[[ δαμ-ων ]]
«Να ξέρετε δε ότι, ενώ για τα νοσήματα του σώματος πολλές και διάφορες θεραπείες έχουν βρεθεί από τους γιατρούς, για τις ψυχές που είναι γεμάτες άγνοια και πονηρές επιθυμίες δεν υπάρχει άλλο φάρμακο από το λόγο που τολμά να επιπλήττει όσους σφάλλουν.» (Ισοκράτης)
Στις αρχές του έτους τράβηξε την προσοχή μας το μικρό σε σχήμα (11x16,5cm) και σε πλήθος σελίδων, μόλις 93 σελίδες, βιβλίο του Αλέξανδρου Βέλιου με τίτλο “Δημοσθένης- Ισοκράτης «Η Παρακμή του Δήμου»”. Το βιβλίο περιείχε αποσπάσματα λόγων των δύο μεγάλων ρητόρων που αναφέρονταν στην παρακμιακή αθηναϊκή πολιτεία του 4ου π.Χ. αιώνα, αλλά ταιριάζουν απόλυτα στη σημερινή παρακμιακή Ελλάδα του 21ου μ.Χ. αιώνα.
Στην εισαγωγή του βιβλίου του ο συγγραφέας μεταξύ των άλλων γράφει: «Τα κείμενα του παρόντος τόμου έχουν γραφτεί στον πολύπαθο 4ο αιώνα των αρχαίων ημών προγόνων. Δείτε όμως την ειρωνεία που κατά βάθος αποπνέουν πριν από 2300 και πλέον χρόνια, δύο Αθηναίοι ρήτορες απευθύνονται έμμεσα σ’ εμάς, τους σημερινούς Νεοέλληνες. Η παρακμή της αθηναϊκής δημοκρατίας θυμίζει πράγματι τον εκφυλισμό της σημερινής μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας. Η Αθήνα του Δημοσθένη και του Ισοκράτη είναι η σημερινή Ελλάδα. Η ίδια έκπτωση αξιών και ιδεών, η ίδια σύγχυση και κακοφωνία, ο ίδιος παθητικός αναβρασμός. Από το βήμα μιας Αθήνας απωλεσθέντων μεγαλείων, οι δύο ομογάλακτοι ρήτορες μιλούν στους σημερινούς Έλληνες, που βιώνουν το δικό τους τέλος εποχής μεμψιμοιρώντας και στρουθοκαμηλίζοντας, δίχως μνήμη, δίχως ελπίδα, μεταξύ υστερίας και απάθειας. Ο Δημοσθένης και ο Ισοκράτης καταγγέλλουν μια χώρα όπου ο ωχαδελφισμός συναγωνίζεται τον τυχοδιωκτισμό, η εθνική ενδοτικότητα την εθνική κομπορρημοσύνη, ο ιδιοτελής μικρόκοσμος των πολιτικών την κυνική αδιαφορία των πολιτών, η διαφθορά των κυβερνώντων την πόρωση των κυβερνωμένων…»
Θα χρησιμοποιήσουμε όσα είπαν οι μεγάλοι αυτοί ρήτορες. Οι δύο ρήτορες είναι εισηγητές δύο εκ διαμέτρου αντίθετων ιδεολογιών.
Η συνέχεια >>> εδώ …
Ελληνοκεντρικός ο Ισοκράτης θεωρεί ότι η Ελλάδα ενωμένη υπό την ηγεμονία του Φιλίππου οφείλει να εκστρατεύσει εναντίον του προαιώνιου αντιπάλου της, της Περσικής Αυτοκρατορίας. Αθηνοκεντρικός ο Δημοσθένης δεν αποδέχεται το γεγονός ότι η Αθήνα του 4ου π.Χ. αι., με εμφανή τα σημεία της παρακμής, είναι υποχρεωμένη να παραχωρήσει την πρωτοκαθεδρία σε κάποια άλλη πόλη.
Ο Ισοκράτης γεννήθηκε το 436 π.Χ. και υπήρξε γόνος της πλούσιας οικογένειας ενός κατασκευαστή αυλών. Γι’ αυτό είχε την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και μαθήτευσε σε αρκετούς Σοφιστές, όπως και στον Σωκράτη. Η οικογένειά του έχασε τα χρήματά της στον πόλεμο και ο Ισοκράτης αντιμετώπισε το δίλημμα της διαβίωσης. Έγινε δικηγόρος, λογογράφος για τα δικαστήρια επί δέκα περίπου χρόνια. Κάποιοι από τους λόγους που έγραψε σώζονται, αν και ο ίδιος αρνείται πως είναι δικοί του. Επιθυμούσε απ’ ό,τι φαίνεται να γίνει ρήτορας, αλλά στερείτο της απαραίτητης δυνατής φωνής και της σκηνικής παρουσίας που απαιτείτο για αυτή την τέχνη. Έτσι, αποφάσισε να γίνει διδάσκαλος της ρητορικής, γεγονός που του απέδωσε και φήμη και χρήματα. Προσέλκυσε μαθητές από όλες τις γωνιές του ελληνόφωνου κόσμου και πολλοί από αυτούς έγιναν σημαντικοί ηγέτες της εποχής του. Ο Ισοκράτης πέθανε στην ηλικία των 98 χρόνων. Σύμφωνα με την παράδοση αυτοκτόνησε με τη μέθοδο της λιμοκτονίας, όταν άκουσε τα νέα για την νίκη του Φιλίππου στην μάχη της Χαιρώνειας.
Ο Δημοσθένης ήταν μεγάλος ρήτορας της Ελληνικής αρχαιότητας και συνάμα ένας επιφανής πολιτικός της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Γεννήθηκε στην Παιανία (το τωρινό Λιόπεσι) το 384 π.Χ. και πέθανε στην Καλαυρία του Πόρου το 322 π.Χ., μέσα στον εκεί ναό του Ποσειδώνα, αυτοκτονώντας, αφού πριν είχε καταδικαστεί σε θάνατο από τον Μακεδόνα Στρατηγό Αντίπατρο, για την όλη πολιτική του δράση, ωσάν υπέρμαχου της ανεξαρτησίας και ελευθερίας της Αθήνας. Σε ηλικία επτά ετών έμεινε ορφανός και την ανατροφή και διαχείριση της περιουσίας του ανέλαβαν τρεις κηδεμόνες, οι οποίοι καταχράστηκαν το μεγαλύτερο μέρος της. Όταν ο Δημοσθένης ενηλικιώθηκε, με τη βοήθεια του ρήτορα Ισαίου, ξεκίνησε δικαστικούς αγώνες εναντίον των καταχραστών. Με τους αγώνες αυτούς δεν στάθηκε δυνατόν να ανακτήσει την περιουσία του, ασκήθηκε όμως στη ρητορική και το δικανικό λόγο και κατάφερε να ξεπεράσει τις φυσικές του δυσκολίες, δηλαδή την αδυναμία της φωνής και τη βραδυγλωσσία του. Η θέλησή του ήταν τόσο μεγάλη, ώστε, όπως μας αναφέρει ο Πλούταρχος, έβαζε στο στόμα του μικρά χαλίκια την ώρα που απήγγειλε λόγους, προκειμένου να βελτιώσει την άρθρωσή του. Οι προσπάθειες αυτές του Δημοσθένη απέδωσαν καρπούς και εξελίχθηκε σε σπουδαίο ρήτορα και πολιτικό. Εναντιώθηκε στην επεκτατική πολιτική του Φιλίππου προς τη νότια Ελλάδα και με τους λόγους του που είναι γνωστοί ως Φιλιππικοί, προσπάθησε να πείσει τους Αθηναίους να αναλάβουν δράση για τη διατήρηση της ανεξαρτησίας τους. Η πολιτική όμως αυτή απέτυχε και η Αθήνα ηττήθηκε από το Φίλιππο στη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ.
Με βάση τα όσα είπαν οι δύο κορυφαίοι ρήτορες θα εξετάσουμε τη σημερινή εποχή! Την εποχή της απραξίας και της άσκοπης καταγγελίας. «Κι όμως, για το πολίτευμα, που είναι διεφθαρμένο στις μέρες μας, ούτε φροντίζουμε ούτε αποσκοπούμε να το επανορθώσουμε. Μόνο καθόμαστε στα καφενεία και φλυαρούμε, αναλωνόμενοι στο να καταγγέλλουμε τη σημερινή κατάσταση και να διαδηλώνουμε ότι ποτέ δεν είχαμε τόσο κακή δημοκρατία.» (Ισοκράτης)
Γι’ αυτή την κακή δημοκρατία ευθυνόμαστε εμείς οι πολίτες. Που βλέπαμε όλα τα στραβά, βλέπαμε την κακή διαχείριση από τους κυβερνώντες, τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, βλέπαμε το διπλανό μας να κλέβει και δεν μας πείραζε γιατί δεν βουτούσε, δήθεν, στην τσέπη μας. Ο τύπος- ο κάθε εκδότης για τους δικούς του λόγους- έδινε κάποια δόση των δωροδοκιών των υπουργών της μίζας. Το μόνο, όμως, που μας ένοιαζε ήταν να διασφαλίσουμε τα “κεκτημένα” μας ή να τα αυξήσουμε. «Οι ελληνικές πόλεις νοσούν. Οι πολιτευόμενοι και διαχειριστές των κοινών δωροδοκούνται και εξαγοράζονται. Κι όσο για τη μεγάλη μάζα των πολιτών, είτε δεν αντιλαμβάνονται τα όσα διαπράττουν οι κυβερνώντες, είτε τα αντιλαμβάνονται αλλά δεν αντιδρούν, βυθισμένοι όπως είναι στη ραστώνη και την άνεση της καθημερινότητας. Από τούτη την αρρώστια έχουν προσβληθεί παντού οι πάντες -απλώς, ο καθένας τρέφει την ψευδαίσθηση ότι η συμφορά δεν θα χτυπήσει τη δική του πόρτα, αλλά θα διασφαλίσει τα δικά του συμφέροντα εκμεταλλευόμενος τους κινδύνους των άλλων.» (Δημοσθένης). Όταν η κρίση χτυπούσε τη διπλανή πόρτα δεν μας ενδιέφερε. Και πολλές φορές θέλαμε χαιρέκακα να κλείσει η επιχείρηση και να χάσει τη δουλειά του ο γείτονας, ή κατά το λαϊκότερο “να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα”, γιατί μας είχε μπει στο μάτι, χωρίς να ακούμε την καμπάνα που χτυπούσε για ‘μας…
Ο πρωθυπουργός της “αλλαγής” μίλησε για αλλαγή τζακιών. Έτσι σε βάρος της δημοκρατίας μας και των πολιτών της ξεπετάχτηκαν από το πουθενά οι νεόπλουτοι τενεκέδες. Η δημοκρατία έγινε οχλοκρατία όπου επικράτησε η δημαγωγία του τύπου “Τζοβόλα δώστα όλα”. Ο νουνεχής πολίτης της εικοσαετίας 1985- 2005 σκεφτόταν:
«Ποιος αλήθεια λογικός άνθρωπος, αν ήταν ξένος και δεν προλάβει να διαφθαρεί κι αυτός μαζί μας, βλέποντάς μας δεν θα μας περνούσε για σχιζοφρενείς; Από τη μια επαιρόμαστε για τα κατορθώματα των προγόνων μας κι έχουμε την αξίωση να εκθειάζουν την πόλη μας για τα αλλοτινά της επιτεύγματα, κι από την άλλη κάνουμε τα εντελώς αντίθετα από εκείνους.» (Ισοκράτης). Η δικαιοσύνη καταλύθηκε από παραδικαστικά κυκλώματα, ενώ το βουλευτικό άσυλο οδήγησε ουσιαστικά στην κατάργηση της ισοπολιτείας. «Κάποτε ο Σόλων, στιγματίζοντας κάποιον που πρότεινε έναν απαράδεκτο νόμο, είπε στους δικαστές