Οι “ιστορίες” δείχνουν το δρόμο…

[[ δαμ-ων ]]

Στην Ελλάδα τους τελευταίους μήνες συντελείται ένα πολιτικο-οικονομικό πείραμα της Νέας Τάξης. Το παιγνίδι αυτό φαίνεται ότι απέτυχε για το επικοινωνιακό παιγνίδι της κυβέρνησης. Χρησιμοποιώντας απλά μαθηματικά, συνειδητοποιεί ο καθένας -δεν χρειάζεται να είσαι οικονομολόγος ή μαθηματικός- πως «τα νούμερα δεν βγαίνουν» για να ξεπεραστεί η κρίση. Όσα φορολογικά μέτρα κι αν παρθούν, όσες αφαιμάξεις κι αν γίνουν στους μικρομεσαίους, όσα κεκτημένα εργασιακά δικαιώματα κι αν πάρουν πίσω, η εθνική κατρακύλα δεν πρόκειται να επιβραδυνθεί. Αυτό, δυστυχώς, δεν γίνεται “αντιληπτό” από τους οικονομικούς “εγκεφάλους” και συμβουλάτορες της κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου. Ακολουθώντας μία παράξενη “ιδεοληψία” εμμένουν σε ένα σχέδιο “ερημοποίησης” της Ελληνικής οικονομίας.

Οδεύουμε προς ένα νέο μοντέλο μετατροπής μας από άποψη εργασιακών συνθηκών σε χώρα της Ασίας, κάτι μεταξύ Ινδίας και Κίνας. Μόνο στις συνθήκες εργασίας και στα μεροκάματα, όχι στους ρυθμούς ανάπτυξης. Έχει αρχίσει να διαφαίνεται στον ορίζοντα πως το να μετατραπούμε σε μία νέα Αλβανία- την Αλβανία της δεκαετίας 1990-2000- δεν είναι καθόλου απίθανο με τους “ινστρούχτορες” των οικονομικών που έχει ο Γιώργος Παπανδρέου! Με την διαγραφή του έθνους, της γλώσσας, με την επίθεση σε ήθη, έθιμα και παραδόσεις, η σημερινή κυβέρνηση διαγράφει μεθοδικά τους συνεκτικούς κρίκους ενός κράτους – έθνους. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός μισεί τη λέξη “εθνικός” και τα παράγωγά της, όντας οπαδός της παγκοσμιοποίησης και της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης. Αλλοιώνει τα εθνικά μας χαρακτηριστικά με την άνευ προηγουμένου ελεύθερη είσοδο, διαμονή και απόδοση ιθαγένειας σε λαθρομετανάστες (κυρίως ισλαμικής προέλευσης). Ο κοινός νους δεν μπορεί να δικαιολογήσει την αδράνεια της πολιτείας στην κατάληψη πριν λίγες μέρες της Νομικής από τους μουσουλμάνους και τη μεταστέγασή τους σε νεοκλασικό κτίριο της πρωτεύουσας. 300 άτομα έφυγαν από την Κρήτη, ταξίδεψαν μαζικά με καράβι, ήρθαν στην πρωτεύουσα, παραβίασαν τις πόρτες της Νομικής και κανένας δεν βρέθηκε να τους εμποδίσει. Είμαστε κράτος ή ξέφραγο αμπέλι; Για ποια δικαιώματα των λαθρομεταναστών μιλούσε η κυβέρνηση; Αυτοί έχουν δικαιώματα, ενώ οι Έλληνες φορολογούμενοι, που έχουν επωμιστεί όλο το κόστος των άστοχων ενεργειών του πολιτικού κόσμου, δεν έχουν δικαιώματα. Αυτοί έχουν μόνον καθήκοντα!

Σε αυτή τη χώρα- παράδεισο γίνονται τα πειράματα, εδώ διατίθεται ως πειραματόζωο ένας ολόκληρος λαός. Εδώ η κρίση γίνεται πραγματική ευκαιρία για όσους έστησαν το σκηνικό, βρήκαν τους πρωταγωνιστές και τους πρόθυμους κομπάρσους για να εκτελέσουν τα σχέδιά τους... με ένα κράτος - πόρνη, πρόθυμο να εκτελέσει κάθε τους επιθυμία...

Είναι, λοιπόν, γεγονός πως σήμερα βιώνουμε ως χώρα, ως έθνος, μία κρίση. Μία κρίση που γίνεται ευκαιρία υπέρμετρου κέρδους για τους τοκογλύφους, για τους διεθνιστές, για τους πραγματικούς ενόχους και για το ίδιο το σαθρό πολιτικό σύστημα που την εξέθρεψε...

Η συνέχεια >>> εδώ …

Το ζήτημα είναι εάν εμείς θα επιτρέψουμε- βιώνοντας την δική μας σύνθετη πολιτική, οικονομική, πολιτισμική αλλά και εθνική κρίση- να βρεθούμε ηττημένοι από τους πυγμαίους κατά το πολιτικό ανάστημα, τους εφήμερους τηλεοπτικούς πολιτικούς του κουκουλώματος και της διαπλοκής ή αν θα χαράξουμε την δική μας κόκκινη γραμμή. Αν έφτασε ο κόμπος στο χτένι, αν θυμώσαμε, αν είμαστε έτοιμοι να χτυπήσουμε το χέρι στο τραπέζι αποφασισμένοι να μην παραχωρήσουμε τη ζωή μας για να σωθεί το σαθρό σύστημα. Το σύστημα που τα θέλει όλα δικά του. Που δεν θέλει να σπάσει το απόστημα, να καθαρίσει από τη γάγγραινα που το κατατρώει και μολύνει τον κρατικό μηχανισμό. Το έδειξε περίτρανα με τη συγκάλυψη των σκανδάλων του Βατοπεδίου και της Siemens, με τα σκάνδαλα των οπλικών συστημάτων και των συστημάτων ασφάλειας στους ολυμπιακούς αγώνες του 2004.

Πολλές φορές οι μικρές λαϊκές ιστορίες, τα παραμύθια, δείχνουν δρόμους. Σε ένα τέτοιο παραμύθι θα αναφερθούμε σήμερα. Είναι το παραμύθι με το λύκο, την αλεπού και τον γάιδαρο:

[[ Ήτανε μια φορά ένας γάιδαρος παχύς και θρεμμένος και βοσκούσε στο λιβάδι. Τον βλέπει μια αλεπού και τον ορέχτηκε. Πάει στο λύκο : «Έλα να δεις λύκο ένα γάιδαρο. Άμα πράμα για φαί !»

Πάει ο λύκος βλέπει τον γάιδαρο κι άρχισαν να τρέχουν τα σάλια του.«Ξέρεις τι να κάνουμε λύκο;» λέει η αλεπού. «Τι; Εσένα κόβει το κεφάλι σου» απάντησε ο λύκος.

«Να αγοράσουμε μια βάρκα και να τη φορτώσουμε ελιές» άρχισε η αλεπού «να πάρουμε τον γάιδαρο μαζί για ναύτη και , άμα βγούμε στο πέλαγος, να τον φάμε ! Άιντε συ, σύρε να πάρεις μια βάρκα κι εγώ πάω να συμφωνήσω με τον γάιδαρο.» Πάει ο λύκος, αγοράζει μια βάρκα, τη φορτώνει ελιές. Πάει κι η αλεπού , παίρνει τον γάιδαρο, κατεβαίνουν στο γιαλό, μπαίνουν μέσα στη βάρκα. Όταν έφτασαν μεσοπέλαγα, λέει η αλεπού: «Καλά, εμείς τώρα ταξιδεύουμε , αμ ποιος ξέρει αν θα πάμε ζωντανοί . Για καλό και για κακό ελάτε να εξομολογηθούμε.» Γίνεται ο λύκος πνευματικός, ξομολογά την αλεπού πρώτα. «Τι αμαρτίες έκαμες κυρά αλεπού;» της λέει. «Έκλεψα κάμποσες κότες, κι έφαγα κάτι άλλα αγριμέλια, λαγοί , μαγοί, κουνέλια. Να ! Τέτοια πράγματα έπνιξα κι έφαγα» ξομολογήθηκε αυτή.

«Δεν κάνεις δουλειά σου κυρά αλεπού , σκουλήκια τση γης έφαγες. Έλα τώρα, ξεμολόγα με κι εσύ» της λέει ο λύκος.

«Λέγε, τι αμαρτίες έκαμες;» τον ρώτησε αυτή, κάνοντας τον εξομολόγο.

«Έφαγα κάμποσα πρόβατα, κάμποσα κατσίκια, κάμποσα γελάδια.» της απάντησε ο λύκος.

«Α, μικρά πράγματα. Σκουλήκια τση γης.» είπε η αλεπού. Ύστερα , λέει ο λύκος στον γάιδαρο :

«Έλα και συ, κυρ γάιδαρε, να μας πεις τι αμαρτίες έχεις;»

«Εγώ», λέει ο γάιδαρος, «μια φορά όντας φορτωμένος μαρούλια, γύρισα κι έκοψα ένα φύλλο, γιατί τα λιμπίστηκα και το φαγα!»

-«Α! κυρ γάιδαρε», είπανε κι οι δυο μαζί : «Έφαγες το μαρουλόφυλλο χωρίς λάδι, χωρίς ξύδι ....και πώς δεν επνιγήκαμε σε τούτο το ταξίδι! Η αμαρτία σου είναι μεγάλη και πρέπει να σε φάμε!»

«Βρε αμάν!» είπε φοβισμένος ο γάιδαρος.

«Όχι, πρέπει να σε φάμε!» είπαν λύκος και αλεπού με μια φωνή.

«Καλά», λέει ο γάιδαρος, «μόνο ο πατέρας μου, όταν πέθανε μου έδωκε μια γραφή και την έχω εδώ στου ποδαριού μου το πέταλο . Έλα κυρ λύκε, διάβασέ την, για να ιδώ τι μου γράφει, κι ύστερα φάγε με !»

Σηκώνει το πισινό του το ποδάρι, πάει ο λύκος να διαβάσει, του πατεί μια κλωτσιά στα μούτρα, πάρ'τον μέσ' τη θάλασσα.

Η αλεπού βλέποντας αυτά πηδά κι αυτή μέσ' τη θάλασσα για να γλυτώσει, πνίγονται κι οι δύο κι έτσι απόμεινε η βάρκα με τις ελιές στο γάιδαρο.]]

Στο παραμύθι η αλεπού, αδίστακτη και πονηρή, σκέφτεται να φάει τον γαϊδαράκο. Στη σύγχρονη εποχή αλεπού είναι οι τραπεζίτες και οι επενδυτές των άϋλων τίτλων, αυτοί που πουλάνε χαρτιά. Είναι οι οικονομικοί οίκοι που δανείζουν αέρα, νούμερα χωρίς υλικό αντίκρισμα. Ο λύκος, λαίμαργος, μονοκόμματος και ασυγκράτητος είναι πρόθυμος για το μεγάλο φαγοπότι. Είναι οι μεγάλες εταιρείες εξόρυξης πετρελαίου, χρυσού, ουράνιου, όσμιου, νικέλιου. Οι μεγαλοεκδότες που έγιναν μεγαλοεργολάβοι. Οι βιομήχανοι που βρήκαν ευκαιρία να στήσουν τον εργασιακό τους αρμαγεδώνα. Οι πολυεθνικές εταιρείες, οι εταιρείες παραγωγής και πώλησης όπλων. Και τέλος ο γάιδαρος, ο αθώος και ανυποψίαστος εργαζόμενος είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα, ο συνταξιούχος, ο αγρότης, ο καταστηματάρχης, ο βιοτέχνης. Δυο σαρκοφάγες κάστες που έχουν βάλει στόχο την φυτοφάγο κάστα. Οι αδίσταχτοι αιμοδιψείς και αχόρταγοι που τα θέλουν όλα δικά τους και εξυφαίνουν ακόμη και παγκόσμιο πόλεμο για να μην έχουν χασούρα. Αυτοί που θεωρούν ότι τα φυτοφάγα, ο παραγωγικός κόσμος καταναλώνει πολλά από τα πλούτη του πλανήτη και τα σαρκοφάγα δεν θα έχουν στο μέλλον υλικά να καρπωθούν. Γι’ αυτό στις κρυφές συνάξεις τους, στα απόμερα και ειδικά φυλασσόμενα ξενοδοχεία, καταστρώνουν σχέδια μείωσης του πληθυσμού της γης άλλοτε με πανδημίες, άλλοτε με ελεγχόμενα φάρμακα και τρόφιμα, άλλοτε με τον 3ο παγκόσμιο πόλεμο. Τα σαρκοφάγα και τα φυτοφάγα, με όλη τη σημασία της συμβολικής τους φύσης, που μάχονται ποιος στο τέλος θα επικρατήσει. Το σαρκοβόρο αρπαχτικό, το εγωκεντρικό και αδηφάγο που δεν αντιλαμβάνεται ότι ο γαλάζιος πλανήτης, στον οποίο όλοι μας είμαστε περαστικοί φιλοξενούμενοι, μπορεί να μας φιλοξενήσει όλους. Η μάνα γη, η τροφός της ανθρωπότητας, η Γαία που τίμησαν οι αρχαίοι λαοί και οι “απολίτιστες” φυλές, το μόνο που απαιτεί είναι να την σεβαστούμε. Να μην την ρυπαίνουμε, να μην την μολύνουμε, να της παίρνουμε όσα χρειαζόμαστε. Να μην είμαστε πλεονέκτες. Να μην σκεφτόμαστε μόνο το εφήμερο σαρκίο μας αλλά να μεριμνούμε και για τις επόμενες γενιές. Η Γη μας έχει να φροντίσει την επιβίωσης των φιλοξενουμένων της για εκατομμύρια ακόμη χρόνια!

Γαϊδούρι καλοκάγαθο, σαν αυτό που περιγράφει στο ποίημά του ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου και το διδαχτήκαμε στη Γ΄ τάξη του Δημοτικού οι πιο παλιοί, είναι ο Έλληνας εργαζόμενος και συνταξιούχος, ο ξωμάχος της ζωής. Αυτός φορτώθηκε το μεγάλο βάρος της ελληνικής κοινωνίας. Αυτός πληρώνει τους φόρους, πληρώνει τα ασφαλιστικά ταμεία, αποταμιεύει για τα παιδιά του, κινεί την εγχώρια αγορά. Υπηρετεί τη στρατιωτική του θητεία για την ασφάλεια της χώρας. Και οι αμαρτίες του λίγες. Τι ζήτησε δηλαδή; Μια δουλειά να ζήσει την οικογένειά του. Οι περισσότεροι δεν είναι βολεψάκηδες, δεν είναι οι κοπρίτες, όπως τους χαρακτήρισε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Κοπρίτισσα μπορεί να είναι η κόρη του! Αυτή χωρίς οικονομικό πρόβλημα, με υπερβάσεις και καταπατήσεις των νόμων του κράτους διορίστηκε στη βουλή.

Το γραφειοκρατικό σύστημα ανάγκασε τον μικρομαγαζάτορα να λαδώσει για να πάρει την άδεια λειτουργίας του μαγαζιού του. Το εργάτη να σταθεί στην ουρά του βουλευτή για να πάρει τηλέφωνο στον εργοστασιάρχη να του δώσει δουλειά. Την νοικοκυρά που σπουδάζει παιδιά να ζητήσει από τον πολιτικό να την βάλει καθαρίστρια στην τράπεζα. Το γονιό να παρακαλέσει τον υπουργό να βρει δουλειά των 800 Ε στο παιδί του με το μεταπτυχιακό και το διδακτορικό. Αυτές είναι οι αμαρτίες του γαϊδαράκου- πολίτη, που έφαγε το μαρουλόφυλλο.

Μας έσυραν, χωρίς να μας ρωτήσουν, αν και το σύνταγμα προβλέπει ότι για τόσο σοβαρά θέματα πρέπει να γίνεται δημοψήφισμα, στα δεσμά του ΔΝΤ, και επέβαλαν τα μέτρα του μνημονίου για να λάβουν τα δάνεια να ξεπεράσουμε την οικονομική κρίση. Όμως τα λεφτά του μνημονίου πήγαν σε τραπεζίτες και όχι στους πολίτες .Υποθήκευσαν την χώρα για να εξασφαλίσουν τις αποπληρωμές των δανειστών και όχι για να εξασφαλίσουν, όπως μας είπαν ψέματα πως «δεν υπήρχε σάλιο», “μισθούς και συντάξεις”. Η κυβέρνηση δανείζεται με ακριβά γραμμάτια παρέχοντας όλες τις εμπράγματες εγγυήσεις στους πιστωτές μας… Έτσι στο όνομα του χρέους της κεντρικής κυβέρνησης θυσιάστηκε ο δημόσιος τομέας… ενώ στο όνομα της σωτηρίας του χρηματοπιστωτικού μας συστήματος θυσιάστηκε ο ιδιωτικός τομέας… Γιατί, αν πάρουμε ότι τα μέτρα ήταν για να περιοριστεί το δημοσιονομικό έλλειμμα και είχαμε περιορισμούς στον δημοσιοϋπαλληλικό κλάδο, γιατί να ακολουθήσει ο εργασιακός αρμαγεδώνας, με χειρότερα μέτρα, στον ιδιωτικό τομέα;

Ο πρωθυπουργός στην συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ στις 26 Ιανουαρίου 2011 είπε: «Η δική μας πολιτική εγγυάται και προστατεύει τον αδύνατο». Η υποκρισία και η διαστρέβλωση της αλήθειας σε όλο της το μεγαλείο. Ως ελάχιστες εγγυήσεις και προστασία κυβερνητικής πολιτικής προς τους αδύνατους, πρέπει να θεωρείται η προσφορά στοιχειώδους στέγης, τροφής, πόσιμου νερού, εργασίας, εγγύησης της ασφάλειας και την κοινωνικής μέριμνας, της παιδείας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στα φτωχότερα στρώματα του πληθυσμού.

Η θέση του Γιώργου Παπανδρέου, ελάχιστη επαφή με την πραγματικότητα εμπεριέχει. Δυστυχώς, κάθε ημέρα που περνάει, αυτή η εξουσία και αυτή η κυβερνητική νομενκλατούρα, προκαλεί με πιο δυνατή φωνή την κοινή περί δικαίου λογική και αίσθημα. Αφού αφαίρεσε από τα λαϊκά εισοδήματα τα ελάχιστα χρήματα που εγγυούνταν την ελάχιστη αξιοπρεπή διαβίωση, προκαλεί σήμερα με δηλώσεις πως υλοποιεί κοινωνικά ευαίσθητη πολιτική. Η απάντηση που θα μπορούσε να έχει από κάποιο υπεύθυνο μέλος της κοινοβουλευτικής ομάδας, θα ήταν μόνο της μορφής: «“Σύντροφε” Πρόεδρε, προάγεσαι στην αφαίρεση απορρίπτεσαι στην πρόσθεση!» Όμως οι βουλευτές από λαϊκοί αντιπρόσωποι μετατράπηκαν σε κομματικά άψυχα στρατιωτάκια, με τα οποία παίζει τα παιγνίδια της η άρχουσα τάξη των οικονομικών αλεπούδων και λύκων.

«Τώρα μπορούμε να χτίσουμε την Ελλάδα που όλοι θέλουμε...» είπε ο πρωθυπουργός σε κάποιο άλλο σημείο του λόγου του ενώ είχε κλείσει την ομιλία του στο Υπουργικό Συμβούλιο με την ρήση του Martin Luther King: «I have a dream». Ένα όραμα λοιπόν για να χτίσουμε την Ελλάδα που όλοι θέλουμε. Αλλά η Ελλάδα του δικού μας οράματος είναι εντελώς αντίθετη της δικής τους. Εμείς θέλουμε μια Ελλάδα τίμια και δίκαια, ειρηνική και αξιοπρεπή, που να μη τη λοιδορούν τα άλλα κράτη. Που να σέβονται την ιστορία της και την προσφορά της στην ανθρωπότητα. Που θα αξιοποιεί το πλουσιότατο έμψυχο δυναμικό της και δεν θα το σπρώχνει στις άλλες χώρες. Οι πολιτικοί έχουν άλλο όραμα. Την Ελλάδα που θα είναι υποτελής στους δανειοδότες της για τα επόμενα 50- 100 χρόνια. Την Ελλάδα που διστάζει να εφαρμόσει τους διεθνείς κανόνες καθορισμού των ΑΟΖ για να εξασφαλίσει τους υδρογονάνθρακες του Αιγαίου, αφήνοντας ως γκρίζα ζώνη το Καστελόριζο. Την Ελλάδα που υποθήκευσε την εδαφική της ακεραιότητα, τον πλούσιο ορυκτό της πλούτο, τα νησιά της. Και μαθαίνουμε πως βγάλαμε σαν υποθήκη από το κρατικό θησαυροφυλάκιο τον χρυσό στο εξωτερικό. Διαβάζουμε στον τύπο: « Η κεντρική τράπεζα της χώρας έδωσε τα στοιχεία για τα αποθέματα χρυσού στο υπουργείο Οικονομίας, μετά από σχετική ερώτηση που υπέβαλε προς τον Γ. Παπακωνσταντίνου ο Κ. Αϊβαλιώτης στη Βουλή. Ο βουλευτής του ΛΑΟΣ σε νέα του ερώτηση αναφέρει ότι η απάντηση του υπουργείου ήταν ότι: α)τα διαθέσιμα αποθέματα και οι απαιτήσεις της Ελλάδας φτάνουν τους 147,5 τόνους χρυσού, β) οι ράβδοι χρυσού φτάνουν τους 112,4 τόνους. (Αυτός ο χρυσός απόμεινε μετά το ξεπούλημα που έκανε ο Σημίτης για να πάρει γραμμάτια- δηλαδή έδωσε χρυσάφι για να πάρει χαρτιά!;!;) Παράλληλα, διευκρινίζεται ότι “σημαντικό μέρος της ποσότητας αυτής φυλάσσεται σε Τράπεζες στο εξωτερικό για λόγους ιστορικούς”.» Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να απαντήσει ποιοι είναι οι ιστορικοί λόγοι, που επέβαλαν την φύλαξη σε τράπεζες του εξωτερικού…

Η τρόικα επιβάλει να πουλήσουμε όλη τη δημόσια περιουσία. Οι λύκοι μεριμνούν για το σινάφι τους. ΔΕΗ, λιμάνια, αεροδρόμιο, εθνικοί δρόμοι, ΟΠΑΠ στο σφυρί. Και ο γαϊδαράκος καλείται να πληρώσει προκαταβολικά με την αύξηση των διοδίων, τους δρόμους που… θα φτιάξουν οι Μπομπολαίοι, οι Μυτιληναίοι και όλα τα λοιπά αρπαχτικά. Για τα τυχερά παιγνίδια διαβάζουμε στον τύπο: «Μεγάλο παιχνίδια θα παιχτεί και με τα τυχερά παιχνίδια καθώς η απελευθέρωση είναι προς των πυλών. Η απόφαση του ΣτΕ να αμφισβητήσει το μονοπώλιο του ΟΠΑΠ και να στείλει την υπόθεση στο Ευρωδικαστήριο μετά από προσφυγή τριών βρετανικών εταιρειών, ανοίγει την όρεξη στους ντόπιους παίκτες. Για σκεφτείτε ότι πίσω από τους ξένους υπάρχουν και εγχώριοι αντιπρόσωποι όπως οι κ. Μπόμπολας, ο Κόκκαλης, ο Κοντομηνάς και θυμηθείτε τις συναντήσεις που είχαν αυτοί μεταξύ τους. Μέσα σ’ αυτό κλίμα, λοιπόν, ο αέρας της χώρας έχει αρχίσει να μυρίζει και πάλι… deals επιχειρηματιών με την κυβέρνηση για το μοίρασμα της πίτας.» Τα μέτρα του μνημονίου, που δήθεν επέβαλαν οι ξένοι, τα εκπόνησαν ελληνικά γραφεία με τις υποδείξεις των ελλήνων βιομηχάνων. Η εγχώρια ολιγαρχία του πλούτου είναι που υποβάλλει τα μέτρα του ΔΝΤ παντού και είναι αυτή που κερδίζει όπου πάει το ΔΝΤ. Μαζί με τους εκτός Ελλάδας συνεταίρους της. Τι κάνουν μεθοδευμένα έχοντας συνεργούς τους πολιτικούς; ● Απαξιώνουν κερδοφόρες δημόσιες επιχειρήσεις και μετά τις ιδιωτικοποιούν, διαμοιράζοντας τα ιμάτια του δημόσιου πλούτου μεταξύ τους και στο λιγότερο κόστος. ● Απαξιώνουν ολόκληρους τομείς της εθνικής οικονομίας, από τα περίπτερα και τις κατασκευές μέχρι την βιομηχανία ζάχαρης, ξύλου και μετάλλου και μετά έρχονται και αγοράζουν για ένα κομμάτι ψωμί. ● Δημιουργούν στρατιές ανέργων για να έχουν πάμφθηνο ντόπιο εργατικό δυναμικό, ανασφάλιστο και δεμένο με ατομικές συμβάσεις.

Καταγγέλλεται η ύπαρξη οργανωμένου σχεδίου από ξένους και ντόπιους συνεργάτες. Το χρέος της Ελλάδος, αντί να μειωθεί, συνεχώς μεγαλώνει. - Έφτασε η ώρα για το ξεπούλημα του ορυκτού πλούτου της χώρας με τις ευλογίες πολιτικών και των κατάπτυστων Μ.Μ.Ε. της Αθήνας.

Πληθαίνουν τα μηνύματα και τα δημοσιεύματα διαφόρων εφημερίδων για το θέμα των πετρελαίων που διαθέτει η χώρα μας.

Και όσο τα διαβάζουμε, εδραιώνεται σιγά – σιγά η εκτίμηση ότι πάμε σε σύντομο χρόνο για το ξεπούλημά μας.

Τα κοιτάσματα φυσικού αερίου που υπάρχουν στο Αιγαίο αποτελούν ασφαλώς την βασικότερη αιτία της χρεοκοπίας που οδηγείται η χώρα. Για τα πετρέλαια που υπάρχουν στον Αιγαίο στήθηκε οργανωμένο σχέδιο. Ομάδα ξένων, κυρίως αμερικανικών, εταιρειών με εγχώριους συνεργάτες έχουν έλθει ήδη σε επαφή με ανώτατους κυβερνητικούς παράγοντες και είναι έτοιμες να προχωρήσουν σε σύναψη συμβάσεων για έρευνα και συνεκμετάλλευση των πετρελαιοφόρων κοιτασμάτων που υπάρχουν στον Ελλαδικό χώρο, όπως αναφέρουν ασφαλείς πληροφορίες, με τον νέο φορέα έρευνας και παραγωγής υδρογονανθράκων που θα δημιουργηθεί. Στο Θριάσιο Πεδίο έχουν αρχίσει ήδη και στήνουν τα μεγάλα διυλιστήρια οι Βαρδινογιάννηδες και Σία. Η ίδια πλέον η τρόικα ομολογεί με τον πανικό της και τις ανήσυχες κινήσεις της για εξεύρεση άλλης λύσης στο ελληνικό οικονομικό πρόβλημα, ότι το μνημόνιο απέτυχε. Οι λύσεις που ακούγονται, είναι η επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, τα ευρωομόλογα, ο δανεισμός της χώρας για επαναγορά ομολόγων με ένα «κούρεμα» κάποιου ποσοστού και φυσικά η αναδιάρθρωση του χρέους, δηλαδή η επίσημη πτώχευση της χώρας.

Όλες αυτές οι προτάσεις γίνονται κυρίως από την πλευρά της ΕΕ, για τον απλούστατο λόγο ότι το μνημόνιο απέτυχε από τα πρώτα του κιόλας βήματα. Ήδη ακούσαμε από την ΕΕ να λένε ότι πρότειναν στον κ. Παπανδρέου από την αρχή, κατ’ ευθείαν την αναδιάρθρωση χρέους και εκείνος το απέρριψε.

Αλεπούδες με κουτοπονηριές και λύκοι έβαλαν στο μάτι τον γαϊδαράκο… Μα αυτός δεν θα αντιδράσει; Φίλοι μου, ο γάιδαρος του παραμυθιού μας δείχνει το δρόμο… Κλωτσιά στα αχαμνά, κλωτσιά στα οπίσθια θέλει ο λύκος και η αλεπού. Μπορούμε να ζήσουμε και χωρίς αυτούς… Οι πρόγονοι μας έδωσαν γραφή να φυλάξουμε αυτή τη χώρα. Να μην την παραδώσουμε σε κανέναν. Αυτή τη γραφή να εφαρμόσουμε… Κλωτσιά στα μούτρα των ανελέητων και απάτριδων σαρκοβόρων…

Θα κλείσω αυτό το άρθρο θυμίζοντάς σας το ωραίο ανάγνωσμα από το αναγνωστικό των ωραίων και ανέμελων χρόνων του Δημοτικού. Είναι το ποίημα του Ζαχαρία Παπαντωνίου “Ο Καημένος”:

« Στο λιβάδι ξεχασμένος

ένας γάιδαρος βοσκούσε·

τίποτ’ άλλο δε ζητούσε

ο καημένος.

Το χορτάρι του μασούσε

κι ήταν τρισευτυχισμένος

και το ξύλο λησμονούσε

ο καημένος.

Και την τύχη ευχαριστούσε,

που δεν ήταν φορτωμένος,

και τα δυο του αυτιά κουνούσε

ο καημένος.

Τους εχθρούς του συχωρούσε

κι ήτανε συχωρεμένος,

και τον κόσμον αγαπούσε

ο καημένος.

Το Θεό παρακαλούσε

για να μείνει εκεί δεμένος

και να βόσκει όσο θα ζούσε

ο καημένος. »