Αχ, αυτός ο Αίσωπος, πόσο έξω έπεσε…

[[ δαμ-ων ]]

Ο Αίσωπος, ο μεγαλύτερος παραμυθάς της αρχαίας Ελλάδας, είχε το χάρισμα να πλάθει ιστορίες που διασκέδαζαν και δίδασκαν με τα μηνύματά τους. Γι’ αυτό οι ιστορίες του έχουν μείνει ζωντανές μέχρι τις μέρες μας. Με αυτούς τους μύθους μεγαλώσαμε. Κάποιοι αποτέλεσαν τα πρώτα μας αναγνώσματα στην αρχαία ελληνική γλώσσα και την επαφή μας μ’ αυτήν. Κάποιοι ίσως να απέδιδαν τη ζωή και να ταίριαζαν με τον καθημερινό μας βίο μέχρι πριν μερικά χρόνια, τότε που οι άνθρωποι είχαν τιμή και φιλότιμο. Έχασαν όμως το νόημά τους στη σημερινή εποχή. Στην εποχή της ρεμούλας, του ψέματος, της απάτης, του ξεπουλήματος κάθε ιερού και οσίου οι Αισώπειοι μύθοι ξεθώριασαν… Ένας μύθος, που σήμερα δεν ισχύει, είναι αυτός με τον μέρμηγκα και το τζιτζίκι. Ας τον θυμηθούμε:

[[ Κάποτε ήταν ένα τζιτζίκι και ένα μυρμήγκι. Το τζιτζίκι είχε φτιάξει την φωλιά του στα κλαδιά ενός δέντρου ενώ το μυρμήγκι στις ρίζες του.

Ήταν καλοκαίρι και μόλις ανέτειλε ο ήλιος, το μυρμήγκι ξεκινούσε την εργασία του. Έβγαινε από την φωλιά του και έψαχνε να βρει διάφορους σπόρους. Όταν έβρισκε κάποιον, τον φορτωνόταν στην πλάτη και τον μετάφερε στην φωλιά του όπου τον αποθήκευε. Μερικές φορές οι σπόροι ήταν τόσο μεγάλοι που έπρεπε να τους κομματιάσει πριν τους μεταφέρει και αυτό σήμαινε διπλάσιο κόπο για το μυρμήγκι. Εργαζόταν από την ανατολή μέχρι την δύση του ηλίου.

Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι, ξυπνούσε αφού είχε σχεδόν μεσημεριάσει. Έβγαινε από την φωλιά του και αφού έτρωγε κάτι πρόχειρα, έπιανε το τραγούδι που μερικές φορές το συνέχιζε ακόμα και μετά τα μεσάνυκτα. Εκτός από το να τρώει και να τραγουδάει δεν έκανε τίποτα άλλο όλη μέρα. Τι όλη μέρα δηλαδή, την μισή μέρα αφού όπως είπαμε ξυπνούσε το μεσημεράκι.

Έτσι περνούσαν οι μέρες η μία μετά την άλλη και ήρθε ο καιρός που έφυγε το καλοκαίρι και έδωσε την θέση του στο φθινόπωρο. Ο ουρανός συννέφιασε, ψιλή βροχή άρχισε να πέφτει και τα φύλλα τον δέντρων ένα-ένα ξεράθηκαν και έπεσαν στην γη.

Η Συνέχεια >>> εδώ …

Το μυρμήγκι έχοντας αρκετές προμήθειες για να περάσει μέχρι την άνοιξη, καθόταν και απολάμβανε τον ήχο που έκαναν οι σταγόνες της βροχής καθώς έπεφταν πάνω στα ξερά φύλλα. Από την άλλη μεριά, το τζιτζίκι έψαχνε απεγνωσμένα να βρει κάτι να φάει αλλά δεν υπήρχε τίποτα αφού όλα τα φύλλα, όπως είπαμε, είχαν ξεραθεί. Μην αντέχοντας άλλο την πείνα, πήγε στον γείτονα του, το μυρμήγκι, και του είπε:

- Καλέ μου γείτονα, σε παρακαλώ, δώσε μου κάτι να φάω γιατί όλα τα φύλλα έχουν ξεραθεί και δεν υπάρχει τροφή πουθενά.

- Καλά, όλο το καλοκαίρι τι έκανες; Ρώτησε το μυρμήγκι.

- Α! Το καλοκαίρι δεν πρόλαβα να μαζέψω τροφές γιατί είχα πολύ κέφι και τραγούδαγα όλη μέρα.

- Ε! Αφού τραγούδαγες το καλοκαίρι, ήρθε τώρα ο καιρός να χορέψεις, είπε το μυρμήγκι και γύρισε να δει κάτι αργοπορημένα πουλιά που πετούσαν προς το νότο… ]] Ας πάρουμε τώρα το ορθόδοξο νόημα του μύθου:

Η μοίρα του σύγχρονου νεοέλληνα θα μπορούσε να ταυτισθεί με αυτήν του τραγικού τζίτζικα. Σπατάλησε, δηλαδή δέχτηκε στο όνομά του να σπαταλήσουν τα λαμόγια, τέσσερα ολόκληρα πλαίσια στήριξης και δεκαετίες επιδοτήσεων σε ανόητες παρεμβάσεις βιτρίνας. Επιπλέον δανείσθηκε και μερικές ακόμη δεκάδες δις για να συντηρήσει τον νεόκοπο καταναλωτισμό που δημιούργησε ο πακτωλός των Ευρωπαϊκών κονδυλίων σύγκλισης.

Παράλληλα διαμόρφωσε την περίφημη πλέον “προοδευτική” κουλτούρα, εκτρέφοντας την θρασύτητα, τον ωχαδερφισμό και τον κρατισμό και υπό το πρόσχημα της μεταπολιτευτικής “απελευθέρωσης” από τα δεσμά του κράτους της δεξιάς, διέλυσε θεσμούς, ήθη και αξίες. Ανέδειξε τα ελαττώματα της φυλής ως αρετές και την λαμογιά ως σύγχρονο ιδανικό , αποθεώνοντας τον υλισμό και την λογική της ελάσσονος προσπάθειας.

Μη αρκούμενος στην ηθική του κατάπτωση ο νεοέλληνας διέσυρε το όνομα του και την ιστορία του. Και σα να μην έφταναν όλα αυτά υποθήκευσε οικονομικά το μέλλον των ίδιων του των παιδιών! Διότι δεν αρκέστηκε μόνο στην άφρονα κατασπατάληση των επιδοτήσεων και πλαισίων στήριξη που του εμπιστεύθηκαν οι ευρωπαίοι εταίροι του, αλλά για να συντηρήσει τις ακόρεστες καταναλωτικές του ορέξεις προχώρησε σε αλόγιστο δανεισμό τεραστίων ποσών, μεταφέροντας τις υποχρεώσεις αποπληρωμής των στις επόμενες γενιές.

Οποία ντροπή και κατάπτωση να κατακρεουργείς το μέλλον των ίδιων σου των παιδιών! Θα πρέπει να ανατρέξει κανείς σε αρχαιοελληνικές τραγωδίες και σε μυθολογικές περιγραφές για να συναντήσει αντίστοιχες τραγικές φιγούρες σαν της Μήδειας που θανατώνει τα παιδιά της με τα ίδια της τα χέρια.

Τραγική φιγούρα, λοιπόν, ο νεοέλληνας- τζίτζικας, που λοιδορείται και εξευτελίζεται από τον μέρμηγκα- γερμανό!

Ένας μύθος, όμως, δεν έχει μονοσήμαντη ερμηνεία. Μπορούμε να του δώσουμε κι άλλες διαστάσεις, να τον ερμηνεύσουμε κι από άλλη οπτική γωνία. Ας το πάρουμε κι αλλιώς, λοιπόν… για να δούμε μήπως ο Αίσωπος έπεσε, τελικά, έξω…

Ο Αίσωπος στο τέλος του διδακτικού του μύθου, αφήνει στον αναγνώστη να μαντέψει τη σκληρή τύχη που επιφύλασσε η τύχη στον άφρονα, στον ελαφρόμυαλο τζίτζικα. Δεν αφήνει την παραμικρή ελπίδα κάποιου από μηχανής Θεού, που θα παρέμβει για να διασώσει τον δυστυχή μελλοθάνατο. Η τύχη του τζίτζικα είναι προδιαγεγραμμένη: θα πέσει θύμα της ασύνετης ζωή του. Σοφότατη η παροιμία: «Των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν». Όποιος δεν μεριμνά για το μέλλον, αλλά ζει μόνο για το παρόν, είναι καταδικασμένος. Αδυσώπητοι οι Νόμοι της ζωής. Αλλά…, όλα αυτά ίσχυαν όταν υπήρχαν Νόμοι και Δικαιοσύνη, όταν υπήρχε Ηθική, όταν η Φύση δεν είχε βιαστεί, όταν υπήρχε σεβασμός.

Σήμερα, όπου νόμοι, δικαιοσύνη, ηθική, σεβασμός στη φύση και στον άνθρωπο, αποτελούν μαγική εικόνα, ο ρέμπελος τζίτζικας είναι ο κερδισμένος της ζωής, ενώ το εργατικό μυρμήγκι ο χαμένος. Το 1999, εξαπατήθηκε από την εκλεγμένη κυβέρνηση Σημίτη στο χρηματιστήριο και οι καρποί, που με κόπο συσσώρευσε το εργατικό μυρμήγκι, εξαϋλώθηκαν. Αντίθετα τα τζιτζίκια, με τις κατάλληλες κυβερνητικές διασυνδέσεις, εκμεταλλεύτηκαν τις “φούσκες” εισηγμένες εταιρείες και πλούτισαν. Τα απονήρευτα μυρμήγκια εξαπατήθηκαν από τον αρμόδιο υπουργό, που έπρεπε να τα προφυλάξει, τον Γιάννο Παπαντωνίου, που διαβεβαίωνε τον κόσμο για την ισχυρή οικονομία και τον παρότρυνε να παίξει στο χρηματιστήριο. Άδειασαν πολλές φωλιές μυρμηγκιών, που ένιωσαν το πρώτο οικονομικό ξεπάγιασμα…

Από το 1980 και μετά αμβλύνθηκαν τα ήθη και για πολλούς νεοέλληνες ο χρηματισμός, το λάδωμα, η ρεμούλα, η κλεψιά και η απάτη έγιναν τρόπος ζωής. Πετούσαν πολλά λαμόγια τζιτζίκια, που πλούτισαν σε βάρος των μυρμηγκιών… Τη νέα κατάσταση θα σας την παρουσιάσω χιουμοριστικά, όπως την βρήκα στο ίντερνετ:

[[ Ήταν καλοκαίρι στο δάσος έκανε τρομερή ζέστη και ο μέρμηγκας ήταν έξω καταϊδρωμένος και μάζευε ξύλα...Εκεί που μάζευε ξύλα ακούει ένα φρενάρισμα....ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙιιιιιιιι .. Γυρνάει και τι να δει!

Ο τζίτζικας μέσα σε ένα MERCEDES CABRIO SL500 με δύο θεογκόμενες!

- 'Έλα, ρε άτομο, τι κάθεσαι και κάνεις εδώ και μαζεύεις ξύλα ;;;; του λέει ο τζίτζικας...

- Αδερφέ, χειμώνας έρχεται και μαζεύω προμήθειες για το τζάκι, απαντάει ο μέρμηγκας

- Καλά τρελός είσαι, ρε,... πάμε εδώ στην παραλία να κάνουμε το μπανάκι μας. Έχω και τα δύο μωρά μαζί, ... κοίτα πως σε κοιτάνε, ρεεεε..., χαζός είσαι που θα κάτσεις να μαζέψεις ξύλα... Παραλία, μπανάκι, BEACHBAR και

σφηνάκια…

- Όχι ρε φίλε δεν μπορώ έχω δουλειά ακόμα.

- Καλά, ρε φιλαράκι, δεν πειράζει τα λέμε, ... να ξέρεις εσύ χάνεις!!!'

Φεύγει ο τζίτζικας, αναστενάζει ο μέρμηγκας και συνεχίζει το κουβάλημα.

Περνάνε κάνα δυο βδομάδες. Εκεί που ήταν ο μέρμηγκας πάλι στο δάσος και μάζευε τροφή- ντάλα ο ήλιος- σκάει μύτη το γνωστό φρενάρισμα...ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ....

Γυρνάει ο μέρμηγκας με βαριά καρδιά και τι βλέπει...

Ο γνωστός τζίτζικας με ένα JEEP 4 x 4 GRAND CHEROKEE και από πίσω κοτσαδούρα με ένα κότερο 20 μέτρα!!!! Πάνω στο κότερο 10 θεογκόμενες 2-μετρες να τον χαιρετάνε!!!

- ΦΙΛΑΡΑΚΙ!!! φωνάζει ο τζίτζικας

- Καλημέρα, του απαντάει ο μέρμηγκας με ξεψυχισμένη φωνή!

- Άντε, παράτα το κουβάλημα και ανέβα στο εργαλείο μαζί με τα κορίτσια ! Πάμε ΜΥΚΟΝΟ τριήμερο!'

- ...Εεεεε... ξέρεις έρχεται χειμώνας και αν δεν μαζέψω τροφή θα πεινάσουμε...'

- ΡΕΕΕ ΔΕΝ ΠΑΣ ΚΑΛΑ!!! Μαζεύεις από βδομάδα τροφή ! καβάλα να φύγουμε. Τα κορίτσια σε περιμένουν πώς και πως! Κοίτα κορμιά, κοίτα, ρεεε, πως σε κοιτάνε!!!!!'

- ...Όχι ρε φίλε δεν μπορώ, επέμεινε το μυρμήγκι.

- ΚΑΛΑ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΧΑΖΟΣ!!! τι να σου πω ...., του λέει ο τζίτζικας και βάζει μπρος και την κάνει...

Περνάει το καλοκαίρι, περνάει το φθινόπωρο και έρχεται ο χειμώνας. Έξω έχει 2 μέτρα χιόνι και ο μέρμηγκας είναι αραχτός στην πολυθρόνα δίπλα στο τζάκι...χαζεύει τηλεόραση “Πρωινό Καφέ” και πίνει το τσαγάκι του χαλαρός....

Ξαφνικά χτυπάει η πόρτα “ΤIΚ, ΤΑΚ, ΤIΚ” και ακούει μια φωνή:

- ΦΙΛΑΡΑΚΙΙΙΙ

Σηκώνεται αργά- αργά και πάει στην πόρτα..., ανοίγει την πόρτα και κοντεύει να πάθει έμφραγμα…

Ο τζίτζικας με στολή χιονοδρόμου, κασκολάκι και γυαλιά ηλίου να του χαμογελάει, και πίσω του το γνωστό JEEP με αλυσίδες και από πάνω φορτωμένο με πέδιλα του σκι! Μέσα στο JEEP δύο ξανθές μοντέλες να του χαμογελάνε!

- 'Εχεις 10 λεπτά καιρό να ετοιμαστείς και να κατέβεις να φύγουμε! Έχω κλείσει ΣΑΛΕ στον ΠΑΡΝΑΣΣΟ και θα πάμε για σκι με τα κορίτσια... Άντε κατέβα!'

... Άφωνος ο μέρμηγκας έχει καταπιεί τη γλώσσα και έχει μείνει με ανοικτό το στόμα.

- Άντε, ρε, μη χαζεύεις... ΕΤΟΙΜΑΣΟΥ γρήγορα!!! Τα κορίτσια ανυπομονούν να σε γνωρίσουν!!!!'

- 'Εεεε, Φίλε μου τζίτζικα, δυστυχώς δεν μπορώ να έρθω σήμερα μαζί σου. Αλλά σε παρακαλώ πολύ, κάνε μου μια χάρη: Αν εκεί πάνω στο βουνό δεις τον ΑΙΣΩΠΟ...πες του πως είναι πολύ απατεώνας και να πάει να πηδηχτεί…]]

Ναι, ο σημερινός ο μέρμηγκας έχει ξεχειλίσει από αηδία… Θέλει να ρίξει πολλά- πολλά φάσκελα και να πει σε όλους αυτούς που του χαράμισαν τη ζωή: «Άντε πηδηχτείτε χαραμοφάηδες, που διαλύσατε το σύμπαν.»

Του μίλησαν για “ασφάλεια ζωής με συνταξιοδοτικό πρόγραμμα”. Για να έχει ένα αποκούμπι στα γηρατειά, στερούνταν αρκετά από τα αγαθά και πλήρωνε, χρόνο με το χρόνο, για πολλά χρόνια, σε εταιρείες που κήρυξαν πτώχευση ή σε απατεώνες ασφαλιστές, με την ανοχή του κράτους, χωρίς κανένας απατεώνας να πάει φυλακή. Αντίθετα μοστράρουν αναιδείς και ανενόχλητοι στις γκλαμουράτες δεξιώσεις παρέα με την άλλη τάξη των απατεώνων, των πολιτικών.

Του παρακράτησαν από το μισθό τις θεσμοθετημένες κρατήσεις για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, σύνταξη και “εφ’ άπαξ” και σε ένα χρόνο, μέσα στη σύγχυση του μνημονίου, έμεινε «επί ξύλου κρεμάμενος». Οι πολιτικοί τίναξαν στον αέρα τα ασφαλιστικά ταμεία. Ο μεγαλύτερος κακοπληρωτής αποδείχτηκε το κράτος. Το κράτος που διασπάθισε το δημόσιο χρήμα με χιλιάδες κομπίνες, λαδώματα και λαμογιές.

Πλήρωνε ο μέρμηγκας- εργαζόμενος κάθε χρόνο τους φόρους, που του αναλογούσαν, για να λάβει τον κοινωνικό του μισθό. Οι τζίτζικες- έχοντες και κατέχοντες φοροδιαφεύγανε και φοροκλέβανε. Και έρχεται το κράτος να τους επιβραβεύσει με διακανονισμούς και συμψηφισμούς. Και δε φτάνει η φανερή αδικία, έρχεται με περισσό θράσος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και σου πετάει κατάμουτρα: «μαζί τα φάγαμε»! Φαίνεται όμως, εκεί στα αριστερά τα στέκια, που ανέλυαν εμβριθώς τον Μάρξ στα νεανικά του χρόνια, παράλειψαν να του μάθουν πως ανόμοια πράγματα είναι μη συγκρίσιμα και ακόμη- ακόμη πως δε μπορούμε να προσθέσουμε ή να αφαιρέσουμε ανόμοια πράγματα. Δεν μπορεί παραδείγματος χάρη να συγκριθεί το φτερωτό αλητάκι το σπουργιτάκι με το ογκώδες παχύδερμο τον ελέφαντα. Επομένως ο φτωχός και τίμιος μεροκαματάρης της φάμπρικας, ο βιοπαλαιστής της οικοδομής, δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ανήθικο λαδιάρη τον Μαντέλη, τον Τσουκάτο, τον Παυλίδη, τον Τσοχατζόπουλο, τον Μαγγίνα, τον Αλογοσκούφη και τους άλλους διαπρεπείς κλέφτες. Ούτε μπορούμε να προσθέσουμε πέντε σπουργίτια και δύο ελέφαντες. Τι θα πούμε; Επτά; Αλλά τι επτά; Ελεφαντοσπουργίτια; Μόνο ελέφαντες; Ή μόνο σπουργήτια; Έτσι δεν μπορούμε να προσθαφαιρέσουμε τον τίμιο ιδρώτα του εργαζόμενου- μέρμηγκα με τα κλεψιμαίικα του λαμογιού- τζίτζικα.

Θλιβερή διαπίστωση: Τριάντα χρόνια κράτησε το φαγοπότι, µε τον µέρµηγκα να είναι σταθερά το κορόιδο. Στο Βερολίνο, στο Παρίσι, στις Βρυξέλες παρίσταναν τους κουτόφραγκους και δεν έβλεπαν τι συµβαίνει στη χώρα µας.

Ούτε αναρωτήθηκαν από ποιους και πώς αγοράζονταν οι στόλοι των πανάκριβων αυτοκινήτων και οι χιλιάδες ηλεκτρικές συσκευές που έφθαναν καθηµερινά στην Ελλάδα. Αυτοί ήθελαν να πουλήσουν. Ούτε βέβαια παρατηρούσαν το χρέος της χώρας να εκτινάσσεται στα ύψη όταν πίεζαν για νέες φρεγάτες και σύγχρονα αεροπλάνα.

Για να µη δουλευόµαστε, επειδή όλοι στις Βρυξέλλες είναι συνένοχοι στο έγκλημα της πολιτικής χρεοκοπίας της Ελλάδας και άλλων χωρών της Ευρώπης και της ανώριµης διαχείρισης του ενιαίου νοµίσµατος: Το κορόιδο ο µέρµηγκας γονάτισε, δεν αντέχει άλλο να πληρώνει τα σπασµένα, όσο κι αν δώσει από τον µισθό και τη σύνταξή του. Ωραίο ακούγεται το παραμύθι ότι «τα φάγαµε όλοι µαζί», αλλά δεν έχει δράκο…

Διαρκώς βλέπουμε από το ίδιο το σύστημα να μην επιτρέπει την ισχυροποίηση μεσαίων και μικρομεσαίων στρωμάτων. Μια το χρηματιστήριο του ‘99, μια τώρα με το μνημόνιο και την υπέρμετρη φορολόγηση, μια παλαιοτέρα με την Ιnteramerican-όσοι θυμούνται…, τώρα με την “Ασπίς” και πάει λέγοντας. Πάντα ο κοσμάκης χάνει τα λεφτά του. Και το χάσιμο γίνεται με την ανοχή των πολιτικών. Οι πολιτικοί είναι συνένοχοι της μεγάλης αρπαγής, της καταλήστευσης του κόπου του μέρμηγκα από τον ρέμπελο τζίτζικα! Το κεφάλαιο- τραπεζίτες, πολυεθνικές και μεγαλοβιομήχανοι- έχει συνωμοτήσει κατά των εργαζομένων. Από το 2001, με το μεγάλο συνωμοτικό παραμύθι των δίδυμων πύργων, βρήκε την ευκαιρία να τρομοκρατήσει τον κόσμο σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη για να επιβάλει την παγκόσμια κυριαρχία του. Οι τζίτζικες μεταλλάχτηκαν σε φοβερά αιμοβόρα αρπαχτικά. Κλασικό παράδειγμα ο Τζώρτζ Σόρρος, ο οποίος από το πολυτελές γραφείο του, μαζί με τους επιτελείς του, σχεδιάζει το ποδοπάτημα εκατομμυρίων μυρμηγκιών, την αλλαγή συνόρων, την παραχάραξη της ιστορίας, την εξαφάνιση εθνών, την μετατροπή προσωπικοτήτων σε άβουλα τηλεκατευθυνόμενα ρομπότ, στα οποία θα μεταβιβάζονται οι εντολές μέσα από εμφυτευμένα τσιπάκια. Η παγκόσμια διακυβέρνηση των τζιτζικιών, η κυριαρχία τους πάνω στα αθώα και άδολα μυρμήγκια έχει ξεκινήσει. Απλά, τα μυρμήγκια δεν το έχουν καταλάβει.

Α, ρε τζίτζικα, επειδή δηλαδή βρέθηκε ένας Αίσωπος, έγινες εσύ το παρεξηγημένο έντομο. Αδικία φίλε μου. Αλλά εσύ είσαι ο τυχερός, τελικά, της ιστορίας! Αδικήθηκες μόνο από την ιστορία…

Ενώ ο δύσμοιρος ο μέρμηγκας αδικείται από την ίδια τη ζωή. Και αυτό συμβαίνει από την εποχή του Αίσωπου μέχρι σήμερα… και μέχρι τα ύστερα του κόσμου…