Ένας αληθινός “σύντροφος”…

[[ δαμ- ων ]]

Παγώσαμε όταν ακούσαμε για το αποτρόπαιο έγκλημα της Ξάνθης. Ένας άρρωστος στο μυαλό και βρώμικος στην ψυχή νέος, μόλις 27 ετών, όχι μόνο βίασε μια νέα, καθ’ όλα χαριτωμένη ύπαρξη, αλλά για να σβήσει τα ίχνη από το πρώτο έγκλημα, προχώρησε σε ένα άλλο ακόμη ειδεχθέστερο: την έκαψε ζωντανή μπροστά στο σπίτι της…

Από την αρχαιότητα ο θείος Όμηρος είχε πει: «Δεν υπάρχει κανένα ζωντανό πλάσμα που αναπνέει ή έρπει στη γη, που να είναι πιο άθλιο από τον άνθρωπο.» Για να προσθέσει περίπου εννέα αιώνες αργότερα ο Πλούταρχος: «Δεν υπάρχει αγριότερο θηρίο απ' τον άνθρωπο, όταν κατέχει δύναμη ίση με το πάθος του.» Ο Αριστοτέλης γνωρίζοντας τη φύση του ανθρώπου, είπε: «Ο άνθρωπος, όταν τελειοποιείται, είναι το καλύτερο των ζώων. Όταν, όμως, αποχωρίζεται από το νόμο και τη δικαιοσύνη, είναι το χειρότερο όλων.» Στη δεύτερη κατηγορία ανήκει ο Ξανθιώτης μανάβης- που στην επιγραφή του μαγαζιού του παρουσιάζεται ως «Μ’ ανάβεις στην κρίση»- επιβεβαιώνοντας τη ρήση του Λιαντίνη: «...Γιατί “άνθρωπος” στη βάση του σημαίνει “λάθος” και στην κορφή του “εξαγνισμός”...» Ένα “λάθος” της φύσης, που σκορπίζει θάνατο στα ατυχή θύματα και πόνο στους συγγενείς, ήταν ο μανάβης που συντάραξε το πανελλήνιο. Όταν ο άνθρωπος, λοιπόν, είναι στη βάση του σπειροειδούς δρόμου της εξέλιξής του, φαντάζει σαν το “λάθος” της δημιουργίας. Είναι το αγριότερο θηρίο. Πέρα από τους φανερούς εγκληματίες, στην ίδια κατηγορία ανήκουν και άλλοι άνθρωποι, που φορούν ακριβά κοστούμια και μεταξωτές γραβάτες, όπως ορισμένοι πολιτικοί, τραπεζίτες, οι ανήκοντες στην οικονομική ελίτ, μεγαλοβιομήχανοι και εφοπλιστές. Δεν ήταν καλύτερος Μπίλ Κλίντον, όταν διέταζε τον βομβαρδισμό της Σερβίας, ή ο Τζώρτζ Μπους, όταν έδινε το σύνθημα για την εισβολή στο Ιράκ. Εγκληματίες είναι και οι χρηματιστές, που προκάλεσαν την παγκόσμια οικονομική κρίση. Το ίδιο και η Α. Μέρκελ ή ο Γ. Παπανδρέου, οι οποίοι προκάλεσαν και προκαλούν τις εκατοντάδες αυτοκτονίες όσων συμπατριωτών μας δεν αντέχουν την οικονομική πίεση, ή το θάνατο από το κρύο των αστέγων που δημιούργησαν. Με τη διαφορά ότι αυτοί ποτέ δεν θα οδηγηθούν σε δικαστήρια να καταδικαστούν ως εγκληματίες ή γενοκτόνοι.

Για να τελειοποιηθεί ο άνθρωπος πρέπει να υπερισχύσουν οι αρετές του, τα πρυτανεύσει η λογική και να βρίσκεται μέσα στη φύση, της οποίας αποτελεί ένα κύτταρο. Αυτή είναι και η άποψη του Σταγειρίτη φιλόσοφου: «Τρία είναι τα στοιχεία που κάνουν τους ανθρώπους καλούς και έντιμους: η φύση, η συνήθεια και η λογική.» Σε τρεις κατηγορίες κατατάσσει και τους ανθρώπους ο Ν. Καζαντζάκης στο βιβλίο του “Αλέξης Ζορμπάς”:

[[ Θαρρώ, Ζορμπά, μα μπορεί να κάνω και λάθος, πως τριών λογιών είναι οι άνθρωποι: Αυτοί που βάζουν σκοπό να ζήσουν, καθώς λένε, τη ζωή τους· να φαν, να πιούν, να φιλήσουν, να πλουτήσουν, να δοξαστούν… Έπειτα είναι αυτοί που σκοπό βάζουν όχι τη ζωή τους, παρά τη ζωή όλων των ανθρώπων· νιώθουν πως όλοι οι άνθρωποι είναι ένα και μάχουνται να φωτίσουν, ν’ αγαπήσουν, να ευεργετήσουν όσο μπορούν τους ανθρώπους. Και τέλος είναι αυτοί που βάζουν σκοπό τους να ζήσουν τη ζωή του σύμπαντου· όλοι, άνθρωποι, ζα, φυτά, άστρα είμαστε ένα, η ίδια ουσία που μάχεται τον ίδιο φοβερόν αγώνα· ποιόν αγώνα; Να μετουσιώσει την ύλη και να την κάμει πνεύμα. ]]

Η συνέχεια >>> εδώ ….

Μια ιστορία για τη δεύτερη κατηγορία του Καζαντζάκη θα αναφέρουμε σήμερα. Θα αντιπαρέλθουμε τον σκοτεινό άνθρωπο της Ξάνθης. Θα αναφερθούμε σε έναν άνθρωπο που έζησε για να εκφράσει την αγάπη. Σε έναν φωτεινό Άνθρωπο- το “άλφα” κεφαλαίο:

[[ Δύο άνδρες, και οι δύο σοβαρά άρρωστοι, έμεναν στο ίδιο δωμάτιο ενός νοσοκομείου. Ο ένας άνδρας αφηνόταν να σηκωθεί όρθιος στο κρεβάτι του για μία ώρα κάθε απόγευμα για να κατέβουνε υγρά από τα πνευμόνια του. Το κρεβάτι του βρισκόταν δίπλα στο μοναδικό παράθυρο του δωματίου. Ο άλλος άνδρας έπρεπε να περνάει όλη την ώρα του ξαπλωμένος.

Οι άνδρες μιλούσαν για ώρες αδιάκοπα. Μιλούσαν για τις γυναίκες τους και τις οικογένειές τους, τα σπίτια τους, τις δουλειές τους, τη θητεία τους στο στρατό, πού πήγαν διακοπές. Κάθε απόγευμα, όταν ο άνδρας δίπλα στο παράθυρο μπορούσε να σηκωθεί, περνούσε την ώρα του περιγράφοντας στον «συγκάτοικό» του όλα όσα μπορούσε να δει έξω από το παράθυρο. Ο άνδρας στο άλλο κρεβάτι άρχιζε να ζει για αυτές τις περιόδους μίας ώρας όπου μπορούσε να ανοιχτεί και να ζωογονηθεί ο δικός του κόσμος από όλη τη δραστηριότητα και χρώμα από τον κόσμο εκεί έξω.

Το παράθυρο έβλεπε ένα πάρκο με μια όμορφη λιμνούλα. Πάπιες και κύκνοι έπαιζαν στα νερά ενώ παιδιά αρμένιζαν τα καραβάκια τους. Ερωτευμένοι νέοι περπατούσαν χέρι-χέρι ανάμεσα σε κάθε χρώματος λουλούδια και μια ωραία θέα του ορίζοντα της πόλης μπορούσε να ειδωθεί στο βάθος. Καθώς ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε όλο αυτό με θεσπέσια λεπτομέρεια, ο άνδρας στο άλλο μέρος του δωματίου έκλεινε τα μάτια του και φανταζόταν αυτό το γραφικό σκηνικό.

Ένα ζεστό απόγευμα, ο άνδρας στο παράθυρο περιέγραφε μία παρέλαση που περνούσε. Αν και ο άλλος άνδρας δεν μπορούσε να ακούσει τη φιλαρμονική - μπορούσε να τη δει στο μάτι του μυαλού του καθώς ο κύριος δίπλα στο παράθυρο το απεικόνιζε με παραστατικές λέξεις.

Μέρες, βδομάδες και μήνες πέρασαν. Ένα πρωί, η πρωινή νοσοκόμα ήρθε να τους φέρει νερά για το μπάνιο τους μόνο για να δει το άψυχο σώμα του άνδρα δίπλα στο παράθυρο, ο οποίος πέθανε ειρηνικά στον ύπνο του.

Ξαφνιάστηκε και κάλεσε τους θεράποντες ιατρούς να πάρουν το νεκρό σώμα.

Όταν θεωρήθηκε πρέπον, ο άλλος άνδρας ρώτησε αν θα μπορούσε να μεταφερθεί δίπλα στο παράθυρο. Η νοσοκόμα ευχαρίστως έκανε την αλλαγή, και εφ' όσον σιγουρεύτηκε ότι ο άνδρας αισθανόταν άνετα, τον άφησε μόνο. Σιγά, επώδυνα, στήριξε τον εαυτό του στον ένα του αγκώνα να δει για πρώτη φορά του τον έξω κόσμο. Πάσχισε να γείρει να δει έξω από το παράθυρο δίπλα στο κρεβάτι. Αντίκρισε ένα λευκό τοίχο. Ο άνδρας ρώτησε τη νοσοκόμα τι θα μπορούσε να ανάγκασε το συχωρεμένο συγκάτοικό του ο οποίος περιέγραφε τόσο έξοχα πράγματα έξω από το παράθυρο. Η νοσοκόμα αποκρίθηκε πως ο άνδρας ήταν τυφλός και δεν μπορούσε να δει ούτε τον τοίχο. Πρόσθεσε, 'Ίσως ήθελε απλά να σου δώσει θάρρος. ]]

Ο τυφλός ασθενής ξεχνούσε τον δικό του πόνο και με φανταστικές περιγραφές προσπαθούσε να εγκαρδιώσει τον σύντροφό του στον θάλαμο του πόνου. Για να μην εγκαταλείψει ο φίλος του την προσπάθεια και την ελπίδα για τη ζωή, σαν νέος Οδυσσέας- όταν οι Έλληνες ήσαν έτοιμοι να παρατήσουν την πολιορκία της Τροίας- είπε ο γεμάτος αγάπη τυφλός, όπως ο αρχαίος πρόγονος από την Ιθάκη: «Θαρσείν χρη τάχ' αύριον έσετ' άμεινον», (χρειάζεται θάρρος, αύριο όλα θα είναι καλύτερα). Είχε διαποτιστεί η ζωή του από την παραίνεση του εθνικού μας ποιητή Δ. Σολωμού, όπως δίνεται στους “Ελεύθερους Πολιορκημένους”: «Αγάπα για να ζήσεις, ζήσε για ν' αγαπάς». Ο ασθενής του παραθύρου ζούσε για να δίνει θάρρος και να κάνει ευτυχισμένο τον σύντροφό του, που ήταν μακριά από το παράθυρο. Γιατί είχε καταληφθεί από το μετουσιωτικό, και συνάμα μεταρσιωτικό φως της αγάπης. Γι’ αυτόν ίσχυε η φράση του Μιχαήλ Άγγελου: «Αυτός που αγαπά, πρέπει να καταλυθεί απ' τη φωτιά της αγάπης του.» Κι όπως είπε ο Άγγλος συγγραφέας Τόμας Καρλάιλ: «Η αγάπη είναι πάντοτε η αρχή κάθε γνώσης, καθώς η φωτιά είναι η αρχή του φωτός.» Υπάρχει μεγαλύτερη γνώση, απ’ αυτήν ότι δεν υπάρχει χωριστότητα, και πως όλοι είμαστε αδέλφια; Πως όλοι είμαστε μια μεγάλη ενότητα, μέρη του σύμπαντος, ή κύτταρα του “Ουράνιου Άνθρωπου”; Με ποιο δικαίωμα αφαιρούμε τη ζωή- όπως ο εγκληματίας από την Ξάνθη- από έναν αδελφό μας; Έχει το δικαίωμα ο “αντίχειρας” να θανατώσει τον “μέσο” του χεριού, από τη στιγμή που και τα δύο δάχτυλα έχουν το ρόλο να συνεργάζονται για να επιτελούν ένα καθορισμένο έργο για την οντότητα άνθρωπος; Μπορεί ο Παπανδρέου, ο Παπαδήμος, ο Σαμαράς να ψηφίζουν μέτρα εγκληματικά κατά του ελληνικού λαού. Μπορούν να υπογράφουν την γενοκτονία μας; Αυτές τις γιορτινές μέρες φαρισαϊκά οι γενοκτόνοι πολιτικοί μας πηγαίνουν στις εκκλησίες, ενώ ο Χριστός έχει δώσει την εντολή: «Αγαπάτε αλλήλους»! Δεν έχει πει να αγαπάτε μόνο τους τραπεζίτες, τους οικονομικούς κατακτητές, τους εμπόρους των ομολόγων. Απεναντίας είχε πάρει το φραγγέλιο εναντίον αυτών! Και πολύ χαρακτηριστικά μας έχει δώσει την παραβολή του καλού Σαμαρείτη, δίνοντας απάντηση στο ερώτημα: «καὶ τίς ἐστί μου πλησίον;» “Πλησίον” είναι ο καθένας που έχει ανάγκη την βοήθειά μας! Η κάθε ψυχή που μπορούμε να στηρίξουμε να μην κατρακυλήσει, να μην οπισθοδρομήσει.

Σπάνιοι οι αληθινοί άνθρωποι. Οι περισσότεροι ανθρωπάκια είμαστε. Ο κόσμος μας έχει κέντρο το φτωχό σαρκίο μας. Μυωπική η ψυχή μας, είναι ανίκανη να δει πέρα από το “εγώ” μας, άντε και την οικογένειά μας. Σαν τα σαλιγκάρια όπου πάμε κι όπου βρεθούμε περιφέρουμε το καβούκι μας, που λέγεται “συμφέρον”. Με βάση αυτό κρίνουμε τους άλλους και καθορίζουμε τη στάση μας. Αυτό μας έχει δέσει μια τριχιά και μας έχει δεμένους, όπως παλιά δένανε τα γαϊδουράκια- αυτά τα πεισματάρικα αλλά συμπαθητικά τετράποδα- στα φρεσκοθερισμένα χωράφια, αφήνοντάς μας να κινούμαστε με κέντρο το παλούκι- συμφέρον μας, και ακτίνα το μήκος της τριχιάς μας- το οποίο καθορίζεται από την συνείδησή μας. Η λέξη σύντροφος δεν έχει καμιά σημασία για εμάς. Κι αν την χρησιμοποιούσαμε κάποιοι σε πολιτικές αναλύσεις, της δίναμε φαρισαϊκή χροιά. Αποτέλεσμα: τα συντροφικά μαχαιρώματα. Το ίδιο και η λέξη συνάδελφος στον τόπο εργασίας και στις συνδικαλιστικές συγκεντρώσεις. Σε πρώτη ευκαιρία βάζαμε τρικλοποδιά στον συνάδελφο που προηγούνταν για να του φάμε τη θέση. Πολλές φορές- αν δεν θέλαμε το αξίωμά του- για να χαρούμε με το πέσιμό του. Η λέξη αδελφός έχει εξαλειφθεί από το λεξιλόγιό μας. Χρησιμοποιείτε με πολύ δόση φαρισαϊσμού στους κόλπους της εκκλησίας.

Θα μας επιτρέψει ο μακαριότατος κ. Ιερώνυμος να διαφωνήσουμε με την κίνησή του να επισκεφτεί αυτές τις μέρες τον μεγαλοκαταχραστή και φοροκλέπτη Λαυρεντιάδη στη φυλακή, γιατί τάχατες βοηθούσε με τα κλεμμένα την εκκλησία. Θα συμφωνούσαμε με την ενέργειά του, αν επισκεπτόταν πενήντα φυλακισμένους και ένας απ’ αυτούς ήταν και ο Λαυρεντιάδης. Γιατί τον λόγο παρηγοριάς τον ήθελε περισσότερο ο φτωχός και απελπισμένος που δεν έχει τον μεγαλοδικηγόρο για να τον βγάλει από τη φυλακή, έστω κι αν το παράπτωμά του είναι ελαφρύτερο από αυτό του Λαυρεντιάδη, ο οποίος όμως έχει να πληρώσει και σύντομα θα χαίρεται τα κλεμμένα… Ο Ιησούς είπε: «επείνασα γαρ, και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατέ με, ξένος ήμην, και συνηγάγετέ με, γυμνός, και περιβάλετέ με, ησθένησα, και επισκέψασθέ με, εν φυλακή ήμην, και ήλθετε προς με.» (Ματθαίος, κε΄, 35- 36). Για να συνεχίσει: «αμήν λέγω υμίν, εφ’ όσον εποιήσατε ενί των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε.» (Ματθαίος, κε΄, 40)

Με τέτοιες ιδιοτελείς ενέργειες, ή με τις λίστες των επισκόπων και των ιερέων που έχουν εκατομμύρια- χωρίς να μπορούν να τα δικαιολογήσουν- ας αναρωτηθούν αν είναι άξιοι του: «δεύτε οι ευλογημένοι του πατρός μου, κληρονομήσατε την ετοιμασμένην υμίν βασιλείαν από καταβολής κόσμου.» (Ματθαίος, κε΄, 34)

Το κίνητρό μας δεν είναι η εκτόξευση κατηγοριών εναντίον των ασώτων ρασοφόρων. Αλλά να θέσουμε έναν φραγμό, επιτέλους, στον φαρισαϊσμό τους αυτή την πολύ δύσκολη εποχή, όπου η διδασκαλία του Ιησού πρέπει να λάβει σάρκα και οστά και να μην είναι λόγια από τον άμβωνα. Μπορεί να προέρχεται και από αγάπη προς το λειτούργημα τους, αν λάβουμε υπόψη όσα γράφει η Σοφία Άντζακα: «Οι άνθρωποι πιστεύουν ότι η Αγάπη είναι συναίσθημα, ηπιότητα, τρυφερότητα, γλυκύτητα ή επικοινωνία. Κι όμως, το φως της Αγάπης έχει την ιδιότητα να καταφέρνει βίαια και ισχυρά ρήγματα στη σκοτεινιά των ανθρώπων, ρήγματα που αυτοί τα ερμηνεύουν σαν σκληρότητα, τραχύτητα, οργή, απονιά, σαν πλήγματα ενάντια στην τρυφερή αισθαντικότητά τους. Κι όμως αυτή ακριβώς η «τραχύτητα», είναι μια πλευρά Αγάπης, που παίρνει τη μορφή της «επίθεσης» ενάντια στο σκοτεινό, αδρανές, αντιδραστικό στοιχείο μέσα τους.

Η Αγάπη, λοιπόν, έχει μια πλευρά που λαβώνει, σαν βέλος, σαν σπάθη, σαν ρομφαία. Λαβώνει τον δράκο, το κτήνος, το φίδι, όπως ο Αι-Γιώργης λάβωσε και σκότωσε το δράκο. Η Αγάπη φέρεται αυστηρά, επιθετικά, μαχητικά στον σκοτεινό παράγοντα και μαλακά και τρυφερά στον φωτεινό. Αλλά οι άνθρωποι, βουτηγμένοι καθώς είναι στον σκοτεινό, εγωκεντρικό παράγοντα, απαιτούν τρυφερή μεταχείριση του εγωκεντρισμού τους. Και αυτό το λένε αγάπη. Αν η Αγάπη επιτεθεί σ’ αυτόν, τότε δεν την αναγνωρίζουν για Αγάπη. Δεν βλέπουν ότι ζουν στο ψεύτικο, ούτε ότι η Αγάπη δεν ανέχεται το ψεύτικο, ότι ο σκοπός της είναι να το χτυπά και να το διαλύει όπου το συναντήσει. Θυμάμαι τον Χριστό και τη δόνηση της ιερής οργής που τον κατέκλυσε όταν κατηγορούσε του υποκριτές Φαρισαίους, ή όταν έδιωχνε τους εμπόρους από τον Οίκο του Θεού.»

Την πραγματική σημασία της αγάπης μας δίνει στην επιστολή του ο (αγαπημένος) μαθητής του Χριστού:

«᾿Αγαπητοί, ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὅτι ἡ ἀγάπη ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστι, καὶ πᾶς ὁ ἀγαπῶν ἐκ τοῦ Θεοῦ γεγέννηται καὶ γινώσκει τὸν Θεόν.  ο μὴ ἀγαπῶν οὐκ ἔγνω τὸν Θεόν, ὅτι ὁ Θεὸς ἀγάπη ἐστίν.   ἐν τούτῳ ἐφανερώθη ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐν ἡμῖν, ὅτι τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἀπέσταλκεν ὁ Θεὸς εἰς τὸν κόσμον ἵνα ζήσωμεν δι᾿ αὐτοῦ.   ἐν τούτῳ ἐστὶν ἡ ἀγάπη, οὐχ ὅτι ἡμεῖς ἠγαπήσαμεν τὸν Θεόν, ἀλλ᾿ ὅτι αὐτὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς καὶ ἀπέστειλε τὸν υἱὸν αὐτοῦ ἱλασμὸν περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν.   ᾿Αγαπητοί, εἰ οὕτως ὁ Θεὸς ἠγάπησεν ἡμᾶς, καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ἀλλήλους ἀγαπᾶν.» (Α΄ επιστολή Ιωάννου, δ΄, 7-11)

Όλα στο σύμπαν διέπονται από αγάπη! Ακόμη και οι δυνάμεις συγκρότησης της ύλης είναι δυνάμεις αγάπης! Η έλξη της βαρύτητας είναι κι αυτή έκφραση αγάπης. Ακόμη και η δική μας ύπαρξη είναι αποτέλεσμα αγάπης. Πώς, λοιπόν, εμείς θέλουμε να αποτελέσουμε την εξαίρεση του Νόμου της Αγάπης; Κάνουμε τον εαυτό μας να μοιάζει με τον σκαντζόχοιρο που μόλις τον πλησιάσει κάποιος γίνεται μια μπάλα αγκάθια. Δεν αφηνόμαστε σαν το σκυλάκι να το χαϊδέψει ο άλλος. Να τον πλησιάσουμε, όπως κάνει αυτό κουνώντας την ουρά και τ’ αυτιά. Όλα αυτά γίνονται γιατί ξεκοπήκαμε από την πηγή της αγάπης, τον Ανώτερο Εαυτό μας. Αυτός είναι που λειτουργεί υπό το Νόμο της Αγάπης γιατί είναι πιο κοντά στο πνεύμα. Όταν αποκαταστήσουμε την επαφή μ’ αυτόν θα είμαστε σε θέση να πούμε αυτό που είπε ο Έντγκαρ Άλαν Πόε: «Ω, ανθρώπινη αγάπη! Μας δίνεις στη Γη αυτό που περιμένουμε στον Ουρανό.»

Τώρα είμαστε εντελώς ξεκομμένοι από τον ουρανό γιατί μας κατευθύνει ο προσκολλημένος στην ύλη κατώτερος εαυτός. Ο συμφεροντολόγος, αυτός με τη συνήθεια του σκαντζόχοιρου. Η αίσθηση της απώλειας δημιουργείται για οτιδήποτε φθαρτό και πρόσκαιρο. Εκεί υπεισέρχεται η κτητικότητα που καλλιεργεί την πλεονεξία, την αλαζονεία και το μίσος. Αυτά μας κάνουν να βλέπουμε τον διπλανό μας σαν αντίπαλο, σαν εχθρό. Μας απομακρύνουν από την έννοια του συντρόφου, από το αίσθημα της συγκατάβασης, της ανιδιοτέλειας, της αγάπης. Από τη γεφύρωση της σχέσης των ανθρώπων, την αδελφοσύνη.

Μπαίνουμε σε λίγες ώρες στο 2013. Οι οιωνοί δεν είναι ευχάριστοι. Ο καινούργιος χρόνος θα είναι ακόμη πιο δύσκολος απ’ αυτόν που φεύγει. Οι Συμπληγάδες από τις οποίες καλούμαστε να περάσουμε θα στενέψουν ακόμη παραπάνω. Νέες θυσίες, νέες αφαιμάξεις, περισσότερες απολύσεις. Νέα περίοδος απογοητεύσεων από ανίκανους πολιτικούς. Καινούργιες προδοσίες. Κι αν δεν τα γράφει ο Καζαμίας του 2013, αυτά έχουν συμφωνήσει τα ανθρωπάκια που στα στήθη τους δεν έχουν αγάπη, παρά μόνο αλαζονεία και φιλαργυρία. Είναι οι οικονομικές ρουφήχτρες με τους πρόθυμους υπηρέτες τους, τους πολιτικούς. Σε όλα αυτά είναι ανάγκη να σταθούμε όρθιοι. Να προσπαθήσουμε να μοιάσουμε με τον τυφλό ασθενή του παραθύρου. Να αγαπήσουμε για να ζήσουμε και πλέον να ζούμε για να απλώσουμε την αγάπη μας. Να γίνουμε σύντροφοι όλων αυτών που δοκιμάζονται. Ο ένας να δώσει το χέρι στον άλλο. Να ανοίξει το στόμα για να του πει έναν λόγο από καρδιάς που θα στυλώσει την ψυχή. Ο πλούτος δεν μετριέται με τα εκατομμύρια ή τα δισεκατομμύρια. Γιατί αυτοί που τα έχουν θα ήσαν άρχοντες στην καρδιά. Άκαρδοι είναι όμως, θηρία αιμοβόρα. Το “λάθος” της ανθρώπινης φυλής. Ο πραγματικός πλούτος είναι το χρυσάφι της καρδιάς. Το 2013 ας μιλήσει η καρδιά μας…

Κι αν χάσουμε τη βολή μας, ας μη χάσουμε τη ψυχή μας. Θάρρος, κι ο ένας στήριγμα του άλλου.

Η ανθρώπινη ψυχή μπορεί πολλά ν’ αντέξει. Αρκεί αυτή να μη χαθεί.

Και για να θυμηθούμε τα λόγια του Κωστή Παλαμά: «Η μεγαλοσύνη του λαού μας δε θα μετρηθεί με το στρέμμα. Με της καρδιάς το πύρωμα θα μετρηθεί και με το αίμα» της- ας ευχηθούμε- αναίμακτης θυσίας των Ελλήνων, όπου ο ένας θα θυσιάσει κάτι από το περίσσευμα του- ή ακόμη περισσότερο από το έλλειμμά του- για τον συνάνθρωπό του.

ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΟ ΤΟ 2013.

ΜΕ ΘΑΡΡΟΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ. ΔΕ ΘΑ ΛΥΓΙΣΟΥΜΕ.