Ο Έλληνας εργαζόμενος και το μαρτύριο του Τάνταλου

[[ δαμ-ων ]]

Ένα από τα μεγάλα μυθικά μαρτύρια είναι αυτό στο οποίο υπέβαλαν οι Ολύμπιοι θεοί τον Τάνταλο. Είναι το μαρτύριο της αιώνιας πείνας και δίψας. Στο μαρτύριο αυτό υποβλήθηκε και ο Έλληνας εργαζόμενος από την κυβέρνηση. Οι υπαίτιοι του οικονομικού και πολιτικού χάους, χωρίς να αναγνωρίσουν το μερτικό της ευθύνης τους, έριξαν στον Καιάδα, για να διασωθούν και να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους, τον μισθωτό, τον μεροκαματιάρη και τον συνταξιούχο, δηλ. τον αδύναμο. Ξήλωσαν το κοινωνικό κράτος και τον έριξαν, εντελώς γυμνό από δικαιώματα, στο λάκκο των λεόντων της στυγνής εργοδοτικής εκμετάλλευσης. Ό,τι εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα κέρδισε με αγώνες αιώνων και αίμα, του το στέρησαν μέσα σε τρεις μήνες. Και τώρα ο εργαζόμενος στέκεται σαν τον Τάνταλο μεταξύ ενός δέντρου με καρπούς (της εργασίας) και μιας λίμνης με νερό (του ασφαλιστικού και συνταξιοδοτικού) χωρίς να μπορεί ούτε να κορέσει την πείνα ούτε να ξεδιψάσει όταν έρθει στο τέρμα του εργασιακού του ταξιδιού.

Τι έκανε όμως ο Τάνταλος για να τιμωρηθεί;

Ας γνωρίσουμε, λοιπόν, τον μύθο του βασιλιά από την Μ. Ασία:

Ο Τάνταλος υπήρξε ένα από τα χαρακτηριστικότερα πρόσωπα θείας και αιώνιας καταδίκης στην Ελληνική Μυθολογία, με τον οποίο και στηλιτεύτηκε η αμφισβήτηση προς ό,τι το «Θείο» και «Ιερό».

Συγκεκριμένα ο Τάνταλος ήταν βασιλιάς της Φρυγίας με έδρα την Σίπυλο. Ήταν γιος του Δία ή του Τμώλου και της Πλουτούς. Έγινε πατέρας της Νιόβης του Πέλοπα και του Βραττέα. Ο Τάνταλος λοιπόν σαν γιος της Πλουτούς (= της αφθονίας) έφθασε να θεωρείται φίλος και ομοτράπεζος των Ολύμπιων Θεών γιατί καθώς ήταν πολύ αγαπητός στους θεούς, ο Δίας τον καλούσε συχνά στα συμπόσια τους!

Πολλές φορές μάλιστα του αποκάλυπτε πολλά από τα μυστικά του. Ο Τάνταλος, συνεπαρμένος από την ευνοϊκή μεταχείριση των θεών,, έκλεψε αμβροσία και νέκταρ, για να το μοιραστεί με τους φίλους του! Τους έλεγε επίσης όλα τα μυστικά των θεών που γνώριζε.

Μα το χειρότερο ήταν ότι έκανε ανοσιούργημα. Κάποτε ο Τάνταλος προσκάλεσε στο παλάτι του τους θεούς, οργανώνοντας ένα συμπόσιο προς τιμήν τους. Κι επειδή έκρινε ότι τα τρόφιμα που είχε στο κελάρι του δεν επαρκούσαν ή θέλοντας να βάλει σε δοκιμασία την παντογνωσία των θεών, έσφαξε το γιο του τον Πέλοπα, τον κομμάτιασε, έβρασε τα κομμάτια του σε μια χύτρα, τα ανακάτεψε με τα υπόλοιπα φαγητά και τα πρόσφερε στους θεούς. Οι θεοί κατάλαβαν αμέσως τι είχε συμβεί και αρνήθηκαν το φαγητό, εκτός από τη Δήμητρα, που καθώς ήταν απορροφημένη στη θλίψη της από την απώλεια της κόρης της Περσεφόνης έφαγε τη σάρκα της αριστερής ωμοπλάτης του Πέλοπα.

Ο Δίας φρόντισε να αναστήσει τον Πέλοπα, προστάζοντας τον Ερμή να μαζέψει τα κομμένα μέλη του και να τα βράσει στην ίδια χύτρα. Η μοίρα Κλωθώ ανέλαβε να συνταιριάξει τα κομμάτια και η Δήμητρα αποκατέστησε το κομμάτι που είχε φάει μ' ένα άλλο, φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο. Έτσι ο Πέλοπας βγήκε ξανά ζωντανός μέσα από τη μαγική χύτρα.

Όσο για τον Τάνταλο, ο Δίας τον καταδίκασε σε αιώνια τιμωρία. Αφού τον κεραυνοβόλησε (σκότωσε), όρισε τον τόπο του μαρτυρίου του δίπλα σ' εκείνον του Σίσυφου. Από τότε ο Τάνταλος είναι καταδικασμένος να λιμοκτονεί αιώνια, ενώ βρίσκεται μέσα στην αφθονία. Τοποθετήθηκε σε λάκκο γεμάτο νερό κάτω ακριβώς από κλαδιά δένδρων που ήσαν κατάφορτα με ποικίλους και πεντανόστιμους καρπούς (αφθονία).

Μόλις πεινασμένος άπλωνε τα χέρια να κόψει καρπούς τα κλαδιά απομακρύνονταν ενώ μόλις διψούσε και έσκυβε για να πιει, το νερό αποτραβιόταν. Έτσι παρέμενε αιώνια πεινασμένος και διψασμένος.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Συνεπώς η έκφραση «μαρτύριο του Τάνταλου» υπονοεί μια κατάσταση όπου κάποιος είναι πολύ κοντά σε κάτι που επιθυμεί, αλλά δεν μπορεί ποτέ να το αποκτήσει.

Η κυβέρνηση- χωρίς να μειώσουμε τη συμβολή και της προηγούμενης κυβέρνησης- καταδίκασε τον εργαζόμενο στο μαρτύριο του Τάνταλου.

Ποιο είναι το αμάρτημα του Έλληνα εργαζόμενου, η ύβρις που επιτέλεσε, για να τιμωρηθεί τόσο σκληρά; Και ποιοι είναι αυτοί που αναγόρευσαν τον εαυτό τους θεό για να επιβάλλουν τις ποινές;

Θα αναφέρουμε λίγα από τα μικρά ή τα μεγάλα αμαρτήματα του εργαζόμενου, αυτού που είχε τσίπα πάνω του και δεν έβλαψε άμεσα, δεν έκλεψε και δεν έγινε επίορκος, αλλά έφερε μέσα του πολλά καντάρια ανοχής:

Ανέχθηκε να τον εξαπατούν οι πολιτικοί. Άλλα να εξαγγέλλουν προεκλογικά και άλλα να εφαρμόζουν μετεκλογικά. Πάντα σε βάρος του και πάντα υπέρ των πλουσίων. Έτσι και με βάση τα δικά τους στατιστικά στοιχεία και την ανάλυση της πραγματικότητας, οι πλούσιοι έχουν κλέψει από τους Έλληνες πάνω από 2 τρις Ευρώ. Δηλαδή μας έχουν κλέψει την ζωή και το μέλλον μας!

Έδειξε ανοχή στη «θεσμοθετημένη μίζα» σε στυλ Siemens υπέρ των κομμάτων. Ενώ άκουγε, έκανε τον κουφό στις αισχροκερδείς υπερχρεώσεις υλικών στα δημόσια έργα, στις «μελέτες» και υπηρεσίες, στις πιστοποιήσεις για έργα, υλικά και εργασίες που δεν υπήρχαν ή που δεν έγιναν. Ανέχτηκε υπερτιμολογήσεις και κοστολογήσεις

σε έργα και προμήθειες στο τριπλάσιο ή το πενταπλάσιο σε σχέση με άλλες χώρες. Καταντήσαμε να έχουμε αισχροκερδείς υπερχρεώσεις παντού: στις κατασκευές, στα σουπερμάρκετ, στις υπηρεσίες, στα καύσιμα, σε όλο το φάσμα της ζωής και της οικονομίας.

Οι υπηρεσίες των τραπεζών κατάντησαν να είναι τοκογλυφικές. Το αισχροκερδώς πωλούμενο χρήμα, έκανε τις τράπεζες να έχουν τεράστια κέρδη. Οδηγήθηκε ο απλός πολίτης χωρίς να αντιδράσει, χωρίς να διαμαρτυρηθεί, στη λαιμητόμο του χρηματιστηρίου. Τα διάφορα επενδυτικά πακέτα από την Ε.Ε. με ποσοστό πάνω από 50% , απ’ όσα οι κηφήνες των υπουργείων εκταμίευσαν γιατί πολλά χάθηκαν από την τεμπελιά και την ανικανότητα των υπηρεσιών, διανεμήθηκε μεταξύ πολιτικών και «επιχειρηματιών» και ενθυλακώθηκε από αυτούς με επιχορηγήσεις σε προγράμματα «επιμόρφωσης» που γίνονταν στα χαρτιά και μία σειρά εικονικών και άχρηστων «μελετών» και «ερευνών». Η χώρα ελάμβανε χρήματα για επενδύσεις και ανάπτυξη και αυτά μετατρέπονταν σε πολυτελή σκάφη, βίλες στα νησιά, ή διέφευγαν στο εξωτερικό στις ελβετικές τράπεζες.

Γνώριζε πως οι πολιτικοί του ήσαν κατά πλειοψηφία τυχοδιώκτες, υπηρέτες ντόπιων και ξένων συμφερόντων- το σίγουρο είναι πως ποτέ δεν αποτέλεσαν τον γνήσιο αντιπρόσωπο των λαϊκών μαζών- ενώ κάποιοι αποδείχτηκαν εθνικοί μειοδότες ( οι σεβόμενοι την εθνική υπόσταση και αξιοπρέπεια δεν γίνονται εντολοδόχοι υπόπτων λεσχών και κέντρων) και μετριότητες σε πολιτική αντίληψη και αντανακλαστικά. Ποτέ δεν εκπόνησαν προγράμματα σε βάθος δεκαετίας ή εικοσαετίας. Τα προγράμματα ήσαν μυωπικά και χωρίς βασικούς στόχους. Προφανώς η στρατηγική σχεδίαση Νταβούτογλου για την Ελλάδα είναι όνειρο θερινής νυκτός…

Λοιδορούσε τους άξιους, και σαν είχαν λίγο παραπάνω μπόϊ αξιοσύνης, φρόντιζε να τους φέρει στο δικό του μπόϊ μετριότητας. Δεν ξεχνούσε και δεν ξεχνά πως είναι απόγονος εκείνων που εξοστράκισαν τον δίκαιο Αριστείδη, γιατί είχαν βαρεθεί την τιμιότητά του, ή που εξόρισαν ή φυλάκισαν τους μεγάλους στρατηλάτες Μιλτιάδη, Θεμιστοκλή και Κολοκοτρώνη. Ανάγκασε να ξεμπαρκάρουν από το καράβι της πολιτικής όσους είχαν γνώμη, γνώση και ιδέες. Κατά την παροιμία «όμοιος στον όμοιο…» μπορούσε να προσεγγίσει τις μετριότητες και με αυτούς να συνάψει ρουσφετολογικές σχέσεις. Έτσι οι αντιπρόσωποί του μετατράπηκαν σε πειθήνια στρατιωτάκια που πρέπει να πειθαρχήσουν στην κομματική ή την κυβερνητική γραμμή, ισοπεδώνοντας ακόμη και τη συνείδησή τους.

Οι κλέφτες τους λένε «μαζί τα φάγαμε» και το δέχονται αδιαμαρτύρητα, καθηλωμένοι στην τηλεόραση και αποχαυνωμένοι από τη μαγική στρογγυλή θεά στη Ν. Αφρική. Μικραίνοντας την κλίμακα, στον συνδικαλιστικό τομέα, στην τοπική αυτοδιοίκηση, στον εργασιακό τομέα έδειξε ανάλογη ανοχή.

