Η θυσία…

[[ δαμ- ων ]]

«Εν αρχή ην ο λόγος», αδερφοί μου Έλληνες. Kι όμως εμείς σωπαίνουμε. Στέκουμε αμήχανοι, βουβοί σαν τα ψάρια. Είμαστε θυμωμένοι γιατί μας χρησιμοποιούν κάποιοι για τα άνομα κέρδη τους. Κι όμως μιλιά δε βγαίνει από τα χείλη μας. Μας διαλύουν. Mας στερούν το δικαίωμα της ζωής. Μας παίρνουν την πατρίδα και μας δένουν σε αθέατα δεσμά. Κι όλα αυτά τα δεχόμαστε αποχαυνωμένοι. Θαρρούμε πως είναι μοιρόγραφα όσα οι ψεύτες μας παρουσιάζουν. Και σκύβουμε υποτακτικά το κεφάλι. Αν και πέρασαν διακόσια χρόνια από την τουρκική σκλαβιά, ο ραγιαδισμός άπλωσε και πάλι τα μαύρα του σύννεφα πάνω από την πατρίδα μας. Οδηγούμαστε σαν σφάγια στο θυσιαστήριο. Ήδη η φωτιά καίει πάνω στο βωμό κι είναι έτοιμη να καταβροχθίσει τα σώματα των σφαγίων. Σφάγια είναι η μεσαία και η κατώτερη οικονομική τάξη των Ελλήνων. Η μεσαία τάξη εξαφανίστηκε μέσα σε δύο χρόνια. Από νεόπλουτοι, μέσα σε ελάχιστο χρόνο γίναμε νεόπτωχοι. Παραποίησαν ακόμη και την προϊστορία μας, που ονόμασαν- κακώς- μυθολογία, και στην Ευρώπη μιλάνε για τη θυσία της Ελλάδας- Ιφιγένειας. Στην Ευρώπη που θα είναι ευνουχισμένη χωρίς τη χώρα- γενάρχη της, χωρίς το φάρο του πολιτισμού της. Μπήκαμε σε ένα πολιτιστικό και οικονομικό μεσαίωνα. Σιγά- σιγά αναβιώνει η οικονομική ιερή εξέταση. Οι διορισμένοι υπάλληλοι της Ε.Ε. έγιναν οι νέοι ιεροεξεταστές. Πρώτη κατά παραγγελία “δαιμονισμένη”- κι επομένως καταδικασμένη να τιμωρηθεί παραδειγματικά- η Ελλάδα. Η Ελλάδα, το πειραματόζωο, με τη συναίνεση της τοπικής ελιτικής- μέσα από τη καταλήστευση της χώρας- τάξης και των δωσίλογων πολιτικών της. Την Ελλάδα, που σαν στημένη λεμονόκουπα, θέλουν να την πετάξουν από την Ε.Ε. Πώς μπορεί, όμως, ένας ευνούχος να ονομαστεί άντρας; Και πώς η ήπειρος αυτή μπορεί να φέρει το όνομά της ή να καυχάται για τον πολιτισμό της με αποδιοπομπαίο τράγο την Ελλάδα;

Το ερώτημα, όμως, είναι φιλοσοφικό προς αφιλόσοφους γραφειοκράτες και απάνθρωπους ληστές.

Η συνέχεια >>> εδώ ….

Ο οικονομικός δολοφόνος δεν έχει αισθήματα. Είναι μεθυσμένος από την οσμή του χρήματος που αναδίδεται από το αίμα των θυμάτων. Των απλών ανθρώπων του λαού που θυσιάζονται στο βωμό του δικού του κέρδους.

Εφόσον, σήμερα, μιλάμε για θυσιαστήρια και θυσίες θα αναφέρουμε τρεις θυσίες. Η πρώτη είναι η θυσία της Ιφιγένειας. Ο ομορφονιός Πάρης από την Τροία είχε κλέψει την βασίλισσα της Σπάρτης Ελένη. Οι Έλληνες για να ξεπλύνουν την ντροπή ετοίμασαν την εκστρατεία στο Ίλιο. Μαζεύτηκαν στην Αυλίδα κι όρισαν αρχιστράτηγο τον Αγαμέμνονα. Ο Αγαμέμνονας, όμως, είχε προκαλέσει την οργή της θεάς Άρτεμης σκοτώνοντας το ιερό ελάφι της, με αποτέλεσμα η θεά να προκαλέσει άπνοια και να μη μπορεί να αποπλεύσει ο στόλος των Αχαιών από την Αυλίδα για την Τροία. Ρώτησαν τον μάντη Κάλχα τι έπρεπε να κάνουν κι εκείνος απάντησε ότι η οργή της θεάς θα έφευγε μόνο αν ο Αγαμέμνων θυσίαζε τη θυγατέρα του, την Ιφιγένεια, η οποία τότε βρισκόταν στις Μυκήνες. Αρχικά ο Αγαμέμνονας αρνήθηκε να το πράξει, αλλά πιέσθηκε από τον Μενέλαο και τον Οδυσσέα, καθώς και οι μήνες περνούσαν, και κάλεσε την κόρη του με την πρόφαση ότι θα την αρραβώνιαζε με τον Αχιλλέα. Η Ιφιγένεια ήρθε στην Αυλίδα και τότε ο Αγαμέμνονας την παρέδωσε στον Κάλχα για να τη θυσιάσει στην Άρτεμη. Η Κλυταιμνήστρα δεν μπόρεσε ποτέ να του συγχωρήσει το γεγονός ότι θυσίασε το ίδιο τους το παιδί για την εκστρατεία. Η κόρη του Δία, η Άρτεμη, δεν δέχτηκε την ανθρωποθυσία. Την τελευταία στιγμή η θεά λυπήθηκε την Ιφιγένεια, την άρπαξε από τον βωμό της θυσίας και έβαλε στη θέση της ένα ελάφι.

Με αφορμή αυτό το ιστορικό γεγονός- σήμερα με τα αρχαιολογικά ευρήματα γνωρίζουμε ότι δεν είναι μυθολογικό- ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης έγραψε την τραγωδία “Ιφιγένεια εν Αυλίδι”. Σε μια σκηνή της τραγωδίας ο αρχιστράτηγος, στην προσπάθειά του να πείσει την κόρη- θύμα για την αναγκαιότητα της θυσίας, τονίζει ότι κίνητρό του είναι η Ελλάδα, για να μην φτάσει η στιγμή οι βάρβαροι να βεβηλώσουν την πατρίδα του:

« Δεν είμαι δούλος του Μενέλαου,

ούτε για χατίρι του γονάτισα

είμαι δούλος της Ελλάδας και θέλω δε θέλω

θα σε σφάξω• δεν μπορούμε να λυγίσουμε.

Ελεύθερη πρέπει να γίνει, παιδί μου

κι όσο μπορούμε και συ κι εγώ να μην αφήσουμε

τους βαρβάρους ν’ αρπάζουν Ελληνίδες γυναίκες.» ( Ευριπίδου, “Ιφιγένεια εν Αυλίδι”, 1269-1275)

Η βασιλοκόρη όχι μόνο πείστηκε, αλλά προσπάθησε να δώσει την συγκατάθεση και η μητέρα της Κλυταιμήστρα για τη θυσία, που θα έκανε τελικά καλό στην Ελλάδα:

« Έλα, σκέψου κι εσύ, μητέρα• σωστά μιλώ•

τώρα σε μένα κρέμεται της Ελλάδας το μεγαλείο•

εγώ γραμμή των καραβιών και των Φρυγών ερείπια•

να μην τολμούν οι βάρβαροι ν’ αρπάξουν πια

απ’ την Ελλάδα την καρπερή γυναίκες• της Ελένης

που ο Πάρης την άρπαξε θα εξαγοράσω το χαμό.

Τέτοια ντροπή θα ξεπλύνω πεθαίνοντας• θα δοξαστώ

στους αιώνες που την Ελλάδα λύτρωσα.

Δεν πρέπει τόσο πολύ ν’ αγαπώ τη ζωή μου•

μάνα, για το κοινό καλό με γέννησες• όχι για σένα μόνο.

Χιλιάδες άντρες στ’ άρματα, χιλιάδες στα κουπιά,

με την πατρίδα ντροπιασμένη, τον εχτρό θα χτυπήσουν

με τόλμη και θα πεθάνουν για την Ελλάδα•

κι όλα τούτα θα τα φράξει μια ψυχούλα δική μου;

Το βρίσκεις δίκαιο; πως μπορώ ν’ αρνηθώ;

Ακόμη κι αυτό: αυτός εδώ δεν πρέπει να μπει

σ’ αμάχη με τους Αργείους και να χαθεί για μια γυναίκα.

Ζωντανός ένας άντρας αξίζει χίλιες γυναίκες.

Αν λαχταρά η Άρτεμη να πάρει το κορμί μου,

Εγώ θνητή σε μια θεά θα γίνω εμπόδιο;

Απλό δεν είναι; δίνω το κορμί μου στην Ελλάδα•

πάρτε με, σφάξτε με, πάρτε την Τροία• αυτό θα ’ναι για μένα

φήμη παντοτινή• και γάμος και παιδιά και δόξα.

Είναι σωστό να κυβερνούν Έλληνες βάρβαρους κι όχι

βάρβαροι, μάνα, τους Έλληνες• οι λεύτεροι τους δούλους. » ( Ευριπίδου, “Ιφιγένεια εν Αυλίδι”, 1377-1401)

Μεγάλη και σπουδαία η φράση που βγαίνει από το στόμα της έφηβης Ιφιγένειας: «πάσι γαρ μ’ Έλλησιν κοινόν έτεκες, ουχί σοι μόνη» (για το κοινό καλό των Ελλήνων, μάνα, με γέννησες∙ όχι μόνο για τον εαυτό σου)!!!

Ας έρθουμε, τώρα, στην κορυφαία διανοητική ταινία, που αποτελεί και το κύκνειο άσμα του μεγάλου οραματιστή σκηνοθέτη Αντρέι Ταρκόφσκι με τίτλο “Η Θυσία”. Η υπόθεση της ταινίας: «Οι τελευταίες ώρες πριν το πυρηνικό ολοκαύτωμα. Ο κόσμος σε λίγες ώρες θα αφανιστεί. Ο Αλεξάντερ γιορτάζει με την οικογένειά του και τους φίλους του τα γενέθλιά του, όταν μαθαίνει αυτά τα τρομακτικά νέα στην τηλεόραση. Κάνει τότε ένα τάμα στο Θεό, να θυσιάσει ό,τι είναι πολύτιμο γι` αυτόν, αρκεί να αποτραπεί η ολική καταστροφή. Όταν ξυπνάει το άλλο πρωί η ζωή έχει βρει και πάλι τους κανονικούς της ρυθμούς. Φαίνεται ότι η ευχή του εισακούστηκε. Τώρα, όμως, πρέπει και αυτός με τη σειρά του να τηρήσει τη συμφωνία με το Θεό και να αρχίσει να θυσιάζει όλα όσα λάτρεψε περισσότερο σ` αυτή τη ζωή...»

Κι εδώ γεννιέται το ερώτημα: Τι θα πρόσφερες στο Θεό, για να μη γίνει ποτέ ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, που θα αφανίσει τη ζωή από τη γη; Θα μπορούσες να προσφέρεις στο Θεό τις προσκολλήσεις σου στα δικαιώματα σου στην οικογένεια, στην ιδιοκτησία, στη φήμη, στα χρήματα, στις ανέσεις;

Ο ήρωας της ταινίας, ο Αλεξάντερ, ένας δημοσιογράφος, προσεύχεται στο Θεό να αποτρέψει την πυρηνική καταστροφή και Του προσφέρει ως θυσία ό,τι πολυτιμότερο έχει στη ζωή του. Για την αγάπη του προς την ανθρωπότητα παραιτείται από όλα του τα δικαιώματα: Από το δικαίωμα να έχει οικογένεια, γυναίκα, παιδιά και από το δικαίωμα να έχει ιδιοκτησία. Τα προσφέρει όλα, σαν ένα μεγάλο «τα σα εκ των σων σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα» γιατί δεν μένει στο «εγώ»! Κάνει την μεγάλη υπέρβαση. Μπροστά στον κίνδυνο να χαθούν όλα, η οικογένειά του, ό ίδιος, οι συγγενείς και φίλοι του, οι γνωστοί και οι άγνωστοι, προσφέρει τη δική του άνεση, τις ευκολίες και τις μικρές χαρές του, για να κερδίσει τη μεγάλη χαρά. Δίνει το “μικρό” για να κερδίσει το “μεγάλο”! Γνωρίζει ότι όλα αυτά που έχει είναι πρόσκαιρα, παροδικά και φθαρτά. Σημασία έχει το αφανές και άφθαρτο, η ψυχή! Γιατί ο Ιησούς έθεσε το μεγάλο ερώτημα: «τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδήση, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθή; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού;» (Ματθαίος, ιστ΄, 26)

Ο ήρωας της ταινίας βάζει φωτιά στο σπίτι του, ένα αρχοντικό σπίτι στην εξοχή, που όπως φαίνεται χρειάστηκε τους κόπους ολόκληρης ζωής για να το αποκτήσει και εγκαταλείπει την οικογένειά του. Δεν είναι ότι δεν τα αγαπά. Αλλά μπροστά στις μικρές αγάπες, το σπίτι και τους οικείους, μπροστά στην προσωπική του ευτυχία, περισσότερο μετράει η ευτυχία των άλλων, είτε τους γνωρίζει, είτε δεν τους γνωρίζει. Γιατί μέσα του κατέχει πως όλοι είμαστε κύτταρα της ανθρωπότητας. Η πράξη αυτή του ήρωα του Ταρκόφσκι φαίνεται σαν ένας παραλογισμός, σ' αυτόν που κρίνει επιπόλαια. Ο κόσμος, όμως, ποτέ δε σώθηκε από αυτούς που το πλήθος αποκαλεί “λογικούς”!...

Μια θυσία για την πατρίδα και για το ιερό καθήκον έχουμε στη μάχη των Θερμοπυλών. Γι αυτή τη θυσία η συγγραφέας Ελένη Σαραντίτη, που θέλησε να προσεγγίσει τον άνθρωπο Λεωνίδα και να κάνει γνωστό στον αναγνώστη αυτόν τον πραγματικά αξιοθαύμαστο άντρα που έζησε μες στην αγάπη και για την αγάπη οδηγήθηκε στον δρόμο της θυσίας, έγραψε:

[[ Περασμένα μεσάνυχτα, με το αυγουστιάτικο φεγγάρι σχεδόν ολόγιομο. 480 π.Χ. Ο μελλοθάνατος Σπαρτιάτης βασιλιάς και αρχιστράτηγος των ελληνικών δυνάμεων ξαγρυπνά. Οι επίλεκτοι του Ξέρξη έχουν κυκλώσει το στρατόπεδο των Ελλήνων. Όλοι οι σύμμαχοι έχουν αποχωρήσει. Παρέμειναν μόνο όσοι από τους Θεσπιείς, τους Τριακόσιους και τους είλωτες είχαν επιζήσει στις προηγούμενες αναμετρήσεις. «Βασιλέα! Άνδρας Έλληνας θα μας νικήσει. Το αρχικό γράμμα του ονόματός του αντιστοιχεί στο πέμπτο γράμμα του λακωνικού αλφαβήτου» είχε προφητεύσει χλωμός ο οιωνοσκόπος Μεγιστίας. Και την αυγή της εκστρατείας οι οιωνοί δεν ήταν καλοί. Το σφάγιο δεν είχε λοβό στο ήπαρ. Αλλά και παλαιότερα η Δελφίνη, φίλη στενή του Λεωνίδα, είχε προμαντεύσει: «Στο θυσιαστήριο, εκεί στις Πύλες που γειτονεύουν με τις ιερές ιαματικές πηγές. Σαν σφάγιο θα οδηγηθείς από την αγάπη που σε κυριεύει».

Τώρα ο Λεωνίδας ξαγρυπνά στις Θερμοπύλες. Του Αυγούστου 20. Πανσέληνος. Την επαύριον θα διεξαχθεί η τελευταία μάχη• θα τελεστεί η προδιαγεγραμμένη θυσία: Χίλιοι περίπου Έλληνες πολεμιστές αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη στρατιά που αντίκρισε ποτέ η ανθρωπότητα.

Τις ώρες της μοναχικής του ολονυκτίας, με το σώμα όλο να πονά από τα τραύματα, ο βασιλιάς των Σπαρτιατών θυμάται... Και λαχταρά να βρισκόταν κοντά του οι αγαπημένοι του. Η γυναίκα του η Γοργώ, ο μονάκριβος οκτάχρονος γιος του. «..ο μικρός μου πρίγκηπας, ο καταδικός μου Πλείσταρχος ... Θα 'θελα, ω θεοί,πως θα 'θελα να με επισκεπτόταν! Να παρουσιαζόταν κι αυτός σαν λάμψη διστακτική, αυγινή, εδώ στην αγρυπνία μου. Μνημοσύνη, βασίλισσά μου, μερίμνησε... Εδώ να υποδεχθώ και την Κυρά μου. Θα εμφανισθεί αστραφτερή και αγέρωχη, και εκείνες οι θαλασιές λίμνες των ματιών της θα στάζουν. Όχι δάκρυα, παρά αφρό κυμάτων. Θα μου δοθεί. Αμίλητη και παράφορη και εκρηκτική, όπως μόνον αυτή ξέρει να δίνεται. Θα της προσφερθώ».

Ξημερώνοντας, ο Λεωνίδας κάλεσε τους πολεμιστές του. «Σαν ένας και μοναδικός άνθρωπος» τους είπε. «Σαν ένας, αλλά ο μόνος, ο τελευταίος άνθρωπος που απέμεινε στη γη αυτήν. Σαν ο άνδρας ο ολομόναχος που του ανατέθηκε το καθήκον της προάσπισης της πατριάς του. ... Έχουμε εμπρός μας μιαν ολόκληρη ημέρα για να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών της πατρίδος. Και έχουμε στα μάτια το όραμα της ανυπότακτης και ελεύθερης Ελλάδος».]]

Η συγγραφέας μιλώντας σε πρώτο πρόσωπο ως Λεωνίδας, παρουσιάζει τον βασιλιά της Σπάρτης να μονολογεί: «…Ιδού λοιπόν εγώ ο απ’ αιώνος διατεταγμένος σε αυτήν την κάθε άλλο παρά αναίμακτη θυσία, ο Λεωνίδας…». Ο ήρωας καταλαμβάνεται από φόβο. Αλλά τον φόβο τον καθυποτάσσει. Γι’ αυτό τον φόβο λέει: «Φόβος για τον απειράριθμο στρατό που ερχόταν για την πιο ανόσια και απάνθρωπη αναμέτρηση… Φόβος θανάτου. Φόβος απωλειών… Α! Πώς με είχε αδράξει αμέσως μετά τον χρησμό της Πυθίας! Τον καθυπέταξα… Ο φόβος εξουδετερώνεται με την αγάπη. Με τον έρωτα… Έρωτα ελευθερίας και αξιοπρέπειας θα τον χαρακτήριζα. Έρωτα δικαιοσύνης και τιμής… Και προπαντός έρωτα υπερηφάνειας…»

Αναφέραμε τρεις θυσίες, όπου οι λίγοι θυσιάστηκαν για τους πολλούς. Σήμερα έχουμε την περίπτωση όπου οι ελάχιστοι απαιτούν τη θυσία των πολλών για να εξασφαλίσουν τη χλιδή τους! Και είναι ελάχιστοι και στο πλήθος, αλλά, κυρίως, στο ήθος. Δεκαπέντε μεγάλες δυναστείες με κάποιους δευτεροκλασάτους οικονομικούς εκμεταλλευτές έχουν στήσει μια μεγάλη συνομωσία εναντίον της δημοκρατίας, της ειρήνης και της κοινωνικής γαλήνης. Με εφευρήματα, όπως αυτό της διεμβόλισης των δίδυμων πύργων της Ν. Υόρκης από τα αεροπλάνα δήθεν των τρομοκρατών- μια ενέργεια καθαρά τρομοκρατικού χαρακτήρα από τις μυστικές υπηρεσίες και τα κέντρα συνομωσίας της ελιτικής τάξης των ΗΠΑ κατά του λαού της ίδιας τους της χώρας και κατ’ επέκταση κατά του παγκόσμιου πληθυσμού- έσφαξαν και σφάζουν τους λαούς του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Σερβίας, της Λιβύης, της Αιγύπτου, τώρα της Συρίας και αύριο πιθανόν της Ελλάδας. Πίσω από τις λέξεις για αποκατάσταση της δημοκρατίας και την πάταξη της τρομοκρατίας, κρύβεται το ακόρεστο πάθος τους για αύξηση του πλούτου τους- πλούτου που εμείς οι απλοί άνθρωποι όταν το σκεφτούμε κόβεται η ανάσα μας. Είναι οι τρομοκράτες με τα κουστούμια, οι δολοφόνοι πίσω από τα πανάκριβα γραφεία που αποφασίζουν για τον αφανισμό των λαών. Είναι οι αδίσταχτοι και κορεσμένοι από κάθε υλική απόλαυση δισεκατομμυριούχοι και τρισεκατομμυριούχοι που υπογράφουν τον θάνατο από πείνα των μέχρι χθες χαρούμενων οικογενειών, γιατί δεν ανέχονται να υπάρχουν ευτυχισμένοι άνθρωποι παρά μόνο τα σαπροφυτικά δικά τους απολειφάδια, τα συνώνυμα της ξετσιπωσιάς και της ανωμαλίας.

Οι παγκόσμιες ύαινες βρήκαν πρόθυμα τσακάλια σε διάφορες χώρες και τα διόρισαν υπαλλήλους τους. Κι αυτοί αποδεικνύονται βασιλικότεροι του βασιλέως στα απάνθρωπα μέτρα που παίρνουν στο όνομα των μεγάλων κι αφανών αφεντικών. ΟΗΕ, ΝΑΤΟ, ΔΝΤ, Ε.Ε, ΕΚΤ, υποτίθεται πως είναι οργανισμοί για την προάσπιση των ελευθεριών, της ευημερίας και του συμφέροντος των λαών. Στην πραγματικότητα είναι οργανισμοί προώθησης των συμφερόντων της Νέας Τάξης. Οι Οικονομικοί οίκοι και οι κεντρικές τράπεζες είναι τα μέσα αφαίμαξης της μεσαίας και κατώτερης τάξης, ώστε να οδηγηθούν στην απόλυτη φτώχεια. Έτσι η οικονομική ελίτ θα επιβάλλει την παγκόσμια δικτατορία της σε ένα- το αναγκαίο για τη δική της ύπαρξη- ελεγχόμενο αριθμητικά πλήθος άβουλων πολιτών με ένα νόμισμα, μία κυβέρνηση, μία θρησκεία, μία υποκουλτούρα και μια στοιχειώδη κι ελεγχόμενη μορφωτική βαθμίδα.

Οι ύαινες βρίσκουν επίσης πρόθυμα κοράκια και γύπες στα κράτη, τα οποία βοηθούν να εξελιχθούν στην πολιτική. Έτσι προκύπτουν οι δωσίλογοι που ξεπουλούν με μεγάλη ευκολία τις χώρες τους. Κάπως έτσι μας προέκυψαν ο Τζέφρυ Παπανδρέου, ο Λουκάς Παπαδήμος, ο Βαγγέλης Βενιζέλος, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Φώτης Κουβέλης, ο πολλά βαρύς Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ο αρχιψεύταρος Γιώργος Παπακωνσταντίνου και τα λοιπά μπουμπούκια της πολιτικής σκηνής. Είναι οι αρχιερείς και οι θεραπαινίδες του θυσιαστηρίου, όπου κάθε τόσο προσφέρονται θυσία οι Έλληνες στο βωμό του Μαμωνά. Χωρίς αντίρρηση- με λεκτικές μικροαντιστάσεις για να μη γιαουρτωθούν και λιντσαριστούν από τα θύματά τους- υπακούουν στα κελεύσματα της τρόικας, η οποία αναμεταδίδει τις εντολές των μεγάλων αφεντικών τους, έχοντας τη συναίνεση της ντόπιας οικονομικής μαφίας. Χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και φαρισαϊκά λένε πως συναισθάνονται τα δεινά μας. Απαιτούν τις δικές μας θυσίες, αλλά αυτοί και οι οικείοι τους έχουν εξασφαλίσει σε τράπεζες του εξωτερικού τα με ανήθικο τρόπο αποταμιευμένα εκατομμύρια ή δισεκατομμύριά τους, που τους εξασφαλίζουν την άνετη ζωή για τις επόμενες τρεις ή τέσσερις γενιές.

Στην πατρίδα των ηρώων περίσσεψαν οι Εφιάλτες και οι Νενέκοι. Στη χώρα, που επικαλούνται το όνομα του Χριστού, κυριάρχησαν οι Ιούδες των τριάκοντα αργυρίων. Και οι άτιμοι, φιλούσαν υπέροχα… τον πλανημένο λαό, για να του φορτώσουν πως μαζί έφαγαν τα τριάκοντα αργύρια. Αποσιώπησαν έντεχνα πως καμία οφσόρ εταιρεία δεν είναι στο όνομα του μεροκαματιάρη, του συνταξιούχου ή του υπάλληλου για να κάνουν ξέπλυμα χρήματος όπως ο Βουλγαράκης, ο Μεϊμαράκης και ο Λιάπης. Κι ούτε βρίσκονται τα ονόματά μας στη λίστα της Λαγκάρντ, που κατέγραψε στο χαμένο CD του Βενιζέλου.

Κανείς πολιτικός μας δε βρέθηκε, μπροστά σ’ αυτή την κρίσιμη καμπή για τη χώρα μας, να παραδειγματιστεί από τον Αγαμέμνονα και την Ιφιγένεια, από τον Αλεξάντερ του Ταρκόφσκι, από τον Λεωνίδα. Όλοι έκλειναν προς τη μεριά του Εφιάλτη! Σε κανέναν δεν ταιριάζουν οι στίχοι του Κ. Καβάφη:

«Τιμή σ’ εκείνους όπου στην ζωή των

ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.»

Τη στιγμή που προσμέναμε τον ηγέτη- όχι απαραίτητα τον σωτήρα- που θα μας έλεγε την αλήθεια και την πραγματική κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει η χώρα, τα ανθρωπάκια, που περίτεχνα έπλασε σαν πορθητές λαών η Νέα Τάξη στα κολέγια και τα πανεπιστήμια των πρόθυμων υπηρετών με καθηγητές ανθρώπους του βεληνεκούς Μπιλ Κλίντον και Τζέφρυ Παπανδρέου, μας έσκαβαν περισσότερο το λάκκο. Φαίνεται πως κανείς δεν τολμά να σηκώσει το κορμί του ορθό και να κοιτάξει στα μάτια τον λαό μας. Οι οσφυοκάμπτες αρχηγοί των κομμάτων, ποτέ δεν έγιναν ηγέτες των Ελλήνων, έστω κι αν ο παραπλανημένος λαός τους έδωσε την εντολή να κυβερνήσουν. Παράβλεπαν τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας. Ικανοποιούσαν μόνον τις απαιτήσεις της νεοπλουτίστικης- με νοοτροπία μολιερικού αχροντοχωριάτη- τάξης, που δημιουργήθηκε μέσα από λαμογιές, απάτες και λεηλασία των ταμείων του κράτους. Έτσι αποδείχτηκε περίτρανα πως κανείς από τους εκλεγμένους πρωθυπουργούς μας στα τελευταία σαράντα χρόνια δεν όρισε να φυλάγει Θερμοπύλες.

Ο ελληνικός λαός θυσιάστηκε σε μια θυσία χωρίς αντίκρισμα. Όλα τα όνειρα, όλοι οι κόποι έγινα στάχτες. Είναι τα υπολείμματα της άσκοπης θυσίας για την Ελλάδα. Της σκόπιμης όμως για την απληστία των οικονομικών δολοφόνων. Μπροστά μας στέκει η επιτακτική ανάγκη να εξασφαλίσουμε μια ζωή υποφερτή- δε θα τη λέγαμε άνετη, απλά υποφερτή τη λέμε- για τα παιδιά μας. Κι αναζητούμε εναγώνια τον ηγέτη που είναι έτοιμος για την προσωπική θυσία σαν τον Λεωνίδα, για την θυσία της δικής του Ιφιγένειας, ώστε να γίνει ο μπροστάρης σε έναν αγώνα, για τον οποίο οι πολλοί είμαστε έτοιμοι από καιρό! Ο κόσμος είναι έτοιμος. Ο ηγέτης του λείπει. Αυτός, που πιθανόν να αποτύχει σε έναν δίκαιο αγώνα για την πατρίδα του. Όμως θαρρετά, κατεχόμενος από έρωτα για την ελευθερία και την αξιοπρέπεια, την δικαιοσύνη και την τιμή, με την υπερηφάνεια του Έλληνα, θα δώσει τον αγώνα, αυτόν για τον οποίο ο Αλεξανδρινός ποιητής έγραψε:

« Και περισσότερη τιμή τους πρέπει

όταν προβλέπουν (και πολλοί προβλέπουν)

πως ο Εφιάλτης θα φανεί στο τέλος,

κ’ οι Μήδοι επί τέλους θα διαβούνε.»

Και ποιος ξέρει; Στην ελληνική τραγωδία υπάρχει πάντα το αναπάντεχο. Μερικές φορές εμφανίζεται ο από μηχανής θεός. Όταν είμαστε έτοιμοι να πολεμήσουμε για το απροσδόκητο, όπως πολλές φορές έκαναν οι πρόγονοί μας, μπορεί να συμβεί αυτό που ο αγγελιοφόρος είπε στην “Ιφιγένεια εν Αυλίδι”: « απροσδόκητα δε βροτοίς τα των θεών, σώζουσί θ’ ούς φιλούσιν »…