ΝΕΡΟ- ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ: Στοιχεία και αντιπαραθέσεις

Από τον Γεωλόγο: Αντώνη Κρητικό.

Θα ξαναπώ την άποψή μου για τα ποιοτικά προβλήματα του επιφανειακού ή υπόγειου νερού, πόσιμου ή αρδευτικού, με αφορμή την ανάρτηση από τον αγαπητό Vagia-gr της δημοσιογραφικής ανακοίνωσης της Ελευθεροτυπίας για το νερό-δηλητήριο.

Το κείμενο είναι μεγάλο αλλά επειδή πιστεύω ότι πρέπει να διαβαστεί, χωρίς να κουράσει τους αναγνώστες και το εγκαταλείψουν, θα το αναρτήσω σε δύο συνέχειες. Η πρώτη ενότητα έχει τον γενικό τίτλο Δεδομένα και αναφέρεται στις συνθήκες ρύπανσης του νερού, τα βαρειά μέταλλα και τους παράγοντες ρύπανσης. Η δεύτερη ενότητα έχει τον γενικό τίτλο Αποκρύψεις και αναφέρεται σε στοιχεία και καταστάσεις που επιμελώς αποκρύπτονται ή δεν αναφέρονται από τους αρμόδιους, κρατώντας έτσι τους πολίτες σε άγνοια.

Αρκετά τα έχουμε ξαναπεί κατά καιρούς, αλλά με την ευκαιρία της «δημοσιογραφικής» έρευνας (?) , είναι καλό να τα ξαναθυμηθούμε.

Στον κατατεθέντα λοιπόν από ειδικούς και μη «λόγο», διατυπώνω τον δικό μου «αντίλογο», επιδιώκοντας να δημιουργηθεί «διάλογος», επειδή μόνο μέσα από τον τελευταίο θα προκύψει ενημέρωση για το θέμα του τίτλου.

Πρώτο μέρος: ΔΕΔΟΜΕΝΑ

Tαλαντεύθηκα αρκετά πριν αποφασίσω να αναρτήσω το παρόν κείμενο, επειδή οι δικές μου απόψεις είναι σχετικά «αιρετικές», αφού διαφοροποιούνται από ανακοινώσεις και κείμενα ανθρώπων με επιστημονικές περγαμηνές. Πιστεύω όμως, ( έστω και αν θεωρηθεί εγωϊστικό), ότι ως σκεπτόμενο άτομο και με γνώσεις και εμπειρία σε θέματα νερού, δικαιούμαι να εκφράσω τον προβληματισμό μου, αφού κατά την γνώμη μου δεν έχουν δοθεί απαντήσεις σε όλα τα ζητήματα, ενώ άλλες έχουν αποσιωπηθεί. Η ρύπανση του νερού εκτός από μια κατάσταση επικίνδυνη είναι παράλληλα ένα θέμα με πολλές πλευρές από τις οποίες κάποιες είναι άγνωστες, άλλες μη επαρκώς διερευνημένες και ορισμένες σκόπιμα αποκρυπτόμενες είτε για εμπορικούς λόγους, είτε για λόγους αναγκαιότητας. Τι εννοώ με τον όρο αναγκαιότητα ?Αναγκαιότητα για παράδειγμα είναι και η αυτοκίνηση. Μπορεί να ρυπαίνει την ατμόσφαιρα με τα καυσαέρια, το περιβάλλον γενικότερα με τα απόβλητα ανταλλακτικά υγρά ή στερεά, ή ακόμη να προκαλεί υπέρμετρη άρα βλαβερή ηχορύπανση ειδικά στις πυκνοκατοικημένες περιοχές, όμως δεν νομίζω ότι η σημερινή κοινωνία μπορεί να σταθεί χωρίς αυτοκίνηση. Δεν εννοώ βέβαια το Ι.Χ. αλλά όλα τα μέσα μεταφοράς ξηράς, θαλάσσης και αέρα. Δείξτε λίγη κατανόηση για το μέγεθος του κειμένου και σας προτρέπω να μη το εγκαταλείψετε μισό. Ειδικά το κομμάτι που μιλάει για τις αποκρύψεις.

Δεδομένο 1.

Το συγκεκριμένο δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, όπως και πολλά προγενέστερα, αναφέρεται σε «νερό-δηλητήριο» σε πολλές περιοχές στην Ελλάδα. Όμως ο τρόπος γραφής και παρουσίασης διογκώνει υπέρμετρα μέχρι διαστρέβλωσης ίσως κάποια θέματα, δημιουργώντας πανικό. ΞΕΚΑΘΑΡΙΖΩ ΟΤΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΔΕΝ ΠΡΟΣΠΑΘΩ ΝΑ ΔΙΑΨΕΥΣΩ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ Η ΤΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ ΑΝ ΚΑΙ ΟΣΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. ΚΑΤΑΓΟΜΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΟΙΩΤΙΑ ΟΠΟΥ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΓΝΩΣΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΕ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΑΝΕΥΘΥΝΩΝ ΔΗΜΟΤΙΚΩΝ ΑΡΧΟΝΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕ ΕΠΩΝΥΜΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ. ΚΑΠΟΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΑ ΔΟΥΜΕ ΚΑΤΑΝΟΩΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΙΤΙΕΣ ΠΟΥ ΤΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΕ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΠΑΝΙΚΟΥ ΕΠΙΡΡΙΠΤΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΕΠΙ ΔΙΚΑΙΩΝ ΚΑΙ ΑΔΙΚΩΝ ΧΩΡΙΣ ΣΥΧΝΑ ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΘΕΜΑ ΜΙΛΑΜΕ.

Δεδομένο 2.

Η μεταλλοφορία των πετρωμάτων στην ζώνη της Θράκης γενικά, η αντίστοιχη στο Λαύριο, στην Λάρυμνα Φθιώτιδας, στο Μαντούδι της Εύβοιας, στην ευρύτερη περιοχή της Κοζάνης, τα κοιτάσματα τύρφης σε Πτολεμαϊδα, Αλιβέρι και Μεγαλόπολη, του Βωξίτη σε Παρνασσό-Γκιώνα, οι θερμομεταλλικές πηγές στον Καϊάφα, την Υπάτη, την Αιδηψό, την Ικαρία κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π. και κάθε κοίτασμα ή γεωθερμικό ρευστό σε οποιαδήποτε περιοχή του πλανήτη ακόμη και χωρίς εξόρυξη ή επιφανειακή έκχυση, είναι εστίες εμπλουτισμού του υπόγειου νερού με μεταλλικά και άλλα στοιχεία με αποτέλεσμα συχνά αυτό να είναι μη πόσιμο. Οι πολύ υψηλές συγκεντρώσεις (περιεκτικότητες) βαρέων μετάλλων (π.χ. σίδηρος, μαγγάνιο), αλλά και οι χαμηλές σε ορισμένα στοιχεία (π.χ. αρσενικό), καθιστούν το πόσιμο ενίοτε και τοξικό.

Η ύπαρξη χημικών στοιχείων ή ενώσεων στα υπόγεια νερά που τα κατατάσσουν εκτός ορίων ποσιμότητας και τα οποία στοιχεία ή ενώσεις οφείλονται στην φύση των πετρωμάτων μέσα στα οποία το νερό κινείται ή αποθηκεύεται, είναι παράγοντες γεωγενείς και δεν αλλάζουν. Υπήρχαν ανέκαθεν και εξακολουθούν να υπάρχουν και όμως σε κανένα δημοσίευμα, σαν το επίμαχο, δεν γίνεται λόγος.

Δεδομένο 3. 3.1.

Από την χωρίς κανόνες εκμετάλλευση ενός κοιτάσματος ή γεωθερμικού ρευστού, εξόρυξη, εμπλουτισμό, αξιοποίηση και διασπορά στερεών ή υγρών υπολειμμάτων στην ευρύτερη περιοχή, προκαλείται ομοίως ρύπανση στο περιβάλλον και στους υπόγειους υδροφόρους. 3.2. Η απόρριψη βιομηχανικών αποβλήτων σε λίμνες, ποτάμια, παλαιές στοές ορυχείων, εγκαταλειμμένα λατομεία, ορεινά σπήλαια, παλιά πηγάδια ή γεωτρήσεις ή ακόμη και επιφανειακή διασπορά, προκαλεί επίσης ανεξέλεγκτη ρύπανση στο υδατικό δυναμικό. Η έκταση της τελευταίας εκτός από τις χημικές αναλύσεις σε δείγματα, γίνεται αντιληπτή, συχνά αμεσότερα, από τους ομαδικούς θανάτους σε είδη της πανίδας της ρυπασμένης περιοχής (ψάρια, πουλιά κ.λ.π.). 3.3. Η εκπομπή αέριων ρύπων από ποικίλες δραστηριότητες, προκαλεί κατ’ αρχήν ατμοσφαιρική ρύπανση. Το ατμοσφαιρικό νερό όμως (βροχή, χιόνι, χαλάζι, δροσιά), πρίν πέσει στη γή, εμπλουτίζεται με τους αιωρούμενους ρύπους. Φθάνοντας στην γή λοιπόν με την σειρά του ρυπαίνει τα επιφανειακά νερά (ποτάμια, λίμνες), αλλά κατεισδύοντας μεταφέρει αυτά τα στοιχεία και στους υπόγειους υδροφόρους. Οι παράγοντες 3.1, 3.2 και 3.3 οφείλονται στην ανθρώπινη δραστηριότητα και γι’ αυτό ονομάζονται ανθρωπογενείς. Είναι προφανές ότι οι ανθρωπογενείς παράγοντες δημιουργούνται και διαμορφώνονται, είτε με την συνειδητή ή ασυνείδητη καταστρατήγηση από τα Βιομηχανικά και Παραγωγικά κέντρα των υπαρχουσών διατάξεων, είτε επειδή το σχετικό Νομοθετικό πλαίσιο είναι ελλιπές, είτε επειδή και εμείς οι απλοί πολίτες διαθέτουμε ελαστική συνείδηση και έλλειψη κρίσης, στον βωμό του κακώς εννοούμενου συμφέροντος. Αν και οι «βλάβες» που προκαλούν ανεύθυνες ενέργειές μας (μικρο-κουτοπονηριές) είναι στην δική μας μικρή κλίμακα, εν τούτοις έχουν γενικότερες επιπτώσεις πολύ μεγάλες επειδή γίνονται κατ’ επανάληψη και από πολλούς και το αποτέλεσμά τους είναι αθροιστικό. Πέρα από την υπέρμετρη χρήση λιπασμάτων και φυτοφαρμάκων, (έμμεση ρύπανση μέσω έκπλυσης και κατείσδυσης), τo πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της δικής μας άμεσης ρύπανσης στα υπόγεια νερά, είναι το εξής: Σε όλους τους οικισμούς της χώρας όπου πρώτα έγινε κεντρικό δίκτυο υδροδότησης και μετά δίκτυο αποχέτευσης, εμείς οι μονίμως διαμαρτυρόμενοι πολίτες, μετατρέψαμε τα οικιακά πηγάδια σε βόθρους! Είχαν πολύ μεγαλύτερη χωρητικότητα και βέβαια πολύ καλύτερη απορροφητικότητα. Οι μικρο-κουτοπονηριές που έλεγα. Το ίδιο έγινε και στα Βάγια. Κάνω λάθος? Από την άλλη η Πολιτεία, ως θεματοφύλακας της υγείας των πολιτών και του περιβάλλοντος, είτε δεν διαθέτει τους απαραίτητους ελεγκτικούς μηχανισμούς, είτε οι μηχανισμοί υπολειτουργούν και μάλιστα επιλεκτικά.

Δεδομένο 4.

Η κατάσταση έτσι διαμορφωμένη προκαλεί με την σειρά της σοβαρά ποιοτικά προβλήματα στο πόσιμο και στο αρδευτικό νερό. Και για μεν το πόσιμο η ποιότητα με πολυδάπανη πολλές φορές επεξεργασία αποκαθίσταται, ή εξασφαλίζεται με υψηλό κόστος έργων μεταφοράς άλλη πηγή υδροληψίας, το αρδευτικό νερό όμως χρησιμοποιείται ανεπεξέργαστο. Από εδώ ακριβώς ξεκινά ένα ολόκληρο ζήτημα που έχει προκαλέσει σωρεία ανακοινώσεων, αναλύσεων περισσότερο ή λιγότερο επιστημονικών, σχολίων σχετικών και ασχέτων επί παντός θέματος, διαμαρτυριών και ημερίδων με εμφανή στόχο την ενημέρωση και αφανή την αντιπολιτευτική ρητορία, ανεξαρτήτως πολιτικών αποχρώσεων εκατέρωθεν. Στη μέση όλων αυτών, ο ταλαίπωρος πολίτης (όχι εντελώς άμοιρος ευθυνών), βομβαρδίζεται με σωρεία ανακοινώσεων και κριτικής, αλλά τελικά δεν μπορεί να αποκρυσταλλώσει την δική του άποψη και να αποφασίσει τι πρέπει να κάνει, αφού όλος ο ορυμαγδός των πληροφοριών αντί να τον ενημερώσει, απλά δημιουργεί εντυπώσεις. Και αυτό επειδή ούτε όλες οι παράμετροι απαριθμούνται, ούτε όσες αναφέρονται είναι ολοκληρωμένες, αμερόληπτες και ξεκάθαρες. Όμως οι μισές αλήθειες είναι χειρότερες από τα ψέματα και επομένως ο πολίτης μεταβάλλεται σε παραπλανημένο και αδύναμο στη σκέψη άτομο το οποίο όντας σε κατάσταση πανικού, λίγο απέχει από αμφισβητούμενης σκοπιμότητας έκρηξη.

Αναρωτιέται λοιπόν κάθε ένας από όσους ζούμε σε μια περιοχή που υπάρχει ποιοτικό πρόβλημα στο διαθέσιμο νερό και όπου βεβαίως η πληροφόρηση για το πρόβλημα προκαλεί περαιτέρω συσκότιση: Να πίνω νερό ή όχι? Να αγοράζω αγροτικά προϊόντα που ποτίζονται με το συγκεκριμένο νερό ή όχι? Η απάντηση δεν είναι μονολεκτική.

Δεδομένο 5.

Τα μεγάλα προβλήματα εστιάζονται κατ’ αρχήν στα βαριά λεγόμενα μέταλλα, π.χ. σίδηρο, μαγγάνιο, χρώμιο, νικέλιο, μόλυβδο, αντιμόνιο και στην συνέχεια στα τοξικά (δηλητηριώδη) ακόμη και σε μικρές συγκεντρώσεις στοιχεία π.χ. αρσενικό και υδράργυρο. Η ύδρευση πληθυσμού με νερό εκτός ορίων ποσιμότητας, έτσι όπως έχουν καθορισθεί τα όρια με τις οδηγίες της Ε.Ε. αλλά και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (Π.Ο.Υ.), απαγορεύεται. Η χρήση του μπορεί να προκαλέσει σοβαρές βλάβες στην υγεία και σε ακραίες καταστάσεις να επιφέρει και θάνατο. Η άρδευση όμως καλλιεργειών, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει προβλήματα και μόνο σε εξαιρετικά μεγάλες συγκεντρώσεις ορισμένων στοιχείων, απαγορεύεται. Ο σίδηρος και το μαγγάνιο είναι βασικά στοιχεία για την ανάπτυξη υγιών φυτών. Άραγε τι ποσοστό από ένα βαρύ μέταλλο, μόλυβδο για παράδειγμα, αδρανοποιείται πέφτοντας με το νερό στο αργιλλικό έδαφος? Η άργιλος (κιτρινο-κοκινοχώματα) αδρανοποιεί με φυσικο-χημικές διεργασίες πολλά στοιχεία. Τι ποσότητα απορροφάται από ένα φυτό ή καρποφόρο δένδρο και πόση ποσότητα μπορεί να αποθηκευτεί σε ένα μήλο ή αχλάδι ή σε ένα λάχανο ή μαρούλι ή………. Πόσο από αυτό θα απορροφηθεί από τον οργανισμό του καταναλωτή ή θα αποβληθεί με τα κόπρανα? Άγνωστο. Γιατί λοιπόν ανακοινώνεται αόριστα επιβάρυνση προϊόντων, υπονοώντας ότι είναι επικίνδυνα για την ανθρώπινη υγεία, αφού δεν υπάρχουν συγκεκριμένα στοιχεία από μελέτες και έρευνες?

Δεδομένο 6.

Η απορρόφηση από τα φυτά, όλης της ποσότητας των βαρέων και τοξικών μετάλλων που πέφτουν με το νερό σε μια καλλιέργεια και η αποθήκευσή τους στους καρπούς ή στα βρώσιμα τμήματα βλαστών και φύλλων είναι αδύνατη και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο, παραπλανεί συνειδητά. Θέλετε την πιο απλή απόδειξη ? Δύο από τις μεταλλοφόρες περιοχές της χώρας μας με κοιτάσματα Θειούχων ενώσεων ποικιλίας μετάλλων στα οποία περιλαμβάνονται και τα χρώμιο, νικέλιο, μόλυβδος, αντιμόνιο, αρσενικό και πλήθος άλλων, είναι η περιοχή του Λαυρίου και η περιοχή της Κίρκης, Βόρεια της Αλεξανδρούπολης. Με δεδομένη την χωρίς κανόνες διασπορά των αποβλήτων της εξόρυξης και εκμετάλλευσης στις περιοχές αυτές, τόσο στην αρχαιότητα όσο και την σύγχρονη εποχή, θα έπρεπε οι εκεί καλλιέργειες που φύονται σε επιβαρυμένα εδάφη και αρδεύονται με επιβαρυμένης ποιότητας νερά, να έχουν εξοντώσει όλο τον πληθυσμό εδώ και χρόνια.

Αλλά κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Δεν υποστηρίζω ότι μπορούμε να αρδεύουμε με οποιαδήποτε ποιότητα νερού ανεξέλεγκτα. Αλλά είναι απαράδεκτο χωρίς τεκμηρίωση και συγκεκριμένες αποδείξεις, να δημοσιεύονται «δημοσιογραφικές» και όχι μόνο «έρευνες» κάτω από τον βαρύγδουπο τίτλο Νερό-δηλητήριο. Χαρακτηριστική ανευθυνότητα, όταν μάλιστα στο ίδιο κείμενο, αμέσως μετά την «δημοσιοποίηση» της ύπαρξης των «στοιχείων-δολοφόνων» στο νερό διάφορων περιοχών και αφού ήδη έχει αρχίσει ο πανικός, αναφέρεται ότι οι συγκεντρώσεις πλήν ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι μέσα στα όρια ποσιμότητας Αυτή την γραφή χαρακτήρισα ως « ύφος στα όρια διαστρέβλωσης» και ως δεδομένο 1.

Δεδομένο 7.

Η πλέον επιβαρυμένη περιοχή στην Ελλάδα αυτή την στιγμή είναι η περιοχή που οριοθετείται από τους οικισμούς Σχηματάρι- Οινόφυτα- Ωρωπός-Χαλκούτσι-Δήλεσι. Η ρύπανση έχει εξαπλωθεί στους υδροφόρους εξ αιτίας της ανεξέλεγκτης απόρριψης αποβλήτων της Βιομηχανικής ζώνης χύδην επιφανειακά ή στον Ασωπό ή ακόμα χειρότερα σε παλιά πηγάδια και γεωτρήσεις. Η συγκέντρωση βαρέων μετάλλων προεξάρχοντος του χρωμίου, είναι πολύ υψηλή. ΩΣ ΕΚ ΤΟΥΤΟΥ ΤΟ ΝΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΓΙΑ ΥΔΡΕΥΣΗ. Το χρώμιο τα τελευταία χρόνια έχει μπεί για τα καλά στην ζωή μας. Στην φύση εμφανίζεται με δύο κύριες μορφές, ως εξασθενές Cr +6 που είναι η ασταθής και ως τρισθενές Cr +3 που είναι η σταθερή μορφή. Στο πόσιμο νερό η μέγιστη αποδεκτή συγκέντρωση ολικού χρωμίου, σύμφωνα με την Ε.Ε. αλλά και τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (Π.Ο.Υ.) είναι 50 μ.γρ./λίτρο. Διευκρινίζω ότι ο όρος μ.γρ. σημαίνει μικρογραμμάρια και κάθε μ.γρ. ισούται με ένα εκατομμυριοστό του γραμμαρίου. Η οδηγία δεν αναφέρεται στο Cr+6, αλλά επαναλαμβάνω στο ολικό. Στατιστικά στο διαλυμένο στο νερό ολικό χρώμιο, το 80% είναι Cr+6, που σημαίνει μέγιστη αποδεκτή συγκέντρωση (σύμφωνα με τις ανωτέρω οδηγίες) Cr+6 : 50 μ.γρ. Χ 80% = 40 μ.γρ./ λίτρο.

ΤΟ ΕΞΑΣΘΕΝΕΣ ΧΡΩΜΙΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΡΚΙΝΟΓΟΝΟ ΚΑΙ ΜΕΤΑΛΛΑΞΙΟΓΟΝΟ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΙΧΝΕΥΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΟΣΙΜΟ ΝΕΡΟ. Στην περιοχή Χίνκλεϋ στην Καλιφόρνια, Βιομηχανία των ΗΠΑ είχε ρυπάνει υπέρμετρα την περιοχή με Cr+6, (συγκεντρώσεις πάνω από 500 ή και 1000 μ.γρ/λίτρο), με αποτέλεσμα την εξάπλωση των καρκινογεννέσεων στον πληθυσμό που ζούσε και εργαζόταν. Το πρόβλημα έγινε γνωστό σε όλο τον κόσμο από την ταινία ( πρωτ. Τζούλια Ρόμπερτς) με τίτλο Εριν Μπρόνκοβιτς το όνομα της γυναίκας που αγωνίστηκε, αποκάλυψε και πέτυχε να κλείσει τη Βιομηχανία αφού αποζημίωσε αδρά τους κατοίκους. Το Χίνκλεϋ είναι η μοναδική περιοχή στον κόσμο που η συγκέντρωση Cr+6 στο νερό επιτρέπεται να είναι μόνο μέχρι 0,2 μ.γρ/ λίτρο.

Δεδομένο 8.

Οι αντικρουόμενες ως άνω θέσεις έχουν προκαλέσει τεράστια προβλήματα, σε πολλές περιοχές στην χώρα μας.

Ο μηχανισμός, αν υπάρχει, με τον οποίο το εξασθενές μέσω του πόσιμου νερού ή της τροφής, απορροφάται από τον οργανισμό, ακόμη ερευνάται. Από την άλλη είναι γνωστό ότι το εξασθενές στο όξινο περιβάλλον του στομάχου, ανάγεται σε τρισθενές, μορφή σταθερή και αδρανή. Από το Cr+3 ο οργανισμός απορροφά την ποσότητα που χρειάζεται και το υπόλοιπο αποβάλλεται. Η έλλειψη χρωμίου στον ανθρώπινο οργανισμό, τον μεταβάλλει σε ζαχαροδιαβητικό !!! Το χρώμιο δηλαδή εξασφαλίζει την σωστή λειτουργία του παγκρέατος που εκκρίνει την ινσουλίνη !!!

Δεδομένο 9.

Στην άρδευση τώρα των καλλιεργειών, ισχύει η αδρανοποίηση στην επαφή με την άργιλο και η μετατροπή του εξασθενούς σε τρισθενές. Αν όμως από το ριζικό σύστημα φυτού απορροφηθεί νερό με εξασθενές, τούτο περιορίζεται στο υπόγειο τμήμα και αυτό που κυκλοφορεί με τους χυμούς, τρέπεται σε τρισθενές μόλις εισέλθει στο υπέργειο τμήμα. Αυτό έχει προκύψει από πολυάριθμες επιστημονικές έρευνες

Δεδομένο 10.

Τα καρώτα έχει αποδειχθεί ότι απορροφούν έντονα το εξασθενές μιας περιοχής, με αποτέλεσμα να μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως απορρυπαντές. Αυτό είναι από πολλά χρόνια γνωστό, σχετικά πρόσφατα όμως και χωρίς στοιχεία, άρχισαν σταδιακά να «ενοχοποιούνται» οι πατάτες και τα κρεμμύδια με το αιτιολογικό ότι είναι υπόγειοι βολβοί. Τι ποσότητα εξασθενούς όμως μπορεί να απορροφήσει ένα καρώτο? Είναι τόσο μεγάλη που τρώγοντάς το, δεν θα προλάβει το όξινο περιβάλλον του στομάχου να το ανάγει σε τρισθενές? Κανείς δεν μπήκε στον κόπο να ασχοληθεί και αν ασχολήθηκε ή δεν βρήκε απάντηση ή δεν θεώρησε σκόπιμο να μας πληροφορήσει. Οι «βαθυστόχαστοι» φανατικοί ερευνητές στην σπουδή τους, ξέχασαν επίσης να μας πληροφορήσουν για τα παντζάρια, τα ραπανάκια, τα γογγύλια και τους πάσης φύσεως, σχήματος και είδους βολβούς. Απορία: Εκείνα τα πανάκριβα μανιτάρια, οι τρούφες, που αναπτύσσονται υπόγεια, επιτρέπεται να τρώγονται ή όχι? Ας μου απαντήσει κάποιος γιατί πώς θα ζήσω χωρίς αυτές.

Ας αφήσουμε όμως τα καλαμπούρια και ας επανέλθουμε στο χρώμιο. Στον οργανισμό μπορεί το καρκινογόνο Cr+6 να «μπεί» με τρείς τρόπους. α. Με το νερό και την τροφή, όπου όμως είπαμε ότι στο όξινο περιβάλλον του στομάχου ανάγεται σε τρισθενές. β. Με την επαφή από τους πόρους του δέρματος. γ. Με την αναπνοή ατμών ή αναθυμιάσεων. Αναλύοντας τα β και γ, προκύπτει ότι στο πλύσιμο με νερό που περιέχει Cr+6, έχουμε συνεχή επαφή με το δέρμα και απορρόφηση μέσω των πόρων, ενώ αναπνέοντας τους υδρατμούς σε ένα ζεστό μπάνιο, κάποια ποσότητα με την αναπνοή πηγαίνει κατ’ ευθείαν στους πνεύμονες. Στα ερωτήματα λοιπόν του Δεδομένο 4, να πίνω νερό ή όχι, να αγοράζω προϊόντα που αρδεύονται με κακής ποιότητας νερό ή όχι, όταν πρόκειται για νερό με εξασθενές, προστίθεται και το ερώτημα: Nα κάνω μπάνιο με αυτό το νερό ή όχι? Να πλένω τα πιάτα, τα ρούχα, την αυλή μου και να μαγειρεύω ή όχι?

Μη βιαστείτε να απαντήσετε γιατί η απάντηση δεν είναι καθόλου απλή. Σκεφθείτε : Αν η απάντηση είναι ναι, τότε ποιά σκοπιμότητα δημιούργησε και συντηρεί όλον αυτό τον θόρυβο? Αν η απάντηση είναι όχι, τότε και μέχρι να εξασφαλισθεί άλλο νερό, θα πρέπει να εγκαταλείψω την πόλη μου και να μετακομίσω σε άλλη. Και βέβαια αν η ρύπανση είναι μόνο γεωγενής, αναρωτιέμαι πως επεβίωσαν στον ίδιο τόπο εκατοντάδες γεννιές πρίν από εμένα. Άρα δεν είναι. Αν όμως είναι ανθρωπογενής όπως συμβαίνει στην ζώνη Οινοφύτων-Σχηματαρίου κ.λ.π. που προανέφερα, τότε η Πολιτεία οφείλει να επαναφέρει με κάθε τρόπο και κόστος την προβιομηχανική ισορροπία στην περιοχή.

Σε παλαιότερα κείμενα είχα αναφερθεί στην ρύπανση που διαπιστώνεται και στα νερά από το ορεινό σύστημα του Ελικώνα και του Παρνασσού (π.χ. στις γεωτρήσεις στο Κεφαλάρι από όπου υδρεύεται ο Δήμος Θεσπιών). Η ανυπαρξία βιομηχανικής δραστηριότητας στους εν λόγω όγκους, ενισχύει τις φήμες που κυκλοφορούν και μιλούν για βυτιοφόρα που αδειάζουν κρυφά τις νυχτερινές ώρες στις ορεινές σπηλιές ή και σε χαράδρες, βιομηχανικά λύματα ανακατεμένα με βοθρολύματα.

Παρά τις καταγγελίες, οι αρμόδιες υπηρεσίες της Νομαρχίας αδιαφόρησαν.

.......
Tο δεύτερο μέρος >>>> ΑΠΟΚΡΥΨΕΙΣ