Δέχθηκε ένα σαθρό συνδικαλιστικό κίνημα, που τον πούλησε ή που πλούτισε προδίνοντας αγώνες. Γιατί με ποια ανταλλάγματα πήρε τα 9 εκατ. Ε ο συνδικαλιστής της ΔΑΚΕ, ή τις βουλευτικές έδρες κάποιοι άλλοι, παρά με αργύρια προδοσίας; Δεν είναι εμπαιγμός οι 24-ωρες απεργίες για την τιμή των όπλων μπροστά στη λαίλαπα των μέτρων της κυβέρνησης; Οι εργαζόμενοι έχασαν άσκοπα εκατοντάδες Ευρώ, ενώ με την ίδια απώλεια σε έναν αγώνα διαρκείας θα είχαν κλονίσει την κυβέρνηση. Τώρα έμειναν με την απογοήτευση πως τελικά τίποτα δεν μπορούν να κατορθώσουν παρά να αδειάζουν άσκοπα την τσέπη τους. Ίσως να εντάσσεται η σταδιακή οικονομική αιμορραγία με τις άσφαιρες 24-ωρες απεργίες στα μεθοδευμένα παιγνίδια για την αποδυνάμωση της διεκδικητικής δυναμικής των εργαζομένων.

Στην τοπική αυτοδιοίκηση, σύμφωνα με πρόσφατα δημοσιεύματα, πραγματοποιούνται οι περισσότερες ατασθαλίες. Το σύστημα της Τ.Α. είναι κατά τέτοιο τρόπο νομοθετημένο, ώστε ο δήμαρχος και το Δ.Σ. να βρίσκονται εκτός οικονομικού ελέγχου. Εκατομμύρια Ευρώ διασκορπίζονται και ενθυλακώνονται από τις δημοτικές αρχές. Και ενώ όλοι γνωρίζουν τις ατασθαλίες, άπαντες σφυρίζουν αδιάφορα. Στον δήμο μας το βασικό θέμα του νερού με το εξασθενές χρώμιο αντιμετωπίστηκε με εγκληματική αδιαφορία. Επιπλέον, με την γεώτρηση που κάνουν στην Αγ. Σωτήρα θα σπαταληθούν άσκοπα πάνω από 200 χιλ Ευρώ. Στην κλήση να υπογράψουν οι κάτοικοι καταγγελία για βασικές παραλήψεις στη μελέτη και την μη αναγκαιότητα για νέα γεώτρηση υπήρξε παγερή αδιαφορία. Η ποιότητα νερού δεν θα βελτιωθεί. Η συγκεκριμένη γεώτρηση έγινε εκ του πονηρού… ενώ συγκεκριμένα συμφέροντα έθεσαν την ταφόπλακα στην κωμόπολή μας με την συνένωση στον Καλλικρατικό δήμο Θηβαίων. Ερχόμαστε τώρα στους αυτόκλητους θεούς, που του όρισαν το μαρτύριο. Είναι οι υπαίτιοι της θλιβερής κατάστασης. Εκείνοι που ενώ είδαν, ενώ γνώριζαν που οδηγούμαστε με μαθηματική ακρίβεια, γιατί οι οικονομικοί δείχτες και οι προσθαφαιρέσεις στο εξωτερικό χρέος είναι μαθηματικά, σφύριζαν αδιάφορα. Εκείνοι που είδαν τα δηλωμένα περιουσιακά τους στοιχεία και τις καταθέσεις, είτε δηλώνοντας στους ιδίους είτε σε οικεία πρόσωπα, να αυξάνουν από έτους σε έτος με γεωμετρική πρόοδο. Εκείνοι που επιβάλλουν θυσίες στους εργαζόμενους, αλλά για τον εαυτό τους λένε «απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο». Το κώνειο στους εργαζόμενους κι αυτοί το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι! Είναι οι πολιτικοί όλων των κομμάτων! Γιατί τα κόμματα της παραδοσιακής αριστεράς, αν ήθελαν να αντιδράσουν στο μνημόνιο που επιβάλλει η Τρόικα, θα αντιδρούσαν με ουσιαστικό τρόπο κι όχι με άσφαιρα πυρά. Εκτός κι αν η μαχητικότητά τους εξαντλείται στο λιμάνι…

