25 Δεκεμβρίου: ημέρα γιορτής της γέννησης των ηλιακών θεών

[[ δαμ- ων ]]

Το πρωί των Χριστουγέννων στη θεία λειτουργία θα ακούσουμε το απολυτίκιο: « Η Γέννησή Σου Χριστέ ο Θεός ημών ανέτειλε τω κόσμω το φως το της γνώσεως•εν αυτή γαρ οι τοις άστροις λατρεύοντες

υπό αστέρος εδιδάσκοντο. Σε προσκυνείν τον Ήλιον της δικαιοσύνης

και Σε γιγνώσκειν εξ ύψους ανατολήν. Κύριε δόξα Σοι.»

Ο γεννηθείς Χριστός συνδέεται με το φως και αποκαλείται “Ήλιος της Δικαιοσύνης”. Οι θεολόγοι Τον αποκαλούν και “νοητόν ήλιον”: «Ο νοητός ήλιος ο Χριστός, ο των ψυχών λαμπτήρ» ενώ στον Εσπερινό των Χριστουγέννων ακούμε:

«Ανέτειλας Χριστέ εκ Παρθένου, Νοητέ Ήλιε της Δικαιοσύνης.

Και Αστήρ Σε υπέδειξε εν σπηλαίω χωρούμενον τον αχώρητον

Μάγους οδηγήσας εις προσκύνυσίν σου…»

Ο ίδιος ο Χριστός αποκάλεσε τον εαυτό του “φως του κόσμου”: «Πάλιν οὖν ὁ Ἰησοῦς αὐτοῖς ἐλάλησεν λέγων, Ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου• ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσει ἐν τῇ σκοτίᾳ ἀλλ' ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς» (Ιωάννης, η 12) Μα, το άστρο που εκπέμπει φως στο δικό μας ηλιακό σύστημα είναι ο ήλιος.

Ας δούμε τώρα μια περίεργη συσχέτιση: « όπου πρόδρομος υπέρ ημών εισήλθεν Ιησούς, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ αρχιερεύς γενόμενος εις τον αιώνα. Ούτος γαρ ο Μελχισεδέκ, βασιλεύς Σαλήμ, ιερεύς του Θεού του υψίστου, ο συναντήσας Αβραάμ, υποστρέφοντι από της κοπής των βασιλέων και ευλογήσας αυτόν, ω και δεκάτην από πάντων εμέρισεν Αβραάμ, πρώτον μεν ερμηνευόμενος βασιλέυς δικαιοσύνης, έπειτα δε και βασιλεύς Σαλήμ, ο εστι βασιλεύς ειρήνης, απάτωρ, αμήτωρ, αγενεαλόγητος, μήτε αρχήν ημερών μήτε ζωής τ’ελος έχων, αφωμοιωμένος δε τω υιω του Θεού, μένει ιερεύς εις το διενεκές…. Ώμοσε Κύριος, και ου μεταμεληθήσεται• συ ιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ• κατά τοσούτον κρείττονος διαθήκης γέγονεν έγγυος Ιησούς. ( Επιστολή Παύλου προς Εβραίους, στ 20-ζ 3, και ζ 21- 22). Ο Ιησούς έγινε αιώνιος ιερεύς κατά την τάξιν του Μελχισεδέκ!

Η Συνέχεια >>> εδώ ….

Ο Μελχισεδέκ είναι ένα μυστηριώδες πρόσωπο της βίβλου, που αναφέρεται στη «Γένεση» ότι ευλόγησε τον Αβραάμ (*1). Στην Π. Διαθήκη αναφέρεται ξανά μόνο στον ψαλμό 76: «Συ ιερεύς εις τον αιώνα, κατά την τάξιν Μελχισεδέκ». Στην Κ. Διαθήκη τον αναφέρει μόνο ο απόστολος Παύλος στην προς εβραίους επιστολή του. Ο ιερός Χρυσόστομος λέει ότι ο Μελχισεδέκ είναι προτύπωση του Χριστού, αφού είναι αυτοχειροτόνητος ιερέας και αγενεαλόγητος βασιλέας της Ιερουσαλήμ, όπως ακριβώς και ο Χριστός που ήταν αφ’ εαυτού του αρχιερέας και βασιλιάς. Ο Άγιος Κυπριανός, ο Κλήμης Αλεξανδρείας κ.ά. στην προσφορά του Μελχισεδέκ στον Άβραμ άρτων και οίνου, βλέπουν προτύπωση του μυστηρίου της θείας Ευχαριστίας, που πρόσφερε ο Χριστός, πριν τη σταυρική του θυσία στους μαθητές του με κρασί και ψωμί, για να επιτελείται αιώνια το ύψιστο τούτο μυστήριο. Άλλοι ερμηνευτές λένε, ότι ο Μελχισεδέκ ήταν αυτός ο ίδιος ο Χριστός, αφού δεν ξέρουμε ούτε από πού ήρθε, ούτε τί απέγινε. Παραμένει βασιλιάς και ιερέας στον αιώνα, ένα μυστηριώδες πρόσωπο.

Στην “εσωτερική παράδοση” αναφέρεται ότι σε ολόκληρο το Σύμπαν δεν υπάρχει τίποτα άψυχο. Τα πάντα είναι έμψυχα, ακόμη και αυτά που η βιολογία θεωρεί ως μη έμβια. Υπάρχουν διάφορες διαβαθμίσεις της ψυχής, ξεκινώντας από την ψυχή του ατόμου της φυσικής, μέχρι την ψυχή του Γαλαξία. Η πνευματική οντότητα που εμψυχώνει τον πλανήτη μας είναι ασύγκριτα υψηλότερη από αυτήν του ανθρώπου και βιβλικά αναφέρεται ως “Ο Αρχαίος των ημερών”, στην εσωτερική παράδοση ως “Ο Αιώνιος Νεανίας” και στην ανατολική παράδοση ως “Σανάτ Κουμαρά”. Για τους αρχαίους Έλληνες μύστες ήταν ο Προμηθέας. Απείρως υψηλότερη από την ανθρώπινη είναι η πνευματική οντότητα που εμψυχώνει τον Ήλιο. Είναι ανώτερης τάξης από αυτήν του πλανήτη μας. Αυτή η πνευματική οντότητα αναφέρεται ως Μελχισεδέκ. Ουσιαστικά είναι θεότητα, μία από τους μικρούς θεούς στους οποίους μερίστηκε ο Εκδηλωμένος Θεός, ο Πανταχού Παρών και τα Πάντα Πληρών. Ο Μελχισεδέκ λοιπόν είναι ο Θεός του ηλιακού μας συστήματος, μέρος του Παγκόσμιου Θεού, όπως το χέρι μας είναι μέρος του αδιαίρετου σώματός μας, γιατί και ο ήλιος είναι μέρος του όλου Σύμπαντος. Όπως το χέρι, το πόδι, το κεφάλι επιτελούν το έργο τους για τη λειτουργία και τη ζωή του σώματος, έτσι και τα αστρικά συστήματα, οι αστερισμοί, οι γαλαξίες επιτελούν το έργο τους μέσα στην όλη Δημιουργία. Κι ενώ αποτελούμαστε από δισεκατομμύρια κύτταρα έχουμε ένα και μόνο σώμα. Έτσι και τα δισεκατομμύρια των δισεκατομμυρίων άστρα, το καθένα με το δικό του πλανητικό σύστημα, αποτελούν την όλη θεία εκδήλωση ως Δημιουργία.

Ο βιβλικός όρος Μελχισεδέκ έχει αποδοθεί παραδοσιακά ως «Βασιλιάς Δικαιοσύνης» και ως «Βασιλιάς της Ειρήνης». Οι ίδιοι προσδιορισμοί αποδίδονται και στον Ιησού! Επαγωγικά καταλήγουμε πως ο Ιησούς είναι Ηλιακός Θεός! Πάντα η ανθρωπότητα λάτρευε στις 25 Δεκεμβρίου τον θεό ήλιο. Από τη αρχαϊκή περίοδο κιόλας γιόρταζαν την γέννηση του ηλίου μέσα από το χειμερινό ηλιοστάσιο. Και όλες οι θρησκείες ήθελαν να τοποθετούν εκεί τον θεό τους.

Οι μέρες γύρω από το χειμερινό ηλιοστάσιο έως και τις αρχές του Γενάρη είναι από τις αρχαιότερες εορταστικές περιόδους των ανθρώπων. Πολύ πριν από την έλευση του χριστιανισμού, όλες οι πολυθεϊστικές θρησκείες γιόρταζαν αυτή την περίοδο την γέννηση των θεών τους. Οι Βαβυλώνιοι τον Σαμάχ, Βάαλ, Μαρδούκ ή Νεργκάλ, οι Ινδοί τους Βράχμα και Βισνού, οι Πέρσες τον θεό Μίθρα, οι Αιγύπτιοι τον Όσιρι και τον Ώρο, οι Σύριοι τον Ταμμούζ, οι Δρυίδες Κέλτες τον Χεσούς και βέβαια οι Έλληνες τον Διόνυσο και τον Άδωνι, καθώς και τον ημίθεο Ηρακλή, οι οποίοι είναι μόνο λίγοι από όσους θεωρείται ότι γεννήθηκαν στο διάστημα αυτό. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημερομηνίας γέννησης του Ιησού έγινε ύστερα από μεγάλες διαβουλεύσεις, που ξεκίνησαν από τον 4ο μ.Χ. αιώνα, κράτησαν σχεδόν τριακόσια χρόνια και τελείωσαν με την αποδοχή της ημερομηνίας αυτής και από την εκκλησία της Ιερουσαλήμ, τον 7ο αιώνα. Στις 21 Δεκεμβρίου το πρωί αρχίζει η ανατολή του ηλίου και η παραμονή του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Από αυτή την μέρα μέχρι και τις 25 του μηνός ο ήλιος κάνει την μικρότερη τροχιά γύρω από την γη και η νύχτα είναι η μεγαλύτερη από όλες τις μέρες του χρόνου. Παρ' όλα αυτά ο ήλιος βρίσκεται στο πιο κοντινό σημείο σε απόσταση με την γη αυτές τις μέρες και επηρεάζει τον ψυχικό και πνευματικό κόσμο περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Σύμφωνα με τις παραδόσεις ο θεός Απόλλων στις 21 Δεκεμβρίου, την πρώτη μέρα του Χειμερινού Ηλιοστασίου δηλαδή, πηγαίνει στην Υπερβορέα, όμως πριν φύγει καθαρίζει τις ψυχές με τις ακτίνες του καθιστώντας έτσι τεράστια την πνευματική σημασία του Χειμερινού Ηλιοστασίου. Τις μέρες που η γη δέχεται το λιγότερο φυσικό φως κατακλύζεται από το εντονότερο πνευματικό φως! Οι μύστες έχουν τις καλύτερες πνευματικές εμπειρίες. Οι πρόγονοί μας γιόρταζαν το λεγόμενο “Τριέσπερον”, μία εορτή η οποία γενικεύεται από τους ελληνιστικούς χρόνους και μετά, προς τιμήν των πυρφόρων και ηλιακών θεοτήτων Ηρακλέους (ο οποίος κατά τον Κορνούτο ορίζεται ως «ο εν τοίς όλοις Λόγος καθ' όν η Φύσις ισχυρά και κραταιά εστί και απεριγένητος ούσα, μεταδοτικός ισχύος και τοίς κατά μέρος και αλκής υπάρχων») και Ηλίου. Το «Τριέσπερον» ξεκινούσε με το Χειμερινό Ηλιοστάσιο (τη νύκτα της 22ας Δεκεμβρίου, τη μεγαλύτερη δηλαδή νύκτα του έτους) και κορυφωνόταν με την αναγέννηση του φωτοδότη Ηλίου (τη νύκτα της 24ης προς 25η, όταν η ημέρα έχει ήδη μείνει «στάσιμη» επί 3 ημέρες μετά το Ηλιοστάσιο και αρχίζει πλέον να μεγαλώνει).

Αργότερα, με την επιβολή της κρατικής ηλιολατρίας από τον Ρωμαίο αυτοκράτορα Αυρηλιανό, το ελληνικό «Τριέσπερον» επισκιάσθηκε (κατά μίμηση της περσικής λατρείας του θεού Μίθρα που γιόρταζε και αυτή την γέννηση του θεού στις 25 Δεκεμβρίου) από την «επίσημη» ρωμαϊκή εορτή του «Ανίκητου Ήλιου» («Sol Invictus»). Η «Ημέρα της Γεννήσεως του Ανίκητου Ηλίου» («Dies Natalis Solis Invicti»), η στιγμή δηλαδή που ο ακατάβλητος Ήλιος, έχοντας θριαμβεύσει επάνω στο σκοτάδι της «bruma», αρχίζει να ανέρχεται δυναμικά και υπερήφανα στον ουράνιο θόλο, είχε, φυσικά, ως προεόρτιο τη νύκτα του Χειμερινού Ηλιοστασίου, όταν τιμούσαν σιωπηρά τη Θεά του Κάτω Κόσμου Αντζερόνα (Angerona, Dea Tacita), προστάτιδα των νεκρών και προσωποποίηση της Θέλησης, της Εσωτερικής Φωνής, της Ενόρασης και της Σιωπής, στα λεγόμενα «Ντιβάλια» ή «Αντζερονάλια» («Divalia» ή «Angeronalia»), Τα «Divalia» έκλειναν τις λεγόμενες «σύντομες ημέρες» («brevissimi dies», «bruma») που σηματοδοτούσαν την ολοκλήρωση της ηλιακής διαδρομής μέσα στον ενιαυτό.

Ο Sol «Invictus» συνέχισε να λατρεύεται ως Ανώτατος Θεός και καθοδηγητής της οργανωμένης κοινωνίας και των Ρωμαίων αυτοκρατόρων μέχρι την εποχή του Κωνσταντίνου, ο οποίος άρχισε την βασιλεία του ως τυπικός ηλιολάτρης.

Η εορτή πάντως του «Sol Invictus» επικαλύφθηκε με τη σειρά της αμέσως μετά την επικράτηση του Χριστιανισμού (4ος αιώνας, με απόφαση του Πάπα Ιουλίου) από τα γνωστά μας «Χριστούγεννα» (που έως τότε υπολογίζονταν στις 6 Ιανουαρίου -ημερομηνία που στην Ανατολή παρέμεινε μέχρι τουλάχιστον τη βασιλεία του αυτοκράτορα Γιουτπράβδα, του γνωστού μας Ιουστινιανού.

Προχριστιανικές θεογεννήσεις ηλιακών ή και σωτηριακών Θεών στις 25 Δεκεμβρίου:

* Άδωνις (κυπριακός, συριακός και ελληνορωμαϊκός Θεός. Στη λεγόμενη «Βηθλεέμ» που σημαίνει «Οίκος του Άρτου» υπήρχε πανάρχαιος Ναός του Αδώνιδος που λειτουργούσε ακόμη και την εποχή των Αντωνίνων, δηλαδή τον 2ο μ.χ. αιώνα)

* Ταμμούζ (βαβυλωνιακός Θεός)

* Ντουμούζι (σουμεριακός Θεός)

* Μίθρας (περσικός Θεός)

* Βέλλενος (κελτικός ηλιακός Θεός που οι Ρωμαίοι εταύτισαν με τον Απόλλωνα)

* Έρκλε (ετρουσκικός ηλιακός Θεός)

* Άττις (φρυγικός και ευρύτερα μικρασιατικός Θεός)

* Ηρακλής (Έλληνας ηλιακός Θεός)

* Όντιν (ο ύπατος, εκπολιτιστής και φιλάνθρωπος σκανδιναβο-γερμανικός Θεός, από τις εορτές του οποίου προέρχονται τα υποτιθέμενα «χριστιανικά» έθιμα του στολισμένου ελάτου και του «Αγιοβασίλη»)

* Μπάλντερ (σκανδιναβο-γερμανικός ηλιακός, θνήσκων και ανασταινόμενος Θεός)

* Λουπέρκους (ιταλιώτικος, ηλιακός Θεός)

* Ντάζμπογκ (σλαβονικός Θεός)

* Γιαρίλο (σλαβονικός ηλιακός Θεός της χαράς της ζωής και της νεότητος -«jaru» = «νεότης»)

* Σάουλε (λιθουανή, ηλιακή Θεά)

Ιχνηλατώντας την ιστορικότητα της εορτής των Χριστουγέννων ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα στοιχεία που αφορούν την ημερομηνία της γιορτής, αλλά και συσχετίσεις με συνήθειες στον αρχαίο κόσμο. Αναζητώντας την ακριβή ημερομηνία της γέννησης του Ιησού ανακαλύπτουμε ότι αφενός στην Καινή Διαθήκη δεν γίνεται αναφορά για την γιορτή ων Χριστουγέννων και αφετέρου ότι κανείς από τους Αποστόλους δεν τήρησε την 25η Δεκεμβρίου ως γενέθλια ημέρα του Ιησού. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός, (υπολογίζεται πως γεννήθηκε μεταξύ του 6 - 2 π. X.) Υπάρχουν όμως ενδείξεις που συνηγορούν στην Φθινοπωρινή γέννηση του (κάποιοι λένε πως γεννήθηκε άνοιξη), και όχι στην χειμερινή. Το εδάφιο από το Ευαγγέλιο του Λουκά παραδείγματος χάριν αναφέρει: «Οι ποιμένες ήσαν κατά το αυτό μέρος διανυκτερεύοντες εν τοις αγροίς, και φυλάττοντες φύλακας της νυκτός επί το ποίμνιον αυτών» (2: 8). Η φράση αυτή έρχεται σε αντίθεση με τις πρακτικές των βοσκών καθώς τον χειμώνα λόγω του ψύχους οι ποιμένες δεν διανυκτερεύουν στους αγρούς. Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η γέννηση του Ιησού δεν έγινε το Δεκέμβριο αλλά το Φθινόπωρο εφόσον τα κοπάδια δεν ήταν στις στάνες. Γνωρίζουμε επίσης ότι η γέννηση συνέπεσε, με την απογραφή, που συνήθως γινόταν μετά την συγκομιδή, κατά τις αρχές Οκτωβρίου. Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης επίσης συσχετίζει την γέννηση του Ιησού Χριστού με την εορτή της «Σκηνοπηγίας», η οποία γινόταν τον Οκτώβρη.

Στην Αγία Γραφή γενέθλιες και ονομαστικές εορτές δεν συνιστούνται. Στην πραγματικότητα τα Χριστούγεννα δεν συμπεριλαμβάνοντα στις αρχαίες γιορτές της Χριστιανικής Εκκλησίας, και μάλιστα η τήρηση των γενεθλίων καταδικάζονταν σαν ένα αρχαίο Ελληνικό "ειδωλολατρικό" έθιμο απεχθές στους Χριστιανούς. Ημέρα μνήμης των αγίων και μαρτύρων όριζαν αυτή του θανάτου. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει σχετικά : «Τα Χριστούγεννα δεν ήταν ανάμεσα στις πρώτες εορτές της Εκκλησίας. Ο Ειρηναίος και ο Τερτυλλιανός την παραλείπουν από τους καταλόγους των εορτών» Έτσι Τα Χριστούγεννα ως εορτή των γενεθλίων του δεν γιορτάζονταν τα πρώτα 300 χρόνια. Η καθιέρωση της 25ης Δεκεμβρίου ως ημέρα των Χριστουγέννων έγινε στη Ρώμη από τον Πάπα Ιούλιο τον Α, τον 4ο μ.χ. αιώνα, μετά από έρευνα που έγινε στα αρχεία της Ρώμης για την χρονιά επί Αυγούστου απογραφής, και κατόπιν υπολογισμών βάση των Ευαγγελίων. Ένα στοιχείο που λήφθηκε υπόψιν είναι το η φράση από το κατ’ Ιωάννη γ’30: «Εκέινον δει αυξάνειν, εμέ ελατούσθαι»

Στην πραγματικότητα όμως αυτό συνέβη διότι η συγκεκριμένη ημερομηνία συνέπιπτε με τις αρχαίες εορτές του Χειμερινού Ηλιοστασίου και την «Επιστροφή» του Ηλίου. Έκτοτε ο Χριστός όφειλε να είναι ο «Ήλιος ο δίδων το φως εις τον κόσμο». Πριν γιορταζόταν στις 6 Ιανουαρίου μαζί με τη βάπτιση του Ιησού (Θεοφάνεια). Αργότερα το έθιμο πιθανολογείται ότι μεταφέρθηκε στην Ανατολή, πιθανόν από τον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό το 378-381 περίπου μ.Χ. Ο Ιωάννης Χρυσόστομος (345-407 μ.Χ.) σε ομιλία του για τη γέννηση του Χριστού, αναφέρει ότι είχε αρχίσει στην Αντιόχεια να γιορτάζονται τα Χριστούγεννα στις 25 Δεκεμβρίου. Το σίγουρο είναι ότι την εποχή του Ιουστινιανού, τον 6ο αιώνα, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου είχε εξαπλωθεί σχεδόν σε όλη την Ανατολή. Τι εόρταζαν όμως οι Αρχαίοι Έλληνες την περίοδο των Χριστουγέννων; Οι αρχαίοι Έλληνες κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου γιόρταζαν την γέννηση του Διονύσου. Ο Διόνυσος αποκαλούταν «σωτήρ» και θείο «βρέφος», το οποίο γεννήθηκε από την παρθένο Σεμέλη. Ήταν ο καλός «Ποιμήν», του οποίου οι ιερείς κρατούν την ποιμενική ράβδο, όπως συνέβαινε και με τον Όσιρη. Τον χειμώνα θρηνούσαν το σκοτωμό του Διονύσου από τους Τιτάνες, αλλά στις 30 Δεκεμβρίου εόρταζαν την αναγέννησή του. Οι γυναίκες-ιέρειες ανέβαιναν στην κορυφή του ιερού βουνού και κρατώντας ένα νεογέννητο βρέφος φώναζαν «ο Διόνυσος ξαναγεννήθηκε. Ο Διόνυσος ζει» , ενώ σε επιγραφή αφιερωμένη στον Διόνυσο αναγράφεται: «Εγώ είμαι που σε προστατεύω και σε οδηγώ, εγώ είμαι το 'Αλφα και το Ωμέγα».

Αυτή η αρχαία Ελληνική γιορτή, είχε επίσης ταυτιστεί και με την γιορτή του Ηλίου, τον οποίο οι αρχαίοι λαοί είχαν θεοποιήσει. Συγκεκριμένα στους Έλληνες, είχε ταυτιστεί με τον Φωτοφόρο Απόλλωνα του Ηλίου, ο οποίος απεικονιζόταν πάνω στο ιπτάμενο άρμα του να μοιράζει το φως του Ηλίου. Οι αρχαίοι λαοί αναπαριστούσαν την κίνηση του ήλιου με την ζωή ενός ανθρώπου που γεννιόταν κατά την χειμερινή τροπή του ήλιου που μεγάλωνε βαθμιαία καθώς αυξάνονταν και οι ώρες που ο ήλιος φωταγωγούσε την Γη, και πέθαινε ή ανασταίνονταν τον Μάρτιο την ημέρα της Εαρινής Ισημερίας, συμβολίζοντας με αυτόν τον τρόπο την αναγέννηση του φυτικού βασιλείου μέσα από την μήτρα της Γης (γι’ αυτό η ανάσταση του Ιησού γιορτάζεται την Άνοιξη). Το χειμερινό Ηλιοστάσιο 22-25 Δεκεμβρίου σημαίνει την αρχή του χειμώνα, και ο Ήλιος αρχίζει βαθμιαία να αυξάνει την ημέρα έως ότου εξισωθεί με την νύχτα, κατά την Ιση-μερία τον Μάρτιο. Τότε ο Ήλιος νικά το σκοτάδι, και έρχεται η άνοιξη, η εποχή της αναγέννησης για την φύση. Οι Αιγύπτιοι στις 25 Δεκεμβρίου εόρταζαν την γέννηση του θεού-ήλιου Όσιρη. Μετά την δολοφονία του ένα δένδρο ξεφύτρωσε στο οποίο ο Ίσις,σε κάθε επέτειο της γέννησης του στις 25 Δεκεμβρίου, άφηνε δώρα γύρω από το δένδρο. Οι Βαβυλώνιοι, και οι Φοίνικες ονόμαζαν το θεό-ήλιο Βαάλ , οι Πέρσες λάτρευαν τη γέννηση του Αήττητου-ήλιου και θεού Μίθρα Βασιλιά, ενώ οι Βραχμάνοι στην γέννηση του ψάλλουν: «Εγέρσου ω βασιλιά του κόσμου, έλα σε μας από τις σκηνές σου».

Εκτός όμως της ημέρας της γέννησης και πολλές από τις παραδόσεις που συνδέονται με τα Χριστούγεννα (ανταλλαγή δώρων, στολισμοί, κάλαντα, Χριστουγεννιάτικο δέντρο κλπ.) έχουν τις ρίζες τους σε παλαιότερες θρησκείες. Πιο συγκεκριμένα τα κάλαντα!

Πίσω από τα κάλαντα κρύβεται ένα αρχαίο Ελληνικό έθιμο με το όνομα “Ειρεσιώνη”, που αναφέρεται ήδη από τον Όμηρο, ο οποίος ευρισκόμενος στην Σάμο, σκάρωσε διάφορα τραγούδια τα οποία μαζί με μια ομάδα παιδιών τα τραγουδούσαν στα σπίτια των πλουσίων ευχόμενοι πλούτο, χαρά και ειρήνη. Συμβόλιζε την ευφορία και γονιμότητα της γης και εορτάζονταν δυο φορές το χρόνο, μια την άνοιξη με σκοπό την παράκληση των ανθρώπων προς τους θεούς κυρίως του Απόλλωνος-ήλιου και των Ωρών για προστασία της σποράς και μια το φθινόπωρο, για να τους ευχαριστήσουν για την συγκομιδή των καρπών. Ταυτόχρονα με τις ευχαριστίες προς τους θεούς, έδιναν ευχές και στους συνανθρώπους. Τα παιδιά γύριζαν από σπίτι σε σπίτι, κρατώντας ελιάς ή δάφνης στολισμένα με μαλλί (σύμβολο υγείας και ομορφιάς) και καρπούς κάθε λογής, τραγουδώντας για καλύτερη τύχη και γονιμότητα της γης. Πολλά από τα παιδιά έφεραν τον κλάδο σπίτι τους και τον κρεμούσαν στην πόρτα όπου έμενε όλο το έτος (κάτι που συνηθίζουμε να κάνουμε σήμερα την Πρωτομαγιά).

Ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Απόστολου Αρβανιτόπουλου, σχετικό με τα έθιμα του χριστουγεννιάτικου δέντρου και τα κάλάντα, μας σώζει ο Φίλιππος Βρετάκος στο βιβλίο του "Οι δώδεκα μήνες του έτους και αι κυριώτεραι εορταί των". Σε αυτό το βιβλίο του ο Φίλιππος Βρετάκος μας λέει:

"Το χριστουγεννιάτικον δένδρον συμβολίζει την αιωνιότητα της ζωής, διότι δεν γηράσκει και δεν χάνει, επομένως, την νεότητά του. Το δένδρον όμως των Χριστουγέννων δεν το ευρίσκω, εγώ τουλάχιστον, ως ξενικήν συνήθειαν, ως νομίζεται γενικώς, αλλ' εν μέρει ως αρχαίαν ελληνικήν. Είναι, δηλαδή, υπολείμματα της περιφήμου "ειρεσιώνης", και της "ικετηρίας" των αρχαίων Ελλήνων, και μάλιστα των αρχαίων Αθηναίων. Ήσαν δε η μεν Ικετηρία κλάδος ελαίας, από του οποίου εκρέμων ποκάρια μαλλιού, και έφερον αυτόν όσοι ήθελον να ικετεύσουν τον Θεόν ομαδικώς, δια την απαλλαγήν του τόπου από δεινού τινός κακού, π.χ. από νοσήματος, πανώλους, χολέρας ή ομοίου. Ως επί το πολύ, όμως, εβάσταζε την Ικετηρίαν άνθρωπος, ο οποίος ήθελε να τεθή υπό την προστασίαν θεού και της ανωτέρας αρχής, για να προβή εις αποκαλύψεις εναντίον ισχυρών ανθρώπων ή αρχόντων." ("Κληρονομία του αρχαίου κόσμου", εφημερίς "Εθνος", 31 Δεκεμ.1937)

Φυσικά μεγάλη εντύπωση προκαλεί και το μυθολογικό γεγονός του "Αγιοβασίλη" με το έλκηθρο του που το κινούν οι ιπτάμενοι τάρανδοι. Ούτε αυτό όπως καταλαβαίνετε, δεν θα μπορούσε να μην παρθεί από την Αρχαία Ελλάδα. Όπως αναφέραμε πιο πριν , τον μήνα Δεκέμβριο, οι Έλληνες γιόρταζαν τον Διόνυσο αλλά και τον Φωτοφόρο Απόλλωνα-Ηλίου παριστάνοντας τον πάνω στο ιπτάμενο άρμα του, να μοιράζει το φως. Το άρμα έγινε έλκηθρο, τα άλογα έγιναν τάρανδοι και το "δώρο" του φωτός που μοίραζε στους ανθρώπους ...έγινε κυριολεκτικά "μοίρασμα δώρων".

Τέλος το κόψιμο της βασιλόπιτας αποτελεί εξέλιξη του αρχαιο- Ελληνικού εθίμου του εορταστικού άρτου, τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες πρόσφεραν στους θεούς σε μεγάλες αγροτικές γιορτές, όπως τα “Θαλύσια” και τα “Θεσμοφόρια”. Ο Θεός σε κάθε εποχή έστελνε κάποιον Υιό Του για να δείξει την «οδό» στους ανθρώπους, που όφειλαν να βαδίσουν για την “επιστροφή” τους, στην “Ουράνια Πατρίδα”. Όπως αναφέρεται στις Πράξεις των Αποστόλων: «ο Θεός ουδέποτε αφήκε εαυτόν αμαρτύρητον». Και είναι παράλογο και εγωιστικό να υποστηρίζεται πως μόνο στο Ισραήλ έκανε αισθητή την παρουσία Του, επειδή ήσαν μονοθεϊστές. Σε πολλούς λαούς έστειλε τους Υιούς Του, έστω κι αν αυτοί οι λαοί αποκαλούνται Παγανιστές από τους σφετεριστές της εκκλησίας που ίδρυσε ο Υιός που απέστειλε πριν από περίπου 2000 χρόνια . Αυτοί ήσαν οι Ηλιακοί Θεοί που τιμούσαν οι άνθρωποι στις 25 Δεκεμβρίου. Ο μέγιστος Ηλιακός Θεός είναι ο Ιησούς Χριστός, του οποίου τιμούμε αύριο τη γέννηση.

Φίλες και φίλοι σας εύχομαι: ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------- (*1) Το κεφάλαιο ιδ’ της Γένεσης ξεκινά με τον πόλεμο των Τεσσάρων Βασιλέων κατά των Σοδόμων και των άλλων πόλεων της πεδιάδας του Ιορδάνη, οι οποίες διοικούνται από Πέντε Βασιλείς. Από τη μεριά των επιτιθέμενων αρχηγός ήταν ο Χοδολλογομόρ του Ελάμ (Μεσοποταμίας), μαζί με τον Αμραφήλ του Σινάρ, τον Αρίωχ του Ελιαζάρ και τον Τιδάλ του Γκοϊμ. Οι Πέντε Βασιλείς της κοιλάδας του Ιορδάνη ήταν ο Βερά των Σοδόμων, ο Μπιρσά των Γομόρρων, ο Σινάμπ του Ατμάν, ο Σεμεβέρ του Ζεβωϊμ και ο Βασιλιάς του Μπελά.

Ο λόγος του πολέμου ήταν η επανάσταση ενάντια στη δωδεκαετή υποδούλωση στο Χοδολλογομόρ αφενός αλλά και στην ίδια την εξουσία της Μεσοποταμίας (Ελάμ), η οποία ήταν τόσο ισχυρή, που ακόμα και οι ίδιοι οι Εμίμ, οι οποίοι στο Δευτερονόμιο περιγράφονται ως πολυάριθμοι Γίγαντες σαν τους υιούς του Ανάκ (Δευτερ. 2,12), δεν μπορούν να την αντιμετωπίσουν.

Η μάχη, λοιπόν, λήγει με την επικράτηση του Ελάμ και των συμμάχων του, που αιχμαλωτίζουν το Λωτ και την οικογένειά του. Ο Άβραμ, θείος του Λωτ, στρατολογεί 318 άντρες, επιτίθεται στους Πέντε Βασιλείς και σώζει τον ανηψιό του. Παρακάτω, αναφέρεται το επίμαχο απόσπασμα.

« Εξήλθε δε Βασιλεύς Σοδόμων εις συνάντησιν αυτώ, μετά το υποστρέψαι αυτόν από της κοπής του Χοδολλογομόρ και των βασιλέων των μετ’ αυτού, εις τηςν κοιλάδα του Σαβύ (τούτο ην το πεδίον των βασιλέων). Και Μελχισεδέκ, Βασιλεύς Σαλήμ εξήνεγκεν άρτους και οίνον. Ην δε ιερεύς του Θεού του υψίστου. Και ηυλόγησε τον Άβραμ και είπεν. Ευλογητός ο Θεός ο Ύψιστος, ος παρέδωκε τους εχθρούς σου υποχειρίους σοι. Και έδωκεν αυτώ Άβραμ δεκάτην από πάντων».