… Αυτός ο Κόσμος, ο μικρός ο Μέγας…( 2ο Μέρος )

[[ δαμ-ων ]]

Η μεταφυσική φιλοσοφία είναι το απάνθισμα όσων έχουν πει οι μεγάλο μύστες από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Βάση όλων είναι όσα ελέχθησαν από τον Πυθαγόρα και κατέγραψαν οι μαθητές του και όσα έγραψε ο Πλάτωνας.

Κατά τον Πλάτωνα αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου, του θείου Κόσμου. Δημιουργήθηκε με πρότυπο το Αιώνιο κι αποτελεί την εικόνα Του. « Αγαθός ήν, αγαθώ δε ουδείς περί ουδενός ουδέποτε εγγίγνεται φθόνος. Τούτου δ’ εκτός ών πάντα ότι μάλιστα εβουλήθη γενέσθαι παραπλήσια αυτώ.» [ Μετάφρ.: Ήταν αγαθός ( ο δημιουργός ) και ο αγαθός δεν έχει κανένα φθόνο μέσα του για τίποτα. Γι’ αυτό θέλησε να γίνουν τα πάντα όσο το δυνατόν πιο όμοια με τον ίδιο.] Και συνεχίζει παρακάτω: « λογισάμενος ουν ηύρισκεν εκ των παρά φύσιν ορατών ουδέν ανόητον του νουν έχοντος όλον όλου κάλλιον έσεσθαί ποτέ έργον, νουν δ’ αυ χωρίς ψυχής αδύνατον παραγενέσθαι τω. Δια δη τον λογισμόν τόνδε νουν μεν εν ψυχή, ψυχήν δ’ εν σώματι συνιστάς το παν συνετεκταίνετο, όπως ότι κάλλιστον είη κατά φύσιν άριστόν τε έργον απειργασμένος.» [ Μετάφρ.: Αφού λοιπόν σκέφτηκε καλά, κατάλαβε πως οτιδήποτε ορατό από τη φύση και χωρίς λογικό δεν θα είναι ποτέ ωραιότερο από κάποιο άλλο σύνολο με νου χωρίς ψυχή. Με αυτή τη σκέψη έβαλε το λογικό στην ψυχή, και βάζοντας την ψυχή στο σώμα δημιούργησε το σύμπαν, ώστε το έργο του να είναι από τη φύση του το καλύτερο και το ωραιότερο.] ( Πλάτων, “Τίμαιος”, 29e-30b ). Αφού ο Αθηναίος φιλόσοφος περιγράψει τον τρόπο, που ο Θεός, δημιούργησε τον Κόσμο, καταλήγει: « Ως δε κινηθέν αυτό και ζων ενόησεν των αϊδίων θεών γεγονός άγαλμα ο γεννήσας πατήρ, ηγάσθη τε και ευφρανθείς έτι δη μάλλον όμοιον προς το παράδειγμα επενόησεν απεργάσασθαι. Καθάπερ ουν αυτό τυγχάνει ζώον αϊδιον όν, και τόδε το παν ούτως εις δύναμιν επεχείρησε τοιούτον αποτελείν. Η μεν ουν του ζώου φύσις ετύγχανε ούσα αιώνιος, και τούτο μεν δη τω γεννητώ παντελώς προσάπτειν ουκ ήν δυνατόν. Εικώ δ’ επενόει κινητόν τινα αιώνος ποήσαι, και διακοσμών άνα ουρανόν ποιεί μένοντος αιώνος εν ενί κατ’ αριθμόν ιούσαν αιώνιον εικόνα, τούτον ον δη χρόνον ωνομάκαμεν.» [ Μετάφρ.: Ο δημιουργός χάρηκε όταν διαπίστωσε ότι ο κόσμος κινείται και μοιάζει με τους αιώνιους θεούς και, ευχαριστημένος απ’ αυτό, σκέφτηκε να τον κάνει ακόμα πιο όμοιο με το πρότυπο που είχε χρησιμοποιήσει. Ξέροντας ότι το πρότυπό του είναι ζωντανό και αιώνιο, προσπάθησε να κάνει το ίδιο και με τον κόσμο. Επειδή όμως η φύση εκείνου του προτύπου είναι αιώνια και δεν μπορούσε να την μεταδώσει απόλυτα στον κόσμο, σκέφτηκε να τον κάνει σαν κινητή εικόνα της αιωνιότητας. Βάζοντας λοιπόν τάξη στον ουρανό, έφτιασε της σταθερής αιωνιότητας την εικόνα, η οποία κινείται σύμφωνα με τους νόμους των αριθμών, αυτό βέβαια που ονομάζουμε χρόνο.] ( Πλάτων, “Τίμαιος”, 37c-d)

O Πυθαγόρας θεωρούσε τον Κόσμο σαν ζώσα οντότητα, πλημμυρισμένη από το πνεύμα, έχουσα νοημοσύνη και σύμφυτη σοφία. Η Αρχή, που είχε την διακυβέρνηση του Κόσμου, ήταν το Πνεύμα, ο Παγκόσμιος Νους, η Παγκόσμια Διάνοια, που, όπως η ψυχή, υπερπλημμυρίζει και εμπεριέχει όλο το Σύμπαν.

Σας μεταφέρουμε, εδώ, σαν επιστέγασμα, τις σκέψεις ενός φωτεινού ορθόδοξου λειτουργού, που εκφράζει ότι σκέφτεται ο κάθε μύστης: « Σε κάθε γήινο υπάρχει κάτι το ουράνιο, σε κάθε φυσικό υπάρχει κάτι το υπερφυσικό. Στον κόκκο του σταριού υπάρχει ένα μέρος του ουρανού, γιατί ώσπου να γεννηθεί απορρόφησε μέσα του πολύ φως του ουρανού και θερμότητα και ανέμους. Κάτι από τ’ αστέρια υπάρχει σε κάθε φυτικό, σε κάθε ορυκτό, σε κάθε ζωντανό οργανισμό, αλλά ιδιαίτερα σε κάθε ανθρώπινο ον. Τα πάντα σ΄ αυτόν τον γήινο κόσμο είναι στενά δεμένα με τον επουράνιο κόσμο. Είναι αναμφισβήτητη αλήθεια ότι η γη συγκρατείται από τον ουρανό και υπάρχει δια του ουρανού, η γη και όλα όσα υπάρχουν επάνω της. Η δίοδος του φυσικού στο υπερφυσικό και του υπερφυσικού στο φυσικό είναι πολύ μυστική και ανεξιχνίαστη και δεν υπόκειται σε κανένα έλεγχο του ανθρώπινου ερευνητικού πνεύματος. Διαμέσου των αόρατων πρωτονίων και των φωτονίων τελείται η μυστηριώδης διάχυση του υπερφυσικού στο φυσικό, του αόρατου στο ορατό. Και μέσα στα μυστικά φωτόνια της ψυχής οι φωτεινές έλλογες ενέργειες του Θεού Λόγου διαχέονται στην ανθρώπινη ύπαρξη. Έτσι πράγματι δεν υπάρχουν στεγανά όρια μεταξύ υπερφυσικού και φυσικού, μεταξύ ορατών και αοράτων. Σε κάθε γήινο υπάρχει πολύς ουρανός.»

Η ποιητική αρχαία Κοσμογονία δίνεται από τον Βοιωτό ποιητή Ησίοδο:

« Στ’ αλήθεια πρώτα- πρώτα το Χάος έγινε. Κι ύστερα

η πλατύστερνη η Γη, η σταθερή πάντοτε έδρα όλων των αθανάτων

που την κορυφή κατέχουνε του χιονισμένου Ολύμπου,

και τα ζοφώδη Τάρταρα στο μυχό της γης με τους πλατιούς του δρόμους.

Αλλά κι ο Έρωτας που ο πιο ωραίος είναι ανάμεσα στους αθάνατους θεούς,

αυτός που παραλύει τα μέλη και όλων των θεών κι ανθρώπων την καρδιά

δαμάζει μες τα στήθη και τη συνετή τους θέληση.

Κι από το Χάος έγινε το Έρεβος κι η μαύρη Νύχτα.

Κι από τη Νύχτα πάλι έγιναν ο Αιθέρας και η Ημέρα:

αυτούς τους γέννησε αφού συνέλαβε σμίγοντας ερωτικά με το Έρεβος.

Και η Γη γέννησε πρώτα ίσον μ’ αυτή

τον Ουρανό που ΄ναι γεμάτος άστρα, να την καλύπτει από παντού τριγύρω

και να ’ναι έδρα των μακαρίων θεών παντοτινά ασφαλής. »

Σαν Χάος θεωρούμε το άμορφο Άπειρο, το ανεκδήλωτο Παν, την άποιο κατάσταση της Φύσης. Επομένως το Χάος δεν είναι κενός χώρος, αλλά ουσιαστικό- υπαρκτό Είναι, ανεκδήλωτο, που έχει, όμως, άπειρες δυνάμεις και δυναμικότητες σε λανθάνουσα κατάσταση. Η κατάσταση του Χάους είναι απροσπέλαστη στην ανθρώπινη διάνοια, γιατί ο νους γεννήθηκε μετά από το Χάος, οπότε δεν μπορεί να διεισδύσει σ’ αυτή την έννοια. Για να μπορέσουμε να το κατανοήσουμε, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε το νόμο της αναλογίας, προέκταση του οποίου είναι: « το γενόμενο είναι όμοιο με τον γεννήτορά του ». Αφού το υλικό Σύμπαν προήλθε από το Χάος, θα πρέπει αυτό να έχει δομή ανάλογη με την υλική ουσία της Φύσης. Συνεπώς, αφού η υλική υπόσταση του Σύμπαντος προήλθε από το Χάος, θα πρέπει να έχει ίδια δομή κι ουσία μ’ αυτό, απλά, στο Χάος βρίσκεται σε ανεκδήλωτη κατάσταση.

Στο Χάος, που είναι μια κατάσταση παθητική, υπήρχαν “εν δυνάμει” οι ιδιότητες της τάξης, της αρμονίας και της μορφοποίησης, χωρίς, όμως, να μπορεί από μόνο του να προκαλέσει κάποιο αποτέλεσμα. Ο Θεός με την ενεργοποίηση των νόμων, που είχε στη Θεία Του Σκέψη, κατάργησε την κατάσταση αταξίας κι αδράνειας, που ενυπήρχαν σ’ αυτό, οπότε δημιουργήθηκαν οι συνθήκες για την εμφάνιση της Γαίας, που δεν είναι η Γη μας, αλλά το εκδηλωμένο Σύμπαν, η εκδηλωμένη Φύση. Με τη διείσδυση της θείας δύναμης, που το ταξινόμησε, το οργάνωσε και το μορφοποίησε, προέκυψε η δημιουργία του Κόσμου, και μεταφυσικά λέμε ότι επήλθε « τάξη από το χάος ». Επομένως η Δημιουργία ξεπήδησε από το Χάος. Όμως αυτό δεν είναι η αιτία της Δημιουργίας, ούτε, επίσης, ο Δημιουργός.

Η μεταφυσική φιλοσοφία αναφέρει ότι η Υπερκοσμική Οντότητα, η αΐδιος και Παντογνώστης, κατείχε την γνώση, όχι όμως την γνώση της γνώσης, δηλ. την εμπειρική γνώση. Είχε τη γνώση της ύλης, όχι όμως την εμπειρία της ύλης. Της διέφευγαν η απτή φύση των υλικών σωμάτων και οι ιδιότητες τους. Ενείχε στο Νου της τους νόμους των φαινομένων, μα τα φαινόμενα δεν είχαν εκδηλωθεί για να γνωρίσει την ισχύ των νόμων που είχε θεσπίσει η Διάνοιά της. Αρχικά λοιπόν, όπως λέει η Π. Διαθήκη, υπήρχε η Σοφία: « Εγώ η Σοφία, αγαπώ αυτούς που μ’ αγαπάνε κι όλοι με βρίσκουν, όσοι με αναζητούν…Ο Κύριος με δημιούργησε πριν απ’ τα έργα του όλα, το πρώτο από τα έργα του όλα, το πρώτο από τα έργα του από πολύ παλιά. Δημιουργήθηκα πριν από τους αιώνες, αρχή- αρχή, προτού να υπάρξει η γη. Γεννήθηκα όταν ακόμα δεν υπήρχαν οι άβυσσοι, προτού να γίνουν οι πηγές οι νερομάνες. Πριν να θεμελιωθούνε τα βουνά και πριν υπάρξουν τα βουνά και πριν υπάρξουν λόφοι, εγώ γεννήθηκα. Δεν είχε ακόμα κάνει ούτε τη γη ούτε τους κάμπους ούτε τον πρώτο κόκκο από το σύνολο του σύμπαντος. Ήμουν εκεί όταν στέριωνε τους ουρανούς, όταν χάραζε κύκλο τον ορίζοντα στο πρόσωπο του ωκεανού• όταν ψηλά τα νέφη στέριωνε κι ορμητικά αναβρύζαν της αβύσσου οι πηγές• όταν έβαζε όριο στη θάλασσα, ώστε να μην το ξεπερνάνε τα νερά• όταν της γης έβαζε τα θεμέλια. Τότε ήμουν κοντά του σαν μικρό παιδί κι ήμουν η καθημερινή του ευχαρίστηση…» ( Παροιμίαι, 8, 17 και 22-30 )

Η Υπερκόσμια Οντότητα, το Πνεύμα, ο ανεκδήλωτος Θεός, θέλησε να μετατρέψει την παθητικότητα σε ενεργητικότητα. Το άπειρο Πνεύμα κατά ένα μέρος του υποβάθμισε τη συχνότητα των δονήσεών του και μετατράπηκε σε ενέργεια, η οποία δημιούργησε τη μεγάλη Έκρηξη. Τότε άρχισε η δημιουργία που συνοδευόταν με το Χρόνο και τον Χώρο. Πριν, τόσο ο Χώρος όσο και ο Χρόνος δεν είχαν έννοια, γιατί αυτές οι δύο έννοιες συνδέονται με τα φαινόμενα. Πολύ χαρακτηριστικά το φως του Γ. Γραμματικάκη λέει στην αυτοβιογραφία του: « Γεννήθηκα πριν από αιώνες αιώνων, σε έναν Χώρο όπου δεν υπήρχε χώρος, και σε έναν Χρόνο όπου δεν υπήρχε χρόνος. Με έναν περίεργο ωστόσο τρόπο αισθάνομαι ότι προϋπήρχα της γενέσεώς μου. Κι ενώ από τότε όλα έχουν αλλάξει, εγώ αισθάνομαι ότι τίποτε δεν αλλάζει. Η παρουσία μου μετρά το αιώνιο. »

Από ένα μεγάλο ρεύμα ενέργειας, που υποβιβάζει τη συχνότητά της και γίνεται ύλη, δημιουργήθηκε στο Σύμπαν. Πρώτα εμφανίζονται τα αδρόνια, τα μεγάλα σωμάτια πρωτόνιο και νετρόνιο μαζί με τα φωτόνια. Μετά τα λεπτόνια, τα ηλεκτρόνια και τα μιόνια. Με την πάροδο του χρόνου αδρόνια και λεπτόνια σχηματίζουν τα άτομα κι αυτά ενώνονται και σχηματίζονται τα μόρια. Συνένωση των μορίων δίνει τα αστρικά σώματα και σε μερικά, εκεί που επικρατούν οι κατάλληλες συνθήκες, αρχίζει η έμβια ζωή.

Μονάδες Πνεύματος θα ενδυθούν τα υλικά σώματα για να πειραματιστούν με την ύλη, για να τη μελετήσουν, για να ανακαλύψουν τους νόμους της φύσης. Το Σύμπαν θα αποκτήσει τους παρατηρητές του, τους μελετητές του, τους στοχαστές του. Γι’ αυτό το φως γράφει στην αυτοβιογραφία του: «Αξίζει πάντως να υπογραμμιστεί ότι η ύπαρξη του ανθρώπου δεν οδήγησε μόνον στην δική μου αυτογνωσία, δεν έδωσε σε μένα μόνον όνομα και χαρακτηριστικά. Το ίδιο το Σύμπαν απέκτησε έτσι την αυτογνωσία του. Άρχισε πια να περιγράφεται με μύθους και θεωρίες, να προκαλεί ερωτήματα και δέος. Όσο κι αν είναι αλήθεια ότι ο Ήλιος εμφανίστηκε πριν από μερικά δισεκατομμύρια χρόνια, με κάποια έννοια άρχισε να υπάρχει όταν τα αρχέγονα μικροπλάσματα ένιωσαν την θέρμη των ακτίνων του• και απέκτησε ταυτότητα τότε που το έλλογο ον, ο άνθρωπος, ύμνησε το ευεργετικό του φως κι άρχισε να διερωτάται για τη φύση του. Η ύπαρξη των πάντων, έχω την υποψία, έχει ως προϋπόθεση κάποια καταγραφή τους. Η καταγραφή όμως προϋποθέτει αντίληψη και αισθήσεις, νευρικά συστήματα και νου. Χωρίς αυτά, χωρίς την γλώσσα που επινοεί και ονοματίζει, το Σύμπαν θα παρέμενε ένα παγερό, αδιάφορο άθροισμα ύλης και ακτινοβολίας. Θα έμοιαζε με μια θεσπέσια μουσική που δεν την άκουσε ποτέ αυτί, ένα τοπίο θανάτου όπου δεν ακούστηκε ποτέ λυγμός, ,ένα θεατρικό έργο που δεν παρακολούθησε κανένα την πλοκή του. »

Ο άνθρωπος είναι ο θεατής του έργου που η φύση παίζει στη σκηνή του Σύμπαντος, που συγκινείται από τα δρώμενα, άλλοτε γελάει κι άλλοτε κλαίει, που γεμίζει συγκινήσεις κι αυτές οι αισθήσεις, τα συναισθήματα γίνονται γνώση. Συμμετέχει στο θέατρο, γίνεται και ηθοποιός και η γνώση του γίνεται βιωματική κι άσβεστη, γίνεται αδιαμφισβήτητη. Το ενοικούν πνεύμα στον άνθρωπο αποκτά τη γνώση της γνώσης! Μέσα απ’ αυτό ο Θεός αισθάνεται την ισχύ των νόμων του! Επιβεβαιώνεται το Μεγαλείο του, η Παντοδυναμία του.

Επομένως, ο κόσμος δεν είναι αυθύπαρκτος, αλλά εξαρτάται από μία αυθύπαρκτη αιώνια οντότητα, τον Θεό, και πλάστηκε κατ’ εικόνα Του: « τόνδε τον κόσμο εικόνα τινός είναι ». Ας δούμε τι λέει με τον λόγο του Τίμαιου:

[[ Αν ο κόσμος γύρω μας είναι όμορφος και ο δημιουργός του αγαθός, τότε γίνεται φανερό ότι προς το αιώνιο απέβλεπε…Είναι όμως φανερό σε όλους ότι φτιάχτηκε σύμφωνα με το αιώνιο, επειδή ο κόσμος είναι ο ομορφότερος απ’ όλους όσοι γεννήθηκαν κι ο δημιουργός του είναι η ανώτερη απ’ όλες τις αιτίες. Αφού λοιπόν φτιάχτηκε έτσι, σύμφωνα με λόγους μας, καταλαβαίνουμε ότι φτιάχτηκε σύμφωνα με το αμετάβλητο πρότυπο που γίνεται αντιληπτό από τη λογική και τη σκέψη. Αφού, επομένως δεχόμαστε όλα αυτά, τότε αναγκαστικά αυτός ο κόσμος πρέπει να είναι εικόνα κάποιου άλλου… Έτσι οι συλλογισμοί που εξηγούν εκείνο που δημιουργήθηκε με πρότυπο το αιώνιο και αποτελεί εικόνα του… ]] ( Πλάτων, “Τίμαιος”, 29a-c )

Δηλαδή, κατά τον Πλάτωνα, όχι μόνον ο άνθρωπος είναι πλασμένος κατ’ εικόνα Θεού, αλλά ολόκληρο το Σύμπαν. Παντού ενοικεί η θεότητα, γι’ αυτό ο Θεός είναι πανταχού παρών. Η θεότητα ενυπάρχει από την ταπεινή χλόη μέχρι το λαμπρότερο άστρο, γιατί: « τούτου δ’ εκτός ων πάντα ότι μάλιστα εβουλήθη γενέσθαι παραπλήσια εαυτώ ». Ακόμη και οι ήλιοι, ακόμη και οι πλανήτες που θεωρούνται σαν νεκρά ουράνια σώματα εμψυχώνονται με Ψυχή ανώτερη αυτής του ανθρώπου! Σ’ έναν ήλιο ενοικεί ο Ηλιακός Λόγος, που έχει την ευθύνη για την δραστηριότητα και την εξέλιξη του ηλιακού συστήματος. Σ’ έναν πλανήτη ενοικεί ο Πλανητικός Λόγος, υπεύθυνος για την εξέλιξη των μορφών και των ψυχών του πλανήτη.

Για την δημιουργία του κόσμου, όπως είδαμε και παραπάνω, ο Πλάτωνας ακολουθεί όσα σήμερα δίνουν οι πυρηνικοί φυσικοί και οι αστροφυσικοί. Ας δούμε αυτή την αναλογία των λεγομένων του με τις νέες αντιλήψεις. Ο Αθηναίος φιλόσοφος αναφέρει πως ο Θεός: [[ πήρε όλη την ορατή ύλη που ποτέ δεν ησύχαζε, αλλά βρισκόταν σε άτακτη και ακανόνιστη κίνηση, και την έβαλε από την αταξία σε τάξη, πιστεύοντας ότι αυτή σε κάθε περίπτωση είναι καλύτερη. ]] ( Πλάτων, “Τίμαιος”, 30 a ) Ο Πλάτων υποστηρίζουμε πως πλησιάζει πολύ στις επιστημονικές θεωρίες, σύμφωνα με τις οποίες μετά τη “μεγάλη έκρηξη”, καθώς η θερμοκρασία ελαττωνόταν, πρώτα εμφανίστηκαν τα βαριά σωματίδια ( αδρόνια ) και μετά τα ελαφριά ( λεπτόνια ), που λόγω της υψηλής θερμοκρασίας βρίσκονταν σε μια άτακτη κίνηση. Με την επίδραση της βαρυτικής έλξης άρχισε μια στροβιλωειδής κίνηση και συμπύκνωση της ύλης. Αυτά τα συμπυκνώματα έκαναν τους πρωτοαστέρες, από τους οποίους προέκυψαν οι ήλιοι και οι πλανήτες, οι οποίοι όμως δεν ήσαν μόνον υλικά σώματα, γιατί όπως λέει ο αθηναίος φιλόσοφος: [[ Αφού λοιπόν σκέφτηκε ( ο Θεός ) καλά, κατάλαβε πως οτιδήποτε ορατό από τη φύση και χωρίς λογικό δεν θα είναι ποτέ ωραιότερο από κάποιο άλλο σύνολο με νου, αλλά και πως δεν είναι δυνατό να υπάρξει σε κάτι νους χωρίς ψυχή. Με αυτή τη σκέψη έβαλε το λογικό στην ψυχή, και βάζοντας την ψυχή στο σώμα δημιουργούσε το σύμπαν, ώστε το έργο του να είναι από τη φύση του το καλύτερο και το ωραιότερο. ]] ( Πλάτων, Τίμαιος, 30b )

Επομένως, κατά τον Πλάτωνα τα πάντα έχουν νου και ψυχή. Ο μεγάλος μύστης υποστήριξε αυτά που διδάσκονται σε όλες τις μυστηριακές σχολές, σε όλους τους αιώνες, δηλ. πως τα πάντα διέπονται από νου κι έχουν ψυχή. Έτσι η πλατωνική ρήση: « δια δη τον λογισμόν τόνδε νουν μεν εν ψυχή, ψυχήν δ’ εν σώματι συνιστάς το παν συνετεκταίνετο, όπως ότι κάλλιστον είη κατά φύσιν άριστόν τε έργον απειργασμένος » έχει παγκόσμια ισχύ. Ο “εσωτερισμός” τονίζει, αυτό που δεν τολμούν οι μονοθεϊστικές θρησκείες, και το οποίο έγραψε ο μύστης Πλάτωνας: « τόνδε τον κόσμον ζώον έμψυχον έννουν τε τη αληθεία δια του θεού γενέσθαι πρόνοιαν » [[ ο κόσμος αυτός δημιουργήθηκε ζωντανός, με ψυχή και με λογικό χάρη στην πρόνοια του θεού ]].

Στην υψηλή θερμοκρασία (= φωτιά ), που επικρατούσε, συμπυκνώθηκαν τα σωματίδια της ύλης (= χώμα ) για να ξεκινήσει η δημιουργία του σύμπαντος. Αυτή την έννοια έχει η πλατωνική φράση: [[ Όταν λοιπόν ο θεός άρχισε να φτιάχνει το σώμα του σύμπαντος, χρησιμοποίησε φωτιά και χώμα. ]] Στις πολύ υψηλές θερμοκρασίες η ύλη δεν έχει τη μορφή ατόμων και μορίων, αλλά είναι ένα μίγμα θετικά φορτισμένων σωματιδίων και ηλεκτρονίων, η κατάσταση πλάσματος, που είναι μια ρευστή κατάσταση ( νερό κατά τον Πλάτωνα ). Οι επιστήμονες λένε πως το 95% της ύλης του σύμπαντος βρίσκεται στην κατάσταση πλάσματος. Επίσης ένα μεγάλο μέρος αυτής βρίσκεται σε μορφή υδρογόνου ( αέριο ). Οι θεωρητικοί φυσικοί υποστηρίζουν πως μόλις το 4% του σύμπαντος είναι ορατό. Το υπόλοιπο 96% είναι αόρατο, αποτελούμενο από σκοτεινή ύλη και ενέργεια. Αυτό το ορατό σύμπαν, κατά τον Πλάτωνα και νεότερους φυσικούς έχει δημιουργηθεί με τη φυσική σχέση των αναλογιών: « τούτο πέφυκεν αναλογία κάλλιστα αποτελείν ». Η ανάμιξη των τεσσάρων στοιχείων φωτιάς- γης ( χώματος )- νερού- αέρα έγινε από το θεό- δημιουργό με αρμονική αναλογία: [[ Για τον λόγο αυτό ο θεός ανάμεσα στη φωτιά και το χώμα έβαλε το νερό και τον αέρα με την ίδια αναλογία, δηλαδή ο αέρας να αναλογεί με το νερό όσο η φωτιά με τον αέρα και το νερό με το χώμα όσο ο αέρας με το νερό, φτιάχνοντας έναν κόσμο ορατό και απτό. Με αρμονική λοιπόν αναλογία αυτών των τεσσάρων στοιχείων, που είναι τέτοιου είδους, δημιουργήθηκε το σώμα του κόσμου. ]] ( Πλάτων, Τίμαιος, 32 b-c ) Επομένως ισχύουν οι αναλογίες: φωτιά/αέρας= αέρας/ νερό= νερό/ γη.

Το σύμπαν είναι έμψυχο, όπως υποστηρίζει ο Πλάτωνας, με την ψυχή να το κατευθύνει, γιατί αυτή πλάστηκε νωρίτερα κι επομένως είναι ανώτερή του. Γράφει ο φιλόσοφος:

[[ Ο θεός όμως δημιούργησε την ψυχή πριν από το σώμα κι έτσι είναι ανώτερή του τόσο στην ηλικία όσο και στην αρετή, για να το εξουσιάζει και όχι να εξουσιάζεται απ’ αυτό…

Όταν ολοκληρώθηκε η σύνθεση της ψυχής με τη θέληση του δημιουργού, τότε εκείνος δημιούργησε και το σώμα. Έπειτα τα σύνδεσε και τα εναρμόνισε κέντρο με κέντρο. Η ψυχή, ξεκινώντας από το μέσον, απλώθηκε μέχρι τα τελευταία άκρα του ουρανού, τον κάλυψε κυκλικά απ’ έξω κι άρχισε να γυρίζει γύρω από τον εαυτό της, σε μια αιώνια και σώφρονα ζωή. Το σώμα του ουρανού είναι ορατό, ενώ της ψυχής αόρατο. Εκείνη όμως μετέχει στη λογική και στην αρμονία, ως ψυχή των νοητών και των αιώνιων όντων, και είναι ανώτερη απ’ όλα τα όντα που έχουν γεννηθεί, αφού δημιουργήθηκε από το άριστο. ]] ( Πλάτων, “Τίμαιος”, 34c και 36e )

Πιστεύουμε πως η κοσμολογία του Πλάτωνα, με όσα εκθέσαμε, είναι πολύ ανώτερη από την κοσμολογία της “Γένεσης”, και πολύ πιο κοντά στις σημερινές επιστημονικές απόψεις. Τόσο ο Μωυσής, όσο και ο Πλάτωνας υπήρξαν μύστες, έχοντας μυηθεί και σε κοινά μυστήρια, στα Αιγυπτιακά. Γιατί μόνο ο Μωυσής να είναι θεόπνευστος, κατά την εκκλησία μας, και να μην είναι και ο Πλάτωνας;

(…Συνεχίζεται…)