Με αφορμή ένα διήγημα που αναφέρεται στα κάλαντα…

[[ δαμ- ων ]]

Άδικος είναι ο κόσμος. Πάντα έτσι ήταν. Λες και το κακό είναι πιο δυνατό από το καλό. Κι ο άνθρωπος αντί να «άνω θρώσκει», σαν να υπάρχει μια φυγόκεντρη δύναμη, που τον βγάζει από την πορεία- την πορεία την οποία η φύση και οι κοσμικοί νόμοι έχουν θέσει για να τον μετασχηματίσουν σε Άνθρωπο, έτοιμο να ενσωματωθεί στο σώμα του Ουράνιου Άνθρωπου- τον κάνει να πισωγυρίζει. Για να μη ξεχνάμε ότι δεν είμαστε μόνο γήινοι- «γης παις ειμί και ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον.» έψαλλαν οι ορφικοί- αλλά και ουράνιοι, έχουμε καθιερώσει γιορτές. Σε αυτές πρέπει να βγάλουμε για λίγο το γήινο ένδυμα- το στολισμένο με εγωισμό, φιλαυτία, φαρισαϊσμό, συμφεροντολογισμό, μικρότητες κι απανθρωπιά- και να αφήσουμε για λίγο να αναλάμψει το φως της ψυχής μας.

Έρχονται οι γιορτινές μέρες του δεκαπενθήμερου, που ξεκινούν από τη γιορτή των Χριστουγέννων και θα ολοκληρωθούν με τη γιορτή του Αϊ Γιάννη του Πρόδρομου. Είναι μέρες χαράς και ξεκινούν με τα τραγούδια των παιδιών- τα κάλαντα. Σήμερα από τις φωνούλες των παιδιών- έστω κι αν ακούσουμε κάποιες παραφωνίες και σαρδάμ- θα μπούμε στο πνεύμα των Χριστουγέννων και του όλου εορταστικού κύκλου:

« Καλήν εσπέραν άρχοντες,

αν είναι ορισμός σας,

Χριστού τη Θεία γέννηση,

να πω στ' αρχοντικό σας.

Χριστός γεννάται σήμερον,

εν Βηθλεέμ τη πόλει,

οι ουρανοί αγάλλονται,

χαίρει η φύσις όλη…»

Μόνο που τα φετινά Χριστούγεννα δεν θα είναι τόσο χαρούμενα, όσο ήσαν στα περασμένα χρόνια. Και η προσμονή του καινούργιου χρόνου δεν θα γίνει με την ελπίδα πως θα έρθουν καλύτερες μέρες, αλλά με την απαισιοδοξία πως το 2014 θα είναι χειρότερο από το 2013. Όσο και να τραγουδήσουν τα παιδιά «οι ουρανοί αγάλλονται», οι άνθρωποι βλέπουν γκρίζο ουρανό και είναι σκυθρωποί κι αγέλαστοι, ενώ η φύση δε χαίρει γιατί οι σκυλάνθρωποι της εξουσίας- τα αιμοδιψή βαμπίρ- της βάζουν φόρο!

Η συνέχεια >>> εδώ ….

Σ’ αυτό το άρθρο θα χρησιμοποιήσουμε ένα διήγημα του Στρατή Τσίρκα με τίτλο “Τα Κάλαντα”:

[[ Το μεγάλο το ζήτημα, καταλαβαίνεις, ήταν το ταμπούρλο: Aν είχες ταμπούρλο, η δουλειά ήταν τελειωμένη. Σύντροφο έβρισκες αμέσως και το φανάρι δεν κόστιζε παραπάνω από ένα γρόσι. Eκείνη τη χρονιά ο πατέρας έκανε ένα μεγάλο έξοδο. Tο μεσημέρι της παραμονής της Πρωτοχρονιάς μου έφερε ένα ταμπούρλο! Mικρούτσικο, βέβαια, και τενεκεδένιο.

- Έτσι δεν θα το σπάσεις εύκολα, μου είπε.

Mα εγώ κατάλαβα πως ήταν από οικονομία. Tα πέτσινα ταμπούρλα εκείνα τα πρώτα χρόνια μετά τον πόλεμο κόστιζαν έναν κόσμο λεφτά.

Πήγα και βρήκα αμέσως το φίλο μου το Mιχάλη. Ήταν το παλικάρι της γειτονιάς κι ο καλύτερος σύντροφος για τα κάλαντα. Συχνά τύχαινε να μας ριχτούν τα αραπάκια στις γειτονιές και να μας σκίσουν το φανάρι ή να σπάσουν το ταμπούρλο. O Mιχάλης ήταν πολύτιμος.

- Tο ταμπούρλο το έχουμε, του φώναξα. Bγαίνουμε απόψε;

O Mιχάλης δέχτηκε αμέσως. Eίπε, όμως, πως έπρεπε να πάρουμε μαζί μας και τον αδερφό του, τον Δημήτρη. Ήταν καλλίφωνος, λέει, και θα βοηθούσε πολύ στη δουλειά. H αλήθεια είναι πως ο Δημήτρης τραγουδούσε σαν άγγελος. Σου ‘φτανε να τον ακούσεις να ψάλλει μια φορά Tη Yπερμάχω ή να διαβάζει τον «Aπόστολο» για να προτιμήσεις αμέσως τον Άγιο Kωνσταντίνο όπου εκείνος έψαλλε από τον Aϊ Nικόλα. Mα η πρόταση του Mιχάλη είχε κάποια υστεροβουλία: Tα λεφτά που θα κερδίζαμε θα μοιράζονταν στα τρία. Eκείνα θα έπαιρναν τα πιο πολλά κι εγώ, μ΄ όλο το ταμπούρλο μου, τα πιο λίγα.

Kι όμως, χωρίς κανένα δισταγμό, δέχτηκα. Tόση ήταν η αγάπη που του είχα κι ο θαυμασμός μου!

Ξεκινήσαμε βραδάκι. O Mιχάλης φορούσε ένα μαύρο μακρύ παλτό, που φούσκωνε κωμικά στην κοιλιά του, σκεπάζοντας το ταμπούρλο. Σ’ εμένα ξέπεσε το χάρτινο φαναράκι κι η φροντίδα να τα αναβοσβήνω κάθε τόσο. O Δημήτρης, σαν πρίγκιπας, με τα όμορφα μάτια του και τη γλυκιά φωνή του, είχε τα χέρια του στις τσέπες και πήγαινε στο δρόμο πότε πιο μπροστά, πότε πιο πίσω μας, σάμπως να μην μας ήξερε. O Mιχάλης τον πείραζε λέγοντάς του πως έκανε τον κόντε για χατίρι της Pηνούλας. Mα πέρασαν πολλά χρόνια από τότε για να καταλάβω τη σημασία αυτού του πειράγματος. H «πελατεία» του Mιχάλη και του Δημήτρη ήταν η περισσότερη από τις φτωχογειτονιές. Oι εισπράξεις μέτριες. Λέγαμε κι «ευχαριστώ» αν τύχαινε να μας δώσουν κανένα γροσάκι εκτός από τα φουντούκια και τα αμύγδαλα. Tότες εγώ τους τράβηξα στις αριστοκρατικές γειτονιές. Aυτό ήταν ένα μυστικό δικό μου. Mέρες τώρα το φύλαγα. Στο κουρείο του πατέρα μου έρχονταν όλο γιατροί και δικηγόροι.

Aπό μέρες τώρα με ρωτούσαν:

- E, πιτσιρίκο, δε θα ‘ρθεις να μας τα πεις;

Eγώ απαντούσα αόριστα. Σημείωνα, όμως, το όνομα και φρόντιζα να μάθω τη διεύθυνση. Eτσι, στην πιο απελπιστική στιγμή της «επιχείρησης» ξεφούρνισα στους φίλους μου μια λίστα με έξι - εφτά ονόματα γενναία.

- Πάμε, τους είπα, παίρνοντας ύφος προστατευτικό.

- Tι λες, μωρέ!

Φώναξαν κι οι δυο τους. Θα μας διώξουν με τις κλοτσιές.

- Έγνοια σας, είπα εγώ. Ξέρω τη δουλειά μου.

H δουλειά μου ήταν, μόλις άνοιγε η πόρτα, να ειδοποιώ πως ο Tάκης ο γιος του Kυρ Στέφανου, του μπαρμπέρη, ήρθε να πει τα κάλαντα. Έτσι τα πήγαμε θαυμάσια. Tα σελινάκια ήρθαν να σκεπάσουν τα γροσάκια των φτωχογειτονιών.

Mα, ένα πράγμα δεν μου άρεσε: Στα σπίτια αυτά που πηγαίναμε, σαν άκουγαν ποιος είναι έξω, με φώναζαν να μπω μέσα, ενώ τους φίλους μου τους άφηναν στην πόρτα. Mε φίλευαν ιδιαίτερα και μου έδιναν στο χέρι, κρυφά, κανένα σελίνι, λέγοντας μου πως αυτό είναι «δικό μου, μόνο δικό μου».

Θυμήθηκα το κόλπο του Mιχάλη που μου επέβαλε το Δημήτρη. Όμως, η καρδιά μου δεν βάσταξε και τους τα ομολόγησα όλα αμέσως. Kι έτσι τα ιδιαίτερά μου μπήκαν στον κοινό κουμπαρά. Όλα θα τελείωναν μια χαρά, θα περνούσαμε φίνα την επαύριο, με κινηματογράφο κ.λπ. κ.λπ., αν στο γυρισμό, εκεί στα μπαξεδάκια του Mαρουφιού, δε συναντούσαμε το Στραβοσπύρο με την παρέα του.

O Στραβοσπύρος ήταν ένας ίσαμε κει πάνω, μόρτης και βλάσφημος. Tις Kυριακές στον Άγιο Kωνσταντίνο πουλούσε κουλούρια της κανέλας. Mαζί του και δυο άλλοι -Παναγιά μου φύλαγε!- που κουβαλούσαν μια λατέρνα κι ένα φανάρι τζάμινο, στολισμένο με λογής - λογής κορδέλες και χαρτιά. Tι ήθελε ο Δημήτρης σ’ εκείνη τη σκοτεινή γωνιά να πάει να τους παινευτεί για τις εισπράξεις μας; Ώσπου να το πάρουμε χαμπάρι, μας είχαν βάλει κάτω, μας πήραν τα λεφτά και μας σπάσαν και το ταμπούρλο. Tι μπορούσε να του κάνει κι ο Mιχάλης το παιδί μ’ αυτούς τους νταγλαράδες.

Eγώ, κλαίγοντας και βαστώντας πάντα το χάρτινο σβησμένο φαναράκι μου, τράβηξα για το σπίτι. O Mιχάλης κι ο Δημήτρης, όμως, πήραν στο κατόπι τους μόρτες, καλώντας, άδικα, τους τσαούσηδες να τους πιάσουν. Δεν ξέρω πως τέλειωσαν οι φίλοι μου. Δε ρώτησα ή δε θυμάμαι πια. Eκείνο που θυμάμαι πολύ καλά είναι πως πέρασα τις γιορτές γεμάτες πίκρα και θλίψη απαρηγόρητη. Tο παιδικό μυαλό μου δεν μπορούσε να παραδεχτεί τότε πως υπήρχαν κι άλλοι πιο δυστυχισμένοι από μένα και πως το περιστατικό με το Στραβοσπύρο ήταν ένα απειροελάχιστο παράδειγμα της αδικίας και της βίας που βασίλευε και βασιλεύει ακόμα στον κόσμο.]]

Τα κάλαντα, αν και συνδέονται με τις χριστιανικές θρησκευτικές γιορτές, γιατί είναι δημοτικά ευχητικά και εγκωμιαστικά τραγούδια που εθιμικά τραγουδιούνται την παραμονή των μεγάλων θρησκευτικών γιορτών, οι πατέρες της εκκλησίας στους Βυζαντινούς χρόνους τα απαγόρευαν, γιατί τα συνέδεαν με τις ρωμαϊκές καλένδες. Η ΣΤ΄ οικουμενική Σύνοδος τα είχε καταδικάσει και όσους τα τραγουδούσαν τους αποκαλούσαν “Μηναγύρτες”. Ο Βυζαντινός λόγιος Ιωάννης Τζέτζης μας λέει «Οπόσοι περιτρέχουσι χώρας και προσαιτούσι και όσοι κατ΄ αρχίμηνον του Ιανουαρίου και του Χριστού γεννήσει και Φώτων τη ημέρα οπόσοι περιτρέχουσι τας θύρας προσαιτούντες μετά ωδών ή επωδών ή λόγων ή εγκωμίων, ούτοι αν πάντες λέγοιντο κυρίως Μηναγύρται.» Σήμερα, βέβαια, δίνουν το ιδιαίτερο μουσικό και λαογραφικό χρώμα των γιορτών και αποτελούν τη μεγάλη χαρά των παιδιών, αλλά και των μεγαλύτερων, που τα τραγουδούν, καθώς και όσων τα ακούνε.

Αυτή τη χαρά ένιωθαν και τα τρία παιδιά του διηγήματος, μέχρι τη στιγμή που πέσανε θύματα του Στραβοσπύρου και της παρέας του. Τότε ένωσαν στο πετσί τους την αδικία και τη βία. Την αδικία και τη βία που βασίλευε στον κόσμο και εξακολουθεί να βασιλεύει. Κι όταν λέμε βασιλεύει, δεν εννοούμε ότι βρίσκεται στη δύση, στο τελείωμα, αλλά ότι κυριαρχεί στον κόσμο! Για τα σημερινά παιδιά ο Στραβοσπύρος είναι η Τρόικα και η Γερμανία- οι φανεροί κλέφτες του λαού μας- ενώ η παρέα τους είναι η συγκυβέρνηση με τους συμπολιτευόμενους βουλευτές, οι οποίοι ψήφισαν στο παρελθόν τους απεχθείς μνημονιακούς νόμους και τις προηγούμενες μέρες το νομοσχέδιο για τον ενιαίο φόρο ακινήτων και το νομοσχέδιο για τους πλειστηριασμούς.

Δουλεύοντας σκληρά και κάνοντας οικονομίες ο πατέρας του Τάκη θέλησε να δώσει χαρά στο γιό του. Γνώριζε πως ονειρευόταν ένα τύμπανο με μεμβράνες από δέρμα. Έκανε θυσίες ο πατέρας για να ικανοποιήσει την επιθυμία του γιού. Μα δεν πρόλαβε ο Τάκης να χαρεί πολύ. Οι κλέφτες όχι μόνο τους πήραν τις εισπράξεις, αλλά του έσπασαν και το τύμπανο. Οι ανθρωπόμορφες οικονομικές ύαινες είναι οι Στραβόσπυροι της λεηλασίας της ζωής μας. Η τριανδρία των Τροϊκανών- οι υπάλληλοι χωρίς καρδιά- δεν νοιάζεται για το ξεσπίτωμα των ιδιοκτητών που όντας άνεργοι βρίσκονται σε αδυναμία να πληρώσουν τις δόσεις των δανείων, τα οποία πήραν- με προτροπή της πολιτείας και των τραπεζών- για να φτιάξουν ένα σπίτι. Δίνουν οι επίτροποι την εντολή στους εντολοδόχους τους υπουργούς να φτιάξει το κράτος καταλύματα για τους άστεγους, που θα προκύψουν από το αναγκαστικό ξεσπίτωμα. Αν κατά τον Θουκυδίδη: «προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του, δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων, πάνω στους οποίους άρχει», ο πολιτικός που κάνει ερείπια τη ζωή των πολιτών και συνειδητά τους εξαπατά για να διασώσει την πολλαπλά ανήθικη κάστα του δεν είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας; Αυτός που παραδίδει στους ξένους ελληνική γη και παραχωρεί την εδαφική κυριαρχία σε τι διαφέρει από τον Εφιάλτη των Μηδικών πολέμων κι από τον Νενέκο της επανάστασης των Ελλήνων κατά των Οθωμανών;

Η αδικία βασιλεύει! Το ΔΝΤ, η Ε.Ε., οι πρωθυπουργοί και οι υπουργοί των κρατών, η κυβέρνηση της Γερμανίας, είναι οι μαριονέτες της Νέας Τάξης. Αυτά τα άβουλα ανθρωπάρια, που στελεχώνουν τα παραπάνω όργανα, παίρνουν εντολές από τα αιμοδιψή τέρατα των δεκαπέντε οικογενειών- οι περισσότερες εβραϊκής καταγωγής- που λυμαίνονται όλο τον πλανήτη, να φέρουν ένα νέο μεσαίωνα και να μειώσουν τον πληθυσμό. Γι’ αυτούς δεν υπάρχουν άνθρωποι με όνειρα, αισθήματα και σχέδια. Υπάρχουν λογιστικοί αριθμοί και κέρδη. Ενώ έχουν συγκεντρώσει στα θησαυροφυλάκιά τους το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πλούτου, η ματαιόδοξη απληστία τους κάνει εξαιρετικά επικίνδυνους: όχι μόνο επιθυμούν ολόκληρο τον πλούτο, αλλά σχεδιάζουν να μειώσουν σημαντικά τον πληθυσμό του πλανήτη. Κι όσοι ζήσουν να ελέγχονται και να κατευθύνονται σαν ρομπότ, όντας άβουλα υπηρετικά υποζύγια.

Το πρώτο μέρος του σχεδίου τους το πέτυχαν. Κατόρθωσαν μέσα από τα πλήρως ελεγχόμενα ΜΜΕ να οδηγήσουν τους λαούς στην εκλογή όχι των άριστων ως πολιτικών αντιπροσώπων τους, αλλά στην εκλογή των πλέον διεφθαρμένων και εύκολα εξαγοράσιμων. «Όμοιος ομοίω αεί πελάζει» έλεγαν οι πρόγονοί μας. Οι διεφθαρμένοι οικονομικοί ολιγάρχες βρήκαν τα διεφθαρμένα πολιτικά κενόδοξα ανδρείκελα και τα στρατολόγησαν. Έτσι πέτυχαν να ελέγχουν όλους τους διεθνείς οργανισμούς και τις περισσότερες κυβερνήσεις. Οι λαοί έχουν την ψευδαίσθηση πως εκλέγουν δημοκρατικά τις κυβερνήσεις τους! Γι’ αυτή την ψευδεπίγραφη δημοκρατία απλά ας αναλογιστούμε πόσο δημοκρατικά εκλέξαμε τις δικές μας κυβερνήσεις στην Ελλάδα από το 2000 και μετά και πόσο δημοκρατικά λειτούργησαν αυτές. Πόσες από τις προεκλογικές εξαγγελίες τους εφάρμοσαν και κατά πόσο τηρούν το Σύνταγμα. Στη σκέψη μας, ακούγοντας τη λέξη “πολιτικοί”, δεν έρχεται ότι είναι τα άτομα που εκπροσωπούν το άκρον άωτον της διαφθοράς και του ψεύδους;

Τώρα βρίσκονται στην υλοποίηση του δεύτερου μέρους: την ποδηγέτηση των λαών, μέσα από την πλήρη εξαθλίωσή τους, προς την υιοθέτηση της παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης- δηλαδή μιας παγκόσμιας δικτατορίας- και την πλήρη υποταγή των πολιτών. Ο προηγούμενος εκλεγμένος πρωθυπουργός, ο ολίγιστος και δωσίλογος Γιωργάκης της δυναστείας των Παπανδρέου- ήταν ένας πληρωμένος διαφημιστής της παγκόσμιας διακυβέρνησης κι αυτός που εμφανώς έδωσε το πρόσταγμα για την κατεδάφιση της πατρίδας μας. Ακολούθησε ο επικηρυγμένος στις ΗΠΑ φοροφυγάς Λουκάς Παπαδήμος ως υπάλληλος του ΔΝΤ αν και στα χαρτιά γραφόταν πρωθυπουργός Ελλάδας. Καταλήξαμε στον δήθεν ορκισμένο εχθρό του μνημονίου Αντωνάκη Σαμαρά, που αποδείχτηκε βασιλικότερος του βασιλέως γιατί μας γύρισε στην τουρκοκρατία με τα χαράτσια και το πέταγμα από την ιδιοκτησία τους όσων αδυνατούν να πληρώσουν τα χρέη- έστω κι αν είναι άνεργοι- και οι εφοριακοί σαν γενίτσαροι του 21ου αιώνα έχουν την εντολή να σου κάνουν κατάσχεση για την παραμικρή οφειλή. Η δικομματική κυβέρνηση των ανθελλήνων αύξησε κατακόρυφα τις αυτοκτονίες των απελπισμένων που σήμερα δεν πέφτουν από τους βράχους του Ζαλόγγου αλλά από τις ταράτσες των πολυκατοικιών.

Ο δυστυχισμένος Έλληνας βρίσκεται στη θέση του μικρού Τάκη. Αισθάνεται αδικημένος και λεηλατημένος και καθημερινά το πετσί δέχεται τα μαστιγώματα της ψυχολογικής βίας που του ασκείται τόσο από την κυβέρνηση των απάτριδων δωσίλογων, αλλά και από τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Η τάξη των πενιχρά αμειβόμενων εργαζομένων μετράει τα λιγοστά της χρήματα και ιεραρχεί τις ανάγκες της για τις γιορτές. Υπάρχει, όμως, και μια άλλη πολυάριθμη τάξη. Αυτή των ανέργων, που δεν μπορεί να ιεραρχήσει ανάγκες γιατί τα πάντα είναι ανάγκη κι ανέχεια. Κι αν για την πρώτη τάξη, που αναφέραμε, οι γιορτινές μέρες θα είναι γκρίζες, για τη δεύτερη θα είναι μαύρες. Γιατί είμαστε όλοι μας σαν τον μικρό γιο του κουρέα, τον Τάκη. Τον Τάκη που δέχτηκε μοιρολατρικά την τύχη του.

Στο διήγημα αναφέρεται ότι τα δύο αδέρφια, ο Μιχάλης και ο Δημήτρης πήραν στο κατόπι τους μόρτες. Εμείς πότε θα κυνηγήσουμε τους ληστές μας; Πότε θα ζητήσουμε πίσω όσα μας ανήκουν; Οι αρετές της ανδρείας και της αυταπάρνησης, που από τα αρχαία χρόνια, χαρακτήριζαν το λαό μας, τι έγιναν; Διαλύθηκαν από τη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης; Μια αντίδραση ποτέ δεν έχει φανερό το αποτέλεσμά της. Έτσι κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί την έκβαση της αντίδρασής μας σε όλα αυτά, που μας επιβάλλουν. Αντιδρώντας σε όσα απάνθρωπα και εθνοκτόνα απεργάζονται τα σατανικά μυαλά τους, τουλάχιστον θα έχουμε την ηθική ικανοποίηση της αντίστασης. Ότι δεν είμαστε ριψάσπιδες και δειλοί.

Σήμερα θα έρθουν τα παιδάκια να μας τραγουδήσουν τα κάλαντα. Να μας θυμίσουν ότι «Χριστός γεννάται». Τότε, στη γέννηση του θεανθρώπου το αστέρι οδήγησε τους μάγους στη φτωχή φάτνη. Απόψε, αυτό το νοητό αστέρι ας αναπτερώσει την ελπίδα να γεννηθεί και πάλι η χαρά στην καρδιά μας κι ας φωτίσει τη διάνοιά μας να κάνουμε το καθήκον μας- αυτό που το Σύνταγμα επιτάσσει- ώστε να έχουμε πατρίδα στα επόμενα κάλαντα…