Ως νέος Δίας λειτούργησε ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, που αποφάσισε για τον λαό, ερήμην του λαού! Μας μίλησε από το Καστελόριζο σαν σύγχρονος Καβάφης για την Ιθάκη και οδήγησε το ταλαιπωρημένο σκαρί της Ελλάδας στις Συμπληγάδες του ΔΝΤ και των αιμοδιψών εβραίων τραπεζιτών. Κι ενώ έλεγε προεκλογικά πως «χρήματα υπάρχουν», γνωρίζοντας από τον Προβόπουλο της Τράπεζας της Ελλάδας πως είμαστε το χείλος του γκρεμού, σαν ήρωας αρχαιοελληνικής τραγωδίας με έναν μονόλογο- προφανώς γραμμένον από άλλους- μας μίλησε μετεκλογικά για το χάλι που παρέλαβε από τη Ν.Δ. και πως για να σωθεί η χώρα ο εργαζόμενος πρέπει να υποβληθεί στο μαρτύριο του Ταντάλου. Αργότερα μάθαμε πως δεν θα σωθεί η χώρα. Θα σωθούν όμως οι τράπεζες, οι έχοντες και κατέχοντες και οι πολιτικοί. Με κροκοδείλια δάκρυα έκφρασε την οδύνη του και μας προετοίμασε πως για να σωθούν όλοι αυτοί, εμείς έπρεπε να ταπεινωθούμε, να εξουθενωθούμε και να νιώσουμε τα όρια του ευτελισμού ως λαός, παραδίνοντας ζωτικό χώρο σε γειτονικές χώρες. Ακούσαμε, βέβαια, και το κουφό από πρωθυπουργό “ελεύθερης χώρας” για την ανάγκη μιας Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Για να μη μας βάλει σε πρόσθετο κόπο, ώστε να επιδοθούμε απερίσπαστοι και χωρίς να σπαταλήσουμε άσκοπα δυνάμεις στον άνισο αγώνα μας ως νέοι δουλοπάροικοι, δεν προσέφυγε σε νέες εκλογές υπό το φως των νέων δεδομένων. Ούτε διοργάνωσε ένα δημοψήφισμα για «ναι ή όχι στο μνημόνιο» που θα μας επέτρεπε να διαλέξουμε εμείς το δρόμο της σωτηρίας ή της καταστροφής μας. Και ούτε καν μας μίλησε ειλικρινά, ως μικρογραφία του Τσώρτσιλ, υποσχόμενος μόχθο δάκρυα και ιδρώτα. Απλώς μας τα επέβαλε ως νέος Καίσαρας σε μελλοθάνατους, που οδηγήθηκαν εξαπατημένοι με «μεγάλα λόγια και φρούδες ελπίδες» από την προ ολίγων μηνών εκλεγμένη κυβέρνηση στην παγκόσμια αισχροκερδή αρένα, βορά στις οικονομικές ύαινες ( οι μελλοθάνατοι στην αρχαία Ρώμη τουλάχιστον είχαν αξιοπρεπέστερο θάνατο ως βορά των λιονταριών, εμάς θα μας φάνε ύαινες και γύπες).

Το σκηνικό, που έστησαν οι κυβερνήσεις από το 1995 και μετά, πέφτει και μας δείχνει την αδυσώπητη αλήθεια.: Μας έχουν στήσει στον τοίχο. Στόχος είμαστε όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι. Επάνω μας ήδη ξεσπούν κατά κύματα οι αγριότερες —μετά το τέλος του β΄ παγκοσμίου πολέμου– ταξικές επιθέσεις. Ό,τι το εργατικό κίνημα κατέκτησε με αίμα και αγώνες σαρώνεται σήμερα με κείμενα- πράξεις υποτέλειας, σαν το μνημόνιο που υπέγραψε η ελληνική κυβέρνηση με το ΔΝΤ και όσους βρίσκονται πίσω από αυτό. Από τους κυβερνητικούς υπηρέτες- η κυβέρνηση επίσημα δήλωσε πως δεν κυβερνά, αλλά εκτελεί τις εντολές που δίνει η Τρόικα- καταλύθηκε ακόμη και το σύνταγμα εφόσον οι περισσότερες διατάξεις του μνημονίου έρχονται σε αντίθεση με τον καταστατικό χάρτη της χώρας.

