Άνθρωπος: το αγριότερο θηρίο στον πλανήτη

[[ δαμ- ων ]]

Πριν μερικές μέρες διάβασα κάτι που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση: Στο ζωολογικό πάρκο της Ουάσιγκτον φιλοξενούνται όλα τα άγρια θηρία. Λιοντάρια, ύαινες, τίγρεις, αρκούδες, βόες και κροταλίες, φώκιες και θαλάσσιοι ελέφαντες, ιπποπόταμοι, ρινόκεροι, ελέφαντες και γενικά όλα τα ζωικά είδη. Για να θαυμάσει κανείς όλα αυτά χρειάζεται αρκετές ώρες. Οι υπεύθυνοι του ζωολογικού πάρκου οδηγούν τους επισκέπτες να ακολουθήσουν μια συγκεκριμένη διαδρομή με τη βοήθεια ειδικών πινακίδων. Κοντά στην έξοδο υπάρχει μια πινακίδα με την εξής προειδοποίηση: «Σε λίγο θα βρεθείτε μπροστά στο πιο άγριο θηρίο του πλανήτη». Βγαίνοντας προς την έξοδο ο επισκέπτης έρχεται αντιμέτωπος μ' ένα τεράστιο καθρέφτη, όπου βλέπει το είδωλό του!.. Το μεγαλύτερο και αγριότερο θηρίο του πλανήτη!

Ναι, καλά καταλάβατε: Το αγριότερο θηρίο του πλανήτη είμαστε εμείς: εγώ, εσύ, ο διπλανός μας. Είναι ο άνθρωπος!

Οι εκπλήξεις συνεχίζονται κι αλλού. Στο ζωολογικό κήπο της Ν. Υόρκης ,σ’ ένα σιδερένιο κλουβί, αντί για θηρίο φιλοξενείται ένας καθρέφτης ,που φέρει την επιγραφή: « Αυτό που βλέπεις είναι το αγριότερο θηρίο ». Ο επισκέπτης, που κοιτάζει τον καθρέφτη, βλέπει τον εαυτό του να καθρεφτίζεται. Και διαβάζει την επιγραφή…

Έτσι είναι. Το αγριότερο θηρίο είναι ο άνθρωπος. Γιατί έχει πάθη, κακία, μίσος ,φθόνο, εγωισμό, αλαζονεία, ιδιοτέλεια, απληστία κ.λ.π. Έχει και μυαλό ,που δεν έχουν τα άγρια θηρία, ή τουλάχιστον διαθέτουν σε πολύ μικρότερο βαθμό. Και μηχανεύεται χίλιους δύο τρόπους και μεθόδους για να ικανοποιήσει τα πάθη του. Αυτό το πετυχαίνει τις περισσότερες φορές προκαλώντας πόνο στους συνανθρώπους του ή ακόμα και τον όλεθρο! Έτσι, λοιπόν, από τα θηρία, τις τίγρεις και τα λιοντάρια μπορείς να ξεφύγεις και να γλιτώσεις τη ζωή σου επιστρατεύοντας την εξυπνάδα σου. Από τον άνθρωπο που έχει σχεδιάσει τον αφανισμό σου, γιατί αυτό επιτάσσει το συμφέρον του, είναι αδύνατο να ξεφύγεις.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Οι Αμερικάνοι με τις επιγραφές τους στους ζωολογικούς κήπους θέλουν να δώσουν το μήνυμα πως το αγριότερο συνονθύλευμα φυλών και φατριών στον πλανήτη σήμερα είναι η οντότητα με το απεχθές όνομα ΗΠΑ για πολλούς λαούς που στενάζουν κάτω από την ιμπεριαλιστική πολιτική της μοναδικής υπερδύναμης. Για τα υπερκέρδη των πολυεθνικών βιομηχανιών και εταιριών τους, τα κερδοσκοπικά παιγνίδια των οικονομικών οίκων αξιολόγησης, τα κέρδη των τραπεζών, τις εξαγωγές θανάτου από τις βιομηχανίες όπλων, το φτηνό πετρέλαιο για να κινηθούν στις μεγάλες αποστάσεις που χρειάζονται καθημερινά οι πολίτες τους, σφαγιάζονται έθνη, οπισθοδρομούν λαοί, αντικρίζουν τα όρια της τραγωδίας εκατομμύρια συνάνθρωποί μας!

Ο άνθρωπος έχει χάσει από τη ζωή του το μέτρο, την αρμονία, το ήθος, την καλοσύνη, αυτό που λαϊκά ονομάζουμε “ανθρωπιά”. Δεν συγκινείται από απλά καθημερινά πράγματα, όπως ο Φραγκίσκος του Ν. Καζαντζάκη στο μυθιστόρημα “Ο Φτωχούλης του Θεού”, που λέει στον συνοδοιπόρο του:

[[ Τι μεγάλη η καλοσύνη του Θεού, φράτε Λεόνε! μου ΄λεγε συχνά• τι θάματα είναι ετούτα που μας περικυκλώνουν! Όταν ανατέλνει ο ήλιος το πρωί και φέρνει το φως, είδες πώς τραγουδούν τα πουλιά και πώς πηδάει η καρδιά μας μέσα στο στήθος; Και πώς γελούν οι πέτρες και τα νερά; Κι όταν πέσει η νύχτα, πώς έρχεται καλοπροαίρετη η αδερφή Φωτιά και πότε ανεβαίνει στο λυχνάρι μας και μας φωτίζει, πότε καθίζει στο τζάκι και μας μαγειρεύει το φαΐ και μας ζεσταίνει το χειμώνα. Και το νερό, τι θάμα είναι πάλι ετούτο, φράτε Λεόνε! Πώς κυλάει και κακαρίζει και γίνεται ρυάκι και ποτάμι και κατεβαίνει στην θάλασσα τραγουδώντας! Και πώς πλένει, ξεπλένει τα πάντα: Και όταν διψούμε, τι δροσιά είναι εκείνη που κατεβαίνει και ποτίζει το σπλάχνο! Πόσο καλά σοφιλιασμένο το κορμί με τον κόσμο, η ψυχή με το Θεό! Συλλογιέμαι όλα ετούτα τα θάματα, φράτε Λεόνε, και δε θέλω πια να μιλώ, δε θέλω πια περπατώ, μα να τραγουδώ και να χορεύω. ]]

Στο Σύμπαν υπάρχει ένα Σχέδιο, ένα Κοσμικό Σχέδιο μέσα στη σκέψη του μεγάλου Νομοθέτη, που εκδηλώνεται, κι όπου τα πάντα, από το πιο ταπεινό μέχρι το πιο πολύπλοκο και μεγαλειώδες, εκπληρώνουν τον σκοπό της παρουσίας τους στην όλη Δημιουργία. Και είναι ιεροσυλία, είναι επέμβαση στο σχέδιο του Δημιουργού να διασαλεύουμε αυτή την αρμονική εξέλιξη του Σχεδίου. Ο Κρητικός συγγραφέας στο ίδιο μυθιστόρημα αναφέρει την αστοχία της δικής μας επέμβασης;

[[ Συλλογίστηκε μια στιγμή, χαμήλωσε τι φωνή του:

