Γιατί ΔΕ θα φύγω…

Αντιγραφέας

Απόψε διάβασα την αρκετά συγκινητική μαρτυρία μιας παλιάς μου καθηγήτριας που πλέον μένει στο εξωτερικό μόνιμα. Ορμώμενη από την επικαιρότητα έκανε λόγο για τους λόγους που έφυγε από την Ελλάδα, και τον πόνο που πράγματι μας προκαλεί αυτός ο τόπος, ακόμη και από μακριά. Με πυροδότησε να γράψω τα παρακάτω λόγια, γιατί τις τελευταίες μέρες έχει μαυρίσει η ψυχή μου από τα τεκταινόμενα, και περισσότερο ακόμη έχει μαυρίσει από την ηττοπάθεια και την μοιρολατρία που διακρίνω γύρω μου.

Τον τελευταίο καιρό έχω αναρτήσει πολλά, πάρα πολλά ίσως, σχόλια, πολλούς συνδέσμους, πολλές οργισμένες δηλώσεις σχετικά με τα τεκταινόμενα. Καθηλωμένη καθώς είμαι πολλές ώρες της ημέρας μπροστά στον

υπολογιστή, είναι ο τρόπος μου να ξεσπάω όταν δεν μπορώ να είμαι στο Σύνταγμα.

Το Σύνταγμα. Πολλοί γνωστοί, φίλοι και συγγενείς μου έχουν εκφράσει τον σκεπτικισμό τους, τις αμφιβολίες του και τους φόβους τους σχετικά με "την πλατεία" και το/τα κινήμα/τα της. Ακόμη περισσότεροι, όσοι με γνωρίζουν δηλαδή καλά, απορούν που δεν έχω ήδη πάρει των ομματιών μου και δεν έχω επανεγκατασταθεί στο Λονδίνο. Στο κάτω κάτω, εκεί τα πτυχία μου αναγνωρίζονται, θα μπορούσα να είχα μια πανεπιστημιακή θέση, καλύτερες προοπτικές, κλπ, κλπ, κλπ. Και στο φινάλε, είμαι μισή Αγγλίδα κι έζησα εκεί τη μισή μου ζωή. Που τον βρήκα τόσο πατριωτισμό πια;

Χμμ. Πρωτίστως χρωστάω το μεγαλύτερο ευχαριστώ στη ΜΗΤΕΡΑ μου την Ελληνίδα. Γλώσσα μου έδωσε Ελληνική. Και ήταν ένας σφοδρός, κεραυνοβόλος, έρωτας ζωής μόλις, παιδάκι με μητρική (τότε) γλώσσα τα Αγγλικά, παλεύοντας να τα καταφέρω στην Α' Δημοτικού, συνειδητοποίησα ότι αν καταλάβαινες ορθογραφία, μπορούσες να καταλάβεις και τη σημασία της λέξης κι ας έμοιαζε άγνωστη. Σ' ευχαριστώ μαμά.

Πολλά μπορούσα ακόμη να γράψω γι' αυτή τη γλώσσα, για τα παιδικά μου χρόνια και πως αποτυπώθηκε ανεξίτηλα στην καρδιά μου η Ελλαδίτσα, αλλά παρεκτρέπομαι. Στο θέμα μου λοιπόν.

Επίσης έχω κουραστεί από το τροπάριο τύπου "καλά να πάθουμε, είμαστε μπανανία, είμαστε Τουρκόσποροι, παραξοδευτήκαμε και τώρα καιρός να συμμορφωθούμε, κλπ κλπ κλπ". Θα μου πείτε, εθελοτυφλείς;

Η συνέχεια >>> εδώ …

Όχι. Είμαστε λαός κατσαπλιάδων. Δεν το αρνούμαι. Είμαστε πνεύματα αντιλογίας και τα έχουμε κάνει μαντάρα, και ναι, έχουμε όλοι συμβάλλει σε αυτό, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, είτε ενεργά, είτε επειδή έτσι τα

βρήκαμε και δεν τα πολεμήσαμε. Ή, επειδή ναι μεν προσπαθήσαμε να τα πολεμήσουμε, αλλά με τον σταυρό στο χέρι βρήκαμε και τον μπελά μας και κάναμε κι εμείς τα στραβά μάτια. Σύμφωνοι.

Υπάρχει μια διαφορά. Τώρα που ήρθαν τα σκούρα, πολλοί από εμάς ξυπνήσαμε. Όχι όλοι, ούτε καν αρκετοί. Πολλοί είναι ακόμη βολεμένοι, πολλοί ελπίζουν μπας και γλιτώσουν τα χειρότερα, πολλοί ακόμη πιστεύουν

τις προπαγάνδες και την τρομολαγνεία που τους ταΐζουν περί χρεωκοπίας= καταστροφή και ότι η αστυνομία προστατεύει τον πολίτη.

Αλλά πολλοί ξυπνήσαν. Δεν ξέρω ποιά έκβαση θα έχει αυτή η περιπέτεια που ζούμε, δεν ξέρω με ποιόν τρόπο θα φτάσουμε στην αναγέννηση από τις στάχτες μας, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα έρθει εκείνη η στιγμή, και το

σίγουρο είναι ότι ΓΙΑ να έρθει κάποιοι από εμάς θα πρέπει να είμαστε μέρος της λύσης. Όχι της λύσης που προτείνει ο προδότης ο πρωθυπουργός και οι δοσίλογοι βουλευτές του, που έχουν πουληθεί ψυχή τε και σώματι

στα όποια Ευρωπαϊκά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα, ούτε της υποτέλειας και του αυτομαστιγώματος, ούτε της διαρκούς υπαρξιστικής ομφαλοσκόπησης.

Ποιάς λύσης; Θα σας πω ποιας λύσης. Της δύναμης να περπατήσουμε μέσα από την πυρά και όντως να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. Όπως κανουν όσοι ήδη πιστεύουν σ'αυτό που γίνεται στις πλατείες όλης της χώρας. Όπως κάνουν όλοι όσοι ακόμη πιστεύουν, με όνειρα στα μάτια τους, ότι το να δείξεις σε ένα παιδί πως να σκέφτεται για τον εαυτό του είναι έργο ιερό. Όπως κάνουν όλοι όσοι δεν αναλώνονται σε μεγαλεπήβολες κουβέντες και διαπιστώσεις, και δημόσιο αυτομαστίγωμα.

Την ερχόμενη εβδομάδα ταξιδεύω στο εξωτερικό για διεθνές συνέδριο. Μέρες τώρα αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να ελέγξω την αντίδρασή μου όταν ρωτηθώ ειρωνικά για τα συμβάντα εδώ, πως θα αντιμετωπίσω τον αναπόφευκτο σαρκασμό και τις προβλεπόμενες νουθεσίες από τους Ευρωπαίους συναδέλφους που θα συναντήσω. Ένα ξέρω. Ότι εγώ δεν θα ντραπώ να πω "είμαι Ελληνίδα" και ότι δεν θα θεωρήσω ότι είμαστε "Τουρκοβαλκανομεσογειακος λαός με ψευδαισθήσεις αρχαιοελληνικού πολιτισμού" όπως ακούστηκε από ομογενή.

Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω τα περί Fallmerayer και φυλετικής αγνότητας γιατί πολύ απλά, αυτά τα θεωρώ (επικίνδυνες) μπούρδες. Δεν έχει τη παραμικρή σημασία αν έχουμε 100% ή 0% DNA των αρχαίων ημών

προγόνων. Σημασία έχει άλλο. Ότι έχουμε την γλώσσα και τον πολιτισμό που μας κληροδότησαν. Δεν τα τιμήσαμε, δεν τα προσέξαμε, δεν τα αξιοποιήσαμε, δεν μάθαμε από αυτά. Αλλά είμαστε οι (άξιοι ή ανάξιοι) θεματοφύλακές τους. Κάτι που σημαίνει ότι έχουμε όλα τα εφόδια που χρειάζονται για να λεγόμαστε Έλληνες και να αναγεννηθούμε από τις στάχτες μας. Μέσα σε λιγότερο από μήνα ξαναστήσαμε Εκκλησία του Δήμου στο κέντρο της Αθήνας. Μου λέτε πολλοί, ότι είναι φαύλο, καταδικασμένο στην μοιραία εντροπία. Δεν νομίζω. Για κάθε τεμπέλικο καλόπαιδό που πίνει φραπέ και αναλώνεται στα λαϊφστάϊλ, υπάρχει ένας αποφασισμένος που

αναζητά ένα καλύτερο αύριο σ' αυτόν τον τόπο της ομορφιάς και των δακρύων. Για κάθε "κυρία Κοκοβίκου" υπάρχει μια Κυρία που είτε βρίσκεται σε μια σχολική αίθουσα και παλεύει να ανοίξει μυαλά, είτε μια Μητέρα που

κάνει το ίδιο με τα παιδιά της. Για κάθε χοντρομπαλά πουλημένο συνδικαλιστή υπάρχει ένας Άντρας που κάνει το ίδιο και παλεύει να μάθει την αξιοκρατία στα παιδιά του. Και όσο για τους πιο παλιούς - πόσοι από αυτούς πάλεψαν για κάτι πολύ καλύτερο από αυτό το οποίο τελικά κληροδότησαν σε εμάς τους νεώτερους;

Πολύ αισιόδοξη, ρομαντική και ουτοπίστρια, ε;

Ίσως. Αλλά ξέρετε, πως γίνεται κι έχω συναντήσει τέτοιους ανθρώπους; Πως γίνεται κι είμαι τόσο ευλογημένη να έχω βρει τέτοιους ανθρώπους στην καθημερινότητά μου; Μόνο εγώ τα βλέπω;

Ναι, μειοψηφία. Αλλά τις Θερμοπύλες τις κράτησαν 300. Την Επανάσταση την ξεκίνησαν θύλακες και ομάδες Ελλήνων που (quelle surprise) σφάζονταν ΚΑΙ μεταξύ τους. Αλλιώς θα λεγόμουν Φατιμά.

Όπως και να'χει, ο τροχός θα γυρίσει. Μπορεί να μην σταματήσουμε τον ΓΑΠ στην ανεξέλεγκτη και καταστροφική πορεία. Μπορεί και οι επόμενοι να είναι πουλημένοι, ή και πιο επικίνδυνοι, και οι βολεψάκηδες να παραμείνουν βολεψάκηδες. Μπορεί να δούμε πολύ χειρότερες σκηνές στο Σύνταγμα. Αλλά αυτό θα συμβεί ΜΟΝΟ αν όσοι από εμάς ΔΕΝ ανήκουμε σ'αυτή τη συνομοταξία συνεχίσουμε να είμαστε ηττοπαθείς, ή αν παρατήσουμε τα όπλα και κλειστούμε στα καβούκια μας ξανά, τώρα που επιτέλους βγήκαμε απ' αυτά. Ποια όπλα; Την παιδεία, την κριτική σκέψη και την αξιοκρατία, φυσικά. Πως; Αργά, επώδυνα, και αποτελεσματικά. Χτίζουμε, σμιλεύουμε συνειδήσεις, και τα παιδιά είναι το μέλλον μας. Οι σαστισμένοι μας συμπολίτες επίσης. Δεν θα προτείνω μεγαλεπήβολα σχέδια και λύσεις γιατί το μόνο που φέρνουν είναι αμπελοφιλοσοφίες της κακιάς συμφοράς. Αλλά δηλώνω ότι εγώ ΔΕΝ θα φύγω, ΔΕΝ θα λιποτακτήσω, τώρα που η χώρα μου πεθαίνει. Κάποιος πρέπει να είναι εδώ να την ξαναχτίσει, και φυσικά δεν μιλάω για τον εαυτό μου, αλλά για όλους από εμάς, όσοι έχουμε κάτι να δώσουμε σε ένα ομορφότερο αύριο. Θα είναι δύσκολα, οδυνηρά, θα κλάψουμε πολύ ακόμη μέχρι να γυρίσει ο ήλιος. Αλλά η μεγαλύτερη επανάσταση απ' όλες είναι η επανάσταση των συνειδήσεων. Είτε στις πλατείες, είτε στα σπίτια, είτε στις σχολικές αίθουσες.

ΚΙ εγώ θα είμαι μέρος αυτού γιατί αν δεν το κάνω, μόνο τότε θα ντρέπομαι να λέγομαι Ελληνίδα.

Γιατί όπως είπε ο αείμνηστος Καζαντζάκης: "Ν’ αγαπάς την ευθύνη. Να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω." Και είτε είμαι ουτοπίστρια, είτε είμαι ρομαντική, είτε είμαι ηλίθια, εγώ σ 'αυτό πιστεύω και με γνώμονα αυτό ζω. Και γι' αυτό θα μπαστακωθώ εδώ για όσο χρειαστεί, ότι και να συμβεί. Τέρμα οι αμπελοφιλοσοφίες, οι μοιρολατρίες, οι αέναες διαπιστώσεις και το δημόσιο αυτομαστίγωμα. Αν έχετε τέτοια διάθεση εξακολουθείτε να είστε μέρος του προβλήματος. Εγώ θα συνεχίσω να χτίζω την πυρά του Φοίνικα.