Αιδώς Έλληνες, έφτασε η ώρα να χαθούμε ή να σωθούμε…

[[ δαμ- ων ]]

Αφορμή σήμερα θα πάρουμε από ένα περιστατικό που αναφέρει ο Όμηρος στην Ιλιάδα. Οι Τρώες είχαν κάνει επίθεση στο στρατόπεδο των Αχαιών, που είχαν οπισθοχωρήσει πανικόβλητοι. Και σίγουρα θα γνώριζαν την ήττα και θα γύριζαν ντροπιασμένοι πίσω στην πατρίδα, όσοι φυσικά γλύτωναν από το ξίφος των ανδρών του βασιλιά Πρίαμου. Μα τότε μίλησε η καρδιά του Αίαντα του Τελαμώνιου, που εγκαρδίωσε τους Έλληνες. Τους κέντρισε στο ευαίσθητο σημείο: στο φιλότιμο του Έλληνα! Και ο Αίας είχε πολύ φιλότιμο μέσα του! (μας έχει δοθεί η ευκαιρία και το αναλύσαμε σε άρθρο με 5 συνέχειες τον Αύγουστο και Σεπτέμβριο του 2009).

Απευθύνθηκε στους συμπολεμιστές του με τα λόγια που βγαίνουν μέσα από τους στίχους του Όμηρου:

[[ Εγκαρδίωνε κι ο Αίαντας τους φίλους απ’ την άλλη:

«Ντροπή, Αργείοι• έφτασε η ώρα να χαθούμε

ή να σωθούμε το κακό διώχνοντας απ’ τα πλοία.

Ελπίζετε, αν ο Έκτορας τα πλοία μας πατήσει,

στη γη του με τα πόδια του καθένας θα φτάσει;

Δεν ακούτε τον Έκτορα πως όλους εμψυχώνει

να κάψουν τα καράβια μας πως όλους ερεθίζει;

Δεν τους φωνάζει για χορό, τους λέει να πολεμήσουν.

Σκέψη καλύτερη για μας και γνώμη δεν υπάρχει

από κοντά να σμίξουμε τη δύναμη, τα χέρια.

Ας χαθούμε καλύτερα για πάντα ή να ζούμε

παρά να στραγγιζόμαστε χρόνια μέσα σε μάχες

έτσι μπροστά στα πλοία μας από κατώτερούς μας.»

Έτσι είπε και ξεσήκωσε αντρεία στον καθένα. ]] (Όμηρος, Ιλιάδα, ραψ. Ο΄, 501- 514)

«Αἰδώς Ἀργεῖοι»: βροντοφώναξε ο Αίας. Και την “αιδώ”, την ντροπή, οι πρόγονοί μας σε όλους τους αιώνες, από την μυθική εποχή μέχρι την εποχή των πατεράδων μας, την είχαν σαν ηθικό κόσμημα, την είχαν σαν αρετή! Η αιδώς και η δίκη (δικαιοσύνη) ήσαν τα δώρα του Δία στην ανθρωπότητα, όπως μας αναφέρει ο Πλάτωνας, για να μην αφανιστεί. Όπως μας λέει ο Αθηναίος φιλόσοφος στο έργο του “Πρωταγόρας”, για να μην αφανίζονται οι άνθρωποι από τα θηρία, ο Δίας τους συγκέντρωσε σε πόλεις. Εκεί για να μπορέσουν να επιβιώσουν χωρίς αναταραχές, τους έστειλε με τον αγγελιοφόρο του Ερμή την αιδώ και τη δικαιοσύνη για να αποτελέσουν τα κοσμήματα των πόλεων και τη βάση των θεσμών!