- Θυμάσαι το λύκο του Γκούμπιο; έμπαινε στις στάνες κι έπνιγε τα πρόβατα• είχε ρημάξει το χωριό. Κι εγώ λυπήθηκα τους ανθρώπους, πήγα στο δάσο να τον ξορκίσω στ’ όνομα του Θεού, να μην τρώει πια τα πρόβατα• τον έκραξα, ήρθε• και ξέρεις τι μου αποκρίθηκε; «Φραγκίσκο, Φραγκίσκο, μη χαλνάς την τάξη του Θεού• το πρόβατο θρέφεται με χόρτο, ο λύκος με πρόβατο, έτσι το πρόσταξε ο Θεός. Γιατί; Μη ρωτάς• υπάκουε στο θέλημα του Θεού κι άσε με να μπαίνω λεύτερα στις μάντρες όταν με σφίξει η πείνα. Προσεύχομαι κι εγώ στο Θεό, όπως η αγιοσύνη σου: “Πάτερ ημών, που βασιλεύεις μέσα στα δάση και με πρόσταξες να τρώγω κρέας, γεννηθήτω το θέλημά σου• δίνε μου το πρόβατο το επιούσιο να χορταίνω, να δοξολογώ τ’ όνομά σου. Μέγας είσαι, Κύριε, που έπλασες το πρόβειο κρέας τόσο νόστιμο• και την άλλη μέρα, σαν πεθάνω, δώσε ν’ αναστηθώ, Κύριε, ν’ αναστηθούν μαζί μου κι όλα τα πρόβατα που έχω φάει, να τα ξαναφάω!” Αυτά μου αποκρίθηκε ο λύκος, φράτε Λεόνε, κι εγώ έσκυψα το κεφάλι κι έφυγα. Γιατί; γιατί; τι αναίδεια, φράτε Λεόνε, να ρωτούμε! ]]

Στη θεία νομοτέλεια όλα επιτελούν ένα μικρό μέρος του σχεδίου, όλοι έχουμε κάποιον σκοπό, όλοι πρέπει να ζήσουμε αρμονικά, με ειρήνη, αλληλεγγύη και αγάπη. Να έχουμε νόμους ηθικής και δικαιοσύνης. Να μην ισχύει στις ανθρώπινες κοινωνίες ο νόμος της ζούγκλας. Ακόμη και στη ζούγκλα υπάρχει σεβασμός του ενός βασιλείου της φύσης στο άλλο, του ενός ζωικού είδους στο άλλο. Δεν παρατηρούμε εκατόμβες θυμάτων λόγω αλαζονείας όπως στο ανθρώπινο βασίλειο.

Ο λύκος, που αναφέρθηκε στο παραπάνω απόσπασμα, θεωρείται ένα από τα πιο άγρια θηρία για την ελληνική επικράτεια. Όμως ποτέ μια αγέλη λύκων δεν έκανε αρμάδα πολεμικών πλοίων και αεροπλανοφόρων να ξεκινήσει από την Εσπερία και να βρεθεί στον Ειρηνικό ωκεανό για να επιτεθεί στους λύκους του Αφγανιστάν ώστε να πάρουν δήθεν εκδίκηση για μια κατασκευασμένη από τους δικούς τους υποχθόνιους κύκλους δολιοφθορά, όπου στα σατανικά τους σχέδια θυσίασαν τρεις χιλιάδες ψυχές στους δίδυμους πύργους. Ούτε με ψεύτικα στοιχεία κατασκεύασαν αφορμή να στείλουν τα λυκοαεροπλάνα τους να αφανίσουν τους λύκους του Ιράκ για να εξασφαλίσουν το πετρέλαιο κάποιες εταιρείες. Δεν συνωμότησαν λύκοι της Αμερικής με αιμοχαρείς λύκους της Αγγλίας για να διαλύσουν τους λύκους της Γιουγκοσλαβίας. Ούτε λιμπίστηκαν τα πετρέλαια των λύκων της Λιβύης οι λύκοι της Ευρώπης για να ενωθούν με τους λύκους της Αμερικής ώστε να βάλουν πόδι στη χώρα αυτή της Αφρικής.

Τα λιοντάρια θεωρούνται οι βασιλείς των άγριων θηρίων. Ποτέ δεν κυνήγησαν για να σκοτώσουν θηράματα παραπάνω απ’ όσα χρειάζονταν για το φαγητό της αγέλης. Οι αγέλες των αιμοδιψών κερδοσκόπων και τραπεζιτών αναστάτωσαν ολόκληρο τον πλανήτη για τα υπερκέρδη τους. Έχουν εξασφαλίσει την τριφηλή ζωή ακόμη και των τρισέγγονών τους, αλλά η απληστία τους οδηγεί στην πείνα, την εξαθλίωση, την απόγνωση και την αυτοκτονία ή τον θάνατο από το κρύο και την ασιτία χιλιάδες και εκατομμύρια ανθρώπων. Και χωρίς ίχνος οίκτου, με πλήρη κτηνωδία σχεδιάζουν- ήδη έχουν αρχίσει- τον γ΄ παγκόσμιο πόλεμο, όπου θα χαθούν δισεκατομμύρια αθώοι από τα πυρηνικά όπλα, ενώ οι ίδιοι θα απολαμβάνουν την ασφάλεια των πυρηνικών καταφυγίων τους.

Οι ύαινες, τα πιο ύπουλα και απεχθή ζώα, ποτέ δεν σκέφτηκαν να βάλουν φωτιά στην περιοχή άλλων ζώων για να τους προκαλέσουν εθνικό πρόβλημα ή να τα εκδικηθούν που έκαναν φιλίες, τις οποίες αυτές δεν ενέκριναν. Ούτε έκαψαν δάση για να φτιάξουν τις φωλιές τους σε περιοχές του δημοσίου.

Οι παμπόνηρες αλεπούδες δεν χρησιμοποίησαν την πονηριά τους για να εξαπατήσουν στο χρηματιστήριο άλλα απονήρευτα ζώα και να τους πάρουν την περιουσία τους, τινάζοντας στον αέρα τις θυσίες και τους κόπους ολάκερης ζωής.

Λιοντάρι βρήκε μέσα στο πλήθος των επισκεπτών του ζωολογικού κήπου την κυρία που το περιποιήθηκε όταν ήταν μικρό κι ανήμπορο και την αγκάλιασε με ευγνωμοσύνη. Δεν συμπεριφέρθηκε όπως η Γερμανία της Μέρκελ προς την Ελλάδα. Την εποχή της κατοχής οι Γερανοί πήραν τα αποθέματα χρυσού από το εθνικό θησαυροφυλάκιο για να συνεχίσουν τον ανθρωποκτόνο πόλεμο. Κι όταν τελείωσε ο πόλεμος η ηττημένη Γερμανία γνώρισε την αλληλεγγύη της χώρας μας που δε ζήτησε τις πολεμικές αποζημιώσεις. Πολλές χώρες, αν και νικήτριες, βοήθησαν να επουλώσει τις πληγές της και να μπει σε ρυθμούς ανάπτυξης η ηττημένη Γερμανία, μεταξύ αυτών και η χώρα μας. Για να γνωρίσει η πατρίδα μας τη γερμανική θηριωδία τώρα, την εποχή της κρίσης. Οι Γερμανικές ύαινες ζητούν το αίμα και τις σάρκες των Ελλήνων, επιδιώκοντας να υπονομεύσουν ακόμη και την εθνική μας κυριαρχία. Και υποτίθεται πως είμαστε εταίροι μιας ένωσης κρατών που πρέπει να στηρίζει το ένα το άλλο και να το βοηθά στις δύσκολες στιγμές…

Από την αρχαιότητα ο θείος Όμηρος είχε πει: «Δεν υπάρχει κανένα ζωντανό πλάσμα που αναπνέει ή έρπει στη γη, που να είναι πιο άθλιο από τον άνθρωπο.» Για να προσθέσει περίπου εννέα αιώνες αργότερα ο Πλούταρχος: «Δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο απ' τον άνθρωπο, όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του.» Και αναρωτιόμαστε: Είναι ο άνθρωπος η κορωνίδα της δημιουργίας ή μήπως είναι η κακιά της στιγμή; Οι θεολόγοι μας λένε: Ο άνθρωπος είναι το πιο ξεχωριστό δημιούργημα του Θεού. Είναι η κορωνίδα της δημιουργίας. Δημιουργήθηκε με σκοπό να είναι όμοιος με το Θεό. Είναι το μοναδικό δημιούργημα στο οποίο ο Θεός έδωσε από τον εαυτό του. Του φύσηξε πνοή ζωής.

