Ο Αισώπειος Μύθος και οι πολιτικοί μας

[[ δαμ-ων ]]

Ο Αίσωπος είναι ο διασημότερος μυθοποιός της αρχαίας Ελλάδας. Η γέννησή του τοποθετείται τον 7ο αιώνα π.Χ, η δράση του όμως τον 6ο αιώνα π.Χ. και, όπως ακριβώς και με τον Όμηρο, πολλές πόλεις και χώρες ερίζουν, θέλοντάς τον δικό τους. Τόπος καταγωγής του αναφέρεται η Φρυγία, ενώ σύμφωνα μ' άλλους γεννήθηκε στη Σάμο ή τη Θράκη, τις Σάρδεις, την Αίγυπτο ή και άλλες περιοχές της Αφρικής.

Μεταγενέστερες μαρτυρίες τον αναφέρουν να παίρνει μέρος στο συμπόσιο των Επτά σοφών και να ελέγχει με την ευφυολογία και τη σοφία του τους λόγους τους. Επίσης τον φέρουν στις Σάρδεις στην αυλή του βασιλιά Κροίσου, του οποίου ήταν ευνοούμενος και σύμβουλος.

Ο Αίσωπος γεννήθηκε κατά πάσα πιθανότητα, από οικογένεια δούλων, το 625 π.Χ., στο Αμόριο της Φρυγίας, ήταν δούλος του φιλόσοφου Ιάδμονα, έζησε στη Σάμο, ταξίδεψε στην Αίγυπτο και την Ανατολή και πέθανε στους Δελφούς, όπου είχε σταλεί από το βασιλιά Κροίσο γα να λάβει χρησμό του μαντείου το 560 π.Χ. Κατηγορήθηκε για ιεροσυλία και καταδικάστηκε σε θάνατο από ιεροδικαστές. Γκρεμίστηκε δε από τη κορφή του Παρνασσού.

Σύμφωνα λοιπόν με μια εκδοχή, στάλθηκε από τον Κροίσο με προσφορές δώρων στο ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, όπου, βλέποντας τις απάτες των εκεί ιερέων και την απληστία τους, τους κατηγόρησε με σαρκαστικό τρόπο. Εκείνοι, τότε, αποφάσισαν να τον θανατώσουν με δόλο. Πήραν λοιπόν από το ιερό του ναού μια χρυσή φιάλη και την έκρυψαν μες στις αποσκευές του. Στη συνέχεια τον κατηγόρησαν για κλέφτη κι ιερόσυλο. Έτσι με τη σκηνοθετημένη κατηγορία τον καταδίκασαν σε θάνατο και τον σκότωσαν ρίχνοντας τον στον γκρεμό από την κορυφή του Παρνασσού, Υάμπεια. Αμέσως μετά τον θάνατό του έπεσε πείνα και δυστυχία στον τόπο.

Η Συνέχεια >>> εδώ …

Ήταν άσχημος και καμπούρης με στραβά πόδια και φοβερά δύσμορφος, πραγματικό τέρας ασχήμιας, μαυριδερός, τραυλός, κοντόλαιμος, με μύτη πλακουτσωτή και κεφάλι τριγωνικό, αλλά παράλληλα ήταν ευφυέστατος. Παρ' ότι ήταν δούλος, οι Αθηναίοι του στήσανε αργότερα ανδριάντα, για να δείξουν έτσι ότι κάθε άνθρωπος αξίας, πρέπει, ανεξάρτητα από τη καταγωγή του να τιμάται.. Έτσι τον απεικόνισαν οι αρχαίες προτομές. Ο Αίσωπος είχε ανoιχτό μυαλό (και στόμα) και χιούμορ που τσάκιζε κόκαλα. Υπήρξε γνωστός στον αρχαίο κόσμο. Aναφέρεται από τον Ηρόδοτο, τον Πλάτωνα και άλλους και χωρίς αμφιβολία ήταν ένας φιλόσοφος και παρατηρητής της ανθρώπινης φύσης και της κοινωνίας. Θεωρήθηκε πατέρας της μυθογραφίας. Ο Αίσωπος διατύπωνε -με τρόπο προσιτό στη λαϊκή νοημοσύνη- ηθικές, πολιτικές και κοινωνικές εμπειρίες. Τους ρόλους των πρωταγωνιστών του παίζουν ανθρώπινοι χαρακτήρες και, κυρίως, ζώα που στην εποχή που διαδραματίζονται οι μύθοι είχαν λαλιά. Πολλές παροιμίες που θεωρούνται αποστάγματα της λαϊκής σοφίας οφείλονται στους μύθους του Αισώπου (όσα δε φθάνει η αλεπού κ.ά.).

Ο αισώπειος Μύθος είναι σύντομη αφήγηση παραδειγματικού χαρακτήρα, με στοιχεία από τη λαϊκή σοφία αλλά και με δείγματα φιλοσοφικής αντίληψης για τη ζωή, όπου ένα περιστατικό με πρωταγωνιστές συνήθως ζώα, αλλά και ανθρώπους ή θεούς, χρησιμεύει για να εξάρει ή να στηλιτεύσει χαρακτήρες και συμπεριφορές. . Οι Μύθοι του Αισώπου έχουν ιδιαίτερη χάρη, θαυμαστή απλότητα κι άφταστη διδακτικότητα.

Θα διηγηθούμε, σήμερα, τον μύθο του ανθρώπου με το άλογο, το βόδι και τον σκύλο:

[[ Όταν ο Δίας έφτιαξε τον κόσμο και τα ζώα, που θα τον κατοικούσαν, όριζε, στο καθένα από αυτά, πόσα χρόνια θα ζούσε.

Σ' όλα, όπως στη θαλασσινή χελώνα λόγου χάριν, όρισε να ζει ως τριακόσια χρόνια, σ΄ άλλα, σαν το κοράκι για παράδειγμα, διακόσια, στον ελέφαντα εκατόν πενήντα, στη φάλαινα πεντακόσια, στις πεταλούδες τρεις μέρες.

Κι επειδή όλα ήταν για πρώτη φορά φτιαγμένα από το Δία και τότε θ' άρχιζαν να ζούνε, κανένα τους δεν περηφανεύτηκε, ούτε παραπονέθηκε για τα χρόνια που του είχε ορίσει.

Αφού έφτιαξε όλα τα ζώα, ο Δίας έφτιαξε και τον άνθρωπο. Σ' αυτόν έδωσε και κάτι, που δεν είχε δώσει στα άλλα ζώα. Του έδωσε το λογικό.

-Και πόσα χρόνια ορίζεις να ζω; Ρώτησε ο άνθρωπος.

-Σαράντα! Του απαντάει ο Δίας.

-Καλά! Λέει ο άνθρωπος.

Αμέσως, με το λογικό του, σκέφτηκε πως σαράντα χρόνια είναι πολύ λίγα, όταν ένα κοράκι, λόγου χάρη, ζει τουλάχιστον εκατό. Δεν είπε όμως τίποτα, για να μην του τα πάρει κι αυτά ο Δίας.

Όταν βγήκε στη ζωή ο άνθρωπος ήταν άνοιξη, όλα ήτανε όμορφα γύρω του, αλλά, τις νύχτες έκανε δροσιά και καθώς δεν είχε χοντρό δέρμα, όπως τα άλλα ζώα, για να προφυλάσσεται, σκέφτηκε να φτιάξει. Μάζεψε φύλλα τα ‘ραψε και τα φόρεσε. Αλλά τα φύλλα μαραίνονταν και τρίβονταν. Τότε χρησιμοποίησε προβιές αγριμιών.

Έπειτα είδε πως τα πουλιά χτίζανε φωλιά, και σκέφτηκε κι αυτός να φτιάξει μια φωλιά, αλλά να είναι σκεπασμένη από πάνω, κι όχι ξέσκεπη, όπως οι φωλιές των πουλιών.

Με το λογικό, λοιπόν, που του είχε χαρίσει ο Δίας, έφτιαξε ένα σπίτι με σκέπη, με πόρτα για να μπαινοβγαίνει και με παράθυρα, που του χρησίμευαν για να βλέπει τι γίνεται έξω, χωρίς να αναγκάζεται να βγαίνει από το σπίτι του.

Πέρασε η άνοιξη κι ήρθε το καλοκαίρι με τις ζέστες του. Τα ζώα έτρεχαν να βρούνε κανένα δέντρο για να ξαπλώσουν κάτω από τον ίσκιο του. Ο άνθρωπος, όμως, είχε το σπίτι του, κι έτσι είχε όσο ίσκιο ήθελε.

Ήρθε κι ο χειμώνας κι άρχισαν οι βροχές, τα κρύα, τα χιόνια. Τα ζώα έτρεμαν από το κρύο και στριμώχνονταν το ένα πλάι στο άλλο για να ζεσταθούν. Ο άνθρωπος όμως κλεινότανε μέσα στο σπίτι του και δεν κρύωνε καθόλου.

Ένα βράδυ, που έκανε κρύο δυνατό, χτύπησαν την πόρτα του.

- Ποιος είναι; Ρώτησε από μέσα ο άνθρωπος.

- Είμαι εγώ, το άλογο, ακούστηκε απ' έξω μια φωνή. Πάρε με μαζί σου, άνθρωπε, γιατί κρυώνω κι εγώ θα σου δουλεύω για να σε ξεπληρώσω.

-Μου χαρίζεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου για να σε πάρω;

- Σου χαρίζω! Υποσχέθηκε το άλογο.

Κι ο άνθρωπος το πήρε μέσα στο σπίτι του και το άλογο ζεστάθηκε κι άρχισε να του δουλεύει.

Το άλλο βράδυ, παρουσιάστηκε το βόδι.

-Πάρε με άνθρωπε, να ζεσταθώ, κι εγώ θα σου δουλεύω! Τον παρακάλεσε.

- Σε παίρνω, αν μου χαρίσεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου, είπε ο άνθρωπος.

-Μ' όλη μου την καρδιά, απάντησε το βόδι.

Κι ο άνθρωπος το πήρε μέσα στο σπίτι του και το ‘στρωσε στη δουλειά.

Το τρίτο βράδυ, ήρθε κι ο σκύλος, τουρτουρίζοντας.

- Πάρε με, άνθρωπε, στο σπίτι σου κι εγώ θα σου δουλεύω, του είπε.

- Εσύ για δουλειά δεν κάνεις, αποκρίθηκε ο άνθρωπος. Θα σε πάρω όμως για να φυλάς το σπίτι μου, όταν θα λείπω, φτάνει να μου χαρίσεις δέκα χρόνια από τη ζωή σου.

-Σου τα χαρίζω! Φώναξε ο σκύλος πρόθυμα.

Κι ο άνθρωπος τον πήρε στο σπίτι του και τον έβαλε να το φυλάει, κι εκείνος το φύλαγε πιστά.

Κι έτσι ο άνθρωπος κέρδισε τριάντα χρόνια. Μόνο που, όταν τελείωσε τα σαράντα δικά του κι άρχισε να ζει τα δέκα του αλόγου, άρχισε να καμαρώνει σαν εκείνο. Στο δέκα του βοδιού, έγινε βαρύς και στενοκέφαλος κι ήθελε να γίνεται πάντα το δικό του. Και, στα τελευταία δέκα χρόνια, που είχε πάρει από το σκύλο, έγινε γκρινιάρης και θύμωνε με το παραμικρό.

Γι' αυτό, από τότε, οι άνθρωποι έχουν τέτοιο χαρακτήρα: είναι γιατί ζούνε τα χρόνια, του αλόγου, του βοδιού και του σκύλου. ]]

Ερχόμαστε τώρα να προσαρμόσουμε τα επιπλέον χρόνια, που κέρδισε ο άνθρωπος, στο Έλληνα πολιτικό. Όσο ζει τα καθαρά ανθρώπινα χρόνια είναι ο νέος που σπουδάζει με όνειρα να αλλάξει τον κόσμο.

Αν είναι γόνος μιας πολιτικής οικογένειας, θα σπουδάσει στα καλύτερα πανεπιστήμια του εξωτερικού, θα κάνει μεταπτυχιακά, όπου θα γαλουχείται να υπηρετήσει το σύστημα, που ακόμα δε το γνωρίζει από κοντά. Ίσως να μυηθεί σε κλειστές λέσχες με ειδικά τυπικά και να δώσει όρκο για να μη προδώσει τις αρχές της λέσχης. Το σύστημα θα τον χρησιμοποιήσει χρυσώνοντάς τον, αλλά θα αποκομίσει από τις υπηρεσίες του φιλόδοξου νέου χιλιαπλάσια οφέλη.

Αν δεν είναι γόνος πολιτικής οικογένειας ή δεν ανήκει σε πολιτική δυναστεία (Καραμανλή- Παπανδρέου- Μητσοτάκη), είναι περισσότερο αγνός και, προερχόμενος από χαμηλή τάξη, θέλει να προωθήσει ένα δίκαιο σύστημα ίσων ευκαιριών. Στην πολιτική όμως θα μπει σχεδόν σ’ εκείνη την εποχή όπου το ανθρώπινο στάδιο θα διαδεχτεί η αλογίσια δεκαετία. Η δεκαετία της έπαρσης, της υπερηφάνειας, της αλαζονείας. Θα ξεχάσει τα όνειρα να αλλάξει τον κόσμο, να επικρατήσει μια κοινωνία δικαιοσύνης. Η εξουσία θα τον διαφθείρει και θα του αλλάξει προσανατολισμό. Οι πειρασμοί θα παρουσιαστούν πολλοί μπροστά του. Ο μύθος της επιλογής του δρόμου της αρετής από τον Ηρακλή θα του φανεί πολύ πεζός. Αυτός θα πειραματιστεί με την επιλογή του δρόμου της κακίας. Το προσωπικό συμφέρον, η πολιτική επιβίωση, θα τον οδηγήσουν σε αποφάσεις ψήφισης μνημονίου, υποτέλειας της χώρας του, παραγκωνισμού του συντάγματος. Δε μπορεί να περιμένει την επιβίβαση στο αεροπλάνο της γραμμής, για να κάνει τα ταξίδια του, γι’ αυτό χρεώνει τον εξαθλιωμένο ψηφοφόρο του με τα έξοδα κίνησης των προεδρικών αεροπλάνων. Θα διατηρήσει όλα τα προνόμια της αυτοκρατορικής τάξης του σε μισθούς και λοιπές απολαβές. Οι θυσίες είναι για τους πολίτες δουλοπάροικους. Αυτός είναι ο ά-λογος εξουσιαστής!

Η πλειονότητα των βουλευτών του κοινοβουλίου μας, μεταξύ 40 και 50 χρόνων, ανήκει σ’ αυτή την κατηγορία. Είναι οι βουλευτές που τη μια μέρα κάνουν τους ήρωες στα κανάλια, αλλά την επόμενη στην κρίσιμη ψηφοφορία γίνονται λειράτες κότες. Κορδώνονται στο γυαλί σαν κούρκοι, θαρρώντας πως είναι καρδινάλιοι εξ Εσπερίας με τη βούλα του ποντίφικα, αλλά μόλις ο αρχηγός δώσει την εντολή για κομματική πειθαρχία βάζουν την ουρά στα σκέλη σαν δαρμένα σκυλιά.

Πολλές φορές διασταυρώνονται με όνους (γαϊδούρια) και γεννοβολά ημίονους (μουλάρια), πλάσματα χειρότερα, περισσότερο τσαούσικα για το λαό. Τα πολιτικά υβρίδια ξεπουλούν την πατρίδα τους με τίμημα τριάκοντα αργύρια. Έχουν χάσει κάθε ανθρώπινο στοιχείο και υπογράφουν συμφωνίες υποδούλωσης του λαού τους σε ξένους τοκογλύφους.

Η επόμενη δεκαετία είναι αυτή των βοδιών, δηλαδή του παχυδερμισμού και της ανεγκεφαλιάς. Συνήθως οι περισσότεροι αρχηγοί των κομμάτων και οι υπουργοί των κυβερνήσεων είναι σ’ αυτή την ηλικία. Οι αρχηγοί επιστρατεύουν τα δολερότερα λόγια, επικούς δούρειους ίππους, και ενδύονται το ένδυμα του λυτρωτή. Για να αποδειχθούν Δον Κιχώτες ή Νενέκοι ή μεγάλοι κωλοτούμπες… Κλασικά παραδείγματα: Καραμανλής ο νεώτερος, ο κουρασμένος και κλάσας μελάνι, Τζέφρυ Τσάντ- Παπανδρέου, Αντωνάκης Σαμαρά(κη)ς, Καρα(φύρερ)τζαφέρης, Ντόρα Μητσο(Θεός φυλάξοι)κη. Είναι όλοι αυτοί που τους επέβαλαν τα εξωπάτρια κέντρα τον Παπαδήμ(ι)ο για να κάνει, ως μη έχων τη λαϊκή ετυμηγορία, το ανέξοδο ξεπούλημα. Τα επιλεγέντα τάγματα- τη στιγμή που κράτη με δεκαπλάσιο πληθυσμό έχουν το ένα τρίτο- για τους υπουργικούς θώκους από τη στιγμή της υπουργοποίησης ξεχνούν τα προεκλογικά τους λόγια, τα λόγια τα απατηλά. Αυτά είχαν σαν στόχο να υφαρπάξουν την ψήφο των εξαπατηθέντων προβάτων. Αμέσως τάσσονται με τα αφανή αφεντικά του πλούτου, τοκογλύφους, τραπεζίτες τζογαδόρους και άπληστους πολυεθνικούς κλέφτες, που δρουν παρασκηνιακά. Τα παχύδερμα παίρνουν κάθε λασπόγουρνα για κολυμπήθρα του Σιλωάμ, θαρρώντας πως μπορούν να εξιλεωθούν. Μας ξάφνιασε η διαπίστωση του Χρυσοχοΐδη για την ανεπάρκεια του ΓΑΠ, λες και αυτός δεν ήταν υπουργός του τα δύο χρόνια που ξεφτίλισαν διεθνώς την πατρίδα μας, οι θρασύδειλοι ξεφτίλες. Το ανθρωπάριο, τώρα που έσβησε το άστρο του Γιωργάκη, ανακάλυψε πως ο ΓΑΠ ήταν ολίγιστος. Όσο ήταν στο Μαξίμου τον χειροκροτούσε σε όλα τα σαρδάμ και τις ακαταλαβίστικες ελληνικούρες. Σπρώχνονται στη σειρά της διαδοχολογίας οι Βενιζέλος, Ραγκούσης, Λοβέρδος και Διαμαντοπούλου. Λες και ξέχασε ο λαός τα αντισυνταγματικά χαράτσια του παχύδερμου Μπένι διαμέσου της ΔΕΗ, που αφήνουν στο σκοτάδι και στο ψύχος συνταξιούχους με το κόψιμο του ρεύματος, όταν δεν μπορούν να πληρώσουν τα νέο-οθωμανικά χαράτσια. Ή το μπάχαλο των καλλικρατικών δήμων, που παραπαίουν μέσα στα χρέη, την ανεπάρκεια και τον παραλογισμό των νόμων, την διάλυση των υπηρεσιών και τη γραφειοκρατία, του ξανθομάλλη δήμαρχου της Πάρου, που ερημώνουν την ύπαιθρο. Μόνο αναλογιστείτε πόσο υποβαθμίστηκε η κωμόπολή μας μέσα σε έναν χρόνο. Ή τη διάλυση του συστήματος υγείας από τον ναρκισσιστή υπουργό από την Πάτρα. Οι δημόσιοι υπάλληλοι, ενώ επί σειρά ετών πλήρωναν για την ιατρική τους περίθαλψη, σήμερα πληρώνουν από την τσέπη τους γιατρούς γιατί ο ΟΠΑΔ δεν τους έχει πληρώσει για την παροχή των υπηρεσιών τους. Τα χρηματικά αποθέματα των ασφαλιστικών ταμείων παίχτηκαν σε ομόλογα φούσκες χωρίς κανένας από τους εγκληματίες να διαβεί το κατώφλι του γραφείου του ανακριτή! Η θαμώνας της λέσχης Μπίλντερμεργκ υπουργός Παιδείας σκόρπισε στους τέσσερις ανέμους την πάσχουσα παιδεία μας. Πάνε Χριστούγεννα και οι μαθητές δεν έχουν ακόμη βιβλία. Τα παιδιά μας κάνουν μαθήματα με φωτοτυπίες, που πληρώνονται από τις σχολικές επιτροπές, οι οποίες έχουν κατά 60% λιγότερες επιχορηγήσεις. Οι υποσχέσεις για κάλυψη των εξόδων για τις φωτοτυπίες και ότι τα βιβλία θα έχουν φτάσει στα σχολεία μέχρι τέλος Οκτώβρη χάθηκαν στη μαύρη τρύπα των μέτρων της 26ης Οκτώβρη.

Οι έχοντες την ηλικία από τη δεκαετία του βοδιού πολιτικοί φέρθηκαν διττά: στο εσωτερικό σαν ταύροι σε γυαλοπωλείο έκαναν μαντάρα τη ζωή των Ελλήνων, ενώ στο εξωτερικό σαν ευνουχισμένα βόδια απεμπόλησαν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Όλοι τους μουνούχιδες και Γιουσουφάκια κατέβασαν τα παντελόνια στη Μέρκελ, τον Σαρκοζί, το ΔΝΤ και τη διεθνή μαφία των τραπεζών και των οίκων στοιχημάτων κέρδους στο θάνατο των Ελλήνων. Μόνον ένας βουλευτής, κι αυτός στην ηλικία από τα χρόνια του αλόγου, βρέθηκε να πει τα πράγματα με το όνομά τους. Όλοι οι υπόλοιποι έχουν καταπιεί τη γλώσσα τους ή τα λένε πλάγια γιατί οι κιοτήδες φοβούνται για τη ζωή τους. Χάθηκαν οι ήρωες στην εποχή μας… Το ηρωικό γένος των Ελλήνων έχει χαθεί στην αχλή της παγκόσμιας διακυβέρνησης.

Πριν από ένα μήνα μας επέβαλαν τα αλλότρια κέντρα, εντελώς πραξικοπηματικά και πέρα από κάθε συνταγματική νομιμότητα, με τη συγκατάθεση των τριών κομμάτων που σήμερα υπηρετούν τους νέους κατακτητές της χώρας μας, τον «εκλεκτόν βουν» της τριμερούς και μάγειρα των ψεύτικων στοιχείων του Σημίτη για να μπούμε στην ολέθρια Ε.Ε., Παπαδήμο. Ο υπάλληλος των τοκογλύφων και της παγκόσμιας δικτατορίας θα συνεχίσει το ολέθριο έργο του Γιωργάκη. Ο γιος του Αντρέα, μετάτρεψε το σύνθημα του πατέρα του: «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», σε «η Ελλάδα ανήκει στους παγκόσμιους μαφιόζους και νεκροθάφτες των λαών». Πριν καν εκλεγεί πρωθυπουργός της χώρας μας, είχε πουλήσει την Ελλάδα με την περιουσία της και το λαό της στο ΔΝΤ και τους ξένους τραπεζίτες. Για να γλυτώσει (θα τα καταφέρει, άραγε;) το Γουδή, φόρτωσε την τελική ευθύνη στα ίδια τα αφεντικά του, που επέβαλαν τον δοτό πρωθυπουργό της τριμερούς.

Πάμε τώρα στη δεκαετία του σκύλου. Εκεί ανήκουν αυτοί που γαβγίζουν και γκρινιάζουν, που δείχνουν τα δόντια τους- πεσμένα και φθαρμένα είν’ αλήθεια- στο λαό, αλλά βάζουν την ουρά στα σκέλια μπροστά στα αφεντικά. Τέτοια παραδείγματα ο αμετροεπής Πάγκαλος και ο με διαλείψεις Κακλαμάνης. Ο πρώην πρόεδρος της βουλής συνέχεια γκρινιάζει, αλλά ποτέ δεν αντέδρασε αποτελεσματικά, τιμώντας το αξίωμά του. Όσον αφορά το πολιτικό γερασμένο μπουλντόκ, που φέρει τον άσφαιρο τίτλο του αντιπρόεδρου της κυβέρνησης, γαβγίζει- γαβγίζει, αλλά σκυλί που γαβγίζει δε δαγκώνει. Μόνο θυμώνει εκείνους που ακούνε τα γαβγίσματα. Στην τελευταία κατηγορία ανήκουν όσοι πολιτικοί θα έπρεπε να έχουν πάρει ήδη σύνταξη, γιατί είναι άχρηστοι. Το μόνο που κάνουν είναι να γρυλίζουν ή να βγάζουν κουρασμένοι και λαχανιασμένοι την απαίσια γλώσσα τους…

Κάποιοι απ’ αυτούς έχουν αποσυρθεί από τον ενεργό και φανερή πολιτική, αλλά φέρουν τον ανούσιο, πλην όμως ηχηρό τίτλο του επίτιμου. Συνήθως φεύγουν από το προσκήνιο, μένουν όμως στο παρασκήνιο. Έχουν την απατηλή αίσθηση πως η πείρα τους είναι πολύτιμη. Έτσι θαρρούν πως είναι υπερπολύτιμοι Ομηρικοί Νέστορες ο Μητσοτάκης και Σημίτης. Μάλιστα, ο ολετήρας Σημιτάκος από τα ληστρικά κέντρα των εργολάβων- εκδοτών παρουσιάζεται και ως χρυσή σωτήρια εφεδρεία. Αντί να κάνουν οι εθνικοί μειοδότες της Μακεδονίας και του Αιγαίου αναδρομή στα ολέθρια για το έθνος λάθη τους, από το παρασκήνιο θέλουν να ελέγξουν καταστάσεις. Θλιβερά γεροντάκια, ανυπόφορα, βαρετά, κυνικά, αντί να κάνουν την αυτοκριτική τους, νομίζουν πως είναι χρήσιμα. Και αναρωτιέται κανείς: όταν στην ακμή τους ήσαν άχρηστοι και πρόξενοι εθνικών συμφορών, τώρα που ο εγκέφαλός τους είναι λιπώδης άμορφη μάζα, πώς μπορούν να είναι χρήσιμοι;

Ο Δίας, φίλοι μου, σοφά εποίησε… Έδωσε στον άνθρωπο την ηλικία που του άρμοζε. Ο άνθρωπος όμως με την αλαζονεία του σφετερίστηκε την εξουσία του μυαλού του. Κατάκτησε τα ζώα, που ζήτησαν τη βοήθειά του, και πήρε κάτι από την ηλικία τους, που, φευ !, αποδείχτηκε λάθος του, γιατί τα επιπλέον χρόνια, δεινά και δυστυχία φέρνουν. Επομένως… «Ουκ εν τω πολλώ το ευ», αλλά (με παράφραση)… «εν τω ευ το αγαθόν και ωφέλιμον».