ΟΧΙ! Δεν θα βουλιάξουμε…

[[ δαμ- ων ]]

Σήμερα, μέσα από αυτό το άρθρο θα μιλήσουν οι ποιητές μας. Οι δάσκαλοι…:

«Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική•

το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Όμηρου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Όμηρου.» … και μου’ παν:

«Εύγε, και ανάγνωση γνωρίζεις

και πολλά μέλλει να μάθεις

αν τον Ασήμαντο εμβαθύνεις»

Γνωρίζοντας ανάγνωση και το μυστικό να συνταιριάζω σκόρπιους στίχους, λέω να δώσω λίγο θάρρος στη βαριόθυμη ελληνική ψυχή. Γιατί αυτές τις μέρες, αλλά και τις μελλούμενες, με λόγια και με πράξεις πρέπει να στεριώσει ό ένας τον άλλον. Να μην τον αφήσει να λιποψυχήσει γιατί … «το μόνο πράγμα που μας έχει απομείνει είναι μια φούχτα ελπίδα κάτω από τα’ ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου. Όπου έχει κράτος κι εξουσία η Άνοιξη κι όπου γιορτάζουμε μετά τη σταύρωση τη σίγουρη Ανάσταση.»

Οι κλέφτες της ελπίδας μας, οι 153 μεγάλοι κυβερνητικοί λαοπλάνοι και ξεπουλητές του έθνους, συνέτρεξαν τον τελευταίο πρωθυπουργό που μιμήθηκε τους μακρινούς προγόνους από το σόι της μάνας του, τους φαρισαίους σταυρωτήδες:

«Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή

και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.

Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε

και στερνά την πέτρα μου αφήσανε

τρομερή ζωγραφιά μου.

Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν,

με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν

με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου.»

Με ένα καλοστημένο, από χρόνους πολλούς, σχέδιο, μας έκαναν παγκόσμιο πειραματόζωο για να περάσουν την παγκόσμια διακυβέρνηση. Κυνικά ο νενέκος πρωθυπουργός μας παραδέχτηκε προχθές: «Εμείς από την αρχή της κρίσης τονίζαμε ότι δεν περιορίζεται η κρίση αυτή στην Ελλάδα, αλλά είναι ευρωπαϊκή και ότι αυτό οφειλόταν στο συστημικό και θεσμικό έλλειμμα της Ευρωζώνης. Δυστυχώς, η Ελλάδα πλήρωσε πρώτη αυτά τα συστημικά προβλήματα. Αν θέλετε, ήμασταν και ένα πειραματόζωο στην προσπάθεια επίλυσης της κρίσης, με όλα όσα σήμαιναν αυτά τα προβλήματα και για τις πολλές και νέες προσαρμογές που χρειάστηκαν και στο πρόγραμμά μας».

Δεν είπε όμως όλη την αλήθεια. Ότι ένας πρόθυμος “παρασκευαστής” του πειράματος ήταν και είναι ο ίδιος. Ένα άβουλο πιόνι που για κάποια δισεκατομμύρια της οικογένειας Παπανδρέου- Τσάντ ξεπούλησε τη χώρα, που του έκαμε την τιμή να του εμπιστευτεί την τύχη της κάνοντάς τον πρωθυπουργό. Μα πλανήθηκε ο λαός, γιατί διάλεξε το λύκο να φυλάει τα πρόβατα.

Η Συνέχεια >>> εδώ …

Ο πρωθυπουργός από ανικανότητα κάλεσε άλλους και τους παράδωσε την εξουσία, υιοθετώντας τον ρόλο του κλητήρα για τον εαυτό του:

«Ήρθαν

ντυμένοι «φίλοι

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

το παμπάλαιο χώμα πατώντας.

Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους.

Έφεραν

τον Σοφό, τον Οικιστή και τον Γεωμέτρη,

Βίβλους γραμμάτων και αριθμών,

την πάσα Υποταγή και Δύναμη,

το παμπάλαιο φως εξουσιάζοντας.

Και το φως δεν έδεσε ποτέ με τη σκέπη τους.»

Πριν από μήνες εγκαταστάθηκε στην πατρίδα μας η τρόικα δίνοντας διαταγές στους πρόθυμους υποταχτικούς της που βαυκαλίζονταν για υπουργοί, οι οποίοι αντισυνταγματικά σε εμάς επέβαλαν την πενία και την εξαθλίωση ενώ αυτοί αυξάνουν τις απολαβές τους και κυκλοφορούν με ακριβές λιμουζίνες κι όταν τολμούν μα εμφανιστούν δημόσια τους λούζει ο κοσμάκης με γιαούρτια κι αυγά:

«Ήρθαν

με τα χρυσά σιρίτια

τα πετεινά του Βορρά και της Ανατολής τα θηρία!

Και τη σάρκα μου στα δύο μοιράζοντας

και στερνά στο συκώτι μου επάνω ερίζοντας

έφυγαν.

«Γι' αυτούς» είπαν «ο καπνός της θυσίας

και για μας της φήμης ο καπνός

αμήν.» »

Οι δικοί μας πολιτικοί, μαστουρωμένοι από τα ληγμένα χημικά που ρίχνουν στο λαό, ο οποίος διαμαρτύρεται στις πλατείες, ξέχασαν πως:

«Έφτασαν

ντυμένοι «φίλοι»

αμέτρητες φορές οι εχθροί μου

τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας.

Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε

παρά μόνο σίδερο και φωτιά.

Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα

μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.

Μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά.»

Δεν τους έφταναν οι δικοί τους πραιτωριανοί με τις ασπίδες και τα γκλόμπ που ψεκάζουν τα αδέρφια τους με χημικά σαν να ‘σαν κατσαρίδες και τα χτυπούν αλύπητα σαν να ‘σαν προαιώνιοι εχθροί, μα δέχτηκαν ενισχύσεις από τα ξένα, από αυτούς που επιβάλουν την παγκόσμια δικτατορία. Μπορεί ακόμα να μην πήραν μέρος σε επιχειρήσεις καταστολής, αλλά καραδοκούν να αναλάβουν δράση, μόλις οι δικοί μας πραιτωριανοί δείξουν αδυναμία- μπορεί κι ανθρωπιά θωρώντας πως κι αυτοί είναι θύματα του ίδιου ανθρωποφθόρου συστήματος:

«Γύρισα τα μάτια. δάκρυα γιομάτα

κατά το παραθύρι

Και κοιτώντας έξω καταχιονισμένα

τα δέντρα των κοιλάδων

Αδελφοί μου, είπα ως κι αυτά μια μέρα

κι αυτά θα τ' ατιμάσουν

Προσωπιδοφόροι μες στον άλλον αιώνα

τις θηλιές ετοιμάζουν.

Ποτέ οι ξένοι δε λογιάστηκαν από το λαό για φίλοι. Κοράκια και γύπες ήσαν και είναι, έτοιμοι να πέσουν πάνω στον μισοπεθαμένο και να χώσουν το γαμψό ράμφος του στη ζεστή σάρκα πρωτού ξεψυχήσει γεμίζοντας τον αιθέρα με το βρώμικο χνώτο τους:

«Τόσο δεν αγγίζουν η φωτιά με το άχτι

που πένεται ο λαός μου

Του Θεού το στάρι στα ψηλά καμιόνια

το φόρτωσαν και πάει

Μες στην έρμη κι άδεια πολιτεία μένει

το χέρι που μονάχα

Με μπογιά θα γράψει στους μεγάλους τοίχους

ΨΩΜΙ ΚΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.»

Μα τούτος ο λαός έχει πολλά πνευματικά αποκούμπια. Γι’ αυτό θέλησαν να μείνει αμόρφωτος. Του ΄δωσαν μια νεκρή παιδεία, που δε μορφώνει τον νέο και τη νέα, αλλά τους ετοιμάζει για την παραγωγή, για την εργασία. Έκλεισαν τις βιβλιοθήκες στα σχολεία, γιατί ήσαν αντιπαραγωγικές. Ακόμη δεν έδωσαν βιβλία στους μαθητές αν και πέρασαν δυο μήνες, για να μπορέσει να πουλήσει CD το μαγαζί του συζύγου της υπουργού απαιδευσίας κι εκλεκτού μέλους της λέσχης Μπίλντερμπεργκ.Σ’ όλα αυτά εμείς όμως θα πούμε:

« Όπου και να σας βρίσκει το κακό, αδελφοί

όπου και να θολώνει ο νους σας

μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό

και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη.

Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα

θ' αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου

με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη.»

Θα ανοίξουμε το μεγάλο βιβλίο της ιστορίας μας και θα βρούμε σελίδες που θα μας αναπτερώσουν το ηθικό. Είναι γιομάτο με ήρωες και ηρωίδες, με ανθρώπους που άγιασαν τη ψυχή τους για της πατρίδας την ελευθερία:

«Στον σεμνό τενεκέ με το χρώμα βουτώ

τα πινέλα μαζί τους και βάφω:

Τα καινούρια σκαριά

τα χρυσά και τα μαύρα εικονίσματα!

Βοηθός και σκέπη μας αϊ-Κανάρη!

Βοηθός και σκέπη μας αϊ-Μιαούλη!

Βοηθός και σκέπη μας άγια-Μαντώ!»

Για το γεγονός που μπερδέψανε οι πολιτικοί, αυτοί που μας είπαν κοπρίτες και ανυπόληπτους, το ΝΑΙ με το ΟΧΙ, κι εκεί που έπρεπε να πούνε ΟΧΙ, είπανε ΝΑΙ, ζαλισμένοι από τα κέρδη του διεθνούς τζόγου πάνω στο πτώμα της χώρας μας, έχουμε ευθύνη κι εμείς. Εμείς φταίμε που στείλαμε στη Βουλή τα άβουλα πιόνια. Τους οσφυοκάμπτες στη μαφία των τοκογλύφων:

«Ανομίες εμίαναν τα χέρια μου, πώς να τ' ανοίξω;

Κουστωδίες γεμίσανε τα μάτια μου, πού να κοιτάξω;

Γιοι των ανθρώπων, τι να πω;

Τα φριχτά σηκώνει η γης κι η ψυχή τα φριχτότερα!»

Βλέπουμε προς τα πίσω, τα όσα χάθηκαν μέσα σε λόγους μήνες, και τρελαινόμαστε. Κι ούτε μια σκέψη δε τολμάμε να κάνουμε για το μέλλον. Δεν υπάρχει φως, γιατί το τούνελ είναι μακρύ, που θα χρειαστούν δεκαετίας για να το διασχίσουμε:

«Κοίταξα μες στο μέλλον τους μήνες και τα χρόνια

που ξανά θα γυρίσουνε χωρίς εμένα

και δαγκώθηκα τόσο βαθιά

που αργά το αίμα μου ένιωσα ν' αναβλύζει ψηλά

και να στάζει απ' το μέλλον μου.»

Μα η ιστορία μας δίνει ελπίδα…:

«Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός τόσο βγαίνει πιο καθαρός

ο χρησμός απ' την όψη μου:

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ!»

… και οι ποιητές μας δείχνουν το δρόμο:

«Ομπρός, βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα,

ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από τον κόσμο!

Tι ιδέτε, εκόλλησεν η ρόδα του βαθιά στη λάσπη,

κι ά, ιδέτε, χώθηκε τ’ αξόνι του βαθιά μες στο αίμα!

Ομπρός παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος,

σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα.

Δέστε, ακουμπάμε απάνω του ομοαίματοι αδερφοί του!

Ομπρός, αδέρφια, και μας έζωσε με τη φωτιά του

ομπρός, ομπρός κ’ η φλόγα του μας τύλιξε, αδερφοί μου!»

"Ομπρός, οι δημιουργοί... Την αχθοφόρα ορμή Σας

στυλώστε με κεφάλια και με πόδια, μη βουλιάξει ο ήλιος!

Βοηθάτε με και μένανε αδερφοί, να μη βουλιάξω αντάμα!

Τι πια είν’ απάνω μου και μέσα μου και γύρα

τι πια γυρίζω σ’ έναν άγιον ίλιγγο μαζί του!

Χίλια καπούλια ταύροι τού κρατάν τη βάση

δικέφαλος αητός κι απάνω μου τινάζει

τις φτέρουγές του και βογγάει ο σάλαγός του

στην κεφαλή μου πλάι και μέσα στη ψυχή μου

και το μακρά και το σιμά για με πια είν' ένα!

Πρωτάκουστες, βαριές με ζώνουν Αρμονίες! Ομπρός συντρόφοι

βοηθάτε να σηκωθεί, να γίνει ο ήλιος Πνέμμα!

Σιμώνει ο νέος ο Λόγος π’ όλα θα τα βάψει

στη νέα του φλόγα, νου και σώμα, ατόφιο ατσάλι.

Η γη μας αρκετά λιπάστηκε από σάρκα ανθρώπου!

Παχιά και καρπερά, να μην αφήσουμε τα χώματά μας

να ξεραθούν απ’ το βαθύ τούτο λουτρό του αιμάτου

πιο πλούσιο, πιο βαθύ κι απ’ όποιο πρωτοβρόχι!

Αύριο να βγει ο καθένας μας με δώδεκα ζευγάρια βόδια,

τη γην αυτή να οργώσει την αιματοποτισμένη.

Ν’ ανθίσει η δάφνη απάνω της και δέντρο της ζωής να γένει,

και η Άμπελό μας ν’ απλωθεί ως τα πέρατα της Οικουμένης.

Ομπρός, παιδιά, και δε βολεί μονάχος του ν’ ανέβει ο ήλιος.

Σπρώχτε με γόνα και με στήθος, να τον βγάλουμε απ’ τη λάσπη,

σπρώχτε με στήθος και με γόνα, να τον βγάλουμε απ’ το γαίμα,

σπρώχτε με χέρια και κεφάλια, για ν’ αστράψει ο ήλιος Πνέμμα!»

Γιορτάζοντας το μυριόστομο ΟΧΙ του 1940, ας δώσουμε τα χέρια όλοι, χωρίς κομματικό χρώμα, με την υπόσχεση να διαγράψουμε τους φαύλους πολιτικούς που σαν νέοι δωσίλογοι συνεργάστηκαν και μας έφεραν και πάλι τους Γερμανούς και το ΔΝΤ. Όλοι έχουν μερτικό ευθύνης για το άνοιγμα πρώτα της Κερκόπορτας και μετά όλων των πυλών για να μπουν οι οχτροί. Μπορεί να μη κρατούνε όπλα, αλλά κρατούν τεφτέρια χρέους, που εξίσου σκορπούν το θάνατο. Όλοι οι απλοί Έλληνες, με μια φωνή να ειπούν: «Ομπρός, σπρώχτε με γόνα και με στήθος να βγάλουμε τον ήλιο από τη λάσπη, ομπρός βοηθάτε να σηκώσουμε τον ήλιο πάνω από την Ελλάδα, ομπρός να γίνει ο ήλιος Πνέμμα»!!!...