Γάμος Αρμονίας- Κάδμου: μια συμβολική ιερογαμία

[[ δαμ-ων ]]

Στο γάμο του Κάδμου με την Αρμονία έχουμε μια θεογαμία, εφόσον η Αρμονία, σύμφωνα με την βοιωτική παράδοση, ήταν κόρη του Άρη και της Αφροδίτης ( κάτι ανάλογο έχουμε και στο γάμο του Πηλέα με τη Θέτιδα ). Αυτή η θεογαμία αναβιωνόταν κάθε χρόνο στις τελετές των Καβειρίων Μυστηρίων, τόσο στη Σαμοθράκη όσο και στη Θήβα. O Κάδμος ήταν μυημένος στα Καβείρια της Σαμοθράκης όταν είχε πάει στη Θράκη και στη συνέχεια απ’ όπου περνούσε ίδρυε μυστήρια.

Μερικοί ερευνητές των αρχαίων μυστηρίων ταυτίζουν τον ήρωα με τον Κάδμιλον ( ή Κάβειρον Κάδμο ), που αναφέρεται στα Σαμοθρακικά Καβείρια, που είναι πελασγική θεότητα, πράγμα που συνηγορεί στην Ελληνική καταγωγή του ήρωα.

Ο γάμος του ήρωα με την Αρμονία θεωρείται από πολλούς σαν ο σημαντικότερος σταθμός της ζωής του. Σ’ αυτό το γεγονός έχουν αναφερθεί σχεδόν όλοι οι επικοί και λυρικοί ποιητές, και από τους τραγικούς ο Ευριπίδης. Απεικονίζει την συγκινησιακή του φόρτιση με τους θαυμάσιους στίχους του Χορού, στην τραγωδία του “Φοίνισες”, όπου με λυρισμό και θαυμασμό κάνει την εξαίσια αναφορά στο πρωτόγνωρο συμβάν της καθόδου όλων των θεών από τον Όλυμπο στη γη, στη Θήβα, για να πάρουν μέρος στο γάμο. Ας δούμε αυτούς τους στίχους :

XΟΡΟΣ : Αρμονίας δε ποτ’ εις υμεναίους

ηλυθον Ουρανίδαι, φόρμιγγί τε τείχεα Θήβας

τας Αμφιονίας τε λύρας ύπο πύργος ανέστα

διδύμων ποταμών πόρον αμφί μέσον

Δίρκας, χλοεροτρόφον ά πεδίον

πρόπαρ Ισμηνού καταδεύει.

Αυτό το γάμο τίμησε ο Πατέρας των Θεών κι ανθρώπων, ο Δίας, δείχνοντας πως οι θεοί δεν είναι αγνώμονες προς τους ευεργέτες τους, έστω κι αν είναι άνθρωποι! Γιατί ο Κάδμος κάποτε, που ο Δίας κινδύνευε από τον Τυφωέα, τον βοήθησε.

Είναι γεγονός ότι το ζεύγος Κάδμος-Αρμονία λατρεύονταν στη Θήβα σαν θεότητες. Θεωρούσαν την Αρμονία θεά, γιατί ήταν θυγατέρα δύο θεών, του Άρη και της Αφροδίτης. Σύνδεση με την Αφροδίτη έχουμε και με το ακόλουθο απόσπασμα από τον Παυσανία ( Βοιωτικά, κεφ. 16):

« Οι Θηβαίοι έχουν και ξόανα της Αφροδίτης πόσο παλιά, ώστε να λένε πως τα είχε αφιερώσει η Αρμονία και πως είχαν γίνει από τα ξύλινα ακροστόλια των πλοίων του Κάδμου. Ονομάζουν το ένα Ουρανία, το άλλο Πάνδημο και το τρίτο Αποστροφία. Τα προσωνύμια αυτά τα έδωσε στην Αφροδίτη η Αρμονία: ουρανία για τον αγνό έρωτα, τον απαλλαγμένο από σωματική απόλαυση, πάνδημη για τις σεξουαλικές απολαύσεις και αποστροφία για να αποστρέφει τους ανθρώπους από άνομο πόθο και ανόσια έργα. Γιατί η Αρμονία ήξερε πως πολλά είχαν αποτολμηθεί και από βαρβάρους και από Έλληνες, σαν εκείνα που μεταγενέστερες παραδόσεις αναφέρουν για τη μητέρα του Άδωνι ή για τη Φαίδρα, την κόρη του Μίνωα, ή για το θράκα Τηρέα ».