Η συνέχεια >>> εδώ …

Ας δούμε, όμως, καλύτερα αυτό το απόσπασμα: «Για την εξασφάλιση της τροφής τους οι τεχνικές τους ικανότητες παρείχαν αρκετή βοήθεια• ήταν όμως ανεπαρκείς στον πόλεμο με τα θηρία. Γιατί δεν είχαν ακόμη την πολιτική τέχνη, μέρος της οποίας είναι η πολεμική. Επιδίωκαν λοιπόν να συγκεντρωθούν και να εξασφαλίσουν τη σωτηρία τους χτίζοντας πόλεις. Όταν όμως συγκεντρώνονταν όλοι μαζί, αδικούσαν ο ένας τον άλλον, επειδή δεν κατείχαν την πολιτική τέχνη• σκόρπιζαν έτσι, πάλι, και αφανίζονταν. Ο Δίας, λοιπόν, επειδή φοβήθηκε για το γένος μας, μήπως εξαφανιστεί όλο, στέλνει τον Ερμή να φέρει στους ανθρώπους την αιδώ και τη δικαιοσύνη, για να αποτελούν κοσμήματα για τις πόλεις και τους θεσμούς που στερεώνουν τη φιλία. Ρωτάει λοιπόν ο Ερμής το Δία με ποιον τρόπο θα δώσει τη δικαιοσύνη και την αιδώ στους ανθρώπους: «να μοιράσω και αυτές όπως μοιράζουν τις τέχνες;» Τις έχουν μοιράσει με τον εξής τρόπο: ένας που κατέχει την ιατρική τέχνη, είναι αρκετός για πολλούς συμπολίτες του, το ίδιο και οι άλλοι δημιουργοί. Τη δικαιοσύνη λοιπόν και την αιδώ, έτσι να τις τοποθετήσω ανάμεσα στους ανθρώπους ή να τις μοιράσω σε όλους; Σε όλους, είπε ο Δίας, και όλοι να έχουν μερίδιο. Γιατί δε θα υπήρχαν πόλεις, αν συμμετείχαν λίγοι σ’ αυτές, όπως στις άλλες τέχνες. Και, βέβαια, να θέσεις εκ μέρους μου νόμο, εκείνον που δεν μπορεί να συμμετέχει στην αιδώ και τη δικαιοσύνη να τον σκοτώνουν ως αρρώστια της πόλης.» (Πλάτωνας, “Πρωταγόρας”, 322Β- D)

Ρητή η παρακαταθήκη του Δία, λοιπόν, στους ανθρώπους. Χωρίς εντροπή, χωρίς σεβασμό του ενός προς τον άλλο, χωρίς συστολή, αλλά και τάξη, νόμο και δίκαιο, πολιτείες και οργανωμένες κοινωνίες δεν μπορούν να υφίστανται. Η αιδώς και η δικαιοσύνη είναι η συνεκτική ύλη των πολιτών για να αποτελέσουν τις πολιτείες και τις κοινωνίες.

Η αιδώς είναι για τους αρχαίους μια έννοια σύνθετη, που το σημασιολογικό της περιεχόμενο δεν μπορεί να αποδοθεί στα νέα ελληνικά με μια λέξη. Είναι η ηθικότητα, η ηθική συνείδηση, ο σεβασμός στους νόμους (κυρίως στους άγραφους), το φιλότιμο, ο αυτοσεβασμός. Γενικά εκφράζει το συναίσθημα της ντροπής που νιώθει ο άνθρωπος για κάθε πράξη του που αντιβαίνει στον καθιερωμένο ηθικό κώδικα του κοινωνικού του περιβάλλοντος. Κι αυτή η “ντροπή” πλησιάζει περισσότερο προς την έννοια του σεβασμού και της σεμνότητας χωρίς να έχει σχέση με ενοχές και τύψεις. Ο λαός μας, που αντιλαμβανόταν με πολλή λεπτότητα την έννοια “αιδώς”, την απέδιδε με τη λέξη “τσίπα” (λεπτή κρούστα), που ξέρομε πόσο εύκολα μπορεί να σπάσει. Τον δε αναιδή απλά τον αποκαλούσε “ξετσίπωτο”, ενώ για το άδικο ήταν βέβαιος ότι ποτέ δεν ευλογείται. Αναίσχυντες και άδικες πράξεις σπίλωναν το όνομα και αμαύρωναν το πρόσωπο.

Η αιδώς βασικά εκφράζει το αίσθημα που έχει κάποιος έναντι του όσιου και του ιερού. Επειδή ο Αίας ανήκει στην ομηρική εποχή, να τονίσουμε εδώ ότι σ’ αυτή την εποχή η αιδώς καθόριζε τη συμπεριφορά του ανθρώπου προς τους συνανθρώπους του! Η ισχυρότερη ηθική δύναμη που γνωρίζει δεν είναι ο φόβος προς τον θεό, αλλά ο σεβασμός προς την κοινή γνώμη των συνανθρώπων του, που ρυθμίζεται και καθορίζεται από την κυριαρχία της αιδούς.

«Αιδώς του κάλλους ακρόπολις.» είπε ο Μένανδρος, για να προσθέσει αργότερα: « Πας ερυθριών χρηστός είναι μοι δοκεί.» Η “αιδώς” είναι η αρετή εκείνη που μας κάνει να κοκκινίζουμε, όταν αισθανόμαστε πως κάνουμε κάτι από αυτά που δεν πρέπει, ότι αντιβαίνουμε τους ηθικούς νόμους, που μπορεί να είναι άγραφοι, αλλά έχει θεσπίσει το ανώτερο στοιχείο εντός μας, η ψυχή.

Η δίκη (δικαιοσύνη) για τους αρχαίους Έλληνες έκφραζε την ηθική αρετή που εμπνέει τον απόλυτο σεβασμό των δικαιωμάτων του άλλου και την απόδοση του δίκαιου. Θεωρούνταν μέγιστο αγαθό για την ψυχή: «Η δικαιοσύνη είναι το μεγαλύτερο αγαθό για την ίδια την ψυχή και η ψυχή πρέπει να κάνει τα δίκαια» (Πλάτωνας, “Πολιτεία”, 612 Β) Έτσι, η δίκη είναι το συναίσθημα της δικαιοσύνης, η αντίληψη του δικαίου και του άδικου, ο σεβασμός των γραπτών νόμων και των δικαιωμάτων των άλλων.

Η αιδώς και η δίκη κρατούν δεμένους ψυχικά τους ανθρώπους, ώστε αυτοί να μην συγκρούονται, με αποτέλεσμα να αποφεύγεται και να προλαμβάνεται η αδικία κι έτσι να μη διαταράσσεται η ομαλή συμβίωση, να διασφαλίζεται η συνοχή του συνόλου, να διατηρείται ισορροπία και να επικρατεί ευταξία στην οργανωμένη κοινωνία. Η αιδώς λοιπόν και η δίκη αποτελούν τη βάση της κοινωνικής συμβίωσης και την προϋπόθεση για την ανάπτυξη του πολιτισμού. Ο Δίας τις κατένειμε κατά τον ίδιο τρόπο σε όλους τους ανθρώπους. Ο Δίας για τους αρχαίους συμβόλιζε το Νου, την Παγκόσμια Διάνοια. Σε κάθε ανθρώπινο νου, που είναι συστατικό της ψυχής, έχει βάλει, σαν κόσμημα της ψυχής, σαν πετράδια της ανθρώπινης αρετής την αιδώ και τη δικαιοσύνη.

Η αιδώς και η δίκη μοιράζονται σε όλους τους ανθρώπους. Όμως αυτό δε σημαίνει και ότι τις αφήνουν να αναδυθούν όλοι, γιατί ενδέχεται να υπάρχουν κάποιοι που δε θέλουν να τις αφήσουν, παρόλο που τις κατέχουν. Έτσι μπορούμε να εννοήσουμε ότι επαφίεται στην ελεύθερη βούληση του ανθρώπου να βγάλει στην επιφάνεια του είναι του και να τα κάνει τρόπο ζωής τα δώρα του Δία. Δεν αρκεί η προσφορά του θεού, αλλά απαιτείται επιπλέον και εσωτερικός αγώνας και προσπάθεια του ανθρώπου για την ανάδυση των παραπάνω αξιών. Επομένως όλοι οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα και την υποχρέωση να αφήσουν να εκδηλωθεί η αιδώς και η δίκη. Όμως για αυτό χρειάζεται και η προσωπική τους προσπάθεια. Η αιδώς και η δίκη κατοχυρώνουν την αξιοπρέπεια του ατόμου, γιατί το εμποδίζουν να παραδοθεί στο χάος των παρορμήσεων του. Παράλληλα αποτελούν την τροχοπέδη στις εγωιστικές τάσεις του, την ιδιοτέλεια, τη μισαλλοδοξία, την επιθετικότητα, την απληστία, και τονώνουν σε αυτό τις ηθικές εκείνες δυνάμεις που συντελούν στην εμπέδωση της κοινωνικής αρμονίας και της πολιτικής ενότητας. Αυτός ακριβώς είναι ο λόγος για τον οποίο οι δύο αυτές αρετές χαρακτηρίζονται από το Δία ως «πόλεων κόσμοι τε και δεσμοί φιλίας συναγωγοί».

