“Φοινικικά” γράμματα:έχουν επιστημονική τεκμηρίωση ή είναι ένα καλοδουλεμένο παραμύθι;

[[ δαμ- ων ]]

Θα προσπαθήσουμε σήμερα ν’ ανατρέψουμε το δεύτερο παραμύθι, μετά τον ινδοευρωπαϊσμό, αυτό που αναφέρεται στο «φοινικικό αλφάβητο». Αυτό, που υποτίθεται ότι εισήγαγε ο Κάδμος στον ελλαδικό χώρο.

Ο Κάδμος συνδέθηκε με μια πολύ σημαντική μεταρρύθμιση του Ελληνικού αλφαβήτου. Το συλλαβικό αλφάβητο έγινε φθογγικό. Αυτή η αλλαγή ήταν αναγκαία γιατί η κωδικοποίηση των φθόγγων της γλώσσας δημιούργησε ένα εύχρηστο και ικανό αλφάβητο να καλύψει τόσο τις γλωσσικές όσο και τις φωνητικές ανάγκες του λαού, δημιουργώντας μια γλώσσα πλαστική κι ανάγλυφη! Οι Έλληνες για να τιμήσουν τον ήρωα, που φρόντισε για τη διάδοση των νέων γραμμάτων, ονόμασαν τα γράμματα αυτά ‘‘καδμήια’’.

Στο παλιό περιοδικό ‘‘Δαυλός’’, τεύχος 182, διαβάζουμε :

«Η ρίζα του ονόματος Κάδμος είναι ‘‘κάδμ-’’ και απαντάται στο ρήμα ‘‘ καίνυμι’’(=εξέχω, υπερτερώ, διακρίνομαι) , που στον παρακείμενο είναι κέκαδμαι ή κέκασμαι. Ο Η.Λ.Τσατσόμοιρος στο βιβλίο του ‘‘ Ιστορία Γενέσεως της Ελληνικής Γλώσσας’’ αποκωδικοποιεί το ‘‘ΚΑΔΜΟΣ’’ ως « ο κάλλιστος (K) των ανδρών (A), ο δεικνύων (Δ) την Διός σοφία ( μήτιν : M ) δια των Μουσών σ΄ όλη την οικουμένη (O), ο σημαίνων ( Σ ) δια σημείων ορατών ( γραφής ) και όχι δια λόγων : ΚΑΔΜΟΣ ».

Το όνομα ‘‘ Φοίνικες’’ έχει θέμα , που απαντάται στην Ελληνική : φοινός σημαίνει ‘‘βαθυκόκκινος’’. Στην ‘‘ Ιστορία του Ελληνικού Έθνους’’ διαβάζουμε : « Την ίδια ρίζα έχει το εθνικό Φοινατοί, που έφερε ένα ηπειρωτικό φύλο. Δόθηκε από τους Έλληνες στο λαό που κατοικούσε εκεί, επειδή επιδιδόταν στη βαφή υφασμάτων με ένα βαθύ κόκκινο χρώμα, το ‘‘φοινόν’’». Επίσης το όνομα ‘‘Φοινίκι’’ ή ‘‘Φοινίκη’’ διατηρείται σήμερα σε δύο χωριά της Ηπείρου, το ένα βρίσκεται κοντά στους Αγ.Σαράντα της Β. Ηπείρου και το άλλο κοντά στους Φιλιάτες του Νομού Θεσπρωτίας.

Η συνέχεια >>>VagiaBlog…

Στο χωριό αυτό υπάρχει η παράδοση, που το συσχετίζει με το πρώτο και οι κάτοικοι προέρχονται από την ίδια εστία. Να σημειώσουμε εδώ ότι το χωριό της Θεσπρωτίας βρίσκεται δίπλα στον ποταμό του Θυάμιδος, που λεγόταν παλιά ‘‘Κάδμος’’. Συνεχίζουμε διαβάζοντας από την ‘‘Ιστορία του Ελληνικού Έθνους’’: « Η Φοινίκη του Κάδμου δεν ήταν η χώρα των Σημιτών Φοινίκων, αλλά η Φοινίκη της Ηπείρου, που δεν απέχει άλλωστε πολύ από τον Κάδμο τον παραπόταμο του Καλαμά ( από εκεί κατάγονται οι Φοίνικες της Βοιωτίας) ».

Ο αδελφός του Κάδμου Φοίνικας, αναφέρει η μυθολογία, πήγε σε άλλη χώρα, όπου ίδρυσε τη Φοινίκη. Δεν επέστρεψε στην πατρίδα τους. Επομένως πώς μπορεί η καταγωγή τους να είναι η Φοινίκη της Ασίας, εφόσον ήθελαν, επί πλέον, ν’ αποφύγουν την οργή του πατέρα τους;

Το όνομα του πατέρα τους, Αγήνωρ ( Αγήνωρας ), πιθανόν να σημαίνει ο “άγαν ανήρ” ( ο πολύ άντρας, ο πέραν του δέοντος ) ή ο “άγων ανήρ” ( ο ηγέτης= βασιλιάς ), καθώς επίσης κι αυτόν που “άγει νω Ρα” ( αυτός που ηγείται σύμφωνα με το νου και τη θέληση του Ρα=θεού ). Το όνομα της γιαγιά τους Λιβύης προέρχεται από την ελληνική λέξη λίβυον ( άγριος λωτός ), από το φυτό που ευδοκιμεί σ’ αυτή τη χώρα. Τα ονόματα αυτά είναι καθαρά ελληνικά.

Μετά τη φυγή από τη Θήβα, το ζεύγος Κάδμος- Αρμονία, καταλήγει στην Ιλλυρία, όπου γεννιέται και ο γιος τους Ιλλυριός. Τι το πιο φυσικό, στο τέλος του βίου του κάποιος να θέλει να επιστρέψει στον τόπο της γέννησής του; Επομένως η Φοινίκη δεν είναι σημιτική, αλλά καθαρά ελληνική περιοχή, κι έχει σχέση με την Ιλλυρία. Ενισχυτικό αυτού είναι οι πήλινες πινακίδες με ελληνική γραμμική γραφή Β’, που εκτός από την Πύλο, τις Μυκήνες, τη Θήβα, την Κεφαλονιά, βρέθηκαν και στη Φοινίκη της Ιλλυρίας. ( Κι αν κάνουμε λίγη υπομονή, πιστεύουμε, θα αποκαλυφτούν είδη ελληνικής γραφής και βορειότερα στην Βαλκανική, αλλά και σε όλη την ευρύτερη περιοχή, όπου ζούσαν δήθεν οι ινδοευρωπαίοι, δηλ. όπου εξαπλώθηκαν οι Έλληνες Πελασγοί!)

Έτσι βγαίνει αβίαστα το συμπέρασμα : Ο Κάδμος και οι Φοίνικές του κατάγονται από τη Φοινίκη της Ηπείρου και το όνομά του σημαίνει « ο λαμπρός εξέχων άνδρας, που έδειξε την Μήτιν του Διός στην Οικουμένη δια της γραφής ».

Ο κ. Γ.Κατσιμπάρδης, πρώην βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και υφυπουργός, στο βιβλίο του ‘‘ Υπάρχει και η Βουθόη’’, αναφέρει πως ο Κάδμος όταν εγκαταστάθηκε στην Ιλλυρία, φεύγοντας από τη Θήβα, ίδρυσε την πόλη Βουθόη, δημιουργώντας έναν νέο πολιτισμό σ’ αυτή την περιοχή. Η Βουθόη ταυτίζεται με τη σημερινή Budua ή Budve. Να σημειωθεί, επίσης, πως στην ίδια περιοχή, την Φοινίκη της Ηπείρου, υπάρχει και μια άλλη πόλη, που ονομάζεται Βουθρωτό, από την εποχή του χαλκού, που δεν μπορεί κάποιος να πει με σιγουριά αν έχει σχέση με την Βουθόη.

Σε παλιά ανάρτηση στο blog, με τίτλο ‘‘ Οι Αιγύπτιοι Θεοί ήσαν Έλληνες και τα Ιερά τους Ελληνικά’’, με στοιχεία που αντλήσαμε από τα γραπτά των προγόνων μας, υποστηρίζουμε την άποψη ότι πριν τον κατακλυσμό, ομάδες ανθρώπων με πολλές γνώσεις έφυγαν από την χώρα μας και αποίκησαν την Αίγυπτο. Επειδή έχει πολύ μεγάλη σημασία, ας θυμηθούμε τα λόγια του Αιγυπτίου ιερέα των μυστηρίων προς τον Σόλωνα ( τον ένα από τους επτά σοφούς), όπως μας τα μεταφέρει ο Πλάτωνας στο βιβλίο του με τίτλο ‘‘Τίμαιος’’ : «…Υπάρχει στην Αίγυπτο, στο Δέλτα, εκεί που χωρίζεται στην κορυφή του το ρεύμα του Νείλου, μια περιοχή που λέγεται Σαϊτική. Μεγαλύτερη πολιτεία αυτής της περιοχής είναι η Σαΐς, από την οποία καταγόταν ο βασιλιάς Άμασις. Σύμφωνα με ’κείνους, ιδρυτής της πόλης ήταν μια θεά, που στα Αιγυπτιακά ονομαζόταν Νήιθ και όπως οι ίδιοι λένε, Αθηνά στα Ελληνικά. Οι κάτοικοί της αγαπούν πολύ τους Αθηναίους και ισχυρίζονται ότι, κατά κάποιο τρόπο, είναι συγγενείς τους…Εσείς θυμάστε μόνο έναν κατακλυσμό, αν και προηγουμένως έγιναν πολλοί. Δεν ξέρετε επίσης, ότι στη δική σας χώρα γεννήθηκε το πιο όμορφο κι ευγενικό ανθρώπινο είδος…Κάποτε, Σόλωνα, πριν γίνει ο μεγάλος κατακλυσμός, αυτή, που σήμερα είναι η πολιτεία των Αθηναίων, ήταν πολύ γενναία στον πόλεμο και εξαιρετικά ευνομούμενη από κάθε άποψη. Λέγεται μάλιστα ότι εκεί έγιναν τα πιο σημαντικά έργα και τα καλύτερα πολιτεύματα απ’ όσα τώρα έχουμε ακούσει πως υπήρξαν στον κόσμο…Η διάρκεια του πολιτισμού μας, όπως λένε τα ιερά μας βιβλία, είναι οκτώ χιλιάδες χρόνια. Θα σου μιλήσω λοιπόν με συντομία για τους νόμους και τα υπέροχα έργα των συμπολιτών σου, που έζησαν πριν από εννέα χιλιάδες χρόνια…»

Ο μεγάλος κατακλυσμός είναι ο ‘‘ κατακλυσμός του Δευκαλίωνα’’, που είναι μεταγενέστερος του ‘‘κατακλυσμού του Ωγύγου’’. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, η Θήβα υπήρξε πριν απ’ αυτόν τον κατακλυσμό. Έτσι οι Θήβες της Αιγύπτου, πιθανόν, να ιδρύθηκαν από αποίκους Θηβαίους. Όπως μαρτυρούν τα γραπτά των προγόνων μας πολλές ονομαστές πόλεις της χώρας αυτής ιδρύθηκαν από Έλληνες. Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης αναφέρει : « Εις Αίγυπτον ο Ρόδιος έκτισε την Ηλιούπολιν οι δ’ Αιγύπτιοι έμαθον παρ’ αυτού τα περί την αστρολογίαν θεωρήματα, ύστερον δε παρά τοις Έλλησιν γενομένου κατακλυσμού… τα δια των γραμμάτων υπομνήματα συνέβη φθαρήναι ». Η Ερμούπολη ιδρύθηκε προς τιμή του Ερμή. Ακόμη και η ονομασία ‘‘Αίγυπτος’’ είναι Ελληνική, και σημαίνει η χώρα που είναι « υπτίως του Αιγαίου ». Με την Αίγυπτο μυθικά συνδέεται η Ιώ από το Άργος.

Ας δούμε τώρα και τον μύθο της Ιούς, που ήταν προγιαγιά της Ευρώπης και του Κάδμου:

Ο ΜΥΘΟΣ ΤΗΣ ΙΩΣ

Η Ιώ ήταν κόρη του Ίναχου και της νύμφης Μελίας ή της Αργείας. Για άλλους ήταν κόρη του Πείρασου ή του Πείρανθου, ενώ για άλλους του Ίασου, που ήταν γιος του Άργου, και της Ισμήνης, της θυγατέρας του Ασωπού.

Είχε αφιερωθεί στην υπηρεσία της θεάς, που μοιραζόταν τη συζυγική κλίνη στα ουράνια δώματα των παλατιών του Όλυμπου με τον βασιλιά του κόσμου, της Ήρας. Ήταν η Ιώ ευσεβέστατη ιέρεια στο ναό της Ήρας. Εκεί τη συνάντησε ο Δίας και η πανέμορφη ιέρεια έκανε την μεγάλη καρδιά του, που μπορούσε να χωρέσει τον έρωτα όλων των γυναικών είτε ήσαν θεές είτε θνητές, να σκιρτήσει από πόθο. Αδάμαστος έρωτας τον συνεπήρε και βάλθηκε να γευτεί τα ανέγγιχτα κάλλη της παρθένας. Μα και η Ιναχιάδα Ιώ γοητεύτηκε από το μεγαλείο του παντοδύναμου εραστή κι ενέδωσε στον έρωτά του. Την περιέβαλε με ομίχλη ο νεφεληγερέτης Δίας κι έσμιξε μαζί της ζώντας έναν παράφορο έρωτα.

