[[ δαμ- ων ]]
Στην ελληνική μυθολογία, ο Χάρων (ή Χάρος ) ήταν ο πορθμέας του Άδη. Μετέφερε με τη βάρκα του τους πρόσφατα αποθανόντες από τη μια όχθη του ποταμού Αχέροντα στην άλλη, όπου βρισκόταν η είσοδος του Άδη. Οι νεκροί έπρεπε οπωσδήποτε να πληρώσουν στον Χάροντα έναν οβολό για τα ναύλα. Γι' αυτό οι συγγενείς τον τοποθετούσαν πάντα κάτω από τη γλώσσα των νεκρών σωμάτων πριν τα ενταφιάσουν, για να έχει να πληρώσει ο νεκρός πριν περάσει την πύλη του Άδη. Όσοι δεν είχαν να πληρώσουν ήταν καταδικασμένοι να περιπλανιούνται στις όχθες του Αχέροντα για εκατό χρόνια.
Η παράδοσή μας διατήρησε αυτή τη συνήθεια μέχρι σήμερα, όπου σε πολλά μέρη της Ελλάδας συνηθίζεται να βάζουν την τσέπη του νεκρού κέρματα για να τα δώσει στον Χάρο.
Στο έργο του Λουκιανού, “Νεκρικοί Διάλογοι”, ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος αναφέρεται ως ο μόνος που διέσχισε ποτέ τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει τον οβολό αφού δεν είχε. Στον διάλογο αυτόν εμφανίζεται για πρώτη φορά και η ρήση «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος».
Ο διάλογος που μας ενδιαφέρει έχει τίτλο “Χάρωνος και Μενίππου”, τον οποίο και παραθέτουμε:
[[ Η βάρκα του Χάρωνος φτάνει στην όχθη της Αχερουσίας. Οι νεκροί βγαίνουν ένας- ένας και πληρώνουν το ναύλο τους (έναν οβολό) στο Χάροντα και χάνονται δεξιά. Τελευταίος βγαίνει ο Μένιππος, που πάει να φύγει χωρίς να πληρώσει. Ο Χάρων τον πιάνει από τον ώμο:
ΧΑΡΩΝ: Πλήρωσε τα ναύλα, καταραμένε.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Φώναξε, Χάρων, αν αυτό σου αρέσει.
ΧΑΡΩΝ: Πλήρωσε σου λέω, που σε μεταφέραμε.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Δεν μπορείς να πάρεις από έναν που δεν έχει.
ΧΑΡΩΝ: Υπάρχει άνθρωπος χωρίς τον οβολό του;
Η συνέχεια >>> εδώ …
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Αν υπάρχει και κανένας άλλος δεν ξέρω, Εγώ πάντως δεν έχω.
ΧΑΡΩΝ: Μα τον Πλούτωνα, θα σε πνίξω, τιποτένιε, αν δεν πληρώσεις.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Κι εγώ θα σε χτυπήσω με το ξύλο και θα σου λιώσω το κρανίο.
ΧΑΡΩΝ: Έκανες δωρεάν λοιπόν τόσο ταξίδι;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Να πληρώσει ο Ερμής για έμενα. Αυτός με παρέδωσε σ` εσένα.
ΕΡΜΗΣ: Μα το Δια, είμαι για κλάματα, εάν πρόκειται και να πληρώνω για τους νεκρούς.
ΧΑΡΩΝ: Δε θα σε αφήσω.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Τότε τράβηξε το πλοίο στη στεριά και καρτέρει. Μα πως μπορείς να πάρεις κάτι που δεν έχω;
ΧΑΡΩΝ: Κι εσύ δεν ήξερες ότι έπρεπε να ταξιδέψεις;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Το `ξερά, αλλά δεν είχα, Και λοιπόν; Έπρεπε γι `αυτό να μην πεθάνω;
ΧΑΡΩΝ: Και λοιπόν εσύ μόνο θα καυχιέσαι ότι έχεις κάνει το ταξίδι δωρεάν;
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Όχι δωρεάν, φίλτατε. Γιατί και νερά έβγαλα από τη βάρκα και κουπί τράβηξα και είμαι ο μόνος από τους επιβάτες που δεν έκλαιγα.
ΧΑΡΩΝ: Αυτά δεν είναι τίποτε για το λεμβούχο. Πρέπει να πληρώσεις τον οβολό. Δεν γίνεται διαφορετικά.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Λοιπόν πήγαινε με πάλι πίσω στη ζωή.
ΧΑΡΩΝ: Έξυπνος είσαι, για να εισπράξω και χτυπήματα από τον Αιακό.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Άφησε με λοιπόν ήσυχο.
ΧΑΡΩΝ: Δείξε μου τι έχεις στο σακούλι.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Λούπινα, αν θέλεις, και το δείπνο της Εκάτης.
ΧΑΡΩΝ: Ερμή, από που μας έφερες αυτόν το σκύλο; Και τι δεν έλεγε στο ταξίδι γελούσε σε βάρος των επιβατών, κορόιδευε και μόνο αυτός τραγουδούσε, ενώ εκείνοι έσκουζαν.
ΕΡΜΗΣ: Αγνοείς, Χάρων, ποιον άνθρωπο μετέφερες; Έναν άνθρωπο αληθινά ελεύθερο, που δεν τον νοιάζει τίποτε. Αυτός είναι ο Μένιππος.
ΧΑΡΩΝ: Αν σε πιάσω άλλη φορά.
ΜΕΝΙΠΠΟΣ: Αν με πιάσεις, αγαπητέ. Δεύτερη φορά όμως δε γίνεται να με πιάσεις. ]]
Από τον παραπάνω διάλογο θα σταθούμε σε δύο βασικά σημεία:
1) Ενώ οι υπόλοιποι νεκροί πληρώνουν τον οβολό τους στον Χάροντα, ο Μένιππος αρνείται να ακολουθήσει τα ειωθότα. Έχει το θάρρος να έρθει σε αντίθεση με ό,τι έχει θεσπιστεί και το θεωρεί άδικο. Ο Χάρος του λέει: «τὸν ὀβολὸν ἀποδοῦναί σε δεῖ· οὐ θέμις ἄλλως γενέσθαι» (πρέπει να πληρώσεις τον οβολό, δεν γίνεται διαφορετικά.). Κι όμως ο Μένιππος αρνείται: Έχει το σθένος να αντιταχθεί σε κάποιον δυνατότερό του! (Ο Χάρων ήταν ελάσσων θεός, γιός του Ερέβους και της Νύχτας, ενώ ο Μένιππος ένας κοινός θνητός).
2) Η άρνηση προέρχεται από έναν ελεύθερο άνθρωπο. Ο ίδιος ο Ερμής το αναγνωρίζει λέγοντας: «Ἀγνοεῖς, ὦ Χάρων͵ ὅντινα ἄνδρα διεπόρθμευσας; ἐλεύθερον ἀκριβῶς· οὐδένος αὐτῷ μέλει. οὗτός ἐστιν ὁ Μένιππος.» (Αγνοείς, Χάρων, ποιον άνθρωπο μετέφερες; Έναν άνθρωπο αληθινά ελεύθερο, που δεν τον νοιάζει τίποτε. Αυτός είναι ο Μένιππος.)
Αυτός που τολμάει να αντιταχθεί στις αδικίες που έχουν γίνει συνήθειες και στους δυνατότερους είναι «άνθρωπος αληθινά ελεύθερος»!
Θα συνδέσουμε την αρχαία εποχή με το σήμερα διαμέσου ενός ποιήματος του Γιάννη Ρίτσου, που το έγραψε το 1968, με τον τίτλο “Ο Ύστατος Οβολός” :
« Δύσκολες ώρες, δύσκολες στον τόπο μας. Κι αυτός ο περήφανος,
γυμνός, ανυπεράσπιστος, ανήμπορος, αφέθηκε να τον βοηθήσουν,
εγγράψαν υποθήκες πάνω του, πήραν δικαιώματα, αξιώνουν,
μιλάνε για λογαριασμό του, του ρυθμίζουν την ανάσα, το βήμα,
τον ελεούν, τον ντύνουν μ' άλλα ρούχα ξέχειλα, χαλαρωμένα,
του σφίγγουν μ' ένα καραβόσκοινο τη μέση. Εκείνος,
μέσα στα ξένα ρούχα, ούτε μιλάει κι ούτε πια χαμογελάει
μη και φανεί που ανάμεσα στα δόντια του κρατάει (ως και την ώρα του ύπνου)
σφιχτά σφιχτά, σαν ύστατο οβολό του, (μόνο τώρα βιός του)
γυμνό, απαστράπτοντα κι ανένδοτο, το θάνατό του.»
