απήχηση του «Μολών λαβέ» και πέρασε σαν άλλος Λεωνίδας στην Ιστορία. Έγινε θρύλος, σύμβολο και τραγούδι. Ο Κωνσταντίνος δεν πολέμησε για να νικήσει, πολέμησε για να μην ηττηθεί η τιμή της Βασιλεύουσας. Η πόλη κυριεύεται αλλά δεν παραδίδεται. Στάθηκε άγρυπνος, ακάματος, ακαταπόνητος. Μάχεται σαν τον Αθανάσιο Διάκο με σπασμένο σπαθί. «Απέθανε απάνω στο σπαθί του» όπως λέει το ποντιακό τραγούδι.»

Η Πόλη έπεσε και το Βυζάντιο κυριεύτηκε από τους Οθωμανούς. Ήρθε, μετά από σκλαβιά σχεδόν 400 χρόνων, η επανάσταση του 1821 για να ελευθερωθεί ένα μικρό μέρος και ν’ αποτελέσει το νέο κράτος της Ελλάδας, που πήρε μετά από περίπου 120 χρόνια τη σημερινή του εδαφική μορφή.

Σήμερα, 29 Μαΐου 2010, θυμόμαστε την άλωση της βασιλεύουσας. Λένε πως η ιστορία, ασχολείται με δυο κατηγορίες ανθρώπων, τους μάρτυρες και τους ήρωες. Μάρτυρες είναι αυτοί που υπομένουν τα όσα τους έχει γράψει η μοίρα, χωρίς να αντιδρούν, χωρίς να προσπαθούν να τα αποφύγουν. Ήρωες πάλι είναι όσοι αντιδρούν στα σχέδια του πεπρωμένου τους, γνωρίζουν τον κίνδυνο αλλά ενεργούν αντιμετωπίζοντάς τον, πιστοί στο καθήκον τους ή στον προσωπικό κώδικα τιμής. Υπάρχει μια ιστορική περίοδος, στην οποία, οι δύο αυτοί ρόλοι συμπλέκονται μεταξύ τους και δεν είναι εύκολος ο διαχωρισμός τους. Γιατί υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης το 1453, υπήρξαν και μάρτυρες και ήρωες. Μάρτυρες, γιατί ξέρανε πιο θα ήταν το τέλος τους και το υπέμειναν καρτερικά στις επάλξεις των τειχών. Ήρωες γιατί ήταν μονάχα εφτά χιλιάδες και τα έβαλαν με εκατόν πενήντα χιλιάδες εχθρούς, πιστοί στον όρκο που είχαν δώσει στον αυτοκράτορά τους, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Σε όλους τους αιώνες ισχύει ο όρκος των αρχαίων Αθηναίων: « Ου καταισχυνώ τα όπλα,

ουδ' εγκαταλείψω τον προστάτην ω αν στοίχω,

αμυνώ δε και υπέρ ιερών και οσίων,

και μόνος και μετά πολλών,

και την πατρίδα ουκ ελάττω παραδώσω,

πλείω δε και αρείω όσης αν παραδέξωμαι.

Και συνήσω των αεί κρινόντων,

και τοις θεσμοίς τοις ιδρυμένοις πείσομαι,

και ούς τινας άλλους ιδρύσεται το πλήθος εμφρόνως.

Και αν τις αναιρεί τους θεσμούς ή μη πείθηται ουκ επιτρέψω,

αμυνώ δε και μόνος και μετά πάντων.

Και τα ιερά τα πάτρια τιμήσω.» Στον όρκο αυτό υπάκουσαν οι παππούδες μας στον αμυντικό πόλεμο το 1940 κατά των Ιταλών κατακτητών και το 1941 κατά των Γερμανών, αλλά και στη διάρκεια της κατοχής. Και παρά την προδοσία τον εφάρμοσαν οι στρατιώτες μας στην Κύπρο το 1974.

Και ερχόμαστε στο 2010, το οποίο σίγουρα θα καταγράψει η ιστορία ως ένα θλιβερό σταθμό του έθνους μας.

Η Ελλάδα τη στιγμή αυτή βρίσκεται υπό καθεστώς ξένης κατοχής. Όπου και να στρέψει κανείς το βλέμμα του, θ' αντικρίσει την ίδια τραγική κατάσταση. Απελπισμένοι οι άνθρωποι, χωρίς ελπίδα κι όνειρα. Επαγγελματίες σε απόγνωση και νέοι που σκέφτονται να φύγουν στο εξωτερικό. Η Ελλάδα αν δεν έχει ακόμη πτωχεύσει οικονομικά, έχει πτωχεύσει όμως ιδεολογικά, έχει πτωχεύσει ηθικά, έχει πτωχεύσει ψυχολογικά.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Σχεδόν το σύνολο του ελληνικού κεφαλαίου και του πλούτου δεν βρίσκεται απλά υπό την εκμετάλλευση των ξένων, αλλά υπό την ιδιοκτησία τους. Ό,τι δεν κατάφεραν επί αιώνες σκληροί στρατηγοί κατακτητές με τη βία των όπλων, το κατάφεραν πονηροί managers, οικονομολόγοι, πολιτικοί και δικηγόροι με όπλα τα δολάρια και τα ομόλογα.

Με τη βοήθεια της πολιτικής ηγεσίας που είναι κατώτερη των περιστάσεων και κυβερνά σήμερα την Ελλάδα, κατάφεραν οι ξένοι νέο-αποικιοκράτες και “γκρέμισαν” τα αμυντικά “τείχη” της χώρας, “διαβρώνοντάς” τα εκ των έσω.

Μεθοδικά, με ένα καλομελετημένο σχέδιο σε ξένα κέντρα, υπονόμευσαν τις άμυνες του ελληνικού κράτους. Μπορεί κάποτε να θεωρούνταν συνομωσιολογία, όμως μέρα με τη μέρα αποδεικνύεται η θλιβερή πραγματικότητα πως η “κατάκτηση” της Ελλάδας είναι μέρος ενός ευρύτερου σχεδιασμού των ισχυρών, που δεν αφορά μόνον την Ελλάδα, αλλά το σύνολο των μικρών κρατών που διαθέτουν πλουτοπαραγωγικές πηγές, που ενδιαφέρουν το Διεθνές Κεφάλαιο.

Από τον 19ο αιώνα έχουν εκπονήσει τα σχέδια. Διαβάζουμε στα “Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών”: «Θα κουράζωμεν τόσον πολύ τους λαούς δια της ελευθερίας ταύτης (σημ. εννοεί την πολλή δημοκρατία, που έχει καταντήσει οχλοκρατία), ώστε θα τους εξαναγκάζωμεν να μας προσφέρωσι μίαν διεθνή εξουσίαν, της οποία η διάταξις θα είναι τοιαύτη ώστε να δυνηθή χωρίς να τας συντρίψη, να περιλάβη τας δυνάμεις όλων των Κρατών του Κόσμου και να σχηματίση την Υπέρτατην Κυβέρνησιν. Εις την θέσιν των παρουσών Κυβερνήσεων θα θέσωμεν εν φόβητρον το οποίον θα ονομάζεται Διοίκησις της Υπέρτατης Κυβερνήσεως. Αι χείρες του θα είναι τεταμμέναι πανταχόθεν ως αρπάγαι, και ο διοργανισμός του θα είναι τόσον κολοσσιαίος, ώστε όλοι οι λαοί κατ’ ανάγκην θα υποταχθώσιν εις αυτό» και πιο κάτω: «Όλα τα κράτη (...) ζητούσι την γαλήνην, είναι έτοιμα όπως θυσιάσωσι το παν δια την ειρήνην, αλλά δεν θα τοις δώσωμεν την ειρήνην, εφ’ όσον δεν θ’ αναγνωρίσωσι την Υπέρτατην Κυβέρνησίν μας φανερά και με ταπείνωσιν».

Έτσι φτάσαμε στο θλιβερό γεγονός ο ίδιος ο πρωθυπουργός μας στο συνέδριο του Economist με θέμα: «Meeting the challenges through leadership strategy» (28 Απριλίου 2010) να πει: «Είναι γεγονός ότι, εμείς, οι Έλληνες, έχουμε τα δικά μας προβλήματα, τα οποία και αντιμετωπίζουμε. Ας είναι λοιπόν αυτό, ένα ισχυρό μήνυμα για την ευρύτερη επείγουσα κατάσταση που αντιμετωπίζουμε. Χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα.» … Γι’ αυτό παρέδωσε την διακυβέρνηση της χώρας στους τραπεζίτες και στο ΔΝΤ, τον προπομπό της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Στην υλοποίηση του σχεδίου παράδοσης της χώρας σε ξένα χέρια βοήθησε ο προδοτικός ρόλος των Ελλήνων οικονομικών και πολιτικών παραγόντων. Μετά από μία δεκαετία αποδεικνύεται ότι με τον τεχνητό κερδοσκοπικό παροξυσμό του χρηματιστηρίου θέλησαν και τελικά κατάφεραν να μεταφέρουν ( χωρίς να τιμωρηθεί κανείς) πλούτο από τους οικονομικά ασθενέστερους στους οικονομικά ισχυρούς και έτσι να επιφέρουν ένα ισχυρό ψυχολογικό πλήγμα, με τις ευλογίες της τότε κυβέρνησης, να δημιουργήσουν ηττοπάθεια και να διαλύσουν τις δυνάμεις αντίστασης του ελληνικού λαού. Διέβρωσαν τα ήθη και την συνείδηση με μίζες και φακελάκια, προώθησαν τους αρεστούς σε βάρος των αρίστων και δημιούργησαν την ελιτίστικη τάξη των “χρυσών παιδιών” με τις υπέρογκες αμοιβές. Οι πολυεθνικές εταιρείες εξαγόρασαν τους πολιτικούς, οι οποίοι για τις μίζες αγόραζαν με υπερτιμολογήσεις σπαταλώντας κεφάλαια που κανονικά έπρεπε να διατεθούν για την ανάπτυξη. Έτσι ξεπετάχτηκαν από το τίποτα μεγαλοεργολάβοι, μεγαλοεκδότες και μεταπράτες ροκανίζοντας τον εθνικό πλούτο. Για όλα αυτά δανειζόμασταν υποθηκεύοντας το μέλλον μας. Σήμερα, λοιπόν, βιώνουμε μια νέα σκλαβιά. Αυτή τη φορά είμαστε σκλάβοι σε μια παγκοσμιοποιημένη αυτοκρατορία, υπερεθνική και αντεθνική , την αυτοκρατορία της παγκόσμιας πλουτοκρατίας που έχει εγκαθιδρύσει μια δράκα Εβραίων τραπεζιτών . Αυτοί δεν πιστεύουν στον φοβερό και αιμοδιψή Γιαχβέ. Στο πρότυπο του σκληρού θεού τους, πιστεύοντας πως είναι οι εκλεκτοί του με δικαίωμα ζωής και θανάτου στα άλλα έθνη, ίδρυσαν τη δική τους θρησκεία. Θρησκεία τους το μέγιστο κέρδος της πλουτοκρατίας, όπως και οποιαδήποτε μεταφυσική , υλιστική η πολιτική δοξασία ταιριάζει με αυτό το κέρδος, από το Σιωνισμό μέχρι διάφορα θρησκευτικά ρεύματα της «Νέας Εποχής» όπως και τις ιδέες του «φιλελευθερισμού». Και σήμερα όπως και στην τουρκοκρατία υπάρχουν οι “γενίτσαροι”. Αυτοί που γεννιούνται, μεγαλώνουν και αναθρέφονται στα χέρια της Νέας Τάξης , που δεν γνωρίζουν ούτε καταγωγή ούτε πατρίδα ούτε πολιτισμό, γιατί νιώθουν να ταυτίζονται πολιτιστικά και συνειδησιακά με τον “πολιτισμό” και τις “ιδέες” των νέο-βαρβάρων. Και όπου δεν πιάνει η ιδεολογική και πνευματική καταστολή, όπου δεν περνάει η σύγχρονη λογική του ραγιά, του «δημοκράτη» ή του κοσμοπολίτη, υπάρχει η φυσική καταστολή. Και όταν σε κάποιους λαούς δεν αρκούν αυτοί οι τρόποι καταστολής, επιστρατεύονται οι σύγχρονες μαζικές σφαγές, μόνο που αντί για γιαταγάνια σήμερα έχουν βόμβες με απεμπλουτισμένο ουράνιο και τα λεγόμενα έξυπνα όπλα. Ισοπεδωμένες πόλεις στη Σερβία, στο Ιράκ στο Αφγανιστάν, στην Αφρική, καμένη σάρκα, αίμα, χιλιάδες άμαχοι νεκροί σε τακτική βάση. Τότε ο εχθρός και ο κατακτητής ξεχώριζε , ήταν ξένο διακριτό σώμα από την κοινωνία. Σήμερα όμως είναι δυσδιάκριτος. Σήμερα κατάφεραν να περάσουν τον βάρβαρο υποπολιτισμό τους στο μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας , που έτσι δε μπορεί να διακρίνει τον εχθρό. Και αντί για τις φυσικές αλυσίδες της σκλαβιάς, σήμερα κυρίαρχες είναι οι αόρατες πνευματικές, πολιτιστικές και οικονομικές αλυσίδες. «Αποχτήσαμε την ελευθερία μας το 1945» λένε οι περισσότεροι σήμερα στην Ελλάδα. «Έχουμε δημοκρατία» «εμείς ψηφίζουμε για τις αποφάσεις» λένε. Πόσοι άραγε ψηφίσανε συνειδητά ότι θέλουν οι μισθοί να είναι 550 και 700 Ευρώ , ότι θέλουν να διαλύσουν τη δημόσια υγεία, την παιδεία και την ασφάλιση και να χαρίσουν τα λεφτά των ασφαλισμένων σε επιχειρηματικούς κύκλους μέσα από το χρηματιστήριο; Πόσοι άραγε ψηφίσανε συνειδητά ότι συμφωνούν να χρησιμοποιηθεί η βάση της Σούδας για να χτυπήσουν το Ιράκ, να στείλει η Ελλάδα στρατό στο Αφγανιστάν και να περάσουν οι Αμερικάνοι από την Ελλάδα για να χτυπήσουν την πρώην Γιουγκοσλαβία και να την διαλύσουν σε κομιτάτα; Πόσοι ψήφισαν συνειδητά να μπει η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να μετατρέψουν το Αιγαίο σε γκρίζες ζώνες και να παραχωρήσουν νησίδες, νησιά και θάλασσα με ανεκτίμητο πλούτο στους Νεοθωμανούς του Νταβούτογλου; Πόσοι ψήφισαν συνειδητά να γεμίσει η Ελλάδα ξένα κολλέγια που να πουλάνε με πανάκριβα δίδακτρα πτυχία κουρελόχαρτα ισότιμα με αυτά που παρέχουν τα Ελληνικά ΑΕΙ όπου τα παιδιά μας φτύνουν αίμα; Πόσοι ψήφισαν συνειδητά να περάσουν όλες οι επιχειρήσεις της ενέργειας (Φυσικό αέριο, ΔΕΗ), οι μεταφορές (ΟΣΕ), οι τηλεπικοινωνίες (ΟΤΕ), οι δρόμοι, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια στα χέρια ιδιωτών και ξένων επιχειρήσεων «έναντι πινακίου φακής»; Διαβάζουμε αυτή τη βδομάδα πως το υπουργικό συμβούλιο συσκέπτεται για συμβάσεις παραχώρησης παντού, σε δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια και κάθε είδους εμπορικές χρήσεις. Αυτό είναι το αντίδοτο που δείχνει να επιλέγει η κυβέρνηση για να αντιμετωπίσει την κρίση. Όλα ξεπουλιούνται σε τιμή ευκαιρίας, πολύ κάτω του κόστους. Πόσοι ψήφισαν συνειδητά να υπάρχει ύφεση και ανεργία μέχρι και το 40% στη νεολαία; Το ψαλίδισμα των μισθών και των συντάξεων, την περικοπή 13ου και 14ου μισθού; Το νέκρωμα της αγοράς; Την κατακόρυφη άνοδο των καυσίμων; Και καλά για τη βενζίνη, θα περιορίσουμε τις μετακινήσεις. Τον χειμώνα τι θα κάνουμε με το πετρέλαιο; Θα ξεπαγιάσουμε; Θα γίνουμε θύματα της γρίπης, για να καταναλώσουμε τα εμβόλια που ανοήτως παραγγείλαμε και μουχλιάζουν στις αποθήκες; Πόσοι ψήφισαν την κατάργηση του υπουργείου Μακεδονίας και Θράκης, για να μην δυσαρεστηθεί ο προστάτης του μορφώματος που αυτοαποκαλείται Μακεδονία, παραχαράζοντας την ιστορία χιλιάδων ετών που έγραψαν οι σάρισες των στρατιωτών του Αλέξανδρου και ο φιλοσοφικός λόγος του Αριστοτέλη, ο Εβραίος Σόρρος; Πόσοι ψήφισαν το κλείσιμο ελληνόγλωσσων και την αντικατάστασή τους από τουρκόγλωσσα σχολεία στη Θράκη και την αντικατάσταση των νομαρχιών από το τουρκικό προξενείο; Τον διωγμό της ηρωικής δασκάλας από την Γραμματέα του Υπουργείου Παιδείας Δραγώνα; Την κατάργηση της λέξης «εθνικής» από την Παιδεία, στο αντίστοιχο υπουργείο της υπουργού- υπηρέτριας της λέσχης Μπίλντεμπεργκ; Προφανώς ένα μέλος της λέσχης αυτής δεν μπορεί να δρα εθνικά. Δρα αντεθνικά! Μόνο οι πλουτοκράτες , οι υπάλληλοι τους πολιτικοί και κάποιοι παρατρεχάμενοι γνώριζαν τι ψηφίζουν. Οι υπόλοιποι δεν είχαν ιδέα τι πράττουν όταν ψηφίζουν. Οι αθώοι αμνοί ψήφισαν γιατί τους είπαν πως «χρήματα υπάρχουν». Απλά δεν κατάλαβαν πως δεν ήταν τα χρήματα της αρπαγής που θα επέστρεφαν στα δημόσια ταμεία, αλλά τα λίγα χρήματα της τσέπης τους. Τώρα διαπιστώνουμε τις αξίες του «φιλελευθερισμού» και της παγκοσμιοποίησης: Nα είναι ελεύθερος ο κεφαλαικράτης να χρησιμοποιεί το ανθρώπινο δυναμικό σαν εμπόρευμα (ναι εμπόρευμα, γιατί φτάσαμε στη θλιβερή κατάντια να γίνεται επινοικίαση της εργασίας). Να καρπώνεται τα προϊόν της εργασίας του εργάτη και μετά να του πουλά ότι έχει παράγει ο ίδιος και του είναι αναγκαίο για να επιβιώσει, πολύ ακριβότερα από όσο τον πλήρωσε για να το παράγει. Να παίρνει ο μεγαλοκαπιταλιστής προϊόντα από το φυσικό και ορυκτό πλούτο της γης χωρίς σχεδόν κανένα τίμημα, και μετά να τα πουλάει στον λαό αυτό που του ανήκει, σε τεράστιες τιμές. Αυτά λέγονται “ελεύθερη αγορά”. Το να είναι ελεύθερος ο πλουτοκράτης να κάνει μαζική πλύση εγκεφάλου με ψευδείς ειδήσεις, ψεύτικα διλλήματα, συκοφαντία απέναντι σε όσους αντιστέκονται, διαστρέβλωση της ιστορίας και ψεύτικες «αξίες» και αυτό να λέγεται “ελευθερία του τύπου της έκφρασης και της διακίνησης ιδεών”. Το να πληρώνει ο άνεργος τον ίδιο ακριβώς φόρο επί της αξίας των τροφίμων που χρειάζεται για να ζήσει στο κράτος με τον μεγαλοεπιχειρηματία (για παράδειγμα ΦΠΑ στην Ελλάδα) λέγεται “ισονομία” και “ισοπολιτεία”. Έτσι το κοτόπουλο και φασόλια έχουν τον ίδιο ΦΠΑ με τον καπνιστό σολομό και το χαβιάρι…

Αντίθετα με όλα αυτά, στην Τουρκοκρατία τα πράγματα ήταν απλά και ξεκάθαρα. Ο κόσμος έβλεπε τα πράγματα όπως είναι. Ο καταχτητής ήταν σαφώς για όλους καταχτητής, ο φόρος κεφαλής ήταν ξεκάθαρο γιατί υπήρχε, ο ραγιάς ήταν σαφώς για όλους ραγιάς και αυτός που λέγονταν επαναστάτης ήταν πράγματι επαναστάτης. Τότε ο κόσμος έβλεπε ως προφανή διέξοδο από τη σκλαβιά , την απελευθέρωση. Τα πράγματα λοιπόν σήμερα είναι πολύ πιο δύσκολα από ότι τότε. Τότε υπήρχαν ξεκάθαρα και αναλλοίωτα τα χαρακτηριστικά του υποταγμένου πολιτισμού και έθνους μπροστά στην βαρβαρότητα του καταχτητή. Σήμερα η υποταγμένη χώρα μας φέρει σε μεγάλο βαθμό τον ίδιο τον βάρβαρο υποπολιτισμό του καταχτητή, οι κάτοικοί της έχουν χάσει τα ιδιαίτερα πολιτιστικά και εθνικά χαρακτηριστικά τους και σε μεγάλο βαθμό έχει εξαφανιστεί η έννοια της αξιοπρέπειας, της ελευθερίας, της τιμής, της υπερηφάνειας , της φυλής και της πραγματικής εθνικής συνείδησης.

Η χώρα λοιπόν «εάλω».

Ποιος όμως είναι που άνοιξε την Κερκόπορτα σήμερα στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική αυτοκρατορία; Κυρίως ευθύνονται οι πολιτικοί! Όζουν τα σκάνδαλα των δύο κυβερνώντων κομμάτων, η ανοχή τους στη διαφθορά και οι νόμοι με τα πολλά παράθυρα που έχουν ψηφίσει. Πρώτα παρανομούν οι θεματοφύλακες της δικαιοσύνης και μετά ο απλός κόσμος. Σε ένα κράτος με ξεκάθαρους νόμους, που εφαρμόζονται απαράκλητα, δεν υπάρχει παρανομία!

Δυστυχώς επαληθεύεται ο μακαριστός Π. Παΐσιος που είπε: «Είναι κρίμα , γιατί σήμερα κατόρθωσε ο διάβολος κι αιχμαλώτισε τις ηγεσίες. Κλαίω την Ελλάδα . Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο σήμερα . Η Ελλάδα για να σωθεί , πρέπει όλοι οι ηγέτες της όπου και αν βρίσκονται , να πάνε εξορία .Να φύγουν , γιατί παρόντες μολύνουν.»

Στο πέρασμα όλων αυτών των χρόνων ο Έλληνας έζησε την τραυματική εμπειρία της αβουλίας, της επιπολαιότητας και της ανικανότητας των περισσότερων από τους πολιτικούς που διεκδίκησαν και άσκησαν κυβερνητική εξουσία και το φοβικό σύνδρομο που τους διέκρινε έναντι όλων όσοι επιβουλεύονταν την εθνική μας κυριαρχία.

Αυτοί αποβιομηχάνισαν σταδιακά τη χώρα μας, αποδυνάμωσαν κι εξάρθρωσαν την αγροτική οικονομία, αδιαφόρησαν για τη δημιουργία υποδομών, ολιγώρησαν στην υιοθέτηση των απαραίτητων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων, καταρράκωσαν τους θεσμούς της Πολιτείας, υποβάθμισαν την ελληνική παιδεία, έπληξαν την εθνική μας ταυτότητα, υποτάχτηκαν στους πλούσιους και ισχυρούς, ξεπούλησαν τη δημόσια περιουσία, κατασπατάλησαν πολύτιμους πόρους σε διορισμούς και αμοιβές ημετέρων, δανείστηκαν ασυλλόγιστα, μετέτρεψαν το κράτος σε κομματικό φέουδο προορισμένο «για τα δικά μας τα παιδιά», δημιούργησαν τα περιβόητα λαμόγια κι ακολούθησαν καταστρεπτικές επιλογές και κατευθύνσεις…

Η χώρα «εάλω». Και πώς μπορεί να μη θεωρηθεί αλωθείσα, όταν: Δεν έχει λόγο ούτε για τα του οίκου της, και ειδικότερα για τα οικονομικά του οίκου της. Δεν κυβερνά η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση με βάση το συμφέρον και την πρόοδο του λαού της, αλλά ξενόφερτη τρόϊκα, επιβληθείσα από το ΔΝΤ και τη Γερμανία. Δεν μπορεί να εκμεταλλεύεται ούτε τους εθνικούς της πόρους (π.χ. πετρέλαια στο Αιγαίο) διότι μια γειτονική χώρα, δεν της το επιτρέπει! Δεν μπορεί καν να υψώσει την Ελληνική Σημαία σε ελληνικό έδαφος, (Ίμια, π.χ.), διότι η ίδια η παραπάνω “γειτόνισσά” μας δεν το επιτρέπει! Δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την ιστορία της, γιατί την λεηλατούν λαοί χωρίς ιστορία. Δεν μπορεί να εκμεταλλευτεί τον φυσικό της πλούτο για να βγει από τη μιζέρια. Δεν μπορεί να διαλέξει ούτε τους φίλους της. Όταν αναγκάζεται να στείλει στρατό και πολεμικά πλοία χιλιάδες μίλια μακριά σε πόλεμο για τον οποίο δεν ρωτήθηκε κι ούτε ήθελε.

29 Μαΐου σήμερα. Για εμάς η 29η του Μάη συμβολίζει τα ιδανικά που ενέπνευσαν αυτούς που αντιστάθηκαν στη βαρβαρότητα, που προτίμησαν να πεθάνουν για την ελευθερία, την τιμή, την αξιοπρέπεια, τον πολιτισμό και τα ιδανικά τους παρά να προσκυνήσουν τον καταχτητή. Και σήμερα ο ελληνικός λαός αισθάνεται προσκυνημένος, νιώθει να έχει κατακτηθεί…

Θα χαιρόμασταν αν ο πρωθυπουργός απαντούσε προς τους ισχυρούς της παγκόσμιας οικονομίας όπως ο “Μαρμαρωμένος” βασιλιάς»: : «Το την πόλιν ( Ελλάδα) σοι δούναι ούτ’ εμού, ούτε των αυτήν οικούντων. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα της ζωής ημών». Να γύριζε τη ρότα του ελληνικού καραβιού, αφού οι “φίλοι” αποδείχτηκαν ως οι χειρότεροι εχθροί. Η Δύση μας γύρισε την πλάτη. Οι ηγέτες παίρνουν τις μεγάλες αποφάσεις. Να κοίταζε προς τα βορειοανατολικά αν οι νέοι σύμμαχοι εγγυόντουσαν την εδαφική μας ακεραιότητα, πράγμα που όλα αυτά τα χρόνια δεν εγγυήθηκαν οι εταίροι μας στην Ε.Ε. (ίσως γιατί έτσι θα έχαναν τον καλύτερο πελάτη τους στους εξοπλισμούς).

Η Ελλάδα αυτή την εποχή χρειαζόταν έναν ηγέτη με το στυλ και την αποφασιστικότητα του ηγέτη της μακρινής Βενεζουέλας Ούγκο Τσάβες. Όμως δεν υπάρχει φως στο τούνελ … Οι πολιτικοί μας είναι δέσμιοι της Δύσης, ουσιαστικά των Αμερικάνων και των μεγάλων αλλά αόρατων εβραιοκρατούμενων κέντρων εξουσίας.

Ο απλός Έλληνας σήμερα επαναλαμβάνει τα λόγια του Γ. Καζανά (1998) : « Φοβάμαι, ελπίζω, αγωνίζομαι κι οραματίζομαι, αλλά δεν πλανιέμαι, είμαι ένας τραγικά ελεύθερος πολιορκημένος .» Μέσα στο αίμα του έχει το: « ουδέν μάθημα μετά δουλείας τον ελεύθερον χρη μανθάνειν » ( Πλάτωνας, “Πολιτεία” Ζ, 536). Πιστεύουμε όσα έγραφε “προφητικά” το 1967, ο συμπατριώτης μας φιλόσοφος Ιωάννης Θεοδωρακόπουλος: «Πάντοτε χωρίς θόρυβον και χωρίς πνευματικήν και ηθικήν δυστοκίαν ανανεώνει ο Ελληνισμός εις κάθε κρίσιμον στιγμήν της ιστορίας του την οντότητά του ως Έθνος. Έτσι πιστεύομεν και σήμερον εις την κρίσιμον καμπήν, την οποίαν ο Ελληνισμός διέρχεται, θα διατηρήσει την βασικήν του καταβολήν την ελευθερίαν του, την οποίαν παρέλαβεν από τους πατέρας του, δίχως μύθους και ρομαντισμούς, οι οποίοι ταράζουν την ανθρωπίνην αξιοπρέπειαν και ανακόπτουν την περαιτέρω πνευματικήν δημιουργίαν. Οι Έλληνες είναι άλλως τε, χρεωμένοι από την ιστορίαν, η οποία κρατάει τα βιβλία της ζωής και του θανάτου των λαών, να επιτύχουν πλήρην κάθαρσιν της ( …) μεγάλης τραγωδίας της ζωής των».

… Και, φυσικά, θέλει αρετήν και τόλμην η ελευθερία…

Με αυτό το ποίημα θα κλείσω αυτό το αφιέρωμα μνήμης…

« Όσοι το χάλκεον χέρι

βαρύ του φόβου αισθάνονται,

ζυγόν δουλείας, ας έχωσι•

θέλει αρετήν και τόλμην

η ελευθερία.

Αυτή (και ο μύθος κρύπτει

νουν αληθείας) επτέρωσε

τον Ίκαρον• και αν έπεσεν

ο πτερωθείς κ' επνίγη

θαλασσωμένος•

Αφ' υψηλά όμως έπεσε,

και απέθανεν ελεύθερος. ―

Αν γένης σφάγιον άτιμον

ενός τυράννου, νόμιζε

φρικτόν τον τάφον.

……………………………….

Eάν φιλοτιμούμεθα

'να την 'ξαναποκτήσωμεν

μ' ίδρωτα και με' αίμα,

καλόν είναι το καύχημα

της αρχαίας δόξης.» ( Ανδρέας Κάλβος, “Ωδή Τετάρτη. Eις Σάμον” )