Σάββατο 20 Ιουνίου 2015

Αχαριστίας το ανάγνωσμα…

[[ δαμ- ων ]]

Πληγωθήκαμε πάμπολλες φορές από την αχαριστία των δικών μας ανθρώπων, είτε ήσαν συνεργάτες, είτε άτομα της οικογένειάς μας. Κι εμείς, όμως, πληγώσαμε. Ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε- ο εγωισμός μας κάνει να νιώθουμε υπεράνω…- έχουμε πληγώσει. Κυρίως έχουμε πληγώσει τους γονείς μας. Μπορεί να μη μας το ‘παν, μπορεί να μη μας το ‘δειξαν, αλλά τους ρίξαμε τις μαχαιριές μας. Και κάποιες φορές εκμεταλλευτήκαμε την αδυναμία που μας είχαν, ρίχνοντας αλάτι στις πληγές, που τους προκαλέσαμε. Ήμασταν αχάριστοι, λοιπόν, αμέτρητες φορές. Και θα είμαστε.
Δεν τηρήσαμε την προτροπή του Πολύβιου: «Μη ρίχνεις πέτρα στο πηγάδι που σε δρόσισε.» Πετροβολήσαμε αμέτρητες φορές το πηγάδι που μας δρόσισε από την κάψα της ζωής! Κι ενώ ο Θεόφραστος έχει πει: «Η αχαριστία είναι προδοσία απέναντι στην ανθρωπότητα», εμείς θα είμαστε προδότες. Γιατί είμαστε άνθρωποι αδύναμοι. «Είμαι ένα πλάσμα εφήμερο, αδύναμο, καμωμένο από λάσπη κι ονείρατα. Μα μέσα μου νογώ να στροβιλίζουνται όλες οι δυνάμες του Σύμπαντου» γράφει ο Νίκος Καζαντζάκης
Ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα των ανθρώπων είναι αυτό της αχαριστίας. Της αγνωμοσύνης προς όλους εκείνους που με τον τρόπο τους, με τις πράξεις τους, με τις συμβουλές τους, με τις γνωριμίες τους, με τις προσωπικές τους παρεμβάσεις μας έχουν βοηθήσει, στο να ξεπεράσουμε τα προβλήματά μας, τα τείχη των αμφισβητήσεων, τις αδυναμίες. Μας έδωσαν χέρι βοήθειας όταν κινδυνεύαμε. Μας έπιασαν από τα μαλλιά όταν πνιγόμασταν στη θάλασσα των αδιεξόδων μας. Κι εμείς μόλις διαβήκαμε τον Ρουβίκωνα των δυσκολιών, ξεχάσαμε εκείνους που έγιναν η γέφυρα!

Η συνέχεια >>>Vagiablog…

Είναι αγνωμοσύνη να διαγράφουμε όλα όσα οι άλλοι έκαναν για μας - πολλές φορές μάλιστα με μεγάλο κόστος - και να στρεφόμαστε εναντίον τους όταν κάνουν κάτι που δεν μας αρέσει. Είναι απάνθρωπο να θεωρούμε πως όλοι οι άλλοι είναι υποχρεωμένοι να μας εξυπηρετούν, να εκπληρώνουν τα «θέλω» μας. Γιατί αν όλα αυτά δεν είναι ένδειξη υπερεγωισμού, ναρκισσισμού κι ανηθικότητας εκ μέρους μας, τι είναι;
Ο συγγραφέας Αρ. Μωραϊτίνης έχει γράψει: «Η αχαριστία ενός ανθρώπου ζημιώνει όλους τους δυστυχείς που έχουν ανάγκη ευεργεσιών.» Γιατί σκληραίνει την καρδιά εκείνων που δέχτηκαν τα βέλη της αχαριστίας κι αρκετούς, τους έκαναν να παύσουν να είναι πρόθυμοι για να προστρέξουν σε βοήθεια.
Ο Κώστας Καρυωτάκης έχει γράψει ένα πεζό με τίτλο “Ο κήπος της αχαριστίας”:
[[Θὰ καλλιεργήσω τὸὡραιότεροἄνθος. Στὶςκαρδιὲςτῶνἀνθρώπωνθὰ φυτέψω τὴνἈχαριστία. Εὐνοϊκοὶεἶναιοἱ καιροί, κατάλληλος ὁ τόπος. Ὁ ἄνεμος τσακίζει τὰ δέντρα. Στὴνοσηρὴἀτμόσφαιραὀρθώνονται φίδια. Οἱἐγκέφαλοι, ἐργαστήριακιβδηλοποιῶν. Τερατώδη νήπια τὰἔργα, ὑπάρχουνστὶς γυάλες. Καὶ μέσα σὲ δάσος ἀπὸ μάσκες, ζήτησε νὰ ζήσεις. Ἐγὼθὰ καλλιεργήσω τὴνἈχαριστία.
Ὅτανἔρθει ἡ τελευταία ἄνοιξις, ὁ κῆπος μου θά῾ναι γεμάτος ἀπὸ θεσπέσια δείγματα τοῦεἴδους. Τὰ σεληνοφώτιστα βράδια, μονάχος θὰπερπατῶστοὺςκαμπυλωτοὺς δρόμους, μετρώντας αὐτὰτὰ λουλούδια. Πλησιάζοντας μὲκλειστὰ μάτια τὴ βελούδινη, σκοτεινὴ στεφάνη τους, θὰ νιώθω στὸἀπρόσωποτοὺςαἰχμηρούς των στημόνεςκαὶθ᾿ἀναπνέωτ᾿ἄρωμά τους.
Οἱὧρεςθὰπερνοῦν, θὰ γυρίζουν τ᾿ἄστρα, καὶοἱαὖρεςθὰ πνέουν, ἀλλὰἐγώ, γέρνοντας ὁλοένα περσότερο, θὰθυμᾶμαι.
Θὰθυμᾶμαιτὶς σφιγμένες γροθιές, τὰπαραπλανητικὰ χαμόγελα καὶτὴνπροδοτικὴἀδιαφορία.
Θὰ μένω ἀκίνητοςἡμέρεςκαὶ χρόνια, χωρὶςνὰ σκέπτομαι, χωρὶςνὰ βλέπω, χωρὶςνὰἐκφράζω τίποτε ἄλλο. Θὰεἶμαιὁλόκληρος μία πικρὴἀνάμνησις, ἕναἄγαλμαποὺ γύρω του θὰ μεγαλώνουν τροπικὰ φυτά, θὰ πυκνώνουν, θὰ μπερδεύονται μεταξύ τους, θὰ κερδίζουν τὴγῆκαὶτὸνἀέρα. Σιγὰσιγὰοἱκλῶνοι τους θὰ περισφίγγουν τὸ λαιμό μου, θὰ πλέκονται στὰ μαλλιά μου, θὰμὲ τυλίγουν μὲἀνθρώπινη περίσκεψη.
Κάτουἀπὸτὴ σταθερή τους ὤθηση, θὰ βυθίζομαι στὸχῶμα.
Καὶ ὁ κῆπος μου θὰεἶναι ὁ κῆποςτῆςἈχαριστίας. ]]
Στον καθένα μας υπάρχει ένας παρόμοιος κήπος. Σε άλλους είναι μικρός και σ’ άλλους μεγάλος. Κι εκεί φυτεύουμε τους σπόρους της αχαριστίας.Ο σπόρος της αχαριστίας βρίσκει γόνιμο έδαφος στους ανθρώπους που πάσχουν από εγωπάθεια. Εύκολα φυτρώνει και εύκολα πολλαπλασιάζεται. Απλώνεται παντού σαν τα ζιζάνια και σκεπάζει τα ευγενή φυτά- τα ωραία συναισθήματα, τις καλές μας σκέψεις- πνίγοντάς τα. Καλλιεργείται και συντηρείται από την απληστία μας και την ανηθικότητά μας. Το καλύτερο λίπασμα για την αχαριστία είναι η ημιμάθειά μας, η λανθασμένη κρίση, η ανοχή μας στην τάση να επιπλέουν οι φελλοί. Αυτοί είναι που σαν τις μέλισσες βοηθούν να γονιμοποιηθούν τα άνθη της αχαριστίας και να γεμίσει η κοινωνία μας με τους καρπούς της.
Το καλύτερο ζιζανιοκτόνο είναι η σωστή παιδεία, που λείπει, δυστυχώς, από την Ελληνική πραγματικότητα. Έτσι, φευ, οι αχάριστοι και οι φαύλοι επικράτησαν και θα επικρατούν. Θα δρουν παρασιτικά μέχρι ν' αφαιρέσουν- αν δεν έχουν ήδη αφαιρέσει- κάθε ικμάδα από την άχαρη πλέον ζωή μας.Ο Κλεόβουλος μας έχει πει: «Ο αχάριστος άνθρωπος μοιάζει με σπασμένο πιθάρι, στο οποίο ό,τι καλό κι αν ρίξεις θα πέσει στο κενό.» Την τραγικότητα της περίπτωσης των αχάριστων ανθρώπων δίνει ο ΤουέηνΜάρκ με τη φράση του: «Αν περιμαζέψεις έναν πεινασμένο σκύλο και τον ταΐσεις, δεν πρόκειται να σε δαγκώσει. Αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα στο σκύλο και τον άνθρωπο.»
Ένα δείγμα αγνωμοσύνης από τον άνθρωπο και ευγνωμοσύνης από τον σκύλο, μας δίνει η ακόλουθη ιστορία, που αλιεύσαμε στο blogαντικλείδι, με τίτλο “Ο πλούσιος, ο φτωχός και ο φιλόσοφος”:
[[ Στο μεγάλο δρόμο, απάνω στα σκαλοπάτια ενός μεγάρου, κάθεται ένας ζητιάνος. Δίπλα του είναι ξαπλωμένος ένας μαύρος, μαλλιαρός σκύλος. Ο σκύλος του ζητιάνου.
Ο ήλιος πυρώνει από ψηλά τον άνθρωπο και το σκύλο, απάνω στα λευκά μάρμαρα.
Ο άνθρωπος είναι ντυμένος στα κουρέλια. Το πρόσωπό του είναι χλωμό, αρρωστιάρικο και παραπονεμένο. Ο σκύλος έχει ένα γυαλιστερό, παστρικό τρίχωμα, που τον σκεπάζει ως τα ρουθούνια. Το μούτρο του είναι εύθυμο και γελαστό, και το μάτια του γυαλίζουν κάτω απ' τα πυκνά του φρύδια.
Ο ήλιος πυρώνει από ψηλά τον άνθρωπο και το σκύλο και ζητεί να τους ομορφύνει και τους δύο. Ο ζητιάνος όμως φαίνεται σαν να κρυώνει, και το φως, που τον λούζει, τον κάνει ασχημότερο. Ο σκύλος χαίρεται το φως μέσα στη γούνα του, και το μαλλί του γυαλίζει σαν μετάξι.
Απ' τη μεγάλη πόρτα του μεγάρου βγήκε μια παχουλή υπηρέτρια, με κόκκινα δροσερά μάγουλα. Έδωκε με καλοσύνη μια φέτα ψωμί κ' ένα κομμάτι κρέας στο ζητιάνο και πέταξε με περιφρόνηση ένα κόκκαλο στο σκύλο.
Ο άνθρωπος πήρε το κομμάτι το κρέας, με ντροπή, κι αναστέναξε, σαν να τού έδιναν φαρμάκι. Άρχισε να μασάη χωρίς όρεξη, με συχνούς αναστεναγμούς και με κομμένα λόγια. Ο σκύλος άρπαξε το κόκκαλο με λαχτάρα, κούνησε την ουρά του, το ‘βαλε ανάμεσα στα μπροστινά του πόδια κι' άρχισε να το ροκανίζει μ' ευτυχία.
Ο ήλιος πύρωνε από ψηλά τον άνθρωπο και το σκύλο. Οι διαβάτες περνούσαν βιαστικοί μπροστά τους. Πού και πού κανένας έρριχνε μια πεντάρα στο δίσκο του ζητιάνου και κοιτάζοντας το σκύλο, που του ‘φραζε το δρόμο, μουρμούριζε μέσα του: «Να χαθείς, βρωμόσκυλο». Ο ζητιάνος έπαιρνε το έλεος του διαβάτη κι' όλο αναστέναζε. Ο σκύλος άκουε τις βρισιές του κι' όλο κουνούσε την ουρά του….
Ένας μάγκας, καθισμένος σταυροπόδι στο πεζοδρόμιο, κοίταζε με δυο μεγάλα γαλανά μάτια τον άνθρωπο και το σκύλο. Άξαφνα άρχισε να γελάει μοναχός του: «Για κοίτα! είπε. Ένας πλούσιος κ' ένας φτωχός!…»
Ο ήλιος πύρωνε από ψηλά και τους τρεις! Τον πλούσιο, τον φτωχό και τον φιλόσοφο.]]
Αυτός που ευεργετήθηκε με πλούσιο φαΐ είναι ο φτωχός, γιατί η φτώχια βρίσκεται κυρίως στην καρδιά του. Πλούσιος είναι ο σκύλος που ευεργετήθηκε με το ασήμαντο κόκκαλο, γιατί έχει πλούσια καρδιά, που ξέρει να αναγνωρίζει το καλό, που του έκαναν. Φτωχοί είναι εκείνοι τρισεκατομμυριούχοι που θέλουν να κυριαρχήσουν στον πλανήτη. Η απληστία τους κάνει φτωχούς κι αχάριστους προς την τύχη τους!
Η επαναλαμβανόμενη αχαριστία από ένα άτομο φανερώνει τον αρρωστημένο ψυχικό του κόσμο. Τέτοια άτομα είναι να τα λυπάται κανείς.Γιατί η αχαριστία δεν είναι μια αρρώστια όπως η γρίπη που θεραπεύεται γρήγορα χωρίς να αφήσει πίσω της σημάδια. Είναι μια ψυχική νόσος που συνεχώς μεγαλώνει, κυριεύει τον άνθρωπο και του καταστρέφει κάθε ηθικό στοιχείο υποβιβάζοντάς τον πολύ πιο κάτω από το επίπεδο του ζώου. Με τη διαφορά πως τα ζώα, τουλάχιστον, δεν είναι αγνώμονα. Όταν ευεργετηθούν δείχνουν με κάθε τρόπο της ευγνωμοσύνη τους. Γι’ αυτό, και πρέπει να αγωνιζόμαστε να διατηρήσουμε την ψυχή μας καθαρή, χωρίς να την μολύνουμε με το μικρόβιο της αχαριστίας.
Πρώτη αχαριστία συντελείται στον κήπο της Εδέμ. Ο βιβλικός Κύριος, σύμφωνα με το βιβλίο της “Γένεσης”, επιτρέπει στο ζευγάρι των πρωτοπλάστων να φάνε από τους καρπούς όλων των δέντρων, εντός απ’ αυτό «της γνώσης του καλού και του κακού». Ο Πειρασμός παρασύρει την Εύα να φάει από τον καρπό του δέντρου. Αυτή με την σειρά της παρασύρει τον Αδάμ. Έχουν διαπράξει μια ανυπακοή προς την εντολή του Κυρίου. Ο Κύριος τους έχει δώσει κάθε εξουσία σε όλα τα είδη του κήπου της Εδέμ, με έναν μόνον περιορισμό. Κι αυτοί δεν υπάκουσαν, αλλά παραβίασαν την εντολή. Ιδού η πρώτη αχαριστία! Αχαριστία που συντελείται στον ίδιο τον Παράδεισο! Οι πρωτόπλαστοι κρύφτηκαν από την ενοχή που αισθάνθηκαν ή από εντροπή γιατί διαπίστωσαν πως ήσαν γυμνοί. Και πριν την ανυπακοή ήσαν γυμνοί, αλλά δεν είχαν επίγνωση της γύμνιας τους. Όταν ο κύριος τους αναζήτησε, αντί να αναγνωρίσουν το σφάλμα τους, ο μεν Αδάμ ρίχνει την ευθύνη στην Εύα και η Εύα στον όφι. Το «εγώ» τους δεν τους επιτρέπει να αναλάβουν την ευθύνη της πράξης τους. Από τότε η ανθρωπότητα δείχνει αχαριστία, η οποία στην εποχή μας έχει πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις.
Μια άλλη αχαριστία συντελείται στο διοικητήριο του Πόντιου Πιλάτου. Ο όχλος που είχε με πολλούς τρόπους ευεργετηθεί από τον Ιησού ζητάει τον σταυρικό Του θάνατο. Ο ραβί δεν τους έφταιξε σε τίποτα. Το ιερατείο, όμως, εύκολα παρέσυρε το πλήθος να απαιτήσει να δοθεί χάρη στον βαρυποινίτη Βαραββά, και ο Ιησούς να οδηγηθεί σαν ληστής στον Γολγοθά του μαρτυρίου. Κι όχι μόνο δεν θύμωσε με τους σταυρωτές του, αλλά αντίθετα ζήτησε να τους συγχωρήσει ο Πατέρας Του: «Πάτερ, ἄφεςαὐτοῖς˙οὐγὰροἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκάς, κγ΄,34)Τον Χριστό και χιλιάδες παρόμοια περιστατικά είχε στο νου του ο Τεριέ, όταν είπε: «Πρέπει κανείς να συμπληρώσει το ευεργέτημα που έκανε, συγχωρώντας την αχαριστία του ευεργετηθέντος.»
Ποια είναι,όμως, τα χαρακτηριστικά του αχάριστου ανθρώπου;
Ο αχάριστος άνθρωπος είναι συνεχώς παραπονούμενος. Παραπονιέται για τη δουλειά του, τους συνεργάτες του, το σπίτι του, την οικογένειά του, την πόλη του, την οικονομική του κατάσταση και τη ζωή του εν γένει. Σε αυτόν όλα είναι χάλια. Πάντα θα βρει κάτι άσχημο και δυσάρεστο να εστιάσει την προσοχή του. Πιστεύει πως είναι άτυχος και όλα πάνε άσχημα στη ζωή του. Δεν είναι ποτέ ευχαριστημένος, ούτε ικανοποιημένος γιατί πάντα θα βρει κάτι που να μη του αρέσει ή να του λείπει.Νομίζει τον εαυτό του ριγμένο, τον αδικημένο σε κάθε του διάβημα.Θεωρεί τους γύρω του υπεύθυνους για τη δυστυχία του και πιστεύει πως είναι το θύμα μίας περίστασης όταν κάτι δεν πηγαίνει καλά. Αυτός είναι ο τέλειος, αλλά παρά την ακεραιότητά του αποτελεί τελικά το θύμα. Τα συναισθήματα που εκφράζει συνεχώς είναι αρνητικά. Κατά συνέπεια βιώνει χαμηλή ικανοποίηση από τη ζωή του, χαμηλή ποιότητα ζωής, κι όλο αυτό το σκηνικό του δημιουργεί αυξημένα ψυχοσωματικά προβλήματα. Ο άνθρωπος αυτός δεν στέκει καλά ψυχικά.
Οι αχάριστοι άνθρωποι είναι αγενείς, απαιτητικοί κι αγνώμονες. Δεν σταματούν ποτέ να ζητάνε και να απαιτούν. Όσα περισσότερα τους δίνεις, τόσα περισσότερα περιμένουν. Γίνονται άπληστοι. Σε τέτοια άτομα αρχικά προσπαθούμε να δείξουμε τον λανθασμένο τρόπο αντιμετώπισης της ζωής. Αν τα λόγια μας πάνε χαμένα κρατάμε κάποια απόσταση. Είμαστε διακριτικοί μαζί τους, αλλά με τίποτα δεν τους γυρνάμε την πλάτη, γιατί θα σκληρύνουν και θα χάσουν κάθε ίχνος ανθρωπιάς.Στην περίπτωση αυτή ας θυμόμαστε τους στίχους τον Κ. Καβάφη:
«Δεν αποθνήσκουν οι θεοί. Η πίστις αποθνήσκει
του αχαρίστου όχλου των θνητών.»
Γνώμονας της ζωή μας ας είναι τα λόγια του EarlNightingale: «Η στάση μας απέναντι στη ζωή καθορίζει και τον τρόπο που θα μας αντιμετωπίσει η ίδια η ζωή.»
Η αχαριστία πληγώνει και πονάει όσο και η προδοσία. Ίσως να είναι και δίδυμες αδελφές. Σαν λαός πάντως έχουμε πλούσια ιστορία πάνω σ` αυτές τις λέξεις. Όλη μας η ιστορία είναι μια διαρκής εναλλαγή ηρωισμών και αχαριστίας και προδοσίας. Ακόμη και η σημερινή οικονομική και ηθική κρίση, που βιώνουμε, είναι αποτέλεσμα αχαριστίας και προδοσίας, που το μεγάλο πλήθος του λαού μας εκδήλωσε σε μικρό βαθμό. Μια μεγάλη μερίδα δημοσιογράφων, όμως, η οικονομική ελίτ και οι πολιτικοί μας τις εκδήλωσαν στον υπερθετικό βαθμό. Αν θέλουμε να ανατείλει και πάλι η ελπίδα για την χώρα μας θα πρέπει πρώτα να αναγνωρίσουμε τις ευεργεσίες της ζωής. Να πούμε ένα μεγάλο «ευχαριστώ» για όλα αυτά, που μας συμβαίνουν καθημερινά κι επιτέλους ας αρχίσει να βγαίνει από τα χείλη μας η φράση «δόξα τω Θεώ, καλά περνάμε» γιατί υπάρχουν και χειρότερα.
Την αχαριστία των ανθρώπων συνάντησαν πολλοί ευεργέτες της ανθρωπότητας. Ο ήρωας της επανάστασης του 1821 Θεόδωρος Κολοκοτρώνης κατέληξε στα σκοτεινά μπουντρούμια. Ο ελευθερωτής φυλακίστηκε από τους σφετεριστές της ελευθερίας! Όλες αυτές οι μεγάλες ψυχές δεν κράτησαν κακία για τα μίζερα ανθρωπάκια που ξεπλήρωσαν με φαρμάκια τους μεγάλους αγώνες τους. Ο Μιχ. Ρέλλος στο ποίημα του με τίτλο “Ο μεγάλος Δεσμώτης” αναφέρεται στην αχαριστία που συνάντησε ο μεγάλος ευεργέτης της ανθρωπότητας, ο Προμηθέας. Αυτός που με τη φωτιά του έφερε τη γνώση στους ανθρώπους:
“ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ”
«Το γοργό βήμα του τον έφερε σύντομα σε μια μεγάλη πολιτεία.
Άρχισε να ξαναβλέπει ανθρώπους,
θνητούς ανθρώπους που ζουν ασταμάτητα μέσα στην ταπεινότητα,
τη μικρότητα, την απελπισία και την άγνοια...
Κοντοστάθηκε στην είσοδο της πόλης
και άρχισε να αναρωτιέται αν τον ξέρουν,
αν τον αναγνωρίζουν όλοι αυτοί οι θνητοί,
αν θυμούνται... αυτός πλέον ήταν κάτι παραπάνω από άνθρωπος,
ήταν ημίθεος,
είχε υπερβεί, επιτέλους, τα όρια του εαυτού του,
είχε αναμετρηθεί με τους θεούς
και - το σπουδαιότερο - είχε νικήσει!
Κανείς, όμως, δεν τον κοίταξε,
κανείς δεν πρόσεχε το κουρασμένο κορμί του,
κανείς δεν αισθανότανε τη ματωμένη ανάσα του...
τη μεγάλη πληγή του σώματος και της ψυχής του...
Όλοι γύρω του έμοιαζαν κλεισμένοι στον εαυτό τους,
κουρασμένα όντα μιάς υποτακτικής ζωής.
"Είμαι ο Προμηθέας, δεν με αναγνωρίζετε;"
φώναξε ο ήρωας στον κόσμο γύρω του.
"Είμαι αυτός που σας έδωσε τη φωτιά και το φως,
τη ζεστασιά και την αλήθεια,
αυτός που τά 'βαλε με τη θεία θέληση και νίκησα,
με ακούτε; Νίκησα!"
Όλοι τον άκουσαν ανατριχιάζοντας.
Μόνο για μια στιγμή βγήκαν από την απαίσια
και συνεχή μοναξιά του κορμιού τους
κοιτάζοντας με μάτια χαμένα τον υπεράνθρωπο!
Δεν χρειάστηκαν πάνω από μια στιγμή
για να σκεφθούν και να καταλάβουν.
Αμέσως χλόμιασαν και δεν είπαν λέξη.
Όλων τα πρόσωπα ζάρωσαν από τον φόβο,
μερικοί άρχισαν να τρέχουν,
άλλοι κλείστηκαν στα σπίτια τους
. Το νέο διαδόθηκε με μια κραυγή παντού,
σ' όλη την πολιτεία, σ' άρχοντες και υπηκόους.
Χρειάστηκε μια στιγμή για να καταλάβουν
και λίγη ώρα για να χαθούν όλοι
- κλεισμένοι στα σπίτια τους -
μην τύχει και μολυνθούν από την προσπάθεια του Προμηθέα.
Αντιτάχτηκε στους θεούς!
Τι κι αν ευνόησε, αν ευεργέτησε τους ανθρώπους;
Έπρεπε να τιμωρηθεί και τιμωρήθηκε.
"Μακριά απ' τον Προμηθέα", ήταν μια κραυγή που απλώθηκε παντού.
"Η αχαριστία του ανθρώπου"! ψέλλισε ο Προμηθέας
και τα μάτια του γέμισαν δάκρυα.
Ήταν πλέον μόνος.
Κανένας δεν κυκλοφορούσε πια στους δρόμους...»
Αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, ας αναγνωρίσουμε αυτά που οι άλλοι έκαναν για εμάς. Κι αν δεν βγαίνει εύκολα το «ευχαριστώ» από τα χείλη μας, τουλάχιστον ας φωτιστεί το πρόσωπό μας με ένα χαμόγελο


Δεν υπάρχουν σχόλια: