Σύζυγοι και τέκνα του Δία: vii. Μαία- Ερμής

[[ δαμ- ων ]]

Μαία

Με βάση την Ησιόδεια σειρά, έβδομη γυναίκα του Δία έγινε η Πλειάδα Μαία. Γράφει ο Βοιωτός ποιητής:

« Η Μαία, η θυγατέρα του Άτλαντα, στο Δία γέννησε τον ξακουστό Ερμή,

των αθανάτων κήρυκα, στο ιερό ανεβαίνοντας κρεβάτι. »

Στη μυθολογία μας η Μαία είναι μία από τις Πλειάδες (*1), τις εφτά κόρες του Άτλαντα και της Πλειώνης ή Πληιόνης. Οι Πλειάδες γεννήθηκαν στο όρος Κυλλήνη και γι’ αυτό τις ονομάζουν και θεές του βουνού. Η Μαία ήταν η μεγαλύτερη, η ομορφότερη και περισσότερο συνεσταλμένη αδερφή. Αναφέρεται άλλοτε ως “Πλειάς” και άλλοτε ως “Ατλαντίς” από τα ονόματα των γονιών της. Ο Σιμωνίδης την προσφωνεί ως “ελικοβλέφαρον” και “ιοπλόκαμον”. Αλλά και οι άλλοι ποιητές εξυμνούν το κάλλος της και τη χαρακτηρίζουν ως την ωραιότερη των Πλειάδων.

Σύμφωνα με τους Ομηρικούς ύμνους, η Μαία ζούσε απομονωμένη σε μια σπηλιά στην Κυλλήνη. Εκεί ενώθηκε με τον Δία όπου αργότερα: «Ζηνί τέκε κύδιμον Ερμήν, ιερόν λέχος εισαναβάσα», όπως αναφέραμε και παραπάνω. Για το σμίξιμο του κεραυνόχαρου Δία με την Πλειάδα ο ομηρικός ύμνος μας αναφέρει:

« Ύμνησε Μούσα τον Ερμή, το γιο του Δία και της Μαιάδας,

που προστατεύει την Κυλλήνη και την πολυπρόβατη Αρκαδία,

αγγελιοφόρο των αθανάτων ωφέλιμο, που τον γέννησε η Μαία,

η ωριοπλέξουδη νύμφη, σαν με τον Δία ενώθηκε

ερωτικά, η ντροπαλή• απέφευγε των θεών τη συντροφιά

και κατοικούσε σε μια σπηλιά μέσα βαθύσκιωτη, όπου ο γιος του Κρόνου

πλάγιαζε με την ωριοπλέξουδη νύμφη στα βαθιά νύχτα,

Η συνέχεια >>> εδώ ….

όταν ο γλυκός ύπνος έπαιρνε τη λευκοχέρα Ήρα,

χωρίς να τον αντιλαμβάνονται μήτε θεοί μήτ’ άνθρωποι θνητοί.

Κι όταν του μεγάλου Δία το σχέδιο εκπληρώθηκε,

και ήδη δέκατος μήνας στον ουρανό εσήμανε για κείνη,

στο φως ήρθαν και γνωστές έγιναν οι πράξεις•

και τότε γέννησε γιο πολυμήχανο, τετραπέρατο,

ληστή, γελαδοκλέφτη, ονείρων ερμηνευτή,

νύχτας κατάσκοπο, φύλακα των πυλών, που γοργά

επρόκειτο να φανερώσει ένδοξα έργα μες στους αθάνατους θεούς. » ( Ομηρικός Ύμνος 4, “Στον Ερμή”, 1- 16)

Μετά τη γέννησή του γιου της η Μαία έβαλε τον Ερμή να κοιμηθεί, εκείνος όμως πήδηξε από την κούνια του και βγήκε έξω. Όπως έπαιζε βρήκε μια χελώνα, με το καβούκι της οποίας δημιούργησε μια λύρα. Το ίδιο βράδυ έφτασε στην Πιερία, όπου σκαρφίστηκε ένα κόλπο και έκλεψε τα βόδια του Απόλλωνα. Η Μαία αρνήθηκε να πιστέψει τον Απόλλωνα που αποκάλεσε τον Ερμή κλέφτη και τότε ο Δίας πήρε το μέρος του Απόλλωνα. Τελικά, ο Απόλλωνας αντάλλαξε τα βόδια για τη λύρα που είχε φτιάξει ο Ερμής.

« Την αυγή γεννήθηκε, αλλά το μεσημέρι έπαιζε κιθάρα

και το βράδυ έκλεψε τα βόδια του μακρόβολου Απόλλωνα,

ενώ τέσσερις μέρες πριν τον γέννησε η σεβάσμια Μαία.

Αυτός, λοιπόν, σαν βγήκε κι έψαχνε τα βόδια του Απόλλωνα

διαβαίνοντας το κατώφλι της ψηλοτάβανης σπηλιάς.

Εκεί βρήκε μια χελώνα και μεγάλη χαρά πήρε•

και πρώτα ο Ερμής έκανε τραγουδίστρια τη χελώνα… » ( Ομηρικός Ύμνος 4, “Στον Ερμή”, 1- 25)

Ο γιός της Μαίας, ως αγγελιοφόρος του Δία, είναι ο θεός που βρισκόταν περισσότερο κοντά στους ανθρώπους. Πρόκειται ίσως για την πιο συμπαθητική θεότητα του ελληνικού δωδεκάθεου, καθώς συνδυάζει αρχικά πολύ έντονα τα ανθρώπινα με τα θεϊκά στοιχεία, αλλά και γιατί θεωρείται ουσιαστικά ο πρώτος δάσκαλος του ανθρώπινου γένους. Ο θεός που οδήγησε την ανθρωπότητα στη γνώση. Η μητέρα του Ερμή συνδέεται με τη φύση που γεννοβολάει και δίνει ανθρώπους διψασμένους να μάθουν. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του φιλοπερίεργος, φιλέρευνος και φιλομαθής. Ο Πλωτίνος αναφέρει: «Τώρα όμως που, αναφερόμενοι στη φύση, είπαμε κατά ποιο τρόπο η γένεση είναι θέαση, πρέπει να προχωρήσουμε προς την πρότερη της φύσης ψυχή και να πούμε με ποιο τρόπο η θέασή της, η φιλομάθειά της και το φιλέρευνό της, οι οφειλόμενες στη γνώση ωδίνες της και η πληρότητά της την κάνουν, όταν αυτή γίνεται στο σύνολό της αντικείμενο θέασης, να δημιουργεί ένα άλλο αντικείμενο θέασης• μοιάζει με τον τρόπο με τον οποίο δημιουργεί η τέχνη•» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τρίτη, 8, η φύση, η θέαση και το εν, 5)

Οι ψυχές των ανθρώπων ενσαρκώθηκαν, για να αποκτήσουν τη γνώση του υλικού κόσμου. Η φύση παρέχει σώματα, άρα γεννοβολά, ώστε οι ψυχές να ενδυθούν με σώματα και ο νοητός κόσμος να θεαθεί τον φυσικό κόσμο διαμέσου των αισθήσεων: «Ότι όλα τα αληθινά πράγματα προέρχονται από τη θέαση και είναι θέαση, και το ίδιο όσα προκύπτουν από αυτά, όταν θεώνται, και είναι τα ίδια αντικείμενα θέασης, άλλα μέσω της αίσθησης και άλλα μέσω της γνώσης ή της δοξασίας, και ότι ο σκοπός των πράξεων είναι η γνώση και η επιθυμία κατατείνει στη γνώση… και τούτο είναι που θέλει να δει η διάνοια, κι ακόμα πιο πριν από αυτήν οι αισθήσεις, σκοπός των οποίων είναι η γνώση, και ότι ακόμα πιο πριν και από αυτές η φύση δημιουργεί το αντικείμενο της θέασης μέσα της και τη λογική αρχή, όντας η ίδια μια άλλη ολοκληρωμένη λογική αρχή…» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τρίτη, 8, η φύση, η θέαση και το εν, 7)

Ο ίδιος συγγραφέας για την αισθητηριακή ικανότητα γράφει: «Η αισθητηριακή ικανότητα στο σύνολό της, αν πρόκειται να σχηματίσει αντίληψη δια μέσου όλου του σώματος, κατευθύνεται προς τον μερισμό της• καθώς δηλαδή είναι παντού, λέγεται ότι διαιρείται• καθώς όμως φαίνεται παντού ως όλον, θα μπορούσε να ειπωθεί ότι δεν διαιρείται εντελώς, αλλά γίνεται διαιρετή στην περιοχή των σωμάτων.» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τετάρτη, απορίες σχετικά με την ψυχή, Α΄, 19)

Αυτή τη γνώση, διαμέσου των αισθήσεων, βοηθάει η Μαία και ο Ερμής διδάσκει στους ανθρώπους τον τρόπο για να την αποκτήσουν.

Η Μαία ήταν η έβδομη σύζυγος του Δία. Πραγματικά της ταιριάζει ο αριθμός επτά (7) γιατί ήταν μία από τις επτά Πλειάδες, και μάλιστα η μεγαλύτερη από τις επτά αδερφές. Οι Πυθαγόρειοι ονόμαζαν την «ἑπτάδα» και “σεπτάδα”- όπου η δασεία του «ἑπτά» αναπληροί το “σ”, δηλ. το ἑπτά υπονοεί τη λέξη σεπτά- αποδίδοντας ιδιαίτερο σεβασμό, από το ρήμα “σέβω” ή σέβομαι και την θεωρούσαν σεπτή, σεβάσμια, αγία και θεία. Ο Ιάμβλιχος στο έργο του “Θεολογούμενα της Αριθμητικής” γράφει: «Του δε σεβάσμιον είναι τον έβδομον αριθμόν αιτία ήδε• η του κοσμοποιού θεού πρόνοια τα όντα πάντα απειργάσατο γενέσεως μεν αρχήν και ρίζαν από του πρωτογόνου ενός ποιησαμένη του παντός εις απόμαξιν και αφομοίωσιν ιόντος ανωτάτου καλού, συμπληρώσεως δε τελείωσιν και κατάκλεισιν εν αυτή τη δεκάδι, όργανον δε τι και άρθρον το κυριώτατον και της απεργασίας το κράτος απαλειφός την εβδομάδα νομιστέον τω κοσμοποιώ θεώ υπάρξαι.»

Στην ελληνική αρίθμηση εκφράζεται με το γράμμα “ζ” γι’ αυτό το 7 (*1) συμβόλιζε τη ζωή, εφόσον το ρήμα “ζω” και ο “Ζεύς”, ο πατέρας της ζωής έχουν αρχικό γράμμα το “ζ.” Ο αριθμός 7 ήταν ιερός και αυτή ιερότητα οφειλόταν στις φάσεις τις σελήνης, που καθεμιά διαρκούσε 7 ημέρες. Κατά τον Ανατόλιο, από όλους τους συγγραφείς αποκαλείται “αμήτωρ” (χωρίς μητέρα), γιατί δεν προέρχεται από διπλασιασμό άλλου αριθμού ή πολλαπλασιασμό δύο άλλων, καθώς και “παρθένος”, γιατί προέρχεται μόνο από την μονάδα. Επίσης ονομάζεται και “τελεσφόρος” (οδηγώντας σε λύση, σε τέλος) γιατί σε 7 χρόνια ή μήνες ή ημέρες τελειοποιούνται ή μεταβάλλονται πολλά πράγματα στη φύση. Είναι επίσης το σύμβολο της τελειότητας γιατί είναι το άθροισμα του τρία (3) και του τέσσερα (4) (3+4=7) που εκφράζουν τα δύο τέλεια σχήματα ,το ισόπλευρο τρίγωνο και το τετράγωνο.

Οι αρχαίοι θεολόγοι συνέδεαν τον αριθμό 7 (*2) με την ψυχή και τον Νου. Έτσι ο Πρόκλος αναφέρει: «Γιατί στην ψυχή υπάρχει ένα άνω νοητό και ένα κάτω αισθητό, και ο κύκλος του Ταυτού βαίνει προς τα δεξιά και ο κύκλος του Θατέρου προς τα αριστερά και ο Νους είναι μπροστά και η Φύση πίσω. Αυτή είναι η αρχική δομή της ψυχής. Γι’ αυτό, αν θέλεις να εφαρμόσεις αυτά σε κυκλική περιφορά κατά αμφοτέρους τους αριθμούς, είτε την Μονάδα, είτε την Επτάδα, απαριθμώντας αυτής είτε σαν πρώτη, είτε σαν έβδομη, θα διαπιστώσεις ότι η κυκλοφορία προσφέρεται στο Νου, τόσο κατά τον έναν, όσο και κατά τον άλλον αριθμό. Γιατί και η Μονάδα και η Επτάδα είναι νοεροί αριθμοί. Η μεν Μονάδα είναι ο αυτόθεν Νους, η δε Επτάδα το κατά νουν Φως (το πηγάζον από το Νου). Για τούτο και ο κοσμικός Νους είναι μοναδικός και εβδομαδικός, όπως λέει ο Ορφέας. Εκτός τούτου η Μονάδα είναι Απολλωνιακή, η δε Επτάδα Αθηναϊκή, ώστε έχουμε και πάλι τον Νου και Φρόνηση του Πλάτωνα που εξαρτώνται από την κυκλική φορά.» (Πρόκλος, “Εις τον Τίμαιον Πλάτωνος”, 94)

Ο Πλωτίνος γράφει τα ακόλουθα για την ψυχή: «Πρέπει βέβαια να εισάγουμε την ψυχή, που είναι μία άλλη αρχή, όχι μόνο την ψυχή του σύμπαντος, αλλά μαζί με αυτήν και την επί μέρους ψυχή, με τη σκέψη ότι πρόκειται για αρχή όχι αμελητέα, και με αυτή πρέπει να συνυφάνουμε τα πάντα, αφού και τούτη δεν προέρχεται, όπως τα άλλα πράγματα, από σπέρματα, αλλά η ίδια είναι πρωτουργός αιτία. Όταν η ψυχή δεν έχει σώμα, κυριαρχεί απολύτως επί του εαυτού της, είναι ελεύθερη και κείται εκτός κοσμικής αιτίας• όταν όμως εισαχθεί σε σώμα, δεν έχει πια απόλυτη κυριαρχία, αφού μετέχει σε μια διάταξη που απαρτίζεται και από άλλα πράγματα. Οι τύχες, ως επί το πολύ, κατευθύνουν όλα τα πράγματα που βρίσκονται ολόγυρά της, ανάμεσα στα οποία βρέθηκε όταν ήρθε στο ενδιάμεσο αυτό σημείο, με αποτέλεσμα άλλα πράγματα να τα κάνει λόγω αυτών, άλλα όμως, επικρατώντας η ίδια, τα οδηγεί όπου θέλει. Περισσότερο επικρατεί η ανώτερη ψυχή, λιγότερο η χειρότερη. Πράγματι, η ψυχή που ενδίδει στη σωματική ιδιοσυγκρασία οδηγείται κατ’ ανάγκη στην επιθυμία ή στην οργή, ταπεινώνεται με τη φτώχεια, αποχαυνώνεται με τον πλούτο ή γίνεται τυραννική με τη δύναμη• η άλλη ψυχή όμως, αυτή που έχει φύση αγαθή, υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες διατηρεί τη φυσιογνωμία της και περισσότερο μεταβάλλει τις συνθήκες αυτές παρά μεταβάλλεται από εκείνες• συνεπώς, διαφοροποιεί κάποιες από αυτές, ενώ απέναντι σε άλλες είναι ενδοτική, αν στην πράξη της αυτή δεν υπάρχει κάτι κακό.» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τρίτη, 1, περί ειμαρμένης, 8)

Η Μαία προστάτεψε επίσης τον Αρκάδα από τη μανία της Ήρας, που μετέτρεψε τη μητέρα του Καλλιστώ σε αρκούδα. Στην ελληνική παράδοση η Μαία είναι θεότητα τροφός και μητέρα, προσωποποίηση της γόνιμης Μάνας- Γης. Γι’ αυτό οι γυναίκες που βοηθούν στη γέννα ονομάζονται μαίες (μαμές). Από τη μητέρα του Ερμή προέκυψε το όνομα του 5ου μήνα του χρόνου, του Μάιου. Η Μαία ταυτίζεται με τη ρωμαϊκή θεότητα Maja (Μάγια) (*4).

Η Μαία εκπροσωπεί την απατηλότητα της ύλης, που είναι διάσπαρτη σε όλη την φύση. Είναι η ίδια η φύση που βρίσκεται σε διαρκή γένεση στην ακατάπαυστη προσπάθειά της να οδηγήσει το πνεύμα στον “οίκο” του. Η φύση που γεννάει θεούς, όπως η Μαία τον Ερμή, αφού γονιμοποιηθεί από τον Δία. Ο νεοπλατωνικός Πλωτίνος στο έργο του “Εννεάδες”, παρουσιάζει τη Μαία- φύση να εξηγεί τον λόγο για τον οποίο δημιουργεί: «Και αν κάποιος ρωτούσε τη φύση για ποιο λόγο δημιουργεί, αν είχε διάθεση να ακούσει και να απαντήσει στον ερωτώντα, θα έλεγε: «Δεν έπρεπε να ρωτάς, αλλά να καταλαβαίνεις σιωπηρά, όπως σιωπώ εγώ που δεν είμαι συνηθισμένη να μιλάω. Τι να καταλάβεις, δηλαδή; Πως ό,τι υπόκειται σε γένεση είναι αυτό που θεώμαι εγώ, μέσα στη σιωπή μου, γενόμενο αντικείμενο θέασης με φυσικό τρόπο, και πως εγώ, προερχόμενη από αυτού του είδους τη θέας, έχω φύση φιλοθεάμονα. Και το ότι θεώμαι δημιουργεί το αντικείμενο της θέασης, όπως ακριβώς οι γεωμέτρες σχεδιάζουν θεώμενοι• εγώ ωστόσο δεν σχεδιάζω, αλλά καθώς θεώμαι οι γραμμές των σωμάτων δημιουργούνται σαν να εκπίπτουν από τη θέασή μου. Αυτό που μου συμβαίνει είναι το ίδιο που συνέβη στη μητέρα μου και στους γεννήτορές μου• πράγματι, κι αυτοί προήλθαν από θέαση και η γέννησή μου συνέβη χωρίς αυτοί να κάνουν τίποτα, αλλά είναι ανώτερες λογικές αρχές και, καθώς εθεώντο τους εαυτούς τους, γεννήθηκα εγώ.» » (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τρίτη, 8, η φύση, η θέαση και το εν, 4)

Η φύση, όλο το σύμπαν, είναι τέλεια, ως δημιούργημα του τέλειου Θεού, του δημιουργού Δία, και ενέχουν το αγαθό και την ανυψωτική τάση για να ενωθούν στο τέλος με το δημιουργό. Ο Πλωτίνος αναφέρει: «Δεδομένου λοιπόν ότι αυτό που έγινε είναι ο σύμπας κόσμος, αν τον ατενίσεις θα μπορούσες ίσως να τον ακούσεις να λέει: «Είμαι δημιούργημα Θεού και προήλθα από αυτόν, τέλειος μέσα σε όλα τα ζωντανά πλάσματα, πλήρης στον εαυτό μου, αυτάρκης και χωρίς καμιά έλλειψη, διότι τα πάντα ενυπάρχουν σε μένα, φυτά και ζώα, και η φύση όλων των πραγμάτων που υπόκεινται σε γένεση, κι επίσης πολλοί θεοί, πλήθος πνευμάτων, αγαθές ψυχές και άνθρωποι ευδαίμονες μέσα στην αρετή τους. Δεν ισχύει πράγματι, το ότι ενώ η γη είναι στολισμένη με όλα τα φυτά και με κάθε λογής ζώα και η δύναμη της ψυχής εκτείνεται μέχρι τη θάλασσα, ο αέρας όμως όλος και ο αιθέρας και ο σύμπας ουρανός είναι άμοιρος ψυχής• αντίθετα, εκεί βρίσκονται όλες οι αγαθές ψυχές, που δίνουν ζωή στ’ άστρα και στην εύτακτη και αιώνια περιφορά του ουρανού, που με φρόνηση κινείται κυκλικά πάντοτε γύρω από το ίδιο σημείο, κατά μίμηση του νου• διότι δεν αναζητεί τίποτα έξω από τον εαυτό του. Καθετί δικό μου έχει την έφεση προς το αγαθό και το καθένα το συναντά ανάλογα με τη δύναμή του• ολόκληρος άλλωστε ο ουρανός εξαρτάται από εκείνο, και ολόκληρη η ψυχή μου και οι θεοί που υπάρχουν στα μέρη μου, και το ίδιο όλα τα ζώα και τα φυτά κι ακόμα τα άψυχα που μπορεί να θεωρηθεί ότι ενυπάρχουν σε μένα…» » (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τρίτη, 2, περί πρόνοιας, Α΄, 3)

Όλα στη δημιουργία του τέλειου θεού έχουν προγραμματιστεί ώστε να τείνουν στην τελείωση. Και ο φθαρτός άνθρωπος διαμέσου της εξέλιξης θα τελειωθεί, θα κατακτήσει τον Όλυμπο, όπως ο ημίθεος Ηρακλής: «Το ενεργεία, για καθετί που μεταβαίνει από τη δύναμη στην ενέργεια, είναι αυτό που μένει πάντοτε το ίδιο, όσο υπάρχει το πράγμα• συνεπώς η τελείωση υπάρχει και για τα σώματα…» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τρίτη, 9, εξέταση διαφόρων θεμάτων, 8)

Στον θαυμάσιο μύθο του Έρωτα και της Ψυχής, η Ψυχή αφού υποστεί διάφορες δοκιμασίες, κατακτά επάξια το δικαίωμα να κατοικήσει στον Όλυμπο. Μπορεί να έχει ξεχάσει ότι το ταξίδι της περιπλάνησης στον υλικό κόσμο το άρχισε αφήνοντας τον Όλυμπο, την έδρα του νοητού κόσμου. Αλλά στο τέλος θα επανέλθει αφού αποκτήσει το πολύτιμο αγαθό της βιωματικής γνώσης. Ο Πλωτίνος μας λέει: «Η αληθινή ουσία βρίσκεται στον νοητό κόσμο• ο νους είναι το άριστο μέρος του• εκεί βρίσκονται και οι ψυχές• από εκεί άλλωστε ήρθαν και εδώ. Εκείνος ο κόσμος έχει ψυχές χωρίς σώματα, ενώ τούτος τις ψυχές που γίνονται εντός σωμάτων και κατανεμήθηκαν στα σώματα. Εκεί είναι μαζί ο νους όλος και όχι διαχωρισμένος ούτε μερισμένος, και όλες μαζί οι ψυχές είναι στον κόσμο ο οποίος είναι αιωνιότητα, και όχι σε τοπική απόσταση. Ο νους είναι πάντοτε αδιαχώριστος και όχι διαιρετός, αλλά η ψυχή είναι αδιαχώριστη και αδιαίρετη εκεί• η φύση της όμως μερίζεται. Διότι η διαίρεσή της είναι η απομάκρυνσή της από το νου και η έλευσή της στο σώμα.» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τετάρτη, για την ουσία της ψυχής, Α΄) Και στην ίδια “Εννεάδα” συνεχίζει: «Το ωραιότερο πράγμα του αισθητού κόσμου είναι η φανέρωση των άριστων πραγμάτων του νοητού κόσμου, και όλα τα πράγματα συνδέονται για πάντα, όσα είναι στο νοητό και όσα είναι στον αισθητό κόσμο, τα πρώτα υπάρχοντας από μόνα τους και τα δεύτερα αντλώντας για πάντα την ύπαρξή τους μέσω της συμμετοχής τους στα πρώτα, μιμούμενα, όσο τους είναι δυνατόν, τη νοητή φύση.» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τετάρτη, 8, η κάθοδος της ψυχής στα σώματα, 7)

Όλα κατευθύνονται από τον Δία- Νου: «Ο νους, λοιπόν, δίνοντας κάποιο στοιχείο του στην ύλη, δημιουργεί τα πάντα σε σταθερότητα και ησυχία• και το στοιχείο αυτό είναι η λογική αρχή που απορρέει από τον νου.» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τρίτη, 2, περί πρόνοιας, Α΄, 2). Όλα υπόκεινται σε μία θεία νομοτέλεια, το αποτύπωμα της οποίας βρίσκεται στον καθένα μας: «Η ψυχή του σύμπαντος, που είναι ομοειδής με τις δικές μας, δημιούργησε τον κόσμο, η ψυχή όμως καθενός επί μέρους όχι, μολονότι κι αυτή έχει όλα τα πράγματα στον εαυτό της.» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τετάρτη, απορίες σχετικά με την ψυχή, Α΄, 6)

Ο Δίας- Νους προϋπήρχε του κόσμου. Σ’ αυτή την προΰπαρξη ο Πλωτίνος δεν δίνει χρονική προτεραιότητα, αλλά την ακόλουθη εξήγηση: «Καθώς όμως υποστηρίζουμε ότι αυτός ο κόσμος είναι αιώνιος και δεν υπήρχε χρονική στιγμή κατά την οποία αυτός δεν υφίστατο, θα ήταν σωστό και συνεπές να πούμε ότι πρόνοια για το σύμπαν είναι να υπάρχει αυτό σύμφωνα με τον νου, ότι ο νους είναι πρότερος του σύμπαντος, όχι υπό την έννοια της χρονικής προτεραιότητας, αλλά επειδή το σύμπαν προέρχεται από τον νου και ο νους είναι πρότερος στη φύση και αιτία του σύμπαντος σαν ένα είδος αρχέτυπου και υποδείγματος, καθώς το σύμπαν είναι εικόνα εκείνου, υπάρχει λόγω εκείνου και υφίσταται αιώνια, κατ’ αυτό τον τρόπο•» (Πλωτίνος, “Εννεάδες”, Εννεάς τρίτη, 2, περί πρόνοιας, Α΄, 1)

Στο θείο σχέδιο της δημιουργίας, λοιπόν, υπήρξε η αναγκαιότητα της ένωσης του Δία με την Πλειάδα Μαία. Καρπός τους ο ψυχοπομπός και διδάσκαλος της ανθρωπότητας Ερμής.

------------------------------------------------------------------------

(*1). Οι αρχαίοι Έλληνες αναφέρουν ότι υπήρχαν επτά Πλειάδες:

• Η Μαία, η πρώτη και ομορφότερη, μητέρα του Ερμή

• Η Ταϋγέτη, μητέρα του πρώτου βασιλιά της Σπάρτης Λακεδαίμονα

• Η Ηλέκτρα, μητέρα του Δάρδανου, γενάρχη των Τρώων και τον Ημαθίωνα, βασιλιά της Σαμοθράκης

• Η Στερόπη, σύζυγος του ήρωα Οινόμαου

• Η Κελαινώ, μητέρα του ήρωα Λύκου

• Η Αλκυόνη, που μεταμορφώθηκε σε πουλί από το Δία, και

• Η Μερόπη, σύζυγος του Σίσυφου και μητέρα του Γλαύκου

Ο κυνηγός γίγαντας, Ορίωνας, κυνήγησε τις νύμφες και τη μητέρα τους μέσα από βουνά και δάση. Εξαντλημένες από το κυνήγι έκαναν έκκληση στους Θεούς για να τους δείξουνε έλεος. Ο Δίας άκουσε την έκκληση τους και, μετατρέποντας τες σε αστέρια, τις τοποθέτησε στον ουρανό. Έκανε το ίδιο και στον Ορίωνα έτσι, ακόμη και στον ουρανό ο κυνηγός εξακολουθεί να προσπαθεί να φτάσει τα θύματα του - αλλά αφού τα άστρα Πλειάδες δύουν πολύ νωρίς, πάντα ξεφεύγουν την οργή του Ορίωνα.

Σήμερα δίνουμε το όνομα Πλειάδες σε μια ομάδα αστέρων που βρίσκονται κοντά στον αστερισμό του Ταύρου, η οποία αποτελείται από 3.259 αστέρια. Με γυμνό μάτι μπορούμε να δούμε μόνο 6 ή 7. Τα αστέρια των Πλειάδων είναι όλα νάνοι: το φωτεινότερα είναι η Αλκυόνη, η Μερόπη, η Ηλέκτρα και η Μαία. Εκτιμάται ότι η απόσταση μεταξύ της Γης και του συστήματος των Πλειάδων είναι 500 έτη φωτός.

Από τη θέση των Πλειάδων στον ουρανό, οι βοσκοί και οι αγρότες μπορούν να υπολογίσουν το χρόνο. Η εμφάνισή τους σηματοδοτεί την έναρξη του καλοκαιριού, καθώς γίνονται ορατές κοντά στην ημέρα της γιορτής του Αγίου Κωνσταντίνου (21 Μαΐου). Η εξαφάνισή τους σηματοδοτεί την αρχή του χειμώνα, κοντά στην ημέρα της γιορτής του Αγίου Φιλίππου (14 Νοεμβρίου).

(*2). Το 7 είναι ένας από αυτούς τους αριθμούς που χρησιμοποιήθηκε πολύ, ίσως πιο πολύ ακόμη και από το ιερό 3: Οι επτά ημέρες της Δημιουργίας, ο πόλεμος των Επτά επί Θήβας, επτάπυλη Θήβα, επτά φορές περιελήχθη ο Οφίων γύρω από το κοσμικό αβγό, επτάλοφη Ρώμη, επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου, επτά ημέρες της εβδομάδας, επτά τα φωνήεντα του αλφαβήτου μας, επτά ιεροί πλανήτες ορατοί με γυμνό μάτι, οι επτά Ρίσι του Ινδουισμού, επτά νότες του πενταγράμμου, οι επτά ουρανοί, επτά είναι ο αριθμός του Γιανγκ, επτά ισχυροί Αρχάγγελοι, επτά άστρα, σφραγίδες, σάλπιγγες στην Αποκάλυψη, επτά αρχαίες εκκλησίες στο ίδιο βιβλίο, επτά χάριτες του Αγίου Πνεύματος, επτά εκπορεύσεις στην Καμπαλλά, επτά πνεύματα προ του Θρόνου, επτά θανάσιμα αμαρτήματα, επτά οι κεφαλές του Θηρίου στην Αποκάλυψη, το εβραϊκό ημερολόγιο στηρίζεται σε σχέσεις του αριθμού επτά, επτά φορές γύρισαν τα τείχη της Ιεριχώ πριν γκρεμιστούν, ο Ιησούς είναι 77ος απόγονος στο Ευαγγέλιο του Λουκά, 7 φορές αλλά και 77 φορές ζητάει από τον Πέτρο να συγχωρήσει στο Κατά Ματθαίον.

H Helena Blavatsky, στο σημαντικό της έργο “Μυστική Δοξασία” αναφέρει: « Αυτοί οι ιεροί αριθμοί 3, 4, 7 είναι οι ιεροί αριθμοί του Φωτός, της Ζωής και της Ενότητας, ιδιαίτερα στην παρούσα μανβαντάρα, τον κύκλο ζωής μας. Από αυτούς, ο 7 είναι ο κύριος αντιπροσωπευτικός αριθμός…

Saptaparna είναι το αποκρυφιστικό όνομα του ανθρώπου. Σημαίνει φυτό με 7. Το ελληνικό γράμμα Ταυ, που σχηματίζεται από το σύμβολο του 7 και το ελληνικό γράμμα Γάμμα, είναι το σύμβολο της ζωής και της αιώνιας ζωής, επειδή το Γάμμα είναι το γράμμα της Γαίας και το 7 συμβολίζει τη ζωή που συνδέεται με την αιώνια ζωή, με άλλα λόγια το διπλό σύμβολο του τετραγώνου με το τρίγωνο επάνω συμβολίζει τον επταπλό άνθρωπο.»

(*3). Οι Αθηναίοι, διερευνώντας την εσωτερική σημασία του αριθμού 7, τον συνέδεσαν με τη μυθολογική γένεση της Αθηνάς από την κεφαλή του Δία. Τον θεωρούσαν «παρθένον αμήτωρα, ηγεμόνα και άρχοντα απάντων Θεόν αεί όντα.»

(*4). Στην ανατολική φιλοσοφία (Ινδική) Μάγια= πλάνη του υλικού μας κόσμου. Ας δούμε κι αυτή την εκδοχή: Ο Ουρανός είναι η διάσταση των Ιδεών, των Αρχετύπων και γι' αυτό θεωρούνταν η έδρα του Ιερού. Είναι ο κόσμος των άφθαρτων, των αιώνιων όντων εκεί που κυριαρχεί η ζωή. Αντίθετα ο υλικός κόσμος υπόκειται στη φθορά και στο θάνατο γι' αυτό θεωρούνταν “βέβηλος”. Ας μη βιαστούμε να δώσουμε στην έννοια του ιερού και του βέβηλου τη σημασία του “καλού” και του “κακού”. Πρόκειται για αναφορά σ' αυτά που είναι αιώνια και άφθαρτα και στη σύγκριση τους με τα υλικά, τα προσωρινά και φθαρτά. Στη φιλοσοφία όλων των αρχαίων πολιτισμών, οι μορφές του υλικού κόσμου είναι απατηλές, σκιές των αληθινών όντων του Ουράνιου κόσμου. Μιλώντας γι' αυτήν την απατηλότητα, η Ινδική φιλοσοφία αναφέρεται στη Μάγια, τη μεγάλη πλάνη του υλικού αυτού κόσμου. Σήμερα γνωρίζουμε ότι ο υλικός κόσμος που ζούμε δεν είναι παρά εικόνες που φτιάχνει ο νους μας βασισμένος στις αισθήσεις. Επομένως ο αισθητός κόσμος έχει στοιχεία πλάνης. Ανάμεσα στον νοητό και τον αισθητό κόσμο, σαν γέφυρα βρίσκεται ο κόσμος της Ψυχής. Η ψυχή είναι ο βατήρας μας για το πνεύμα, για το άπειρο, για την Αλήθεια.

Όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί μας μιλούν για τη Δημιουργία του κόσμου σαν την κάθοδο του πνεύματος μέσα στην ύλη. Το πνεύμα που καταδύεται μέσα στην ύλη και ντύνεται με μορφή. Το πνεύμα κατέχει ένα κομμάτι ύλης και όχι η ύλη που «έχει» ένα πνεύμα, η ψυχή αποκτά (ενδύεται) ένα σώμα. Είναι λάθος να πιστεύεται πως το σώμα μας αποκτά μια ψυχή.