Οι κ ..... επιζούν, οι τίμιοι πεθαίνουν…

[[ δαμ- ων ]]

Μέχρι τώρα μας έλεγαν πως η δικαιοσύνη είναι τυφλή. Την προηγούμενη βδομάδα κατέρρευσε παταγωδώς αυτή η εδραιωμένη πεποίθηση και φάνηκε πως η δικαιοσύνη είναι π...η! Ναι, δυστυχώς, εκδίδεται στους έχοντες και κατέχοντες καθώς και στους ανήθικους καταχραστές της εξουσίας. Όλοι περιμέναμε να αποδοθεί δικαιοσύνη στον υπό εξαθλίωση ελληνικό λαό και ο πρώην υπουργός που παρέδωσε την πατρίδα μας στους δανειστές της να καταδικαστεί. Κι όμως το ειδικό δικαστήριο εξέδωσε μια απόφαση που αποτελεί ντροπή για τη δικαιοσύνη. Οι δικαστές έβγαλαν «λάδι» τον άνθρωπο που έβαλε το χέρι του και παραποίησε στοιχεία της λίστας Λαγκάρντ. Ο πρώην υπουργός Οικονομικών Γιώργος Παπακωνσταντίνου- σύμφωνα με το παραπεμπτικό βούλευμα- αντιμετώπιζε δύο κατηγορίες σε βαθμό κακουργήματος με τις επιβαρυντικές διατάξεις του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου. Τα κακουργήματα τα οποία αντιμετώπιζε ο πρώην υπουργός ήταν: της νόθευσης δημοσίου εγγράφου και της απόπειρας απιστίας. Και οι δικαστές έκριναν ένοχο σε βαθμό πλημμελήματος για νόθευση εγγράφου τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου για τους χειρισμούς τους στη υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ, ενώ τον κήρυξαν αθώο για το αδίκημα της απόπειρας απιστίας (κακούργημα)! Προφανώς το πρόστιμο ακόμη και για το πλημμέλημα ήταν μηδενικό! Σίγουρα, μετά από μια τέτοια απόφαση, η θεά Θέμιδα θα καταριέται τη σύνδεσή της με την απόδοση της δικαιοσύνης και θα κλαίει με λυγμούς απαρηγόρητη στα πεδία των θεών.

Αντίθετα επιβλήθηκε πρόστιμο 5000 ευρώ σε άνεργη μητέρα, που πουλούσε κουλούρια για να ζήσει τα παιδιά της, επειδή δεν είχε άδεια πλανόδιου πωλητή, αν και ζήτησε να της εκδώσει ο δήμος Ν. Σμύρνης, ο οποίος δεν την εξέδωσε δι’ ασήμαντον αφορμήν. Αποδεικνύεται ότι η δικαιοσύνη είναι σαν την οχιά, που δεν χτυπάει με το δηλητήριό της όσους έχουν σινιέ μπότες, παρά μόνον τους ξυπόλυτους!

Η συνέχεια >>> VagiaBlog…

Παραθέτουμε στη συνέχεια μια ιστορία του Σασά Γκιτρύ με τίτλο “Τα δηλητηριώδη μανιτάρια κι η κλεψιά”:

[[ Γεννήθηκα στις 28 Απριλίου 1882 σ’ ένα μικρό ωραίο χωριό του Καλβαντός, στο Τορτιζαμπέρ. Όταν φεύγοντας απ’ το Λιβαρό πηγαίνουμε προς το Τροάρν, βλέπουμε το κωδωνοστάσιο της εκκλησίας του προς τα αριστερά μας.

Οι γονείς μου ήταν έμποροι αποικιακών προϊόντων, έκαναν δηλαδή μια δουλειά πού τούς άφηνε γύρω στις 5000 φράγκα κέρδος το χρόνο. Ή οικογένεια μας ήταν πολυάριθμη. ’Από τον πρώτο της γάμο ή μητέρα μου είχε δυο παιδιά, ενώ με τον πατέρα μου είχε αποκτήσει ένα γιό και τέσσερα κορίτσια. Ό πατέρας μου είχε τη μητέρα του, η μητέρα μου είχε τον πατέρα της και επί πλέον έμενε μαζί μας ένας θείος κωφάλαλος.

Και όμως μέσα σε μια μέρα, χάρις σ’ ένα πιάτο μανιτάρια έμεινα μόνος στον κόσμο.

Εκείνη την ημέρα είχα κλέψει ένα πενηνταράκι από το συρτάρι που συνήθιζαν οι δικοί μου να βάζουν τα ψιλά, για να αγοράσω βόλους. Ό πατέρας μου κόκκινος από το θυμό του μου φώναξε :

—Επειδή έκλεψες, δε θα φας σήμερα μανιτάρια.

"Αχ αυτά τα θανατηφόρα μανιτάρια, πού τα είχε μαζέψει ο κωφάλαλος θείος μου. Εκείνο το βράδυ υπήρχαν στο σπίτι μου έντεκα νεκροί.

Όποιος δεν έχει ίδει έντεκα πτώματα ταυτοχρόνως, δεν μπορεί να καταλάβει τι σημαίνει αυτό το θέαμα.

Να μιλήσω για τη λύπη πού ένιωσα;

Ας πούμε καλλίτερα την αλήθεια. ’Ήμουν τότε μόνο δώδεκα χρόνων και δεν πήρα το πράγμα πολύ βαριά. "Άλλωστε μπορεί να κλάψει κανείς για τον πατέρα του ή για τον αδελφό του, αλλά πώς να μπορέσει να κλάψει για , έντεκα πρόσωπα. Δεν ξέρει για πιο πρόσωπο να πονέσει. Υπάρχει ένα είδος αμηχανίας εκλογής. Ό πόνος μου πηγαίνοντας πότε προς το ένα πρόσωπο και πότε προς το άλλο εξατμιζότανε τελικά.

Ό γιατρός Λαβινιό, που τον φώναξα τ’ απόγευμα, προσέφερε επί ώρες και ώρες τις πολύτιμες υπηρεσίες του στους αρρώστους. Πολύτιμες μα αλλοίμονο και άχρηστες. Ή οικογένεια μου χάθηκε μια για πάντα.

Ό εφημέριος Μ... που γευμάτιζε εκείνη την ημέρα στο Μαρκήσιο ντε Μποβουάρ, έφτασε με την μοτοσυκλέτα του στις 4 το απόγευμα. Στις 5 όλο το χωριό είχε μαζευτεί στο σπίτι μας. Ό μπάρμπα-Ρουσώ, πού ήταν παράλυτος εδώ και είκοσι χρόνια, ήρθε πάνω στην πολυθρόνα του. "Αν και ήταν τυφλός επαναλάμβανε σπρώχνοντας τούς άλλους.

—Αφήστε με να δώ ! ’Αφήστε με να δώ !

Οι γείτονες πότε με έστελναν στο ένα δωμάτιο και πότε στο άλλο. Μη ξέροντας πια που να κρυφτώ, πήγα και χώθηκα φοβισμένος κάτω από ένα πάγκο του καταστήματος. Από κει άκουγα ποικίλα σχόλια των συγχωριανών μου.

Οι πρώτοι θάνατοι, όπως άλλωστε ήταν και φυσικό, δημιούργησαν μία απέραντη λύπη. Άλλα από τον τέταρτο θάνατο οι αναγγελίες τους άρχισαν να γίνονται με λίγα λόγια και αργότερα με τη λακωνική φράση:

«Ακόμα ένας» !

Και όλοι αυτοί οι κατάκοποι και καρτερικοί χωρικοί ξανάπαιρναν ζωή βλέποντας τόσους νεκρούς. Θα πίστευαν αναμφίβολα πώς από δώ και μπρος θα είχαν πολύ περισσότερο αέρα να αναπνέουν.

Από την κρύπτη μου άκουγα τούς πιο καταπληκτικούς διαλόγους.

— Και η γιαγιά ;

—Δεν πέθανε ακόμα. Δεν αντέχει όμως περισσότερο από είκοσι λεπτά.

—Μένουν πολλοί ακόμα ;

—Περισσότεροι από τέσσερις.

Ό δολοφόνος θείος μου, ό κωφάλαλος, πέθανε τελευταίος μέσα σε τρομερούς πόνους

—Ποιος είναι αυτός πού φωνάζει τόσο δυνατά ;

—Είναι ο μουγγός, απαντούσαν.

Όταν κατά τις επτά η ώρα είχαν πεθάνει όλοι, βγήκα από την κρύπτη μου και βρέθηκα πρόσωπο με πρόσωπο με το γιατρό, που κατακουρασμένος σκούπιζε το πρόσωπό του.

Μόλις με είδε με κοίταξε προσεκτικά, με αναγνώρισε και σα να μη πίστευε στα μάτια του μου είπε.

—Έ! Καλά... και συ ;

Και υπήρχε στη φωνή του μια απέραντη έκπληξη μαζί μ’ ένα τόνο μομφής.

Ύστερα πρόσθεσε .

—Τί κάνεις εσύ εκεί ;

Και αυτό το «τί κάνεις εσύ εκεί ;» δεν σήμαινε «τί κάνεις εσύ κάτω απ’ τον πάγκο», όχι, σήμαινε «τί κάνεις εσύ πάνω στη γη ;» Πραγματικά με ποιό δικαίωμα δεν είχα πεθάνει όπως όλος ό κόσμος ;

—Δεν αισθάνεσαι άσχημα ;

—Όχι, καθόλου.

—Μα πως γίνεται αυτό ;

Και με κοίταζε σα να ήμουνα ένα περίεργο φαινόμενο ή μάλλον ένας διάβολος. Αυτό το αγόρι των δώδεκα χρόνων, πού δεν έφαγε για τιμωρία τα δηλητηριώδη μανιτάρια, πού μόνο αυτό ζούσε από όλους τούς δικούς του, αποκτούσε ένα ξεχωριστό ενδιαφέρον. Τί πεδίο επιστημονικών παρατηρήσεων ! Και όπως μου φαινότανε πως με παρατηρούσε, μέσα στα σπλάχνα μου, ομολόγησα την αλήθεια.

—Δεν έφαγα μανιτάρια.

—Γιατί;

Κι αυτό το «γιατί» πού τόπε πολύ γρήγορα, ήταν απίθανο κι ορκίζομαι πώς είχε ένα τόνο επιτιμητικό.

Και όπως επαναλάμβανε: «Γιατί; Γιατί ;» προτίμησα να τα ομολογήσω όλα. ’Αφηγήθηκα το έγκλημά μου και ανέφερα το είδος της τιμωρίας μου.

Ή ιστορία γρήγορα διαδόθηκε στο χωριό και σας αφήνω να μαντεύσετε τί είδους σχόλια δημιούργησε.

Την ημέρα της κηδείας ακλουθώντας αυτά τα έντεκα φέρετρα, με το κεφάλι χάμω και τα μάτια ξερά, διερωτόμουνα εάν το γεγονός ότι είχα σωθεί ως εκ θαύματος, δεν με έκανε κάπως υπεύθυνο για όλους αυτούς τούς θανάτους, την ώρα μάλιστα πού άκουγα πίσω από την πλάτη μου να μουρμουρίζουν.

—Ξέρετε γιατί ό μικρός δεν πέθανε Γιατί έκλεψε.

Ναι, ζούσα γιατί είχα κλέψει. Από αυτό έβγαινε το συμπέρασμα ότι οι άλλοι είχαν πεθάνει γιατί ήταν τίμιοι... Και κείνο το βράδυ, την ώρα πού είχα πέσει στο κρεβάτι μου μόνος μέσα σ’ ένα έρημο σπίτι, απέκτησα για τη δικαιοσύνη και για την κλεψιά μια γνώμη, που ίσως είναι παράδοξη, αλλά που σαράντα χρόνια ζωής δεν στάθηκαν ικανά να μου την αλλάξουν. ]]

Φυσικά και χαιρόμαστε που ο μικρός έζησε και δεν είχε την κακοτυχία των υπόλοιπων έντεκα της οικογένειας. Αλλά θα εστιαστούμε στο επιπόλαιο συμπέρασμα των χωρικών πως ο κλέφτης έζησε, ενώ οι τίμιοι πέθαναν! Αυτό που ζούμε καθημερινά στην εποχή μας, την εποχή της Νέας Τάξης πραγμάτων. Στη Νέα Εποχή αυτό ακριβώς συμβαίνει! Οι ληστές και εκμεταλλευτές των λαών ζουν μέσα στη χλιδή, ενώ οι τίμιοι οικογενειάρχες αυτοκτονούν αισθανόμενοι ένοχοι που δεν μπορούν να ζήσουν τα παιδιά τους ή γιατί τους έφεραν τα χρέη σε απελπιστική κατάσταση. Η περιουσία μόνο των Ρότσιλντ ανέρχεται- καθίστε στην καρέκλα γιατί θα σας έρθει σκοτοδίνη- στα 500 τρισεκατομμύρια δολάρια! Κι όμως η απληστία τους απαιτεί να ζούμε σκλάβοι για να ζουν αυτοί αυτοκρατορικά. Η οικογένεια αυτή- μία από τις 15 που κυριαρχούν από το παρασκήνιο στην υφήλιο- δεν είναι μόνο οικογένεια ληστών, αλλά και παρανοϊκών δολοφόνων αιματοκυλώντας όλες τις ηπείρους για τα κέρδη της. Αυτές οι οικογένειες κίνησαν τα νήματα για τους δύο παγκόσμιους πολέμους και τους δεκάδες τοπικούς πολέμους, ενώ τώρα σχεδιάζει τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Από τον τρίτο παγκόσμιο πόλεμο πιστεύουν πως αυτοί θα επιζήσουν στα ειδικά αντιπυρηνικά καταφύγια, με αποθηκευμένα όλα τα εφόδια και τα μέσα επιβίωσης σε σκληρές συνθήκες. Οι ληστές και οι δολοφόνοι θα επιζήσουν για να διαμορφώσουν την Παγκόσμια Διακυβέρνηση, ενώ οι τίμιοι θα οδηγηθούν στα σφαγεία των μαχών ή θα πεθάνουν σαν παράπλευρες απώλειες!

Κι όλα αυτά γιατί στο όνομα δήθεν του Χριστού καταπολεμήθηκαν οι αρχαιοελληνικές δοξασίες περί Θέμιδας, και αντί να κυριαρχήσει ο Θεός Πατέρας, ο Θεός της Αγάπης, κυριάρχησε ο φοβερός Γιαχβέ της Π. Διαθήκης, ο Κύριος των Εβραίων. Ας δούμε, όμως, τι αντιπροσώπευε για τους πρόγονούς μας η Θέμιδα.

Η Θέμιδα κατά τον Ησίοδο υπήρξε η δεύτερη σύζυγος του Δία. Η λέξη “Θέμις” προέρχεται από το ρήμα “θεμίζω” (= δικάζω, κρίνω, κολάζω, ελέγχω) και συνδέεται με την δικαιοσύνη, το δίκαιον (καθιερωμένο από την κοινή χρήση, κατ’ έθος και έθιμον). Έτσι, η Θέμιδα είναι Τιτανίδα και αποτελεί την προσωποποίηση της δικαιοσύνης. Η Θέμιδα σαν κόρη του Ουρανού και της Γαίας, δεν έχει σχέση με το υγρό στοιχείο (νερό, Ωκεανό), επομένως με τα συναισθήματα. Η θέσπιση, αλλά και η εφαρμογή των νόμων είναι πέρα από τα συναισθήματα. Έτσι, φρόντιζε για την ηθική τάξη και το δίκαιο τόσο ανάμεσα στους ανθρώπους όσο κι ανάμεσα στους θεούς. Αφού συνδέεται με τους νόμους των θεών, αποτελεί τη θεία νομοτέλεια, εκφράζοντας τους νόμους διαμέσου των οποίων λειτουργεί το σύμπαν και η φύση ειδικότερα.

Ο Πρόκλος, μύστης και ερμηνευτής των Πλατωνικών έργων, δίνει στις αναλύσεις του τη μεγάλη σημασία της Θέμιδας για την όλη δημιουργία. Λέει, λοιπόν: «Η Θέμιδα, λοιπόν είναι η μονάδα ολόκληρης της κοσμικής τάξης, λόγω της οποίας και ο Σωκράτης στη Πολιτεία την αποκάλεσε “Ανάγκη”, όπως έχει αποδειχτεί στο υπόμνημα σε αυτό το έργο, και «στα γόνατά της» περιέστρεφε τον κόσμο, καθώς αυτή διατηρεί πάντοτε την τάξη αμετάτρεπτη και αδιασάλευτη. Με βάση, λοιπόν, αυτή τη θεϊκή αιτία της τάξης οδηγεί και ο δημιουργός σε τάξη την ακανόνιστη μάζα και μεταδίδει στα πάντα την ομορφιά και κάνει τον κόσμο όμοιο προς τον εαυτό του και συνεχή με τον εαυτό του• γιατί, επειδή είναι αγαθότατος, δικαιολογημένα τον κάνει ωραιότατο, επειδή και το ίδιο το πρωταρχικό και νοητό κάλλος είναι εξαρτημένο από την αγαθότητα και υπάρχει μέσα σε αυτήν. Γι’ αυτό, λοιπόν, και ο κόσμος, που είναι ωραιότατος, είναι εξαρτημένος από τον δημιουργό, που είναι αγαθότατος• και επειδή το Αγαθό είναι αίτιο της Ομορφιάς, γι’ αυτό και ο αγαθότατος πατέρας είναι δημιουργός του ωραιότατου γεννήματος.

Επιπλέον, επειδή η Θέμιδα είναι φρουρός των θεϊκών νόμων και επειδή οι νόμοι πραγματοποιούν με τάξη τις γεννήσεις των κατώτερων από τα ανώτερα και διατηρούν τη συνέχεια των θείων και τις ομοιότητες των κατώτερων προς τα ανώτερα, γι’ αυτό και ο δημιουργός, ενεργώντας μαζί με τη Θέμιδα, κάνει το σύμπαν ωραιότατο, αφού ο ίδιος είναι αγαθότατος. Γιατί, αφού και ο Σωκράτης, που είναι άνθρωπος, αρνείται ότι είναι για τον ίδιο θεμιτό να «αποδειχτεί» κάτι από τα ψευδή ή «να αναιρέσει την αλήθεια», πώς είναι δυνατόν να πούμε ότι ο ίδιος ο δημιουργικός νους, ο οποίος ενωμένος με τη Θέμιδα και πλάι στον οποίο υπάρχει πάντα η Θέμιδα, κάνει κάτι άλλο εκτός από το να δημιουργεί το ωραίο και να εξοστρακίζει το άσχημο;» (Πρόκλος, “Εις τον Τίμαιον Πλάτωνος”, Β΄, 397- 398)

Όλος ο κόσμος, από το ανώτερα μέχρι τα κατώτερα, ρυθμίζεται με τους νόμους, που επιβλέπει η Θέμιδα. Η θεά είναι δίπλα στον δημιουργό, στον σύζυγό της Δία, αποβλέποντας στο ωραίο, στο κάλος, στην ομορφιά, στην αρμονία, γιατί όλες αυτές είναι λίγες από τις ιδιότητες του δημιουργού.

Σε κάποιο άλλο έργο του ο Πρόκλος παραλληλίζει το δημιουργό με τον πολιτικό, το σύμπαν με την ιδανική πολιτεία. Οι θείοι νόμοι του σύμπαντος προβάλλονται στους ανθρώπινους νόμους λειτουργίας της πολιτείας σύμφωνα με τον συμπαντικό νόμο της αναλογίας: «ως εν τοις άνω ούτω κι εν τοις κάτω», δηλαδή ο κατώτερος κόσμος είναι ουσιαστικά εικόνα του ανώτερου. Η διευθέτηση των νόμων γίνεται με τη βοήθεια της Θέμιδας. Έτσι η θεά συνδέεται με τους συμπαντικούς νόμους και με τους νόμους των ανθρώπινων σχέσεων, έχει σχέση με τους αιώνιους κανόνες και θεσμούς των αιώνιων κόσμων, αλλά και με τους εθιμικούς θεσμούς των παροδικών κόσμων:

«Γιατί σε ποιόν άλλον θα συμφωνούσαμε ότι ταιριάζει η πρωταρχική ιδέας της πολιτικής, παρά σε αυτόν που διευθετεί το σύμπαν, αν βέβαια είναι το πολίτευμα του ουρανού το πιο πρώτο και το πιο τέλειο από όλα τα πολιτεύματα, όπως λέει ο Σωκράτης στην “Πολιτεία” .Ποιος είναι αυτός που παράγει τα πάντα και αυτός ο οποίος συναρμόζει τα πάντα στην ευταξία του σύμπαντος; Αν λοιπόν ο πολιτικός είναι ο πρωταρχικός και ο πιο τέλειος δημιουργός του σύμπαντος, και αν πρωταρχικά «η πολιτική κοντά στον Δία» «έχει εδραιωθεί σε ιερό βάθρο» και από εκεί προοδεύει σε όλα τα κατώτερα και διευθετεί τα καθολικά και τα επιμέρους σύμφωνα με το νου, τότε είναι ανάγκη και ο καθολικός δημιουργός να ταυτιστεί με τον Δία και να είναι κοινή η ύπαρξη και των δύο, η οποία κατευθύνει όλα όσα βρίσκονται στον κόσμο και επαναφέρει στην τάξη καθετί το ελαττωματικό και άτακτο• γιατί λέει: «Δε θα ήταν επιτρεπτό στον τέλειο να κάνει κάτι άλλο εκτός από το απολύτως ωραίο». Αυτός λοιπόν που διευθετεί τα πάντα με τη Θέμιδα και μαζί με αυτήν παράγει τα πάντα, πώς δεν έχει ουσιωδώς μέσα του το σύνολο της πολιτικής; Πώς δεν είναι ο ίδιος ο πρωταρχικός Ζεύς, ο οποίος για τα πάντα προσδιορίζει το θείο και συγκροτεί από όλα ένα πολίτευμα, υπερβατικός υπεράνω όλων των επιμέρους αιτίων και των γενών των Τιτάνων, και φυλαγμένος υπεράνω ολόκληρου του κόσμου από τις άχραντες δυνάμεις του; Γιατί οι “φρουρές” γύρω από αυτόν την αδιάφθορη τάξη του και την ακλόνητη φρούρηση της δημιουργίας υπαινίσσονται, λόγω της οποίας, ενώ είναι εδραιωμένες σταθερά μέσα στον εαυτό του, απλώνεται στα πάντα ανεμπόδιστα, και, ενώ είναι παρών σε όλα τα δημιουργήματά του, είναι απλωμένος υπεράνω των πάντων με βάση μια κορυφαία υπεροχή.» (Πρόκλος, “Περί της κατά Πλάτωνα Θεολογίας”, Ε΄, 90- 91)

Σχετικά με το ανθρώπινο στοιχείο, επέβλεπε στην προστασία των αδυνάτων, καθώς επίσης και στη διαφύλαξη της φιλοξενίας. Ευρύτερα είχε σχέση με το νόμο της ανταπόδοσης ή νόμο του αντιπεπονθότος (νόμος του Κάρμα): «Μη πλανάσθε, Θεός ου μυκτηρίζεται• ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει.» (Απ. Παύλος, επιστολή προς Γαλάτας, στ΄ 7). Ήταν προικισμένη με το χάρισμα της μαντικής. Το μαντείο των Δελφών ήταν δικό της αρχικά, αλλά το χάρισε στην αδελφή της Φοίβη, τη γιαγιά του Απόλλωνα, στον οποίο περιήλθε τελικά.

Η Θέμιδα, όπως αναφέραμε, υπήρξε η δεύτερη σύζυγος του Δία. Η δυάς (2), κατά το Ιάμβλιχο, ονομάζεται έτσι από το “διιέναι” (διαπερνάν) και το “διαπορεύεσθαι” (διαβαίνειν). Επειδή πρώτη διαχώρισε τον εαυτό της από τη μονάδα, γι’ αυτό και ονομάστηκε “τόλμη”. Ενώ η μονάδα φανερώνει ένωση, όπου υπεισέλθει η δυάδα φανερώνει διαχωρισμό. Σύμφωνα με τους Πυθαγόρειους, η δυάδα ήταν το “ουσιαστικό Είναι της Φύσης” από το οποίο δημιουργήθηκε το καθετί στον Κόσμο. Πρώτη της εκδήλωση είναι η Ύλη (Ουσία), η φύση και η σύσταση της οποίας είναι η αιτία της εκδήλωσης των κοσμικών νόμων. Οι νόμοι της φύσης είναι εξελικτικοί και γι’ αυτό ο Ιάμβιχος ονομάζει τη δυάδα “χορηγό προόδου”. Σύμφωνα με τον Πρόκλο: «η δυάδα αρμόζει περισσότερο από κάθε άλλο στον Δημιουργό του Παντός, γιατί κάθεται δίπλα του, όπως λέει το Λόγιο των Χαλδαϊκών Χρησμών- όπως και το να κυβερνά τα πάντα και να διευθετεί αυτά, σε τρόπο ώστε η μεν αρετή να νικά και η κακία να ηττάται». Συνδέοντας τη δεύτερη σύζυγο του Δία με τη δυάδα, διαπιστώνουμε πράγματι ότι Θέμιδα ρυθμίζει νομοτελειακά τον κόσμο. Για την θεολογία της αρχαιότητας η θέση της Θέμιδας είναι πλάι στον δημιουργό και βασιλιά του σύμπαντος Δία. Και πάλι ο Πρόκλος λέει: «Γι’ αυτό βάζει επικεφαλής του λόγου του τη Θέμιδα, η οποία συγκεντρώνει στον δημιουργό τους ίδιους τους θεούς και δεν τους αφήνει να αποσπαστούν από τη αγαθότητα του πατέρα, προκειμένου και ο ίδιος ο Πλάτωνας μέσω της Θέμιδας να μην αποδώσει στον δημιουργό του σύμπαντος τίποτα εσφαλμένο ή προσβλητικό.» (Πρόκλος, “Εις τον Τίμαιον Πλάτωνος”, Β΄, 329- 330)

Σαν προστάτισσα του δίκαιου, είχε η Θέμιδα, μαζί με τον Δία, θέσει τέρμα στον πολυετή ανδροφθόρο Τρωικό πόλεμο. Το “έθος”, το εθιμικό δίκαιο, λειτουργεί διαμέσου της δικαιοσύνης. Γιατί το “έθος” έχει θεία προέλευση (το έθος είναι αναγραμματισμός της λέξης θεός). Με αλλαγή του πρώτου γράμματος στη λέξη έθος, έχουμε τη λέξη ήθος. Όπου επικρατεί η δικαιοσύνη οι άνθρωποι είναι ηθικοί.

Από το ερωτικό σμίξιμο της Θέτιδας με τον Δία πρώτα γεννήθηκαν οι Ώρες, που κατά τον Ησίοδο ήσαν η Ευνομία, η Δίκη και η Ειρήνη. Έτσι κατά την μυθολογία μας, όπου επικρατούσε η Ευνομία, την οποία βοηθούσε στο έργο της η Δίκη, εκεί εδραιωνόταν και η Ειρήνη.

Αποκοπήκαμε από την φύση. Ενεργούμε σαν κυρίαρχοι σ’ αυτήν με υπερεκμετάλλευση όλων των πόρων της και μόλυνση του φυσικού περιβάλλοντος. Κι όλα αυτά για να έχει υπερκέρδη η ληστρική συνομοταξία των πλουσίων. Αυτή που επιβάλλει την πείνα στους λαούς ή τους ταΐζει με μεταλλαγμένα. Που επινοεί αρρώστιες κι επιδημίες για να πουλάει φάρμακα με οικονομική αφαίμαξη των απλών ανθρώπων. Η ευνομούμενη πολιτεία έχει αντικατασταθεί από την πολιτεία δυνάστη, με πολιτικούς μαριονέτες της οικονομικής ελίτ. Κλασικό παράδειγμα οι πολιτικοί στην πατρίδα μας που νομοθετούν για τους πλούσιους σε βάρος των φτωχών, δηλαδή των ληστών σε βάρος των τιμίων.

Οτιδήποτε αντιπροσώπευε το θείο ζεύγος Δίας- Θέμιδα και ο καρπός του έρωτά τους, οι Ώρες, σήμερα έχει ποδοπατηθεί για να κυριαρχήσουν οι ληστές. Έτσι ο κανόνας της εποχής μας είναι: οι κλέφτες επιζούν, οι τίμιοι πεθαίνουν. Και το ερώτημα, στο οποίο καλούμαστε να απαντήσουμε, είναι: Γιατί αφού έχουμε τη δυναμική να τους ανατρέψουμε, οδηγούμαστε σαν αρνιά στο θυσιαστήριο; Πότε θα ξεφύγουμε από την καλλιεργημένη από αυτούς άγνοια και αυτοδίδακτοι να ανακαλύψουμε την λυτρωτική γνώση; Η γνώση είναι η μεγαλύτερη δύναμη. Αυτήν μας στερούν κρύβοντάς μας την αλήθεια. Μας παραπληροφορούν με τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια τους. Και θέλουν να μείνουμε στη στρούγκα της Ε.Ε. για να πεθάνουμε με τα δηλητηριώδη μανιτάρια, που εσκεμμένα μας δίνουν.

Έχουμε την αποκοτιά να βγάλουμε από πάνω μας την προβιά του αρνιού και να γίνουμε τα λιοντάρια του Μαραθώνα, των Θερμοπυλών, της Σαλαμίνας, των Πλαταιών, του Βαλτετσίου, της Γραβιάς, της Πίνδου, του Ρούπελ και της Κρήτης; Για να επιζήσουμε, ας πάψουμε να είμαστε οι τίμιοι προς τους δανειστές, κι ας γίνουμε όπως πριν από 200 χρόνια οι αρματολοί και κλέφτες. Μόνο τότε έχουμε την ελπίδα να επιζήσουμε από τους πραγματικούς κλέφτες και τους δολοφόνους της ζωής μας…