Το παραμύθι με το «δράκο» του ΔΝΤ και το μονόδρομο των περιοριστικών πολιτικών και της άγριας λιτότητας όσο περνά ο καιρός ξεφτίζει. Η κυβέρνηση μέρα τη μέρα χάνει όχι μόνο την αξιοπιστία της αλλά και την λαϊκή αποδοχή.

Οι έλληνες εργαζόμενοι και ψηφοφόροι είναι αγανακτισμένοι γιατί εξέλεξαν ελληνική κυβέρνηση και όχι υπάλληλους του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, με υποχρέωση να επιλύσει τα χρόνια προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και όχι να εγγυηθεί πως δε θα χάσουν οι τραπεζίτες τα υπέρμετρα κέρδη, που αποκομίζουν χρησιμοποιώντας σαν πειραματόζωο τον ελληνικό λαό. Ο κόσμος συνειδητοποιεί ότι η κυβέρνησή του λειτουργεί ενάντια στα συμφέροντά του ακολουθώντας πολιτικές- οδηγίες για τη διάσωση των εγχώριων και ξένων κρίκων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος. Καλλιεργείται το ενδεχόμενο της χρεωκοπίας και επομένως της στάσης πληρωμών. Η κατατρομοκράτηση του κόσμου συνήθως είναι βασικό στοιχείο των τακτικών παραπλάνησης. Οι φοβισμένοι, είναι συνήθως πιο ώριμοι για να υποδεχτούν σωτήρες και νομοθετήματα σαν αυτά που επέβαλε ο Μπους στις ΗΠΑ (και σε ολόκληρο τον κόσμο) μετά το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Προκειμένου λοιπόν να εξασφαλίσουμε ακόμη κι αυτά τα 500 Ε, θα εκχωρήσουμε τα πάντα στην καλή κυβέρνηση που μάχεται για εμάς! Αργά ή γρήγορα η ιστορία θα αποδείξει ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δεν έδωσε μάχες, αλλά με προσχεδιασμένες ήττες και ανοίγοντας Κερκόπορτες μας παρέδωσε στους αφανείς κατακτητές, που είναι πιότερο αδυσώπητοι κι από τους Αγαρηνούς. Κι όπως τότε, θα υπάρξουν και στην εποχή μας οι Κοτσαμπάσηδες, κάποιοι με τα ειδικά προνόμια- τα περισσότερα θα τα έχει η εκκλησία για να μας παρηγορεί πως ήταν θέλημα Θεού η Ελλάδα να Διεθνοτυραννηθεί- και ο λαός ραγιάδες με κεφαλικό φόρο θα εργάζεται χωρίς μέλλον για να καλοπερνούν οι παγκόσμιοι αγάδες.

Η κυβέρνηση κατάλληλα προπαγάνδισε- ωχριούν οι γκεμπελικές μέθοδοι προπαγάνδας μπροστά στην ενορχηστρωμένη προπαγάνδα των παπαγάλων δημοσιογραφίσκων αλλά συνάμα μεγάλων τρωκτικών- και επέβαλε ως αναγκαία για να σωθούμε ( το σωστό είναι για να σωθούν οι πολύ πλούσιοι βάζοντας ασπίδα εμάς) τη ριζική μείωση των μισθών, τη συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων, ενώ απεναντίας υπερθωράκισε την εργοδοσία , την αύξηση της ηλικίας για συνταξιοδότηση με συντάξεις ευτελισμού σαν να ήμασταν κότες και μας δίνουν σκύβαλα.

Αυτό είναι το μαρτύριο του Τάνταλου στο οποίο μας υπέβαλαν. Να εκλιπαρούμε για εργασία σε μια αγορά που σε συνθλίβει ως άτομο. Και αφού ταλαιπωρηθείς και προσκυνήσεις, δίνοντας «γην και ύδωρ» στον εργοδότη, να παίρνεις για εργασία χωρίς ωράριο το ευτελές ποσό των 580 Ε. Η γενιά των 900 Ε σε ελάχιστο χρόνο υποβιβάστηκε σε γενιά των 700, για να μετασχηματιστεί, (και ποιός γνωρίζει που θα καταλήξουμε;) σε ελάχιστο χρόνο σε γενιά των 580 Ε. Μπορεί να ζήσει ο νέος και η νέα που βγαίνουν στη ζωή, μετά από μόχθο πολλών χρόνων στα πανεπιστήμια με μεταπτυχιακό και διδακτορικό πτυχίο με τέτοιο μισθό; Μόλις θελήσει να απλώσει το χέρι να κόψει για να γευτεί τον καρπό της ανεξάρτητης ζωής από την οικογένειά του, να ανοίξει το δικό του σπιτικό, το κλαδί με αυτό τον καρπό φεύγει. Τι θα πληρώσει για νοίκι, τι θα πληρώσει για φως, τηλέφωνο, νερό, τι θα φάει; Για ψυχαγωγία δεν μιλάμε καθόλου. Αυτό το φρούτο είναι σαν τα μήλα των Εσπερίδων. Μόνον οι Ηρακλείδες (όπως ο γιος Ζαγορίτη που ξόδεψε 10 χιλ. Ε για να πείσει την εθνική πορνοστάρ να κάνει ένα σουλάτσο μαζί του ώστε να κάνει το κομμάτι του στις σειρούλες του Πολεμικού Μουσείου, ή ο γιός Κασιδόκωστα που αντί να ήταν στη σκοπιά διασκέδαζε με αιθέριες υπάρξεις στην Καραϊβική) μπορούν να την έχουν. Θέλει να απλώσει το χέρι του να γευτεί τον καρπό να πάρει το δικό του διαμέρισμα με ένα δάνειο, αλλά το κλαδί απομακρύνεται από κοντά του με την αβεβαιότητα της εργασίας και την ισχνή μισθοδοσία του. Θέλει να γευτεί τον θαυμάσιο καρπό της οικογένειας. Απλώνει με λαχτάρα το χέρι, η φυσική νομοτέλεια τον ωθεί, αλλά με βία φεύγει το κλαδί από μπροστά του. Εδώ δεν μπορεί να ζήσει μόνος του. Πώς θα ζήσει την αγαπημένη του ψυχή και τις άλλες άλλες ψυχούλες που η αγάπη τους θα φέρει στον κόσμο; Τι μπορεί να τους προσφέρει; Το δημογραφικό μας πρόβλημα θα πάρει τεράστια έκταση. Σε λίγα χρόνια με την ανεξέλεγκτη είσοδο των οικονομικών μεταναστών θα γίνουμε μειοψηφία στη χώρα μας. ( Ποτέ μου δεν κατάλαβα πως είναι δυνατόν οι εξαθλιωμένοι να βρίσκουν κατά κεφαλή 10 ή 15 χιλ, Ε που δίνουν στους σύγχρονους δουλέμπορους για να τους μεταφέρουν από την μακρινή πατρίδα τους στη δική μας…)

Μόνος κι έρμος,μαγκούφης που λέμε στο χωριό μας, θα φυτοζωήσει ο εργαζόμενος για χρόνους πολλούς, μέχρι οι χορτάτοι να του ορίσουν και να τους επιτρέψουν, αφού του έχουν πάρει και το τελευταίο ίχνος ενέργειας και ζωντάνιας, να πάρει σύνταξη. Έμεινε πεινασμένος από χαρές και βασικές απολαύσεις. Και αυτή η πείνα του ‘φερε δίψα. Σκύβει να πιει δυο γουλιές ( οι περισσότερες προκαλούν έντονο πόνο στο στομάχι) από το νερό που σβήνει τη δίψα του απόμαχου. Να ξεκουραστεί, να βρει χρόνο να διαβάσει, να σκεφτεί, να διαλογιστεί γιατί αυτός είναι παιδί ενός κατώτερου θεού. Και το νερό φεύγει από εμπρός του. Του ανεβάζουν τα όρια ηλικίας: στα 65 χρόνια, στα 70 χρόνια και ποιος ξέρει που θα καταλήξουν; Με αγωνία και λαχτάρα μπόρεσε να πιει μισή γουλιά. Μα το νερό που έβρεξε τα ξεραμένα χείλια του είναι πικρό και στυφό, κάτι μεταξύ κώνειου και στύψης. Μόλις 350 Ε κι αυτά αμφίβολα αν θα του τα δώσουν, μιας και τα χρήματα των ταμείων του κάποιοι έξυπνοι τα έπαιξαν στον τζόγο και τα ταμεία είναι άδεια.

Μέσα από τη μυθολογία μας παίρνουμε πολλά διδάγματα. Αρκεί να σύρουμε τα πέπλα των μύθων. Οι μυθοπλάστες θέλησαν να διδάξουν μέσα από τα θαυμάσια επινοήματά τους, τους θησαυρούς των μύθων. Από την άλλη πλευρά οι αρχαίοι τραγικοί επινόησαν και τον από μηχανής θεό. Τον θεό που στην κατάλληλη στιγμή επενέβαινε δίνοντας τη λυτρωτική λύση. Λύση που ικανοποιούσε όχι μόνο σωματικά, λυτρώνοντας από βάσανα και κακουχίες το σώμα, αλλά κυρίως δίνοντας το λυτρωτικό ηθικό μάθημα στη ψυχή. Για τον εργαζόμενο ο από μηχανής θεός είναι η “ελληνική ψυχή”, που βρίσκεται τώρα σε λήθαργο. Αυτή πρέπει να αφυπνιστεί και να φέρει λύτρωση στη χώρα μας.

Ο Αισχύλος στη τραγωδία “Προμηθεύς Δεσμώτης” παρουσιάζει τον Ηρακλή να τοξεύει τον αητό και να βάζει τέλος στο πολυετές βασανιστήριο του Προμηθέα, που ήταν αλυσοδεμένος στον Καύκασο. Η ιστορία μας έχει να παρουσιάσει στις διάφορες φάσεις της μεγάλους άντρες, που ως νέοι Άτλαντες σήκωναν στους ώμους τους τη λατρεμένη πατρίδα.

Η φυλή μας σαν τον Τάνταλο μπορεί να διέπραξε ύβριν. Η Νέμεσις θα επιφέρει την αναγκαία κάθαρση. Ο εργαζόμενος, ο απλός λαός, συσσώρευσε καρμικές οφειλές. Οι εργαζόμενοι υφίστανται ήδη το μαρτύριο του Τάνταλου. Μετά το πρώτο σάστισμα αρχίζουν να αντιλαμβάνονται πως ο θεός τιμωρός είναι ένα πολιτικό ανδρείκελο. Πως τα μέτρα οδηγούν όχι μόνο σε αδιέξοδες καταστάσεις, αλλά σε παραχωρήσεις εθνικών χώρων. Και αυτό τους θυμώνει… Ακόμη κι αν δεν υπάρχει ο από μηχανής θεός, ο λαός αυτός θα τον εφεύρει. … Κι αν ο Ηρακλής δεν έχει γεννηθεί, κάποια Αλκμήνη θα τον γεννήσει…

Ο Τάνταλος δεν ήταν Ελληνικής καταγωγής. Ήταν από τη Φρυγία. Γι’ αυτό και το μαρτύριό του δεν ταιριάζει στον Έλληνα εργαζόμενο.

Ο λαός έχει μπροστά του τον Γόρδιο δεσμό της οικονομίας και του φαύλου πολιτικού συστήματος. Με την επινοητικότητα που τον διακρίνει θα βρει τη λύση, γιατί ο Έλληνας γνωρίζει να κόβει με το σπαθί του τους Γόρδιους δεσμούς… !!!