Όποιος εμποδίζει την ανατολή αυτού του διπλού ήλιου, επικρατεί στη ζωή του ηθικό σκοτάδι, που διαχέεται στο περιβάλλον γύρω του. Η ζωή του διέπεται από ιδιοτέλεια, απληστία, ανηθικότητα. Ο άνθρωπος αυτός είναι άδικος και αναιδής. Γι αυτό ο Κεινίας είπε: «Οι τρείς αιτίες που κάνουν τον άνθρωπο να αδικεί είναι η φιληδονία (σωματικές απολαύσεις), η πλεονεξία (υλικές απολαύσεις) και η φιλοδοξία». Όταν λείψουν από τη την ανθρωπότητα η αιδώς και η δικαιοσύνη, είναι να πεις: «Μηκέτ’ έπειτ’ ώφελλον εγώ πέμπτοισι μετείναι ανδράσιν» [Μακάρι εγώ ανάμεσα στου πέμπτου γένους τους ανθρώπους να μην ήμουν] (Ησίοδος, “Έργα και Ημέρες”, 174), γιατί τότε: «τα δε λείψεται άλγεα λυγρά θνητοίς ανθρώποισι, κακού δ’ ουκ έσσεται αλκή» [μόνο οι πόνοι οι θλιβεροί θα απομείνουν στους θνητούς ανθρώπους, κι από το κακό δε θα υπάρχει προφύλαξη]. Ας δούμε όμως καλύτερα αυτό το απόσπασμα από τον Ησίοδο:

«Διόλου δε θα τιμάται ο πιστός στον όρκο του, ο αγαθός,

ο δίκαιος, μα του κακού το δράστη θα τιμήσουν πιο πολύ και τον ακόλαστο.

Στη βία των χεριών το δίκαιο κι η ντροπή θα είναι,

ο άντρας ο κακός θα βλάπτει τον καλύτερο,

θα τον κατηγορεί με λόγια διεστραμμένα, δίνοντας κι από πάνω όρκο.

Ο φθόνος χαιρέκακος, κακόγλωσσος, στην όψη μισητός,

θα συνοδεύει όλους τους ταλαίπωρους ανθρώπους.

Και τότε προς τον Όλυμπο απ’ τη γη με τους πλατιούς τους δρόμους,

αφού σε άσπρα πέπλα το ωραίο σώμα τους καλύψουνε,

θα παν να σμίξουνε με των αθανάτων το γένος, τους ανθρώπους αφήνοντας,

η Αιδώς και η Νέμεση. Και μόνο οι πόνοι οι θλιβεροί θα απομείνουν

στους θνητούς ανθρώπους. Κι απ’ το κακό προφύλαξη δε θα υπάρχει.» (Ησίοδος, “Έργα και Ημέρες”, 190- 201)

Ο Δίας διαβλέποντας την κατάπτωση του ανθρώπου όταν δεν έχει την αιδώ και την δικαιοσύνη δίνει αυστηρή εντολή στον Ερμή: «Και νόμον γε θες παρ’ εμού τον μη δυνάμενον αιδούς και δίκης μετέχειν κτείνειν ως νόσον πόλεως». Με νόμο από τον πατέρα θεών κι ανθρώπων, όποιος δεν μετείχε στις δύο αυτές βασικές θείες αρετές, έπρεπε να θανατώνεται, επειδή αποτελούσε αρρώστια για την πόλη!

Σήμερα η κοινωνία μας νοσεί βαρύτατα. Η πολιτεία πάσχει από «νόσον ανίατη», από μεταστατικό καρκίνο που έχει επεκταθεί με ραγδαίο ρυθμό! Όλος ο πλανήτης έχει μολυνθεί από τη νόσο! Κι όλα αυτά γιατί έχουν εκλείψει η αιδώς και η δικαιοσύνη. Κερδοσκόποι αναίσχυντοι με στέμμα την αδικία κάνουν γενοκτονίες. Πολιτικοί αισχροί, βουτηγμένοι στην παρανομία και στη λαμογιά σύρουν τους πολίτες τους στην εξαθλίωση προωθώντας την παγκόσμια δικτατορία, όπου 2000 άτομα σε όλον τον κόσμο θα τυραννούν τα δισεκατομμύρια του πληθυσμού της γης με δικαίωμα πάνω τους για ζωή ή θάνατο. Κυνικά ο Πόντιος Πιλάτος του Κυπριακού, ο ωμός ανθέλληνας Χένρυ Κίσινγκερ, μας προϊδεάζει αυτές τις μέρες για τον επικείμενο μεγάλο (παγκόσμιο) πόλεμο, όπου έχει ήδη στέψει και τον νικητή, τις ΗΠΑ, οι οποίες θα εξασφαλίσουν την κυριαρχία επί όλων των κατοίκων του πλανήτη ελέγχοντας τα τρόφιμα, τις πρώτες ύλες και όλες τις ενεργειακές πηγές. Οι υποτελείς φυτοζωούντες πρέπει να αισθάνονται μεγάλη χαρά που θα υπηρετούν τη Νέα Τάξη!

Στην πατρίδα μας τα τελευταία χρόνια γινόμαστε καθημερινά θεατές ενός θεάτρου του παραλόγου από προδότες πολιτικούς, καναλάρχες και πληρωμένους δημοσιογράφους. Παγκοσμιοποιημένοι οικονομικοί εγκληματίες σε συνεργασία με τους νεόκοπους ντόπιους μαυραγορίτες έχουν πέσει σαν τις ύαινες στο μισοπεθαμένο πτώμα της Ελλάδας. Μιας Ελλάδας, που εθισμένη στην Εβραιοχριστιανική ιδεολογία, περιμένει να πεθάνει προσμένοντας την μελλοντική της ανάσταση. Προφανώς όχι μετά από τρεις μέρες ή έστω μετά τρία χρόνια. Μετά από τρεις αιώνες!

«Δεν ξέραμε την πραγματική κατάσταση της χώρας», δήλωσε ο πρώην Πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ! Ουσιαστικά ομολόγησε ότι ανέλαβε τα ηνία της χώρας, κυβέρνησε τον τόπο, χωρίς να ξέρει προς τα πού πάει το σκάφος! Και το τσάκισε οδηγώντας το όχι στην Ιθάκη, που είχε υποσχεθεί, από το Καστελόριζο, αλλά κατευθείαν στα βράχια! Μερικές μέρες πριν είχε παραδεχτεί ο υπουργός του και σημερινός επίσης υπουργός του δοτού Παπαδήμου- που μας τον επέβαλαν τα ξένα κέντρα για να συνεχίσει το έργο της άνευ όρων παράδοσης στην ακόρεστη όρεξή τους- ο Μ. Χρυσοχοϊδης: «Ο Παπανδρέου κι εμείς καταστρέψαμε την χώρα».

Ο κατ’ εξοχήν υπεύθυνος για το χάος και την καταστροφή που έφερε στη χώρα και στον λαό μέσα σε λιγότερο από δύο χρόνια, ο Γ. Παπανδρέου, είχε το επαίσχυντο θράσος να δηλώσει υπερήφανος για τη μάχη που έδωσε προκειμένου να μην χρεοκοπήσει η χώρα! Ο άνθρωπος που εξαπάτησε συνειδητά έναν ολόκληρο λαό, προκειμένου να γίνει Πρωθυπουργός! Αυτός ο ξεφτίλας που εξελέγη με το «λεφτά υπάρχουν»- αν και ο Προβόπουλος τον είχε προϊδεάσει για την δεινή θέση μας- αυτός ο πολιτικός απατεώνας, που δήλωνε ότι θα έδινε αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις και ότι θα ξαναέφερνε το χαμόγελο και την αισιοδοξία στα χείλη των Ελλήνων, προκαλεί περισσότερο, λέγοντας ότι αισθάνεται υπερήφανος! Εμείς θα ερμηνεύσουμε την υπερηφάνεια του ως: Υπερήφανος για την φτώχεια και την εξαθλίωση που προκάλεσε στον ελληνικό λαό. Υπερήφανος πού μαζί με το δημόσιο χρέος, αύξησε τα λουκέτα στα μαγαζιά, την ανεργία και τις αυτοκτονίες των Ελλήνων. Υπερήφανος που διέσυρε τη χώρα και τους Έλληνες, λέγοντας στα διεθνή φόρα ότι κυβερνά μια διεφθαρμένη χώρα.

Την ώρα, που όταν εξελέγη Πρωθυπουργός, είχε την δυνατότητα να πάρει δάνεια με ελάχιστο επιτόκιο, λες και οδήγησε επίτηδες την χώρα στο έλεος των κερδοσκόπων, μαζί με το διασυρμό που της επεφύλασσε με τον συνεργάτη του Παπακωνσταντίνου- αυτός που μιλούσε για...τιτανικό. Ενώ είχε την δυνατότητα να πάρει την βοήθεια της Ρωσίας όταν του έδινε ο Πούτιν, έσκαψε τον λάκκο της χώρας μας, βάζοντάς μας -χωρίς να ρωτήσει τον λαό- στο ΔΝΤ και στο επαχθές Μνημόνιο 1 το οποίο ούτε καν έφερε προς κύρωση στη Βουλή, στέλνοντας στον καιάδα τους Έλληνες! Υπέσκαψε το μέλλον της χώρας και των επόμενων γενεών, ξεπουλώντας ουσιαστικά την Ελλάδα στους διεθνείς κερδοσκόπους! Και χωρίς αιδώ δήλωσε στο Εθνικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ ότι ούτε λυπάται, ούτε μετανιώνει για την πολιτική που ακολούθησε γιατί έκαμε ως πατριώτης το καθήκον του!

Αν η αιδώς είχε παραμείνει σε ίχνη στην χώρα που την εξύμνησε και την τίμησε, σίγουρα τώρα ντροπιασμένη θα έτρεξε να κρυφτεί… Και κανείς πολιτικός απ’ όσους διέπραξαν σωρεία αδικιών δεν πήγε φυλακή. Ίσως γιατί κανείς από τους ασκούντες την εξουσία- πολιτική νομοθετώντας και δικαστική δικάζοντας- δεν έχει διαβάσει Πλάτωνα, που είπε: «Η αδικία είναι το δεύτερο από όλα τα κακά κατά το μέγεθος. Αυτό που πράγματι είναι το πρώτο και το μεγαλύτερο είναι να μην τιμωρείται αυτός που αδικεί.» (Πλάτωνας, “Γοργίας”, 469 C). Η πολιτική που εφαρμόστηκε τα τελευταία τριάντα χρόνια είχε ως επίκεντρο την απληστία. Εκτός από Πλάτωνα οι ακαλλιέργητοι πολιτικοί μας δεν έχουν διαβάσει ούτε Αριστοτέλη: «Τα πιο μεγάλα αδικήματα γίνονται από τις υπερβολικές επιθυμίες και όχι για την απόκτηση των αναγκαίων. (Αριστοτέλης, “Πολιτικά”, 1267 α). Έτσι επιβεβαιώθηκε πλήρως ο Ιερός Αυγουστίνος, που είπε: «Αν απουσιάζει η δικαιοσύνη, τι άλλο είναι πολιτική εξουσία, παρά οργανωμένη ληστεία;

Ανεργία, συσσίτια, άστεγοι, συνεχείς και δίχως κριτήριο μειώσεις μισθών και συντάξεων, φοροεπιδρομές, φοροδιαφυγή, εμφανείς κοινωνικές αδικίες, αυτοκτονίες, απώλεια εθνικής αυτοτέλειας, λαθρομετανάστευση, εγκληματικότητα, συνθέτουν τον εφιαλτικό χάρτη της καθημερινότητας της χώρας. Οι Έλληνες νιώθουν απροστάτευτοι, είναι απαισιόδοξοι. Δεν βλέπουν από πουθενά φως, δεν υπάρχει διέξοδος. Δεν φαίνονται στον ορίζοντα νέα ελπιδοφόρα πολιτικά σχήματα. Ο κόσμος του πνεύματος έχει σιγήσει (αδύναμος, άραγε, ή ασυγκίνητος;). Οι Έλληνες νιώθουν να έχουν ατιμαστεί και όπως έγραψε ο Μιγκέλ Θερβάντες: «Ένας άνθρωπος ατιμασμένος είναι χειρότερα από νεκρός.»

Πέσαμε, πατριώτες, αμαχητί. Διαγράψαμε από τη μνήμη μας το «Μολών λαβέ», τον Μαραθώνα, τις Θερμοπύλες, τη Φιλική Εταιρεία, τον Καραϊσκάκη και τη Μπουμπουλίνα, το Μεσολόγγι και το Αρκάδι, το ΟΧΙ των παππούδων και των πατεράδων μας. Ίσκιοι καταντήσαμε, φαντάσματα του παρελθόντος. Ριψάσπιδες και ραγιάδες…

Η Ελλάδα έχει ήδη χρεωκοπήσει. Η χειρότερη χρεωκοπία της δεν είναι η οικονομική. Είναι η χρεωκοπία αξιών και ιδεών! Είναι η χρεωκοπία του ηρωισμού που πηγάζει από αυτή τη χώρα! Όλοι στο εξωτερικό μιλάνε για την ανεξέλεγκτη οικονομική χρεωκοπία σε λίγες βδομάδες. Η Μέρκελ και οι πάτρωνές της με το ΔΝΤ ετοιμάζουν το εφιαλτικό και δουλοπαρικό νέο μνημόνιο. Και οι εδώ υπηρέτες των οικονομικών δολοφόνων- και οι έχοντες αναλάβει την εργολαβία της κατεδάφισης της χώρας που στηρίζουν την κυβέρνηση, και ο διορισμένος πρωθυπουργός- έχουν στρέψει το πρόσωπό τους από τα καυτά προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας και το μόνο που τους ενδιαφέρει να εκτελέσουν το συμβόλαιο θανάτου του ελληνικού λαού!

Την χρεοκοπία της Ελλάδας προεξοφλεί ο γαλλικός οίκος αξιολόγησης Fitch, καθώς θεωρεί ότι πρόκειται για μια αναπόφευκτη εξέλιξη που θα συμβεί πάρα πολύ σύντομα. Ειδικότερα, σύμφωνα με συνέντευξη του Έντουαρντ Πάρκερ, εκτελεστικού διευθυντή της Fitch, η ελληνική χρεοκοπία θα συμβεί σύντομα και δεν θα αποτελεί έκπληξη. «Η Ελλάδα είναι αφερέγγυα και θα χρεοκοπήσει», είπε χαρακτηριστικά ο Πάρκερ, σημειώνοντας ότι η χώρα μας είναι η.........

πλέον υπερχρεωμένη χώρα από όλες τις χώρες-μέλη της Ευρωζώνης. Αφορμή για την ελληνική χρεοκοπία, κατά τον Πάρκερ θα είναι η αδυναμία αποπληρωμής του ομολόγου των 14,5 δισ. ευρώ που λήγει στις 20 Μαρτίου. Επομένως σε δύο μήνες θα έχουμε στην πράξη το «χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου». Κι αντί να κάνουν σχέδια οι υπουργοί για την επόμενη ημέρα, το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η διάδοχη κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ, για όσους προέρχονται απ’ αυτό το κόμμα, ή η αυτοδυναμία αν γίνουν εκλογές και κερδίσει η Ν.Δ. ή η συγκυβέρνηση για όσους προέρχονται από το ΛΑΟΣ. Και η Ελλάδα, ρε γαμώτο;

Κανείς από όσους συμμετέχουν στην κυβέρνηση του διορισμένου, κι απόλυτα ελεγχόμενου από αυτούς που τον διόρισαν, Παπαδήμου δεν ενδιαφέρεται για το αύριο της Ελλάδας. Κανείς δε νοιάζεται για τον λαό που βρίσκεται στα πρόθυρα τρέλας. Γι’ αυτό μην περιμένουμε, συνέλληνες, βοήθεια από κανέναν. Ας στραφούμε στον εσώτερο εαυτό μας κι ας αναλογιστούμε τις ευθύνες μας. Να καθαρίσουμε από τις αηδίες της παγκοσμιοποίησης το μυαλό μας κι ας επαναφέρουμε στο νου μας την αιδώ. Πιστέψαμε ότι θα πετύχουμε τον καταναλωτικό παράδεισο κι αναθέσαμε τις τύχες μας στους τεχνοκράτες. Αλλά, φευ, το μοντέλο που μας πρότειναν ήταν σαθρό, βασισμένο στο ψέμα, στην απάτη, στην αδικία. Οι τεχνοκράτες μας οδήγησαν στον όλεθρο. Επιστροφή στις ρίζες μας, λοιπόν. Καιρός να εμπιστευτούμε τους φιλόσοφους, που πρότεινε ο Πλάτωνας στην “Πολιτεία” του. Ο σοφός αυτός συμβούλευε τους ανθρώπους να κληροδοτούν στα παιδιά τους «αιδώ πολλήν , ου χρυσόν» Γράφει: «παισίν αιδώ χρη πολλήν, ου χρυσόν καταλείπειν». (Πλάτωνας, “Νόμοι”, Ε, 729 β).

Ντροπή μας, πατριώτες, που δεχόμαστε με ιώβεια υπομονή όλα όσα συμβαίνουν: την καταπάτηση του συντάγματος, την αντιδιαμετρική εφαρμογή πολιτικών σε σχέση με τις προεκλογικές εξαγγελίες- δηλαδή την εξαπάτησή μας, τη λεηλασία της ζωής μας, το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας (της λαϊκής περιουσίας ερήμην του λαού), την υποδούλωσή μας σε ξένους κατακτητές, την υποθήκευση του μέλλοντος των παιδιών μας. Ντρέπομαι τις γυναίκες και τους άντρες, είπε ο Έκτορας, όταν η γυναίκα του η Ανδρομάχη τον συμβούλευε να μην αναμετρηθεί με τον Αχιλλέα, και προτίμησε τον ένδοξο θάνατο μπροστά στα τείχη της Τροίας:

«Τώρα που αφάνισα στρατό με φταίξιμο δικό μου,

ντρέπομαι τις μακρόπεπλες γυναίκες και τους Τρώες,

κανένας κάποτε μην πει πολύ κατώτερός μου:

- Ο Έκτορας αφάνισε στρατό μ’ αποκοτιά του.

Έτσι θα πουν• για μένα καλύτερο θα ήταν

μπροστά του βγαίνοντας να ζω, αφού τον θανατώσω,

ή απ’ αυτόν να σκοτωθώ ένδοξα μπρος στην πόλη.» ( Όμηρος, Ιλιάδα, ραψ. Χ΄, 104- 110)

Η δική μας ντροπή που πήγε, μωρέ; Θα γίνουμε φυγόμαχοι; Κιοτήδες και ριψάσπιδες; Το μόνο που μπορώ να κάνω, τελειώνοντας, είναι να επαναλάβω τα λόγια του Αίαντα:«αἰδώς Ἀργεῖοι· νῦν ἄρκιον ἤ ἀπολέσθαι ἠέ σαωθῆναι».

Και για εμάς: «Ντροπή μας, Έλληνες, έφτασε η ώρα να χαθούμε ή να σωθούμε»…