Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Ο Ελληνικός λαός σαν νέος Σίσυφος κυλάει μάταια το βράχο της οικονομίας


[[ δαμ-ων ]]

Πριν από μέρες ο διακεκριμένος Αμερικάνος δημοσιογράφος και επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κολούμπια Dody Tsiantar έγραψε: « Η Ελλάδα πρέπει να αισθάνεται λίγο σαν το Σίσυφο αυτές τις μέρες. Επιβαρύνεται με τα βουνά του χρέους και το 14% του ελλείμματος του προϋπολογισμού και η διαδρομή της προς την ανάκτηση φαίνεται απότομη, ολισθηρή και απρόσιτη. Αλλά όπως ο Σίσυφος, ο βασιλιάς της ελληνικής μυθολογίας που καταλήγει με το βαρύ φορτίο του στην κορυφή μόνο και μόνο για να το δεί να κυλάει πίσω και πάλι, η Ελλάδα φαίνεται βυθισμένη στα προβλήματα, ακόμη και με ένα πακέτο "διάσωσης" 145 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Παρά τον αρχικό ίλιγγο της αγοράς για το ύψος του πακέτου της διάσωσης και την εκδήλωση εμπιστοσύνης από το ΔΝΤ και την ελληνική κυβέρνηση ότι η Ελλάδα, αν και ματωμένη, θα διαχειριστεί το οδυνηρό ταξίδι πίσω στην οικονομική υγεία μια χαρά, οι φόβοι, ότι η χώρα δεν θα μπορέσει να ωθήσει τον ογκόλιθο πίσω μέχρι το λόφο, επανέρχονται με εκδικητική διάθεση.
Οι οικονομολόγοι ανησυχούν ότι η ίδια η συνταγογράφηση από το ΔΝΤ και τους ευρω-εταίρους -βαθιές περικοπές στον προϋπολογισμό της Ελλάδας, η απότομη μείωση των μισθών και των φορολογικών αυξήσεων- θα ωθήσει την οικονομία σε μια σπείρα ύφεσης που θα περιστραφεί προς τα κάτω γρηγορότερα από ό, τι χάνεται ο ογκόλιθος του Σίσυφου.»
Σίσυφος, λοιπόν, ο ελληνικός λαός! Μόνο που ο μύθος του Σίσυφου δεν επαληθεύεται σ’ αυτή την κρίση. Ο ελληνικός λαός ενεργεί σαν Σίσυφος από την εποχή της απελευθέρωσης από την Τουρκοκρατία. Πριν κάνουμε την μικρή οικονομική ανάλυση, ας ανατρέξουμε στη μυθολογία μας να θυμηθούμε τον μύθο.

Η συνέχεια >>> εδώ…

Ο Σίσυφος ήταν παιδί του Αιόλου και της κόρης του Άτλαντα, Εναρέτης. Ίδρυσε την Εφύρα (μετέπειτα Κόρινθο). Ήταν αυτός που καθιέρωσε τα Ίσθμια, ενώ φέρεται να σκοτώθηκε από το Θησέα. Ο Όμηρος τον χαρακτηρίζει ως τον σοφότερο και πονηρότερο των ανθρώπων. Κάθε πρωί πήγαινε σ’ ένα ψηλό βράχο, στον Ακροκόρινθο, και από εκεί αγνάντευε πέρα μακριά με το αετίσιο του μάτι, από το οποίο τίποτα δεν ξέφευγε. Γνώριζε μυστικά όχι μόνο των ανθρώπων, αλλά και των θεών. Ο ποταμός Ασωπός, ζητώντας να του αποκαλύψει αν γνώριζε κάτι για την αρπαγή της κόρης του, Αίγινας, του προσέφερε μια αστείρευτη πηγή νερού, για να χορταίνει τη δίψα του στο ψηλό βουνό. Τότε ο Σίσυφος, ξεχνώντας τους ενδοιασμούς που είχε, του αποκάλυψε ότι την Αίγινα την είχε αρπάξει ο Δίας.
Ο Δίας, όμως, οργίστηκε και του έστειλε το Θάνατο, τον οποίο όμως κατάφερε να δέσει με χοντρές και σιδερένιες αλυσίδες στα Τάρταρα. Από τη μέρα εκείνη μέχρι και την ημέρα της αποδέσμευσής του από το θεό Άρη, λέγεται ότι κανένας στη γη δεν πέθαινε, με αποτέλεσμα να υπάρχουν προβλήματα υπερπληθυσμού, αλλά και έλλειψης ανανέωσης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μια κατάσταση τόσο περίεργη, που ακόμη και φρικτά σακατεμένοι άνθρωποι και ζώα περιφέρονταν παντού σαν να μη συνέβαινε τίποτα. Τότε, ο Άρης, ο μόνος από τους θεούς που είχε φιλικές σχέσεις με το Θάνατο, αποφάσισε να δώσει ένα τέρμα σε αυτή την κατάσταση. Όταν ο Σίσυφος οδηγήθηκε από τον Άρη στον Άδη, με τη βία, του ζήτησε μια τελευταία χάρη, την οποία ο ανύποπτος Θάνατος του επέτρεψε: να αποχαιρετίσει τη γυναίκα του.
Στην πραγματικότητα, όμως, ο Σίσυφος ζήτησε απ’ αυτήν να αφήσει άταφο το σώμα του και να μην του ρίξει χοές. Όταν ο Θάνατος τον οδήγησε στον Άδη, ζήτησε να δει την Περσεφόνη, γυναίκα του Πλούτωνα, όπου επιχειρηματολογώντας ότι ήταν άταφος και θα έπρεπε να ταφεί, ζήτησε να μπορέσει να επιστρέψει στον πάνω κόσμο, δήθεν για να τιμωρήσει τη γυναίκα του, που δεν του είχε αποδώσει τις απαιτούμενες τιμές. Έδωσε στην Περσεφόνη την υπόσχεση ότι θα επέστρεφε αμέσως πίσω, γι’ αυτό και του επέτρεψε τη φυγή για τρεις μόνο μέρες. Όμως, ο Σίσυφος ξεγέλασε και την Περσεφόνη, αρνούμενος να επιστρέψει πίσω. Τελικά, όταν σκοτώθηκε από το Θησέα, τον μετέφερε στον Κάτω Κόσμο παρά τη θέλησή του ο Ερμής, όπου και καταδικάστηκε στο ατέρμονο βασανιστήριο να σπρώχνει μια τεράστια πέτρα σε ένα πανύψηλο βουνό, και, μόλις έφτανε την κορυφή του, αυτή να γλιστρά και να πέφτει, έχοντας ως επακόλουθο ο Σίσυφος να αναγκάζεται να επαναλαμβάνει από την αρχή τη δοκιμασία, αιώνια ...
Ο Σίσυφος μαζί με τον Τάνταλο, θεωρούνται σαν οι περισσότερο τιμωρημένοι νεκροί στον Άδη. Την τιμωρία τους την επέβαλαν οι Κριτές των Νεκρών. Ομολογουμένως, πολύ παράξενη ιστορία ... Το έγκλημα του Σίσυφου ήταν ότι κατόρθωσε να νικήσει το θάνατο και να ανατρέψει τη φυσική τάξη. Κατόρθωσε να κάνει πραγματικότητα ένα από τα πιο ουτοπικά όνειρα ολόκληρης της ανθρωπότητας, την κατανίκηση του θανάτου, χωρίς όμως να σκέφτεται τις συνέπειες της πράξης του. Οι θεοί, λοιπόν, καταδίκασαν τον Σίσυφο να κυλάει αδιάκοπα τον βράχο ως την κορυφή του βουνού απ' όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε. Είχαν σκεφτεί, και αυτό είναι το φοβερό και απελπιστικό, πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ' τη χωρίς όφελος κι ελπίδα προσπάθεια!
Πολλές φορές κλήθηκε ο Έλληνας να ανεβάσει τον βράχο της οικονομίας στην κορυφή, αποσκοπώντας στην ανάπτυξη και την ευημερία της χώρας. Αλλά ο βράχος δεν στέριωνε στην κορυφή για να ανασάνει ο καημένος ο Έλληνας! Κυλούσε πάντα πίσω γιατί το οικονομικό κατεστημένο και οι πολιτικοί που το υπηρετούσαν τραβούσαν την “πέτρα” στήριξης. Και ο Έλληνας- Σίσυφος πάντα τραβάει την ανηφόρα κυλώντας το βράχο. Μας βομβαρδίζουν με τον κίνδυνο της πτώχευσης. Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα μπορεί να φτάσει στα όρια της πτώχευσης. Το ίδιο έργο το έχει δει πολλές φορές ο Έλληνας. Θα κάνουμε μια σύντομη ιστορική ανασκόπηση για να δούμε τις οικονομικές διακυμάνσεις και τις πτωχεύσεις της χώρας: Πρώτη φορά το 1827, όταν το ελληνικό κράτος δεν υπήρχε ακόμη (επισήμως): Ο απελευθερωτικός αγώνας του 1821 υπήρξε μια μοναδική ευκαιρία για τις αγγλικές τράπεζες. Ενώ δάνεισαν τους επαναστάτες με ονομαστικά δάνεια συνολικού ύψους 2.8 εκατ. λιρών της εποχής, τελικά μόνο το 20% του ποσού έφτασε στον σκοπό του. Έτσι η πρώτη πτώχευση έρχεται νωρίτερα και από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους καθώς το 1827 δηλώνεται αδυναμία εξυπηρέτησης των δανείων αφού δεν είχαν καν εισπραχθεί. Βέβαια, σύμφωνα με τους ιστορικούς, η πτώχευση μπορεί να μας βγήκε και σε καλό, καθώς ίσως συνδέεται ακόμη και με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου που έγινε την ίδια χρονιά έπειτα από μυστική συμφωνία των Μεγάλων Δυνάμεων, που έτσι διέσωσαν την ελληνική επανάσταση οδηγώντας τελικά στη δημιουργία κράτους, από το οποίο και θα μπορούσαν κάποτε να εισπράξουν. Μόλις το ελληνικό κράτος συστάθηκε και επίσημα, οι πιστωτές έσπευσαν να εισπράξουν: Εισέπραξαν μάλιστα τόσο πολύ που το 1843 οδήγησαν στη δεύτερη πτώχευση. Αφού το Λονδίνο και το Παρίσι πρώτα αρνήθηκαν να δανείσουν τον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος για να κάνει το κράτος να λειτουργήσει έβαλε χρήματα από την προσωπική του περιουσία και εξέδωσε τα πρώτα ακάλυπτα ελληνικά χαρτονομίσματα, στη συνέχεια δάνεισαν τον Όθωνα με 60 εκατ. φράγκα, από τα οποία τα 33 εκατ. πήγαν αμέσως για την αποπληρωμή των «Δανείων της ανεξαρτησίας». Επίσης δόθηκαν 12,5 εκατομμύρια για την εξαγοράν από μέρους της Τουρκίας των επαρχιών Αττικής, Ευβοίας και μέρους της Φθιώτιδος και 7,5 εκατομμύρια διά την συντήρηση των βαυαρικών στρατευμάτων». Οι Μεγάλες Δυνάμεις άλλαζαν σταδιακά τον χάρτη, η Ελλάδα αγόραζε, η Οθωμανική Αυτοκρατορία πουλούσε και οι διεθνείς τραπεζίτες ήταν ευτυχείς... Στη συνέχεια, και για μεγάλο διάστημα επικράτησε ο εσωτερικός δανεισμός και ο εξωτερικός υποχώρησε αισθητά, μέχρι που από το 1879 ξεκινά μια δωδεκαετία ραγδαίας αύξησής του που οδήγησε τη χώρα στα 1893 να χρωστά στο εξωτερικό 585,4 εκατ. φράγκα και να πτωχεύει για τρίτη φορά διά στόματος (αλλά όχι εξαιτίας του) Χαριλάου Τρικούπη. Τη χρονιά εκείνη ο Χαρ. Τρικούπης, εξαιτίας της άσχημης οικονομικής κατάστασης, αποτέλεσμα του αναγκάστηκε να πει στη Βουλή σαν πρωθυπουργός τη φράση «κύριοι, δυστυχώς, επτωχεύσαμεν», που έμεινε ιστορική. Η τρίτη αυτή πτώχευση της Ελλάδας σήμανε κλονισμό της δραχμής και ολοκληρωτικό μαρασμό της ελληνικής οικονομίας. Η κήρυξη της Ελλάδας σε πτώχευση έγινε με αφορμή τη βίαιη ανθελληνική εκστρατεία στο εξωτερικό, αλλά και για την επιβολή δυσβάσταχτων βαρών στις λαϊκές μάζες. Η ιστορία λέει επίσης ότι ο Τρικούπης έσπευσε στην Ευρώπη και ζήτησε δάνεια για την οικονομική στήριξη της υπερχρεωμένης ελληνικής οικονομίας. Οι κυβερνήτες και οι τραπεζίτες της Ευρώπης, παίζοντας καλά το παιχνίδι στη σκακιέρα του εμπορικού και πολιτικού μοιράσματος του κόσμου, αρνήθηκαν τη χορήγηση νέου δανείου - και φυσικά τη στήριξη που αναζήτησε σ' αυτούς ο Τρικούπης. Ετσι, ο τελευταίος έχασε στις εκλογές του Απρίλη του 1895, αποσύρθηκε από την πολιτική και πέθανε ένα χρόνο αργότερα (το 1896) στη Ριβιέρα της Γαλλίας. Τα αποτελέσματα ήταν ολέθρια: Μετά το θάνατο του Χ. Τρικούπη ακολούθησε ο καταστροφικός ελληνο-τουρκικός πόλεμος του 1897. Η ειρήνη κοστίζει στην Ελλάδα, μεταξύ άλλων, και 4 εκατ. λίρες ως πολεμικές αποζημιώσεις. Η κατάληξη αυτού του πολέμου ήταν η επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου (ΔΟΕ), από τους ξένους και ντόπιους πιστωτές της Ελλάδας, τους λεγόμενους "ομολογιούχους". Τον Μάρτιο του 1910 συνάπτονται νέα δάνεια για νέα έργα. Ο νόμος περί «Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου» που τηρείται ευλαβικά επί δύο δεκαετίες παραβιάζεται για πρώτη φορά το 1920 με την έκδοση 600 εκατ. δρχ. που ακολουθούνται από άλλα 500 εκατ. το 1921 και από ακόμη 550 εκατ. το 1922- ήταν όλα για τις ανάγκες του πολέμου. Παρά την ήττα όμως στη Μικρά Ασία, η πτώχευση έχει αποφευχθεί με το Α΄ Αναγκαστικό Δάνειο που επιβάλλεται από τον υπουργό Οικονομικών Π. Πρωτοπαπαδάκη, ο οποίος κόβει στη μέση τα χαρτονομίσματα, κρατά το ένα μέρος στην κυκλοφορία και ανταλλάσσει το άλλο με τίτλους εσωτερικού δανείου (κάπως έτσι σώζει την Ελλάδα από μια άλλη επικείμενη πτώχευση στη δεκαετία του 1950 και ο Σπύρος Μαρκεζίνης με το «κόψιμο των τριών μηδενικών» και την εισαγωγή της «νέας» δραχμής της σταθεροποίησης). Στην αποφυγή της πτώχευσης το ΄22 συμβάλλει και το δάνειο υπό την αιγίδα της Κοινωνίας των Εθνών για τους πρόσφυγες. Μπορεί η ήττα του ΄22 να μη φέρνει πτώχευση, αλλά οι ανάγκες αναδιοργάνωσης του στρατού και περίθαλψης των προσφύγων οδηγούν σε νέο υπερβολικό εξωτερικό δανεισμό καθώς στην Ελλάδα κεφάλαια δεν υπάρχουν. Τελικά, τον Μάρτιο του 1931, λίγο πριν από την τελευταία πτώχευση του 1932, σύμφωνα με την εισηγητική έκθεση προϋπολογισμού του υπουργού Οικονομικών καθηγητή Βερβαρέσσου, η Ελλάδα χρωστάει στο εξωτερικό 2,868,1 εκατ. χρυσά φράγκα. Η πτώχευση είναι και πάλι μοιραία... Μετά από τον πόλεμο 1940 και τη Γερμανική κατοχή περάσαμε μια πολύ δύσκολη περίοδο, χωρίς να πτωχεύσουμε. Ο τελικός διακανονισμός όλων των προπολεμικών χρεών της Ελλάδας έγινε από τον Σπύρο Μαρκεζίνη στα 1952-53. Η πρωτοφανής ανάπτυξη και η αυστηρή συγκράτηση δαπανών τη δεκαετία 1955-1965 συμμάζεψαν οριστικά τα δημόσια οικονομικά και οι τελικές πληρωμές εκείνων των δανείων ολοκληρώθηκαν μόλις το 1967. Από το 1980 και μετά το χρέος άρχισε και πάλι να αυξάνει, για να φτάσει αισίως στα τέλη του 2009 τα 254 δις. ευρώ ή το 112% του ΑΕΠ της χώρας. Και έτσι φτάσαμε στο 2010, όπου αρχίσαμε και πάλι να κυλάμε, όπως ο Σίσυφος, τον βράχο του δημόσιου χρέους της χώρας (αφού πρώτα, όπως ο πανέξυπνος μυθικός Σίσυφος τον Δία, είχαμε πολλές φορές καταφέρει να ξεγελάσουμε τους οικονομικούς θεούς του κόσμου). Δεν ξέρω αν τελικά μας ωθήσουν στην πτώχευση ή μας σώσουν ως χώρα. Κι αν προς στιγμή σώθηκε η χώρα, χάθηκε ο λαός! Μπορεί τώρα να μην πτωχεύει η Ελλάδα, πτωχεύουν όμως οι Ελληνες! Οι Γερμανοί αποφάσισαν τελικά να επιτρέψουν τη δανειοδότηση της Ελλάδας από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., άρα ως κράτος δεν χρεοκοπούμε. Το αντίτιμο όμως είναι βαρύ. Με την παράδοση της χώρας στο καθεστώς επικυριαρχίας του ΔΝΤ και της Ε.Ε., με την διαπίστωση ότι τις αποφάσεις δεν τις παίρνει η εκλεγμένη κυβέρνηση αλλά η Τρόικα, καταλήξαμε στη μαζική σφαγή των εισοδημάτων και των εργασιακών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού. Να πτωχεύσουν οι Έλληνες για να μην πτωχεύσει η χώρα, αποφάσισε η κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι προσφέρονται θυσία στον Μολώχ των τραπεζών. Θύτης η κυβέρνηση. Γιατί; Θα το διαπιστώσετε με την ακόλουθη είδηση: Σε δηλώσεις που έκανε στο εξωτερικό ο πρωθυπουργός παραδέχθηκε κυνικότατα ότι , ούτε λίγο, ούτε πολύ, πήραν τα μέτρα για να καθησυχάσουν τις Τράπεζες!!!
Συγκεκριμένα, όπως διαβάζουμε στην «Ελευθεροτυπία» στη συνέντευξη που έδωσε μέσω του δικτύου FOX και σε παρατήρηση της Ελληνοαμερικανίδας δημοσιογράφου Νικόλ Πεταλίδη, για το «αν η Ελλάδα είναι σε θέση να εξοφλήσει τις δανειακές της υποχρεώσεις προς ευρωπαϊκές και αμερικανικές τράπεζες», ο κ. Παπανδρέου είπε σχετικά:
«Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αποδεχτήκαμε το συγκεκριμένο πακέτο και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο η Ε.Ε. στηρίζει σθεναρά την ελληνική οικονομία και τις προσπάθειές μας, τις προσπάθειες της κυβέρνησης, να προχωρήσουμε σε όλες αυτές τις αλλαγές, διότι κατέχουν μεγάλο μέρος των ελληνικών ομολόγων. Έχουν επενδύσει σε ελληνικά ομόλογα και δεν θα ήθελαν να προχωρήσουμε σε στάση πληρωμών, ούτε και επιθυμούμε εμείς κάτι τέτοιο. Το πακέτο, επομένως, δημιουργήθηκε ακριβώς για να καθησυχάσει τους επενδυτές, ώστε να γνωρίζουν ότι δεν υφίσταται πιθανότητα χρεοκοπίας».
Δηλαδή τα μέτρα δεν τα πήραν για να σωθεί η χώρα, αλλά οι τράπεζες. Και ο ελληνικός λαός καλείται να συμπληρώσει τα "κενά" από τα κλεμμένα και τις χορηγίες, για να μην βρεθούν χαμένοι αυτοί που εκτίναξαν τα spreads, αυτοί που μας τρομοκράτησαν οικονομικά σαν χώρα. Σίσυφος, λοιπόν για μια ακόμη φορά ο Ελληνικός λαός. Με μόνη τη διαφορά πως τώρα έχει να κυλήσει έναν ογκόλιθο, που ίσως τον συνθλίψει!


Δεν υπάρχουν σχόλια: