Αποχή ή Συμμετοχή ;

Του Αντώνη Κ. Κρητικού,υποψηφίου Δημοτικού συμβούλου

Ανέκαθεν στις εκλογικές αναμετρήσεις, υπήρχε σαν επιλογή και η αποχή.

Απέχω επειδή δεν συμφωνώ με τις διαδικασίες, επειδή δεν με εκφράζουντα πολιτικά κόματα, επειδή όλοι είναι ίδιοι ψεύτες που ξεπουλάνε ταπάντα προκειμένου να κρατήσουν την καρέκλα τους, επειδή......,επειδή........., επειδή......αλλά κυρίως, επειδή δεν μου έγινε το ρουσφέτι που ζήτησα !!!(Αυτό το λέω σιγά από μέσα μου, μη με ακούσουν και χαλάσει η εικόνα του ιδεολόγου).

Και κρίνω συνεχώς, αλλά από την καρέκλα και τον καναπέ μου.

--Κρίνω λοιπόν αμείλικτα το καθεστώς του ρουσφετιού και των συμπεθεροκουμπάρων, αλλά ψάχνω παράλληλα να βολευτώ.

--Βρίζω και κατηγορώ ένα αμαρτωλό σύστημα υγείας, το οποίο τρέχω να με περιθάλψει όταν αρρωστήσω και ταυτόχρονα το εκμεταλλεύομαι όσο περισσότερο μπορώ μέσα από παράτυπες ιατρικές συνταγές κ.λ.π.

--Θεωρώ το εκπαιδευτικό σύστημα ανίκανο να προωθεί τις γνώσεις και την μόρφωση και στον ίδιο χρόνο πιέζω τα δικά μου παιδιά να διαβάζουν πιοπολύ για να πετύχουν σε μια σχολή του ίδιου συστήματος που κατηγορώ.

Χρειάζεται να πούμε περισσότερα? Όπου και να στραφεί το βλέμμα, όπου και να κατευθυνθεί η σκέψη, η εικόνα είναι ίδια.

Θέλουμε όμως να αλλάξει η διαμορφωμένη κατάσταση με εμάς αδρανείς θεατές σ' ένα θέατρο παραλόγου, όπου όλοι γνωρίζουν τα προβλήματα και όλοι αναθεματίζουν, ενώ ταυτόχρονα κάποιοι καλούν τους υπόλοιπους σε αποχή από τις διαδικασίες.

Επιβάτες σ' ένα τραίνο που τρέχει στο γκρεμό επειδή εμείς οι επιβαίνοντες με τις επιλογές μας το οδηγήσαμε σε λάθος γραμμή και αντί να παλαίψουμε για την διόρθωση της πορείας, ένα δικό μας κομάτι μας καλεί τους υπόλοιπους σε αδράνεια.

Αποχήηηηη........

Από πότε όμως τα οιουδήποτε είδους προβλήματα λύνονται αυτόματα χωρίς ενασχόληση?

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε ότι η αποχή εξυπηρετεί πρώτα από όλα την διαφθορά και διαιώνιση ή και ενίσχυση των άλυτων προβλημάτων ?

Πότε θα αντιληφθούμε ότι αυτή είναι η χειρότερη μορφή αδιαφορίας πρώτα από όλα απέναντι στον εαυτό μας και τα παιδιά μας?

Θέλουμε να γκρεμιστούν κατεστημένα και κάστρα, τα κάστρα όμως φίλοι πέφτουν από μέσα. Είναι γνωστό παλαιόθεν οτι εκτός της μυθολογίας του κάστρου της Ιεριχούς που έπεσε με τις καραμούζες, όλα τα υπόλοιπα έπεσαν από μέσα. Από μέσα όμως σημαίνει συμμετοχή και σκληρή προσπάθεια να αλλάξεις τους αρτηριοσκληρωτικούς μηχανισμούς, τις διανοητικές αγκυλώσεις και να απαλλαγείς από τους επαγγελματίες ατομιστές. Η απαξίωση των διαδικασιών είναι νερό στο μύλο των ανίκανων. Είναι συνέχιση στην σαπίλα με άλλη μέθοδο. Και αυτά τα συνθήματα για την απαξίωση, θα έπρεπε λογικά να μας προβληματίσουν.

Ειδικά οι νέοι πρέπει να ακμάσουν προτού παρακμάσουν. Πρέπει να το πράξουν γι' αυτούς τους ίδιους. Το χρωστάνε στον εαυτό τους.

Διαφορετικά ακολουθείται το οδοντικό ανάλογο του φρονιμίτη, ο οποίος ενώ κάποτε ήταν απόλυτα αναγκαίος για την επιβίωση του ανθρώπου (η ελπιδοφόρα νέα γενιά), έφτασε εξ αιτίας της μη χρήσης να είναι περιττός (σχεδόν έπαψε να φυτρώνει) έως και επιζήμιος, αφού συχνά φυτρώνοντας είναι ήδη σάπιος. Αυτό θέλουν "άλλοι", αυτό θέλουμε και εμείς?

Υπάρχουν δύο φράσεις διαχρονικές, ίσως τετριμμένες και χιλιοειπωμένες αλλά πάντα επίκαιρες και σε ισχύ.

--"Αρχή άνδρα δείκνυσι" δηλαδή "η εξουσία φανερώνει τον άνθρωπο"

--"Τους μή των κοινών μετέχοντες, ουκ απράγμονες αλλ' αχρείους νομίζομεν" δηλαδή "όσους δεν μετέχουν στα κοινά, δεν τους θεωρούμε μή ασχολούμενους, αλλά μή χρήσιμους".

Πάνω σε αυτά σας καλώ όλους σε συμμετοχή. Η επιλογή είναι αναφαίρετο δικαίωμα του καθενός, όμως ας σκεφθούμε πρώτα ποια είναι τα τοπικά προβλήματα που μας καίνε και πού υπάρχουν οι μεγαλύτερες εγγυήσεις ότι θα λυθούν.