Όταν ο Ιησούς πήρε το φραγγέλιο…

[[ δαμ- ων ]]

Αχ, αυτό το χρήμα. Πόσες συνειδήσεις εκμαυλίζει! Μέχρι και σε προδοσία μπορεί να οδηγήσει! Για τριάκοντα αργύρια ο Ιούδας πρόδωσε τον Διδάσκαλό του. Για λίγο χρυσάφι ο Εφιάλτης φανέρωσε το κρυφό μονοπάτι στους Πέρσες και τους οδήγησε να κυκλώσουν τον Λεωνίδα και τους πολεμιστές του στις Θερμοπύλες. Για κάποια εκατομμύρια ευρώ ο πολιτικός κόσμος, ως σύγχρονοι Εφιάλτες, πρόδωσαν την πατρίδα μας και παρέδωσαν το λαό μας στα σαγόνια των καρχαριών του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. των τραπεζιτών. Για το χρήμα μαγαρίζουν ακόμη και ιερούς τόπους!

Η φιλαργυρία εξαθλιώνει τον άνθρωπο και τον κάνει χωρίς αισθήματα, όμοιο με θηρίο. Όμως, το θηρίο σκοτώνει μόνο για την τροφή της ημέρας ή των ολίγων επόμενων ημερών. Ποτέ δεν θησαυρίζει. Ο άπληστος άνθρωπος σκοτώνει και θησαυρίζει ακόμη κι όταν δεν θα χρησιμοποιήσει ποτέ του τα αποκτήματά του. Γι’ αυτό Πλάτωνας είπε: «Η φιλαργυρία είναι επονείδιστο πράγμα»

Και οι τέσσερις ευαγγελιστές αναφέρουν την οργή του Ιησού όταν αντίκρισε να έχουν μετατρέψει τον ναό- τον οίκο του Πατρός Του- σε οίκο εμπορίου. Οι τρεις απ’ αυτούς- οι Ματθαίος, Μάρκος και Λουκάς- αναφέρουν χρονικά το συμβάν μετά την θριαμβευτική είσοδο στο Ιεροσόλυμα. Επομένως συνέβη λίγο πριν την σύλληψή Του και τον σταυρικό Του θάνατο. Ο τέταρτος- ο Ιωάννης- αναφέρει πως ήταν η περίοδος του πάσχα. Βλέποντας να έχει μετατραπεί ο ναός σε εμπορικό κατάστημα, θύμωσε ο Χριστός και με ένα μαστίγιο- φραγγέλιο το αναφέρουν οι ευαγγελιστές- εξεδίωξε όλους αυτούς που μίαναν τον ιερό χώρο.

Η συνέχεια >>> Vagia Blog…

Η πλέον εκτενής είναι η διήγηση του ευαγ. Ιωάννη, την οποία παραθέτουμε:

« καὶ ἐγγὺς ἦν τὸ πάσχα τῶν Ἰουδαίων, καὶ ἀνέβη εἰς Ἱεροσόλυμα ὁ Ἰησοῦς. καὶ εὗρεν ἐν τῷ ἱερῷ τοὺς πωλοῦντας βόας καὶ πρόβατα καὶ περιστεράς, καὶ τοὺς κερματιστὰς καθημένους. καὶ ποιήσας φραγέλλιον ἐκ σχοινίων πάντας ἐξέβαλεν ἐκ τοῦ ἱεροῦ, τά τε πρόβατα καὶ τοὺς βόας, καὶ τῶν κολλυβιστῶν ἐξέχεε τὸ κέρμα καὶ τὰς τραπέζας ἀνέστρεψε, καὶ τοῖς τὰς περιστερὰς πωλοῦσιν εἶπεν· ἄρατε ταῦτα ἐντεῦθεν· μὴ ποιεῖτε τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου οἶκον ἐμπορίου. ἐμνήσθησαν δὲ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι γεγραμμένον ἐστίν, ὁ ζῆλος τοῦ οἴκου σου καταφάγεταί με. ἀπεκρίθησαν οὖν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ εἶπον αὐτῷ· τί σημεῖον δεικνύεις ἡμῖν ὅτι ταῦτα ποιεῖς; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· λύσατε τὸν ναὸν τοῦτον, καὶ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερῶ αὐτόν. εἶπον οὖν οἱ Ἰουδαῖοι· τεσσαράκοντα καὶ ἓξ ἔτεσιν ᾠκοδομήθη ὁ ναὸς οὗτος, καὶ σὺ ἐν τρισὶν ἡμέραις ἐγερεῖς αὐτόν; ἐκεῖνος δὲ ἔλεγε περὶ τοῦ ναοῦ τοῦ σώματος αὐτοῦ.

ὅτε οὖν ἠγέρθη ἐκ νεκρῶν, ἐμνήσθησαν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ὅτι τοῦτο ἔλεγε, καὶ ἐπίστευσαν τῇ γραφῇ καὶ τῷ λόγῳ ᾧ εἶπεν ὁ Ἰησοῦς. Ὡς δὲ ἦν ἐν τοῖς Ἱεροσολύμοις ἐν τῷ πάσχα ἐν τῇ ἑορτῇ, πολλοὶ ἐπίστευσαν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ, θεωροῦντες αὐτοῦ τὰ σημεῖα ἃ ἐποίει.» (Ιωάννης, β΄, 13-23)

Δίνουμε στη συνέχεια την μετάφραση του παραπάνω κειμένου:

[ Επλησίαζε δε το Πασχα των Ιουδαίων και ανέβηκε ο Ιησούς εις τα Ιεροσόλυμα. Και ευρήκε στο ιερόν, δηλαδή μέσα εις τας αυλάς του ναού, αυτούς που επωλούσαν βώδια και πρόβατα και περιστέρια, όπως επίσης και τους αργυραμοιβούς, που εκάθηντο κοντά εις τα τραπέζια των, δια να ανταλλάσουν τα ξένα νομίσματα των προσκυνητών με εβραϊκά. Και αφού έκαμε φραγγέλλιον από σχοινιά, έβγαλε έξω από την αυλήν όλους και τα πρόβατα και τα βόδια, των δε αργυραμοιβών εσκόρπισε κάτω τα νομίσματα και αναποδογύρισε τα τραπέζια των. Εις εκείνους δε που επωλούσαν τα περιστέρια είπε· “πάρετέ τα από εδώ και μη κάμνετε τον οίκον του Πατρός μου, οίκον εμπορίου”. Εθυμήθηκαν δε τότε οι μαθηταί του αυτό, που είχε γραφή στους ψαλμούς· “ο ζήλος, πάτερ μου, δια την δόξαν του οίκου σου, ως άλλη φωτιά θα με καταφάγη”. Του ωμίλησαν τότε οι Ιουδαίοι και του είπαν· “ποίον σημείον συ μας δείχνεις και ποίαν απόδειξιν μας παρουσιάζεις, ότι έχεις την εξουσίαν να κάμνης αυτά;” Απήντησεν ο Ιησούς και τους είπε· “κρημνίσατε τον ναόν τούτον και εγώ εις τρεις ημέρας θα τον ανοικοδομήσω”. (Και ενοούσε· Θανατώσατε σστον ναόν του σώματός μου, και εγώ μετά τρεις ημέρας θα αναστηθώ από τον τάφον). Είπαν λοιπόν, οι Ιουδαίοι· “σαράντα εξ χρόνια εχρειάσθησαν, δια να κτισθή ο ναός αυτός και συ λέγεις, ότι θα τον ανοικοδομήσης έντος τριών ημερών;” Εκείνος όμως έλεγε δια τον ναόν του σώματός του. Οταν δε ανεστήθη εκ νεκρών, εθυμήθηκαν οι μαθηταί του ότι τούτο ακριβώς, το θαυμαστόν γεγονός ενοούσε τότε και επίστευσαν εις την Αγίαν Γραφήν, που είχε προφητεύσει την ανάστασιν, και στον λόγον, τον οποίον είχε πει κατά την περίστασιν εκείνην ο Ιησούς. Οταν δε ευρίσκετο εις τα Ιεροσόλυμα κατά την εορτήν του πάσχα, πολλοί επίστευσαν εις αυτόν ως Μεσσίαν διότι έβλεπαν τα θαύματα που έκανε και τα οποία απεδείκνυαν την θείαν αποστολήν του.]

Οι άλλοι τρεις ευαγγελιστές είναι πολύ σύντομοι στην περιγραφή του επεισοδίου: « Καὶ εἰσῆλθεν ὁ Ἰησοῦς εἰς τὸ ἱερὸν τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐξέβαλε πάντας τοὺς πωλοῦντας καὶ ἀγοράζοντας ἐν τῷ ἱερῷ, καὶ τὰς τραπέζας τῶν κολλυβιστῶν κατέστρεψε καὶ τὰς καθέδρας τῶν πωλούντων τὰς περιστεράς, καὶ λέγει αὐτοῖς· γέγραπται, ὁ οἶκός μου οἶκος προσευχῆς κληθήσεται· ὑμεῖς δὲ αὐτὸν ἐποιήσατε σπήλαιον λῃστῶν.» (Ματθαίος, κα΄, 12-13)

Δεν έγινε οίκος εμπορίου, ή σπήλαιον ληστών, μόνον ο ναός του Σολομώντα. Κι ούτε ήταν φαινόμενο της εποχής του Κυρίου η εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος και της πίστης του λαού για να θησαυρίζουν το ιερατείο και οι “ημέτεροι” του ιερατείου. Το εμπόριο και το παρεμπόριο γύρω από τα ιερά κέντρα παρατηρείται σε όλες τις εποχές και είναι συνέχεια της πρακτικής των ιερέων και των Φαρισαίων των Ιουδαίων. Ο Χριστιανισμός, σαν συνέχεια του Ιουδαϊσμού, κληρονόμησε αυτή την τακτική και την εφαρμόζει πολυποίκιλα.

Οι ιερείς είναι υπάλληλοι του Δημοσίου, γιατί μισθοδοτούνται απ’ αυτό. Εκτός από το καθήκον να τελούν τη θεία λειτουργία, έχουν το καθήκον να τελούν και τα μυστήρια καθώς και τις εξόδιες ακολουθίες. Για τα μυστήρια της βάπτισης και του γάμου αμείβονται εξτρά από τους κουμπάρους, ενώ στις εξόδιες ακολουθίες από τους συγγενείς του θανόντα. Πολλοί μάλιστα έχουν καθιερώσει ειδική “ταρίφα” και απαιτούν την προκαταβολική πληρωμή τους. Πέραν αυτού, ξεχνούν το λειτούργημά τους, που ξεκινά από την έκφραση αγάπης και κατανόησης- γιατί «ο Θεός Αγάπη εστί» και ο Υιός Του δίδαξε την αγάπη και την ανοχή- και συμπεριφέρονται σαν σατράπες, θεωρώντας ότι ο ναός δεν είναι τόπος διακονήματος, αλλά προσωπική τους ιδιοκτησία. Κάποιες μητροπόλεις αρνούνται να τελέσουν μαζί γάμο και βάπτιση- την λεγόμενη γαμοβάφτιση- βάζοντας σε διπλά έξοδα τα ζευγάρια. Δεν θα είχαμε αντίρρηση το ζευγάρι, ή οι κουμπάροι, να πληρώσουν ό,τι έχουν ευχαρίστηση στη χαρά της τέλεσης του μυστηρίου. Διαφωνούμε με την κοστολόγηση της τελετής και το μενού της παροχής υπηρεσίας από την εκκλησία. Όσον αφορά για τα κυκλώματα και τα παρακυκλώματα με τις υπόγειες διαδρομές εκκλησίας- γραφείων τελετών για την τελευταία πράξη που σφραγίζει την παρουσία του ανθρώπου στη γη, δεν θα επεκταθούμε γιατί μας καταβάλει η θλίψη στη σκέψη και μόνον του κόστους και της εκμετάλλευσης του πόνου.

Στους τόπους με ιδιαίτερο θρησκευτικό ενδιαφέρον- στα μεγάλα θρησκευτικά κέντρα- έχουμε αναβίωση της εικόνας που βρήκε ο Ιησούς στο ναό, όπως αναφέρει το ευαγγέλιο. Στημένα μαγαζιά- οίκοι εμπορίου- και μέσα και έξω από την εκκλησία. Μια επίσκεψη στην Παναγία της Τήνου είναι αρκετή για να περιγράψει όσα έχουμε κατά νου. Και στην Ελλάδα υπάρχουν δεκάδες παρόμοιοι ιεροί τόποι με την Παναγία της Τήνου και εκατοντάδες μικρότερης δυναμικότητας. Με πολλές εισπράξεις και τάματα, με πάμπολλες δωρεές. Έτσι μιλάμε για μια τεράστια εκκλησιαστική περιουσία και για ακόμη μεγαλύτερη μοναστική περιουσία. Κι αν αυτά συμβαίνουν στην φτωχή, όπως αυτοαποκαλείται Ορθόδοξη εκκλησία, φανταστείτε τι συμβαίνουν στην Καθολική εκκλησία με τη δική της τράπεζα και το δικό της κράτος! Ομολογούμε πως μείναμε έκπληκτοι από τον πλούτο στο Βατικανό και στους ναούς της Ιταλίας, που την επισκεφθήκαμε σαν τουρίστες.

Κι όμως η προτροπή του Ιησού είναι: Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διαρύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ, ὅπου οὔτε σὴς οὔτε βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται οὐ διορύσσουσιν οὐδὲ κλέπτουσιν· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ ἔσται καὶ ἡ καρδία ὑμῶν. Ματθαίος, στ΄, 19-21). Αυτά που λένε στους πιστούς στα κηρύγματα οι ιερείς και οι αρχιερείς δεν τα τηρούν! Είναι για το ποίμνιο… Αυτοί πρέπει να θησαυρίζουν. Φυσικά δεν θέλουμε να γίνουν ερημίτες. Αλλά να μην μιμούνται τους Φαρισαίους και να υπάρχει εκκλησιαστική περιουσία ανυπολόγιστης αξίας. Να υπάρχους επίσκοποι με πανάκριβα αντικείμενα- ας θυμηθούμε την καταγραφή των προσωπικών αντικειμένων του μακαριστού Χριστόδουλου- γυαλιστερές Μερσεντές, και αποταμιεύσεις που σοκάρουν. Ο Χριστός είπε: «πωλήσατε τὰ ὑπάρχοντα ὑμῶν καὶ δότε ἐλεημοσύνην. ποιήσατε ἑαυτοῖς βαλάντια μὴ παλαιούμενα, θησαυρὸν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς ὅπου κλέπτης οὐκ ἐγγίζει οὐδὲ σὴς διαφθείρει· ὅπου γάρ ἐστιν ὁ θησαυρὸς ὑμῶν, ἐκεῖ καὶ ἡ καρδία ὑμῶν ἔσται.» (Λουκάς, ιβ΄, 33-34)

Ναι, δυστυχώς πολλοί ιερείς φόρεσαν το ράσο ως επαγγελματίες και γι’ αυτό σκανδαλίζουν χωρίς ντροπή έχοντας διαπράξει ανομίες και κακουργήματα που ντροπιάζουν το ράσο τους. Και το λυπηρό είναι ότι οι επίσκοποι δεν έχουν το θάρρος να τους παύσουν αλλά κουκουλώνουν αυτά τα ανομήματα. Αλλά υπάρχουν και επίσκοποι που έγιναν χωρίς να το αξίζουν, ωθούμενοι από φιλοδοξία ή από φιλαργυρία. Όλοι αυτοί χωρίς αιδώ ψέλνουν το τροπάριο: «Ὅτε οἱ ἔνδοξοι μαθηταί ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας, ἐσκοτίζετο· καί ἀνόμοις κριταῖς σέ τόν δίκαιον κριτήν παραδίδωσι. Βλέπε, χρημάτων ἐραστά, τόν διά ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον· φεῦγε ἀκόρεστον ψυχήν τήν διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περί πάντας ἀγαθός, Κύριε, δόξα σοι».

Αν κατέβαινε στη γη σήμερα ο Ιησούς θα επαναλάμβανε τα ίδια λόγια προς το ιερατείο: «Ουαί δε υμίν υποκριταί…» και με το φραγγέλιο θα έδιωχνε πολλούς ανάξιους ρασοφόρους που έκαναν την εκκλησία Του οίκο εμπορίου. Προφανώς και σεβόμαστε και τιμούμε όλους τους λειτουργούς του Κυρίου που τιμούν το ιερατικό τους ένδυμα!

Ο Απ. Παύλος ρωτάει: «οὐκ οἴδατε ὅτι ναὸς τοῦ Θεοῦ ἐστέ, καὶ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν;» (Παύλου Α´ επ. προς Κορινθίους, γ´ 16-17). Ναός Θεού είμαστε και μέσα μας οικεί το Πνεύμα Του! Κι όμως, αυτό τον ναό τον κάναμε οίκο εμπορίου. Άλλοτε τον ξεπουλάμε κι άλλοτε τον φορτώνουμε με περιττά φτιασίδια σαν να είμαστε γιουσουρούμ.

Πολλοί για να αναρριχηθούμε είτε επαγγελματικά, είτε κοινωνικά, ξεπουλάμε την αξιοπρέπειά μας. Αν και συγκινηθήκαμε στα μαθητικά μας χρόνια από το ποίημα του Κωστή Παλαμά, που λέει:

«Δε θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα

σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.

Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο.

μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν' ανεβαίνω.

Δε θέλω του γυαλού το λαμποφέγγισμα,

που δείχνεται άστρο με του ήλιου τη χάρι.

Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,

κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.»

τελικά πλανιόμαστε από τα ψηλά αξιώματα και τα επιδιώκουμε με κάθε τίμημα. Κάποιοι/ες πουλούν το κορμί τους κι άλλοι την ψυχή τους με συκοφαντίες και ύπουλα μαχαιρώματα κατά των συναδέλφων για να αναρριχηθούν. Άλλοι κάνουν τον χαφιέ. Κι όλα αυτά για κάποια αργύρια!

Ο Δημιουργός μας έπλασε «καλά λίαν». Ορισμένοι ματαιόδοξοι δεν αρέσκονται από την εμφάνισή τους και γεμίζουν το σώμα τους ζωγραφιές και τις λοιπές αηδίες των τατουάζ. Κάποιες κυρίες γεμίζουν τα χέρια τους και τον λαιμό με χρυσαφικά και παριστάνουν το κινητό χρυσοχοείο. Τον καιρό των επιδοτήσεων και του εύκολου κέρδους στέναζαν οι μπουτίκ και τα μεγάλα καταστήματα. Οι γυναίκες ορισμένων συμπατριωτών μας δεν καταδέχονταν να φορέσουν στο ίδιο ρούχο δυο φορές. Η εκκλησία ήταν γι’ αυτές τόπος επίδειξης, κι όχι τόπος προσευχής. Φορούσαν άλλο συνολάκι το βράδυ της Μ. Πέμπτης, άλλο στην αποκαθήλωση την Μ. Παρασκευή, άλλο το βράδυ στην περιφορά του Επιτάφιου και άλλο το Σάββατο στην Ανάσταση. Κι όλα ακριβά, από τις καλύτερες φίρμες. Το σώμα μας, λοιπόν, ο ναός του Θεού, οίκος εμπορίου.

Στον καιρό της Κατοχής κάποιοι έγιναν μαυραγορίτες και έκαναν μεγάλες περιουσίες εκμεταλλευόμενοι την πείνα των απλών ανθρώπων. Και σήμερα, που δοκιμαζόμαστε από αυτή την δεινή οικονομική κρίση, κάποιοι, με την ανοχή της πολιτείας, έστησαν μαυραγορίτικα μαγαζιά, που τα ονομάζουν ενεχυροδανειστήρια, και μαζεύουν από αυτούς που ξαφνικά βρέθηκαν στην ανεργία, χρυσαφικά και ό,τι πολύτιμο έχουν έναντι ψιχίων. Αλλά και οι υπαίτιοι της κρίσης, οι ιδιοκτήτες των τραπεζών, είναι μαυραγορίτες με κουστούμια κι ακριβά μανικετόκουμπα, βγάζοντας στο σφυρί τα σπίτια όσων σαν σύγχρονες Σειρήνες πλάνεψαν παρέχοντας εύκολα δάνεια για να τα φτιάξουν. Είχαν οι καημένοι οι δανειολήπτες λίγες οικονομίες και μια δουλίτσα, τους έπαιρναν τηλέφωνο από τις τράπεζες για να τους πουλήσουν εξυπηρέτηση δίνοντας δάνειο με ευνοϊκούς όρους, οπότε με τη σκέψη πως από την εργασία θα πληρώσουν τις δόσεις, έπεσαν στην παγίδα και πήραν το δάνειο για ένα διαμέρισμα ή σπίτι, αν είχαν οικόπεδο. Μετά την πολιτική προδοσία βρέθηκαν στην ανεργία και αφού δεν μπορούν να κάνουν την αποπληρωμή, χάνουν το διαμέρισμα ή το σπίτι, μαζί με το οικόπεδο. Από νοικοκύρηδες γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη άστεγοι! Να, λοιπόν, κι άλλοι οίκοι εμπορίου γύρω από την ύπαρξή μας!

Ο πλανήτης μας είναι κι αυτός ναός του Θεού, γιατί ο Θεός είναι «πανταχού παρών και τα πάντα πληρών». Ο Θεός εκδηλώνεται μέσα από τα τέσσερα βασίλεια, το ορυκτό βασίλειο, το φυτικό, το ζωικό και το ανθρώπινο. Ένας σοφός Σούφι έχει γράψει:

«Ο Αιώνιος στο ορυκτό βασίλειο κοιμάται…

Ο Αιώνιος στο φυτικό βασίλειο ονειρεύεται…

Ο Αιώνιος στο ζωικό βασίλειο αφυπνίζεται…

Ο Αιώνιος στο ανθρώπινο βασίλειο δρα…»

Αυτόν τον ναό η απληστία του ανθρώπου τον έχει μετατρέψει στον χειρότερο οίκο εμπορίου. Υπερεκμεταλλεύεται τους ορυκτούς πόρους. Δεν προσέχει το περιβάλλον και το μολύνει με κάθε τρόπο. Στο όνομα του κέρδους διαταράσσει την ισορροπία στο φυτικό βασίλειο και χρησιμοποιεί φυτοφάρμακα για να καταπολεμήσει κάποια φυτά, εκχερσώνει τα δάση του Αμαζονίου, και καλλιεργεί μεταλλαγμένα δήθεν για να καταπολεμήσει την πείνα, αλλά ουσιαστικά για τον παγκόσμιο έλεγχο της φυτικής παραγωγής από τις πολυεθνικές εταιρείες. Κάνει υπεραλίευση, υπερθήρευση, ενώ εκτρέφει με τον πλέον βάναυσο τρόπο ζώα και πτηνά και αντιστρατεύεται τους νόμους της φύσης για γρήγορα και μεγάλα κέρδη.

Ο Μαχάτμα Γκάντι πολύ σοφά είχε πει: «Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του.» Και ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του ανθρώπου είναι η απληστία. Η λέξη παράγεται από το στερητικό «α» και το «πληστός» που σημαίνει πλήρης - γεμάτος. Άπληστος, επομένως, είναι ο πλεονέκτης, ο ακόρεστος, ο ανεκπλήρωτος από την επιθυμία. Αυτός, λοιπόν, ο ανεκπλήρωτος θέλει να συμπληρώσει την κενότητά του με τη συσσώρευση αγαθών, που μεταφράζεται σε χρήμα. Αλλά ο «αγαπών αργύριον που πλυσθήσεται αργυρίου» (Εκκλησιατής, ε΄, 9), κι αυτό του γίνεται πάθος. Δεν υπολογίζει τους συνανθρώπους του και τους χρησιμοποιεί όχι σαν υποκείμενα, αλλά ως αντικείμενα για να κορέσει την πείνα και την δίψα για πλούτο. Γίνεται κακός και φτάνει μέχρι και τα μαζικά εγκλήματα με πολέμους. Ο αρχαίος ποιητής από την Μίλητο Φωκυλίδης είχε πει: «Η φιλοχρημοσύνη μήτηρ κακότητος απάσης»., ενώ ο Απ Παύλος: «Ρίζα γαρ πάντων των κακών εστιν η φιλαργυρία» (Παύλος, Α΄ επιστ. προς Τιμόθεον, στ΄, 10)

Όλοι οι πόλεμοι έχουν ως κίνητρο την απληστία μιας μικρής μερίδας ανθρώπων. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν τον πλούτο και μπορούν να κατευθύνουν τη μάζα των ανθρώπων. Κατασκευάζουν γεγονότα κατηγορώντας ηγέτες και λαούς, τους οποίους οδηγούν ως πρόβατα στη σφαγή. Οι δεκαπέντε μεγάλες οικογένειες, με πρωτεργάτες τους Ρότσιλντ και Ροκφέλερ, τα τελευταία χρόνια αιματοκύλησαν την πρώην Γιουκοσλαβία, το Αφγανιστάν, το Ιράκ, τη Λιβύη, τη Συρία με ψεύτικες κατηγορίες. Κατηγόρησαν τον Καντάφι, τον Χουσεϊν, τον Ασάντ πως κατείχαν χημικά, χωρίς ποτέ να το αποδείξουν. Η αιτία ήσαν τα πετρέλαια ή οι γραμμές για να περάσουν το πετρέλαιο.

Οι φανατικοί ισλαμιστές του ISIS είναι αμερικάνικο κατασκεύασμα. Μα έγιναν επικίνδυνοι. Και μέσα στη Μ. Εβδομάδα πληροφορηθήκαμε ότι αυτοί που χρηματοδότησαν την ίδρυσή τους και τον οπλισμό τους, τους έπληξαν με την «μητέρα των βομβών»! Τι υποκρισία, Θεέ μου. Φυσικά κανείς δεν θα λογοδοτήσει για τις παράπλευρες απώλειες, τους αθώους αμάχους που σκοτώθηκαν. Δεν είναι αμερικάνοι πολίτες. Αναλώσιμοι άξεστοι Ασιάτες είναι !

Αναλώσιμοι είναι και οι πολίτες β΄ και γ΄ κατηγορίας. Με την τεχνητή οικονομική κρίση μας αφαιρούν όλα τα εργασιακά δικαιώματα και μας κάνουν δουλοπάροικους του 21ου αιώνα. Θα εργαζόμαστε 15 ώρες το 24ωρο για να έχουμε τα στοιχειώδη που θα μας δίνουν με δελτίο. Θα μας μαρκάρουν με τσιπάρισμα και θα είμαστε ένας αριθμός- όχι μια προσωπικότητα με ανάγκες και ανθρώπινα δικαιώματα- χρήσιμος στην ελίτ του κόσμου, που θα μας έχει ομογενοποιήσει στην Παγκοσμιοποιημένη Δικτατορία, όπου δεν θα υπάρχουν έθνη αλλά εργατομονάδες.

Οι δύο προηγούμενοι παγκόσμιοι πόλεμοι προκλήθηκαν από το τραπεζικό σύστημα. Το ίδιο σύστημα σχεδιάζει τον γ΄ παγκόσμιο πόλεμο, προοίμιο του οποίου φαίνεται να είναι οι πρόσφατες κινήσεις του πλανητάρχη Τράμπ. Μετά το παγκόσμιο αιματοκύλισμα θα παραγραφούν τα χρέη των τραπεζών και οι πολυεθνικές κατασκευαστικές εταιρείες θα έχουν κέρδη από την ανοικοδόμηση των καταστραμμένων πόλεων και εργοστασίων. Αυτοί καταστρέφουν, αυτοί και χτίζουν. Το χρήμα να ρέει… Επιπλέουν θα έχουν αδειάσει και οι αποθήκες με τα πολεμοφόδια και θα πρέπει να ξαναγεμίσουν. Όσοι είναι τυχεροί και επιζήσουν του πολέμου, θα βρουν εύκολα εργασία!

Αυτός ο «όμορφος» κόσμος είναι το σχέδιο της Νέας Τάξης στο παγκόσμιο εμπορικό μαγαζί. Σε όλες τις εκφάνσεις του ο ναός του Θεού έχει γίνει οίκος εμπορίου και σπήλαιο ληστών. Η απληστία κυριαρχεί παντού και έχει διαταράξει την παγκόσμια τάξη. Όπως είπε ο Λα Ροσφουκό: «Η πλάνη των φιλάργυρων συνίσταται στο ότι θεωρούν το χρυσό και το άργυρο αγαθά, ενώ στην πραγματικότητα είναι μόνο τα μέσα για απόκτηση αγαθών.» Τα υλικά αγαθά του πλανήτη ανήκουν σε όλους. Δεν είναι κτήμα των ολίγων τρισεκατομμυριούχων. Κανείς δεν δικαιούται να έρθει από τα πέρατα του κόσμου να μας τα αφαιρέσει λόγω της απληστίας του. Όλοι έχουμε δικαίωμα να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, χωρίς φόβο και άγχος. Η ευτυχία, όπως μας λέει ο Φώτης Κόντογλου, δεν ξεκινάει από τις τράπεζες, αλλά από την ανθρώπινη καρδιά! Θεωρώντας την φιλαργυρία ως βαριά αρρώστια της ψυχής, έγραψε τα παρακάτω λόγια:

[[ Απ’ όλες τις αρρώστειες που παθαίνει η ψυχή του ανθρώπου, η πιο σιχαμερή, κατά την κρίση μου, είναι η φιλαργυρία, η τσιγγουνιά. Από μικρός την απεχθανόμουνα. Και τώρα, μ’ όλο που, με την ηλικία, άλλαξα γνώμη για πολλά πράγματα, για την τσιγ¬γουνιά δεν άλλαξα. Προτιμώ νάχω να κάνω και μ’ έναν φονιά ακό¬μα, παρά μ’ έναν τσιγγούνη. Γιατί, ο φονιάς μπορεί να σκότωσε σε αναβρασμό ψυχής, απάνω στον θυμό του, και να μετάνοιωσε ύστε¬ρα, ενώ ο τσιγγούνης είναι ψυχρός υπολογιστής, ως το κόκκαλο χα¬λασμένος. Στον φονιά μπορεί να βρεις και κάποια αισθήματα, στον τσιγγούνη δεν θα βρεις κανένα. Ο τσιγγούνης, είναι βέβαια πάντα εγωιστής, αγαπά μοναχά τον εαυτό του, αλλά, πολλές φορές, είναι ένα τέρας χειρότερο κι από τον εγωιστή, γιατί μπορεί να μην α¬γαπά μήτε τον εαυτό του, και να τον αφήσει να πεθάνει από την πείνα. Μ’ αυτό δείχνει ο άνθρωπος πώς μπορεί να καταντήσει σε μια κατάσταση που δεν καταντά κανένα από τα άλλα ζώα. Μοναχά αυτός, που ωνόμασε τον εαυτό του «βασιλέα των ζώων», φτάνει σε τέτοια σιχαμερή ανοησία, ώστε, από την τσιγγουνιά του, να κρύβει τα λεφτά μέσα στο στρώμα ή στο μαξιλάρι, και να πεθαίνει από την πείνα. Είδατε κανένα σκύλο τσιγγούνη; Ή κανέναν γάιδαρο, που νάχει μπόλικον σανό για να φάγει, κι ωστόσο να μην τον εγ¬γίζει, και να τον βρίσκουνε ψόφιον από την πείνα; Βλέπεις πώς ο τσιγγούνης καταντά τρελλός, και μάλιστα ο πιο ασυμπάθιστος, ο πιο αντιπαθητικός τρελλός.

Αλλά κι εκείνος που είναι συνηθισμένος φιλάργυρος και που δεν φτάνει στο πάθος που είπα, και κείνος έχει απάνω του κάποια κρυάδα. Τον πλησιάζεις δισταχτικά. Δεν μπορείς να του φερθείς ελεύθερα, γιατί κι εκείνος είναι διπλοκουμπωμένος, «σπαγγοραμένος», όπως τον λένε. Γιατί, η τσιγγουνιά τον κάνει υποκριτή και καχύποπτον.

Τα λεφτά είναι επικίνδυνα πράγματα, και πολύ φαρμακερά για την ψυχή. Πολλοί αρχίζουνε από οικονομία, και, σιγά – σιγά, γίνουνται φιλάργυροι, στο τέλος τους καβαλλικεύει ο Μαμωνάς. Με τη φιλαργυρία, στενεύει η καρδιά του ανθρώπου, όπως με την ανοιχτοχεριά πλαταίνει. Ο τσιγγούνης είναι τσιγγούνης και στα αισθήματα, δε μπορεί νάχει μέσα του τίποτα γενναίο. Πώς να κά¬νει θυσία για τον άλλον ένας τέτοιος άνθρωπος;

Η αγάπη των λεφτών φέρνει τις μεγαλύτερες συμφορές στην ανθρωπότητα. Ο Ιούδας ο φιλάργυρος παράδωσε τον Χριστό. Κι οι περισσότεροι καυγάδες ανάμεσα στους ανθώπους, οι γκρίνιες μέ¬σα στις οικογένειες, οι πόλεμοι που ρημάζουνε τον κόσμο και τον γεμίζουν αίματα, τα καταραμένα λεφτά έχουνε για αιτία. Τα συμφέροντα.

Η Εκκλησία, τη Μεγάλη Βδομάδα, ψέλνει πολλά τροπάρια που κατακρίνουνε τη φιλαργυρία. Τον Ιούδα τον λέγει «γέννημα εχιδνών, δόλιον, προδότην, παράνομον», και μας ξορκίζει να διώξουμε από πάνω μας τη φιλαργυρία.

Τούτη η κακή αρρώστεια είναι σήμερα πολύ ξαπλωμένη και πολύ βαρειά, πάθος παγκόσμιο που τρώγει τις καρδιές σαν σκούληκας, σ’ Ανατολή και Δύση. Ποτέ οι άνθρωποι δεν αγαπήσανε το χρήμα τόσο πολύ, όσο σήμερα. Γιατί, ο σημερινός άνθρωπος είναι υλιστής, δεν πιστεύει σε άλλη ζωή, επειδή δεν πιστεύει σε Θεό, και ρίχνεται με τα μούτρα ν’ απολάψει τούτη τη ζωή. Τούτη τη ζωή, που, ως να προφτάσεις να τη δεις, φεύγει και χάνεται, σαν ίσκιος. Αυτόν, λοιπόν, τον ίσκιο κυνηγά ο δύστυχος άνθρωπος, σή¬μερα, καί παιδεύεται και σκοτώνεται γι’ αυτόν τον ίσκιο, θαρρών¬τας πως με τα λεφτά κάνει κάτι.

Γνώρισα κάμποσους από κείνους, που έχουνε πολλά πλούτη κι είδα την αγωνία τους και τη δυστυχισμένη ευτυχία τους. Δεν μιλώ για όσους μποδίζουνται ν’ απολάψουνε τη ζωή γιατί έχουνε αρρώστειες ή άλλες συμφορές, αλλά μιλώ για κείνους που έχουνε υ¬γεία και κάθε μέσο για να ζήσουνε καλά. Όλα τα έχουνε, παρεκτός της ευτυχίας. Η ευτυχία, η αληθινή ευτυχία, βρίσκεται πο¬λύ μακρυά τους, κατά πρώτο γιατί η ζωή είναι ένα πράγμα άστα¬το, σαν τη βελόνα του Ναστραντίν – Χότζα, που στεκότανε απά¬νω σ’ ένα αυγό. Ευτυχία δίχως σιγουριά, δε μπορεί να γίνει. Ο πλούσιος είναι ολοένα ανήσυχος, φοβάται τι θα του έρθει αύριο, τι θα ξημερώσει. Ύστερα, τα πλούτη φέρνουνε ταραχή, μπερδέ¬ματα, φροντίδες, κι όποιος είναι πολυμέριμνος δεν μπορεί να είναι ευτυχισμένος, γιατί δεν βρίσκεται ποτέ μοναχός με τον εαυτό του. Κι όποιος δεν μένει ποτέ με τον εαυτό του, δεν γνωρίζει τι λογής είναι η ευτυχία. Η πηγή που αναβρύζει η ευτυχία, δεν εί¬ναι η Τράπεζα, μήτε ο μπεζαχτάς, αλλά η ανθρώπινη καρδιά.]]

Όταν ο Ιησούς πήρε το φραγγέλιο, πριν 2000 χρόνια, κατατρόπωσε τους εμπόρους και τους αργυραμοιβούς και επέβαλε την τάξη. Ο κόσμος σήμερα σε ολόκληρη την υδρόγειο στενάζει. Και επειδή ο Θεός «καίτοι γε οὐκ ἀμάρτυρον ἑαυτὸν ἀφῆκεν ἀγαθοποιῶν» (Πράξεις Αποστόλων, ιδ΄, 17), μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να φανεί κάποιος Υιός Του που θα πάρει και πάλι το φραγγέλιο να βάλει τάξη στο ναό Του;

-Φίλοι μου, ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.