ότι σε όλες σχεδόν τις πολιτείες υπάρχει νόμος που τιμωρεί σε θάνατο τους κιβδηλοποιούς. Και τους ρώτησε αν ο νόμος αυτός τους φαινόταν δίκαιος και καλός, ερώτημα στο οποίο όλοι συγκατένευσαν. Και τότε πρόσθεσε: Όπως ο άργυρος είναι το νόμισμα για τις ιδιωτικές συναλλαγές, έτσι και οι νόμοι είναι το νόμισμα της πόλης. Πρέπει λοιπόν οι δικαστές να διώκουν και να τιμωρούν πολύ αυστηρότερα όποιον διαφθείρει και κιβδηλεύει το νόμισμα της πόλης, παρά το νόμισμα των ιδιωτικών συναλλαγών. Και για να καταδείξει ότι η νοθεία των νόμων είναι σοβαρότερο έγκλημα από τη νοθεία του χρήματος, πρόσθεσε ότι πολλές πόλεις, που χρησιμοποιούν φανερά νόμισμα στο οποίο ο άργυρος είναι ανάμεικτος με μολύβι ή χαλκό, διασώζονται χωρίς καμιά κακή συνέπεια απ’ αυτό• ενώ απ’ όσες πόλεις είχαν νόμους κακούς ή επέτρεπαν την παραφθορά των υφιστάμενων νόμων, ποτέ καμία δεν σώθηκε.» (Δημοσθένης)
Στη βουλή ψήφιζαν νόμους υπέρ των εχόντων και κατεχόντων, ενώ οι υπουργοί ξέχναγαν στο βάθος των συρταριών τους τις οφειλές των φοροκλεπτών. Πολλοί πολιτικοί απόκτησαν περιουσία εκ του μηδενός, χωρίς ποτέ να ισχύει γι’ αυτούς το “πόθεν έσχες”. «Στρέψατε το βλέμμα προς τους σημερινούς πολιτικούς: άλλοι από φτωχοί έγιναν πάμπλουτοι, άλλοι από άσημοι χόρτασαν τιμές, ορισμένοι έφτιαξαν σπίτια δίπλα στα οποία τα δημόσια οικοδομήματα είναι πιο σεμνά, κι όσο ο πλούτος της πόλης ελαττωνόταν, τόσο ο δικός τους αύξανε.» (Δημοσθένης). Τη στιγμή που ο υπουργός οικονομίας και επίδοξος αρχηγός του κόμματος των μνημονίων προτείνει μισθούς πείνας, έρχονται στη δημοσιότητα οι καταθέσεις του σε μία μόνο τράπεζα: … μόνον 3 εκατομμύρια ευρώ… Από τον ιδρώτα του; Κάποιοι κρατικοί υπάλληλοι πλούτισαν μιμούμενοι τους κρατικούς άρχοντες ή με την ανοχή της περίφημης ρήσης: “Είπαμε να κάνει ένα δωράκι στον εαυτό του, αλλά όχι και 500 εκατομμύρια…” καθόσον « το ήθος των πολιτών προσομοιάζει με το ήθος των κυβερνώντων». Έτσι «Η κατάσταση ξέφυγε απ’ τον έλεγχό μας όχι γιατί δεν την εκτιμήσαμε σωστά, αλλά γιατί αρνηθήκαμε να κάνουμε το καθήκον μας.» (Δημοσθένης)
Το πολίτευμα της χώρας ήταν κατ’ επίφαση δημοκρατία γιατί οι νόμοι ψηφίζονταν κομμένοι και ραμμένοι στην αδηφαγία των κλεπτών με τα ακριβά κουστούμια που είχαν μόνιμο στασίδι στις δεξιώσεις της χλιδής, όπου συνωστίζονταν οι οσφυοκάμπτες της βουλής. Παλιά είχαμε όντως δημοκρατία… «Είχαμε όντως σε άλλες εποχές ένα πολίτευμα που δεν ήταν μόνο κατ’ όνομα δημοφιλές. Δεν διαπαιδαγωγούσε τους πολίτες ώστε να θεωρούν την ακολασία δημοκρατία, την παρανομία ελευθερία, τη θρασύτητα ισονομία, την ασυδοσία ευδαιμονία.» (Ισοκράτης)
Λεηλάτησαν την ψήφο του λαού με το σύνθημα “λεφτά υπάρχουν” και έσπειραν ψεύτικες ελπίδες, ενώ είχαν ήδη συμφωνήσει την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ αρκετούς μήνες πριν τις εκλογές. Κι ενώ από το Καστελόριζο μας υποσχέθηκαν ένα μακρύ, αλλά ασφαλές, ταξίδι για την Ιθάκη, μας οδήγησαν στους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Η Κίρκη της ψευδεπίγραφης πτώχευσης με το μαγικό ραβδί της μας μεταμόρφωσε από υπερήφανο λαό σε λαό μοιρολατρών ραγιάδων. «Άλλοτε οι Έλληνες ήσαν πάντα έτοιμοι να θυσιαστούν για την ελευθερία. Σήμερα είναι έτοιμοι να υποδουλωθούν.» (Δημοσθένης) Άραγε θα βρεθεί κάποιος νέος Οδυσσέας και κάποιος φτεροπόδαρος Ερμής να δώσει το μώλυ, το μαγικό φυτό, ώστε να επανέλθουμε στη φυσική μας κατάσταση του άφοβου κι αγέρωχου λαού;
«Άνθρωποι μιαροί και κόλακες και χαμερπείς• ακρωτηρίασαν ο καθένας την πατρίδα του και, πίνοντας στην ελευθερία, την πρόσφεραν δώρο στον εχθρό. Μέτρο της ευδαιμονίας τους είναι η κοιλιά τους και οι πιο ποταπές απολαύσεις. Έτσι, κατέλυσαν την ελευθερία και την ανεξαρτησία, που για τους παλαιότερους Έλληνες ήταν προϋπόθεση και κανόνας των αγαθών.» (Δημοσθένης) Προσπάθησαν να μας γεμίσουν ενοχές με την περίφημη ρήση “μαζί τα φάγαμε” για να δικαιολογήσουν το μεγάλο ξεπούλημα της χώρας με τα μνημόνια Νο1 και Νο2. Όμως γνωρίζουμε την παροιμία “φωνάζει ο κλέφτης” και δε μασάμε… Μπορεί να έχουν κάποιοι ενοχές που έφαγαν ψίχουλα, αλλά η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων αποτελείται από τίμιους οικογενειάρχες, αμέτοχους στο φαγοπότι.
Οι πολιτικές μάσκες έπεσαν. Στη βουλή όλοι είναι συνένοχοι για το ξεπούλημα της Ελλάδας και την υποταγή της στους οικονομικούς δυνάστες. «Συνέβη στις μέρες μας να προκύψει μεταξύ των Ελλήνων τέτοια σοδειά από προδότες, πουλημένους και θεομπαίχτες, που παρόμοιά της ουδείς θυμάται στο παρελθόν.» (Δημοσθένης) Αυτός που άνοιξε την Κερκόπορτα ήταν ο Εφιάλτης του 21ου αιώνα Γιώργος Παπανδρέου. Μόλις τελείωσε τη βρωμοδουλειά που είχε αναλάβει γνώρισε την περιφρόνηση της Μέρκελ και τις βρισιές του Σαρκοζί. «Όταν ο επίδοξος κατακτητής καταφέρει να κυριαρχήσει, γίνεται δεσποτικός και έναντι αυτών που του παρέδωσαν την εξουσία. Κι επειδή γνωρίζει καλά τη δολιότητά τους, τους μισεί, δυσπιστεί προς αυτούς και τους καταφρονεί.» (Δημοσθένης) Συνεχίζουν την ίδια αποστολή οι Παπαδήμος, Βενιζέλος, Σαμαράς και Καρατζαφέρης, καθόσον «Η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι αλληλένδετη με το φρόνημά τους.» (Δημοσθένης) Οσονούπω θα μας ανακοινώσουν και τις εκλογές. Το υπάκουο παιδί ο Αντωνάκης- τι σύμπτωση! έχει φοιτήσει κι αυτός στο ίδιο κολέγιο των πειθήνιων ηγετίσκων με κατάληξη –ακης, όπως Γιωργάκης, Αντωνάκης- πήρε το οκέυ από τη Καγκελάριο του Δ΄ Ράιχ και θα συγκυβερνήσει με Βενιζέλο- Λοβέρδο μετά από τις εκλογές. Θα βρουν το κατάλληλο δίλλημα και θα υφαρπάξουν την εξουσία από τον πλανημένο λαό, όμως «Ποιος μπορεί να πιστέψει ότι οι υπαίτιοι για το κατάντημα της πόλης μας είναι ικανοί ν’ ανακόψουν τον κατήφορο και να μας οδηγήσουν στο καλύτερο;» (Δημοσθένης) Έχουν να υπογράψουν το καλοκαίρι την πλήρη εξαθλίωση των ιθαγενών αυτής της κουρελιασμένης χώρας και την παραχώρηση του αξίας τρισεκατομμυρίων ορυκτού της πλούτου. Χάθηκε το ήθος από την πολιτική σκηνή, χάθηκαν οι αξίες. «Στις μέρες μας, αντίθετα, όλα τούτα έχουν ξεπουληθεί σαν εμπορεύσιμα αγαθά• και στη θέση τους έχουν εισαχθεί όλα όσα κατέστρεψαν και διέβρωσαν την Ελλάδα.» (Δημοσθένης)
Σε λίγες ημέρες θα οδηγηθούμε στις κάλπες. Πολλές οι Κασσάνδρες, πολλά τα ψευτοδιλλήματα… Όμως μία είναι η οδός της αξιοπρέπειας. Μας έχει ειπωθεί: «Είναι ντροπή να μη θέλετε να υπερασπιστείτε με όλη σας τη δύναμη όλα όσα οι πατέρες σας δίκαια απέκτησαν, με μεγάλο αγώνα και κινδύνους, και σας κληροδότησαν.» (Δημοσθένης)
Θα πρέπει να πάρουμε την τύχη της πατρίδας μας στα χέρια μας. Με αποφασιστικότητα να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να γίνουμε ενεργοί πολίτες «Γιατί όσο πιο μικρόψυχοι είναι οι πολιτικοί ηγέτες, τόσο πιο θαρραλέα εμείς οι πολίτες πρέπει ν’ αποσκοπούμε στην απαλλαγή μας από αυτά που υφιστάμεθα.» (Ισοκράτης) Να σφυρηλατήσουμε σχέσεις αλληλεγγύης και συντροφικότητας ανοίγοντας την καρδιά μας. Ο θυμός να γίνει ελέγξιμος και δημιουργικός. « Όλοι πρέπει να εξοργίζεστε εξίσου όταν βλέπετε ότι πολύ εύκολα κινδυνεύουν να κακοποιηθούν οι πιο φτωχοί και αδύναμοι πολίτες, ενώ οι βδελυροί και πλούσιοι μπορούν να αδικοπραγούν ατιμωρητί και να εξαγοράζουν πρόσωπα για να εκβιάζουν καταστάσεις.» (Δημοσθένης) Να κλείσουμε τα αυτιά μας στις Σειρήνες της διαιώνισης του υπάρχοντος συστήματος, στο οποίο θυσιάζεται το Έθνος για να διατηρήσει η ντόπια ολιγαρχία τα κεκτημένα της και να αφήσουμε να ενεργήσει το ένστικτο της αυτοσυντήρησης. Αυτό θα μας δείξει το δρόμο… Με την ελπίδα ότι τα λόγια μας δεν ηχούν σαν κύμβαλα αλαλάζοντα σε αυτιά ναρκωμένων και παραιτημένων πολιτών, παρά σε αυτιά θυμωμένων ανθρώπων που γνωρίζουν που θα κατευθύνουν το θυμό τους, θα εκφράσουμε την άποψη ότι στις κρίσεις αναδύονται πρόσωπα ικανά να μας βγάλουν από τα αδιέξοδα, γιατί πάντοτε η “Ζωή” βρίσκει διεξόδους για τη συνέχισή της. Είναι σαν το νερό που παρ’ όλα τα εμπόδια βρίσκει το δρόμο προς τη θάλασσα. Σίγουρα τώρα θα εμφανιστεί κάποιο πρόσωπο που έχει σαν γνώμονα την προτροπή του ρήτορα: «Να μην αξιώνεις οι άλλοι να ζουν κόσμια κι εσύ ανήθικα, αλλά να καθιστάς τη δική σου χρηστότητα πρότυπο για τους άλλους, καθόσον το ήθος των πολιτών προσομοιάζει με το ήθος των κυβερνώντων.» (Ισοκράτης) Αυτό και να πλαισιώσουμε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου