Έλληνες: οι Τρώες του 2010

[[ δαμ-ων ]]

Οι Έλληνες του 2010 θυμίζουν τους Τρώες του τελευταίου χρόνου της 10ετούς πολιορκίας τους από τους Αχαιούς, με κατάληξη την άλωση του πλούσιου Ιλίου. Στις 29 Μαΐου έγραφα: Εάλω η Ελλάς, εάλω!

Δεν το έχουν αντιληφθεί πολλοί συμπατριώτες μας, αλλά η πατρίδα μας τελεί υπό μια ιδιάζουσα κατοχή. Μπορεί να μην έγινε με τα όπλα. Τα οικονομικά όπλα αποδεικνύονται πιο ολέθρια και συντριπτικά από τα στρατιωτικά.

Γκρεμίσαμε τα τείχη του έθνους και ο Δούρειος Ίππος είναι εντός των τειχών. Έχει ήδη αρχίσει η σφαγή των οικονομικά ασθενών και των ανέργων και η δημιουργία ερειπίων στον κοινωνικό ιστό…

Θα ξεκινήσουμε με ένα μικρό, αλλά πολύ περιεκτικό ποίημα του Κ. Καβάφη, με τίτλο “Τελειωμένα”: « Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,

με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,

λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πως να κάμουμε

για ν’ αποφύγουμε τον βέβαιο

τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.

Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν’ αυτός στον δρόμο•

ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα

(ή δεν τ’ ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).

Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,

εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,

κι ανέτοιμους – πού πια καιρός – μας συνεπαίρνει.»

Ήμασταν ανέτοιμοι για όσα καταιγιστικά επέπεσαν στις κεφαλές μας από το Μάρτιο και μετά. Και όσα είδαμε και αντιληφθήκαμε αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Τα χειρότερα δεν φαίνονται. Είναι κάτω από την επιφάνεια της διαφάνειας. Η μυστική διπλωματία και οι συμφωνίες κάτω από το τραπέζι κρύβουν οδυνηρές εκπλήξεις. Σύντομα δεν θα πιστεύουμε στα μάτια μας για όσα θα επακολουθήσουν και θα αναρωτιόμαστε: « Γιατί να συμβούν αυτά σε εμάς, Θεέ μου; Σε τι φταίξαμε;»

Συνδέσαμε την τύχη μας με την τύχη των Τρώων. Ας θυμηθούμε από τα μαθητικά μας χρόνια λίγα για τον Τρωικό πόλεμο.

Ήταν ο πολυθρύλητος πόλεμος μεταξύ Αχαιών και Τρώων που διήρκεσε δέκα ολόκληρα χρόνια ( από πολλούς ιστορικούς ανάγεται στη δεκαετία 1190-1180 π.Χ.). Αφορμή του πολέμου σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ήταν η απαγωγή, από τον Πάρη, το γιο του βασιλιά Πριάμου της Τροίας, της Ελένης συζύγου του βασιλιά της Σπάρτης Μενελάου. Η απαγωγή της Ελένης έγινε κατά το χρόνο της φιλοξενίας του Πάρη από το Μενέλαο, και ενώ ο Μενέλαος απουσίαζε από τη Σπάρτη. Η πράξη αυτή θεωρήθηκε ως παράβαση του θείου νόμου της φιλοξενίας και προκάλεσε την αγανάκτηση των βασιλέων Μενελάου και του αδελφού του Αγαμέμνονα, βασιλιά των Μυκηνών και την απόφασή τους να εκστρατεύσουν κατά της Τροίας.

Μετά την απόφασή τους αυτή οι δύο βασιλείς κάλεσαν όλους τους Έλληνες ηγεμόνες να συμμετέχουν στην εκστρατεία. Οι Έλληνες βασιλείς αποδέχτηκαν την πρότασή τους άλλοι γιατί είχαν ορκιστεί στον πατέρα της Ελένης Τυνδάρεω, όταν ήταν μνηστήρες της (ότι θα βοηθήσουν το σύζυγο της Ελένης εάν το ζητήσει) και άλλοι γιατί υπέκυψαν στην αξίωση του ισχυρότερου όλων, του Αγαμέμνονα.

Όλοι οι βασιλείς συγκεντρώθηκαν στο Ηραίο του Άργους και εξέλεξαν αρχιστράτηγο τον Αγαμέμνονα. Όλος ο στρατός, ο οποίος αριθμούσε 130 χιλιάδες άνδρες, συγκεντρώθηκε στην Αυλίδα, από όπου, αφού επιβιβάστηκε στα 1.100 πλοία που είχαν συγκεντρωθεί, αναχώρησε για την Τροία.

Όταν έφτασαν στην Τροία και αφού προηγούμενα εγκατέλειψαν στη Λήμνο το Φιλοκτήτη (τον οποίο είχε δαγκώσει φίδι) έστειλαν στο βασιλιά Πρίαμο πρέσβεις το Μενέλαο και το βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα και ζήτησαν να επιστραφεί η Ελένη και οι θησαυροί, τους οποίους ο Πάρης είχε φέρει από τη Σπάρτη στην Τροία. Μετά την απόρριψη των προτάσεων των Ελλήνων από τον Πρίαμο άρχισε η πολιορκία της Τροίας.

Στην αρχή οι Έλληνες πραγματοποίησαν πολλές εφόδους εναντίον της Τροίας, οι οποίες όμως απέτυχαν λόγω των ισχυρών τειχών της, και της ανδρείας των υπερασπιστών της, οι οποίοι είχαν ενισχυθεί και από τους συμμάχους τους Παφλαγόνες, Φρύγες, Κάρες, Δράκες κ.ά. Μετά τις αποτυχίες αυτές οι Έλληνες περιορίστηκαν να λεηλατούν τη χώρα και να καταλαμβάνουν τις γύρω από το Ίλιο πόλεις. Επίσης άρχισαν να καλλιεργούν τις γύρω από την Τροία περιοχές για να παραγάγουν τα αναγκαία για τη σίτιση του στρατού τους. Οι αποτυχίες των εφόδων κατά της Τροίας και η απασχόληση των Ελλήνων με τις λεηλασίες συντέλεσαν, ώστε η πολιορκία της Τροίας να διαρκέσει δέκα ολόκληρα χρόνια.

Ο δέκατος χρόνος του Τρωικού πολέμου αποτελεί, καθώς και η διαμάχη του Αχιλλέα και του Αγαμέμνονα, το αντικείμενο του μεγάλου επικού ποιήματος του Ομήρου, της "Ιλιάδας". Στο ποίημα αυτό κεντρικό θέμα αποτελεί η διαμάχη, που προαναφέραμε, ανάμεσα στους δύο ηγεμόνες και οι συνέπειές της. Στη διαμάχη αυτή, καθώς και στην παραπέρα πορεία του πολέμου, συμμετέχουν, - πάντα κατά τον Όμηρο, - και οι θεοί του Ολύμπου, οι οποίοι συμπολεμούν με τους δύο αντιπάλους και επηρεάζουν την έκβαση των μαχών. Επίσης περιγράφονται οι σπουδαιότερες μάχες του πολέμου, καθώς και η άλωση και η καταστροφή της Τροίας.

Κατά τον Όμηρο, λοιπόν, η μη απόδοση στον Αχιλλέα από τον Αγαμέμνονα της αιχμαλώτου του Βρισηίδος, προκάλεσε αφ' ενός μεν την αποχώρηση του Αχιλλέα από τον πόλεμο, αφ' ετέρου την μετά από παράκληση της μητέρας του Αχιλλέα Θέτιδος απατηλή από το Δία υπόσχεση στους Έλληνες ότι ο πόλεμος θα τερματιζόταν με τη μονομαχία του Μενέλαου με τον Πάρη. Παρ' όλο όμως που ο Μενέλαος, νίκησε στη μονομαχία, οι Τρώες αθέτησαν την υπόσχεσή τους.

Μετά την αθέτηση της υπόσχεσης έγινε σκληρή μάχη ανάμεσα στους Τρώες και τους Έλληνες, στην οποία διακρίθηκε ο βασιλιάς των Αργείων Διομήδης. Η μάχη έληξε με μονομαχία ανάμεσα στον Έκτορα, το μεγαλύτερο ήρωα των Τρώων και τον Αίαντα, η οποία όμως δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Την άλλη μέρα έγινε σφοδρότερη μάχη στην οποία νικητές αναδείχτηκαν οι Τρώες. Την ίδια νύχτα, μετά τη μάχη, οι Έλληνες έστειλαν στον Αχιλλέα τον Οδυσσέα και τον Αίαντα, οι οποίοι, μάταια, προσπάθησαν να τον πείσουν να συμμετάσχει στον πόλεμο.

Η μάχη ξανάρχισε την επόμενη μέρα και ήταν καταστροφική για τους Έλληνες, οι οποίοι διώχτηκαν από τους Τρώες ως τα πλοία και υποχρεώθηκαν εκεί σε άμυνα. Ενώ όμως οι Τρώες προσπαθούσαν να κάψουν τα ελληνικά πλοία, ο Πάτροκλος κατόρθωσε να πείσει τον Αχιλλέα να του δώσει την πανοπλία του. Όταν οι Τρώες είδαν τη στολή του Αχιλλέα, νόμισαν ότι ήταν ο ίδιος ο Αχιλλέας και υποχώρησαν. Ο Έκτορας, όμως αντιλήφθηκε ότι δεν ήταν αυτός, μονομάχησε και σκότωσε τον Πάτροκλο. Η μάχη άρχισε να κλείνει πάλι υπέρ των Τρώων. Ο Αχιλλέας όμως, όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του φίλου του, πήρε μέρος στη μάχη και, αφού μονομάχησε με τον Έκτορα, τον φόνευσε. Μετά το θάνατο του Έκτορα ήλθαν σε βοήθεια των Τρώων, οι Αμαζόνες, των οποίων όμως τη βασίλισσα φόνευσε ο Αχιλλέας.

Οι Τρώες όμως, με το θάνατο του Έκτορα, έχασαν το μεγαλύτερο ήρωά τους και, φοβισμένοι, κλείστηκαν στα τείχη και βγήκαν τότε μόνο όταν ο Πάρης με βέλος, το οποίο οδήγησε ο Απόλλωνας, χτύπησε τον Αχιλλέα στο μόνο τρωτό του σημείο (στη φτέρνα) και τον σκότωσε. Τότε οι Έλληνες έστειλαν τον Οδυσσέα στη Λήμνο, να πείσει το Φιλοκτήτη να επανέλθει. Μετά την επάνοδό του ο Φιλοκτήτης φόνευσε με βέλος τον Πάρη.

Οι μάχες όμως συνεχίζονταν, οι ήρωες φονεύονταν ο ένας μετά τον άλλον, ο στρατός δυσανασχετούσε για τη μακρόχρονη απουσία από την πατρίδα και η Τροία δεν έπεφτε. Τότε οι ηγεμόνες των Ελλήνων αναγκάστηκαν να μεταχειριστούν δόλο για να καταλάβουν την Τροία. Σύμφωνα με σχέδιο του πολυμήχανου βασιλιά της Ιθάκης Οδυσσέα, κατασκεύασαν κολοσσιαίο Δούρειο ίππο, στην κοιλιά του οποίου κρύφτηκαν οι ανδρειότεροι από τους Έλληνες και προσποιήθηκαν πως τάχα εγκαταλείπουν την εκστρατεία και επιστρέφουν στην Ελλάδα. Όλος ο στόλος απέπλευσε από τα παράλια της Μικράς Ασίας και κρύφτηκαν πίσω από την Τένεδο, νησί που βρίσκεται κοντά στα παράλια. Στο μέρος, που βρισκόταν προηγουμένως το στρατόπεδο των Ελλήνων, υπήρχε μόνον ο Δούρειος ίππος και ένας Έλληνας, ο Σίνων, ο οποίος κατόρθωσε να πείσει τους Τρώες ότι οι Έλληνες πράγματι αναχώρησαν και ότι άφησαν τον ίππο αφιέρωμα στην Αθηνά που τους βοήθησε κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Παρά την αντίθεση του ιερέα του Απόλλωνα Λαοκόοντα, οι Τρώες γκρέμισαν ένα μέρος από τα τείχη και μετέφεραν το Δούρειο ίππο μέσα στην πόλη. Ενώ όμως οι Τρώες γιόρταζαν τη νύκτα για τη σωτηρία της πόλης τους, ο Σίνων βοήθησε τους Έλληνες να βγουν από το Δούρειο ίππο και να ειδοποιήσουν με φωτιές το στόλο, που βρισκόταν στην Τένεδο. Οι Έλληνες, αφού μπήκαν από τις ανοικτές πύλες και τα γκρεμισμένα τείχη, κατέλαβαν εύκολα την Τροία την οποία λεηλάτησαν και κατέσφαξαν τους κατοίκους της. Μεταξύ άλλων σφάχτηκε και ο Πρίαμος και όλοι οι επιφανείς Τρώες, εκτός του Αινεία, ο οποίος κατόρθωσε να διαφύγει.

Η συμπεριφορά αυτή των Ελλήνων εξόργισε τους θεούς, οι οποίοι, κατά την επιστροφή τους, έβαλαν τρομερά εμπόδια στους Έλληνες, που δείχτηκαν αγριότεροι κατά την κατάληψη της Τροίας. Άλλοι από αυτούς χάθηκαν στο ταξίδι, όπως ο Αίας από τη Λοκρίδα, άλλοι επέστρεψαν έπειτα από πολλές περιπέτειες, όπως ο Μενέλαος και ο Οδυσσέας και άλλοι φονεύτηκαν με την επιστροφή τους, όπως ο Αγαμέμνονας.

Αυτό ήταν και το τέλος του δεκάχρονου πολέμου μεταξύ Τρώων και Ελλήνων, που έληξε με την καταστροφή της Τροίας (1180 π.Χ.).

Με αφορμή αυτό το ιστορικό γεγονός ο Κ. Καβάφης έγραψε το ποίημα “Τρώες”, που είναι και η αφορμή αυτού του άρθρου:

« Είν’ η προσπάθειές μας, των συφοριασμένων•

είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Κομμάτι κατορθώνουμε• κομμάτι

παίρνουμ’ επάνω μας• κι αρχίζουμε

νάχουμε θάρρος και καλές ελπίδες.

Μα πάντα κάτι βγαίνει και μας σταματά.

Ο Aχιλλεύς στην τάφρον εμπροστά μας

βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει.—

Είν’ η προσπάθειές μας σαν των Τρώων.

Θαρρούμε πως με απόφασι και τόλμη

θ’ αλλάξουμε της τύχης την καταφορά,

κ’ έξω στεκόμεθα ν’ αγωνισθούμε.

Aλλ’ όταν η μεγάλη κρίσις έλθει,

η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται•

ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει•

κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε

ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.

Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω,

στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος.

Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ’ αισθήματα.

Πικρά για μας ο Πρίαμος κ’ η Εκάβη κλαίνε. »

Ας έρθουμε τώρα και στη θέση των Τρώων ας βάλουμε τους σημερινούς Έλληνες, στη θέση της Τροίας την πατρίδα μας, στη θέση των Αχαιών τους διεθνείς τραπεζίτες και επενδυτές, στη θέση της Ελένης τον φυσικό και ορυκτό μας πλούτο, στη θέση του Δούρειου Ίππου τους ξένους οικ. οίκους που μαγείρεψαν τα στοιχεία την εποχή του Σημίτη για να μπούμε στην ΟΝΕ, τους δανειστές μας και τελικά την υπαγωγή μας στο ΔΝΤ, στη θέση των άφρονων που δεν άκουσαν τον Λαοκόοντα και γκρέμισαν τα τείχη για να βάλουν στην πόλη τον Δούρειο Ίππο τον πολιτικό κόσμο- κυρίως των δύο κομμάτων που κυβερνούν τον τόπο, αλλά και οι υπόλοιποι δεν είναι άμοιροι ευθυνών- ενώ το ρόλο του Σίνωνα έχει επωμιστεί ο Γιώργος Παπανδρέου.

Ο φυσικός μας πλούτος, το ίδιο και ο ορυκτός είναι υπαρκτός. Η αρπαγή της Ελένης κατά τον Στησίχορο,

άποψη που υιοθέτησε και ο τραγικός ποιητής Ευριπίδης στην τραγωδία με τίτλο “Ελένη”, δεν έγινε ποτέ, γιατί ο πατέρας της, ο νεφεληγερέτης Δίας δεν επέτρεψε τη διαπόμπευση της μονάκριβης θνητής θυγατέρας του. Την άρπαξε και τη μετέφερε στην Αίγυπτο, αφήνοντας το φάσμα της στη θέση της. Γι’ αυτό ο Στησίχορος λέει:

«…και δεν μπήκες συ μεσ’ στα γοργά καράβια

μήτε έφτασες στο κάστρο εσύ ποτέ της Τροίας. »

Έτσι ο Πάρης έκλεψε κατά τον Σεφέρη ένα αδειανό πουκάμισο:

« Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα

για ένα λινό κυμάτισμα, για μια νεφέλη

μιας πεταλούδας τίναγμα, το πούπουλο ενός κύκνου,

για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.»

Το ίδιο εξυμνεί και ο Κωστής Παλαμάς:

« Όχι εμένα! Τον υπέρκαλο

νυχτανεβασμένο ίσκιο μου

σε γη και ώρα στοιχιωμένη

πήρε ταίρι ο γόης Κιμμέριος•

είμαι η ανέγγιχτη κ’ η αχάλαστη, κ’ η άφταστη. Και είμ’ η Ελένη. »

Κι ενώ η αιτία του Τρωικού πολέμου που τραγούδησε ο Όμηρος ήταν το φάσμα της Ελένης, η πολιορκία της σύγχρονης Τροίας γίνεται για τα νησιά της, για το δημόσιο πλούτο της (ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΣΕ, ΜΕΤΡΟ, εθνικές οδούς, λιμάνια, αεροδρόμια), για τον ορυκτό της πλούτο (πετρέλαιο, φυσικό αέριο, χρυσό, ουράνιο, αλουμίνιο, νικέλιο, όσμιο) και για τη στρατηγική της θέση.

Αυτά λιμπίστηκαν οι σύγχρονοι Αχαιοί και βγήκαν την Ελένη τους, την αφορμή τους. Κι αν δεν υπήρχε θα την εφεύρισκαν. Στα ψέματα και στις πλαστές αφορμές έχουν μεγάλη ειδίκευση. Το είδαμε στη Σερβία, στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ. Το βλέπουμε πως μεθοδεύουν και προπαγανδίζουν με τα πυρηνικά για τη νέα εισβολή στο Ιράν. Λες και μόνο το Ιράν έχει πυρηνικά σε όλον τον κόσμο. Η Νέα Τάξη εύκολα μπορεί να φτιάχνει νεφέλες και φαντάσματα!

Προφητικά ο Οδ. Ελύτης έγραψε στη “Μαρία Νεφέλη” του:

« Η Μαρία Νεφέλη λέει:

Όσο υπάρχουνε Αχαιοί θα υπάρχει μία ωραία Ελένη

και ας είναι αλλού το χέρι αλλού ο λαιμός

Κάθε καιρός κι ο Τρωικός του πόλεμος.

Μακριά μέσα στ' απώτατα βάθη του Αμνού

ο πόλεμος συνεχίζεται.

Και ο Αντιφωνητής:

άλλοι με τις κοινωνικές τους θεωρίες

πολλοί κραδαίνοντας απλώς λουλούδια

Κάθε καιρός κι η Ελένη του.

Από τον στοχασμό σου πήζει ο ήλιος μες στο ρόδι

κι ευφραίνεται.»

Για την εκπόρθηση των τειχών της χώρας μας οι νέοι Αχαιοί χρειάζονταν το Δούρειο Ίππο. Οι πολυμήχανοι τραπεζίτες κατέστρωσαν με μεθοδικότητα τα σχέδιά τους. Είναι μέρος των σχεδίων που έχουν εκπονήσει εδώ και πολύ καιρό για όλον τον πλανήτη. Αναφερόμαστε στα σχέδια της Νέας Τάξης για την Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Ένα παράρτημα των σχεδίων τους είχε τον τίτλο «Διάβρωση του Πολιτικού Συστήματος στην Ελλάδα». Για να προωθήσουν τα προϊόντα τους χρειάζονταν αριβίστες ντόπιους πολιτικούς, έτοιμους να πουλήσουν ακόμη και τη μάνα τους. Τους βρήκαν και τους εξαγόρασαν με λίγα δις. δραχμές ή εκατ. ευρώ. Τα προϊόντα τους ήσαν δάνεια που υποθήκευαν το μέλλον της χώρας, όπλα από το καλάθι, που αποδείχθηκαν ελαττωματικά, και χωρίς αντίκρισμα υποσχέσεις. Οι κυβερνήσεις Σημίτη και Καραμανλή, του επονομαζόμενου «σεμνά και ταπεινά», επιτάχυναν τη διάβρωση της ελληνικής κοινωνίας και την υποθήκευση όλης της Ελλάδας, αφού καταναλώναμε χωρίς να παράγουμε και διασκορπίζαμε το δημόσιο χρήμα. Οι βουλευτές των κομμάτων έκαναν την σκληρή τους κριτική, παρουσιάζοντας πολλές φορές το άσπρο μαύρο σαν αντιπολίτευση, αλλά μόλις βρίσκονταν στην κυβέρνηση επιδίδονταν με μεγαλύτερο ζήλο στο ξεπούλημα της πατρίδας μας. Όλοι έβλεπαν το τυρί, το λάδωμα και τις αμαρτωλές συμβάσεις, κανείς δεν έβλεπε τη φάκα. Τόσο πολύ είχαν τυφλωθεί από τον ξαφνικό νεοπλουτισμό. Αυτοί γκρέμισαν τα τείχη για να μπει η χώρα σε επιτήρηση και να ανατεθεί η διακυβέρνηση στο ΔΝΤ.

Ο Σίνωνας της δικής μας εποχής είναι ο πρωθυπουργός μας Γιώργος Παπανδρέου. Αυτός προσπαθεί να μας πείσει, και σε κάποιο βαθμό τα έχει καταφέρει, πως το αλυσόδεμα των Ελλήνων και η υποθήκευση του μέλλοντος των επόμενων γενεών στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Μαφία των τραπεζιτών ήταν ένα αναγκαίο βήμα για να σωθεί η πατρίδα μας από τον όλεθρο. Και…. όπως έγραψα σε άλλα άρθρα «η Ελλάς εάλω», ήδη «μπήκαν στην πόλη οι οχτροί»…

Συνέλληνες, με την ανοχή του πολιτικού κόσμου σβήνει το έθνος μας. Ο πρωθυπουργός δεν πιστεύει στην έννοια του έθνους. Επιθυμεί την Παγκόσμια Διακυβέρνηση. Παρέδωσε την διακυβέρνηση της χώρας στην Τρόικα. Όλοι οι πολιτικοί του σύμβουλοι είναι ξένοι, οι περισσότεροι μέλη της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ. Οι αποφάσεις του κράτους δεν παίρνονται στο κοινοβούλιο. Επιβάλλονται από τα εξωελλαδικά κέντρα διαμέσου της τετραμελούς αντιπροσωπίας της Τρόικα Με τη συγκατάθεσή του Παπανδρέου γίνεται ένα παγκόσμιο πείραμα στην πατρίδα μας για την ανοχή, τη συγκατάβαση ή την απόρριψη, τις αντοχές και την αντίδραση των λαών στην επερχόμενη Παγκόσμια Δικτατορία των πλουσίων. Ο λεγόμενος “τέταρτος δρόμος” δεν ήταν σχήμα λόγου. Ήταν η προετοιμασία μας ψυχολογικά για να δεχθούμε τα σχέδια της Νέας Τάξης.

Στο ποίημά του ο Καβάφης πραγματεύεται τη βέβαιη πτώση της Τροίας. Η πτώση της Ελλάδας έχει συντελεστεί. Το αν βγαίνουμε στην πλατεία του χωριού μας ή της πόλης μας και πίνουμε τον φραπέ ή τις μπύρες μας, το αν κάνουμε τις ολιγοήμερες ανέμελες διακοπές του καλοκαιριού δεν πρέπει να μας παραπλανά. Έχουμε χάσει την ελευθερία μας. Μα το χειρότερο είναι ότι έχουμε χάσει την ψυχή μας. Θεωρούμε πως όσα γίνονται είναι φυσιολογικά και αυτονόητα.

Έτσι: « η τόλμη κι η απόφασίς μας χάνονται•

ταράττεται η ψυχή μας, παραλύει•

κι ολόγυρα απ’ τα τείχη τρέχουμε

ζητώντας να γλυτώσουμε με την φυγή.»

Η επικέντρωση στα υλικά θέματα και η απώθηση κάθε ηθικού μας οδήγησε στη φυγομαχία. Κιοτήδες της ζωής καταντήσαμε. Παραλύει η ψυχή μας σαν σκεφτούμε πως χάνουμε τα “κεκτημένα”. Θα το θεωρούσε κάποιος που ασχολείται με τις φυσικές επιστήμες, πως είναι φυσιολογικό γιατί μια βασική ιδιότητα της ύλης είναι η “αδράνεια”, δηλαδή η αντίδραση σε κάθε μεταβολή της υπάρχουσας κατάστασης. Μα οι φυσικές επιστήμες ασχολούνται μόνο με τον φυσικό κόσμο. Ο άνθρωπος έχει δυική φύση. Είναι υλικός και πνευματικός. Και το πνεύμα ακόμη δεν έχει «μιλήσει»…

Στο ποίημα κυριαρχεί το μοτίβο της τραγικής πλάνης, που οφείλεται στην αδυναμία των ανθρώπων να συλλάβουν την ουσία των γεγονότων και να αντιδράσουν αναλόγως των περιστάσεων. Το ίδιο έχει συμβεί και σε εμάς. Τα ψεύδη του πολιτικού κόσμου και των ΜΜΕ, η κατάλληλα ενορχηστρωμένη προπαγάνδα από τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης έχουν δημιουργήσει μια στρεβλή εικόνα, μια εικόνα αποτρεπτική για οποιαδήποτε αντίδραση από εκείνους που βλέπουν τη ζωή τους να γίνεται κομμάτια και θρύψαλα. Από τα ρημαγμένα νοικοκυριά ακούγονται οι πρώτοι θρήνοι. Η πικρή μας διαπίστωση είναι πως εμείς δεν έχουμε Πρίαμο και Εκάβη να θρηνήσουν μαζί μας. Οι δικοί μας “βασιλιάδες”, αυτοί που «κληρονομικώ δικαιώματι» παίρνουν το δαχτυλίδι του πολιτικού αρχηγού, ανήκουν στην αντίπερα όχθη, είναι με τους κουρσευτές, με τους Αχαιούς!

… Και ο λόγος ο παρήγορος που γεμίζει τα άδεια σωθικά με ελπίδα: Να στοχαστούμε μόνο, πως οι Αχαιοί είχαν τον Αχιλλέα που «βγαίνει και με φωνές μεγάλες μάς τρομάζει..», αλλά και ο Αχιλλέας δεν ήταν άτρωτος. Είχε την “Αχίλλειο πτέρνα” του. Αυτή να βρούμε… Και είμαι σίγουρος πως αργά ή γρήγορα θα τη βρούμε. Την Τροία μας θα την ξαναχτίσουμε…!!! Η ιστορική επιβεβαίωση ας μας αναπτερώνει το ηθικό για να ανασυνταχτούμε …