Η παράδοση διατήρησε σαν θεότητες και τους γιους της Ευρώπης από τον Δία, δύο μάλιστα απ’ αυτούς, τον Μίνωα και τον Ροδάμανθυ, ήθελε ως κριτές των ψυχών των ανθρώπων στον κάτω κόσμο.

Η συνέχεια >>> εδώ…

Στο μύθο μας επίσης συναντάμε ένα ιερό γάμο, μια ιερογαμία.

Με τον όρο “ιερός γάμος” δηλώνονται οι διάφορες μορφές γονιμικής ένωσης θεοτήτων στον μύθο και στη λατρεία. Η αρχή της ιδέας του ιερού γάμου ανάγεται στην πρώτη διαμόρφωση των αγροτικών κοινωνιών και στην ανάπτυξη των αγροτικών μυστηρίων, όπου η λειτουργία των θείων δυνάμεων της φύσης αλλά και η ανανέωσή τους εκφράστηκε με το πρότυπο της ζωικής γονιμοποίησης. Η εξασφάλιση της ευτυχίας, που ταυτιζόταν με την “ευετηρία”, δηλ. την πλούσια σε γεννήματα χρονιά, επιχειρήθηκε με τον μαγικό εξαναγκασμό της ανανέωσης των παραγωγικών αυτών δυνάμεων με τη μίμηση της γονιμικής ένωσης των θεών, που τις ενσάρκωναν μύστες ή άλλα υποκατάστατά τους όντα (14).

Η ιερογαμία ήταν ο πρώτος από τους τρόπους με τον οποίο οι θεοί θέλησαν να επικοινωνήσουν με τους ανθρώπους. Η προσέγγισή τους ήταν ένα πλημμύρισμα των σωμάτων και των πνευμάτων, που διαποτίζονταν από το θεϊκό πλεονασμό, που ήδη από τους Ολύμπιους έρωτες αναδιδόταν αυτός ο πλεονασμός.

Η καθαρότερη μορφή ιερού γάμου αποτελεί η ένωση του Δία με την Ήρα πάνω στο όρος Ίδη. Ο Όμηρος περιγράφει με θαυμαστό τρόπο στην Ιλιάδα (ραψ. Ξ, 346 κ.ε.) :

«Έτσι είπε ο γιος του Κρόνου και πήρε τη γυναίκα του στην αγκαλιά του

κι από κάτω τους η θεία φύση έκανε να φυτρώσει μαλακό χορτάρι,

και λωτός γεμάτος δροσιά και κρόκος και υάκινθος,

ένα στρώμα πυκνό και μαλακό που τους κρατούσε πάνω από το χώμα.

Σε αυτό μέσα σε όμορφο, χρυσό σύννεφο, απ’ όπου έσταζε λαμπερή δροσιά».

Η Ήρα αντιπροσωπεύει την παντοκράτειρα δύναμη της θεάς μητέρας γης από την οποία εκπορεύονται και στην οποία καταλήγουν τα πάντα, ακόμα και το χαρακτηριστικότερο γέννημά της, τα τέκνα της. Εφόσον όλα τα όντα οφείλουν την ύπαρξή τους σ’ αυτήν, ο σφριγηλός αρσενικός θεός, που την γονιμοποιεί, είναι ταυτόχρονα και σύζυγος αλλά και γιος της. Η θεά-μητέρα, μετά από κάθε γονιμοποίησή της, αναγεννάται, ανανεώνεται, οπότε ο κύκλος αυτός της νέας ζωής παραλληλίζεται με τον κύκλο των εποχών. Πολλές φορές αυτή η αναγέννηση συνδέεται με τη διττή παρουσία της θεάς-μητέρας και της θεϊκής θυγατέρας, όπου η ένωση γίνεται με τον αρσενικό θεό σαν αδελφή ή κόρη του. Ένα κλασικό παράδειγμα έχουμε στα Ελευσίνια Μυστήρια με το διχασμό της θεότητας σε Μητέρα και Κόρη, οι οποίες έχουν όμως ουσιαστικά τις ίδιες ιδιότητες. Η Κόρη είναι κόρη του Δία και της Δήμητρας, αλλά και σύζυγος του Πλούτωνα, που μυστικά ταυτίζεται με τον Δία ( Ζευς Καταχθόνιος).

Ακόμη πιο σύνθετη μορφή του ιερού γάμου έχουμε με τον γαμικό θάνατο. Εδώ η ανανέωση των θείων δυνάμεων αποκρυσταλλώνεται σε πρόσωπα, που προϋποθέτουν τη διαδοχή τους στο ρόλο τους και την γονιμοποίηση της γης καθώς και την ανανέωσή της από την επιστροφή στους κόλπους της. Συνεπώς η ένωση με την πανδώρα γη για να γονιμοποιηθεί, αφού υποστεί τη διαδικασία του μαρασμού και της αναγέννησης, συνδέθηκε αδήριτα με το θάνατο, με την κάθοδο στους κόλπους της γης.

Έτσι η Μητέρα-Δήμητρα ενώνεται με τον Ιασίωνα ( θεραπευτή) μέσα σ’ ένα χωράφι και η Κόρη- Περσεφόνη παντρεύεται τον Πλούτωνα ( εγγυητή του πλούτου των γεννημάτων βασικά) μέσα στα σκοτάδια του Άδη, για να εξασφαλίσουν υγεία και αφθονία στη γη. Η Αθηνά ρίχνει το σπέρμα του Ήφαιστου στη γη για να αναπηδήσει απ’ αυτήν ο Εριχθόνιος, ο γενάρχης και προστάτης των Αθηναίων.

Ο Roberto Calasso, στο βιβλίο του “Οι γάμοι του Κάδμου και της Αρμονίας” δίνει πολύ γλαφυρά την ένωση της Δήμητρας με τον Ιασίωνα.

« Ανάμεσα στους καλεσμένους είχε έρθει από τη Σαμοθράκη και ο Ιασίων, ο αδελφός της Αρμονίας. Η Δήμητρα τον πρόσεξε στη διάρκεια των ετοιμασιών για τη γιορτή και τον πόθησε αμέσως, με τη σφοδρότητά της που ήταν γνωστή στους Ολύμπιους. Όλοι είχαν μαζευτεί γύρω από τη γαμήλια κλίνη. Κοιτάζοντας τριγύρω, ο Δίας πρόσεξε ότι η Δήμητρα και ο Ιασίων είχαν εξαφανιστεί. Βγήκε έξω στη νύχτα. Ο θόρυβος της γιορτής απομακρυνόταν. Δρασκέλισε μια από τις εφτά πύλες της πόλης και τον περικύκλωσε το σκοτάδι των κάμπων. Στο βάθος φαινόταν το αντιφέγγισμα των πυρσών και το ανάκτορο. Σ’ ένα βαθύ αυλάκι της γης αναγνώρισε δυο κορμιά αγκαλιασμένα, σφιγμένα παράφορα και ανακατωμένα με σβώλους γης. Αναγνώρισε τον Ιασίωνα και το βογκητό της Δήμητρας».

Η ανάγκη της μίμησης του ιερού γάμου και των συνεπειών του στη λατρεία επέβαλε την τέλεση του ανθρωπόμορφου ιερού γάμου. Έτσι, με τη μαγική δύναμη της πραγματοποίησης ανάλογης πράξης, αναγκάζεται το θείο να εφαρμόσει την κοσμική διαδικασία της αναγέννησης-ανανέωσης των δυνάμεών του και στη φύση ώστε να επιτευχθεί η ευετηρία, η ευτυχισμένη χρονιά.

Ο γάμος του Κάδμου με την Αρμονία είναι η ιερογαμία, που τελείται στα μυστήρια. Είναι η μυστική τελετουργία της αναδιοργάνωσης των μυστηρίων.

Στα πρώτα μυστήρια της Σαμοθράκης η ουσία της ζωής ήταν η ένωση, η ερωτική ένωση του Θηλυκού ( Μητέρας Γης ) με το Αρσενικό ( τον Ουρανό ). Η “ιστορία” αυτής της ένωσης αποτελεί την ουσία για τα δρώμενα.

Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Το πρώτο είναι να μυήθηκε ο Κάδμος στα Καβείρια Μυστήρια την χρονική περίοδο, που φιλοξενήθηκε στη Σαμοθράκη, από τους μυητές- άρχοντες, οι οποίοι ήσαν γονείς και συγγενείς της Αρμονίας. Το δεύτερο είναι να ήταν ήδη μυημένος στα μυστήρια από την Αίγυπτο και να τον δέχτηκαν σαν “αδελφό” τους οι μυημένοι των Καβειρίων της Σαμοθράκης. Πάντα οι μυημένοι των μυστηρίων αισθάνονται έναν πνευματικό δεσμό, πιο στενό κι από τον αδελφικό- συγγενικό, και γι’ αυτό αλληλοαποκαλούνται “αδελφοί”. Αυτά τα μυστήρια μετέφερε και στη νέα πατρίδα του στη Βοιωτία, ιδρύοντας, αυτός πιθανόν, το Καβείριο ιερό. Ο Περ. Ροδάκης στο βιβλίο του “Τα Καβείρια Μυστήρια”, μας παρουσιάζει τον Κάδμο ως μεγάλο ιεροφάντη των Καβειρίων της Αιγύπτου, που έζησε αρκετά χρόνια στη Φοινίκη πριν πάρει το δρόμο για το Αιγαίο. Εδώ, στον Ελλαδικό χώρο, έκανε την αναδιοργάνωση των Καβειρίων, εισάγοντας και τον ιερό γάμο. Στα Καβείρια μυστήρια ο θνήσκων θεός ονομάζεται Καδμίλος ( μικρός Κάδμος).

Σε μια αναπαράσταση σε αγγείο, από τα λεγόμενα Καβειριακά, που προέρχεται από το ιερό των Καβείρων στη Θήβα, εικονίζεται ένας Κάβειρος ξαπλωμένος, που φοράει στέμμα και κρατάει στο χέρι του κάνθαρο. Δίπλα του στέκει ένα παιδί με οινοχόη. Παίρνει κρασί από μεγάλο κρατήρα, προκειμένου να γεμίσει τον κάνθαρο του μεγάλου Κάβειρου. Μετά τον κρατήρα με το κρασί είναι ένα μικρό παιδί πάνω από το οποίο γράφεται το όνομα Πρατόλαος κι ακόμα πιο πέρα μια γυναίκα με το όνομα Κράτεια σε ερωτικό σύμπλεγμα με ένα άντρα, τον Μίτο. Είναι μια συμβολική παράσταση, που ασφαλώς έχει σχέση με τα μυστήρια. Από την ένωση του σπέρματος του Μίτου με τη γυναικεία δύναμη της Κράτειας έρχεται στη ζωή ο μικρός Πρατόλαος. Αυτό είναι το μυστήριο της ζωής, που αποκαλύπτεται με την τέλεση των μυστηρίων. Η ζωή προκύπτει από την ένωση του αρσενικού και του θηλυκού. Κατ’ επέκταση στα μυστήρια έχουμε τη γονιμική μιμητική μαγεία με σκοπό να έρθει η πολυπόθητη βροχή, που είναι αναγκαία για τη γονιμοποίηση της γης, ώστε να προκύψει η ευκαρπία.

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας πίστευαν πως ο κόσμος ήταν μια σύνθεση δύο μερών, του αρσενικού και του θηλυκού. Οι θεοί και οι θεές τους φρόντιζαν να διατηρείται αυτή η ισορροπία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι σαν την ισορροπία του “γιν” και του “γιάνγκ”. Όταν οι δύο αρχές, το αρσενικό και το θηλυκό, ισορροπούσαν, επικρατούσε αρμονία στον κόσμο. Όταν διαταρασσόταν η ισορροπία, δημιουργούνταν χάος. Το θηλυκό μισό των πραγμάτων συμβολιζόταν με το “ιερό θηλυκό” ή τη “Μεγάλη Θεά”. Δεν θα ήταν βλασφημία να πούμε, πως αυτό το παγκόσμιο θηλυκό στοιχείο σήμερα εκφράζεται με το θρησκευτικό σύμβολο της Παναγίας. Το αρσενικό στοιχείο εκφράζεται από το Άγιο Πνεύμα. Έτσι η γονιμοποίηση της Παναγίας από το Άγιο Πνεύμα είχε σαν αποτέλεσμα την γέννηση του θεανθρώπου, που έφερε ισορροπία στον ψυχισμό της ανθρωπότητας και της έδειξε το δρόμο για της επιστροφή στον “Οίκο του Πατρός”, στον απωλεσθέντα Παράδεισο.

Εδώ αναφέρουμε πως και στην αρχαία παράδοση υπήρχε η πίστη για ιερή σύλληψη παρθένας ή θεάς από φυτά, τα οποία ενσαρκώνουν την ανανεωτική θεία δύναμη. Συσχετίζουμε την παράδοση που συνδέει την Παναγία με τον κρίνο κατά τον Ευαγγελισμό.

Κι ενώ σ’ όλη τη φύση συντελείται ένας αέναος ιερός γάμος, ευλογημένος από τον Δημιουργό, μια καθαγιασμένη ένωση από τις δύο αντίθετες πολικότητες για να δημιουργούνται φαινόμενα και να αναπαράγονται νέα είδη, οι περισσότεροι εκπρόσωποι της εκκλησίας θεωρούν την ένωση αυτή έργο του Σατανά, και τη γυναίκα συνεργό του! Προτρέπουν αποχή από το σεξ και χρησιμοποίησή του μόνο όταν πρόκειται το ζευγάρι να τεκνοποιήσει. Επιβάλλεται δε η αγαμία σε ορισμένες κατηγορίες λειτουργών και στους μοναχούς και τις μοναχές. Μα η φυσική ένωση του άντρα με τη γυναίκα είναι μια επικοινωνία με το Θεό! Η αρχαία κληρονομιά μας αλλά και το ίδιο το σώμα μας λένε πως αυτή η ένωση είναι κάτι το φυσικό, μια πανέμορφη διαδρομή, που μας οδηγεί στην πνευματική ολοκλήρωση. Η ερωτική ένωση των δύο μισών του ανθρώπινου όντος, ( εδώ ας θυμηθούμε τη βιβλική εκδοχή πως η Εύα έγινε από τα πλευρά του Αδάμ, κι αποτέλεσε σάρκα εκ της σαρκός του κι οστούν εκ των οστέων του ), είναι και η καθαγιασμένη ένωση των δύο μισών του ανθρώπινου πνεύματος, του αρσενικού και του θηλυκού στοιχείου, μέσα από την οποία μπορεί να γνωρίσει την πνευματική ολοκλήρωση και να επικοινωνήσει με το Θείο κόσμο. Οι ανατολικοί λαοί μας μιλάνε για την “τάντρα”, το μονοπάτι της πνευματικής ανύψωσης διαμέσου της τελετουργικής ένωσης αρσενικού και θηλυκού. Οι πρώτοι Ιουδαίοι έλεγαν πως στο ναό του Σολομώντα μαζί με το Θεό βρισκόταν και το θηλυκό αντίστοιχό του, η Σεκινά. Στο ιουδαϊκό τετραγράμματο YHWH, το ιερό όνομα του Θεού, ενυπάρχουν οι δύο όψεις του Θεού, η αρσενική και η θηλυκή, δηλαδή ο Θεός έχει ανδρόγυνη μορφή. Ο Θεός είναι ταυτόχρονα και Πατέρας και Μητέρα, είναι το Παγκόσμιο Πνεύμα και η Αγνή Ύλη από την οποία έχουν τα πάντα δημιουργηθεί. Είναι το Έν μέσα στο οποίο ενυπάρχει το Όλον.

Στο ιερό βιβλίο των Ινδών “Μπαγκαβάντ Γκιτά”, ο Κρίσνα, που θεωρείται σαν ο Χριστός των Ινδών, η θεία ενσάρκωση, μιλάει στο όνομα του Πατρός του και λέγει :

« Εγώ είμαι το τυπικό της θυσίας

Εγώ είμαι η λατρεία

Εγώ είμαι η προσφορά

Εγώ είμαι τα βότανα και τα φυτά

Εγώ είμαι η λέξη της δύναμης

Εγώ είμαι το αγνό βούτυρο

Εγώ είμαι η φωτιά και

Εγώ είμαι το αφιέρωμα.

Εγώ είμαι ο Πατέρας και η Μητέρα αυτού του κόσμου

ο Υποστηρικτής και ο Πρόγονος.

Είμαι το τέρμα της γνώσης, η ιερή λέξη, το ΟΜ.

Είμαι ο ύμνος, ο ψαλμός και η ουσία των Βέντα».

Και σε ένα άλλο σημείο συνεχίζει:

« Εγώ είμαι το γλυκό άρωμα της γης, η αγνή ακτινοβολία του πυρός.

Εγώ είμαι η ζωή σε όλα τα όντα και η πειθαρχία των ασκητών.

Γνώρισέ Με σαν το Αιώνιο Σπέρμα όλων των υπάρξεων.

Εγώ είμαι η ενόραση, η καθαρή λογική και ο ηρωισμός των ηρώων.

Εγώ είμαι η δύναμη των δυνατών, αλλά χωρίς λαγνεία και πάθη.

Στα ζωντανά όντα είμαι η έφεση που βρίσκεται σε αρμονία

Με το καθήκον και την ευθύνη».

Στα αρχαία μυστήρια, αλλά και στη συνέχειά τους μετά την έλευση του Ιησού, στη τελετή του Ιερού γάμου δεν υπήρχε καμία διαστροφή, ήταν μια βαθιά ευλαβική ιεροτελεστία. Δεν είχε καμιά σχέση με σωματική ηδονή, αλλά ήταν μια πνευματική πράξη. Μη ξεχνάμε πως οι πράξεις μας χρωματίζονται από τις σκέψεις μας. Ένα μυαλό διαστροφικό θα κάνει πράξεις διαστροφής. Ένας νους αγαθός θα ενεργήσει αγαθά. Και στην καθημερινή μας ζωή μπορούμε να ενεργήσουμε με ζωώδη ένστικτα κατά την ερωτική συνεύρεση, αλλά μπορούμε να δώσουμε μια βαθύτερη διάσταση, προσφέροντας το “είναι” μας ολοκληρωτικά, σε μια ένωση που θα είναι πνευματική, έκφραση αγάπης, που είναι έτοιμη να απλωθεί και ν’ αγκαλιάσει όλο τον κόσμο, να ενωθούμε με το θείο, γιατί «ο Θεός αγάπη εστί». Μέσα από μια συγκλονιστική τέτοια ένωση θα πλημμυρίσουμε με γαλήνη και αρμονία, θα αναγαλλιάσει η ψυχή μας, θα βρεθούμε στον έβδομο ουρανό ακούγοντας “τη μουσική των σφαιρών”, και τα χείλη μας θα ψιθυρίσουν: « Ω, θαυμαστά τα έργα σου, Κύριε, πάντα εν σοφία εποίησας».