[[ δαμ- ων ]]
Είναι κάποιοι άνθρωποι ξεχωριστοί. Κάποιοι αδελφοί μας, που έχουν ξεφύγει από το πλήθος, από την αγέλη. Δεν θέλουν να τηρούν τους κανόνες που θέσπισε η άρχουσα τάξη για τη μάζα και τους ονόμασε νόμους.
Είναι οι κανόνες για το μεγάλο κοπάδι. Η εκκλησία το ονομάζει ποίμνιο. Το ίδιο είναι…! Αυτό το κοπάδι αρμέγεται με φόρους και χαράτσια από την πολιτική και οικονομική εξουσία, για να ζουν αυτοί καλύτερα. Με τάματα και προσφορές από την θρησκευτική εξουσία για να ζουν κι αυτοί ακόμα καλύτερα. Κι έτσι το πολιτικοοικονιμικοθρησκευτικό κατεστημένο ζει θαυμάσια, ακόμη και στα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Γιατί η κρίση δεν χτυπάει την θύρα τους. Όπως στην έξοδο των Ισραηλιτών από την Αίγυπτο είχαν οι απόγονοι του Ιακώβ σημαδέψει τα σπίτια, ώστε να μην τους βρει το κακό- που έμεινε στη ιστορία σαν πληγές του Φαραώ- έτσι και οι άνθρωποι του κατεστημένου έχουν τα δικά τους σημάδια για να μην τους αγγίσει η κρίση.
Αυτοί, λοιπόν, οι λίγοι και ξεχωριστοί, ζουν με τους δικούς τους κανόνες. Γι’ αυτό και δεν έχουν το άγχος του κοπαδιού. Έχουν μια κυνική απάθεια, σαν τον Διογένη τον Κυνικό. Δεν πειράζουν, δεν είναι προκλητικοί. Το μόνο που προκαλεί είναι ο τρόπος ζωής τους γιατί δεν ακολουθούν τις συνήθειες του πλήθους. Κι εμείς, τα πρόβατα του κοπαδιού, τους θεωρούμε αλλοπαρμένους, κάποτε και τρελούς. Γιατί δεν ακολουθούν τις δικές μας τετριμμένες συνήθειες. Τη δική μας ρουτίνα, που μας τσακίζει τη ζωή, που την ισοπεδώνει.
Ο Ευγένιος Τριβιζάς έγραψε ένα υπέροχο παραμύθι για ένα ξεχωριστό ηλιοτρόπιο. Ένα ηλιοτρόπιο που δεν ακολουθούσε τις συνήθειες των άλλων ηλιοτροπίων.
Η συνέχεια >>> VagiaBlog…
Το παραμύθι αυτό σας παραθέτουμε στη συνέχεια:
[[ Ήταν κάποτε ένα λιβάδι γεμάτο ηλιοτρόπια. Κι όλα αυτά τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν ολημερίς με θαυμασμό τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από ‘κει, γύριζαν από ‘κει. Όταν ο ήλιος ήταν από ‘δω, γυρνούσαν από ‘δω. Εκτός από ένα.
Ένα μόνο ηλιοτρόπιο απ’ όλα τα ηλιοτρόπια του κάμπου δεν κοίταζε τον ήλιο. Όταν ο ήλιος ήταν από ‘δω, το ηλιοτρόπιο αυτό κοιτούσε από ‘κει. Όταν ο ήλιος ήταν από ‘κει, το ηλιοτρόπιο κοιτούσε από ‘δω
«Μα γιατί δεν κοιτάς κι εσύ τον ήλιο τον ακριβοθώρητο όπως εμείς;» ρωτούσαν τ’ άλλα ηλιοτρόπια απορημένα.
«Και γιατί να τον κοιτάω;»
«Επειδή είναι χρυσός. Επειδή λάμπει κι ανασαίνει φως».
«Ε και λοιπόν; Χαρά στο πράγμα! Ανασαίνει φως και κάτι έγινε».
«Τι θες να πεις; Δεν σ’ αρέσει δηλαδή;»
«Καλός είναι δεν λέω, αλλά όχι και να τον θαυμάζει κανείς απ΄ το πρωί ίσαμε το βράδυ. Αλήθεια, δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκετε και τον κοιτάτε σαν χαζά, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει".
"Δεν είναι στα καλά του», σκέφτονταν τα ηλιοτρόπια "Ακούς εκεί, να μη θέλει να κοιτάζει τον ήλιο;"
Και περνούσαν οι μέρες. Και όλα τα ηλιοτρόπια κοιτούσαν τον ήλιο, εκτός από κείνο το ηλιοτρόπιο το ένα, που κοιτούσε πάντα από την αντίθετη μεριά.
"Δε μου λες; Γιατί δεν με κοιτάς;" το ρωτάει μια μέρα ο ήλιος
"Άσε με ήσυχο" είπε το ηλιοτρόπιο
"Πες μου, γιατί δε με κοιτάς;" ξαναρωτάει ο ήλιος.
"Θέλεις αλήθεια να σου πω;"
"Ναι"
"Επειδή… θέλω να βγαίνεις μόνο για μένα. Μόνο για μένα να γελάς. Να λάμπεις μόνο για μένα. Εμένα μόνο να ζεσταίνεις" είπε το ηλιοτρόπιο.
"Αν έβγαινες μόνο για μένα, τότε ναι θα σε κοιτούσα" "
Μα δεν γίνεται αυτό" αποκρίθηκε ο ήλιος. "Δεν γίνεται να βγαίνω μόνο για σένα, να γελάω μόνο για σένα, εσένα μόνο να ζεσταίνω. Δεν γίνεται"
"Τότε κι εγώ δεν θα σε κοιτάω"
"Μα πρέπει μικρό ηλιοτρόπιο. Θα μαραθείς, αν δε με κοιτάς"
"Και τι σε νοιάζει εσένα αν μαραθώ. Παράτα με" είπε το ηλιοτρόπιο. Δεν μίλησε ο ήλιος. Και το ηλιοτρόπιο κοιτούσε με πείσμα από την άλλη τη μεριά. Και περνούσαν οι μέρες και άρχισε να χλωμιάζει το ηλιοτρόπιο.
"Είδατε;" ψιθύρισαν τ' άλλα ηλιοτρόπια μεταξύ τους "Δεν κοιτάζει τον ήλιο και ορίστε.. Ιδού τα αποτελέσματα. Δεν το βλέπω καθόλου καλά. Να το θυμηθείτε ότι έτσι που πάει αργά ή γρήγορα θα μαραθεί".
Είχε δίκιο. Κάθε μέρα που περνούσε το ηλιοτρόπιο γινόταν όλο και πιο χλωμό, ο μίσχος στα πέταλά του μαραινόταν, αλλά ούτε που γύριζε να κοιτάξει τον βασιλιά τον ήλιο.
Παραξενεμένα τα ηλιοτρόπια, το άκουγαν να μιλάει μόνο του. "Φύγε" έλεγε "δε θέλω να σε βλέπω. Φύγε"
Ώσπου ένα βράδυ, το τελευταίο κείνο βράδυ, όταν όλα τ΄ άλλα ηλιοτρόπια είχαν αποκοιμηθεί, μέσα στη νύχτα, μέσα στη σιωπή, πρόβαλε ο ήλιος. Πρώτη φορά έβγαινε το βράδυ. Δεν είχε ξαναγίνει κάτι τέτοιο. Βγήκε κι έδιωξε το σκοτάδι και πλημμύρισε μ΄ ένα χρυσαφένιο φως, μαγευτικό φως τ΄ όνειρό του.
"Ήρθες;" είπε το ηλιοτρόπιο.
"Ήρθα" είπε ο ήλιος
"Μόνο για μένα;"
"Μόνο για σένα" αποκρίθηκε ο ήλιος "Έλα".
Ένιωσε ανάλαφρο το ηλιοτρόπιο, τόσο ανάλαφρο σαν να μη το έδενε η ρίζα του στο χώμα. Λες κι έγιναν φτερά τα φύλλα του, αφέθηκε ν΄ ανεβαίνει.. Κι ανέβαινε, όλο ανέβαινε.. Ήταν τόσο μαγευτικός ο ουρανός, τόσο φωτεινός, δεν γίνεται πιο φωτεινός.. Κι έφτασε κοντά στον ήλιο. Κι από κει ψηλά είδε όλες τις θάλασσες, κι όλα τα λιβάδια, είδε λίμνες, είδε λειμώνες είδε δάση, είδε ροδώνες και χώρες μαγικές και κόρφους μυστικούς και νησιά που ταξιδεύανε στο κύμα και πράσινα ποτάμια που στραφτάριζαν κι ολόλευκα πουλιά πάνω απ΄ τα βουνά τ΄ ασημένια.
"Έλα κοντά μου" είπε ο ήλιος. Το ηλιοτρόπιο πήγε κοντά.
"Πιο κοντά" είπε ο ήλιος. Το ηλιοτρόπιο πήγε πιο κοντά.
"Κοίτα με" είπε ο ήλιος "Κοίτα με ηλιοτρόπιο" Το ηλιοτρόπιο τον κοίταξε.
"Εσένα μόνο" είπε ο ήλιος, και το άγγιξε με την ανάσα του.
Κι ένιωσε την ανάσα εκείνη να το καίει σαν πυρετός, σαν φλόγα να το αγκαλιάζει, σαν αστραπή θαμπωτική να το πονά κι ήταν όλα ένα χρυσάφι μέσα του, ολόγυρά του. Φλόγα θαμπωτική ο ουρανός απ΄ άκρη σε άκρη. Κι ένιωσε τα φυλλοκάρδια του ν΄ ανοίγουν, να γλιστράνε, να σκορπάν τα σπόρια του, να πέφτουν δάκρυ και βροχή στις θάλασσες του κόσμου κι όπως αγγίζαν τον αφρό, όπως άγγιζαν το κύμα σπίθες ξένες να πηδούν, μυριάδες ηλιοτρόπια να βλασταίνουν στη στιγμή, κύματα κι άλλα κύματα από ηλιοτρόπια χρυσά, ήλιοι λουλουδένιοι που στραφτάριζαν ολούθε ονειρικά, θάλασσες απέραντες χωρίς αρχή και τέλος.
Είχε συννεφιά τ΄ άλλο πρωί. Δεν βγήκε τη μέρα εκείνη ο ήλιος. Κατασκότεινος ο ουρανός, λες κι ήταν βουρκωμένος . Το ηλιοτρόπιο έγερνε στο μίσχο του ξερό, καψαλισμένο, δίχως δροσιά, χωρίς πνοή, ανάμεσα στα δροσά ηλιοτρόπια του κάμπου.
"Τά ΄θελε και τά ΄παθε" είπε ένα ηλιοτρόπιο
"Πήγαινε γυρεύοντας" είπε ένα άλλο. Έτσι είπαν.
Έτσι είπαν και το λυπήθηκαν. Το λυπήθηκαν επειδή κανένα τους δε μάντεψε, πόσο μεγάλη ήταν η αγάπη του, κανένας δεν έμαθε ποτέ το τελευταίο όνειρό του. ]]
Αυτό το ξεχωριστό ηλιοτρόπιο, που είχε ξεφύγει από τον συρφετό των άλλων ηλιοτροπίων, θεωρούνταν αλλοπαρμένο από τ’ άλλα, τα ομογενοποιημένα στο μίξερ της ποιμενικής αλλοτρίωσης. Από τα γεννοφάσκια τους τα είχαν δασκαλέψει πως πρέπει να στρέφουν το πρόσωπό τους προς τη μεριά του ήλιου. Κι αυτό έκαναν. Χωρίς να αναρωτιούνται το «γιατί;» Ήταν η καθημερινή τους συνήθεια. Είχε ενσωματωθεί στο DNA τους και το είχαν κάνει τρόπο ζωής. Κι αυτή τη συνήθεια, που δεν εξέτασαν αν ήταν φυσιολογική ή τους είχε επιβληθεί, την είχαν εγκολπωθεί.
Με τον ίδιο τρόπο οι κυβερνώντες μεθοδικά μας εισάγουν το πλαστικό χρήμα. Μας μπολιάζουν με την αναγκαιότητα και τα οφέλη της χρήσης της τραπεζικής κάρτας. Για την ευκολία δήθεν των συναλλαγών και την πάταξη της φοροδιαφυγής. Παραλείπουν, όμως, να παραδεχθούν ότι η φοροδιαφυγή είναι δικό τους προϊόν. Πως ουσιαστικά θέλουν να στραγγαλίσουν τους ελεύθερους επαγγελματίες και να οδηγήσουν τους λίγους που έχουν εναπομείνει, στην φτώχεια και την εξαθλίωση. Στα 100 ευρώ που εμείς πληρώνουμε στον ελεύθερο επαγγελματία, μόνον τα 36 είναι δικά του. Τη μερίδα του λέοντος, τα 64 ευρώ με χίλια δυο τερτίπια τα ληστεύει το κράτος. Και εδώ είναι το οξύμωρο. Αυτά δεν ρίχνονται στην αγορά για την ανάπτυξη, αλλά πηγαίνουν στους δανειστές- όπου με πλαστά στοιχεία οι κυβερνώντες μας αλυσόδεσαν για όλο τον 21ο αιώνα- και στις τσέπες των μεγάλων ληστών, που ονομάζεται πολιτικοοικονομικό κατεστημένο. Ο Μυτιληναίος και ο Κόκκαλης, ο Λάτσης και ο Βαρδινογιάννης, ποτέ δεν θα πληρώσουν στο ελληνικό κράτος. Αντίθετα θα το κλέβουν λαδώνοντας τους πρόθυμους λιγδιάρηδες πολιτικούς. Τους επίορκους υπουργούς, οι οποίοι όχι μόνον δεν προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στο λαό- αυτή είναι η έννοια του υπουργήματος- αλλά έναντι τριάκοντα αργυρίων διέπραξαν την προδοσία. Αυτοί και τα πρόθυμα στρατιωτάκια, που ονομάζονται βουλευτές πρόδωσαν το έθνος! Δεν έχουν ελεύθερη βούληση, ώστε να τιμούν τον τίτλο του βουλευτή. Είναι στρατιωτάκια υποχρεωμένα να υπακούουν χωρίς βούληση στις εντολές του ανώτατου άρχοντα- αρχηγού του κόμματος και κυβερνήτη, στα πλαίσια της κομματικής πειθαρχίας. Το κόμμα προσλαμβάνει στην ρηχή τους συνείδηση μεγαλύτερη διάσταση από την πατρίδα. Φυσικά αυτούς δεν τους αγγίζει το πλαστικό χρήμα. Γράφοντας στα παλιά τους υποδήματα το πόθεν έσχες, και ξεχνώντας να δηλώσουν κάποια εκατομμύρια, με τα παράθυρα των οφ σορ εταιρειών και των ΜΚΟ βολεύουν την φοροδιαφυγή τους. Επομένως, οι κάρτες είναι για το κοπάδι των αθώων αμνών- ψηφοφόρων.
Και οι λίγοι, που θα αρνηθούν για συνειδησιακούς λόγους να χρησιμοποιήσουν το πλαστικό χρήμα, θα είναι οι αλλοπαρμένοι για το πρόθυμο κοπάδι. Αργότερα- γιατί το επόμενο βήμα μετά την επιβολή της κάρτας θα είναι το τσιπάρισμα- κάποιοι, ακόμα λιγότεροι, θα αρνηθούν το «σημάδι του θηρίου». Αυτοί οι αλλοπαρμένοι- του παρόντος και του μέλλοντος- πιθανόν να οδηγηθούν στον οικονομικό και κοινωνικό τους αφανισμό. Μα δεν θα προδώσουν τις ιδέες τους, τη συνείδησή τους. Θα είναι οι ελεύθεροι, που προτίμησαν το «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή». Μα λίγο πριν τον φυσικό τους αφανισμό θα έχουν την μεγάλη ικανοποίηση ότι είδαν τον πνευματικό ήλιο! Ναι, αυτόν τον μη ορατό ήλιο από τους πολλούς, που θα βγει μόνο και μόνο για χάρη τους! Και τότε θα ζήσουν, έστω και για ελάχιστο χρόνο, το μεγάλο τους όνειρο. Πως ανάγκασαν τον παράξενο αυτόν ήλιο, να ανατείλει μόνον γι’ αυτούς. Ο Ήλιος της Δικαιοσύνης δεν εμφανίζεται σε όλους. Προβάλει μόνο για εκείνους που Τον πιστεύουν και Τον επιζητούν με θέρμη και τόλμη! Προβάλει μόνο για τους αλλοπαρμένους, τους ασυμβίβαστους. Εκείνους που επιμένουν στις στιγμές και όχι στις ημέρες. Γιατί οι στιγμές έχουν το νόημα. Οι ημέρες φέρνουν μέσα τους τη ρουτίνα.
Υπάρχει, πάλι, το μεγάλο κοπάδι αυτωνών που δεν έχουν “πνευματικά πιστεύω”, που έπαψαν να έχουν ηθικές αρχές. Το κοπάδι εκείνων που βιώνουν έναν χωρίς νόημα εφήμερο υλικό βίο. Όλη τους η ζωή είναι προσανατολισμένη στο να περνούν “καλά”. Στη λέξη “καλά” έχουν εστιάσει έναν βίο καλοπέρασης με γνώμονα το συμφέρον, την διασκέδαση, την επίδειξη και την χωρίς ηθικούς φραγμούς άνοδο. Αυτοί είναι σαν τα καρυδότσουφλα. Όπου τους πάει ο άνεμος, πάνε. Και στην πρώτη δυσκολία πελαγώνουν. Νιώθουν τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια τους.
Συνήθως είναι χωρίς “παιδεία”. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουν πάρει πτυχία. Μπορεί να έχουν άριστες πανεπιστημιακές σπουδές με μεταπτυχιακούς και διδακτορικούς τίτλους. Η όλη τους μόρφωση, όμως, είναι προσανατολισμένη στην επαγγελματική τους εξέλιξη. Κάποιοι ίσως ανήκουν και στα golden boys & golden girls. Αυτά τα άτομα δεν έχουν καλλιέργεια ήθους, λεπτότητα συμπεριφοράς, ανθρωπιά. Αντιμετωπίζουν τους διπλανούς τους όχι σαν συνάνθρωπους- ούτε λόγος σαν αδελφές υπάρξεις- αλλά σαν νούμερα κέρδους. Η ζωή τους είναι επικεντρωμένη στο «όσα φάμε κι όσα αρπάξουμε» ή «εμείς να είμαστε καλά και το τι γίνεται στον κόσμο, καρφάκι δεν μου καίγεται».
Το πλήθος έφυγε από το “εμείς” και κατέληξε στο “εγώ”. Αυτό είναι το μεγάλο κοπάδι. Και για να περνάει καλά, κατέληξε να οπαδοποιηθεί. Από την μεταπολίτευση και μετά βιώσαμε την κομματική, την συντεχνιακή και τη συνδικαλιστική οπαδοποίηση. Με αποτέλεσμα να φτάσουμε στην οικονομική κρίση. Η οικονομική κρίση μπορεί να είναι ένα παγκόσμιο φαινόμενο, αλλά στην πατρίδα μας πήρε διαστάσεις βιβλικού Αρμαγεδώνα. Καταλήξαμε εδώ, γιατί αντί να γίνουμε υγιή πολιτικά κύτταρα, μετατραπήκαμε σε κομματικούς οπαδούς. Αυτή η στρεβλή νοοτροπία, που καλλιεργήθηκε από ανήθικους πολιτικούς αρχηγούς, σαν γάγγραινα κατέφαγε τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας.
Το κοπάδι είναι άρρωστο. Αλλά το μεγαλύτερο κακό είναι πως δεν θέλει να σωθεί. Το χαμηλό πνευματικό μας επίπεδο, η χωρίς παιδεία κοινωνία μας, δεν αφήνουν περιθώρια αντίδρασης και ανάκαμψης.
Τα ηλιοτρόπια του χωραφιού που λέγεται Ελλάδα στρέφουν το βλέμμα τους κατά ‘κεί που βρίσκεται ο σύνθετος ήλιος της Γερμανοκρατούμενης Ε.Ε. και του Δ.Ν.Τ. Πιστεύουν πως μπορούμε να επιζήσουμε μόνο με τις νέες δόσεις δανείων. Δεν μπορούν να αντιληφθούν ότι αυτός ο ήλιος μας κατακαίει και δεν μας αναζωογονεί. Υπάρχουν, βέβαια, και τα αλλοπαρμένα ηλιοτρόπια, που αποστρέφουν το βλέμμα τους απ’ αυτόν τον ήλιο. Αλλά ποιος τους δίνει σημασία;
Λίγα ηλιοτρόπια- κάποιοι συνάνθρωπό μας, βέβαια- αφού πάλεψαν πολύ με τον εγωικό εαυτό τους, ξέφυγαν από το “εγώ”. Έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία των πολλών. Εργάζονται με ανιδιοτέλεια σαν υπάλληλοι, σαν γιατροί, σαν δάσκαλοι, σαν πραγματικοί συνάνθρωποι βοηθώντας όσους έχουν ανάγκη. Είναι οι καλοί Σαμαρείτες της εποχής μας. Είναι εκείνοι που όρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες, ορίζοντας σαν Θερμοπύλες την ανθρωπιά. Ίσως δεν έχουν τη δύναμη να σώσουν ολόκληρο τον κόσμο. Μα ακόμη και μια ψυχή να σωθεί, είναι όφελος.
Ας έρθουμε τώρα στο χωράφι με τα ηλιοτρόπια των πιστών μιας θρησκείας. Αυτά που στρέφουν το βλέμμα τους προς τον ήλιο της θρησκείας τους. Και μπορεί να ήταν ένας ο ήλιος για τα ηλιοτρόπια της ιστορίας, που αφηγήθηκε ο κ. Τριβιζάς, μα είναι πολλοί οι ήλιοι των θρησκειών. Γιατί κάθε θρησκεία έχει τον δικό της ήλιο. Και οι ήλιοι αυτοί αντιμάχονται ο ένας τον άλλον, αν και αναφέρονται στον ίδιο κεντρικό ήλιο, δηλ. στον ίδιο Θεό. Τώρα, ποιο άρρωστο μυαλό μπορεί να μας εξηγήσει, αφού ένας είναι ο Αλλάχ, πώς δίνει την εντολή να σφάξουν οι Ισλαμιστές οπαδοί του τους αλλόθρησκους Χριστιανούς, που είναι παιδιά του ίδιου Θεού; Ή γιατί οι Καθολικοί Χριστιανοί είναι λιγότερο πιστοί- βρίσκονται σε πλάνη- από του Ορθόδοξους; Μπορεί κάποιος, πραγματικά πιστός, να μας δικαιολογήσει τις Σταυροφορίες και ειδικότερα την 4η Σταυροφορία; Ποιος ήλιος φώτισε τα βήματα του Αλάριχου με τους πιστούς καλόγερους που δεν άφησαν τίποτα όρθιο απ’ όσα είχαν κάνει οι εθνικοί; Ποιος ήλιος φώτισε τη σκέψη του Θεοδόσιου για να δώσει τη διαταγή της σφαγής των 17 χιλιάδων εθνικών στον ιππόδρομο της Θεσσαλονίκης ή του Κύριλλου να δώσει την εντολή της κατακρεούργησης της Νεοπλατωνικής φιλοσόφου Υπατίας;
Κάποια ηλιοτρόπια δεν ακολουθούν τον ήλιο της θρησκείας της χώρας τους. Αρνούνται να είναι πρόβατα του ποιμνίου. Και απομακρύνονται από την ποίμνη, ακολουθώντας τον δικό τους μοναχικό δρόμο.
Μην έχουμε αυταπάτες. Κανένας δεν έγινε συνειδητά μέλος μιας θρησκείας ή εκκλησίας συνειδητά. Γίναμε Χριστιανοί Ορθόδοξοι γιατί μας έκαναν! Αυτό είναι το νόημα του νηπιοβαφτισμού! Ο εξαναγκασμός να μπεις στο ποίμνιο που έχει την εξουσία σε μία χώρα. Ποιο νήπιο γνωρίζει τις αρχές του θρησκεύματος, στο οποίο, χωρίς να ερωτηθεί, το εντάσσουν; Μόνο και μόνο η φοβερή δοκιμασία που βιώνουν τα περισσότερα μικρά στη βάφτισή τους, θα έπρεπε να οδηγήσει την εκκλησιαστική ηγεσία να αποτρέψει το νηπιοβαφτισμό. Να γίνει μια απλή ονοματοδοσία στο Δημαρχείο. Αλλά με δεκάδες λεκτικά εφευρήματα των κληρικών έχουμε πειστεί να ακολουθούμε την παράδοση της βάφτισης σε πολύ μικρή ηλικία. Η ένταξη σε ένα θρησκευτικό σύστημα γίνεται κατά παράδοση, όχι συνειδητά. Γιατί διαφορετικά θα γινόταν όταν ένα άτομο είχε ωριμάσει πνευματικά και συνειδησιακά.
Όταν γίνεται αυτή η ωρίμανση, κάποιοι- σαν το ηλιοτρόπιο της ιστορίας μας- δεν στρέφουν το βλέμμα τους στον ήλιο του θρησκεύματος, που επικρατεί στην χώρα. Ακολουθούν την ατραπό του εσωτερισμού. Μερικοί βρίσκουν έναν Δάσκαλο- κι όταν ο μαθητής είναι ώριμος ο Δάσκαλος εμφανίζεται- και κοντά του μαθητεύουν στις εσώτερες διδασκαλίες της θρησκείας τους ή παίρνουν τα μαθήματα της μιας κι αληθινής διδασκαλίας. Άλλοι μπαίνουν στα παραδοσιακά μυητικά τάγματα ακολουθώντας τον δρόμο του μυστικισμού.
Τα όσα μαθαίνουν δεν είναι γνωστά στους πολλούς. Κι αν κάποια φορά κάνουν νύξη για ορισμένα θέματα, ή πουν την ορθή διάσταση σε ένα ζήτημα- λ.χ. αν ζούμε μία και μοναδική φορά ή έχουμε ζήσει κι άλλες φορές στον πλανήτη μας- θεωρούνται αλλοπαρμένοι κι άλλες φορές αιρετικοί. Τους διαφεύγει το γεγονός ότι και ο Χριστός στην εποχή Του ήταν ένας αιρετικός για το ιερατείο, το οποίο αποφάσισε τον θάνατό Του για τις διδασκαλίες Του. Και ότι οι τότε αιρετικές διδασκαλίες είναι το δόγμα της σημερινής πίστης τους.
Αυτοί, οι ασυμβίβαστοι με τις επικρατούσες ιδέες άνθρωποι, είχαν το θάρρος να ψάξουν. Να μην πάρουν έτοιμη- αλεσμένη, μάλιστα, καταπώς συμφέρει το ιερατείο- πνευματική τροφή. Έκαναν πράξη την προτροπή του Ιησού: «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν· ζητεῖτε, καὶ εὑρήσετε· κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. πᾶς γὰρ ὁ αἰτῶν λαμβάνει καὶ ὁ ζητῶν εὑρίσκει καὶ τῷ κρούοντι ἀνοιγήσεται.» (Ματθαίος, ζ΄, 7-8) Σε αρκετές περιπτώσεις, ο ήλιος, που βγήκε μόνο για εκείνους, τους φώτισε και είδαν πράγματα, που δεν είναι φανερά σε όλους. Και αυτά τα έκρυψαν στην καρδιά τους- υπό το νόμο της σιωπής- γιατί ο Πνευματικός Ήλιος έχει πει και το «μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσὶ μηδὲ βάλητε τοὺς μαργαρίτας ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν χοίρων» (Ματθαίος, ζ΄, 6)
Αυτοί, οι ιδιαίτεροι άνθρωποι, θεωρούνται από τους πολλούς αλλοπαρμένοι, παράξενοι, πλανημένοι, ενίοτε και τρελοί. Είναι πολλές φορές δαχτυλοδεικτούμενοι και σε αρκετές περιπτώσεις τους απομονώνουν. Έτσι, ζουν στην απομόνωση μονάχοι και σιωπηλοί. Σαν το ηλιοτρόπιο της ιστορίας μας, που έστρεφε το βλέμμα αντίθετα από τα υπόλοιπα. Κι όμως, έχουν ζήσει το όνειρό τους: να καταλάβουν τι είναι ζωή.
Ο Χαλίλ Γκιμπράν έγραψε στο βιβλί του “Ο Τρελός”:
[[ Με ρώτησες πώς έγινα τρελός.
Να πώς:
Μιαν αυγή, καιρό πολύ πριν γεννηθούνε άμετροι θεοί, ξύπνησα από ένα λήθαργο κι είδα πως μου είχαν κλέψει όλες τις μάσκες μου -τις εφτά μάσκες που είχα δημιουργήσει κι είχα φορέσει σ' εφτά ζωές.
΄Ετρεξα τότε ακάλυπτος στους κοσμοπλημμυρισμένους δρόμους φωνάζοντας: "Κλέφτες, κλέφτες, καταραμένοι κλέφτες!"
Πολλοί άντρες και γυναίκες με περιγέλασαν, κι άλλοι έτρεξαν φοβισμένοι στα σπίτια τους.
Σαν έφτασα στην αγορά, ένας νέος πάνω από μια στέγη φώναξε:
"Είναι τρελός!". Σήκωσα το κεφάλι για να τον δω. Τότε, για πρώτη φορά, ο ήλιος φίλησε το γυμνό πρόσωπό μου και η ψυχή μου γέμισε αγάπη για τον ήλιο, κι απ΄τη στιγμή εκείνη δεν ήθελα πια τις μάσκες μου. Και εκστασιασμένος φώναξα: " Ευλογημένοι, ευλογημένοι εκείνοι που έκλεψαν τις μάσκες μου!"
΄Ετσι έγινα τρελός.
Και μέσα στην τρέλα μου βρήκα και τα δυο: λευτεριά και σιγουριά. Τη λευτεριά της μοναξιάς και τη σιγουριά πως δεν με καταλαβαίνουν. Γιατί αυτοί που μας καταλαβαίνουν κάτι υποδουλώνουν μέσα μας..
Αλλά, ας μην είμαι και τόσο περήφανος για τη σιγουριά μου. Κι ένας κλέφτης ακόμα, όταν είναι φυλακισμένος, είναι προφυλαγμένος από έναν άλλον κλέφτη.]]
Όταν βγάλεις τις μάσκες, με τις οποίες κρύβεις τον εσώτερό σου εαυτό, έστω κι αν οι άλλοι σε θεωρούν αλλοπαρμένο, μπορεί ο ήλιος να φωτίσει πραγματικά το πρόσωπό σου. Η ψυχή σου να γεμίσει αγάπη για τον αληθινό ήλιο. Και τότε θα καταλάβεις το νόημα της ζωής…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου