Η απληστία των ελαχίστων είναι η αιτία της δυστυχίας των πολλών

[[ δαμ- ων ]]

1ο μέρος

Τον 19ο αιώνα ο Λέων Τολστόι σε ένα διήγημά του αναρωτιόταν: «πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος;» και σε αυτό αναφερόταν στην ανθρώπινη απληστία. Σήμερα, βλέποντας τη ζοφερή κατάσταση που επικρατεί στις περισσότερες χώρες του πλανήτη, ο καθένας μας αναρωτιέται «πόσα χρήματα, ή πόσα αγαθά χρειάζεται για να ζήσει ο άνθρωπος;». Έμμεσα την απάντηση την έχει δώσει Μαχάτμα Γκάντι λέγοντας: «Η γη παράγει αρκετά για να ικανοποιήσει τις ανάγκες κάθε ανθρώπου, όχι όμως την απληστία του»! Γιατί δεν αρκούμαστε σε όσα χρειαζόμαστε για να ζήσουμε με αξιοπρέπεια, αλλά γινόμαστε άπληστοι και θέλουμε όλο και περισσότερα για να ικανοποιήσουμε τις πιο ζωώδεις επιθυμίες μας. Επιθυμίες που δεν μας αναβαθμίζουν ως ανθρώπους, που δεν μας προάγουν πνευματικά, αλλά αντίθετα, μας υποβαθμίζουν σε αιμοδιψή θηρία. Έτσι ο άνθρωπος αντί ν’ αποκτήσει την ελευθερία που θα έπρεπε να του προσφέρει ο τεχνολογικός μας πολιτισμός, κατάντησε να γίνει σκλάβος της απληστίας λίγων οικογενειών που είναι οι επικυρίαρχοι του πλανήτη πίσω από την λεγόμενη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Είναι αυτή, η οποία μεθοδικά αφαιρεί όλα τα εργατικά δικαιώματα και τις συνταγματικές και εθνικές ελευθερίες, επιβάλλοντας την Παγκόσμια Δικτατορία, που διακαώς επιθυμεί.

Η συνέχεια >>> VagiaBlog…

Αφορμή για την εξέταση του θέματος της απληστίας μας δίνει το διήγημα του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα Λ. Τοστόι με τίτλο “Πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος”, που δίνουμε στη συνέχεια περιληπτικά:

[[ Η τύχη το έφερε και συνάντησε ο Παχόμ έναν άλλο αγρότη που ήρθε πάνω από τον Βόλγα καθώς επίσης κι έναν πλανόδιο έμπορο που ταξίδευε από μέρος σε μέρος. Από αυτούς, λοιπόν, ο Παχόμ έμαθε για τις απέραντες εκτάσεις γης που μπορούσε να τις αποκτήσει ο καθένας για «ένα κομμάτι ψωμί» όπως λέμε, από κάποιους που έμεναν πολύ μακριά, και ήταν νομάδες, είχαν ζώα και μετακινούνταν από μέρος σε μέρος. Αυτούς τους έλεγαν «Μπασκίρς.»

Μια και δυο λοιπόν ο Παχόμ ξεκίνησε, ταξίδεψε και έφτασε σε εκείνη την μακρινή γη. Το έδαφος ήταν παρθένο και απαλό σαν την παλάμη του ανθρώπου και μαύρη όπως ο σπόρος της παπαρούνας, και το χορτάρι έφτανε ψηλά ως το στήθος.

«Και ποια είναι η τιμή;» ρώτησε ο Παχόμ.

«Η τιμή μας είναι πάντοτε η ίδια: χίλια ρούβλια την ημέρα» του απάντησαν

Ο Παχόμ δεν καταλάβαινε.

«Την ημέρα; Τι είδους τιμή είναι αυτή; Πόση έκταση είναι αυτό;»

«Δεν ξέρουμε να το υπολογίσουμε» είπε ο αρχηγός τους.

«Το πουλάμε με την ημέρα. Όσο μπορείς να περπατήσεις σε μια μέρα, όσο σε πηγαίνουν τα πόδια σου και αντέχεις για μια μέρα να πηγαίνεις, είναι δικό σου, και η τιμή είναι πάντα χίλια ρούβλια.»

Ο Παχόμ έχασε τη μιλιά του από την έκπληξη.

«Ναι,» είπε, «αλλά σε μια μέρα μπορώ να προλάβω να περπατήσω και να καλύψω ένα τεράστιο μέρος από γη.»

Ο αρχηγός τους γέλασε.

«Θα είναι όλο δικό σου!» του είπε. «Αλλά υπάρχει ένας όρος. Θα πρέπει την ίδια μέρα να επιστρέψεις στο μέρος από το οποίο ξεκίνησες. Αν δεν επιστρέψεις στο μέρος από όπου ξεκίνησες, τα λεφτά σου είναι χαμένα».

Εκείνο το βράδυ ο Παχόμ δεν μπορούσε να κοιμηθεί. Όμως πριν χαράξει αποκοιμήθηκε και άρχισε να ονειρεύεται. Ονειρευόταν πως ήταν σε μια δικιά του σκηνή και πως άκουσε να γελούν απ’ έξω. Τόλμησε και βγήκε έξω και είδε τον αρχηγό των Μπασκίρς να κάθεται έξω από την σκηνή και να κρατά την κοιλιά του από τα γέλια και να κυλίεται γύρω-γύρω γελώντας. Καθώς πλησίασε πιο κοντά κατάλαβε πως δεν ήταν ο αρχηγός των Μπασκίρ αλλά εκείνος ο πλανόδιος έμπορος που είχε συναντήσει στην δική του γη, και σαν είδε ακόμη πιο καλά κατάλαβε πως ήταν ο αγρότης που είχε βρει, που είχε έρθει πάνω από τον Βόλγα. Αλλά τελικά δεν ήταν ούτε αυτός, ήταν ο διάβολος ο ίδιος με κέρατα και πόδια ζώου, με οπλές που τα κτυπούσε κάτω ελαφρά. Μπροστά από τον διάβολο ήταν ξαπλωμένος ένας ξυπόλυτος άνδρας που φορούσε μόνο παντελόνι και πουκάμισο.

Και καθώς ονειρευόταν ο Παχόμ, πήγε πιο κοντά να δει τι άνθρωπος ήταν αυτός, και διαπίστωσε πως ήταν νεκρός και πως ήταν… ο εαυτός του!

Τρομοκρατημένος ο Παχόμ πετάχτηκε επάνω. «Τι μπορεί να ονειρεύεται ο άνθρωπος!» σκέφτηκε.

Ο Παχόμ έφτασε στην πεδιάδα εκείνη που είχαν συμφωνήσει καθώς ο ουρανός άρχιζε να κοκκινίζει. Έβαλε τα χίλια ρούβλια στο γούνινο καπέλο του αρχηγού που το είχε βάλει στο χώμα, και ξεκίνησε. Το βήμα του δεν ήταν ούτε αργό, ούτε γρήγορο. Όσο όμως περπατούσε στην γη έκανε πιο μεγάλα βήματα γιατί η γη σε κάθε βήμα που έκανε φαίνονταν και πιο ωραία. Μάλιστα σε μια προσπάθεια να συμπεριλάβει μέσα ένα πολύ ωραίο λιβάδι, πήγε πολύ μακριά πριν να βάλει το σημάδι που είχε μαζί του, και να αρχίσει να γυρίζει πίσω. Έτσι κύλησε η μέρα και τώρα βιαζόταν και περπατούσε πραγματικά γρήγορα κάτω από τον καυτό ήλιο που όμως είχε αρχίσει να δύει.

Κατακουρασμένος αφού έκανε κύκλο τέτοια μεγάλη έκταση ο Παχόμ γύριζε πίσω στο λοφάκι από όπου είχε ξεκινήσει περπατώντας με δυσκολία, σέρνοντας τα πόδια του. Το στήθος του ανεβοκατέβαινε σαν των παλιών σιδεράδων το φυσερό, η καρδιά του χτυπούσε σαν σφυρί, τα πόδια του άρχιζαν σιγά-σιγά να τον εγκαταλείπουν. Σε λίγο έβλεπε ο Παχόμ τον λόφο και τους Μπασκίρς να του φωνάζουν.

Και ο Τολστόι κλείνει την ιστορία:

Ο Παχόμ κοίταξε τον ήλιο που είχε αγγίξει την γη. Η μια πλευρά του είχε ήδη χαθεί. Με όση δύναμη του απέμενε βιάστηκε τόσο πολύ που έγερνε το κορμί του μπρος τα εμπρός ίσα-ίσα που τα πόδια του ακολουθούσαν ώστε να μην πέσει. Με το που άγγιξε τον λοφίσκο ξαφνικά σκοτείνιασε. Κοίταξε ψηλά, ο ήλιος είχε ήδη δύσει! Φώναξε με αγωνία: «όλος μου ο κόπος πήγε χαμένος,» και ενώ σκεφτόταν να σταματήσει άκουσε τους Μπασκίρς να του φωνάζουν και θυμήθηκε πως αν και για αυτόν που ήταν χαμηλά ο ήλιος είχε δύσει, για αυτούς όμως που ήταν στην κορυφή ο ήλιος ακόμη φαινόταν. Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα, ανέβηκε πάνω στον λόφο. Εκεί ήταν ακόμη φως.

Και καθώς έφτασε στην κορυφή είδε τον σκούφο. Δίπλα από αυτόν καθόταν ο αρχηγός γελώντας και έχοντας τα χέρια στη μέση του. Πάλι ο Παχόμ θυμήθηκε το όνειρό του και έβγαλε μια κραυγή. Τα πόδια του τον εγκατέλειψαν, έπεσε μπροστά και άρπαξε το καπέλο (με τα ρούβλια) στα χέρια του…-πέθανε από την υπερβολική προσπάθεια.

Ο υπηρέτης του σήκωσε μια αξίνα και έσκαψε ένα λάκκο μακρύ αρκετά για να χωράει τον Παχόμ και τον έθαψε εκεί. Έξι πόδια, όσο από το κεφάλι στις πατούσες του, τόσο του έλειπε για να φτάσει στον στόχο του. ]]

Η απληστία του αγρότη Παχόμ, τον οδήγησε στον θάνατο. Η επιθυμία για πλούτο αντί να του φέρει καλύτερη τύχη, τον έκανε να πουλήσει τους κόπους της μέχρι τότε ζωής του και να τους αποθέσει σε ένα ταφόλακκο λίγο πριν τον στόχο του. Γιατί αν ήταν ολιγαρκής θα κέρδιζε τη γη, που θα τον έκανε πλούσιο. Μα για λίγα παραπάνω τετραγωνικά μέτρα γης αντίκρισε τον θάνατο αντί για την ευτυχία! «Οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ», έλεγαν οι σοφοί πρόγονοί μας.

Στον “Εκκλησιαστή” διαβάζουμε: «Ἀγαπῶν ἀργύριον οὐ πλησθήσεται ἀργυρίου· καὶ τίς ἠγάπησεν ἐν πλήθει αὐτῶν γένημα; καί γε τοῦτο ματαιότης. ἐν πλήθει ἀγαθωσύνης ἐπληθύνθησαν ἔσθοντες αὐτήν· καὶ τί ἀνδρεία τῷ παρ᾿ αὐτῆς ὅτι ἀλλ᾿ ἢ τοῦ ὁρᾶν ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ; γλυκὺς ὕπνος τοῦ δούλου εἰ ὀλίγον καὶ εἰ πολὺ φάγεται· καὶ τῷ ἐμπλησθέντι τοῦ πλουτῆσαι οὐκ ἔστιν ἀφίων αὐτὸν τοῦ ὑπνῶσαι.» (Εκκλησιαστής, ε΄, 9-11)

[Μετ.: Εκείνος που αγαπά με πάθος τα χρήματα, δεν θα χορτάσει ποτέ από χρήματα. Και ποίον κέρδος αποκόμισε κανείς από τα πολλά πλούτη και τους τόκους αυτών; Και αυτό το χρήμα είναι ματαιότης. Όπου υπάρχουν πολλά υλικά αγαθά, εκεί θα υπάρχουν και πολλοί, οι οποίοι θα τα κατατρώγουν. Και κατά τι θα ωφελείται ο κύριος των αγαθών αυτών; Θα βλέπει μόνον με τα μάτια του τους άλλους, να απολαμβάνουν τα ιδικά του αγαθά. Ο ύπνος του δούλου είναι γλυκύς και αναπαυτικός, εάν φάγει είτε ολίγον είτε πολύ. Εκείνος όμως ο οποίος έχει γεμίσει από πλήθος υλικών αγαθών, δεν δύναται εξ αιτίας των φροντίδων του πλούτου, να εύρη γλυκύν ύπνον.]

Η λέξη “απληστία” ετυμολογικά σχηματίζεται από: α- στερητ. + θ. πλη- του πίμπλημι "γεμίζω, πληρώ" (αόρ. έ-πλησα) και έχει τη σημασία της ακόρεστης επιθυμίας. Άπληστος, επομένως, είναι ο πλεονέκτης, ο ακόρεστος, ο ανεκπλήρωτος από την επιθυμία. Η απληστία είναι σχεδόν ταυτόσημη έννοια με την πλεονεξία (= πλέον+ έχω, μελ. έξω, η τάση ή η ροπή ή η προσπάθεια να αποκτήσει κάποιος περισσότερα από όσα δικαιούται, επομένως η αρπακτική διάθεση). Ο Ιησούς μας συμβούλεψε: «ὁρᾶτε καὶ φυλάσσεσθε ἀπὸ πάσης πλεονεξίας· ὅτι οὐκ ἐν τῷ περισσεύειν τινὶ ἡ ζωὴ αὐτοῦ ἐστιν ἐκ τῶν ὑπαρχόντων αὐτοῦ.» (Λουκάς, ιβ΄, 15)

Ο Μέγας Βασίλειος έχει πει για τον πλεονέκτη: «Τον πλεονέκτη τίποτα δεν μπορεί να τον σταματήσει. Είναι χειρότερος και από τη φωτιά. Θέλει συνεχώς τα πάντα για τον εαυτό του. Δε νοιάζεται να απολαύσει αυτά που μάζεψε, αλλά σπαταλάει τον εαυτό του με την επιθυμία να κατακτήσει όλο και περισσότερα. Κατόπιν ξαγρυπνάει και είναι όλο μέριμνες και φροντίδες. Όσο λοιπόν αυξάνει ο πλούτος, τόσο βαρύτερη γίνεται η μέριμνα για τη ζωή του.»

Ο Χριστός για την πλεονεξία είπε την παραβολή του άφρονα πλουσίου: « Εἶπε δὲ παραβολὴν πρὸς αὐτοὺς λέγων· ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ λέγων· τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; καὶ εἶπε· τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν. (Λουκάς, ιβ΄, 16- 21)

[ Μετ.: Είπε δε προς αυτούς και την εξής παραβολήν· «κάποιου πλουσίου ανθρώπου εσημείωσαν εξαιρετικήν ευφορίαν τα χωράφια του. Και αυτός έπεσε αμέσως εις αγωνιώδην συλλογήν και μέριμναν, λέγων· Τι να κάμω, διότι δεν έχω που να συγκεντρώσω και αποθηκεύσω τους καρπούς των χωραφιών μου; Και ύστερα από μεγάλην σκέψη είπε· τούτο θα κάμω· Θα γκρεμίσω τις αποθήκες μου και θα οικοδομήσω άλλες μεγαλύτερες, και θα συγκεντρώσω εκεί όλα τα γεννήματά μου και τα αγαθά μου. Και θα πω εις την ψυχήν μου· Ψυχή, έχεις πολλά αγαθά αποθηκευμένα για έτη πολλά· απόλαυσε τη ζωή, αναπαύου, φάγε, πίε, ευφραίνου.

Αφού δε ετοίμασε όλα και πριν προλάβει τίποτε από αυτά να απολαύσει, του είπεν ο Θεός· ανόητε από την κακία σου άνθρωπε και απερίσκεπτε, αυτήν την νύκτα, που πίστεψες ότι θα αρχίσει η απολαυστική ζωή σου, απαιτούν να πάρουν από σε χωρίς αναβολήν την ψυχήν σου· αυτά δε που έχεις ετοιμάσει, εις ποίον τώρα ανήκουν;

Έτσι παθαίνει και αυτό το τέλος έχει εκείνος, που εγωϊστικά θησαυρίζει δια τον ευατόν του και δεν προσπαθεί να αποκτήσει τον πλούτον των καλών έργων, εις τα οποία ευχαριστείται ο Θεός.»]

Η απληστία είναι ψυχική αρρώστια που νεκρώνει την καρδιά και την ψυχή του ανθρώπου και δυστυχώς έχει μολύνει ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας κατά ένα μικρό μέρος, ενώ τους ηγέτες και τους επικυρίαρχους τους έχει μολύνει παντελώς. Ο άπληστος κατέχεται από ακόρεστη επιθυμία. Η επιθυμία, όμως, αποτελεί οντολογικό γνώρισμα στον άνθρωπο, δηλαδή θεμελιώδη όρο και προϋπόθεση της ανθρώπινης φύσης. Πρώτος ο Πλάτωνας διέκρινε στην ανθρώπινη ψυχή τρία μέρη: το λογιστικό, το θυμοειδές και το επιθυμητικό. Θεωρούσε σαν αρετή του λογιστικού τη φρόνηση ή τη σοφία, σαν αρετή του θυμοειδούς την ανδρεία και σαν αρετή του επιθυμητικού τη σωφροσύνη. Τέταρτη, τέλος, αρετή, ανώτερη από τις τρεις προηγούμενες και με αντικείμενο την εναρμόνιση των τριών μερών της ψυχής, θεωρούσε τη δικαιοσύνη. Κάθε, επομένως, προσπάθεια αποφυγής ή παράκαμψης των αρετών της ψυχής, διαστρέφει και εγκλωβίζει τον άνθρωπο στις ανεξάντλητες ορέξεις των επιθυμιών του.

Όλοι οι άνθρωποι έχουν επιθυμίες και κανένας άνθρωπος χωρίς αυτές δεν μπορεί να ζήσει. Πολλοί από εμάς επιθυμούν να έχουν άφθονα αγαθά. Άλλοι επιθυμούν να έχουν άφθονα χρήματα. Άλλοι επιδιώκουν να καταλάβουν προσοδοφόρες θέσεις και υψηλά αξιώματα. Κάποιοι επιθυμούν να γίνουν ενάρετοι και να ζήσουν σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Και άλλοι επιθυμούν να σπάσουν κάθε ηθικό φραγμό και να ζήσουν ικανοποιώντας τις ορμές και τα πάθη τους. Αρκετοί πάλι επιθυμούν να γίνουν καλοί οικογενειάρχες και άλλοι απομακρύνονται από την οικογενειακή στέγη, σπάζουν κάθε οικογενειακό δεσμό και ζουν βίο ακατάστατο και άσωτο. Κάποιοι επιθυμούν να κάνουν καλή χρήση του χρόνου και άλλοι να σπαταλούν άσκοπα το χρόνο τους σε διάφορες εκδηλώσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που επιθυμούν να ζουν με τον ιδρώτα του προσώπου τους και άλλοι να ρουφούν το αίμα των άλλων ανθρώπων. Τις επιθυμίες των ανθρώπων μπορούμε να τις χωρίσουμε σε δύο μεγάλες κατηγορίες: Σε καλές επιθυμίες και σε κακές επιθυμίες. Όταν μία μας επιθυμία είναι σύμφωνη με τον αιώνιο ηθικό νόμο, τότε η επιθυμία αυτή είναι καλή. Όταν η επιθυμία μας αντιστρατεύεται στον αιώνιο ηθικό νόμο, τότε η επιθυμία αυτή είναι κακή επιθυμία.

Ο Ν. Βέκσιν είπε κάτι πολύ φιλοσοφημένο: «Μπορείς πολύ εύκολα ν' αποκτήσεις πέντε αρετές: την καλοσύνη, την μεγαλοψυχία, την γενναιοδωρία, την εντιμότητα, ακόμα και την σοφία, αν υπερνικάς μέσα σου μόνο ένα ελάττωμα: την απληστία.» Η απληστία είναι ένα πολύ βαρύ ελάττωμα, που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην υπερβολή, στην αδικία και στην χωρίς ηθικούς φραγμούς απόκτηση υλικών αγαθών. Ο άπληστος δεν μπορεί να ελέγξει τις επιθυμίες του, τις ορέξεις του, τις βουλιμίες του, δεν μπορεί ακόμη να ελέγξει τις προσδοκίες του, το μέγεθος των δυνατοτήτων του, τις φαντασιώσεις του, με αποτέλεσμα να υπερβαίνει πάντοτε τα όριά του και αυτή η υπέρβαση να τον οδηγεί σε καταστροφικά αποτελέσματα. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η απληστία είναι μια ξέφρενη κούρσα προς το πουθενά, είναι ένα φορτηγό με χαλασμένα φρένα σ’ έναν ατελείωτο κατήφορο. Είναι μια ακόρεστη επιθυμία για περισσότερα απ’ όσα χρειαζόμαστε, για περισσότερα από το πιο πολύ που έχουμε, για περισσότερο από το υπερβολικά πολύ που έχουμε, γιατί η απληστία δεν τελειώνει ποτέ, δεν ολοκληρώνεται ποτέ, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με τίποτε. Έτσι, ο άπληστος συνεχώς προσπαθεί να ξεπεράσει την επιθυμία του, δίνοντάς της περισσότερα, ενώ εκείνη του ζητάει ακόμη κι ακόμη πιο πολλά. Το αποτέλεσμα είναι μια συνεχής υπερβολή. Μια υπερβολή χωρίς όρια, χωρίς φραγμούς φυσικούς ή ηθικούς, που σιγά-σιγά εξαφανίζει και τα ελάχιστα συνειδησιακά απομεινάρια του ανθρώπου.

Προφανώς και δεν έχουν ίχνη συνείδησης οι Ρότσιλντ, οι οποίοι κατά τους οικονομολόγους έχουν συγκεντρώσει 500 τρισεκατομμύρια περιουσία. Η περιουσία τους είναι βουτηγμένη σε αίμα, γιατί για το κέρδος δημιουργούν πολέμους ή φροντίζουν να εξαφανίζουν όσους τους αντιστέκονται. Είναι άνευ ηθικής υπόστασης ο Σόρρος με τις εγκληματικές και κατευθυνόμενες μετακινήσεις των μεταναστών από τις χώρες της Αφρικής και της Ασίας στην Ευρώπη για την αλλοίωση του πληθυσμού και του πολιτισμού της. Κανένας νουνεχής άνθρωπος δεν μπορεί να εξηγήσει τι θα κάνουν οι 27 οικονομικά μεγάλες οικογένειες του πλανήτη τον πλούτο τους, όταν έχουν συγκεντρώσει τα ¾ του παγκόσμιου πλούτου, ενώ υπάρχουν άνθρωποι- και κυρίως μικρά παιδιά- που πεθαίνουν από την πείνα και της έλλειψη καθαρού νερού, όταν υπάρχουν άστεγοι, άνεργοι και δυστυχισμένοι, που δημιούργησε η οικονομική κρίση, την οποία προκάλεσαν επίτηδες οι οικονομικά ισχυροί για να καταστήσουν δουλοπάροικους δισεκατομμύρια συνανθρώπων τους, τους οποίους δεν αντιμετωπίζουν ως «πλησίον» τους, αλλά ως δούλους. Και δεν είναι τυχαίο που όλες αυτές οι οικογένειες των οικονομικά ισχυρών, που επιθυμούν την Νέα Τάξη πραγμάτων, είναι Εβραϊκής καταγωγής.

Η ίδια η θρησκεία τους, ο ίδιος ο Θεός τους, ο σκληρός Ιαχβέ, πλασμένος και δοσμένος στα ιερά τους βιβλία κατά την δική τους εικόνα, τους παροτρύνει να κατακυριεύσουν τη γη, να σφάξουν τους ανθρώπους, τα ζώα, να κάψουν, να καταστρέψουν. Διαβάζουμε στο ιερό τους βιβλίο, τη Π. Διαθήκη:

«Ἐὰν δὲ εἰσάγῃ σε Κύριος ὁ Θεός σου εἰς τὴν γῆν, εἰς ἣν εἰσπορεύῃ ἐκεῖ κληρονομῆσαι αὐτήν, καὶ ἐξάρῃ ἔθνη μεγάλα ἀπὸ προσώπου σου, τὸν Χετταῖον καὶ Γεργεσσαῖον καὶ Ἀμοῤῥαῖον καὶ Χαναναῖον καὶ Φερεζαῖον καὶ Εὐαῖον καὶ Ἰεβουσαῖον, ἑπτὰ ἔθνη πολλὰ καὶ ἰσχυρότερα ὑμῶν, καὶ παραδώσει αὐτοὺς Κύριος ὁ Θεός σου εἰς τὰς χεῖράς σου καὶ πατάξεις αὐτούς, ἀφανισμῷ ἀφανιεῖς αὐτούς, οὐ διαθήσῃ πρὸς αὐτοὺς διαθήκην, οὐδὲ μὴ ἐλεήσητε αὐτούς, οὐδὲ μὴ γαμβρεύσητε πρὸς αὐτούς· τὴν θυγατέρα σου οὐ δώσεις τῷ υἱῷ αὐτοῦ, καὶ τὴν θυγατέρα αὐτοῦ οὐ λήψῃ τῷ υἱῷ σου· ἀποστήσει γὰρ τὸν υἱόν σου ἀπ᾿ ἐμοῦ, καὶ λατρεύσει θεοῖς ἑτέροις, καὶ ὀργισθήσεται θυμῷ Κύριος εἰς ὑμᾶς καὶ ἐξολοθρεύσει σε τὸ τάχος. ἀλλ᾿ οὕτω ποιήσετε αὐτοῖς· τοὺς βωμοὺς αὐτῶν καθελεῖτε καὶ τὰς στήλας αὐτῶν συντρίψετε καὶ τὰ ἄλση αὐτῶν ἐκκόψετε καὶ τὰ γλυπτὰ τῶν θεῶν αὐτῶν κατακαύσετε πυρί· ὅτι λαὸς ἅγιος εἶ Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου, καὶ σὲ προείλετο Κύριος ὁ Θεός σου εἶναι αὐτῷ λαὸν περιούσιον παρὰ πάντα τὰ ἔθνη, ὅσα ἐπὶ προσώπου τῆς γῆς. οὐχ ὅτι πολυπληθεῖτε παρὰ πάντα τὰ ἔθνη, προείλετο Κύριος ὑμᾶς καὶ ἐξελέξατο Κύριος ὑμᾶς, ὑμεῖς γάρ ἐστε ὀλιγοστοὶ παρὰ πάντα τὰ ἔθνη, ἀλλὰ παρὰ τὸ ἀγαπᾶν Κύριον ὑμᾶς καὶ διατηρῶν τὸν ὅρκον, ὃν ὤμοσε τοῖς πατράσιν ὑμῶν, ἐξήγαγεν ὑμᾶς Κύριος ἐν χειρὶ κραταιᾷ καὶ βραχίονι ὑψηλῷ καὶ ἐλυτρώσατό σε Κύριος ἐξ οἴκου δουλείας, ἐκ χειρὸς Φαραὼ βασιλέως Αἰγύπτου.» (Δευτερονόμιο, ζ΄, 1-7)

[ Μετ.: Όταν δε Κύριος ο Θεός σου σε εισαγάγει εις την χώραν, προς την οποίαν τώρα πορεύεσαι, δια να την κληρονομήσεις ως ιδικήν σου, και εκβάλει από εμπρός σου έθνη μεγάλα, τους Χετταίους, τους Γεργεσαίους, τους Αμορραίους, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους, επτά έθνη πολυαριθμότερα και ισχυρότερα από σας και θα παραδώσει αυτούς Κύριος ο Θεός σου εις τα χέρια σου, θα κτυπήσεις αυτούς, θα τους εξαφανίσεις τελείως, δεν θα συνάψεις καμίαν συνθήκην μαζί τους και δεν θα τους λυπηθείτε καθόλου. Δεν θα έλθετε εις γάμους μαζί των. Ούτε την θυγατέρα σου θα δώσεις ως σύζυγον στον υιόν κάποιου από αυτούς, ούτε την θυγατέρα εκείνου θα πάρεις ως νύμφην δια τον υιόν σου. Διότι η αλλοεθνής νύμφη θα απομακρύνει τον υιόν σου από εμέ και θα λατρεύσει αυτός άλλους θεούς, οπότε θα οργισθεί πολύ ο Κύριος εναντίον σας και θα σε εξολοθρεύσει το ταχύτερον.

Αλλά και αυτά ακόμη θα πράξεις εναντίον των ειδωλολατρών αλλοεθνών· Θα κρημνίσετε τους βωμούς των, θα συντρίψετε τας ειδωλολατρικάς των στήλας, θα κατακάψετε τα ιερά δάση των και θα κάψετε εις την φωτιά τα ξυλόγλυπτα αγάλματά των. Διότι συ εν αντιθέσει προς εκείνους είσαι λαός άγιος, αφιερωμένος στον Κύριον και Θεόν σου. Κύριος ο Θεός σου σε εξέλεξεν ανάμεσα από όλα τα άλλα έθνη της γης να είσαι ιδική του εκλεκτή περιουσία. Σας εξέλεξε δε ο Κύριος ανάμεσα από όλα τα άλλα έθνη, όχι διότι είσθε πολυάριθμοι, τουναντίον είσθε ολιγάριθμοι εν συγκρίσει προς όλα τα αλλά έθνη, αλλά διότι σας αγαπά ο Κύριος και διότι τηρεί τον όρκον, τον οποίον έδωσεν στους προπάτοράς σας. Ο Κύριος σας έβγαλεν ελευθέρους με την παντοδύναμον αυτού δεξιάν και την ακατανίκητον δύναμή του και σας απάλλαξε από την χώραν της δουλείας, από τα χέρια του Φαραώ, του βασιλέως της Αιγύπτου.]

Η σκληρότητα κατά προτροπή, αλλά και με την αμέριστη βοήθεια του Ιαχβέ, δεν δείχνει έλεος ούτε στα παιδιά, ούτε στους αιχμαλώτους: «καὶ ἐξῆλθε Σηὼν βασιλεὺς Ἐσεβὼν εἰς συνάντησιν ἡμῖν, αὐτὸς καὶ πᾶς ὁ λαὸς αὐτοῦ, εἰς πόλεμον εἰς Ἰασσά. καὶ παρέδωκεν αὐτὸν Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν πρὸ προσώπου ἡμῶν, καὶ ἐπατάξαμεν αὐτὸν καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ πάντα τὸν λαὸν αὐτοῦ· καὶ ἐκρατήσαμεν πασῶν τῶν πόλεων αὐτοῦ ἐν τῷ καιρῷ ἐκείνῳ καὶ ἐξωλοθρεύσαμεν πᾶσαν πόλιν ἑξῆς, καὶ τὰς γυναῖκας αὐτῶν καὶ τὰ τέκνα αὐτῶν, οὐ κατελίπομεν ζωγρείαν· πλὴν τὰ κτήνη ἐπρονομεύσαμεν καὶ τὰ σκῦλα τῶν πόλεων ἐλάβομεν.»

(Δευτερονόμιον, β΄, 32- 35)

[ Μετ.: Ο Σηών, ο βασιλεύς της Εσεβών, εξήλθε να πολεμήσει εναντίον μας αυτός και ο λαός του, εις την πόλιν Ιασσά. Όμως Κύριος ο Θεός ημών παρέδοσε αυτόν εις τα χέρια μας, και ημείς κτυπήσαμε μέχρις αφανισμού αυτόν και τους υιούς του και όλον τον λαόν του. Καταλάβαμε και κρατήσαμε υπό την εξουσίαν μας όλες τας πόλεις αυτού, καταστρέψαμε κάθε πόλη την μίαν μετά την άλλην, θανατώσαμε τις γυναίκες και τα τέκνα αυτών, δεν αφήσαμε αιχμαλώτους ζωντανούς. Μόνον τα ζώα τους κρατήσαμε δια τον εαυτόν μας και τα λάφυρα των πόλεων πήραμε.]

Στο άλλο ιερό τους βιβλίο, το Ταλμούδ, που συμπληρώνει την Ιερή Γραφή τους, και είναι γραμμένο από τους ραβίνους τους, φαίνεται το μίσος τους προς τους αλλοεθνείς και ιδίως προς τους Χριστιανούς. Θα αναφέρουμε τρία χαρακτηριστικά αποσπάσματα: «Οι Εβραίοι είναι ανθρώπινα όντα, αλλά τα έθνη του κόσμου δεν είναι ανθρώπινα όντα, αλλά κτήνη.» (Baba Mecia, 114,6). Κτήνη είμαστε για τους Εβραίους, πλασμένοι να είμαστε δούλοι τους και να τους υπηρετούμε, γιατί αυτοί είναι ο περιούσιος λαός του Γιαχβέ τους! Το βλέπουμε με σαφήνεια στο επόμενο απόσπασμα: «Ο Ιαχωβά εδημιούργησε τους μη Εβραίους εις απνθρώπινο σχήμα δια να μην εξυπηρετούνται οι Εβραίοι υπό κτηνών. Επομένως οι μη Εβραίοι είναι υποχρεωμένοι να υπηρετούν νυχθημερόν τους Εβραίους.» (Midrasch Talpioth, σελ. 255-L). Το Ταλμούδ παρέχει το δικαίωμα στους Εβραίους να κλέβουν τους άλλους λαούς γιατί είναι χειρότεροι από τα σκυλιά, όπως διαβάζουμε στο επόμενο απόσπασμα: «Απαγορεύεται αυστηρώς εις τους Εβραίους να κλέβουν τους αδελφούς τους και ήδη θεωρείται κλοπή, εάν λάβουν και το εν έκτον της αξίας του εμπορεύματος επιπλέον. Οιοσδήποτε όστις έχει κλέψει δι’ απάτης τον αδελφόν του οφείλει να επιστρέψει το κλαπέν ποσό. Φυσικά αυτό ισχύει μόνον δια τους Εβραίους, διότι αυτοί έχουν το δικαίωμα να κλέβουν ένα γκόι (αλλόθρησκο) και δεν έχουν το δικαίωμα να του επιστρέψουν τα όσα κατά την συνδιαλλαγή έκλεψαν. Διότι η Βίβλος λέγει «εσύ δεν θα κλέψεις από τον πλησίον σου αδελφόν», αλλά οι μη Εβραίοι δεν είναι αδελφοί μας, αλλά είναι χειρότεροι και από τους σκύλους.» (Aruch Choszen Hahiszpat 227).

Ο Ιαχβέ των Εβραίων επικυρίαρχων δεν έχει καμία σχέση με τον Θεό της Αγάπης, που μας έδωσε ο Χριστός, ο οποίος μας προτρέπει: «ὁ ἔχων δύο χιτῶνας μεταδότω τῷ μὴ ἔχοντι, καὶ ὁ ἔχων βρώματα ὁμοίως ποιείτω.» (Λουκάς, γ΄, 11) και «ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.» Δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ των εθνών και των ανθρώπων: «οὐκ ἔνι ᾿Ιουδαῖος οὐδὲ ῞Ελλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ». (Παύλος, επιστ. προς Γαλάτας, γ΄, 28)

Η απληστία των ανθρώπων που προέρχονται από το έθνος των Εβραίων ευθύνεται για τους δύο παγκόσμιους πολέμους και για όλους τους τελευταίους τοπικούς πολέμους, για την πείνα και την δυστυχία σε πολλές χώρες καθώς και για την παγκόσμια οικονομική κρίση. Ακόμη και η δική μας οικονομική κρίση σχεδιάστηκε στα γραφεία του Ρότσιλντ και του Σόρος. Όλοι οι πολιτικοί μας έχουν δώσει «γην και ύδωρ» σ’ αυτούς. Σ’ αυτούς έχουν πουλήσει την ψυχή τους για κάποια εκατομμύρια θεωρώντας εμάς, τον απλό λαό, μια αναλώσιμη μάζα άνευ αξίας. Όλα τα θλιβερά φαινόμενα που παρακολουθούμε στην πολιτική ζωή με εξαγορά προσώπων, με μετακινήσεις από τη μια παράταξη στην άλλη, με τις μίζες και την ηθική εξαθλίωση, έχουν αφετηρία την ανθρώπινη απληστία.

Το αποτέλεσμα της απληστίας είναι η φυσική καταστροφή του ανθρώπου, που θα έλθει αργά ή γρήγορα, αφού βέβαια προηγηθεί η ψυχική και πνευματική του νέκρωση, η οποία αναπτύσσεται ανάλογα με το μέγεθος της απληστίας και της υπερβολής. Η κατανόηση αυτού του ελαττώματος και η πρόωρη συγκράτησή του είναι μια πράξη ύψιστης σωτηρίας για τον άνθρωπο, που θα τον οδηγήσει στην αρετή της εγκράτειας, της ισορροπίας και κατ’ επέκταση της ευτυχίας, αφού τα αγαθά της ψυχικής γαλήνης και της πνευματικής ολοκλήρωσης δεν έρχονται με την προσθήκη όλο και περισσότερων υλικών αγαθών, αλλά με την αφαίρεση όλο και περισσότερων άχρηστων επιθυμιών.