Η ουράνια σύζυγός του κατάλαβε την απιστία και έδωσε τη θεϊκή εντολή να εξανεμιστεί η αντάρα κι έτσι τους έπιασε πάνω στο ξέφρενο μεθύσι του έρωτα. Τότε ο Δίας για να προφυλάξει της ερωμένη του, λίγο πριν διαλυθεί για τα καλά η ομίχλη, την μεταμόρφωσε σε μια κάτασπρη αγελάδα. Ορκίστηκε στη εξοργισμένη αλλά και ζηλότυπη γυναίκα του πως δεν θα ξαναπήγαινε μαζί της. Μα η θεά ήξερε τα χουνέρια του άστατου άντρα της και ζήτησε να της δωρίσει τη χιονάτη δαμάλα, της οποίας τη φύλαξη ανέθεσε στον πανόπτηΆργο, που’ χε τα εκατό μάτια σ’ όλο το σώμα και δε του ξέφευγε τίποτα. Αυτός την έδεσε σε μια ελιά σ’ ένα ιερό άλσος και καθώς δεν ήξερε τι θα πει ύπνος, στιγμή δεν την άφηνε από τα μάτια του. Η άτυχη Ιώ ήθελε ν’ απλώσει ικευτικά τα χέρια της, μα χέρια δεν είχε, να φωνάξει τον πόνο της, μα ανθρώπινη φωνή δεν έβγαινε από τα χείλη της. Παραπονιάρικο μόνο μουκάνισμα ξεστόμιζε και γι αυτό ο τόπος ονομάστηκε Μυκήνες ( από τον μυκηθμό) και μεγάλη θλίψη την κατείχε. Ο αίτιος της συμφοράς της, ο ερωτιάρης Δίας, τη λυπήθηκε και ζήτησε από το γιό του Ερμή να την κλέψει. Ο γοργοπόδαρος θεός, ντυμένος βοσκός, στη στιγμή έφτασε στο τόπο, που η θλιμμένη δαμάλα ανόρεχτη αναστέναζε ξαπλωμένη πάνω στο τρυφερό χορτάρι. Με το σουραύλι του βάλθηκε να παίζει ποιμενικούς σκοπούς, κι έτσι αποκοίμισε τον εκατόφθαλμο φύλακα. Μετά με το κυρτό σπαθί του έκοψε σύρριζα το κεφάλι του Άργου και τον γκρέμισε από το βράχο, απ’ όπου επόπτευε την Ιώ. Από τότε ο φτεροπόδαρος θεός πήρε το όνομα Αργεϊφόντης, δηλ. ο φονιάς του Άργου. Η Κρόνια Ήρα πήρε, αργότερα, τα μάτια του νεκρού φύλακα και στόλισε μ’ αυτά την πανέμορφη ουρά του ιερού της πτηνού, του παγωνιού.

Η μάνητα όμως για την Ιώ δεν έλεγε να σταματήσει και τότε έστειλε οίστρο κατά της κόρης, δηλ. μια βοïδόμυγα, που με το φοβερό της τσίμπημα δεν άφηνε σε ησυχία την καημένη Ιώ-αγελάδα. Μανιασμένη η “οιστρηλατηθείσα” Ιώ έτρεχε από τόπο σε τόπο κι αναπαμό δεν είχε γιατί το ενοχλητικό έντομο την ακολουθούσε παντού. Πέρασε το πέλαγο που ήταν δυτικά από τον τόπο, όπου κατοικούσε στην Πελοπόννησο, κι από τότε το ονόμασαν Ιόνιο πέλαγος, από το πέρασμα της αγαπημένης του τρανότερου θεού. Μετά πορεύτηκε στην Ιλλυρία, όπου η βοïδόμυγα την αγκύλωνε συνέχεια προκαλώντας ανυπόφορο πόνο στο τρυφερό κορμί, και στη συνέχεια ανέβηκε στον Αίμο. Τα τσιμπήματα την καίγαν σαν πυρωμένο σίδερο και γι’ αυτό κατέβηκε στη Θράκη. Μετά πέρασε τη θάλασσα ανατολικά της Θράκης κι έφτασε στην Κριμαία. Από τότε τη θάλασσα αυτή την είπαν Βόσπορο, από το πέρασμα της βοϊδόμορφης Ιούς.

Η περιπλάνηση συνεχίστηκε στη Σκυθία, έφτασε ως τους Χάλυβες, που δούλευαν το σίδερο και αργότερα έφτασε στον Καύκασο, όπου σ’ ένα βράχο ήταν αλυσοδεμένος ο Προμηθέας, τιμωρημένος από το Δία, γιατί έκλεψε τη φωτιά από τους θεούς και τη χάρισε στους ανθρώπους. Ο Τιτάνας της προμάντεψε πως μονάχα στην Αίγυπτο θα ‘βρισκε την ησυχία της. Πριν φτάσει στη χώρα του Νείλου πέρασε από τη χώρα όπου ζούσαν οι Αμαζόνες, αντάμωσε τις Γοργόνες, είδε ακόμα και τους μονόφθαλμους Αριμασπούς. Κατεβαίνοντας για την Αίγυπτο πέρασε από τη Δωδώνη, όπου οι ιερές βελανιδιές με το θρόϊσμά τους της είπαν πως είναι η τιμημένη γυναίκα του Δία. Μετά από πολλά βάσανα και κακουχίες έφτασε επιτέλους στην Αίγυπτο, όπου στις όχθες του Νείλου ο Δίας έδωσε στην αγαπημένη του την πρότερη πανωραία ανθρώπινη μορφή της. Τότε την άγγισε τρυφερά κι απ’ αυτό το άγγιγμα έμεινε έγκυος κι έφερε στον κόσμο το γιο της Έπαφο.

Ακόμα όμως δεν είχε εξατμιστεί η μάνητα της απατημένης Ήρας. Γι’ αυτό έβαλε τους Κουρήτες να κλέψουν το βρέφος της Ιούς, που ‘λεγε πως βρήκε τη γαλήνη της, και την έβαλε σε νέα βάσανα. Η δύστυχη μάνα άρχισε πάλι την περιπλάνησή της από τόπο σε τόπο αναζητώντας το σπλάχνο της. Ο βασιλιάς των θεών, ο βροντορίχτης Δίας, σαν έμαθε τη νέα συμφορά της αγαπημένης του, θύμωσε και ρίχνοντας με οργή τους κεραυνούς του σκότωσε τους Κουρήτες. Τέλος, μετά από πολύ αγωνιώδες ψάξιμο, βρήκε η βασανισμένη μάνα το μοναχοπαίδι της στη Συρία, στη πόλη Βύβλο, όπου το ανέτρεφε η βασίλισσα.

Ευτυχισμένη γύρισε και πάλι στην Αίγυπτο, όπου παντρεύτηκε το βασιλιά της χώρας Τηλέγονο. Εκεί τη λάτρεψαν σαν θεά και την είπαν Ίσιδα. Ο γιος της, από τον Δία, Έπαφος διαδέχτηκε τον Τηλέγονο στο θρόνο, και πήρε για γυναίκα του την θυγατέρα του Νείλου, τη Μέμφιδα, που για να την τιμήσει έκτισε μια ονομαστή πόλη με το όνομά της. Αυτό το ζευγάρι απόκτησε κόρη τη Λιβύη, που την ερωτεύτηκε ο θεός της θάλασσας, ο Ποσειδώνας, κι από το ζευγάρωμά τους γεννήθηκαν οι δίδυμοι Αγήνορας, ο πατέρας του Κάδμου και της Ευρώπης, και ο Βήλος. Τα δύο παιδιά πήραν διαφορετικούς δρόμους, μα οι γιοι τους έμελλε να σφραγίσουν την εξέλιξη στον Ελλαδικό χώρο. Ο Αγήνορας ήρθε κι εγκαταστάθηκε στην περιοχή της Ασίας, στα παράλια της Μεσογείου, απέναντι από την Κύπρο, όπου ίδρυσε δικό του βασίλειο. Γιος του Βήλου ήταν ο Δαναός, που αφού βασίλεψε πρώτα στη Λιβύη, μετά με τις κόρες του ήρθε στο Άργος και συνέχισε τη δυναστεία που κρατούσε από τον πατέρα της Ιούς, τον Ίναχο. Έτσι έχουμε μια μεγάλη κι ένδοξη ανακύκλωση ηρώων και γεγονότων.

Mπορούμε να υποστηρίξουμε πως το όνομα ‘‘Τηλέγονος’’ είναι Ελληνικό ( Τηλε-γόνος ) και σημαίνει «μακρινός απόγονος » Έλλήνων αποίκων σ’ αυτή τη χώρα.

Ο γιος του Αγήνορα, Κάδμος, στα ιερά των Θηβών της Αιγύπτου, κοντά στους συγγενείς του, μας λέει ο Π.Ροδάκης στο βιβλίο του ‘‘Τα Καβείρια Μυστήρια’’, έμαθε τα Ελληνικά γράμματα και μυήθηκε στα Ελληνικά μυστήρια!

Θεμελιώδες ερώτημα : - Για ποιο Φοίνικα- βασιλόπουλο μιλάμε, και ποιά ‘‘ Φοινικικά γράμματα μας έφερε ο Κάδμος;

Αν όμως δεχτούμε την Αιγυπτιακή προέλευση, και πάλι καταλήγουμε στην Ελληνική καταγωγή τόσο του Κάδμου όσο και των γραμμάτων, γιατί ο γενάρχης είναι και ο θεμελιωτής του πολιτισμού μιας χώρας, διδάσκοντας τους υπηκόους του κι όχι διδασκόμενος απ’ αυτούς.

Από την αρχαιότητα οι Έλληνες έδιναν ονόματα στο νέο τόπο, όπου εγκαθίσταντο, που είχαν σχέση με τον τόπο της προέλευσής τους. Η πόλη, λοιπόν, που ίδρυσε στη Βοιωτία, είχε το ίδιο όνομα με την πόλη, απ’ όπου ξεκίνησε, τις Θήβες της Αιγύπτου, που πιθανόν να αποικήθηκαν από Θηβαίους, πριν τον κατακλυσμό του Ωγύγου. Έχουμε δηλαδή μια ανακύκλωση!

Ας πάμε τώρα στο ‘‘Φοινικικό έθνος’’. Ο γενάρχης των Φοινίκων, ήταν ο Φοίνιξ, ο αδελφός του Κάδμου, σύμφωνα με τον Απολλόδωρο, που εγκαταστάθηκε εκεί κατά την αναζήτηση της αδελφής του της Ευρώπης.

Παρατηρούμε πως όλη η οικογένεια του Αγήνορα φέρει Ελληνικά ονόματα κι όχι Σημιτικά, ενώ η περιοχή έλαβε το όνομα του Φοίνικα, δηλαδή δεν ονομαζόταν έτσι στην εποχή του Κάδμου.

Εξάλλου ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, στην Ιστορική Βιβλιοθήκη, φέρει τον Κάδμο να κατάγεται από τις Θήβες της Αιγύπτου.

Ο Ηρόδοτος ( “ Ευτέρπη’’) γράφει ότι : « από του Διονύσου, γιού της Σεμέλης και κόρης του Κάδμου, μέχρις εμού παρήλθαν 1600 χρόνια ». Aν προσθέσουμε και την χρονολογία γέννησης του συγγραφέα, το 484 π.χ., αναγόμαστε στο 2100 π.χ. σαν εποχή που έζησε ο Κάδμος.

Ο Κάδμος παντρεύτηκε την Αρμονία, που φέρεται σαν αδελφή του Δαρδάνου, ο οποίος κατά τα λεγόμενα του Ομήρου ( Ιλιάδα, ραψ.Υ ) και του Διόδωρου του Σικελιώτου, ήταν γενάρχης των Τρώων. Από την εποχή του Δάρδάνου μέχρι την εποχή του ήρωα των Τρώων, του Έκτορα, μεσολάβησαν επτά γενεές. Συνεπώς Δάρδανος και Αρμονία έζησαν περίπου 230 χρόνια πριν τον Τρωϊκό πόλεμο δηλαδή περί το 1600π.χ.

Αυτή την εποχή όμως η Φοινίκη βρισκόταν υπό την ισχύ της Αιγύπτου. Η Αίγυπτος δε κλυδωνιζόταν από τις αλλεπάλληλες επιδρομές Ασιατικών φυλών-νομάδων, ενώ από τον 18ο αιώνα π.χ. γνώρισε την εισβολή των Υξώς. Συνεπώς ήταν αναμενόμενο ομάδες κατοίκων, πιεζόμενοι από τα βαρβαρικά αυτά φύλα να μεταναστεύσουν προς άλλες περιοχές. Ο Κάδμος, κι αυτή είναι πολύ πιθανότερη εκδοχή από την Φοινικική, ίσως ξεκίνησε από τις Θήβες της Αιγύπτου παλιννοστώντας στη γη των προγόνων του. Γιατί που αλλού θα μπορούσε να πάει, από τον τόπο που ήταν οι ρίζες του;

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι με μια εργασία-έρευνα ο κ. Κ.Κουτρουβέλης, τοπογράφος-μηχανικός, ταξίαρχος της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού, που στηρίζεται σε τοπογραφικά και αστρονομικά δεδομένα, υποστηρίζει πως ο Τρωϊκός πόλεμος άρχισε το 3087π.χ.

Ανατρέχοντας στην εγκυκλοπαίδεια ‘‘ Πάπυρος-Λαρούς-Μπριτάνικα’’ για να αντλήσουμε πληροφορίες για τους Φοίνικες,, πουθενά δεν βρήκαμε στοιχεία για τον πολιτισμό και τα γράμματα αυτού του λαού. Εντύπωση δε μας έκαναν τα ακόλουθα που γράφει στον 60ο τόμο : « Σ.Σ. Ας σημειωθεί καταληκτικά ότι σαφής χαρακτήρας ‘‘φοινικικού πολιτισμού’’ δεν υπάρχει και ότι η ακμή τους οφειλόταν στην εμπορική τους δραστηριότητα που βασιζόταν σε ευρύ δίκτυο εμπορείων». Ένας λαός χωρίς πολιτιστικά στοιχεία, θα μπορούσε να έχει γράμματα; Για να γράψει τί ;

Ένα αρχαιολογικό εύρημα από ξύλο, η πινακίδα του Δισπηλιού, που διατηρήθηκε λόγω των ειδικών συνθηκών, που επικρατούν στην περιοχή, χρονολογήθηκε με τη μέθοδο του ραδιενεργού άνθρακα C14 και ανάγεται στο 5250 π.χ., έρχεται να επιβεβαιώσει τα όσα υποστηρίζουμε περί της αρχαιότατης ελληνικής γραφής, αφού οι ειδικοί αποφάνθηκαν πως τα σημεία που είναι γραμμένα πάνω της αποτελούν στοιχείο και απόδειξη για την ύπαρξη γραφής στην Ελλάδα από το 5250 π.χ. τουλάχιστον.

Ας έρθουμε τώρα στα ‘‘ φοινικικά γράμματα ’’.

Με τα όσα αναφέραμε δεν πρέπει να υπάρχουν, πλέον, αντιρρήσεις για την Ελληνική καταγωγή των λεγομένων φοινικικών γραμμάτων. Όμως θα παραθέσουμε κι άλλα στοιχεία.

Στο λεξικό Σούδα, στο λήμμα “Φοινικικά γράμματα”, είχε γραφεί : « Λυδοί και Ίωνες από Φοίνικος του Αγήνορος του ευρόντος ( εδώ έχουμε την αντίφαση πως τα γράμματα είναι του Φοίνικα κι όχι του Κάδμου ). Εις αυτούς αντιλέγουν οι Κρήτες ότι ευρέθησαν από την συνήθεια να γράφουν σε πέταλα φοινίκων. Ο Σκάμνων δε εις την δευτέραν των Ευρημάτων, από την Φοινίκηνωνομάσθησαν την του Ακταίωνος. Λέγεται ότι αυτός στερούμενος αρρένων, απέκτησε θυγατέρας Άγλαυρον, Έρσην, Πάνδροσον και Φοινίκην, η οποία απέθανε παρθένος. Δι’ αυτό ωνόμασεν ο Ακταίων και Φοινικικά τα γράμματα, επιθυμών να περιποιήση τιμήν εις την θυγατέρα του ».

Ο Φλάβιος Ιώσηπος στο βιβλίο του ‘‘Κατ’ Απίωνος’’, αφού πρώτα μιλάει για τους Αιγυπτίους, τους Χαλδαίους και τους Φοίνικες, στο 2ο κεφ., 10η παρ. αναφέρει τα ακόλουθα : « Τον δε περί την Ελλάδα τόπον μύριαι μεν φθοραίκατέσχονεξαλείφουσαι την μνήμην των γεγονότων, αεί δε καινούς καθιστάμενοι βίους, του παντός ενόμιζονάρχειν έκαστος τον αφ’ εαυτών ». Αν και με ανθελληνικές θέσεις στον βίο του, παραδέχεται ο Ιώσηπος τον προκατακλυσμιαίο πολιτισμό των Ελλήνων και την χρονολογική προτεραιότητα των Ελληνικών φύλων, εφόσον έμμεσα, πλην σαφώς, αναφέρεται στους τρεις κατακλυσμούς, που μόνο η Ελληνική παράδοση διασώζει, αυτούς του Ωγύγου , του Δαρδάνου και του Δευκαλίωνα. Να μη ξεχνάμε πως οι Ισραηλίτες, που θέλουν να παρουσιάζονται ως οι απόγονοι του πρώτου ανθρώπου, που έπλασε ο Θεός, του Αδάμ, και περιούσιος λαός του Θεού, αναφέρουν μόνον έναν κατακλυσμό, αυτόν του Νώε, που ταυτίζεται με τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα. Με υπολογισμούς που έγιναν, τοποθετείται ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνα περίπου στα 9500 π.χ.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης, αναφερόμενος στο θέμα της προέλευσης της γραφής, αποσαφηνίζει ακόμα περισσότερο τα πράγματα : « Γράμματα μεν γε πρώτος Ορφεύς εξήνεγκεν παρά Μουσών μαθών », ενώ αλλού αναφέρει : « ταις δε Μούσαιςδοθήναι παρά του πατρός την των γραμμάτων εύρεσιν ». O Προμηθέας, κατά τον Αισχύλο, λέει : « εξηύροναυτοίς γραμμάτων τε συνθέσεις ».

Στο λεξικό του Σουΐδα διαβάζουμε : « Παλαμήδης Ναυπλίου και Κλυμένης Αργείος εποποιός, ήν δε ούτος ανεψιός του βασιλέως Αγαμέμνονος προς μητρός, έσχε δε ευφυώς προς τε φιλοσοφίαν και ποητικήν και ευρετής γέγονε του ζ στοιχείου και του θ και του φ και του χ, ψήφων τε και πεσσών και κύβων και μέτρων και σταθμών ». Άλλο ένα επιχείρημα για να γκρεμιστεί ο μύθος του φοινικικού αλφαβήτου, γιατί αν πήραμε όλα τα σύμφωνα από τους Φοίνικες, πως πρόσθεσε ο Παλαμήδης τα σύμφωνα ζ,θ,φ και χ; Επομένως οι Έλληνες γνώριζαν τα γράμματα από την Μυκηναϊκή εποχή, που υποτίθεται πως χρησιμοποιούσαν μόνο την ‘‘Γραμμική Β’’.

Ο Αρθούρος Έβανς, που εξέτασε χαράγματα κυρίως πάνω σε σφραγίδες, μας μιλάει για την ύπαρξη γραφής στην Κρήτη στην ‘‘Παλαιοανακτορική εποχή’’, περί το 1900 π.χ. Αυτή τη γραφή ο ίδιος ονόμασε ‘‘Προφοινικική’’. Στο βιβλίο του ‘‘ScriptaMinoa’’ δημοσίευσε 135 στοιχεία, από τα οποία τα 11 απεικόνιζαν καθαρά γράμματα του κλασικού ελληνικού αλφαβήτου. Στη ‘‘Γραμμική Α’’, που χρονολογείται στη ‘‘Νεοανακτορική εποχή’’, περί το 1700 π.χ., εμφανίζονται 20 στοιχεία από τα 24 στοιχεία της κλασικής αλφαβητικής γραφής των χρόνων του Περικλή.

Ο Τάκιτος μας αναφέρει : «Κάποιοι αποδίδουν στον Κέκροπα τον Αθηναίο και στο Λίνο τον Θηβαίο και κατά τους Τρωικούς χρόνους στον Παλαμήδη τον Αργείο δεκαέξι τύπους γραμμάτων », ενώ ο Απολλόδωρος , στο 3ο βιβλίο του διασώζει , αναφερόμενος στη Φιλομήλα (* ), που ο Τηρέας της έκοψε την γλώσσα για να μη μιλήσει, και η οποία ήταν αδελφή του Ερεχθέα και της Πρόκνης τα ακόλουθα : « η δε υφήνασα εν πέπλω γράμματα δια τούτων εμήνυσε Πρόκνη τας ιδίας συμφοράς », όπου φαίνεται η αρχαιότητα της γραφής μας.

Ο Ηρόδοτος, στο βιβλίο του ‘‘Τερψιχόρη’’, γράφει : « Είδα κι εγώ ο ίδιος τα γράμματα της εποχής του Κάδμου στο ιερό του Απόλλωνος του Ισμινίουστας Θήβας αυτάς των Βοιωτών σε τρεις τρίποδες σκαλισμένα, τα περισσότερα των οποίων ήταν όμοια με τα γνωστά σήμερα Ιωνικά ».

Στην Αμερικ. Εγκυκλοπαίδεια, στο λήμμα ‘‘ αλφάβητο’’, διαβάζουμε : « Ο Έβανς διετύπωσε την άποψη ότι η Κρήτη ήτο η πατρίς των προγόνων του αλφαβήτου. Υπεστήριξεν ότι η γραφή εκομίσθη εκ Κρήτης εις Παλαιστίνην υπό των Φιλισταίων, εξ αυτών δε εδανείσθησανταύτην οι Φοίνικες θαλασσοπόροι έμποροι… ». Να θυμίσουμε εδώ πως οι Φιλισταίοι δεν είναι οι βάρβαροι, όπως τους παρουσιάζει η Π.Διαθήκη, αλλά πολιτισμένοι Έλληνες-Κρήτες, άποικοι στη Μέση Ανατολή, που δίδαξαν τη γραφή στους αμόρφωτους βοσκούς της Παλαιστίνης.

Η Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια, που κυκλοφορούσε πριν από χρόνια, αναφέρει: « Στα 1940-50 διατυπώθηκε η υπόθεση ότι από την Κρητική γραφή προήλθαν το Φοινικικό και το Ελληνικό αλφάβητο ».

Ο RobertGraves, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, στο βιβλίο του ‘‘Οι Ελληνικοί Μύθοι’’, αναφέρει : « Τα πέντε φωνήεντα του πρώτου αλφαβήτου και τα σύμφωνα Β και Τ τα επινόησαν οι τρεις Μοίρες ή, μερικοί λένε, η Ιώ, η αδελφή του Φορωνέα. Ο Παλαμήδης, ο γιος του Ναύπλιου, επινόησε τα υπόλοιπα έντεκα σύμφωνα, και ο Ερμής μετέβαλε τους ήχους σε χαρακτήρες χρησιμοποιώντας σχήματα σφήνας επειδή οι γερανοί πετούν σε σχηματισμούς σφήνας, και μετέφερε το σύστημα από την Ελλάδα στην Αίγυπτο. Αυτό ήταν το πελασγικό αλφάβητο, που ο Κάδμος αργότερα το ξανάφερε στη Βοιωτία και που ο Εύανδρος από την Αρκαδία το εισήγαγε στην Ιταλία...»

O διαπρεπής αρχαιολόγος Σπ. Μαρινάτος, στο σύγγραμμά του ‘‘Αρχαίος Κρητικός Πολιτισμός, σημειώνει: « 25 αιώνες π.χ. αποδεικνύεται πως γινόταν χρήση γραφής στην Κρήτη. Έχουν ανακαλυφθεί δε και μινωικές επιγραφές, γραμμένες με μελάνη, η δε μελάνη προϋποθέτει ένα είδος χαρτιού ή τέλος πάντων κάτι ανάλογο. Δεν επινόησαν βέβαια οι Κρητικοί την μελάνη για να γράψουν με αυτή σε λίγα αγγεία…»

Ο ονομαστός Άγγλος αρχαιολόγος Αρθ. Έβανς λέει : « Η γραφή της Κρήτης είναι η μήτηρ της Φοινικικής », ο Βλαδίμηρος Γκεωγκίεφ, Βούλγαρος ακαδημαϊκός και γλωσσολόγος: « η φοινικική γραφή είναι κρητικής καταγωγής », ο Dussaud : « δεν είναι οι Έλληνες που παρέλαβαν το αλφάβητο από τους Φοίνικες, αλλά οι Φοίνικες από τους Έλληνες », ενώ ο Γερμανός πανεπ/κός καθηγητής της κλασικής φιλολογίας Θεοδ. Μπίρτ : « Είναι μύθος το ότι οι Φοίνικες επινόησαν το αλφάβητο »!!!

Η τελευταία παράγραφος δίνει την απάντηση στους ‘‘φοινικιστές’’! Δεν χρειάζεται να παραθέσουμε άλλα επιχειρήματα…Το μόνο ελαφρυντικό, που μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε ίσως να συμπυκνώνεται στα λόγια του Lods : « Χάρις στις προσπάθειες του ερευνητή Ντασσώ αποδείχτηκε, πως το Ελληνικό αρχαϊκό αλφάβητο παρουσιάζει ορισμένους χαρακτήρες, που είναι παλαιότεροι από αυτούς της στήλης του Μεσά. Το φαινόμενο αυτό εξηγείται μόνον ,αν οι Έλληνες δίδαξαν το αλφάβητό τους στους Φοίνικες…Στη συνέχεια οι Φοίνικες, που γίναν θαλασσοκράτορες, εκμεταλλευόμενοι τη διάλυση του Κρητομυκηναϊκού κράτους διέδωσαν σ’ ολόκληρη τη μεσογειακή λεκάνη το φθογγικό αλφάβητο…».

Θα σας παραθέσουμε ακόμη ένα στοιχείο, που θα καταδείξει την ελληνική κι όχι την φοινικική προέλευση του Καδμείων γραμμάτων. Αν ήταν ξενόφερτο, θα αποτελούσε ένα ψυχρό εργαλείο γραφής. Όμως η σειρά των γραμμάτων και ο τρόπος εκφώνησής τους συνθέτουν μια δυναμική προσευχή- επίκληση. Το αλφάβητο αποτελεί μια ακολουθία συμβόλων και παράλληλα μια αριθμητική ακολουθία, γιατί το κάθε γράμμα παριστάνει κι έναν αριθμό. Έτσι τα γράμματα φανερώνουν, αλλά ταυτόχρονα κρύβουν αντιστοιχίες και αναλογίες της αρμονίας που επικρατεί στη φύση και σε ολόκληρο το Σύμπαν. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα φωνήεντα εξασφαλίζουν την κίνηση και τη δράση, ενώ τα σύμφωνα την οριοθέτηση και την πέδηση. Η κατάλληλη εναλλαγή συμφώνων και φωνηέντων σε μια λέξη ή σε ένα όνομα, εκφράζουν κοσμιότητα, τάξη, συμμετρία.

Ο Πλάτωνας στον “Κρατύλο” καταπιάνεται με το βαθύτερο νόημα των ονομάτων και την συγκεκριμένη σημασία τους. Στο έργο αυτό η γλώσσα παρομοιάζεται με τη μορφή εκείνη της έκφρασης διαμέσου χειρονομιών και νευμάτων, που χρησιμοποιούν οι κωφάλαλοι. Έτσι με τη γλώσσα προσπαθούμε α’ αναπαραστήσουμε, σν να χρησιμοποιούμε χειρονομίες ήχων, την ουσία των πραγμάτων και να την εκφράσουμε με υλικό τα γράμματα και τις συλλαβές. Η επιλογή των γραμμάτων φαίνεται πως έχει γίνει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να αποδίδει την φύση και τον χαρακτήρα του πράγματος ή της έννοιας, που αποδίδεται με το αντίστοιχο όνομα.

Όταν αναζητούμε να αποδώσουμε τα παραπάνω, θα πρέπει να επινοήσουμε και τα κατάλληλα υλικά- γράμματα. Δεν μπορεί με ξένα υλικά ο αρχιτέκτονας να φτιάξει ένα αριστούργημα. Θα πρέπει να σμιλευτούν από την αρχή και με τις κατάλληλες διαστάσεις οι κίονες, οι αψίδες κι ότι άλλο θα χαρακτηρίσει την ταυτότητα του έργου. Ένας ξένος κίονας δεν μπορεί να ταιριάσει, κι αν ακόμη χρησιμοποιηθεί θα πρέπει να κοπεί ή μα βάλουμε προσθήκη, πράγμα άσχημο στην αισθητική του κτίσματος. Έτσι η μουσικότητα και η γλαφυρότητα της ελληνικής γλώσσας δεν θα μπορούσε να στηριχθεί σε ξενόφερτα γράμματα, παρά έπρεπε να επινοηθούν από τους αρχιτέκτονές της, δηλ. τους ίδιους τους Έλληνες. Τα γράμματα δεν είναι τυχαία, αλλά το καθένα έχει την σημασία του. Ας παρακολουθήσουμε την σκέψη του μεγάλου Αθηναίου σοφού Σωκράτη, παραθέτοντας την μετάφραση του κειμένου: « Το γράμμα “ρω”, όπως είπα, φάνηκε στον ονοματοδότη πως ήταν αποτελεσματικό μέσο για δήλωση της μετακίνησης· το χρησιμοποιεί άλλωστε σε πολλά σημεία σχετικά· κατ’ αρχάς στο ίδιο το “ρέω” και στη “ροή” μ’ αυτό μιμείται την κίνηση, μετά στη λέξη “τρόμος” και στο “τρέχω” και σε ανάλογες εκφράσεις, όπως “κρούειν”, “θραύειν”, “ερείκειν”, “θρύπτειν”, “κερματίζειν”, “ρυμβείν”· όλα αυτά τα ονόματα τα σχηματίζει με το “ρω”. Όπως νομίζω, παρατήρησε ότι η γλώσσα, όταν προφέρει το “ρω”, ελάχιστα στέκεται στο γράμμα τούτο αλλά κυρίως κινείται. Γι’ αυτό, κατά τη γνώμη μου, χρησιμοποίησε τόσο πολύ το γράμμα στα ονόματα τούτα. Το “γιώτα” χρησιμοποιεί για όλα τα λεπτά πράγματα, τα οποία θα μπορούσαν να περάσουν διαμέσου όλων των όντων. Γι’ αυτό και το “ιέναι” και το “ίεσθαι” ( ρίχνομαι ) τα μιμείται με το γιώτα· επίσης με το “φι” και το “ψι”, το “σίγμα” και το “ζήτα”, επειδή όταν τα προφέρουμε δημιουργούμε αέρα, έχει ονομάσει με τα γράμματα αυτά όλα τα τέτοιου είδους πράγματα, όπως το “ψυχρόν” και το “ζέον” και το “σείεσθαι” και σε κάθε περίπτωση τον σεισμό. Όταν μάλιστα θέλει να μιμηθεί το φύσημα, αυτά τα γράμματα φαίνεται ότι χρησιμοποιεί ο νομοθέτης. Επειδή με το “δέλτα” η γλώσσα πιέζεται ενώ με το “ταυ” αντιστέκεται, φαίνεται ότι θεώρησε τη δύναμή τους χρήσιμη για τη δήλωση του “δεσμού” και της “στάσεως”. Παρατηρώντας το γλίστρημα της γλώσσας στο “λάμδα”, το χρησιμοποίησε για να ονομάσει το “λείον” και το ίδιο το “γλίσχρον” και το “γλυκύ” και το “γλοιώδες”. Και όταν παρατήρησε την προς τα μέσα κατεύθυνση της φωνής με το “νι”, ονόμασε με τούτο το “ένδον” και το “εντός”, σαν να ήθελε με τα γράμματα να μιμηθεί τις ενέργειες. To “άλφα” πάλι το έβαλε στο “μέγα” και το “ήτα” στο “μήκος”, επειδή είναι γράμματα μακρά. Στο “γογγύλο” ( στρογγυλό ), επειδή χρειαζόταν το ο, αυτό πιο πολύ χρησιμοποίησε. Και στα άλλα ονόματα έτσι φαίνεται ότι σκέφτηκε, και με τις συλλαβές και τα γράμματα για καθένα από τα όντα ο νομοθέτης σχηματίζει το γλωσσικό σημείο και το όνομα. Από αυτά, στη συνέχεια, συνθέτει τα υπόλοιπα ονόματα, μιμούμενος αυτά με τα ίδια στοιχεία. » (Πλάτωνος “Κρατύλος”, 426 d- 427c )

Όπως ο ζωγράφος για ν’ αποδώσει κάποιο αντικείμενο χρησιμοποιεί τα κατάλληλα χρώματα, με ανάλογο τρόπο χρησιμοποιεί τα γράμματα, με τη δυναμική και τη δονητική τους αξία, για ν’ αποδώσει το όνομα. Με αυτή τη δονητική, εννοιολογική και δυναμική τους αξία τα γράμματα του ελληνικού αλφάβητου, όταν εκφωνηθούν κατάλληλα, συνθέτουν μια προσευχή – επίκληση. Πώς γίνεται, όμως αυτό;

Αν πάρουμε τα σημερινά 24 γράμματα και προσθέσουμε και το αρχαϊκό στίγμα, έχουμε:

AΛΦΑ- ΒΗΤΑ- ΓΑΜΑ- ΔΕΛΤΑ- ΕΨΙΛΟΝ- ΣΤΙΓΜΑ- ΖΗΤΑ- ΗΤΑ- ΘΗΤΑ- ΙΩΤΑ- ΚΑΠΠΑ-

ΛΑΜΒΔΑ- ΜΙ- ΝΙ-ΞΙ- ΟΜΙΚΡΟΝ- ΠΙ- ΡΟ- ΣΙΓΜΑ- ΤΑΥ- ΥΨΙΛΟΝ- ΦΙ- ΧΙ- ΨΙ- ΩΜΕΓΑ. Αποκωδικοποιώντας, στη συνέχεια, σύμφωνα με τις αρχές της Ερμητικής φιλοσοφίας, καταλήγουμε στην ακόλουθη σειρά:

“ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ, (Α)ΜΑ ΔΕ (Ε)Λ ΤΑ Ε ΨΙΛΩΝ. ΣΤ(Η) ΙΓΜΑ. ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ

ΚΑΠΑΛΑΜ ΔΑ. ΜΗ ΝΥΞ Η, Ο ΜΙΚΡΟΝ, ΠΥΡΟΣ ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ (Ε)ΨΙΛΩΝ, ΦΥ ΨΥΧΗ Ο ΜΕΓΑ!”

Μετά προσθέτουμε τα εννοούμενα συνδετικά και ρήματα, που παραλείπονται, οπότε αναδύεται μια θαυμάσια κοσμογονική προσευχή- επίκληση, που απευθύνεται στην πηγή του φωτός και είναι η ακόλουθη:

« ΑΛ ΦΑ, ΒΗ ΤΑ ΓΑ! « Αλ, φα, βη τα Γα!

ΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ ΕΨΙΛΩΝ. Άμα δε Έλ, τα εψιλών.

ΣΤΗ ΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ, Η ΤΑ, Στη ίγμα (ίνα) ζη τα, η τα,

ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑΤΑ ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ θη τα Ιώτα κατά παλλάν Δα.

(ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞΗ, Ο ΜΙΚΡΟΝ (ΕΣΤΙ), ΠΥΡΟΣ (ΔΕ) (Ίνα) μη νύξ η, ό μικρόν (εστί), πυρός δε

ΙΓΜΑ ΤΑΦΗ ΕΨΙΛΩΝ, ΦΥ(ΟΙ) ΨΥΧΗ, Ο ΜΕΓΑ (ΕΣΤΙ)!» ίγμα ταφή εψιλών, φύ(οι) Ψυχή, ό μέγα (εστί)!.»

Ας δούμε τώρα την σημασία των λέξεων της αλφαβητικής προσευχής και στη συνέχεια( δίπλα )θα παραθέσουμε την ελεύθερη απόδοσή της:

Αλ= ο νοητός ήλιος Αλ, εσύ που είσαι το φως

Φά-ος= το φως έλα στη Γη!

Βη= προστακτική του ρήματος βαίνω ( βαδίζω, Κι εσύ Ελ ρίξε τις ακτίνες σου

έρχομαι) στην ιλύ που ψήνεται ( που βρίσκεται

Τα= δοτική άρθρου δωρικού τύπου, τη, εις την σε κατάσταση αναβρασμού)

Γα= Γη ( δωρικός τύπος) Ας γίνει καταστάλαγμα ( μια ξηρά )

Άμα= (επίρρημα) συγχρόνως για να μπορέσουν

Ελ= ο ορατός Ήλιος, ο Ερχόμενος τα Εγώ να ζήσουν, να υπάρξουν

Εψ= ρήμα έψομαο, εψ-ημένος- ψημένος και να σταθούν πάνω στην παλλόμενη Γη.

Ιλών= ιλύς ( ουσιαστικό), λάσπη, πηλός Ας μην επικρατήσει η νύχτα,

Στη= προστακτική του ρήματος ίστημι που είναι το μικρόν και κινδυνέψει

Ίγμα= καταστάλαγμα, απόσταγμα να ταφεί ( να σβήσει, να χαθεί) το καταστά-

Ζη= προστακτική του ρήματος ζω λαγμα του πυρός

Η= προστακτική του ρήματος ειμί, είμαι μέσα στην αναβράζουσαιλύ,

Θη= προστακτική του ρήματος τίθημι,θέτω κι ας αναπτυχθεί η Ψυχή,

Ιώτα= τα Ιώγα, τα Εγώ που είναι το μέγιστο,

Παλλάν= ρήμα πάλλω (= δονούμαι, περιστρέφομαι) το σημαντικότερο όλων!

Επίθετο παλλάς (= πάλλουσα,

περιστρεφόμενη), όπως Παλλάς Αθηνά

Δα = άλλος τύπος της Γα, Γης ( παράβαλε: Δαμήτηρ>Δημήτηρ> Δήμητρα = Μητέρα Γη )

Νύξ = (ουσ.) νύχτα

Ό = (αναφ.) το οποίο

Φύ(οι) = ευκτική του ρήματος φύω ( = φυτρώνω, αναπτύσσομαι) ($e)

Κάποιοι άλλοι ερμηνευτές χρησιμοποιούν και τα 27 γράμματα, εκφωνώντας τα φωνήεντα Ε,Υ,Ο,Ω σαν φθόγγους ( οι ονομασίες των γραμμάτων έψιλον, ύψιλον, όμικρον και ωμέγα είναι μεταγενέστερες και έγιναν από τους Βυζαντινούς ). Στην περίπτωση αυτή αντιμετωπίζεται κάπως διαφορετικά η εκφώνηση της προσευχής, με παραπλήσιο όμως νόημα:

ΑΛ ΦΑΒΗΤΑ ΓΑΜΑ ΔΕ ΕΛ ΤΑ Ε. ΣΤΙΓΜΑ (ΙΝΑ) ΖΗ ΤΑ ΗΤΑ ΘΗ ΤΑ ΙΩΤΑ ΚΑ(ΤΑ) ΠΑΛΛΑΝ ΔΑ, (ΙΝΑ) ΜΗ ΝΥΞ(Ι), Ο ΠΟΥ(Ρ) ΚΟ(Π) ΠΑΤΡΟΣ ΣΙΓΜΑΤΑ ΦΥ, ΨΥΧΗ, Ω ΣΑΜΠΙ.

Απόδοση: « Δύναμη του φανερού φωτός ενήργησε επάνω στη Γη,

με φανερή δύναμη διάγε, κέντρισε, χορήγησε τη Ζωή

με διπλή καθοδική ενέργεια,

ώστε να γίνει θεατή, αντιληπτή,

όπως φωτίζει ο πραγματικός Ήλιος αστέρας

από ψηλά προς τη Γη και εμάς

να δονήσει και να δομήσει τα φυσικά μας σώματα

και την ορατή μας φύση με εξέχοντα νου και νόμο

μακριά από τη νύχτα της Γης

στο δεκτικό χώρο του ουρανού.

Πυρ, που κατοικεί ο ( παγκόσμιος ) Νους

κάλπασε από τον ( ουράνιο ) πατέρα- Νου

με ροή κάθε ουσίας γέμισε τη γήινη υπόστασή μας

να συλλέξουμε ενέργεια και γνώση

να γίνουμε ένα με τη γνώση, να γίνουμε ένα με το φως,

να εξυψωθούμε από το χώμα, από τη γη

να γίνουμε ένα με την ( παγκόσμια ) Ψυχή, την πύρινη ενέργεια

να περιληφθούμε στον ουράνιο χώρο

και να καλπάσουμε, να γίνουμε ένα με το φως. »

-------------------------

(* ). Φιλομήλα: ήταν θυγατέρα του βασιλιά της Αττικής Πανδίονα και της Ζευξίππης. Η αδελφή της Πρόκνη ήταν γυναίκα του Τηρέα, βασιλιά της Θράκης, από τον οποίο απόχτησε ένα γιο, τον Ίτυ. Ο Τηρέας, κάποτε επισκέφτηκε το πεθερό του, είδε τη Φιλομήλα και κυριεύτηκε από ερωτικό πάθος για την κουνιάδα του. Ζήτησε να πάρει τη Φιλομήλα στη Θράκη να δει την αδελφή της και στο δρόμο τη βίασε. Για να μη μαρτυρήσει η άτυχη γυναίκα σε κανένα τις ανόσιες πράξεις του, της έκοψε τη γλώσσα. Μετά την έκρυψε σ’ ένα απόμερο δώμα στην άκρη του παλατιού. Όμως αυτή βρήκε τρόπο για να διηγηθεί το πάθημά της στην αδελφή της Πρόκνη, στην οποία έστειλε ένα πέπλο, όπου εξιστορούσε τις πράξεις του άντρα της. Εκείνη έτρεξε και βρήκε την αδελφή της και μετά αγανακτισμένη σκότωσε το ίδιο της το παιδί, κι αφού το τεμάχισε το μαγείρεψε παραθέτοντας δείπνο στον άντρα της με τις σάρκες του. Καταλαβαίνοντας το ανοσιούργημα ο Τηρέας άρχισε να καταδιώκει τις δύο αδελφές κι έφτασαν μέχρι τους πρόποδες του Παρνασσού. Εκεί με θεϊκή επέμβαση η Πρόκνη μεταμορφώθηκε σε αηδόνι, η Φιλομήλα σε χελιδόνι και ο Τηρέας σε τσαλαπετεινό.

----------------------------------