Οι Έλληνες είναι μόνοι …

[[ δαμ- ων ]]

Φτάσαμε στα όριά μας, συνέλληνες. Το απάνθρωπο σύστημα της πολιτικο-οικονομικής συμμορίας που λυμαίνεται τον τόπο μας γίνεται σκληρότερο. Αυτοί δεν είναι άνθρωποι. Είναι σκυλάνθρωποι. Το χειρότερο είδος των σαρκοβόρων ζώων πάνω στον πλανήτη μας . Δεν σκοτώνουν για να χορτάσουν την υλική και συναισθηματική τους πείνας- να περάσουν δηλαδή χλιδάτα τη ζωή τους- σκοτώνουν από μίσος προς τη ζωή. Είναι το άκρον άωτον του κανιβαλισμού. Κανένα ζώο δεν τρώει από το είδος του. Τούτοι, όμως, οι σκυλάνθρωποι- που αυτοαποκαλούνται ελιτική τάξη- τρέφονται με σάρκες ανθρώπων, μεθούν με το αίμα της νεολαίας, διασκεδάζουν με την απόγνωση και τη θλίψη που έφεραν στην χώρα, ονειρεύονται να μας πατούν σαν να ήμασταν κατσαρίδες.

Θαρρούν πως μόνον αυτοί έχουν δικαιώματα στη ζωή, ενώ εμείς είμαστε τα υποζύγιά τους. Πως μας αρκεί ένας στάβλος για να μένουμε- ένα χαρτοκιβώτιο για τους άστεγους- κι ένα ξεροκόμματο για να διατηρηθούμε στη ζωή. Το δικό μας το μερίδιο από τη χαρά να είναι ανύπαρκτο. Σε εμάς έλαχε το μερίδιο της δυστυχίας και της ανέχειας. Κι όχι για να ζήσουν αυτοί καλύτερα. Αλλά για να θησαυρίσουν για την τέταρτη και την πέμπτη γενιά τους. Θυσία οι δικές μας γενιές των σκλάβων για να ζήσουν βασιλικά οι δικές τους γενιές.

Περίσσεψε η αδικία στον τόπο μας! Όχι πως τα πράγματα ήσαν δίκαια πριν την οικονομική κρίση. Μα τώρα παραθράσεψε! Οι ληστές και οι δωσίλογοι που νομοθετούν στη βουλή, βγάζουν νόμους που παίρνουν το σπίτι του μεροκαματιάρη- ο οποίος είναι συνεπέστατος στις υποχρεώσεις του σε εισφορές και φόρους- για λίγες εκατοντάδες ή χιλιάδες ευρώ- που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά παρά τη συνέπεια αδυνατεί να τα πληρώσει όλα- ενώ χαρίζει εκατοντάδες χιλιάδες ή εκατομμύρια στους συντρόφους τους ληστές μεγαλοεπιχειρηματίες και μηντιάρχες.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Πολλές φορές οι απλές ιστορίες μας λένε περισσότερα από τις βαθυστόχαστες αναλύσεις. Έτσι με ιστορίες θα μιλήσουμε και σήμερα.

Ο Αργεντίνος συγγραφέας- ψυχοθεραπευτής Χόρχε Μπουκάι στο βιβλίο του “Ιστορίες να σκεφτείς” μας παρουσιάζει μια σύντομη ιστορία, με τίτλο “Τα παιδιά ήταν μόνα”, για να δώσει ώθηση στη σκέψη μας:

[[ Η μητέρα τους είχε φύγει από νωρίς το πρωί και τα είχε αφήσει στη Μαρίνα, μια νέα 18 χρόνων, την οποία έπαιρνε κάποιες φορές για λίγες ώρες προκειμένου να τα προσέχει με αντάλλαγμα μερικά νομίσματα.

Από τότε που είχε πεθάνει ο πατέρας, οι καιροί είχαν δυσκολέψει πολύ για να το ρισκάρει να λείψει από τη δουλειά όταν η γιαγιά αρρώσταινε ή έλειπε από την πόλη.

Όταν ο φίλος της κοπέλας τηλεφώνησε για να της προτείνει μια βόλτα με το καινούργιο του αυτοκίνητο, η Μαρίνα δεν δίστασε και πολύ. Άλλωστε, τα παιδιά κοιμόντουσαν όπως κάθε απόγευμα, και δεν θα ξυπνούσαν πριν τις πέντε.

Μόλις άκουσε την κόρνα, άρπαξε την τσάντα της κι άφησε ανοιχτό το ακουστικό του τηλεφώνου. Προνόησε να κλειδώσει την πόρτα του δωματίου και φύλαξε το κλειδί στην τσέπη της. Δεν ήθελε να διακινδυνέψει να ξυπνούσε ο Πάντσο και να κατέβαινε τη σκάλα για να την ψάξει, γιατί, όπως και να ‘χει, ήταν μόνο έξι χρόνων, και με την παραμικρή απροσεξία μπορούσε να σκοντάψει και να χτυπήσει. Επίσης, σκέφτηκε ότι αν συνέβαινε αυτό, δεν θα ήξερε πώς να εξηγήσει στη μητέρα το λόγο για τον οποίο το παιδί δεν την είχε βρει.

Ίσως να ήταν ένα βραχυκύκλωμα στην τηλεόραση ή σε κάποιο από τα φώτα του σαλονιού, ή μπορεί μια φλόγα στα καυσόξυλα – το θέμα είναι ότι όταν οι κουρτίνες άρχισαν να καίγονται, η φωτιά έφτασε γρήγορα στην ξύλινη σκάλα που οδηγούσε στα υπνοδωμάτια.

Τον ξύπνησε ο βήχας του μωρού, εξαιτίας του καπνού που περνούσε κάτω από την πόρτα. Χωρίς να σκεφτεί, ο Πάντσο πήδηξε απ’ το κρεβάτι και πίεσε με δύναμη το πόμολο για ν’ ανοίξει την πόρτα, αλλά δεν τα κατάφερε. Οπως και να ‘χει, ακόμα κι αν το είχε καταφέρει, οι φλόγες θα είχαν καταβροχθίσει τον ίδιο και τον λίγων μηνών αδελφό του σε ελάχιστα λεπτά.

Ο Πάντσο φώναξε τη Μαρίνα, αλλά κανείς δεν απάντησε στην έκκλησή του. Έτσι, έτρεξε στο τηλέφωνο του δωματίου (αυτός ήξερε πώς να παίρνει τηλέφωνο τη μαμά του) αλλά δεν υπήρχε γραμμή.

Ο Πάντσο συνειδητοποίησε ότι έπρεπε να βγάλει τον αδελφό του από κει μέσα. Προσπάθησε να ανοίξει το παράθυρο που έβγαζε στο περβάζι, αλλά ήταν αδύνατο για τα μικρά του χέρια να λύσει την ασφάλεια και – ακόμα κι αν τα κατάφερνε – θα έπρεπε να ξεμπλέξει και με τη σήτα που οι γονείς του είχαν βάλει για προστασία.

Όταν οι πυροσβέστες τελείωσαν με το σβήσιμο της φωτιάς, το θέμα συζήτησης όλων ήταν το ίδιο:

– Πώς μπόρεσε αυτό το τόσο μικρό παιδί να σπάσει με την κρεμάστρα το τζάμι και μετά να σχίσει τη σήτα;

– Πώς μπόρεσε να φορτώσει το μωρό στο σακίδιο;

- Πώς μπόρεσε να περπατήσει στο περβάζι κουβαλώντας σημαντικό βάρος και να κατέβει από το δέντρο;

– Πώς μπόρεσε να σώσει τη ζωή του αδελφού του και τη δική του;

Ο ηλικιωμένος πυροσβέστης, άνθρωπος σοφός που όλοι σέβονταν, τους έδωσε την απάντηση:

«Ο μικρός Πάντσο ήταν μόνος… Δεν είχε κανέναν να του πει ότι δεν μπορούσε»… ]]

Ο μικρός μπροστά στον κίνδυνο έκανε την υπέρβασή του. Υπερέβη την φύση του και κατόρθωσε όχι μόνο να σώσει τον εαυτό του, αλλά και το μωρό αδερφάκι του. Οι πυροσβέστες έθεσαν τέσσερα ερωτήματα. Και σε όλα αυτά τα ερωτήματα δόθηκε μία και μοναδική απάντηση από τον πιο ηλικιωμένο πυροσβέστη: «Ο μικρός ήταν μόνος. Δεν είχε κανέναν να του πει ότι δεν μπορούσε»! Ο μικρός έκανε όλα αυτά τα ακατόρθωτα γιατί δεν υπήρξε κανείς να του διεγείρει τον φόβο! Απλά ενεργοποίησε όλες αυτές τις δυνάμεις, με τις οποίες η Φύση τον είχε προικίσει. Δεν ενήργησε παρασιτικά ο φόβος κι ο πανικός για του αφαιρέσουν ούτε ίχνος δύναμης. Δεν έγινε κάποιο θαύμα, γιατί το θαύμα ήταν μέσα στο αίμα του. Ήταν μέρος του εαυτού του.

Παράξενο; Όχι, γιατί ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει θεός! Μπορεί να κατορθώσει τα ακατόρθωτα! Ο Ιησούς μας είπε: «Θεοί εστέ, υιοί υψίστου πάντες» και «ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ, τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ κἀκεῖνος ποιήσει, καὶ μείζονα τούτων ποιήσει»! Μόνο που από τη στιγμή της γέννησής μας, μας διδάσκουν τα αντίθετα. Όλα τα ιερατεία- θρησκευτικά, οικονομικά, πολιτικά- όλα τα είδη εξουσίας, μας έχουν πείσει πως είμαστε αδύναμοι. Δούλους μας ανεβάζει, δούλος μας κατεβάζει η εκκλησία. Πρόβατα κι αμνούς μας θέλει το θρησκευτικό ιερατείο για να ασκεί τη δική του εξουσία. Πριν από χρόνια, όταν για το ελάχιστο θέμα της αναγραφής του Χ.Ο. στην ταυτότητα, το συμφέρον της εκκλησίας θίχτηκε, πήραν το λάβαρο της επανάστασης από την Αγ. Λαύρα και ξεσήκωσαν τον κόσμο. Σήμερα στο μείζον θέμα της ύπαρξης του έθνους, απλά ξορκίζουν το κακό. Θα περιμέναμε από τον αρχιεπίσκοπο να αρνηθεί- μετά από όλα αυτά τα δείγματα δωσιλογισμού και τα εθνοπροδοτικά μέτρα των κυβερνήσεων από το 2010 κι έπειτα- να ορκίσει την τελευταία κυβέρνηση. Ας πάρουν, βρε αδερφέ, τα μέτρα γενοκτονίας και εθνοπροδοσίας οι πολιτικοί χωρίς τις ευλογίες της εκκλησίας! Ενώ τώρα τα παίρνουν με τις ευλογίες και την συγκατάθεσή της. Κι αν από τον άμβωνα λένε λόγια παρηγοριάς και ελπίδας προς τον δοκιμαζόμενο λαό, η συγκατάβασή τους θυμίζει το «σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω». Είναι δε απορίας άξιον γιατί υποβιβάζουν τον Θεό στο δικό τους επίπεδο λέγοντας πως τα σημερινά δεινά οφείλονται στις αμαρτίες μας λόγω της αχαλίνωτης εποχής και ότι με την μετάνοιά μας θα μας λυπηθεί ο Θεός, διαφορετικά θα μας αφανίσει. Και γεννάται η εύλογη απορία: μπορεί ένας σπλαχνικός Πατέρας- έτσι τουλάχιστον Τον παρουσιάζουν- να τιμωρήσει με αφανισμό τα παιδιά Του; Εκτός κι αν δεν είμαστε παιδιά Του, αλλά κτίσματα για να περνά την ώρα Του. Επιπόλαιες αντιφάσεις που επιτείνουν την θρησκευτική σύγχυση που υπάρχει στη θολή σκέψη τους… Κι αν είναι να αφανίσει κάποιους γιατί θα πρέπει να αφανίσει αυτούς που έχουν τη μικρότερη συμμετοχή στην ηθική παρακμή κι όχι αυτούς στους οποίους οφείλεται η ηθική εξαθλίωση με την ικανοποίηση των ζωωδέστερων ενστίκτων ; Ο μεροκαματιάρης κάνει τα πάρτυ που θυμίζουν ημέρες Πομπηίας και Σόδομα και Γόμορρα; Ο εργάτης προκαλεί με τον άκρατο σεξουαλισμό, η απολυμένη καθαρίστρια πηγαίνει στην Μύκονο της διαστροφής;

Αντί να είμαστε ενεργοί πολίτες με συνεχή συμμετοχή σε όλα τα θέματα που αφορούν τη χώρα, οι πολιτικοί μας θεωρούν υπηκόους της χώρας. Με άλλα προγράμματα μας κλέβουν την ψήφο μας και μόλις στρογγυλοκαθήσουν στις κυβερνητικές πολυθρόνες άλλα προγράμματα εφαρμόζουν. Και κανένας ανώτατος δικαστικός του Αρείου Πάγου δεν τόλμησε να τους τραβήξει το αυτί για τον ευτελισμό του καταστατικού χάρτη του κράτους . Μα πώς είναι δυνατό να τους ελέγξει, όταν είναι από τα κυβερνώντα κόμματα διορισμένος στη θέση αυτή και όχι από αξιολογικό πίνακα; Το Σύνταγμα της χώρας έχει καταπατηθεί και κανείς δικαστικός δεν τόλμησε να ορθώσει το ανάστημά του για να τιμήσει το λειτούργημά του. Οι πολιτικοί, λοιπόν, μας θεωρούν υπηκόους. Αν μας λογάριαζαν για ενεργούς πολίτες, στα κρίσιμα θέματα- που είναι συγχρόνως και εθνικά- έπρεπε να κάνουν δημοψήφισμα. Αφού αναλύσουν τις πολιτικές θέσεις τους και ενημερώσουν σφαιρικά τον πολίτη, μέσα από τη διαδικασία του δημοψηφίσματος- όπως ορίζει το Σύνταγμα- ήταν αναγκαίο να ζητήσουν τη γνώμη των πολιτών και αυτούς να αφήσουν να αποφασίσουν για την τύχη τους στους βασικούς κατευθυντήριους άξονες. Γνωρίζουν, όμως, την ημιμάθεια- ή ακόμη χειρότερα την αγραμματοσύνη- του λαού και την εύκολη εξαγορά του με μία θέση βολέματος κι αυτό εκμεταλλεύονται. Και η εκμετάλλευση είναι υπέρ της συντεχνίας πολιτικού- οικονομικού κατεστημένου, που δυστυχώς για τον τόπο μας από συντεχνία μεταμορφώθηκε σε συμμορία ληστών και δολοφόνων του έθνους μας. Ένα ολόκληρο έθνος- με ιστορία τουλάχιστον δώδεκα χιλιάδων ετών και μια τεράστια προσφορά στην ανθρωπότητα λόγω της γεωπολιτικής θέσης και του πολιτισμού των αρχαίων χρόνων- θα αφανιστεί για να ζήσουν αυτοί μέσα στον πλούτο.

Για την οικονομική ολιγαρχία είμαστε απλοί αριθμοί. Αποτελούσαμε εμείς οι μικρομεσαίοι τα παράσιτα με τα οποία ήταν αναγκασμένη να μοιράζεται ένα μικρό μέρος του εθνικού πλούτου. Όμως, οι πλούσιοι θεωρούν τον εαυτό τους ως παιδιά του βιβλικού Γιαχβέ, ενώ τους μικρομεσαίους ως παιδιά ενός κατώτερου θεού. Μερικοί, με ρίζες εβραϊκές, έχοντας διαβάσει το Ταλμούδ- που αναφέρει πως δεν είμαστε άνθρωποι αλλά τα υποζύγια των Εβραίων- έχουν την πεποίθηση πως έχουμε γεννηθεί για να τους υπηρετούμε ως ζώα. Οι άνθρωποι που αποτελούν την ελιτική τάξη του τόπου μας χαρακτηρίζονται από φιλαργυρία, απληστία, λαγνεία, φιλαυτία κι απανθρωπιά. Πέρα από το δικό τους πολύτιμο σαρκίο δεν αναγνωρίζουν άλλα σαρκία. Έβαλαν στόχο να εξαφανίσουν την τάξη των μικρομεσαίων. Και το πέτυχαν. Οι μικρομεσαίοι δεν υφίστανται πλέον στη χώρα μας. Μετά την τάξη των εχόντων και κατεχόντων υπάρχει η τάξη των φτωχών και η τάξη των πεινόντων, που κάθε ημέρα αυξάνει με γεωμετρική πρόοδο. Κι αν τολμήσει κάποιος δικός τους να προσέξει λίγο τους φτωχούς εργάτες του- όπως ο καπνοβιομήχανος Καρέλιας- τον οδηγούν στα δικαστήρια γιατί χάλασε την “πιάτσα”. Επειδή είναι αναγκαίο και πρέπον για την τάξη τους να φαίνονται ότι έχουν ενιαία και σκληρή γραμμή κατά των αδύναμων. Πάντοτε οι δυνατοί πρέπει να δείχνουν αδίσταχτοι και να φέρονται με σκληρότητα. Κι αν κάποιοι φαίνονται να επιτελούν και φιλανθρωπικό έργο, είναι γιατί έχουν όφελος στα φορολογικά. Να μην μπαίνει το ΣΔΟΕ και τους ανακατεύει τα χαρτιά… κι απασχολεί τους λογιστές τους από την απόκρυψη των κερδών. Για τους πλουτοκράτες είμαστε λογιστικοί αριθμοί, που παρεμποδίζουν την ανάπτυξη των συμφερόντων τους. Δεν είμαστε άνθρωποι με ανάγκες και δικαιώματα στη ζωή. Τα όνειρά μας δεν έχουν καμιά αξία. Και ποιοι είμαστε εμείς να κάνουμε όνειρα; Σκουλήκια είμαστε, που μας επιτρέπουν να ζούμε. Χρήσιμα σκουλήκια…

Όλοι αυτοί, λοιπόν, το πολιτικο-οικονομικό και θρησκευτικό κατεστημένο, θέλουν να νομίζουμε πως είμαστε αδύναμοι. Πως ο Θεός μας έπλασε δούλους και για να κερδίσουμε τον Παράδεισο- αυτόν τον ακαθόριστο Παράδεισο- είναι αναγκαίο να γνωρίσουμε την κόλαση της γης. Κι όλοι μας λένε από το νηπιαγωγείο ότι «δεν μπορούμε». Οι δυνατότητές μας είναι μηδαμινές. Τα όνειρά μας απραγματοποίητα. Για να πετύχουν τον σκοπό τους έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους. Η ισχύς εν τη ενώσει. Ενώ εμάς μας έχουν διαιρέσει. Σε ορθόδοξους, καθολικούς, προτεστάντες, βουδιστές, μουσουλμάνους κι ιουδαίους, σε νεοδημοκράτες, πασόκους, συριζέους και κουκουέδες, σε ολυμπιακούς, παναθηναϊκούς, παοκτζήδες και αεκτζήδες, σε δημοσίους υπαλλήλους και υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, όπου ο ένας βλέπει σαν αντίπαλο τον άλλο. Διαίρει και βασίλευε. Οι δύο πόλοι: το ενωτικό συμφέρον και η διαιρετική αντιπαλότητα. Η εξουσία με την ένωση, η υποτέλεια με τη διαίρεση. Κι έχουμε πιστέψει ότι δεν μπορούμε… Ότι είναι μοιραίο να καούμε σ’ αυτή την πυρκαγιά που άναψαν στην πατρίδα μας. Η Μαρίνα της ιστορίας του Χόρχε Μπουκάι την προκάλεσε άθελα της. Το πολιτικο-οικονομικό κατεστημένο την είχε μελετήσει. Για να την ανάψει έδωσε παραποιημένα οικονομικά στοιχεία. Κι αντί οι επίορκοι να είναι φυλακή, χαίρονται την ελευθερία τους και μας προκαλούν με την αλαζονεία τους.

Στον Πάντσο κανείς δεν είπε πως δεν μπορούσε. Γιατί ήταν μόνος. Εμάς οι παπαγάλοι της κυβέρνησης, Άδωνης και Βούλτεψη- τα σιχαμερά ζόμπι της προπαγάνδας- ο αντιπρόεδρος Βενιζέλος- τον οποίο οι ψυχαναλυτές στο μέλλον θα χαρακτηρίσουν ως ψυχασθενή- ο πρωθυπουργός Σαμαράς- ο αρχιψεύτης για τους Έλληνες και πιστός οσφυοκάμπτης και ποδολείχων των Γερμανών και του ΔΝΤ- οι ολίγιστοι υπουργοί και οι λοιποί μνημονιακοί θιασώτες, σε συνεργασία με τους συνεργάτες τους καναλάρχες και τα για τούτο χρηματιζόμενα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους δεν μας αφήνουν μόνους. Ολόκληρο το εικοσιτετράωρο προπαγανδίζουν την αναγκαιότητα τω ν μέτρων και δίνουν φρούδες ελπίδες ανάκαμψης, μέχρι να ξεπουλήσουν όλη τη χώρα. Μέχρι να βάλουν φόρο και στον αέρα που αναπνέουμε!

Όλα αυτά τα χρόνια, από την εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, κι ακόμη πιο μακριά από την απελευθέρωσή μας από τους Οθωμανούς, οι φίλοι μας αποδείχτηκαν εχθροί μας. Κανέναν φίλο ή σύμμαχο δεν προδώσαμε. Όλοι μας έδωσαν πισώπλατες μαχαιριές. Σε κανέναν δεν αθετήσαμε το λόγο μας. Όλοι μας εξαπάτησαν μπροστά στο δικό τους συμφέρον. Ο παλιός μας πρόεδρος της δημοκρατίας Σαρτζετάκης είχε πει μια μεγάλη αλήθεια. Είπε πως «είμαστε έθνος ανάδελφον»! Είχε απόλυτο δίκιο. Είμαστε μόνοι! Μόνοι σαν τον Πάντσο. Και πρέπει να κλείσουμε τα αυτιά σε όσους λένε πως δεν μπορούμε. Μπορούμε!!! Αρκεί να μην ακούμε τις Σειρήνες. Αρκεί να σταματήσουμε να πιστεύουμε πως είμαστε αδύναμοι. Αρκεί να μην αφεθούμε, αλλά να στηριχτούμε στις δυνάμεις μας και να πασχίσουμε.

Θα δανειστούμε ακόμη μια ιστορία του Χόρχε Μπουκάι από ένα άλλο βιβλίο του, το “Να σου πω μια ιστορία” . Η ιστορία έχει τίτλο “Τα βατράχια στο αφρόγαλα” και είναι η ακόλουθη:

[[Μια φορά, δυο βατραχάκια, έπεσαν σε ένα βάζο με αφρόγαλα.

Αμέσως κατάλαβαν ότι βούλιαζαν. Ήταν αδύνατο να κολυμπήσουν ή να επιπλεύσουν για πολύ μέσα σε εκείνη την πηχτή μάζα που έμοιαζε με κινούμενη άμμο. Στην αρχή, τα βατραχάκια χτυπούσαν με μανία τα πόδια τους για να φτάσουν στην άκρη του δοχείου. Όμως, ήταν ανώφελο. Απλώς πλατσούριζαν στο ίδιο σημείο και βυθίζονταν περισσότερο. Ένιωθαν ότι γινόταν όλο και δυσκολότερο να ανέβουν στην επιφάνεια και να αναπνεύσουν.

Το ένα φώναξε: ¨Δεν μπορώ άλλο. Είναι αδύνατον να βγεις από εδώ. Σε αυτό το υλικό δεν μπορείς να κολυμπήσεις. Αφού θα πεθάνω, δεν βλέπω γιατί πρέπει να παρατείνω το βάσανό μου. Τι νόημα έχει να πεθάνεις εξαντλημένος από μια στείρα προσπάθεια;¨.

Μόλις το είπε αυτό, έπαψε να χτυπάει τα πόδια του και βυθίστηκε αμέσως. Το κατάπιε κυριολεκτικά το πηχτό άσπρο υγρό.

Το άλλο βατραχάκι, πιο επίμονο και ίσως πιο πεισματάρικο, σκέφτηκε: ¨Δεν γίνεται! Δεν υπάρχει τρόπος να κουνηθείς μέσα σε αυτό το πράγμα. Ωστόσο, παρόλο που ο θάνατος πλησιάζει, προτιμώ να παλέψω ως την τελευταία μου πνοή. Δεν θέλω να πεθάνω ούτε δευτερόλεπτο πριν την ώρα μου¨.

Συνέχισε να προσπαθεί και να πλατσουρίζει στο ίδιο σημείο, δίχως να προχωρεί ούτε εκατοστό, ώρες και ώρες.

Και ξαφνικά, τόσο που χτυπούσε τα πόδια του, το αφρόγαλο έπηξε και έγινε βούτυρο.

Έκπληκτο, το βατραχάκι πήδηξε και πατινάροντας έφτασε στην άκρη του δοχείου. Και γύρισε στο σπίτι του κοάζοντας χαρούμενο. ]]

Αν τα παρατήσουμε, θα βουλιάξουμε σαν το πρώτο βατραχάκι και θα χαθούμε σαν έθνος. Αν δεν χάσουμε το θάρρος, το κουράγιο μας, και πασχίσουμε μέχρι την τελευταία στιγμή, ίσως- δεν είναι σίγουρο, μα θα το έχουμε προσπαθήσει- να έχουμε την τύχη του δεύτερου βατράχου, και να σωθούμε. Μπορεί- κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το αποτέλεσμα- να βγούμε στο τέλος κερδισμένοι. Το ζητούμενο είναι να προσπαθήσουμε.

Μακάρι να μην είχαμε μπολιαστεί από τον πολυεθνισμό. Οι νέοι μας θα πιστεύανε περισσότερο στην πατρίδα τους. Δεν θα έφευγαν με τόση ευκολία. Θα έμεναν στον τόπο τους και θα διεκδικούσαν τα δικαιώματά τους. Θα έκαναν την εξέγερσή τους. Μπορεί να ήταν αποτυχημένη. Μα θα δοκίμαζαν. Ο αντιδικτατορικός αγώνας των νέων στην περίοδο 1972- 74, η εξέγερση του Πολυτεχνείου, δεν κατέλυσαν το καθεστώς και δημιούργησαν τα στρεβλά πολιτικά μορφώματα του Λαλιώτη, της Δαμανάκη, του Σημίτη, την διαρχία ΠΑΣΟΚ- Ν.Δ. με όλα τα κακά που επέφερε στο τόπο. Όμως έγινε μια προσπάθεια. Δημιουργήθηκαν κάποια ιδανικά για τα οποία κάποιοι αγωνίστηκαν. Δεν δέχτηκαν σαν μοιρόγραφο το δικτατορικό καθεστώς. Η κατά οξύμωρο σχήμα δημοκρατία- ουσιαστικά χειρότερη δικτατορία απ’ αυτήν των συνταγματαρχών- δεν έχει τσαντίσει τη σημερινή νεολαία να αφήσει τις καφετέριες για να απαιτήσει να ξεκουμπιστούν οι εβραϊκές μαριονέτες των αμερικάνικων πανεπιστημίων; Να σταματήσει η αφαίμαξη των απλών Ελλήνων- των γονιών ή των ιδίων- για να χαρίζουν σε Μπόμπολα, Ψυχάρη, Λάτση, Βαρδινογιάννη, Κόκκαλη, Κοντομηνά, εκατομμύρια οφειλών;

Ανέχονται οι νέοι μας αυτή την κοροϊδία; Μπορεί ένας Άδωνης να τους υποτιμά, ένας Κεκίλιας να τους τρομάζει, ένας Λοβέρδος να ιδιωτικοποιεί τα όνειρά τους με ιδιώτες χορηγούς στα πανεπιστήμια; Δέχονται αυτό το νέο παιδομάζωμα του 21ου αιώνα αφήνοντας τον ωραίο ήλιο μας και τις γαλάζιες θάλασσές μας, την Ελλάδα όπου χαίρεσαι και διασκεδάζεις για να δοκιμάσουν την τύχη τους στο εξωτερικό με τον μουντό καιρό και με πρόγραμμα δουλειά- δουλειά- δουλειά; Θεωρούμε ότι νέος σημαίνει διεκδίκηση και αγώνας. Ο νέος δεν ταυτίζεται με την παραίτηση και την ηττοπάθεια. Ο νέος έχει μέσα στο αίμα του τη θέληση να αλλάξει τον κόσμο και να τον φέρει στα μέτρα του. Αυτό περιμένουμε από τη σημερινή νεολαία. Να γκρεμίσει το σάπιο σύστημα και να χτίσει τον κόσμο που ονειρεύεται. Το πολιτικό σύστημα βαρύνεται από πολλές αμαρτίες. Είναι διαβρωμένο και ανίκανο να δώσει ριζοσπαστικές λύσεις. Η γάγγραινα της διαφθοράς και η κοντόφθαλμη προοπτική δεν εμπνέουν καμιά εμπιστοσύνη. Ο λαός μας κανέναν πλέον, απ’ όσους σήμερα είναι στα έδρανα της βουλής, δεν εμπιστεύεται. Ακούει κάποιες φωνές από εξωκοινοβουλευτικούς. Και περιμένει η φωνή των Κοντογεώργη, Πιπερόπουλου, Καζάκη, Γιανναρά, Βασ. Μαρκεζίνη κ.α. να γίνει βρυχηθμός. Να γίνει σάλπισμα αγώνα για να αποτινάξουμε τον ζυγό του διεφθαρμένου συστήματος. Όπως οι λυκάνθρωποι έχουν ενωθεί για να φάνε τις σάρκες μας, έτσι ας ενωθούν κι αυτοί. Κι αν νομίζουν ότι το σύστημα είναι τόσο καλά οργανωμένο, ας συστήσουν μια νέα φιλική εταιρεία. Τώρα, γιατί του χρόνου ίσως είναι αργά.

Να καταλάβουμε ότι οι Έλληνες είμαστε μόνοι. Δεν έχουμε φίλους. Αντίθετα έχουμε πολλούς εχθρούς. Μπορεί να φταίει η θέση της Ελλάδας στον χάρτη. Μπορεί να φταίνε όσα είπαν κι έδωσαν οι πρόγονοί μας στην ανθρωπότητα. Μπορεί να φταίει ο αξεπέραστος ανθρωποκεντρικός πολιτισμός των αρχαίων Ελλήνων. Μπορεί να φταίει το δαιμόνιο DNA της φυλής μας. Γιατί εδώ μπορεί να βγάζουμε τα μάτια μας, στο εξωτερικό όμως οι Έλληνες διαπρέπουμε. Όλα αυτά κι άλλα τόσα διεγείρουν τη ζηλοτυπία, τον φθόνο, το μίσος. Οι Γερμανοί με τίποτα δεν ξεχνούν τι τους στοίχισε η αντίσταση των Ελλήνων στον 2ο παγκ. πόλεμο. Επομένως με τίποτα δεν μπορούν να γίνουν φίλοι μας. Το βλέπουμε με την υποστήριξη της Μέρκελ στους Σκοπιανούς. Λες και δεν ξέρει από ιστορία. Λες και οι Γερμανοί ιστορικοί, που είναι άριστα καταρτισμένοι για την αρχαία Ελλάδα, δεν την έχουν πληροφορήσει πως ότι σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο, άλλη τόση σχέση έχει η FΥROM με τη Μακεδονία.

Είμαστε μόνοι. Να το συνειδητοποιήσουμε. Και να ενεργήσουμε σαν τον μικρό Πάντσο. Να κλείσουμε τα αυτιά σε όσους μας λένε πως δεν μπορούμε. Μπορούμε! Το έδειξε ο Μαραθώνας, το έδειξε η Σαλαμίνα, το έδειξε το 1912-13, το έδειξε το 1940-41, το έδειξαν χιλιάδες γεγονότα ιστορικά, εκατομμύρια κατορθώματα ατομικά. Είμαστε μόνοι, και γι’ αυτό μπορούμε… Ακόμα και μεσ’ τη βαθύτερη απελπισία μας ας μιμηθούμε το δεύτερο βατραχάκι. Οι ιστορίες μας μιλάνε και μας λένε όσα οι εξουσιαστές μας κρύβουν επιμελώς ή μας παραπλανούν…