Και τότε ρωτάμε εμείς: Γιατί εκτός από τον Παρθενώνα, την Αγ. Σοφιά, τον Ερμή του Πραξιτέλη, τη Μόνα Λίζα, την Καπέλα Σιξτίνα, το αεροπλάνο και το εμβόλιο κατά της φυματίωσης έκανε το Άουσβιτς, τη Χιροσίμα, την πυρηνική βόμβα, τον ιό της γρίπης Η1Ν1, τα μεταλλαγμένα, τον οίκο Moody’s; Για να δώσει, ίσως, κάποια απάντηση- αόριστη φυσικά- ο Μεξικάνος διανοητής Οκτάβιο Παζ, λέγοντας: «Ο άνθρωπος, ο εφευρέτης ιδεών και μηχανημάτων, ο δημιουργός ποιημάτων και νόμων, είναι πλάσμα τραγικό και γελοίο. Είναι ένας ακατάπαυστος δημιουργός ερειπίων.»

Και έρχεται η εκκλησία να δώσει την προσφιλή της απάντηση: Φταίει η αποστασία του Αδάμ! Ο άνθρωπος έγινε υποχείριο του σατανά, που είναι ανθρωποκτόνος! Να, λοιπόν, οι αντιμαχόμενες δυνάμεις: οι θείες και οι εωσφορικές!

Ένα πεδίο μάχης η καρδιά του ανθρώπου, ένας διαρκής πόλεμος διεξάγεται στον πλανήτη! Και στον πόλεμο βγαίνει κυρίως η θηριωδία του ανθρώπου. Εναντιώνεται όμως στις αποτρόπαιες πράξεις η αγάπη των ολίγων. Ο Αριστοτέλης γνωρίζοντας τη φύση του ανθρώπου, είπε: «Ο άνθρωπος, όταν τελειοποιείται, είναι το καλύτερο των ζώων. Όταν, όμως, αποχωρίζεται από το νόμο και τη δικαιοσύνη, είναι το χειρότερο όλων.» Για να τελειοποιηθεί πρέπει να υπερισχύσουν οι αρετές του, τα πρυτανεύσει η λογική και να βρίσκεται μέσα στη φύση, της οποίας αποτελεί ένα κύτταρο, και να μη την αντιμάχεται. Αυτή είναι η άποψη και του Σταγειρίτη φιλόσοφου: «Τρία είναι τα στοιχεία που κάνουν τους ανθρώπους καλούς και έντιμους: η φύση, η συνήθεια και η λογική.» Ο αμφιλεγόμενος φιλόσοφος Λιαντίνης είχε πει: «...Γιατί “άνθρωπος” στη βάση του σημαίνει “λάθος” και στην κορφή του “εξαγνισμός”...» Όταν ο άνθρωπος είναι στη βάση του σπειροειδούς δρόμου της εξέλιξής του, φαντάζει σαν το “λάθος” της δημιουργίας. Είναι το αγριότερο θηρίο. Τέτοιοι υπάνθρωποι, με θηριώδη ένστικτα έχουν τα ηνία κόσμου, είναι οι μεγαλοτραπεζίτες, οι έμποροι του θανάτου, αυτοί που αποφασίζουν για τον αφανισμό του πλανήτη. Αυτοί μπορούν με ευκολία να πουλήσουν την ψυχή τους στο διάολο για να ικανοποιήσουν τα κατώτερα, τα χαμερπή τους ένστικτα. Αυτοί όταν σταθούν μπροστά στο δίστρατο της πλατειάς οδού της κακίας και της ατραπού της αρετής, διαλέγουν τον εύκολο δρόμο, τον κατηφορικό και πλατύ. Και γεμίζει η άδεια τους καρδιά από ικανοποίηση όταν μυρίσουν αίμα, όταν γευτούν σάρκα, όταν τα αυτιά τους ακούν κραυγές πόνου, όταν τα μάτια τους βλέπουν σκηνές φρίκης, όταν πιάσουν τα αποκαΐδια, που αυτοί προξένησαν.

Θηρία είναι κι αυτοί που καίνε τα δάση, που ρυπαίνουν τις θάλασσες, που καταστρέφουν τα δάση του Αμαζόνιου, που φονεύουν τις φάλαινες. Θηρία όσοι πολιτικοί μας εξαπατούν με ψευτοδιλλήματα για να ξεπουλήσουν τη χώρα μας.

Αλλά υπάρχουν και οι λίγοι της κορυφής- η κορυφή είναι στενή και χωράει λίγους- που εξαγνίστηκαν ή διαμέσου της θυσίας θα εξαγνιστούν. Είναι οι ανιδιοτελείς εξυπηρετητές της ανθρωπότητας. Αυτοί που τράβηξαν το ανηφορικό μονοπάτι, μοναχικοί και γεμάτοι στοχασμό για την πρόοδο της ανθρωπότητας. Αυτοί που κατά καιρούς δίνουν μια τεράστια ώθηση στις μάζες. Αυτοί που ξέφυγαν από τον άνθρωπο- θηρίο και έγιναν Άνθρωποι. Αυτοί που λένε σαν τον Φραγκίσκο του Καζαντζάκη: [[ Φράτε Λεόνε, εφτά πατωσιές έχει η γης, εφτά πατωσιές ο ουρανός, και το Θεό δεν τον χωρούνε• μα η καρδιά του ανθρώπου τον χωράει• το νου σου λοιπόν, φράτε Λεόνε, μην πληγώσεις την καρδιά του ανθρώπου, γιατί μπορεί να πληγώσεις το Θεό. ]] Αυτοί που σμίγουν αρμονικά καρδιά και νου όπως αντιλέγει ο συνομιλητής του Φραγκίσκου: [[ Όμως χρειάζεται κι ο νους, αδερφέ Φραγκίσκο, δώρο κι αυτός του Θεού, και το χάρισε στο πιο αγαπημένο Του πλάσμα, στον άνθρωπο. Ποιος είναι ο τέλειος άνθρωπος; Αυτός που σμίγει αρμονικά την καρδιά και το νου. ]] Είναι εκείνοι που ανέλαβαν το ρόλο του γητευτή των θηρίων, δρώντας σαν τον μυθικό Ορφέα ή τον Αμφίονα. Δεν είναι θηριοδαμαστές- αυτοί χρησιμοποιούν το βούρδουλα- αλλά γλυκά ημερεύουν τα θηρία με το λόγο, με το παράδειγμα, με προτάσεις για μια καλύτερη ζωή.

… Και σήμερα θέλουμε έναν τέτοιο γητευτή στην πατρίδα μας… Θέλουμε κι άλλους γητευτές στις αλαζονικές χώρες που προκαλούν πόνο στους λαούς…

… Κι εμείς τα θηριάκια και συνάμα ανθρωπάκια; Εμείς, όπου μέσα μας αντιπαλεύουν οι δυο αντίρροπες δυνάμεις, αυτές του θηρίου και του ανθρωπάκου; Καιρός είναι να χρησιμοποιήσουμε το δώρο του Θεού, που λέγαμε πιο πάνω, τον νου…

Σαν επίλογο αυτού του άρθρου θα χρησιμοποιήσω δύο αποσπάσματα από όσα έχει γράψει η Αλκυόνη Παπαδάκη:

« Χάσαμε πολλά, γιατί δε μάθαμε ποτέ να στήνουμε στην ψυχή μας αναχώματα.

Χάσαμε, γιατί δεν φορέσαμε στολές παραλλαγής.

Μα περισσότερα χάσαμε, γιατί μπερδέψαμε την αγάπη με την ανοχή...

Υπάρχει κι ο βούρδουλας, στην ανάγκη, ματάκια μου. Δεν είναι κακό. Το ‘καμε κι ο Ναζωραίος. Και δε σου λέω να χτυπάς τον άλλο στα μούτρα. Χτύπα έστω κάτω, στο χώμα. Χτύπα να σηκώσεις λίγη σκόνη. Χτύπα για να δείξεις μια φορά πως είσαι κι εσύ εκεί!»