Κύριοι, αυτός είναι ο πολιτισμός μας!

Σπυριδούλα

Στο νοσοκομείο «Παίδων» σε κρίσιμη κατάσταση εξακολουθεί να νοσηλεύεται από την Παρασκευή το δεκατριάχρονο κοριτσάκι από την Αλβανία το οποίο περιέλουσε το σώμα του με νέφτι και αυτοπυρπολήθηκε σε μία προσπάθεια να βάλει τέλος στη ζωή του.

Τραγικό, είπαν πολλοί. “Την κορόιδευαν τα άλλα παιδιά στο σχολείο”, ήταν ο τίτλος άρθρου σε απογευματινή εφημερίδα. Κύριοι, αυτός είναι ο πολιτισμός μας, λέω εγώ. Η Μεγάλη Ελλάδα των Μεγάλων Ιδεών και των Μεγάλων Φιλοσόφων, η πιο φιλόξενη χώρα του κόσμου, η μόνη που στο λεξικό της έχει τη λέξη “φιλότιμο”, μια χώρα που κάνει τα παιδιά θύματα ρατσιστικής βίας.

Όχι, δεν έχυσε κανείς το νέφτι πάνω στο σώμα της μικρούλας, κάποιοι όμως άναψαν το σπίρτο. Και αυτοί οι κάποιοι δεν είναι άλλοι από εμάς, από την κοινωνία που εμείς φτιάξαμε. Μια κοινωνία που δεν έμαθε ποτέ να δέχεται και να αγκαλιάζει το διαφορετικό και αποφασίζει να το ονομάσει ξένο. Πας μη Έλλην, βάρβαρος έλεγαν οι αρχαίοι ημών και ήταν το μόνο που σταθήκαμε άξιοι να κρατήσουμε από την σοφία τους.

Είναι γεγονός, πως τα τελευταία χρόνια, το φαινόμενο της μετανάστευσης στην Ελλάδα παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις. Μεγαλύτερα θύματα, τα παιδιά. Τα παιδιά που πρέπει να προσαρμοστούν σε μια νέα πραγματικότητα, να μάθουν μια καινούρια γλώσσα, να κάνουν νέους φίλους, να πάνε σε ένα σχολείο που πιθανότατα δεν θα τους φερθεί ποτέ σαν σε ίσους.

Η θυματοποίηση αυτών των παιδιών ξεκινάει μέσα από τα δικά μας φιλόξενα, ελληνικά σπίτια. Εκεί όπου οι γονείς πολλές φορές αντιμετωπίζουν τους μετανάστες σαν μιάσματα που ήρθαν για να μολύνουν την δική μας αμόλυντη ζωή. Σαν τους κακούς λύκους του παραμυθιού που ήρθαν στη χώρα μας για να μας κλέψουν, να μας σκοτώσουν, να μας πάρουν τις δουλειές. Όσο για τα παιδιά, με την σκληρότητα που πάντα τα διακρίνει, καταλήγουν να γίνονται οι πιο σκληροί πολέμιοι στο προαύλιο του σχολείου όσων δεν έχουν το ίδιο χρώμα, δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα ή πιστεύουν σε έναν άλλο Θεό. Απομονώνουν τον “ξένο” και τον κάνουν να αισθάνεται ένοχος για αυτό που είναι, μην καταλαβαίνοντας ότι το να διαφέρεις δεν είναι έγκλημα αλλά ένα μικρό θαύμα.

Μέσα από το σπίτι ξεκινάνε όλα και συνεχίζονται μέσα στις σχολικές τάξεις. Δουλειά και καθήκον γονιών και δασκάλων είναι να μάθουν στα παιδιά μας να είναι πάνω απ’ όλα άνθρωποι. Να τους διδάξουν την αγάπη, την εμπιστοσύνη, τον αλτρουισμό και το ότι όλοι είμαστε ίση μπροστά σε μια ανώτερη δύναμη, όπως και αν την ονομάζει ο καθένας αυτή. Θεό, ή Βούδα, ή Αλλάχ που λέει και το τραγούδι.

Πολιτισμός είναι, όχι να είσαι μορφωμένος, όχι ο Παρθενώνας που έχεις να επιδείξεις, όχι μια καλή δουλειά ή η όποια αναγνώριση στην κοινωνία. Πολιτισμός είναι να σέβεσαι και να εκτιμάς τον διπλανό σου, όποιος και αν είναι. Έζησα ένα χρόνο στην Αγγλία και είδα πως όσο με σεβόταν ο Άγγλος, άλλο τόσο με σεβάστηκε ο Ισπανός, ο Ελβετός, ο Ινδός, ο Ταϊβανέζος, ο Γκανέζος, ο Ιάπωνας, ο Πακιστανός, ο Βούλγαρος και ο Νιγηριανός. Εκεί είδα ακόμα πιο καθαρά πόσο υστερεί ο πολιτισμός μας. Όταν μοιράζονταν μαζί μου το φαγητό τους, φορώντας χωρίς ντροπή τα παραδοσιακά ρούχα τους και σε αντάλλαγμα το μόνο που ζητούσαν ήταν τζατζίκι και να τους μάθω πως χορεύεται ο Ζορμπάς!

Ίσως, αν μπορέσουμε να δούμε όλους τους ανθρώπους με τα μάτια της καρδιάς, χωρίς να διαχωρίζουμε την καταγωγή, το χρώμα ή την γλώσσα, ίσως τότε να γίνουμε πολιτισμένοι. Ίσως τότε κάποια παιδιά να μην ντρέπονται να πάνε στο σχολείο, να μην κάθονται μόνα τους, φοβισμένα σε μια άκρη περιμένοντας την ώρα που θα κρυφτούν κάτω από το πάπλωμά τους για να ονειρευτούν ότι τρέχουν στο προαύλιο με τους συμμαθητές τους χωρίς να είναι δακτυλοδεικτούμενα και υπόλογα για την καταγωγή τους. Ίσως τότε μπορούμε να υπερηφανευόμαστε για την κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοί μας. Ας μην ξεχνάμε πως κάποτε οι μετανάστες ήμαστε εμείς… Ας μην ξεχνάμε πως για ακόμα μια φορά είμαστε μετανάστες και εμείς….