Μοιράζομαι…

[[ δαμ- ων ]]

«Αυτό που αξίζει περισσότερο, σε οποιαδήποτε σχέση, είναι όχι εκείνο που παίρνεις, αλλά εκείνο που δίνεις» είπε πριν από τετρακόσια περίπου χρόνια ο Ουίλιαμ Σέξπηρ για να εκφράσει την γενναιοδωρία στις ανθρώπινες σχέσεις. Η γενναιοδωρία έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του να δίνει κάποιος χωρίς να περιμένει κάτι σε αντάλλαγμα. Είναι μια πράξη ανιδιοτελής και δείχνει ότι νοιαζόμαστε για τους άλλους- το ενδιαφέρον δεν επικεντρώνεται μόνον στον εαυτό μας ή στο οικογενειακό μας περιβάλλον- και θέλουμε να προσφέρουμε. Η προσφορά μας είναι ποικίλη. Μπορεί να περιλαμβάνει την προσφορά του χρόνου μας, των γνώσεων μας, της εργασίας μας, ή να έχει χρηματικό και υλικό χαρακτήρα. Είναι ουσιαστικά μια διάχυση αγάπης.

Ο Billy Graham ένας Αμερικανός ιεροκήρυκας, είπε μια σπουδαία φράση: «Δεν είμαστε δεξαμενές, φτιαγμένοι για να συσσωρεύουμε, αλλά κανάλια, φτιαγμένοι για να μοιραζόμαστε.» Κανάλι, λοιπόν, είναι ο άνθρωπος. Κανάλι για να μοιράζει, για να δίνει απλόχερα! Η γενναιοδωρία, δεν περιορίζεται σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης. Μπορεί να εκδηλωθεί με ένα χαμόγελο συμπαράστασης σε κάποιον που βρίσκεται σε δύσκολη κατάσταση. Μπορεί να εκφραστεί με έναν λόγο παρηγοριάς. Με την βοήθεια σε έναν συνάδελφο, που αντιμετωπίζει φόρτο εργασίας ή αδυναμία να ανταποκριθεί σε ένα έργο, που του έχει ανατεθεί. Μπορεί να είναι ένας λόγος ενθάρρυνσης σε κάποιον που λιποψύχησε σε μια αντιξοότητα. Κυρίως, όμως, εκδηλώνεται με τις αγνές προθέσεις μας να δίνουμε και να προσφέρουμε για το κοινό καλό μέσα από την καρδιά μας. Είναι το αντίδοτο στην απληστία και στην κτητικότητα των εγωκεντρικών συνανθρώπων μας.

Η συνέχεια >>> Vagiablog…

Είναι πολύ σοβαρές οι ενδείξεις πως η γενναιοδωρία κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους. Όσο περισσότερο δίνεις, τόσο πιο ευτυχισμένος θα γίνεις. Τα συναισθήματα συμπόνιας, καλοσύνης και ευγένειας αφήνουν λιγότερα περιθώρια για αρνητικά συναισθήματα, και ερευνητικά δεδομένα δείχνουν ότι βοηθώντας τους άλλους, ενισχύεται θετικά τόσο η σωματική όσο και η ψυχική υγεία των ανθρώπων! Κι αν φτάσουμε στο σημείο να αντιληφθούμε την σημασία των λόγων του Χαλίλ Γκιμπράν: «Γενναιοδωρία δεν είναι να μου δίνεις αυτό που εγώ χρειάζομαι περισσότερο από σένα, αλλά αυτό που εσύ χρειάζεσαι περισσότερο από μένα», τότε ξεπεράσαμε τα στενά περιοριστικά γήινα σύνορα. Μια παροιμία λέει: «Ο σπόρος κι ο παράς, αν δεν σκορπιστούν δεν αυγαταίνουν». Αυτή μας δίνει την αφορμή να παραθέσουμε την ακόλουθη σύντομη, αλλά πολύ διδακτική ιστορία, με τίτλο “Ο σπόρος και ο γείτονας” που αντλήσαμε από διαδικτυακή σελίδα “εναλλακτική δράση”:

[[ Ήταν κάποτε ένας αγρότης που καλλιεργούσε εξαιρετικής ποιότητας καλαμπόκι. Κάθε χρόνο κέρδιζε το πρώτο βραβείο για το καλύτερο καλαμπόκι. Μια χρονιά ένας δημοσιογράφος από μία εφημερίδα του πήρε συνέντευξη, και έμαθε κάτι πολύ ενδιαφέρον για τον τρόπο που καλλιεργούσε.

Ο δημοσιογράφος ανακάλυψε ότι ο αγρότης μοιραζόταν το σπόρο του καλαμποκιού του με τους γείτονές του. «Μα, σε παίρνει να μοιράζεσαι τον καλύτερό σου σπόρο με τους γείτονές σου τη στιγμή που κι αυτοί παίρνουν μέρος στον ίδιο διαγωνισμό;» τον ρώτησε.

«Μα βέβαια, κύριε», είπε ο αγρότης, «δεν το ξέρετε; Ο αέρας παίρνει τη γύρη από το καλαμπόκι που ωριμάζει και την τριγυρνάει από χωράφι σε χωράφι. Αν οι γείτονές μου καλλιεργούν κατώτερης ποιότητας καλαμπόκι, και το δικό μου καλαμπόκι σταδιακά θα υποβαθμιστεί μέσω της σταυρογονιμοποίησης. Εφόσον θέλω να καλλιεργώ καλής ποιότητας καλαμπόκι πρέπει να βοηθήσω και τους γείτονές μου να καλλιεργούν καλή ποιότητα καλαμποκιού.» ]]

Ας ξεκινήσουμε από τον σπόρο. Πολλή μεγάλη η σημασία του σπόρου. Το αποτέλεσμά του, όμως, εξαρτάται από το έδαφος- κυριολεκτικά ή μεταφορικά- όπου θα πέσει. Αν το χωράφι είναι φρεσκοοργωμένο και γόνιμο, ο σπόρος φυτρώνει και αποδίδει στο εκατονταπλάσιο. Αν είναι όμως πετρώδες κι ακαλλιέργητο, τότε ο σπόρος δεν φυτρώνει και χάνεται. Μεταφορικά, σπόρος μπορεί να είναι ο λόγος, η διδαχή, η γνώση, το ηθικό παράδειγμα, η ιδέα, το αρχέτυπο. Σπόρος είναι και η θεότητα εντός μας. Αυτή η κρυμμένη θέληση να γίνουμε- με τον δικό μας προσωπικό αγώνα- από “εικόνα Θεού” “ομοίωση Του”.

Μέσα στο σπόρο του φασολιού θα δούμε το φύτρο. Μία σμικρογραφία φυτού, που έχει μέσα του όλη τη δύναμη να γίνει μια φασολιά και να κάνει κι αυτό με τη σειρά του καρπούς. Τι χρειάζεται; Να παραχώσουμε τον σπόρο στο έδαφος- έδαφος γόνιμο- να το ποτίσουμε κι αυτό θα φυτρώσει. Θα απορροφήσει από το έδαφος τα συστατικά που χρειάζεται, το νερό που του είναι αναγκαίο, από τον αέρα το οξυγόνο και το άζωτο, από το φως του ήλιου την ενέργεια, και θα γίνει ένα εύρωστο φυτό, που θα βγάλει ανθούς κι αυτούς θα τους κάνει καρπούς. Σαν το φύτρο είναι μέσα μας η θεότητα, το χριστικό στοιχείο. Αυτό για το οποίο ο Χριστός είπε: «εν εκείνη τη ημέρα γνώσεσθε υμείς ότι εγώ εν τω πατρί μου και υμείς εν εμοί καγώ εν υμίν» (Ιωάννης, ιδ΄, 20). Σε εμάς εναπόκειται να φροντίσουμε ο σπόρος του «εν ημίν Χριστού», το χριστικό στοιχείο, να ευδοκιμήσει και να καρπίσει. Θα πρέπει να πεθάνει, όμως, ο κατώτερος εαυτός- ο επικεντρωμένος στο “εγώ”- η προσωπικότητα, για να μπορέσει να καρπίσει ο ανώτερος εαυτός, το χριστικό στοιχείο. Ο Ιησούς το είπε μεταφορικά με τη φράση: «Αμήν αμήν λέγω υμίν, εάν μη ο κόκκος του σίτου πεσών εις την γην αποθάνη, αυτός μόνος μένει∙ εάν δε αποθάνει, πολύν καρπόν φέρει.» (Ιωάννης, ιβ΄, 24)

Ο σπόρος μέσα μας ξέρει πως κάποτε θα έρθει η στιγμή που θα πεθάνει και θα γίνει δέντρο, όπως το ξέρουν πολύ καλά πως θα γίνουν δέντρα τα “όνειρα σπόροι” που περιγράφει ο Χόρχε Μπουκάι στο βιβλίο του “Ιστορίες για να σκεφτείς”:

[[ Μέσα στη σιωπή της σκέψης μου αντιλαμβάνομαι τον εσωτερικό μου κόσμο σαν ένα σπόρο, κατά κάποιον τρόπο μικρό κι ασήμαντο, αλλά και γεμάτο δυνατότητες. Και βλέπω μέσα του το σπέρμα ενός θαυμάσιου δέντρου, του δέντρου της ζωής μου, σε διαδικασία εξέλιξης. Κάθε μικρός σπόρος περιέχει το πνεύμα του δέντρου που θα γίνει μετά.

Κάθε σπόρος ξέρει πώς να μετατραπεί σε δέντρο πέφτοντας σε γόνιμη γη, απορροφώντας τους χυμούς που τον τρέφουν, απλώνοντας τα κλαδιά και τα φύλλα του, γεμίζοντας καρπούς και λουλούδια για να μπορέσει να δώσει ό,τι έχει να δώσει.

Κάθε σπόρος ξέρει πώς θα καταφέρει να γίνει δέντρο.

Και τόσοι είναι οι σπόροι όσα και τα κρυφά όνειρα.

Αυτά τα όνειρα δείχνουν το δρόμο με σημάδια και σύμβολα όλων των ειδών, σε κάθε γεγονός, σε κάθε στιγμή, στα πράγματα και στα πρόσωπα, στον πόνο και στην ευχαρίστηση, στο θρίαμβο και στην αποτυχία.

Το όνειρο μας μαθαίνει, στον ύπνο ή στο ξύπνημα, να βλέπουμε, να ακούμε, να συνειδητοποιούμε. Μας δείχνει την πορεία με φευγαλέα προαισθήματα ή με εκτυφλωτικά φωτεινές αστραπές. Κι έτσι μεγαλώνουμε αναπτυσσόμαστε και εξελισσόμαστε…

Και μια μέρα, ενώ διασχίζουμε αυτό το αιώνιο παρόν που ονομάζουμε ζωή, οι σπόροι των ονείρων μας θα μετατραπούν σε δέντρα και θα ξεδιπλώσουν τα κλαδιά τους, που σαν γιγάντια φτερά θα διασχίσουν τον ουρανό, ενώνοντας σε μία μόνο γραμμή το παρελθόν μας με το μέλλον μας.

Δεν έχουμε τίποτα να φοβηθούμε…

Τους συνοδεύει μια εσωτερική σοφία…

Γιατί κάθε σπόρος ξέρει πώς να γίνει δέντρο. ]]

Ο σπόρος της θεότητας εντός μας ξέρει πως θα τα καταφέρει να γίνει δέντρο. Εμείς, η προσωπικότητά μας, δεν το ξέρουμε και τον βρωμίζουμε. Παρ’ όλα αυτά, όπως οι σπόροι, που βρίσκουμε σε πολύ παλιά πιθάρια ηλικίας χιλιάδων χρόνων, σε αρχαιολογικά ευρήματα, διατηρούν τη δύναμη να βλαστήσουν, έτσι κι ο σπόρος της θεότητας δεν χάνει τη δυναμική του. Και ξέρει πως κάποτε θα γίνει δέντρο! Ένα δέντρο που ρίζωσε στη γη αλλά στρέφει τα κλαδιά του στον ουρανό. Έτσι κι εμείς “εικόνα” ξεκινάμε από τη γη για να γίνουμε “ομοίωση” και να κερδίσουμε τη θέση μας στον Ουρανό!

Όπως στρεφόμαστε προς τον ουρανό, διαπιστώνουμε ότι υπάρχουν κι άλλα δέντρα τριγύρω μας. Δέντρα με τα οποία πρέπει να κάνουμε, όπως είπε ο γεωργός της πρώτης ιστορίας, σταυρογονιμοποίηση, για να βελτιωθεί η ανθρωπότητα. Στην ανθρωπότητα δεν υπάρχει το «εγώ». Υπάρχει το «εμείς». Είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία. Όταν λαβαίνουμε κάποιο “δώρημα”, αυτό έχουμε την κοσμική υποχρέωση να το μοιραζόμαστε! Γιατί δεν είμαστε εγωικοί πολίτες του πλανήτη γη. Είμαστε κοσμικοί πολίτες του σύμπαντος.

Εμείς και ο γείτονάς μας είμαστε ένα. Τα κύτταρα του χεριού μας δεν είναι κάτι το ξεχωριστό από τα κύτταρα της καρδιάς μας γιατί ανήκουν στο ίδιο σώμα και τα μεν έχουν την ανάγκη των δε. Αν το χέρι δεν πιάσει την τροφή να τη φέρει στο στόμα, η καρδιά θα εξασθενίσει. Αν η καρδιά δεν τροφοδοτήσει με αίμα το χέρι, αυτό θα νεκρωθεί. Επομένως, όλοι είμαστε αδελφές ψυχές, συνεργάτες και συνοδοιπόροι. Όταν αντιληφθούμε πως αποτελούμε τις διαφορετικές εκφράσεις της μίας και μοναδικής ενότητας θα παραμεριστεί ο ανταγωνισμός, η ιδιοτέλεια, το μίσος, η εχθρότητα, η κακία, το έγκλημα, ο πόλεμος και στη θέση τους θα επικρατήσει αιώνια συνεργασία και θα απλωθεί η εξελικτική δύναμη της αγάπης, όλα αυτά που δίδαξε ο Ιησούς. Γιατί ο Μεγάλος μας Αδελφός ζήτησε να αγαπάμε αλλήλους και να μοιράζουμε τα αγαθά μας. Η προτροπή Του είναι: «ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι, καὶ ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίως ποιείτω.» (Λουκάς, γ΄, 11)

Μέσα από αυτή την αδελφική συνεργασία μπορούμε να εξελιχθούμε ψυχικά. Να σπάσουμε το εγωιστικό κουκούλι, όπου είμασταν εγκλωβισμένοι και να ανοίξουμε όπως η πεταλούδα τα φτερά μας για να πετάξουμε προς τον ήλιο, προς το φως. Αν ο γεωργός της ιστορίας μας κρατούσε τον σπόρο για τον εαυτό του, τότε ο κατώτερος σπόρος των γειτόνων θα υποβάθμιζε και το δικό του καλαμπόκι. Η γύρη- το γονιμοποιό στοιχείο για τον καρπό- από το κατώτερης ποιότητας καλαμπόκι των γύρω χωραφιών θα επηρέαζε και τη δική του σοδειά. Έτσι το καλαμπόκι του δεν θα ήταν το καλύτερο και θα έχανε το βραβείο. Ο έξυπνος γεωργός μοιραζόταν ένα μέρος του καρπού της συγκομιδής του με τους γείτονές του. Δε κρατούσε τον καλύτερο καρπό για τον εαυτό του. Έτσι, ο ίδιος σπόρος φύτρωνε σε όλη την περιοχή. Μα η ικανότητα του γεωργού- ίσως και η αγάπη που έβαζε στη δουλειά του- έκαναν τη συγκομιδή του ξεχωριστή.

Αναφέραμε παραπάνω πως έβαζε αγάπη στη δουλειά του. Η αγάπη είναι μια ενέργεια που διαχέεται παντού. Και είναι ενέργεια ανώτερης ποιότητας. Ανεβάζει τις δονήσεις όλων των υλικών αντικειμένων που συναντά. Τα φυτά αισθάνονται. Νιώθουν την αγάπη, το ενδιαφέρον. Κι ανταποκρίνονται θετικά στις εμπλουτισμένες με αγάπη δονήσεις. Γίνονται πιο εύρωστα, πιο υγιή, πιο παραγωγικά. Όσα σας λέμε δεν είναι αόριστες μεταφυσικές εκδοχές. Έχουν αποδειχθεί πειραματικά στο εργαστήριο! Τα φυτά είναι έμψυχα. Με μια μορφή ψυχής κατώτερης από την ανθρώπινη. Έτσι ανταποκρίνονται σε κάθε ψυχικό κραδασμό. Στους θετικούς κραδασμούς έχουμε θετική αντίδραση με αύξηση της παραγωγής. Αντίθετα στους αρνητικούς κραδασμούς παρατηρείται αρνητική αντίδραση με μείωση της παραγωγής και σε ακραίες περιπτώσεις ακόμη και την καταστροφή.

Σαν τα φυτά είναι κι ο άνθρωπος. Αν ζει σε ένα θετικό περιβάλλον, αναπτύσσεται αρμονικά. Ένα παιδί που μεγαλώνει σε μια οικογένεια ισορροπημένη, με αγάπη και φροντίδα, όπου θα του διδάξουν να είναι τίμιο και ηθικό, χωρίς εγωισμούς και ιδιοτέλεια, δίνοντας οι γονείς το παράδειγμα, το παιδί θα αποκτήσει έναν θαυμάσιο χαρακτήρα και θα είναι γεμάτο καλοσύνη. Θα διαμορφώσει μια καλή ψυχή. Και για τους γονείς ισχύουν τα λόγια του Ιησού: «Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς· ἐὰν δὲ τὸ ἅλας μωρανθῇ, ἐν τίνι ἁλισθήσεται; εἰς οὐδὲν ἰσχύει ἔτι εἰ μὴ βληθῆναι ἔξω καὶ καταπατεῖσθαι ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων.» (Ματθαίος, ε΄, 13).

Για να παραμείνει το άτομο αλώβητο θα πρέπει και το γενικότερο περιβάλλον να είναι ηθικά υγιές. Οι εκπαιδευτικοί διαπιστώνουν πως σε μια τάξη με ταραξίες, κάποια παιδιά που αρχικά ήσαν ήσυχα, επηρεάζονται και αφομοιώνονται από το σύνολο, οπότε γίνονται κι αυτά ταραξίες για να μην είναι δαχτυλοδεικτούμενα. Οι Έλληνες πολίτες στο σύνολό τους ήσαν τίμιοι πριν το 1980. Και καυχιόντουσαν για την τιμιότητά τους. Τα χαλαρά, όμως, ήθη που επικράτησαν μετά το 1980 και η στροφή στην ικανοποίηση κατασκευασμένων και κατάλληλα διαφημισμένων υλικών αναγκών, οδήγησε πολλούς να αισθανθούν την τιμιότητα περιττή. Έτσι έχουμε μια αλλοτρίωση της ελληνικής κοινωνίας, όπου ο τίμιος θεωρείται ηλίθιος, ενώ το λαμόγιο είναι ο έξυπνος! Ο κατώτερος καρπός υποβάθμισε την ποιότητα του καλύτερου καρπού, με βάση την ιστορία μας!

Αν θέλουμε να ζούμε ωραία, πρέπει να φροντίζουμε και οι γύρω μας να ζουν ωραία. Αν θέλουμε να ζούμε ηθικά, πρέπει να φροντίζουμε και οι άλλοι να είναι ηθικοί. Αν θέλουμε να είμαστε νόμιμοι, χρέος έχουμε να επιβλέπουμε, ώστε και οι άλλοι να είναι νόμιμοι. Αν θέλουμε να είμαστε μορφωμένοι και με ωραία πολιτιστικά στοιχεία, καθήκον έχουμε να εργαζόμαστε ώστε και οι άλλοι να έχουν τα ίδια στοιχεία. Φθάσαμε στην σημερινή κατάσταση της οικονομικής και ηθικής κατάπτωσης λόγω του ωχαδελφισμού μας. «Ωχ, αδελφέ, τι με νοιάζει αν ο συνάδελφος είναι τεμπέλης ή κλέφτης, τι με κόφτει εμένα αν είναι ανήθικος και ψεύτης ο πολιτικός, ο δήμαρχος; Εγώ κοιτάζω τον εαυτό μου και την οικογένειά μου!»

Κι εδώ ήταν το λάθος! Γιατί ο γιος μας παρασυρόταν βλέποντας να έχει ο συμμαθητής του το τελευταίο μοντέλο κινητού. Εμείς φθονούσαμε τον γείτονα που είχε Cayenne ή BMW ή Mersedes ή Jeep Cheroke. Η γυναίκα μας ζήλευε την συνάδελφό της που ντυνόταν στις ακριβότερες μπουτίκ και κρατούσε τις επώνυμες τσάντες. Η κόρη μας μας παραπονιόταν που η φίλη της στο φροντιστήριο κάθε μέρα φορούσε τα πιο διαφημισμένα ρούχα. Και χωρίς να εξετάσουμε πώς οι γύρω μας είχαν αυτή τη δυνατότητα, εμείς θέλαμε να τους μοιάσουμε, κι αν ήταν δυνατόν να τους ξεπεράσουμε. Αρκετές φορές παρανομώντας. Και έτσι το σαθρό σύστημα μας αφομοίωνε… Και χάσαμε την ταυτότητά μας. Χάσαμε την ψυχή μας. Ξεχάσαμε το ερώτημα που έθεσε ο Χριστός: «τί γὰρ ὠφελήσει ἄνθρωπον ἐὰν κερδήσῃ τὸν κόσμον ὅλον, καὶ ζημιωθῇ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ; ἢ τί δώσει ἄνθρωπος ἀντάλλαγμα τῆς ψυχῆς αὐτοῦ;» (Μάρκος, η΄, 36-37)

Να, λοιπόν, πως ο κατώτερος σπόρος μπορεί να υποβιβάσει τον καλό σπόρο.

Ο σπόρος έχει μια ξεχωριστή σημασία. Ο σπόρος είναι και η συγκομιδή της ζωής μας, όταν φτάσουμε στο τέλος της, που θα καθορίσει τις συνθήκες της επόμενης επανόδου της ψυχής μας στο υλικό πεδίο. Ό,τι σπείραμε στη διάρκεια του βίου μας, τούτο και θα θερίσουμε. Αν σπείραμε σιτάρι, θα θερίσουμε σιτάρι. Αν σπείραμε ήρα, θα θερίσουμε ήρα. Με τους καρπούς που θα έχουμε στο σάκο μας, οι πνευματικοί βοηθοί- οι κύριοι του κάρμα- θα συνεργαστούν με την ψυχή μας και θα καθορίσουν το κάρμα μας. Έναν υπαινιγμό περί αυτού έχουμε από τον απόστολο των Εθνών: «Μη πλανάσθε, Θεός ου μυκτηρίζεται∙ ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει» (Απ. Παύλος, επιστ. προς Γαλάτας, στ΄, 7) Ο Ιησούς είχε πει: «Δεν μαζεύονται σταφύλια ούτε σύκα από αγκάθια, γιατί αυτά δεν παράγουν καρπούς. Ο αγαθός άνθρωπος δίνει αγαθά από τα αποθέματά του ενώ ο κακός βγάζει τα πονηρά από το απόθεμα της κακίας του που φωλιάζει μέσα στην καρδιά του. Από την αφθονία της καρδιάς του βγάζει το πονηρό» (Ευαγγέλιο του Θωμά, 45) ή όπως αναφέρει ο Απ. Ματθαίος: «ούτω παν δένδρον αγαθόν καρπούς καλούς ποιεί, το δε σαπρόν δένδρον καρπούς πονηρούς ποιεί.» (Ματθαίος, ζ΄, 17). Αν οι καρποί είναι καλοί, μια ζωή ηρεμίας και ευτυχίας θα τον περιμένει στην επόμενη γέννησή του. Αν οι καρποί είναι πονηροί, μια ζωή δοκιμασίας τον περιμένει, όχι σαν τιμωρία, αλλά σαν μάθημα πως ο εγωιστικός προσανατολισμός δεν άφησε το χριστικό στοιχείο να γίνει δέντρο. Η ψυχή αναλώθηκε σε υλιστικές προσκολλήσεις και αυτό συσσώρευσε σκουριά, κάνοντάς την να χάσει την λάμψη της, αλλά και τις θείες ιδιότητές της. Οι δοκιμασίες δεν είναι η τιμωρία της, παρά η μέθοδος για την απομάκρυνση της σκουριά, για να λάμψει και πάλι. Για να φανούν και πάλι οι θείες ιδιότητές της.

Επομένως πρέπει να δείχνουμε ιδιαίτερη φροντίδα για τον σπόρο μας. Δεν χρειάζεται ο Ιησούς να επαναλάβει και για εμάς τα λόγια που είπε στην Μάρθα: «Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά· ἑνὸς δέ ἐστι χρεία·» (Λουκάς, ι΄, 41-42) Η καλλιέργεια του καλού σπόρου της ψυχής μας πρέπει να είναι η πρώτη φροντίδα μας! Κι αυτό θα επιτευχθεί όταν αντιληφθούμε ότι είμαστε σταγόνες του ίδιου ωκεανού. Στην απεραντοσύνη του ωκεανού δεν υπάρχει «εγώ». Ένας αστροναύτης που εργάζεται σε έναν διαστημικό σταθμό, ο οποίος περιφέρεται σε απόσταση πολλών χιλιομέτρων γύρω από την γη, δεν διακρίνει τμήματα του ωκεανού. Γι’ αυτόν ο ωκεανός είναι ένα ακίνητο ενιαίο σύνολο. Έτσι και για τον Δημιουργό, η ανθρωπότητα είναι ένα ενιαίο σύνολο, όπου όλα τα εγώ έχουν συγχωνευτεί, όπως οι σταγόνες νερού που αποτελούν τον ωκεανό. Αν ο αστροναύτης κατέβει στη γη και πάει σε μια ακτή θα δει την δραστηριότητα του ωκεανού. Θα δει τα αφρισμένα κύματα, την επιφάνεια του ωκεανού να αλλάζει και ποτέ να μην έχει την ίδια μορφή. Κι όταν ένα κύμα σκάσει στην βραχώδη ακτή θα διασπαστεί σε χιλιάδες υδροσταγόνες, που θα κάνουν ένα μεγάλο ή μικρό κύκλο, και θα καταλήξουν πάλι στον ωκεανό. Οι σταγόνες είναι τα μικρά μας «εγώ», οι ψυχές μας, που για λίγο αποκολλήθηκαν από το παγκόσμιο «όλον», την παγκόσμια ψυχή. Αφού διαγράψουν τον μεγάλο ή τον μικρό κύκλο της ζωής τους στη γη, θα καταλήξουν και πάλι στο «όλον».

Από τη στιγμή που αναγνωρίζουμε πως η ψυχή μας προέρχεται από το συμπαντικό «όλον», η θέση μας στον κόσμο γίνεται εντελώς ξεκάθαρη. Είμαστε ταυτόχρονα συμπαντικοί και ατομικοί. Αναδυόμαστε από την παγκόσμια ψυχή κι αποκτούμε μια ατομική υπόσταση. Έτσι η ψυχή μας είναι πανίσχυρη, αγνή και ικανή για τα πάντα. Το ίδιο απεριόριστο δυναμικό του απέραντου πνεύματος κατοικεί μέσα στον καθένα από εμάς. Η προσωπική μας ψυχή, την οποία θεωρούμε ως τον «εαυτό» μας, είναι ένα φύτρο της αιώνιας ψυχής. Φυτρώνει και παράγει σπόρο πράξεων, σκέψεων και συναισθημάτων. Κι αυτά έχουν μια ποιότητα. Φροντίδα μας είναι να διατηρήσουμε καλή την ποιότητα. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε πνεύματα, που έχουν σκηνώσει σε ένα σώμα. Δεν είμαστε το σώμα. Είμαστε το πνεύμα που προσωρινά έχει ένα σώμα.

Αφού είμαστε πνεύματα, που προέκυψαν από τον ίδιο ωκεανό, σημαίνει πως είμαστε αδέλφια, παιδιά του ίδιου Πατέρα. Και σαν αδέλφια έχουμε χρέος να συνεργαστούμε, να μοιραστούμε. Να μοιραστούμε τον καλό μας σπόρο. Να δώσουμε την καλή μας διάθεση, το χαμόγελό μας, το ενδιαφέρον μας, τον χρόνο μας, τη βοήθειά μας, το ταλέντο μας, τις εμπνεύσεις μας, την αγάπη μας, το περίσσευμά μας σε υλικά αγαθά. Δεν βοηθά την πνευματική μας εξέλιξη ο εγωισμός, η φιλαυτία, η ιδιοτέλεια, η απληστία. Τα τελευταία χρόνια αφήσαμε στο χωράφι μας να αναπτυχθούν αυτά τα ζιζάνια, δηλαδή η φιλαυτία, η ιδιοτέλεια, ο εγωισμός και η απληστία. Κόντευαν να πνίξουν τον άνθρωπο, που «άνω θρώσκει» και να τον υποβιβάσουν στην τάξη του ζώου. Μα ο κοσμικός νόμος της «δράσης- αντίδρασης ενεργοποιήθηκε. Η ζωή μας έδωσε το πικρό μάθημα της σημερινής οικτρής κατάστασης που βιώνουμε στην πατρίδα μας. Για να μας επαναφέρει στην κατάσταση που μας αρμόζει.

Εμείς υποβιβάσαμε την ποιότητα της ζωής μας. Η βίλα, το εξοχικό στο βουνό και στην θάλασσα, το σκάφος, το ακριβό αυτοκίνητο για τα επίσημα ταξίδια και το τζίπ για τις εκδρομές, το σπόρ αυτοκίνητο στο παιδί μας για να μην ταλαιπωριόταν με το αστικό στη σχολή και το μικράκι για να πήγαινε η γυναίκα μας για μανικιούρ, οι μπουκάλες με ακριβό ουίσκυ στα μπουζούκια με τα άδοντα ξετσίδωτα κορμιά, η εναλλαγή των ερωτικών συντρόφων, τα ακριβά ρούχα και τα κοσμήματα δεν υποδήλωναν άνοδο του βιοτικού μας επιπέδου. Γιατί καθώς οι υλικές ικανοποιήσεις αυξάνονταν, μειωνόταν το μορφωτικό επίπεδο, αλλά κυρίως είχαμε ηθική άμβλυνση. Τη θέση της μετριοφροσύνης έπαιρνε η έπαρση. Ο κόσμος αποκτούσε κέντρο τον εαυτό μας με τις απαιτήσεις του. Πάψαμε να μοιράζουμε. Θέλαμε μόνο να αποκτούμε. Εύκολα πέσαμε στην παγίδα, που έντεχνα μας έστησαν. Αγοράζαμε περισσότερα από τις δυνατότητές μας. Το χρέος αυξανόταν χρόνο με το χρόνο. Και η φούσκα έσκασε! Οικονομική κρίση χωρίς δυνατότητα επιστροφής. Ολοταχώς για τον γκρεμό…

Και ήρθαν μέρες δύσκολες. Μέρες αγωνίας και αβεβαιότητας. Μα δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η φωτιά δίνει σχήμα στο χρυσάφι και το κάνει κόσμημα. Το λάξευμα του μάρμαρου βγάζει τα περιττά μέρη από τον ακατέργαστο λίθο και αναδύεται η απαράμιλλη ομορφιά των αγαλμάτων που Πραξιτέλη. Το πλάνισμα δίνει την λάμψη στο διαμάντι. Έτσι και οι δύσκολες καταστάσεις, η αγωνία, το στύψιμο του μυαλού να δώσει λύσεις, το χάσιμο περιττών ανέσεων και ηδονών θα βγάλουν την σκουριά από την ψυχή μας για να λάμψει και πάλι η αγνότητά της. Οι αντιξοότητες που αντιμετωπίζουμε θα μας κάνουν να βγούμε από το καβούκι μας. Θα νιώσουμε την ανάγκη να μας βοηθήσουν. Κι από την άλλη κι εμείς θα βοηθήσουμε. Θα μάθουμε και πάλι να επικοινωνούμε αληθινά κι ανθρώπινα, να μοιραζόμαστε. Η επικοινωνία μας είχε καταντήσει να είναι ψεύτικη, φαρισαϊκή. Επικοινωνία με προσωπίδες. Τώρα θα γίνει επικοινωνία αληθινή, πραγματικά ανθρώπινη!

Θα γίνουμε οι καλοί μαθητές στο κοσμικό σχολείο της γης. Και τις εμπειρίες μας, τη γνώση μας θα την μοιραστούμε με τους γύρω μας. Θα καταλάβουμε πως το φως από το δικό μας κερί δε θα λιγοστέψει αν μ’ αυτό ανάψουμε και τα κεριά των γειτόνων μας. Ίσα- ίσα που θα ενισχυθεί το φως του γιατί σ’ αυτό θα προστεθεί το φως και των άλλων κεριών και το φως όλων μαζί θα διαλύσει το σκοτάδι της υλιστικής μας εποχής για να έρθει το φως μιας νέας εποχής. Μιας εποχής με κέντρο τον άνθρωπο κι όχι το κέρδος. Μιας εποχής , όπου ο καθένας μας θα είναι μια πολύτιμη κι ανεκτίμητη μονάδα, μοναδική στον κόσμο, κι όχι ένα άβουλο άτομο προορισμένο να υπηρετεί την οικονομική ελίτ.

Ανοιχτόμυαλοι γεωργοί, σαν τον γεωργό της ιστορίας μας, μας οδηγεί η ίδια η Ζωή να γίνουμε, αξιοποιώντας τον ερχομό μας στη γη, την ενσάρκωσή μας. Να αξιοποιήσουμε αυτή την ενσάρκωση για να αποκτήσουμε γνώσεις, και μέσα από τα μαθήματα και τις εμπειρίες μας να εξελιχθούμε, να γίνουμε πιο φωτεινοί. Η φωτεινή διάνοιά μας θα μας ωθήσει να βοηθήσουμε και τους άλλους να εξελιχθούν κι έτσι θα συμβάλουμε ο πλανήτης να γίνει καλύτερος. Ο πλανήτης μας είναι μια ζώσα οντότητα. Δεν είναι κάτι το άψυχο. Εμψυχώνεται από τον Πλανητικό Λόγο. Μέλη αυτού του Λόγου είμαστε. Με την δική μας ανύψωση, τον βοηθάμε να λάβει την πολυαναμενόμενη μύηση και από απλός πλανήτης να γίνει ένας ιερός πλανήτης! Κι όταν αυτό επιτευχθεί, όλες οι ζώσες μορφές θα παρασυρθούν από αυτή την εξέλιξη, γιατί έχει λεχθεί: «κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν» (Ιωάννης, ιβ΄, 32)

Η δική μας προσωπική εξέλιξη συνδέεται μ’ εκείνην των συνανθρώπων μας. Λέγοντας εξέλιξη εννοούμε την μετατόπιση των πράξεών μας και των σκέψεων από τα υλικά στα πνευματικά θέματα. Γιατί, όπως τονίσαμε παραπάνω, δεν είμαστε ένα σώμα, αλλά ένα πνεύμα που έχει προσωρινά ένα σώμα! Η εξέλιξή μας, λοιπόν, και η εξέλιξη των συνανθρώπων μας είναι αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες. Κανείς δεν έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει μόνος του. Ακόμη κι αυτοί που προχώρησαν πολύ μπροστά, γυρίζουν πίσω για να βοηθήσουν τους άλλους. Αυτοί είναι οι μύστες και οι Δάσκαλοι. Το έργο του Πυθαγόρα δεν τελείωσε στην αρχαιότητα με τον κύκλο των μαθητών, που μύησε στα μέρη όπου πέρασε. Συνεχίζεται μέχρι σήμερα είτε από το φυσικό πεδίο, είτε από τα υπερβατικά πεδία. Αυτή η αέναη προσπάθεια κι απ’ αυτούς που προχώρησαν, κι από εμάς που ακολουθούμε, θα συνεχιστεί μέχρις ότου όλοι να γίνουμε και πάλι αγνά πνεύματα. Μέχρι από το «κατ’ εικόνα», με την προσπάθειά μας, να γίνουμε «κατ’ ομοίωσιν».

Επομένως, στην θεία οικονομία το μοίρασμα είναι ένας όρος για να υπάρξει ο Κόσμος. Ο Δημιουργός μοίρασε ένα μέρος του Εαυτού του για να γίνει το Σύμπαν. Από το Παγκόσμιο Πνεύμα- Ενέργεια δημιουργήθηκαν οι γαλαξίες με τους ήλιους και τους πλανήτες. Η Συμπαντική Ψυχή διαμοιράστηκε για να προκύψουν οι ψυχές μας. Το Πνεύμα Θεού διαμοιράστηκε στα πνεύματα, που ενοικούν στα σώματά μας. Στο θείο σχέδιο προβλέπεται η επανένωση όλων των επιμέρους πνευμάτων. Κι αυτό θα γίνει μέσα από την συνεργασία μας. Συνεργασία σημαίνει μοίρασμα. Τίποτα δεν μας ανήκει. Όλα μας έχουν δανειστεί για να μας βοηθήσουν στην εξέλιξή μας. Τίποτα δικό μας δεν δίνουμε. Δίνουμε από τα δανεικά. Χαρίζουμε απ’ αυτά που μας έχει χαρίσει ο Αιώνιος!

Είμαστε βέβαιοι ότι θα τα καταφέρουμε να βρούμε τον δρόμο μας, που χάσαμε από τη στίλβη του υλικού αντικατοπτρισμού. Στο DNA μας είναι καταγεγραμμένο το θείο σχέδιο. Αυτό σαν πυξίδα θα μας δείξει και πάλι την πορεία. Το χάσιμο της πορείας μας είναι πρόσκαιρο. Θα τον ξαναβρούμε τον δρόμο μας. Μπορεί να είναι τραχύς, αλλά μόνον αυτός οδηγεί στη λύτρωση. Σ’ αυτόν τον δύσκολο δρόμο χρειαζόμαστε ό ένας τον άλλον. Τον βλέπουμε σαν τον αδελφό μας, σαν την «εικόνα του Θεού». Και μοιραζόμαστε. Γιατί τίποτα δεν είναι δικό μας. Τότε θ’ αποχτήσει το πραγματικό νόημα η φράση: «Τὰ σὰ ἐκ τῶν σῶν Σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα»…