Συμπεράσματα από την Αθήνα

Του Α.Η. Διαματάρη

Καθώς φτάνει η ώρα της αποχώρησής μου από την Αθήνα, προσπαθώ να συγκεντρώσω τις σκέψεις μου, να εκφράσω την πραγματικότητα στη σημερινή Ελλάδα. Αν το καταφέρω θα έχω εκτελέσει το χρέος μου απέναντί σας.

Σας είχα προειδοποιήσει στην αρχική μου αναφορά από την Αθήνα, ότι η κατάσταση είναι τέτοια που θα νοιώθατε ένα σφίξιμο στο στομάχι. Τώρα, μια εβδομάδα αργότερα, σας λέω ότι η κατάσταση είναι χειρότερη κι από αυτή που φαντάζεστε.

Πασχίζω, να βρω κάτι ευχάριστο να σας μεταδώσω. Γνωρίζω πολύ καλά πόσο αγωνιάτε για τη γενέτειρά μας.

Λυπάμαι που δεν βρίσκω. Εκτός από τούτο:

Κατά την άφιξή μου στο αεροδρόμιο της Αθήνας, μια συνταξιδιώτισσά μου έβγαλε από την τσάντα της, διπλωμένο, τον «E.K.»: τον έφερα μαζί μου, μου είπε, για να δείξω στις φίλες μου πόσο καλή εφημερίδα έχουμε εμείς στην Αμερική.

Φυσικά την αγκάλιασα και την φίλησα...

Πιο συγκεκριμένα: Ο καλομαθημένος για δεκαετίες ελληνικός λαός επαναστάτησε, καθώς δεν βλέπει φως ελπίδας στον ορίζοντα.

Δεν βγήκε στους δρόμους, όπως πολλοί ανέμεναν. Χρησιμοποίησε το ισχυρότερο όπλο που υπάρχει: την ψήφο του.

Τιμώρησε, πίστεψε, αυτούς που τον καταδίκασαν σε δεκαετίες φτώχειας. Τιμώρησε, πίστεψε, εκείνους που λήστεψαν τους εθνικούς του πόρους.

Επαναστάτησαν ακόμα οι φτωχοί και αδύναμοι Ελληνες και ενάντια στους ισχυρούς ξένους, τους Γερμανούς, που τους κόβουν μισθούς και συντάξεις, τους στέλνουν στην ξενιτιά, στην ανεργία, τους στερούν τον αυτοσεβασμό τους, τους στέλνουν στην αυτοκτονία.

Οι Γερμανοί πρόσβαλαν τον Ελληνα, του έθιξαν το φιλότιμο, την εθνική του υπερηφάνεια.

Και επαναστατούν καταψηφίζοντας αυτούς που υπέγραψαν τις συμφωνίες, που εφάρμοσαν -ένα ελάχιστο, έστω- μέρος από τις οδηγίες των ισχυρών σε βάρος του.

Γνωρίζουν κατά βάθος, πιστεύω, ότι δεν υπήρχε άλλος δρόμος από τα μνημόνια, τις συμφωνίες, την τρόικα.

Γνωρίζουν, πιστεύω, ότι χωρίς αυτά, δεν θα είχαν ούτε καν τις μειωμένες συντάξεις και μισθούς και το επίδομα ανεργίας που έχουν τώρα.

Τώρα όμως, εκεί που έχουν φτάσει, δεν ζυγίζουν τα θέματα με βάση τη λογική και το συμφέρον τους.

Τώρα βλέπουν την καλοπέραση δεκαετιών να αποτελεί όνειρο που μετατράπηκε σε εφιάλτη. Βλέπουν το μέλλον των παιδιών τους να υποθηκεύεται.

Δεν υπάρχει παιδί, μου είπε κάποιος, που δεν θέλει να φύγει στο εξωτερικό.

Και δεν υπάρχει γονιός, συμπλήρωσε, που να μην θέλει τα παιδιά του να φύγουν έξω.

Πάνω στο θυμό τους, και στη έλλειψη σωστής ενημέρωσης, ένα ποσοστό του λαού πείστηκε από τις φρούδες ελπίδες που πουλά ο δυναμικός ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, για πολλούς ένας δεύτερος Ανδρέας, χωρίς όμως το βάθος και τις γνώσεις του, που τους υπόσχεται και τον σκύλο χορτάτο και την πίτα γεμάτη.

Θα ακυρώσουμε τα συμβόλαια, τους λέει, θα καταγγείλουμε τις συμφωνίες, δεν θα εφαρμόσουμε τα επόμενα μέτρα, κι αν δεν τα δεχτούν οι Ευρωπαίοι, ε τότε αυτοί θα χάσουν κι όχι εμείς.

Λογικά θα έπρεπε να τον είχαν κυνηγήσει...

Πάντως, οι σοβαρότεροι παρατηρητές στην Αθήνα γνωρίζουν ότι η χώρα οδηγείται σε αδιέξοδο. Ισως ακόμα και στην άβυσσο.

Το βλέπουν, καθαρά.

Αδυνατούν όμως να το εμποδίσουν.

Ετσι έγιναν οι εκλογές της 6ης Μαϊου με τα γνωστά αποτελέσματα. Μετά από δυο εβδομάδες απίστευτης α-σοβαρότητας και διασυρμού, οδηγείται πάλι η χώρα σε εκλογές, χωρίς να είναι καθόλου βέβαιο ότι το νέο αποτέλεσμα θα είναι είτε διαφορετικό, είτε καλύτερο του προηγούμενου.

Και εν τω μεταξύ, πολλοί προετοιμάζονται, εντός και εκτός, για το ενδεχόμενο της εθελούσιας ή αναγκαστικής εξόδου από το ευρώ.

Υπάρχουν ακόμα κι οι σοβαροί παρατηρητές στην Αθήνα που βλέπουν εφιάλτες: ακόμα και την πιθανότητα μιας εθνικής καταστροφής.

Ο λαός λοιπόν έχει πάλι τον λόγο. Ομως, ο λαός δεν είναι πάντα αλάνθαστος. Ιδίως όταν ενεργεί υπό το βάρος της ψυχικής κούρασης, της φτώχειας και της μείωσης της εθνικής κυριαρχίας και υπερηφάνειας.

Ο Θεός να βάλει το χέρι του.