Μετά την Γερμανική κατοχή του 1941- 44, η πατρίδα μας βρίσκεται στη χειρότερη χρονική περίοδο ανέχειας, ανεργίας και υποτέλειας. Με διαρκή- όχι στιγμιαία- προδοσία, οι πολιτικοί ξεπουλάνε τη χώρα μας πακέτο με τους κατοίκους της. Απάτριδες νενέκοι, χωρίς ίχνος συνείδησης και φιλότιμου επί δύο έτη επιδίδονται σε ένα διαρκές έγκλημα. Ένα έγκλημα που δε θα έχει σταματημό αν δεν αντιδράσουμε με σθένος.
Ο Νόαμ Τσόμσκι λέει ότι η Ελλάδα καταστρέφεται βάσει σχεδίου. Σε συνέντευξη τονίζει: «Η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ ασχολούνται με το να καταστρέψουν την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο για αυτό. Βέβαια, για να είμαστε ειλικρινείς, και η Ελλάδα από μόνη της έχει πολλά εσωτερικά προβλήματα. Αυτά που προτείνει η τρόικα, όμως, κάνει αυτά τα προβλήματα πολύ χειρότερα και αδύνατον να λυθούν. Σχεδιάζουν και προτείνουν πολιτικές οι οποίες δεν οδηγούν στην οικονομική ανάπτυξη και στη λύση του προβλήματος και γι’ αυτό όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρνουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».
Όσα μνημόνια κι αν εφαρμοστούν από τις κυβερνήσεις θα αποδειχθούν λανθασμένες συνταγές σε ασθενή με μη αναστρέψιμη κατάσταση. Αυτά που υποστηρίζουμε δεν είναι προϊόντα αντιπολιτευτικής διάθεσης, αλλά απορρέουν από την αυτοκριτική του υπουργού της κυβέρνησης κ. Χρυσοχοΐδη, ο οποίος μεταξύ άλλων είπε:
«Δεν μπορούμε σήμερα να διαχειριστούμε τη χώρα με συνταγές του χθες. Οι πολιτικοί πρέπει να βρούμε νέες συνταγές που να ανταποκρίνονται στις σημερινές ανάγκες…
Δεν μπορεί κανείς σήμερα, τη στιγμή που υπάρχουν 4 εκατομμύρια Έλληνες στη φτώχεια και τα υπόλοιπα 7 εκατομμύρια είναι σε μια πολύ μεγάλη αγωνία -κυρίως η μεσαία τάξη της χώρας- να μην λέει ότι καταρρέουμε και να μιλάει με τρόπο που, εν πάση περιπτώσει, θεωρείται ότι είναι ευπρεπής…
Ένας λόγος από αυτούς που οδήγησαν εδώ ήταν και το εξής, ότι ένα μεγάλο μέρος της Κυβέρνησης αποτελούνταν από πολιτικούς οι οποίοι ήταν απολύτως άπειροι, δεν ήταν εκλεγμένοι, ήταν συνεργάτες του κυρίου Παπανδρέου. Αλλά, επειδή αυτό δεν αφορά τον κύριο Παπανδρέου και μόνο, αφορά και τους πρώην Πρωθυπουργούς όλους, πρέπει να πάψουν στην Ελλάδα οι Πρωθυπουργοί να διορίζουν ως Υπουργούς τους φίλους τους και τους υπαλλήλους τους. Αυτό πρέπει να τελειώνει. Να χρησιμοποιούνται όλοι εκείνοι οι άξιοι και ικανοί άνθρωποι έτσι ώστε να αποδίδουν το καλύτερο για τον τόπο…
Η ευθύνη έγκειται στο γεγονός ότι αφενός μεν έπρεπε να αποφύγουμε το Μνημόνιο, αφετέρου έπρεπε να δανειστούμε γρήγορα να εξασφαλίσουμε το δανεισμό της χώρας για να μην οδηγηθούμε σε αυτού του είδους τις εξελίξεις. Από τη στιγμή που μπήκαμε όμως, δεν διαπραγματευθήκαμε σωστά. Και, βέβαια, όταν μπήκαμε, δυστυχώς αποδειχθήκαμε πλήρως ανίκανοι στη διαχείριση όλων αυτών των υποχρεώσεων που είχαμε αναλάβει…
Δεν είχαμε καμιά απολύτως πολιτική προετοιμασία, δεν είχαμε καμία ιδεολογική ωριμότητα και, τελικώς, δεν είχαμε και καμία διαχειριστική δυνατότητα να διαχειριστούμε ένα πράγμα που έσκασε στο κεφάλι μας εκείνη τη στιγμή… Αφήσαμε την Ελλάδα και τους Έλληνες να συκοφαντούνται διεθνώς και να θεωρούμαστε μέρα με τη μέρα ως απροσάρμοστοι, ως το μαύρο πρόβατο…»
Παραδέχεται ο υπουργός την ανικανότητα των πολιτικών να οδηγήσουν τη χώρα έξω από το σκοτεινό τούνελ, στο οποίο την έβαλαν. Όχι μόνο είναι ανίκανοι, αλλά από πάνω επιμένουν «να μας σώσουν», δηλαδή να σώσουν το σαθρό σύστημα που υπηρετούν σε βάρος του λαού μας.
Επιβεβαίωση έχουμε και από την έδρα του ΔΝΤ: Σύμφωνα με όσα γράφει, ο συνήθως καλά ενημερωμένος, Μ. Ιγνατίου στο «Έθνος», «οι αξιωματούχοι του Ταμείου που ασχολούνται με την Ελλάδα φέρονται να πιστεύουν ότι οι καθυστερήσεις που παρατηρήθηκαν, όπως και τα λάθη και οι παλινωδίες της προηγούμενης κυβέρνησης (Παπανδρέου), ουσιαστικά ακύρωσαν το μέρος της συμφωνίας των Βρυξελλών που αφορά το «κούρεμα», καθώς άλλαξαν οι συνθήκες, ενώ το χρέος αυξήθηκε.»
«Το γαϊδούρι φταίει, το σαμάρι την πληρώνει», λέει ο λαός. Προφανώς και δε θα πληρώσουν αυτοί που τα φάγανε, όσοι ευθύνονται για το σημερινό αδιέξοδο. Θα την πληρώσουν οι απροστάτευτοι μικρομεσαίοι, που σε λίγο θα είναι πένητες και ετοιμοθάνατοι. Οι τελευταίες ειδήσεις μας προϊδεάζουν: «Οι αστοχίες του προϋπολογισμού, η κάκιστη πορεία των εσόδων και οι καθυστερήσεις της κυβέρνησης φέρνουν νέα μέτρα και πιο γρήγορα. Το οικονομικό επιτελείο θα πρέπει να επεξεργαστεί πρόσθετα μέτρα τουλάχιστον 2 δισ. ευρώ για το 2012, ενόψει και της επίσκεψης της τρόικας στην Αθήνα στα μέσα Ιανουαρίου. Οι επικεφαλής της τρόικας έχουν καταστήσει σαφές ότι τα νέα μέτρα θα πρέπει να υλοποιηθούν μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2012. Παράλληλα πρέπει να εξειδικευτούν τα μέτρα της περιόδου 2013 – 2015 που υπολογίζονται σε 7 δισ. ευρώ.»
Έτσι, νέες απώλειες θα υποστούν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι, καθώς από την πρώτη Ιανουαρίου αυξάνεται η μηνιαία παρακράτηση φόρου, λόγω της μείωσης του αφορολογήτου στα 5000 ευρώ και της εισφοράς αλληλεγγύης.
Περίτρανα αποδεικνύεται ότι η κοινωνία μας είναι κάπως έτσι:
« Ο φτωχός δουλεύει.
Ο πλούσιος τον εκμεταλλεύεται.
Ο στρατιωτικός φυλάει και τους δύο.
Ο φορολογούμενος πληρώνει και για τους τρεις.
Ο καταφερτζής ξεκουράζεται και για τους τέσσερις.
Ο μέθυσος πίνει και για τους πέντε.
Ο τραπεζίτης καταχράζεται και τους έξι.
Ο δικηγόρος κοροϊδεύει και τους επτά.
Ο γιατρός σκοτώνει και τους οκτώ.
Ο νεκροθάφτης θάβει και τους εννιά.
Ο πολιτικός ζει στις πλάτες και των δέκα…»
Με πολιτική συνωμοσία οι περισσότεροι βουλευτές νοιάζονται μόνο για τις καρέκλες τους. Οι εκλογές δεν τους συμφέρουν γιατί δεν είναι σίγουροι για την επανεκλογή τους. Οι ψηφοφόροι είναι αποφασισμένοι να τους κλείσουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, γράφοντας με μελανά γράμματα τα ονόματά τους. Αποδείχθηκαν επίορκοι οι βουλευτές των κομμάτων που αποτελούν την κυβερνητική ομάδα- πολύ περισσότερο εκείνοι του κόμματος που κέρδισε τις προηγούμενες εκλογές- και ο λαός δεν τους συγχωρεί.
Όλα τα στοιχεία επιβεβαιώνουν την παταγώδη αποτυχία της μνημονιακής πολιτικής. Και η υιοθετούμενη πολιτική μετά την 26η Οκτωβρίου οδηγεί δε χειρότερο αδιέξοδο. Μετά απ’ όλα αυτά, ποιός μπορεί να μας διαβεβαιώσει ότι υπάρχει …φώς στην άκρη του τούνελ; Προφανώς κανείς!
Οπότε, είναι λογικό το ερώτημα: Αφού η πολιτική αυτή οδηγεί (και μαθηματικά πλέον) στην καταστροφή, γιατί επιμένουμε στην εφαρμογή της; Για πόσο καιρό ακόμα θα ακούμε τους μαθητευόμενους μάγους του ΔΝΤ, της ΕΚΤ, της ΕΕ και τους εγχώριους συνεργάτες τους, ενώ η χώρα βυθίζεται;
Έφτασε, ωρίμασε μέσα μας, ο καιρός να αντιγυρίσουμε το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», που μας προβάλλει η κυβέρνηση σε μισθούς, απολύσεις, εφεδρείες, συντάξεις, κοινωνικές παροχές. Φτάσαμε στο ύστατο σημείο μας!
Λέει ο ποιητής: « Απελπισμένος χαμογελώ
γιατί δεν έμαθα να γυρεύω
και σωπαίνω περήφανος
γιατί δεν έμαθα να μη θέλω.»
Κι αυτό που θέλουμε είναι η αξιοπρέπειά μας. Στο τέλος- τέλος να πεθάνουμε αξιοπρεπώς! Ήρθε ο καιρός να πούμε σαν τον Μένιππο: το «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Γιατί πραγματικά δεν έχουμε. Χρειάζεται να οργανωθούμε σε ένα μαζικό κίνημα αντίδρασης κατά των δωσίλογων πολιτικών, κατά της υποτέλειας και κατά των νέων κατακτητών μας. Αντί για ευχές για το νέο έτος η κυβέρνηση εξήγγειλε χαράτσια, αύξηση του ΦΠΑ, ψαλίδισμα καθαρών μισθών και συντάξεων, αλλαγή στο σύστημα συλλογής αποδείξεων τα νέα μέτρα για το 2012. Βάλθηκε να μη μας αφήσει ούτε καν έναν οβολό για να δώσουμε στον Χάρο όταν θα μας «έχει πεθάνει», δηλαδή δολοφονήσει για να κερδίσουν τα αφεντικά της, οι κερδοσκόποι και οι τραπεζίτες. Σε όλους αυτούς, που ξέχασαν το καθήκον τους, που απορρέει από τον όρκο που έδωσαν για την εφαρμογή του Συντάγματος, με πείσμα για τη διατήρηση της ακεραιότητας της πατρίδας μας, για την αξιοπρεπή μας διαβίωση και για το φιλότιμο του Έλληνα να πούμε: «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος». Γιατί έτσι θα αποδείξουμε ότι είμαστε άνθρωποι αληθινά ελεύθεροι!
Να ξέρουμε πως: «Το μαύρο, απ' τ' άλλο του μέρος
άσπρο είναι. Δική σου δουλειά
να το αντιστρέψεις.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου