Η Ελληνική οικονομία και ο πίθος των Δαναΐδων

[[ δαμ-ων ]]

Τα οικονομικά μέτρα που πήρε και που θα πάρει στο μέλλον η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης μοιάζουν με τον πίθο (πιθάρι) των Δαναΐδων. Όσο και να «σφίξει το ζωνάρι» του ο απλός Έλληνας, προκειμένου να «μπαλώσει» τις τρύπες του δημόσιου ελλείμματος, το εγχείρημα φαντάζει σαν να προσπαθεί να γεμίσει τον “πίθο των Δαναΐδων”, στον οποίο όσο νερό και να του ρίξεις, δεν πρόκειται να γεμίσει ποτέ.

Πρώτα, όμως, ας ανατρέξουμε στη μυθολογία μας για να μάθουμε ή να θυμηθούμε ποιες ήσαν οι Δαναΐδες και τι εννοούμε με την έκφραση «πίθος των Δαναΐδων». Οι Δαναΐδες ήταν οι 50 θυγατέρες του μυθικού ήρωα Δαναού. Ας πιάσουμε καλύτερα το κουβάρι του μύθο από τη προγιαγιά Ιώ.

Σε ένα εκτενές τμήμα του «Προμηθέα Δεσμώτη» μαθαίνουμε την τραγική μοίρα της Aργείας κόρης Iώς, προγόνου των Δαναΐδων, που την ερωτεύθηκε ο Δίας, ενώ τη μίσησε παράφορα η Ήρα και τη μεταμόρφωσε σε αγελάδα κυνηγώντας την ανελέητα με τον Oίστρο, την αλογόμυγα, σε μια αγωνιώδη περιπλάνηση από την Eυρώπη στην Aσία, ώσπου έφτασε στην Aίγυπτο. Eκεί με θαυμαστό άγγιγμα του Δία, με την «επαφή» του, γέννησε τον Έπαφο, πρόγονο ενός περίλαμπρου γένους θεϊκών όντων και ηρώων- βασιλιάδων.

H συνέχεια εδω ,,,

Η Λιβύη κόρη του Έπαφου και βασίλισσα της ομώνυμης χώρας, γέννησε με τον Ποσειδώνα δίδυμους γιους τον Αγήνορα και τον Βήλο. Ο Αγήνορας, πατέρας του δικού μας Κάδμου, αναχώρησε για τη Φοινίκη όπου ίδρυσε βασίλειο και έγινε γενάρχης μιας μεγάλης γενιάς. Ο Βήλος πήρε το βασίλειο της Αιγύπτου, παντρεύτηκε την κόρη του Νείλου Αγχινόη και απέκτησε κι αυτός δίδυμους γιους τον Αίγυπτο και τον Δαναό, στον οποίο έδωσε το βασίλειο της Λιβύης, τον δε Αίγυπτο όρισε για διάδοχό του. Από το γάμο τους με πολλές γυναίκες τα δύο αδέλφια απέκτησαν πολλά παιδιά. Πενήντα γιους ο Αίγυπτος, πενήντα κόρες ο Δαναός. Μετά τον θάνατο του πατέρα τους, τα αδέλφια ήρθαν σε ρήξη, εξαιτίας των επεκτατικών βλέψεων του Αίγυπτου στην πατρική κληρονομιά. Θέλοντας να συμφιλιωθούν, ο Αίγυπτος πρότεινε στον Δαναό να νυμφευθούν οι γιοι του τις πενήντα κόρες του. Εκτός από τις διαφορές για τα όρια των κρατών τους, ο Δαναός απέρριπτε κατηγορηματικά την πρόταση του αδελφού του να νυμφευθούν οι ανεψιοί του τις πενήντα κόρες του, θεωρώντας τους αιμομικτικούς αυτούς γάμους ανόσια πράξη. Ένας ακόμη λόγος ήταν ότι είχε πάρει χρησμό από έναν Αιγύπτιο μάντη, πως θα θανατωνόταν από έναν γιο του αδελφού του. Για να απαλλαγεί από την ασφυκτική επιμονή του αδελφού του και να γλιτώσει από την εκπλήρωση του θανατηφόρου χρησμού, ο Δαναός αποφάσισε να εγκαταλείψει το βασίλειό του, και να ζητήσει καταφύγιο στην προγονική του κοιτίδα. Με τις οδηγίες της Αθηνάς ναυπήγησε πρώτος μια πεντηκόντορον (πενηντάκωπο πλοίο) την “Δαναΐδα”, και παίρνοντας τις κόρες του αναχώρησε με προορισμό το αργολικό λιμάνι: «Δαναός τους Αιγύπτου παίδας δεδοικώς, υποθεμένης Αθηνάς αυτώ ναύν κατεσκεύασε πρώτος και τας θυγατέρας ενθέμενος έφυγε». Έτσι εκπληρώθηκε μια ακόμη προφητεία που είχε δώσει ο Προμηθεύς στην πρόγονο του Δαναού Ιώ: «Πέμπτη μετά από αυτόν (τον Έπαφο) γενιά γυναικεία, με τις πενήντα κόρες πάλι στο Άργος αθέλητά της θα’ ρθη, των ξαδέρφων γάμο συγγενικό για να ξεφύγει˙ κι αυτοί ξεφρενιασμένοι από τον πόθο, σαν τα γεράκια θα ριχτούν ξοπίσω σε περιστέρες, κυνηγώντας γάμους αταίριαστους.»

Στο Άργος βασίλευε ο Γελάνορας της γενιάς των Ιναχιδών, από τον οποίο ο Δαναός ζήτησε να πάρει την εξουσία, αφού του έκανε γνωστή την καταγωγή του. Ο γέροντας και χωρίς διάδοχο Γελάνορας με την παρέμβαση του αργειακού λαού του παρεχώρησε τον θρόνο. Αφού έγινε κύριος του Άργους ο Δαναός, έχτισε την ακρόπολη με τεράστιους λαξευτούς ογκόλιθους, που ονομάσθηκε Λάρισα από την κόρη του βασιλιά Πελασγού. Στην κορυφή της έχτισε ναό προς τιμήν του Λαρισαίου Διός, όπου τοποθετήθηκε ξόανο (ξύλινο ομοίωμα) του θεού. Στην πόλη θεμελίωσε ναό προς τιμή του Λυκείου Απόλλωνος. Σε λίγο καιρό κατέπλευσε ο Αίγυπτος με τους πενήντα γιους του, και αξίωσε να πραγματοποιηθούν με τη βία οι αιμομικτικοί γάμοι. Ο Δαναός προσποιήθηκε ότι δέχεται για να αποφύγει τις βίαιες αντιδράσεις του Αίγυπτου και των γιών του. Αφού έγινε κλήρωση για να γνωρίζει ο κάθε νέος ποια νύμφη θα παντρευτεί, ακολούθησαν οι γαμήλιες τελετές. Ο Δαναός παράθεσε και συμπόσιο, όπου για πρώτη φορά ψάλθηκε ο “Υμέναιος”. Τη νύχτα όμως του γάμου ο Δαναός, που διακατεχόταν ακόμη από το φόβο της εκπλήρωσης του χρησμού, έδωσε σε κάθε κόρη του ένα εγχειρίδιο με την εντολή να θανατώσουν τους συζύγους στον ύπνο τους. Οι Δαναΐδες υπάκουσαν και πραγματοποίησαν την πατρική προσταγή. Μία όμως από αυτές, δεν μπόρεσε να υψώσει δολοφονικό χέρι και να βάψει το ξίφος με το αίμα του εξαδέλφου, η Υπερμνήστρα που είτε γιατί ο σύζυγος και εξάδελφός της Λυγκεύς την σεβάστηκε είτε γιατί υπερίσχυσε ο πόθος της μητρότητας κατά τον Αισχύλο, δεν τον θανάτωσε. Από το χέρι του Λυγκέα βρήκε τελικά τον θάνατο ο Δαναός, και έτσι επαληθεύτηκε ο χρησμός του Αιγύπτιου μάντη. Ο Δαναός όρισε με νόμο, οι Αργείοι από Πελασγοί στο εξής να λέγονται Δαναοί, ονομασία που στα Ομηρικά έπη συμπεριλαμβάνει το σύνολο των Ελλήνων της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας, χαρακτηρίζοντας «ποιητική αδεία» τους Έλληνες ως μίαν ολότητα: «κατ’ Ευριπίδην, Πελασγιώτας δ’ ονομασμένους το πρίν, Δαναούς καλείσθαι νόμον έθηκαν᾽ Ελλάδα». Οι Δαναΐδες, αφού καθαρίστηκαν από το ανοσιούργημά τους από την Αθηνά και τον Ερμή, ήρθαν σε δεύτερο γάμο με εντόπιους νέους. Ο Δαναός προκήρυξε γαμήλιους αγώνες, τα “Σθένεια”. Στον νικητή έδινε για έπαθλο μια κόρη του. Έτσι έκανε γαμβρούς τους άριστους από τους Αργείους νέους, και οι Δαναΐδες έγιναν μητέρες των θηλυσπόρων απογόνων του Δαναού, από τους οποίους προήλθε μια μεγάλη γενιά ένδοξων ηρώων, μεταξύ των οποίων και ο Παλαμήδης. Ένας ακόμη ο Ηρακλής, θα γινόταν ο λυτρωτής του καρτερόθυμου Τιτάνα Προμηθέα, όπως ο ίδιος είχε προαναγγείλει στην Ιώ: «Απ’ τη σπορά της (της Υπερμνήστρας), κάποιος αντρειωμένος άντρας θα γεννηθεί, δεινός τοξότης που απ’ τα πάθη αυτά θα με λυτρώσει». Η εγκατάσταση του αγλαόθρονου Δαναού και των θυγατέρων του στο Άργος, υπήρξε ευεργετική και συνέβαλε σημαντικά στην περαιτέρω ανάπτυξη του υπάρχοντος εγχώριου πολιτισμού. Θέσπισαν τελειότερους νόμους, στους οποίους υπήγαγαν θέματα του κοινωνικού και θρησκευτικού βίου. Καθιέρωσαν την λατρεία της Αθηνάς και τα θεσμοφόρια. Δίδαξαν την ναυπήγηση νέου τύπου πλοίων, καταλληλότερων για μακρινά ταξίδια. Η αργείτικη γη ξαναζωντάνεψε, με την ανόρυξη φρεάτων και με τα αρδευτικά έργα που δίδαξαν στους Αργείους ο Δαναός και οι κόρες του. Όπως μας πληροφορεί ο Στράβων: «έχει όμως και πολλά φρέατα τα οποία οφείλει στην ευτυχή ανακάλυψη των θυγατέρων του Δαναού. Διά τούτου δε αναφέρουν στον στίχο (του Ησιόδου): «το Άργος ήταν στερημένο από νερό, αλλά χάρις στις Δαναΐδες απέκτησε και κατέστη ένυδρο». Αύξησαν επίσης τον φυτικό πλούτο, με την καλλιέργεια νέων άγνωστων φυτών που μετέφεραν από την προηγούμενη πατρίδα τους. Με τα έργα αυτά αρδεύτηκε η διψασμένη αργολική πεδιάδα και πλουτίσθηκε, ώστε να ονομασθεί για την γονιμότητα και την πολυφορία της “ούθαρ αρούρης” (μαστάρι της γης) από τον Όμηρο. Οι Αργείοι, για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους στον ευεργέτη τους Δαναό, τον ενταφίασαν στο κέντρο της αγοράς, και κόσμησαν τον τάφο του με λαμπρό μνημείο το οποίο ονόμασαν “Πλίνθιον”, ενώ στους Δελφούς έστησαν ανδριάντα του μαζί με της Υπερμνήστρας με την επιγραφή: «Οι ανδριάντες αυτοί εικονίζουν ήρωες˙ τον ισχυρότερο βασιλιά του Άργους Δαναό και την Υπερμνήστρα, η οποία μόνη από τις αδελφές της είχε τα χέρια αμόλυντα». Οι Δαναΐδες λατρεύτηκαν σαν νύμφες των πηγών.

Παρά τον εξαγνισμό τους όμως, όπως αναφέρει μια μεταγενέστερη παράδοση, στον Άδη καταδικάστηκαν με την αιώνια τιμωρία να γεμίζουν με νερό έναν πίθο χωρίς πυθμένα ή κατ’ άλλους έναν πίθο γεμάτο τρύπες: «Εις τον των Δαναΐδων πίθον υδροφορείν» έλεγε μια αρχαία παροιμία, για αυτούς που οι προσπάθειες που κατέβαλαν για να πετύχουν κάτι, απέβαιναν μάταιες. Επομένως, η παροιμιώδης φράση "Πίθος των Δαναΐδων" σημαίνει την αιώνια και μάταια προσπάθεια. Μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την έκφραση στην περίπτωση μιας χρεωκοπημένης επιχείρησης που όσα δάνεια κι αν πάρει δεν μπορεί να ορθοποδήσει ή στην περίπτωση ενός δημόσιου έργου, που κάθε χρόνο απορροφάει μεγάλες πιστώσεις, αλλά ποτέ δεν τελειώνει…., λες και έχει καταντήσει το γιοφύρι της Άρτας!

Ο Έλληνας, μετά τις φρούδες ελπίδες που του έδωσε προεκλογικά και αμέσως μετά τις εκλογές η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, λέγοντας ψέματα πως είχε πρόγραμμα, μέρα με τη μέρα χάνει και τα τελευταία ίχνη ελπίδας και αισιοδοξίας. Αισθάνεται πως το κατηφορικό ταξίδι για τα Τάρταρα δεν θα έχει σταματημό. Πως οι τωρινές πολιτικές δυνάμεις, έρμαιο των διεθνών οικ. οίκων και των εβραίων τραπεζιτών, δεν μπορούν να αναστρέψουν την κατωφερική πορεία της οικονομίας μας.

Τα οικονομικά μέτρα που πήρε και θα πάρει η κυβέρνηση δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας. Όσα μέτρα κι αν πάρει, όσα κι αν περικόψει από τον εργαζόμενο και τον συνταξιούχο, οι δείχτες της ελληνικής οικονομίας δεν πρόκειται να δώσουν θετικά αποτελέσματα. Κι αν οι ξένοι τοποτηρητές αξιολογήσουν θετικά τα αποτελέσματα των αριθμών και δειχτών, αυτά δεν θα έχουν καμία σχέση με την ποιότητα ζωής και την ευημερία της ελληνικής οικογένειας. Οι μέρες, που ο κάθε εργαζόμενος μπορούσε με τις υπάρχουσες συνθήκες να σχεδιάσει τη ζωή του, πέρασαν ανεπιστρεπτί. Τώρα ζούμε τις μέρες της μεγάλης αβεβαιότητας, τις μέρες που δεν μπορούμε να σχεδιάσουμε τη ζωή μας, να κάνουμε όνειρα, να κάνουμε ανοίγματα ελπίδας και προσδοκιών. Μόνον οι διεθνείς κερδοσκόποι, οι οικ. οίκοι και οι τραπεζίτες μπορούν να σχεδιάζουν για εμάς, χωρίς εμάς! Εμείς ευθυνόμαστε γιατί οπλίσαμε το χέρι τους, που μας δείχνει σαν παγκοσμίως εξιλαστήριο θύμα.

Τα όπλα στους κερδοσκόπους τα δώσαμε εμείς οι ίδιοι, ή μάλλον οι κυβερνήσεις μας , τις οποίες εμείς εκλέξαμε είτε παραπλανημένοι από ψεύτικες προεκλογικές εξαγγελίες, είτε από προσωπική σκοπιμότητα και ιδιοτέλεια. Όλες οι μεταπολιτευτικές -ή ακόμη και μεταπολεμικές- κυβερνήσεις μας, που οικοδόμησαν ένα απέραντο πελατειακό κράτος, που ώθησαν τη δημόσια σπατάλη σε ύψη δυσθεώρητα, που μέχρι πρόσφατα θεωρούσαν ως στοιχεία ανάπτυξης την παραοικονομία, που... που... που..., αλλά, κυρίως, που απαξίωσαν την εργασία και μετέτρεψαν τους εργαζόμενους σε «απασχολήσιμους», που υποβίβασαν την παραγωγή σε διαδικασία για κατωτέρου επιπέδου ανθρώπους, που ανήγαγαν τις υπηρεσίες και τις «αεριτζίδικες» δουλειές σε κορυφαία κοινωνική καταξίωση.

Όταν γινόμασταν μέλη της ΕΟΚ, μας έλεγαν ότι η Ελλάδα θα μετατρεπόταν σε «λαχανόκηπο της Ευρώπης», αλλά τριάντα χρόνια μετά φτάσαμε να πληρώνουμε για εισαγωγές αγροτικών προϊόντων 6 δισ. ευρώ τον χρόνο, ενώ οι εξαγωγές μας κυμαίνονται γύρω στα 3-3,5 δισ. ευρώ.

Ούτε καν λαχανόκηπος, λοιπόν, δεν γίναμε, ίσως γιατί κάτι τέτοιο δεν συνάδει με το αεριτζήδικο πρότυπο που καλλιέργησαν όλες τις προηγούμενες δεκαετίες οι κρατούντες. «Τάξαμε παραδείσους που δεν μπορούσαμε με εξυπηρετήσουμε», δήλωνε πρόσφατα σε μια στιγμή ειλικρίνειας κάποια υπουργός της νυν κυβέρνησης.

Ναι, ακριβώς αυτό. Ήταν το μοντέλο αυτό που ωθούσε τους συμπατριώτες μας σε έναν άκρατο και αλόγιστο δανεισμό, που σιγοντάριζε έναν καταναλωτισμό χωρίς όρια και χωρίς μέλλον, διακηρύσσοντας ότι η Ελλάδα διαθέτει μία από τις πιο δυναμικές οικονομίες του κόσμου, με ρυθμούς ανάπτυξης διπλάσιους από αυτούς της ΕΕ. Εν τέλει, ζούσαμε σε μία χώρα που περιλαμβανόταν στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου και, άρα, μπορούσαμε να δανειζόμαστε πολύ πέρα από τις δυνάμεις μας, ποντάροντας στην «ισχυρή οικονομία» μας και στα μελλοντικά εισοδήματα που αυτή θα μας χάριζε!

Αυτό το μοντέλο ήταν που αναγόρευε ως «έξυπνους» και «κοινωνικά αξιοπρόβλητους» τους φοροφυγάδες, τα «λαμόγια», τους «αεριτζήδες» και κάθε είδους νεόπλουτα τρωκτικά του δημοσίου πλούτου, αλλά και σε «χαϊβάνια» όσους πολίτες κοίταζαν τη δουλειά τους και ήταν συνεπείς με τις υποχρεώσεις τους απέναντι στο κράτος και την κοινωνία.

Αλλά, όταν οι «δημιουργικές λογιστικές», παρόμοιες μ’ αυτές που παράγγειλε η κυβέρνηση Σημίτη σε Αμερικανικούς οίκους για να εξαπατήσει την Ε.Ε. και να μπούμε στο ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, σταμάτησαν να αποδίδουν κι όταν τα «μαγειρεμένα» στατιστικά στοιχεία ξεσκεπάστηκαν, από τους καλά γνωρίζοντες τα κόλπα αυτά εταίρους μας, μιας κι αυτοί τα χρησιμοποίησαν κατά κόρον όταν τους εξυπηρετούσε, βρέθηκε η Ελλάδα με ένα διψήφιο έλλειμμα και ένα χρέος μεγαλύτερο από το ΑΕΠ. Ένα πραγματικά εκρηκτικό μίγμα, που άνετα μπορεί να οδηγήσει μια οικονομία στη χρεοκοπία, αλλά ακόμη πιο άνετα να οδηγήσει σε κατεδάφιση κάθε υπόλειμμα κοινωνικού κράτους και να κάνει πολύ φτωχότερους εκατομμύρια μοχθούντες -και αφρόνως παρασυρθέντες από τα κούφια λόγια περί πλούτου και κραταιάς οικονομίας- Έλληνες πολίτες. … Και έτσι φτάσαμε εδώ που φτάσαμε μετά και τις τελευταίες εξαγγελίες του Υπουργού Εργασίας και Ασφάλισης Αντρέα Λοβέρδου για τον εργασιακό μεσαίωνα! Όσο η κυβέρνηση, αιχμάλωτη της επιλογής της να μας εντάξει στο ΔΝΤ, συνθλίβει τον εργαζόμενο, είναι αδύνατο να ανακάμψουμε οικονομικά. Οι μη έχοντες και μη κατέχοντες Έλληνες είναι οι νέες Δαναΐδες. Μόνο που τώρα έχουμε εκατομμύρια, ενώ οι Δαναΐδες της μυθολογίας μας ήσαν 49. Η μείωση μισθών και συντάξεων σε απελπιστικό βαθμό, η αύξηση της φορολογίας και των καυσίμων δεν μπορούν να σώσουν την κατάσταση. Η εξυγίανση της οικονομίας αφορά κυρίως τον δημόσιο τομέα και πρώτος στόχος της είναι ο περιορισμός των δαπανών και η αύξηση των εσόδων του Δημοσίου με την πάταξη της φοροδιαφυγής και της φοροκλοπής.

Σε κανέναν από τους δύο τομείς δεν έχουμε ικανοποιητικές επιδόσεις. Όσον αφορά στην αύξηση των εσόδων, με απλά λόγια, δεν έχει επιτευχθεί τίποτα και η φοροδιαφυγή βασιλεύει. Οι τίμιοι φορολογούμενοι πληρώνουν παραπάνω λόγω της αύξησης των φόρων και των έκτακτων εισφορών. Οι καταναλωτές πληρώνουν παραπάνω λόγω της αύξησης του ΦΠΑ. Οι φοροφυγάδες δεν πληρώνουν τίποτα. Αντίθετα φοροκλέπτουν και αυξάνουν τον τζίρο τους διότι παρακρατούν τον αυξημένο ΦΠΑ. Σε αυτόν τον τομέα η κυβέρνηση κινείται αναποτελεσματικά, παρά το γεγονός ότι κάθε τόσο ανακοινώνει διάφορες εντυπωσιακές «επιτυχίες» χωρίς αντίκρισμα. Στις δαπάνες μπορούμε να μιλάμε για καλύτερη επίδοση, χωρίς όμως να θεωρείται και ικανοποιητική.

Ο περιορισμός των δαπανών στηρίζεται στην άδικη και επαχθή μείωση των μισθών και των συντάξεων και στην κατάργηση των δώρων Χριστουγέννων, Πάσχα και επίδομα καλοκαιρινής άδειας. Στηρίζεται επίσης στη διακοπή των επενδύσεων, αφού το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων έχει ουσιαστικά καταργηθεί. Τέλος στηρίζεται στην παύση των πληρωμών του Δημοσίου και στη διακράτηση από το Δημόσιο της επιστροφής του ΦΠΑ στους δικαιούχους. Στα νοσοκομεία δεν υπάρχουν τα αναγκαία υλικά ώστε να αναβάλλονται εγχειρήσεις. Οι φαρμακοποιοί δεν εκτελούν τις συνταγές του δημοσίου, αν και οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν κρατήσεις για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Επομένως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, ή όπως θέλουν να τα ωραιοποιούν. Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση αποφάσισε να πληρώσει τους εξωτερικούς δανειστές με χρήματα που στερεί από τους εργαζομένους, τους συνταξιούχους, τους προμηθευτές του Δημοσίου και από τη λειτουργία της αγοράς. Η αγορά έχει νεκρώσει και οι μικροεπιχειρήσεις, τα μικροκαταστήματα κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Με τη διασπορά των ειδήσεων περί πτώχευσης της χώρας, πολλά κεφάλαια βγήκαν στο εξωτερικό ή μετατράπηκαν σε χρυσό από ειδικούς οίκους, που πάντα ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια σε παρόμοιες καταστάσεις. Αντί να χρησιμοποιήσει η κυβέρνηση τα αποθέματα των τραπεζών μας, τα άφησε να διαφύγουν στο εξωτερικό. Έτσι χάνει δισεκατομμύρια στο εξωτερικό από τόκους των δανείων, που συνάπτει για να τα δώσει και πάλι στις τράπεζες!

Τη στιγμή που η κυβέρνηση αυξάνει των συντελεστές του ΦΠΑ, το Δημόσιο αδυνατεί να εισπράξει τουλάχιστον το 30% του βεβαιωμένου ΦΠΑ, στερώντας από τα κρατικά ταμεία 6,5 δισ. ευρώ ετησίως. Ειδική έκθεση της Eurostat, η οποία βρίσκεται ήδη στα συρτάρια του υπουργού Οικονομικών κ. Γ. Παπακωνσταντίνου, καταδεικνύει τον «πίθο των Δαναΐδων» από τον οποίο διέρχονται και χάνονται δεκάδες δισ. ευρώ. Τα φορολογικά έσοδα ως ποσοστό του ΑΕΠ μειώνονται σταθερά και τοποθετούν τη χώρα μας στην τέταρτη χαμηλότερη επίδοση της ΕΕ-27. Ο ΟΟΣΑ εκτιμά ότι η φοροδιαφυγή στην Ελλάδα μπορεί να πλησιάζει τα 30 δισ. Ευρώ ετησίως. Η σύλληψη αυτής της φοροδιαφυγής, έστω και κατά 20 δισ. Ευρώ, θα μπορούσε είτε να μειώσει τους φόρους που καταβάλλουν όλοι οι φορολογούμενοι κατά 30% περίπου, είτε να εξαλείψει το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας, είτε να επιτρέψει έναν συνδυασμό και των δύο. Η οικονομία της χώρας είναι σαν τον πίθο των Δαναΐδων. Όσα χρήματα και αν δεχτεί δεν θα γεμίσει ποτέ. Οποιαδήποτε ενίσχυση (ιδιωτικοποίηση), παροχή (δάνειο) ή αύξηση του πραγματικού Α.Ε.Π ,μπει στην χώρα, θα απορροφηθεί από τους παρασιτικούς μηχανισμούς, που είναι κυρίαρχοι, καθώς και από την έλλειψη των μηχανισμών ουσιαστικού ελέγχου . Οι πελατειακές σχέσεις του συστήματος ΝΔ-ΠΑΣΟΚ δεν τους αφήνουν να χαράξουν τις πολιτικές που χρειάζονται και που είμαι βέβαιος ότι όλοι τις γνωρίζουν. Το Υπουργείο Οικονομίας πρέπει να περικόψει τις ανισότητες ,τις αδικίες, την φοροκλοπή, την φοροδιαφυγή, τα ρουσφέτια , την σπατάλη, τη διασπάθιση της δημόσιας περιουσίας, τον πλουτισμό εις βάρος του Δημοσίου, την απαγκίστρωση του ευρύτερου Δημοσίου τομέα από τους τριάντα χιλιάδες μετακλητούς κομματικούς υπάλληλους, την ενεργοποίηση της προσωπικής ευθύνης των κρατικών λειτουργών (μπας και πάει κανείς φυλακή) , την εφαρμογή των Νόμων του κράτους , την μείωση των αμυντικών δαπανών κλπ. και κάθε είδους σπατάλη στα φαρμακευτικά προϊόντα. Π.χ. ένα εργαλείο ή ένα όργανο ή ένα μόσχευμα ή ένα στεντ κοστίζει στην εταιρία π.χ. 1.800 ευρώ. Υπερτιμολογείται όμως και έρχεται στα νοσοκομεία με 3.500 ευρώ και στα ιδιωτικά πάει παραπάνω, 4.500 ευρώ, γιατί κάθε ιδιωτικό θεραπευτήριο κάνει τη δική του εταιρία και πουλάει στον εαυτό του! Γεννιέται το ερώτημα: Επαρκούν τα οικ. μέτρα (τα οποία είναι περιοριστικά και υφεσιακά), ώστε να βγει μέχρι το 2014 η Ελλάδα από την κρίση όταν, μάλιστα, δεν συνοδεύονται από κανένα πολιτικό μέτρο ανάπτυξης και απόδοσης δικαιοσύνης; Ή, κατά διαστήματα, θα έρχονται όλο και νέα μέτρα προκαλώντας τα ειρηνικά ανακλαστικά του ελληνικού λαού;

Εμείς πιστεύουμε ότι, δυστυχώς, θα συμβεί το δεύτερο. Ότι, δηλαδή, ο πίθος των Δαναϊδων δεν θα γεμίζει, ότι θα απαιτεί νέες θυσίες και ότι η κατάσταση θα χειροτερεύει. Και το πιστεύουμε ακράδαντα γιατί:

● Το πολιτικό σύστημα δεν διαθέτει αξιόπιστες ηγεσίες και θα επιμένουν να ασκούν τις ίδιες καταστροφικές πολιτικές…

● Η χώρα δεν διαθέτει αποτελεσματικό κράτος, προκειμένου να εφαρμόσει οποιεσδήποτε πολιτικές. Και,

● Όλες οι κρίσιμες υπηρεσίες, οι οποίες θα μπορούσαν να βγάλουν τη χώρα από την κρίση, έχουν εκχωρηθεί, εγκληματικά, στις Αγορές…

Όπως λ.χ.: Η χρηματοπιστωτική πολιτική, η οποία πάντα βρισκόταν υπό δημόσιο έλεγχο, έχει εκχωρηθεί στις ασύδοτες δυνάμεις της Αγοράς!

- Η κατασκευαστική πολιτική, η οποία λειτουργούσε ως ρυμούλκα ανάπτυξης, ουσιαστικά, έχει εκχωρηθεί σε τραστ «εθνικών εργολάβων»!

- Η επικοινωνιακή πολιτική, η οποία έφερνε σημαντικές προσόδους στο Δημόσιο, έχει εκχωρηθεί σε ξένους ιδιώτες και ομίλους, που την ασκούν κατά βούληση!

- Η αγορανομική πολιτική, η οποία αποτελούσε δικλείδα ασφαλείας για τα λαϊκά στρώματα, έχει εκχωρηθεί στις ασύδοτες δυνάμεις της αγοράς – καρτέλ, νονούς κ.λπ.! Το Σώμα Ορκωτών Λογιστών π.χ. έχει αντικατασταθεί από ιδιωτικές εταιρείες που λειτουργούν καθαρά με πελατειακές σχέσεις και όχι υπέρ του δημοσίου

- Το ίδιο συμβαίνει με την ενέργεια, με τις αερομεταφορές, με λιμάνια, με αεροδρόμια, με τουριστικά ακίνητα και με πλείστες όσες άλλες πλουτοπαραγωγικές πηγές που εκχωρούνται αντί πινακίου φακής.

Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε κι άλλα παραδείγματα, που μόνον απελπισία και κατάθλιψη μπορούν να προκαλέσουν. Θα τελειώσω με μια υπουργική κουβέντα: Ο Χ. Καστανίδης, υπουργός Δικαιοσύνης, από τις Σέρρες, όπου πραγματοποίησε πριν από καιρό επίσκεψη, ανέφερε ότι η δεν είμαστε πιθάρι των Δαναΐδων, που τραβάει τις θυσίες του ελληνικού λαού και πως ότι η Ελλάδα πρέπει να τιμωρήσει αυτούς που έφταιξαν...για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Η τρομαχτική διαπίστωση είναι πως μόνον ένας άθλος του Ηρακλή θα μπορούσε να σώσει την κατάσταση. Με φύλλο μολύβδου να καλύψει την επιφάνεια του πίθου κλείνοντας τις τρύπες, ώστε να μπορέσει να γεμίσει ο πίθος. Οι Ηρακλειδείς της πολιτικής, δυστυχώς, έχουν εκλείψει από την Ελλάδα. Οι πολιτικοί μας αποδείχτηκαν πρόθυμοι υπηρέτες των διεθνών κερδοσκόπων, ανοίγοντας περισσότερες τρύπες στον πίθο της ελληνικής οικονομίας. Και εμείς, κάθιδροι, αμήχανοι, ανίκανοι να αντιδράσουμε και ενδεείς, χωρίς να ρωτηθούμε, καταδικαστήκαμε να γίνουμε οι σύγχρονες Δαναΐδες και να κουβαλάμε νερό στο άπατο πιθάρι της οικονομίας μας… Ως πότε θα αντέξουμε; Ως πότε θα ανεχτούμε τα μονομερή μέτρα; Οι αντοχές των εργατών, των μισθωτών και των συνταξιούχων, των σύγχρονων Δαναΐδων, έφτασαν στο κόκκινο… Για οτιδήποτε εκρηκτικό και ανατρεπτικό δεν θα φέρουμε καμία ευθύνη. Στο κάτω- κάτω της γραφής, το μόνο που έχουμε να χάσουμε είναι οι αλυσίδες, με τις οποίες μας έδεσαν οι διεθνείς κερδοσκόποι με την βοήθεια των ντόπιων υπηρετών τους…