Ο άλλος Εαυτός που αγνοούμε

[[ δαμ- ων ]]

Αν ο Alexis Carrel στο βιβλίο του “Άνθρωπος, αυτός ο άγνωστος” δυσκολεύεται να περιγράψει τον μηχανισμό του σώματός μας, πόσο δυσκολότερο είναι να περιγράψουμε μηχανισμούς, που υπάρχουν μεν, αλλά δεν μπορούμε να δούμε, δεν μπορούμε να ψηλαφίσουμε; Γιατί στην οντότητα «άνθρωπος» υπάρχουν μηχανισμοί που και η ίδια η επιστήμη αγνοεί. Άντε τώρα να δεχτείς ότι το σώμα μας είναι μόνο το 1/7 της οντότητάς μας και πως τα υπόλοιπα 6/7 τα αγνοούμε. Πολλές φορές είμαστε πιο δύσπιστοι κι από τον άπιστο Θωμά, που είπε το περίφημο: «ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω.¨(Ιωάννης, κ΄, 25).

Το κακό, όμως, σ’ εμάς είναι πως δεν μπορούμε να βάλουμε το δάχτυλο στο σημάδι των καρφιών, γιατί στα πνευματικά θέματα δεν υπάρχουν καρφιά που να φαίνονται. Αυτά τα δέχεσαι ή δεν τα δέχεσαι. Γιατί είναι θέματα πίστης ή –κυρίως- θέμα βιωματικής εμπειρίας. Και η εμπειρία είναι προσωπική. Τα δέχεσαι, λοιπόν, αβίαστα, όταν τα έχεις βιώσει. Δεν μπορούμε όλοι να έχουμε την ίδια πίστη. Γιατί η πίστη είναι ζήτημα εξέλιξης της ψυχής. Την συναντάμε να είναι πηγαία στους λίγους που βρίσκονται σε υψηλή εξέλιξη. Οι άλλοι, οι αρκετοί- όχι οι πολλοί- έχουν κάνει σημαντικά βήματα, αλλά θέλουν το κάτι παραπάνω στα πνευματικά θέματα. Θέλουν να ιδούν, θέλουν να ψηλαφίσουν. Επιθυμούν να βιώσουν τα υπερβατικά, ώστε να πιστέψουν διαμέσου της βιωματικής εμπειρίας. Και οι περισσότεροι- ο όχλος- δεν ενδιαφέρεται καθόλου για παρόμοια θέματα. Είναι πολωμένος στα γήινα και ασχολείται αποκλειστικά και μόνο με τον κορεσμό όλων εκείνων που μπορεί να αντιληφθεί με τις πέντε αισθήσεις. Αναλώνεται σε όσα του προσφέρει ο αισθητός κόσμος, χωρίς να μπει στον κόπο να στρέψει την προσοχή του προς τον πλατωνικό νοητικό κόσμο και τον νοητό κόσμο.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Παρενθετικά να πούμε πως για τον Πλάτωνα ο κόσμος που ζούμε και τον νιώθουμε τόσο αληθινό- όσα βλέπουμε ή αντιλαμβανόμαστε γύρω μας- δεν είναι παρά παροδικό ομοίωμα του αληθινού κόσμου που δεν είναι άλλος από τον κόσμο των Ιδεών. Όσα αντιλαμβανόμαστε διαμέσου των αισθήσεων, ο λεγόμενος αισθητός κόσμος, δεν είναι παρά θολά απεικάσματα, ατελείς απεικονίσεις, θολά αντίγραφα του νοητού κόσμου που τον κατοικούν αποκλειστικά θείες οντότητες και ιδέες. Οι ιδέες για τον Πλάτωνα δεν είναι νοήματα, αλλά πραγματικότητες- «τά ὄντως ὄντα». Οι Ιδέες αποτελούν έναν αιώνιο και αμετάβλητο κόσμο, που υπάρχει για τον εαυτό του και που μόνο με τη νόηση γίνεται αντιληπτός. Υπάρχουν ιδέες για όλα όσα βάζει ο νους. Οι ιδέες βρίσκονται σ’ ένα υπερουράνιο τόπο, όπου οι ψυχές τις αντίκρισαν στην προΰπαρξη τους. Μόνο η ψυχή ζει και στον έναν κόσμο, τον κόσμο των ιδεών, και στον άλλο, τον κόσμο των αισθητών πραγμάτων. Έρχεται εδώ, στο γήινο κόσμο για να βιώσει την εγκόσμια περιπέτειά της, ενώ από τη φύση της ανήκει στο υπερκόσμιο περιβάλλον των ιδεών. Νοητικός κόσμος είναι ο κόσμος που έχει μέσα του τη δύναμη της δημιουργίας. Προϋπάρχει και πριν τη δημιουργία. Είναι το εν δυνάμει σύμπαν, το Ησιόδειο χάος, ο Ορφικός Φάνης, η μήτρα που θα δώσει τον νοητό κόσμο, απ’ όπου θα προέλθει ο αισθητός κόσμος. Ο νοητικός κόσμος, λοιπόν, είναι ανώτερος ως προς την τάξη του νοητού.

Υπάρχει στον εαυτό μας μια πτυχή- αυτή που έχει και την μεγαλύτερη αξία- την οποία αγνοούμε. Είναι ο Ανώτερος Εαυτός. Στους περισσότερους σπάνια εκδηλώνεται και μάλιστα σε εξαιρετικές περιπτώσεις. Σε εκείνους που ψάχνονται κι αναζητούν το πραγματικό νόημα της ζωής είναι σημαντική η γνώση για την παρουσία του Ανώτερου Εαυτού κι αν είναι δυνατόν η επαφή μαζί του. Ο Α. Σίννετ στο βιβλίο “Η ανάπτυξη της Ψυχής” αναρωτιέται: «Ποια άλλη γνώση μπορεί να συγκριθεί μ’ εκείνην που μας κάνει ικανούς να εκτιμήσουμε σωστά τις πνευματικές δυνατότητες που σχετίζονται με τα σταθερά και αμετάβλητα στοιχεία του είναι μας;» Ο Ρούντολφ Στάινερ τονίζει με έμφαση: «Το νόημα του σύμπαντος αποκαλύπτεται στην ψυχή. Δε γίνεται να βρεθεί σ’ αυτό που βλέπουμε, ακούμε κι αγγίζουμε, αλλά σ’ εκείνο που η ψυχή φέρνει στο φως απ’ το αόρατο βάθος της.» Για να δώσουμε γλαφυρά αυτή την ανάδυση από το αόρατο βάθος, παραθέτουμε την ακόλουθη ιστορία, που συνοδεύεται με μια επισήμανση κι αναφορά στον Ανώτερο Εαυτό:

[[ Η τίγρης περιφέρεται στο δάσος. Είναι πεινασμένη και ψάχνει απεγνωσμένα τροφή για δυο ζωές καθώς είναι ετοιμόγεννη. Στην άκρη του δάσους ανακαλύπτει ένα κοπάδι από κατσίκια να βόσκουν αμέριμνα στην πεδιάδα. Τα πλησιάζει αθόρυβα και λίγα μέτρα από τη λεία της ορμά προς τα πάνω τους. Τα κατσίκια αρχίζουν να τρέχουν πανικόβλητα για να σώσουν τις ζωές τους. Η τίγρη λόγω της προχωρημένης εγκυμοσύνης της έχει γίνει αδέξια και σε μια στροφή πέφτει από ένα ψηλό βράχο και σκοτώνεται. Τη ίδια ώρα γεννιέται το μικρό της.

Τα κατσίκια μετά από λίγη ώρα επιστρέφουν και βρίσκουν ένα τυφλό, ακίνδυνο, απροστάτευτο, νεογέννητο τιγράκι. Αποφασίζουν να μη το αφήσουν να πεθάνει και το παίρνουν μαζί τους για να το αναθρέψουν σα να είναι δικό τους. Το τιγράκι μεγαλώνει μέσα στο κοπάδι πιστεύοντας ότι είναι κατσίκι, μαθαίνοντας να τρώει χόρτα και να βελάζει όπως τα υπόλοιπα ζώα της αγέλης. Είναι βέβαια πάντα το πιο περίεργο μέλος του κοπαδιού και τα υπόλοιπα κατσικάκια συχνά το αποδοκιμάζουν για τις πορτοκαλί και μαύρες ρίγες που έχει στο σώμα του. Κάνει όμως ό,τι μπορεί για να προσαρμοστεί και να μη διαφέρει απ’ την ομάδα.

Μέχρι που μια μέρα, μια άλλη μεγάλη αρσενική τίγρη κάνει την εμφάνισή της μέσα απ’ το δάσος και κατευθύνεται απειλητικά προς την αγέλη των κατσικιών. Έχει κατασπαράξει μόνο μια γαζέλα για πρωινό και συνεχίζει να είναι πεινασμένη. Τα κατσίκια στη θέα του άγριου ζώου τρέπονται σε φυγή φωνάζοντας με τρόμο στο μικρό τιγράκι : «Τρέχα καημένε να σωθείς!». Αλλά εκείνο, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, δεν φοβάται το τεράστιο ζώο που έρχεται καταπάνω του. Μένει ακίνητο ενώ όλα τα ζώα γύρω του έχουν εξαφανιστεί.

Η μεγάλη τίγρης έχει πλησιάσει τώρα το μικρό τιγράκι κι αφού καταφέρνει να ξεπεράσει την αρχική της έκπληξη ανοίγει το φοβερό της στόμα και ξεσπάει σε έναν εκκωφαντικό βρυχηθμό που σημαίνει : «Τι δουλειά έχεις εσύ ανάμεσα σ’ αυτά τα κατσίκια;». Και το τιγράκι τότε διστακτικά απαντάει : «Μεεεεεε». Η μεγάλη τίγρη έχει μείνει άναυδη από την περίεργη συμπεριφορά του μικρού ζώου και αδιαφορεί πλέον για την πείνα της και για την αγέλη των κατσικιών.

«Εσύ δεν γνωρίζεις ούτε ποιος είσαι!», φωνάζει στο μικρό, «Οι τίγρεις δεν βελάζουνε. Πως κατάντησες έτσι;»

«Μεεεεεεεεε» απαντάει το μικρό και απ’ την αμηχανία του αρχίζει να μασουλάει το χορτάρι που ήταν μπροστά του.

«Και δεν τρώνε χόρτα!» βρυχάται η μεγάλη τίγρη. Έξαλλη τώρα, αρπάζει απ’ το σβέρκο το τιγράκι και το μεταφέρει μέσα στο δάσος μέχρι που φτάνουν στην όχθη μιας λίμνης όπου στα γαλήνια νερά της καθρεπτίζονται καθαρά τα πρόσωπα τους.

«Κοίτα προσεχτικά για να καταλάβεις ποιος είσαι» λέει στο μικρό τιγράκι. «Είσαι σαν εμένα κι εσύ. Είσαι τίγρης!»

Το μικρό κοιτάει με απορία το είδωλό του στο νερό. Ύστερα σηκώνοντας το κεφάλι του και αντικρίζοντας με γουρλωμένα μάτια το πρόσωπο της μεγάλης τίγρης που είναι ίδιο με το δικό του, ανοίγει έκπληκτο το στόμα του και λέει:

«ΜΕ-Ε-Ε-Ε-Ε-Ε !»

Η μεγάλη τίγρη όμως είναι έμπειρη και δεν απελπίζεται. Αρπάζει το τιγράκι και το οδηγεί στη φωλιά της όπου υπάρχουν λίγα απομεινάρια από την γαζέλα που είχε φάει για πρωινό. Δείχνει στο τιγράκι το νεκρό ζώο και το προστάζει:

«Φάε !»

Το τιγράκι αντιδρά στη θέα του ματωμένου κρέατος καθώς σε όλη τη ζωή του δεν έχει φάει τίποτε άλλο πέρα από χορτάρι.

«ΦΑΕ !!!» επιμένει το μεγάλο αρσενικό.

«Μεεεεεεεεεε…» (με τίποτα…)

Όμως η μεγάλη τίγρη δε δέχεται αντιρρήσεις. Γνωρίζοντας καλά τι πρέπει να γίνει ανοίγει με τη βία το στόμα του μικρού και το αναγκάζει να καταπιεί ένα κομμάτι κρέας. Το τιγράκι στην αρχή νοιώθει να πνίγεται αλλά τα μάτια του ξαφνικά φωτίζονται. Νοιώθει μια πρωτόγνωρη ζωντάνια να κυλάει στο σώμα του μαζί με μια ανείπωτη χαρά. Σηκώνει με θάρρος το κεφάλι του και κοιτάζει την μεγάλη τίγρη με ευγνωμοσύνη στα μάτια. Το στόμα του ανοίγει διάπλατα κι ένας ηχηρός ήχος βγαίνει αυθόρμητα από μέσα του:

«Ρ Ο Α Ρ Ρ Ρ Ρ Ρ !!!»

«Τώρα που έμαθες ποιος είσαι», του λέει με ικανοποίηση η τίγρη δάσκαλος, «πάμε παρέα να κυνηγήσουμε…»

Υπάρχει άραγε κάτι μεγαλύτερο απ’ το μικρό εγώ μας που θέλει να αναδυθεί, που προσπαθεί να αναλάβει την εξουσία και να μας καθοδηγήσει, που απαιτεί γνησιότητα και αυθεντικότητα στον τρόπο που ζούμε; Μήπως τελικά είμαστε τίγρεις μεγαλωμένες σε έναν κατσικόκοσμο που από πολύ μικρή ηλικία μας έμαθε να τρώμε μόνον χόρτα και να βελάζουμε; Κι αν ναι, τότε ποια είναι η κατάλληλη τροφή για να ξυπνήσουμε ώστε να ενεργοποιήσουμε το μέγιστο των δυνατοτήτων μας και να ζήσουμε μια αληθινή ζωή;

Η πρόσκληση τελικά απ’ τη Μεγάλη Τίγρη, απ’ τον Ανώτερο Εαυτό, μπορεί να παρουσιαστεί κάθε στιγμή, με τρόπους που φαίνονται τρομακτικοί στον μικρό εγωκεντρικό εαυτό μας, ο οποίος με αγωνία προσπαθεί να διατηρήσει τις μικρές, ασήμαντες προσκολλήσεις του.]]

Μεγάλες Τίγρεις είμαστε, αλλά οι εξουσιαστές μας θέλουν κατσικοτιγρόπουλα. Οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί “ποιμένες” πήραν τα τιγράκια και τα ανέθρεψαν πνευματικά σαν να ήσαν κατσικάκια. Αντί να τους δίνουν την ανώτερη πνευματική τροφή, τους ταΐζουν κουτόχορτο. Τους έβγαλαν το γυαλιστερό δέρμα της δυναμικότητας και της υψηλής καταγωγής και τους έντυσαν με την προβιά της αδυναμίας και της ασημαντότητας. Από την υπόδειξη του Ιησού: «θεοί εστέ, υιοί υψίστου πάντες» και την προτροπή Του: «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστίν» (Ματθαίος, ε΄, 48), από την ομολογία του Ιωάννη: «νυν τέκνα Θεού εσμέν, και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα• οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστί.» (Α΄ επιστολή Ιωάννου, γ΄, 2) καταλήξαμε να υπερτονίζεται η δουλικότητα του ανθρώπου. Γιατί από τη στιγμή της γέννησής μας («βαπτίζεται ο δούλος του Θεού…»), μέχρι το θάνατό μας («ανάπαυσον την ψυχήν του κεκοιμημένου δούλου σου…»), είμαστε δούλοι για το με εβραϊκές καταβολές εκκλησιαστικό ιερατείο. Δούλοι του Θεού- και κατ’ επέκταση των αυτοαποκαλούμενων «ελέω Θεού» εκλεκτών Του, που πήραν ετσιθελικά τη ράβδο του εξουσιαστή- γεννηθήκαμε, δούλοι παντρευτήκαμε, δούλοι προσερχόμαστε στην εκκλησία για να γίνουμε “κοινωνοί της εκκλησίας Χριστού” και να λάβουμε τη σάρκα και το αίμα Του, δούλοι βαφτίζουμε τα παιδιά μας και δούλοι πάμε στον τάφο, αν και ο ίδιος ο Χριστός είπε: «ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος• υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα α ήκουσα παρά του πατρός μου εγνώρισα υμίν.» (Ιωάννης, ιε΄, 15). Τα πολιτικο-οικονομικά και θρησκευτικο- χριστιανικά ιερατεία, ενώ τα βρίσκουν θαυμάσια στα θέματα προσωπικού συμφέροντος κι εξουσίας, ξεχνούν το «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ• πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού» (Απ. Παύλος, Επιστ. προς Γαλάτας, γ΄, 28) όταν στη μοιρασιά πρέπει να μπει και ο λαός. Ε όχι, και η πλέμπα στη νομή της εξουσίας και του πλούτου… Ο βιβλικός ήρωας Αβραάμ είχε χρυσάφι κι αργύρια, πρόβατα και βόδια, γαϊδούρια αρσενικά και θηλυκά, δούλους και δούλες και καμήλες. Είχε γυναίκες και παλλακίδες. Οι δούλοι του, όμως, δεν είχαν στον ήλιο μοίρα… Αυτός ήταν και είναι το διαχρονικό υπόδειγμα ζωής! Σε αυτόν εξάλλου δόθηκε το δικαίωμα από τον Γιαχβέ να εξουσιάζει σε κάθε έθνος και τα έθνη να υποτάσσονται σ’ αυτόν! Ο Αβραάμ είναι για τον ιουδαιοχριστιανισμό το πρόσωπο προς τον οποίον- κατά θεία, δήθεν, επιταγή- πρέπει να τείνουμε να μοιάσουμε, σαν να ήταν ένα μαθηματικό όριο ηθικότητας και πίστης. Με βάση την Π. Διαθήκη πλάστηκε από τους οικονομικούς- με υποχείρια τους πολιτικούς- και θρησκευτικούς εξουσιαστές ένα απάνθρωπο και αντίθετο στην αρμονία της φύσης σύστημα εκμετάλλευσης των αδύναμων. Η αδικία επικράτησε της δικαιοσύνης, η πείνα του χορτασμού, η αταξία της τάξης, η υλικότητα της πνευματικότητας, η απαιδευσία της εκπαίδευσης, το σκοτάδι του φωτός. Βέβαια κανείς δεν μιλάει για τα πρώτα. Όλοι είναι στα λόγια υπέρμαχοι των δεύτερων, αλλά στην πράξη υπονομευτές τους. Έτσι το πλήθος βιώνει καθημερινά την αδικία, την πείνα, την αταξία, την υλικότητα, την απαιδευσία ζώντας στο σκοτάδι. Γιατί στο σκοτάδι μπορούν τα σαρκοφάγα ανθρωπόμορφα τέρατα να ξεδιψάσουν με το αίμα των αδύναμων.

Οι αδύναμοι πλάθονται στα σχολεία με τα κατάλληλα συστήματα όχι πραγματικής εκπαίδευσης, αλλά απαιδευσίας και αποπροσανατολισμού από το πραγματικό νόημα της ζωής. Αρνιά και κατσίκια σε στρούγκες θέλουν. Οι ολοκληρωμένοι και εκπαιδευμένοι πολίτες είναι τα αγκάθια στο σύστημα και φροντίζουν να τα ξεριζώσουν. Η σιωπή των αμνών είναι ό,τι καλύτερο για τους εξουσιαστές! Υπακοή στους νόμους, λοιπόν, που φτιάχνουν στα μέτρα τους οι παράνομοι. Με νόμο κλέβουν τον ιδρώτα και τον μόχθο του εργάτη και του υπάλληλου, την σύνταξη του απόμαχου, ενώ αυτοί αποταμιεύουν για πολλές- πολλές γενιές. Κι αυτά που δεν απόλαυσαν σ’ αυτόν τον κόσμο, φαρισαϊκά τους υπόσχονται πως θα τα απολαύσουν στον άλλον κόσμο. Οι ίδιοι, βέβαια, φροντίζουν να τα απολαύσουν σ’ ετούτον.

Μας ξεστράτισαν εκπαιδευτικά. Μα κάποιοι ξέφυγαν από τον δρόμο του κοπαδιού και βάδισαν το μοναχικό μονοπάτι της αναζήτησης. Πίστεψαν στο λόγο του Ιησού: «ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθαίος, ζ΄, 7) γιατί τους είχε διαβεβαιώσει: «πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται» (Ματθαίος, ζ΄, 8) Και βρήκαν πράγματα, που οι άλλοι αγνοούν. Κυρίως πλάτυναν τη γνώση τους κι άνοιξαν την καρδιά τους για να δεχτούν και τους άλλους “δρόμους” που οδηγούν στον ίδιο Θεό, χωρίς τον κομπασμό πως μόνον εμείς οι ορθόδοξοι έχουμε την ευλογία να κατέχουμε την αλήθεια. Κατανόησαν ότι όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην ίδια κορυφή. Πως μία είναι η αλήθεια, αλλά έχει πολλές πόρτες. Μπορείς να βρεις μια, να χτυπήσεις και θα σου ανοίξει. Γιατί όπως είπε ένας σοφός: «Ο Θεός έφτιαξε την αλήθεια με πολλές πόρτες για να δέχεται κάθε πιστό που τις χτυπάει...»

Στις Ουπανισάντ, σ’ ένα κεφάλαιο της Μπριχανταρανιάκα Ουπανισάντ, υπάρχει μια συζήτηση ανάμεσα στο βασιλιά κι ένα σοφό, που λεγόταν Γιαγκνιαβάλκια, που έχει ως εξής:

[[ Ο Βασιλιάς λέει:

- Τι είναι το φως του ανθρώπου, ω Γιαγκνιαβάλκια;

- Ω Βασιλιά, απαντά ο σοφός, το φως του ανθρώπου είναι ο ήλιος. Με το φως του ήλιου ο άνθρωπος κάθεται, περπατά, εκτελεί το έγο του και γυρίζει σπίτι.

- Έτσι είναι, ω Γιαγκνιαβάλκια, αλλά όταν ο ήλιος έχει δύσει, τότε ποιο είναι το φως του ανθρώπου;

- Το φεγγάρι, Ω Βασιλιά, είναι το φως του. Με τι φως του φεγγαριού κάθεται, εκτελεί το έργο του και επιστέφει σπίτι.

- Έτσι είναι Γιαγκνιαβάλκια, αλλά ποιο είναι το φως του ανθρώπου ότσν ο ήλιος έχει δύσει, το φεγγάρι έχει δύσει και το πυρ έχει κατασιγάσει;

- Η ομιλίας είναι το φως του. Με το φως της ομιλίας κάθεται, περπατά, εκτελεί το έργο του και επιστρέφει στο σπίτι. Γι’ αυτό, βασιλιά των βασιλέων, όταν κάποιος δεν μπορεί να διακρίνει το χέρι του, καταφεύγει εκεί απ’ όπου η ομιλία προέρχεται.

- Ακόμη κι αν είναι έτσι, Γιαγκνιαβάλκια, ποιο είναι το φως του ανθρώπου όταν ο ήλιος έχει δύσει, το φεγγάρι έχει χαθεί και το πυρ και η ομιλία κατασιγάζει;

- Ω Βασιλιά, το φως του ανθρώπου είναι η ψυχή του, ο αληθινός Εαυτός του. Με το φως της ψυχής κάθεται, γυρίζει, εκτελεί το έργο του και επιστρέφει στο σπίτι του…

- Όμως τι είναι η ψυχή, ω Γιαγκνιαβάλκια;

- Κατοικεί στην καρδιά και χρησιμοποιεί τα όργανα. Είναι το εσωτερικό φως, ο γνώστης και δεν αλλάζει ποτέ- ζώντας σε δύο κόσμους, της σκέψης και της δράσης. Την ώρα του ύπνου περνά πάνω απ’ τον κόσμο και πάνω απ’ όλες τις μορφές του θανάτου… Έτσι αυτός που αναγνώρισε την ψυχή γίνεται ειρηνικός, γαλήνιος και ικανοποιημένος, και βλέπει στο μεγάλο εαυτό, όλα σ’ έναν Εαυτό, σαν τον εαυτό∙ το κακό δεν μπορεί να τον κάψει, καίει όλα τα κακά. Ελεύθερος απ’ το κακό, ελεύθερος από την αχρειότητα… Γίνεται η Μεγάλη Ψυχή… ω Βασιλιά…» ]]

Το εσωτερικό φως του ανθρώπου είναι η Μεγάλη Ψυχή- η Ψυχή με ψι κεφαλαίο- ο Ανώτερος Εαυτός, ο Ηλιακός Άγγελος. Με όποιο όνομα κι αν το αποκαλέσουμε είναι το ίδιο γιατί αποδίδει το στοιχείο που μας συνδέει με τον Θεό. Είναι το πνεύμα του Θεού, που ενοικεί μέσα μας. Αυτό για το οποίο ο Απ. Παύλος μας ρωτάει: «Ουκ οίδατε ότι ναός Θεού εστέ και το Πνεύμα του Θεού οικεί εν υμίν;» (Παύλος, Α’ επιστ. προς Κορινθίους, γ΄, 16). Είναι το προζύμι που έκρυψε ο Θεός μέσα μας για να ζυμώσει την ύπαρξή μας και να την κάνει θεία. Ο Ιησούς μας το είπε με την παραβολή: «Πάλιν εἶπε· τίνι ὁμοιώσω τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ; ὁμοία ἐστὶ ζύμῃ, ἣν λαβοῦσα γυνὴ ἔκρυψεν εἰς ἀλεύρου σάτα τρία, ἕως οὗ ἐζυμώθη ὅλον.» (Λουκάς, ιγ΄, 20-21) Τα τρία μέρη που πρέπει να ζυμωθούν είναι οι τρεις όψεις της προσωπικότητάς μας: φυσική, συναισθηματική και νοητική.

Ανώτερος Εαυτός είναι το μέρος της ύπαρξής μας που δεν περιορίζεται από το χώρο και τον χρόνο. Αυτό που έχει πάντα πρόσβαση σε όλο το απόθεμα γνώσης που αφορά όλες τις μορφές ζωής στο σύμπαν. Αυτό που κατευθύνει την ψυχή μας- εδώ η ψυχή με μικρό ψι- στην εξέλιξή της και στην επιστροφή της στον Οίκο του Πατρός, αφού πάρει τα κοσμικά της μαθήματα και με τον αγώνα της γίνει Ψυχή, δηλαδή αγνό Πνεύμα. Ο Ανώτερος Εαυτός αγκυροβολεί στην επίφυση και την χρησιμοποιεί σαν μέσο επικοινωνίας με τον μηχανισμό που γνωρίζουμε με την ονομασία άνθρωπος. Δεν περιορίζεται κι ούτε σκλαβώνεται στον άνθρωπο. Ούτε εμποδίζεται από τα φυσικά, τα συναισθηματικά και τα νοητικά του όρια. Καθώς δεν περιορίζεται από τον χρόνο και τον χώρο έχει τη δική του ανεξάρτητη “ζωή”, δηλαδή τη δική του δράση και ανάπτυξη, προκαλώντας την έμπνευση στην προσωπικότητα, μεταφέροντας ιδέες στο νου, δίνοντας αναλαμπές στη διάνοια κι αποκαλύψεις στην ψυχή. Έτσι σταδιακά η ψυχή φωτίζεται.

Ο συγγραφέας Dr Wayne W. Dyer στο βιβλίο του "Ο ιερός σου εαυτός" προσπαθεί να χαρτογραφήσει αυτή τη διαδρομή της ψυχής, βασισμένος στις ανεξάντλητες πηγές σοφίας των μεγάλων πνευματικών παραδόσεων του παγκόσμιου πολιτισμού. Σταχυολογούμε λίγα από το βιβλίο του:

[[ "Η τεράστια ενέργεια, που κινεί πλανήτες και γαλαξίες και τους διατηρεί σε αέναη τροχιά, ρέει με θεία ακρίβεια και από μέσα μου και με κρατά πάντα στην πορεία μου!"

"Δεν είμαι ποτέ μόνος! Με συντροφεύει πάντα η γεμάτη Αγάπη και Σοφία προστατευτική θεϊκή Ενέργεια και με περιβάλλει ένα γιγάντιο δίχτυ προστασίας τρυφερών ψυχών που επικοινωνούν μαζί μου και μετέχουν στο Όλο!"

"Δε με αγγίζουν τα δεινά! Ο μόνος που υποφέρει είναι αυτός που νομίζω ότι είμαι! Τον Ιερό μου Εαυτό δεν τον πληγώνει τίποτα! Όλες οι πίκρες και τα βάσανα μου είναι μέρος του θεϊκού σχεδίου και όταν πάψω να τα επικρίνω θα μου χαρίσουν ανυπέρβλητη σοφία!"

"Δεν χρειάζομαι τους επαίνους, ούτε με αγγίζουν οι επικρίσεις! Είμαι ιερό δημιούργημα του Θεού και η αποστολή μου είναι θεϊκή! Συνεχίζω το δρόμο μου, χωρίς να επιδιώκω την καλή γνώμη των άλλων."

"Εγώ είμαι ο κύριος των σκέψεών μου! Αν έχω κάποια αμφιβολία, είναι γιατί εγώ επέτρεψα στις πεποιθήσεις άλλων να με επηρεάσουν!"

"Ο κόσμος είναι ένας θείος τόπος όπου βρίσκομαι για να αγαπώ τους άλλους! Είμαι συν-δημιουργός της ζωής μου μαζί με τον Θεό που με κατευθύνει στοργικά!"

"Ό,τι νομίζω ότι με προσβάλλει, στην πραγματικότητα χτυπά μόνο τον εγωκεντρισμό μου. Η αυθεντική ελευθερία είναι η επίγνωση ότι η αληθινή μου ταυτότητα δε βρίσκεται στον φυσικό κόσμο, αλλά στον αιώνιο. Όταν κατανοήσω την αληθινή μου φύση, θα είμαι ελεύθερος να αγαπώ και να βιώνω τον προσωπικό μου τρυφερό σύνδεσμο με τον Θεό." ]]

Ο Ανώτερος Εαυτός, ο Αληθινός Εσωτερικός μας Εαυτός, είναι πάντα μαζί μας, και περιμένει απλά να τον αναγνωρίσουμε και να αναζητήσουμε συνειδητά την επαφή μας μαζί του. Οι περισσότεροι αγνοούμε την ύπαρξή του. Δεν μας περνάει καν από το μυαλό, ότι υπάρχει μέσα μας μια Ανώτερη ενέργεια, η οποία μπορεί να μας δώσει δύναμη, καθοδήγηση, υγεία, αφθονία, και ότι άλλο χρειαζόμαστε στο “ταξίδι” μας στον πλανήτη γη, που το ονομάζουμε ζωή.

Δεν απαιτείτε καμία ιδιαίτερη μόρφωση, ούτε κανένα χάρισμα, για να τον νιώσουμε μέσα μας. Αρκεί να βάλουμε στην άκρη όλες τις παλιές και άκαμπτες αντιλήψεις μας, όλα τα «πρέπει» και τους κανόνες που μας έχουν επιβάλλει. Να αφήσουμε ελεύθερο το πνεύμα μας, να ανοίξουμε τη καρδιά μας, και να αποφασίσουμε να γνωρίσουμε και να αγγίξουμε μέσα από τη ψυχή μας, το κομμάτι μας εκείνο, που είναι θεϊκό κι άτρωτο. Και τέλος να δεχτούμε ότι υπάρχει κάτι περισσότερο πάνω μας, εκτός από το υλικό, ορατό σας σώμα. Να καταλάβουμε, ότι δεν είμαστε μόνον ένα σώμα. Είμαστε κάτι πολύ παραπάνω! Να συνειδητοποιήσουμε την ύπαρξη του Ανώτερού μας Εαυτού!

Είναι μέσα μας, γύρω μας, σε κάθε κύτταρο μας, στην αύρα μας! Και συχνά, δεν μπορούμε να κατανοήσουμε το μέγεθός του, επειδή είναι δικός μας. Είναι μέρος μας. Αλλά μας έχουν μάθει ως τώρα ότι είμαστε ασήμαντοι. Υπήκοοι για την πολιτεία κι όχι ενεργοί πολίτες- αφού άλλοι παίρνουν τις αποφάσεις για εμάς ερήμην της θέλησής μας- και δούλοι για την εκκλησία που πρέπει συνέχεια να μετανοούμε για τις αμαρτίες μας. Μάλιστα η γέννησή μας βαρύνεται από το προπατορικό αμάρτημα. Μόνο αν βρισκόμαστε στην ποίμνη της ως αμνοί και κατσίκια έχουμε ελπίδα να σωθούμε… Η σωτηρία έρχεται διαμέσου του ιερέα και του πνευματικού μας. Φυσικά, ούτε λόγος για τον Ανώτερο Εαυτό. Κι αν έχουμε κάποια έκλαμψη, κάποιο όραμα, κάποια επικοινωνία μαζί του, αυτό είναι μια δοκιμασία του Πειρασμού γιατί παραγίναμε εγωιστές. Ας λένε… Η έρευνα είναι προνόμιό μας και δικαίωμά μας…

Όπως είπαμε ο Ανώτερος Εαυτός είναι το θεϊκό μας κομμάτι, ο σύνδεσμος εκείνος που σας ενώνει με την Ανώτερη Πηγή, την Ανώτερη Διάνοια, το Θεό! Είναι το κομμάτι του Θεού, που βρίσκεται μέσα μας! Γι αυτό λέμε ότι ο Θεός, το Πνεύμα βρίσκεται μέσα μας. Και μπορούμε να επικαλεστούμε τη βοήθειά του, να μας γίνει πηγή έμπνευσης, αρωγός στη δυσκολία ή στην ασθένεια!

Μόνο αυτός ξέρει τι είναι πραγματικά κατάλληλο για μας, και μπορεί να μας το δώσει, φέρνοντας στο δρόμο μας ότι χρειαζόμαστε στη ζωή. Στην ουσία, έχουμε σχεδιάσει μαζί του το πλάνο της ζωής μας, σε ένα πολύ ανώτερο επίπεδο, και έχουμε διαλέξει προσεχτικά τα «συμβόλαια» μας, πριν ακόμα γεννηθούμε! Με τη διαφορά ότι τώρα, έχουμε την επιλογή να αλλάξουμε αν θέλουμε αυτό το σχέδιο, και να ακολουθήσουμε ή να ακυρώσουμε τα σενάρια του πνευματικού μας συμβολαίου. Αυτό είναι το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης: ο καθένας μας να σχεδιάζει τη ζωή του στη γη, έστω κι αν η προσωπικότητά μας, ο κατώτερος εαυτός μας- αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε- το αγνοεί. Ακόμη και τα βάσανα, τις λεγόμενες ατυχίες, εμείς τις έχουμε σχεδιάσει σαν μαθήματα της ψυχής μας ή για την κάθαρσή της από προηγούμενες οφειλές. Ο Ανώτερος Εαυτός μας είναι ο μεγαλύτερος σύντροφος και σύμμαχος σε αυτή την επίγεια διαδρομή μας. Γι αυτό όσο περισσότερο βρισκόμαστε σε σύνδεση μαζί του, τόσο πιο γαλήνιοι κι ευτυχισμένοι θα γίνουμε. Άλλωστε αυτός είναι και ο αληθινός σκοπός της ζωής μας: Να ανακαλύψουμε τον αληθινό, τον Θεϊκό Εαυτό μας. Να συνειδητοποιήσουμε τη θεϊκότητά μας και να βιώσουμε το Θεό που βρίσκεται μέσα μας και παντού γύρω μας!

Αν εκφράσουμε την επιθυμία μας να επικοινωνήσετε με τον Ανώτερο Εαυτό μας- και η επιθυμία είναι ισχυρή και σοβαρή- σύντομα θα πάρουμε κάποια σήματα, κάποια μηνύματα, ώστε να καταλάβετε τη σύνδεση μας μαζί του. Ο Χριστός μας έχει προϊδεάσει: «κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν· πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται.»

Συνήθως ανταποκρίνεται με ένα αίσθημα κάποιου κύματος αγάπης το οποίο μας κατακλύζει. Μια υπέροχη αίσθηση που διαπερνά όλο μας το είναι, και δεν μας αφήνει καμιά, μα καμιά, αμφιβολία, ότι κάτι συμβαίνει. Κάτι σημαντικό!

Γιατί αυτή είναι η αγάπη του Ανώτερού μας Εαυτού! Δυνατή και ζεστή μας πλημμυρίζει και μας αγκαλιάζει απλόχερα.

Όταν μιλά ο Ανώτερός μας Εαυτός, ξεχειλίζει από αγάπη ,σοφία και καλοσύνη. Σκοπός του δεν είναι να μας κρίνει- δεν κατακρίνει ποτέ- αλλά μας υπενθυμίζει μόνο πιο είναι το σωστό για εμάς. Σας καθοδηγεί στο δρόμο μας. Δεν μας καταπιέζει και η μόνη του απαίτηση είναι να είμαστε ειλικρινείς απέναντι του. Μέσα στη ψυχή μας βρίσκονται όλα όσα αναζητούμε στο εξωτερικό μας περιβάλλον: οι απαντήσεις στα ερωτήματά μας, οι λύσεις στα προβλήματά μας κι ό,τι άλλο λαχταρά η καρδιά μας.

Αυτός που έχει έρθει σε επαφή με τον Ανώτερο Εαυτό του μπορεί να πει: «Πιο ακτινοβόλος κι από τοη Ήλιο, πιο καθαρός κι από το χιόνι, πιο λεπτός από τον αιθέρα είναι ο Εαυτός, το πνεύμα μέσα στην καρδιά μου. Είμαι αυτός ο Εαυτός. Αυτός ο Εαυτός είμαι εγώ.»

Ο Ανώτερος μας Εαυτός και εμείς συνυπάρχουμε μέσα στο άπειρο και ποτέ δεν χανόμαστε, γιατί είμαστε αιώνια μαζί. Η ψυχή στο μακρύ εξελικτικό της ταξίδι, όσες φορές κι αν ενσαρκωθεί στο κοσμικό πεδίο, συνοδεύεται από τον Σιωπηλό Παρατηρητή της στην αρχή, τον Ανώτερο Εαυτό, που μετά μετατρέπεται σε συνεργάτη της. Έτσι, η ψυχή μας είναι συνδεδεμένη με τον Ανώτερο μας Εαυτό και ζητά να απορροφήσει όλη την γνώση και να σταθεί κοντά του. Επιζητεί την επαφή με την «Εγώ Ειμί» παρουσία του. Μέχρι να έρθει η ποθητή περίοδος που θα ταυτιστούν. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως ο Ανώτερος Εαυτός μας και εμείς είμαστε Ένα! Και να μπορέσουμε να επαναλάβουμε τα λόγια του Ιησού: «Ουδείς αίρει την ψυχήν μου απ΄ εμού, αλλ΄ εγώ τίθημι αυτήν απ΄ εμαυτού. εξουσίαν έχω θείναι αυτήν και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν” (Ιωάννης, ι΄ , 18). Μέχρι να έρθει αυτή η περίοδος αρκούμαστε να λέμε:

μὴ ἀπορρίψης μὲ ἀπὸ τοῦ προσώπου σου καὶ τὸ πνεῦμα σου τὸ ἅγιον μὴ ἀντανέλης ἀπ' ἐμοῦ. ἀπόδος μοὶ τὴν ἀγαλλίασιν τοῦ σωτηρίου σου καὶ πνεύματι ἠγεμονικῶ στήριξον μέ. (Ψαλμός ν΄, 13-14)

Η ψυχή είναι η βιβλική νύμφη που επιθυμεί να ενωθεί σε «ιερό γάμο» με τον θείο νυμφίο, τον Ανώτερο Εαυτό. Όλα για τους μύστες είναι συμβολισμοί , ικανοί να της δώσουν την ώθηση της αναζήτησης. Της αναζήτησης που μας αποτρέπουν να κάνουμε όσοι μας θέλουν κατσίκια, αν και γνωρίζουν πως είμαστε τιγράκια. Εμείς απλά θα τους θυμίσουμε τα λόγια του Χριστού: «Ὁρᾶτε μὴ καταφρονήσητε ἑνὸς τῶν μικρῶν τούτων· λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οἱ ἄγγελοι αὐτῶν ἐν οὐρανοῖς διὰ παντὸς βλέπουσι τὸ πρόσωπον τοῦ πατρός μου τοῦ ἐν οὐρανοῖς.» (Ματθαίος, ιη΄, 10) Και θα στραφούμε στη φωνή της σιγής για ν’ ακούσουμε να βγαίνει από μέσα μας η φωνή της τίγρης. Θα ακούσουμε τη φωνή του Ανώτερου Εαυτού…