[[ δαμ-ων ]]
Κι άλλοτε χρησιμοποιήσαμε κάποιον μύθο του αρχαίου μυθοποιού Αισώπου για να πούμε σημερινές αλήθειες. Γιατί πίσω από τους μύθους του Αισώπου, στους οποίους συνήθως χρησιμοποιούσε ζώα- όπως συμβαίνει στο μύθο που θα αναφερθούμε σήμερα- έχουμε τα ανθρώπινα πάθη και λάθη, τις ανθρώπινες αδυναμίες και κατεργαριές, τις ανθρώπινες απάτες και ραδιουργίες, την αφέλειά μας και την αγαθοσύνη μας, την κουτοπονηριά και την αλαζονεία μας.
Ο Μένανδρος τον 4ο π.Χ. αιώνα είχε πει: «Το δις εξαμαρτείν τ’ αυτόν ουκ ανδρός σοφού.» Η ελαφίνα του μύθου μας την έπαθε την πρώτη φορά γιατί έδωσε βάση στα ψέματα της αλεπούς. Τα αντανακλαστικά της όμως την έσωσαν. Το κακό και συνάμα μοιραίο γι’ αυτή ήταν πως δεν έβαλε μυαλό από το πάθημα. Έτσι έκανε το ίδιο λάθος δυο φορές. Και φυσικά το δεύτερο ήταν και το μη αναστρέψιμο γιατί της στοίχισε τη ζωή. Να βάλουμε βαθειά στο νου μας πως είναι πρωταρχικής σημασίας η ρήση του Πλούταρχου: «Μηδέν της τύχης, αλλά πάντα της ευβουλίας και της προνοίας.» (μεταφρ: τίποτα δεν εξαρτάται από την τύχη, αλλά όλα από την ορθή κρίση και την προνοητικότητα). Αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από τα ζώα είναι ότι έχουμε λογική και κρίση. Αυτά τα δύο θεία δώρα να μην τα αφήνουμε σε ληθαργική κατάσταση. Ιδίως σήμερα, που βρισκόμαστε σε μια πολύ κρίσιμη καμπή, πρέπει να ενεργοποιήσουμε αυτά τα δώρα. Αν κάνουμε λάθος, αν παρασυρθούμε και πάλι, θα έχουμε βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή στην καταδίκη μας.
Ο Αθηναίος φιλόσοφος Πλάτωνας μας τονίζει ότι την αποκλειστική ευθύνη των επιλογών μας την έχουμε εμείς. Ο Θεός δεν έχει καμία ευθύνη για τις λανθασμένες επιλογές μας: «Αρετή δε αδέσποτον, ην τιμών και ατιμάζων πλέον και έλαττον αυτής έκαστος έξει. Αιτία ελομένου∙ θεός αναίτιος.» (Μετάφρ.: Η αρετή δεν έχει αφέντη∙ ανάλογα με την τιμή και την περιφρόνησή της θα έχει ο καθένας ποιο μεγάλο ή πιο μικρό μερίδιο από αυτήν. Η ευθύνη είναι εκείνου που διαλέγει∙ ο θεός δεν έχει ευθύνη.» (Πλάτωνας, “Πολιτεία”, 617Ε)
Η συνέχεια >>> εδώ …
Ας έρθουμε τώρα στον μύθο:
[[ Ο βασιλιάς των ζώων, το λιοντάρι, κάποτε αρρώστησε και καθόταν μέσα στην σπηλιά του μέχρι να γίνει καλά. Παρέα αυτές τις δύσκολες ώρες του κρατούσε η αλεπού. Κάποια στιγμή το λιοντάρι πείνασε και είπε στην αλεπού:
- Κυρά αλεπού, αν με αγαπάς όπως λες και θέλεις να γίνω γρήγορα καλά, πήγαινε να μου φέρεις την μεγάλη ελαφίνα που τριγυρνάει στο δάσος. Αυτή θα είναι το γιατρικό μου. Μόνο εσύ μπορείς να τα καταφέρεις, αφού η πονηριά σου είναι ξακουστή σε όλο τον κόσμο.
Η αλεπού, υπακούοντας στην θέληση του βασιλιά της, άφησε την φωλιά του και άρχισε να τριγυρνάει στο δάσος με σκοπό να συναντήσει την μεγάλη ελαφίνα. «Χτένισε» σχεδόν όλο το δάσος και τελικά την ανακάλυψε δίπλα σε ένα ρυάκι να τρώει φρέσκο χορτάρι.
- Γεια σου κυρά ελαφίνα, της είπε με αθώο ύφος. Σου φέρνω ευχάριστα νέα. Όπως, ίσως, θα ξέρεις ο βασιλιάς μας, το λιοντάρι, είναι άρρωστος και η ώρα που θα πεθάνει δεν είναι μακριά. Σκέφτηκε λοιπόν ότι το καταλληλότερο ζώο για να τον διαδεχθεί στον θρόνο, είσαι εσύ. Εγώ, πρέπει να σε αφήσω τώρα για να γυρίσω στον άρρωστο. Καλά θα κάνεις να έρθεις κι εσύ μαζί μου, να τον παρηγορήσεις αυτές τις δύσκολες ώρες. Εξάλλου ολόκληρο βασίλειο σου αφήνει. Α! Όταν γίνεις βασίλισσα των ζώων μην ξεχάσεις κι εμένα που σου έφερα την χαρμόσυνη είδηση.
Η αλεπού, μαστόρισσα καθώς είναι στα όμορφα λόγια και στις κολακείες, έπεισε την ελαφίνα ότι έτσι έχουν τα πράγματα και χωρίς δεύτερη σκέψη το ανυποψίαστο ζώο πήρε τον δρόμο για την φωλιά του λιονταριού.
Το λιοντάρι, που η πείνα του είχε θεριέψει για τα καλά, μόλις είδε την ελαφίνα να προβάλει στην είσοδο της σπηλιάς του, όρμισε πάνω της χωρίς όμως να καταφέρει να την πιάσει. Η ελαφίνα γλύτωσε από τα νύχια του λιονταριού, τα οποία όμως πρόλαβαν να την γρατζουνίσουν στο αυτί.
Η αλεπού βλέποντας τι είχε συμβεί, άρχισε να λέει στο λιοντάρι:
- Αχ, βασιλιά μου. Θάλασσα τα έκανες. Δεν έπρεπε να της ορμίσεις αμέσως. Τόσους κόπους έκανα και πήγαν όλοι χαμένοι.
Το λιοντάρι στενοχωρήθηκε πολύ που έχασε τέτοιο γεύμα. Είχε κι αυτήν την πείνα που όλο και μεγάλωνε. Με γαλίφικο ύφος, τότε, κοίταξε την αλεπού και της είπε:
- Κυρά αλεπού μου, ξέρω πόσο άξια είσαι. Πήγαινε να βρεις ξανά την ελαφίνα και είμαι σίγουρος ότι θα την καταφέρεις να ξαναέρθει.
Η αλεπού, μην θέλοντας να κακοκαρδίσει τον βασιλιά της, ξαναπήρε τους δρόμους και άρχιζε να αναζητά ξανά την ελαφίνα, ενώ ταυτόχρονα σκεφτόταν τι θα της πει για να την ξαναοδηγήσει στα νύχια του λιονταριού. Κάποια την βρήκε και «φορώντας» ένα παρεξηγημένο ύφος της είπε:
- Τι έπαθες εσύ και έφυγες τρέχοντας;
Η ελαφίνα μην πιστεύοντας στα αυτιά της, είπε με θυμό στην αλεπού:
- Δεν ντρέπεσαι να με αντικρίζεις; Με ξεγέλασες για να με φάει το λιοντάρι. Έννοια σου και το πήρα το μάθημα μου. Να πας αλλού να τάξεις βασίλεια και θρόνους.
Η πονηρή αλεπού τότε, δείχνοντας έκπληξη, απάντησε:
- Μα τι φοβητσιάρα που είσαι; Δεν ντρέπεσαι να με κατηγορείς άδικα; Ο μεγαλειότατος θέλησε να σε πιάσει από το αυτί για να σου φανερώσει κρατικά μυστικά και να σου δώσει συμβουλές για την βασιλεία σου. Αλλά τι στα λέω; Κατά πάσα πιθανότητα θα γίνει ο λύκος πια βασιλιάς, αφού το λιοντάρι θύμωσε πολύ μαζί σου. Απλά σκέφτομαι ότι ο λύκος θα γίνει τύραννος. Γι' αυτό αν αγαπάς τα ζώα του δάσους, έλα να πάμε στο λιοντάρι για να γίνεις εσύ βασίλισσα.
Η ελαφίνα κρατώντας κάποιες επιφυλάξεις, ζήτησε από την αλεπού να της ορκιστεί ότι όλα όσα της είπε είναι αλήθεια. Η αλεπού τότε, δίχως κανένα δισταγμό της ορκίστηκε ως εξής:
- Ορκίζομαι στο χορτάρι που τρως και στο νερό που πίνεις ότι το λιοντάρι δεν θα σε πειράξει. Μόνο βιάσου μην προλάβει ο λύκος και πάρει τον θρόνο.
Για δεύτερη φορά η ελαφίνα, πίστεψε τις ψευτιές της αλεπούς και με βήμα ταχύ ξεκίνησαν και οι δυο τους για την φωλιά του λιονταριού. Όταν έφτασαν εκεί, το λιοντάρι έχοντας πάρει το μάθημα του, άφησε την ελαφίνα να μπει για να καλά στην σπηλιά του και μόνο τότε της όρμησε και ξεκίνησε το γεύμα του.
Πάνω στο τσιμπούσι του λιονταριού, το μυαλό της ελαφίνας γλίστρησε λιγάκι παραπέρα. Βλέποντας το η αλεπού το άρπαξε κρυφά και το καταβρόχθισε στην στιγμή. Όταν το λιοντάρι αναζήτησε το μυαλό του θηράματος του, η αλεπού με αθώο ύφος του είπε:
- Βασιλιά μου, περιμένεις να έχει μυαλό ένα ζώο που ήρθε στην φωλιά σου να το φας και μάλιστα δύο φορές; ]]
Στον Αισώπειο μύθο η ελαφίνα είναι ο ελληνικός λαός, αλεπού οι πολιτικοί μας και λιοντάρι οι μεγαλοκαρχαρίες τραπεζίτες, της διεθνούς μαφίας αλλά και της ντόπιας, οι βιομήχανοι και οι μεγαλοεκδότες.
Το τραπεζικό σύστημα ήταν ετοιμοθάνατο. Χρειαζόταν ζεστή σάρκα για να σωθεί και να πάρει τα πάνω του. Ανέλαβαν να το σώσουν οι πολιτικοί προσφέροντας ως θήραμα τον λαό για τον οποίο ο εθνικός μας ποιητής έγραψε:
«Δυστυχισμένε μου λαέ καλέ και αγαπημένε.
Πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε.»
Κι ενώ γνώριζαν εδώ και πολλά χρόνια ότι οδηγούμαστε σε μια αδιέξοδη κατάσταση, όχι μόνο δεν έκαναν διορθωτικές κινήσεις, αλλά με ψέματα το 2009 ανέλαβε την εξουσία το κόμμα που ευθύνεται για την οικονομική υποδούλωση της πατρίδας μας και την εξαθλίωση του λαού μας. Δεν είπαν μόνο ψέματα, αλλά παραποίησαν τα οικονομικά στοιχεία για να δηλώσουν πως η οικονομία μας ήταν σε οικτρή κατάσταση. Έτσι οι αγορές έκλεισαν για την Ελλάδα και εκμεταλλευόμενοι την δυσπιστία ανέβασαν οι επιτήδειοι τα επιτόκια αυξάνοντας δυσανάλογα το χρέος της χώρας μας. Όλα έγιναν με βάση ένα σατανικό σχέδιο, που είχε εκπονηθεί εδώ και πολλά χρόνια: το ξεπούλημα όλου του εθνικού πλούτου και τη δημιουργία συνθηκών Κίνας για τους εργαζόμενους. Οι κτηνάνθρωποι που υλοποιούν σταδιακά την επιβολή της Παγκόσμιας Δικτατορίας έκαναν στην πατρίδα μας το “πείραμα του βάτραχου”. Βρήκαν πρόθυμους Εφιάλτες και Νενέκους από τον πολιτικό κόσμο, οι οποίοι μπήκαν στο παιγνίδι τους και πέρασαν νομοθετικά- ποδοπατώντας το σύνταγμα- όσα χρειάζονταν τα ξένα κέντρα ώστε να φαίνονται νομότυπα τα απάνθρωπα μέτρα σε βάρος του λαού μας. Τα ανθρωπόμορφα τέρατα ήθελαν να δουν τον τρόπο αντίδρασης του Έλληνα. Αν ο ελληνικός λαός σιγοέβραζε σαν τον βάτραχο, χωρίς να αντιδράσει αποφασιστικά, τότε ήταν ανοιχτός ο δρόμος να εφαρμοστεί η ίδια μέθοδος και σε άλλους λαούς, που δεν είναι συναισθηματικοί και παρορμητικοί σαν κι εμάς.
Όλος ο κόσμος, σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη, μιλάει για όσα εκτυλίσσονται στη μικρή μας χώρα. Οι αλεπούδες της βουλής πρόθυμα ικανοποιούν τις επιθυμίες των οικονομικών λιονταριών. Έχουν χρησιμοποιήσει κάθε είδους πανουργία και κατεργαριά. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα αναφέρει ως αντιπαραδείγματα πολιτικής συμπεριφοράς τους αχρείους που ψήφισαν τα δύο μνημόνια υποτέλειας κι ευτελισμού του άλλοτε υπερήφανου ελληνικού λαού.
Ξέρουμε- έχουν όνομα κι επίθετο- τους ανθέλληνες που είτε δεν μπήκαν στον κόπο να διαβάσουν ό,τι ψήφιζαν, είτε οδηγήθηκαν σαν πρόβατα στη στρούγκα την κομματικής πειθαρχίας. Τα δύο μνημόνια τα ψήφισαν οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ενώ το μνημόνιο 2 το ψήφισαν και οι βουλευτές της Ν.Δ. Γνωρίζουμε και τους αρχηγούς που διέγραψαν όσους είχαν ίχνη ευαισθησίας και άκουσαν τη συνείδησή τους, ψηφίζοντας αρνητικά. Γνωρίζουμε και τον ρόλο της Ντόρας και του Καρατζαφέρη. Το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του Μαΐου πήρε το αντίτιμο της προδοσίας του. Την ίδια λαϊκή αποστροφή θα έχει και στις εκλογές του Ιουνίου. Όπως η τύχη του Ιούδα ήταν ο απαγχονισμός στη συκιά, έτσι διαφαίνεται και η τύχη του ΠΑΣΟΚ: διάλυση. Εξάλλου δεν έχει νόημα ύπαρξης, γιατί ούτε λαϊκό κίνημα είναι πλέον, ούτε σοσιαλιστικό. Έχουμε όμως μπροστά μας την συνένωση των δυνάμεων του συντηρητικού χώρου. Οι πλέον ετερόκλητες συνιστώσες του συντηρητικού χώρου αποτέλεσαν μια συνισταμένη, για να μη χάσει τον ύπνο του το δίδυμο Μέρκελ- Σόιμπλε κι όσοι τους δίνουν τις εντολές.
Η προεκλογική υπόσχεση για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και οι ενέργειες για ελάφρυνση των όρων του μνημονίου, που υπόσχεται το ετερόκλητο τουρλουμπούκι, είναι παραμύθια της Χαλιμάς, όπως το «λεφτά υπάρχουν» του προηγούμενου τσίρκου. Οι οικονομικοί μαφιόζοι έχουν αρχίσει τις απειλές: δεν θα πάρουμε την επόμενη δόση του δανείου- επομένως μισοί μισθοί και μισές συντάξεις τον Ιούνιο- αν δεν εκλέξουμε την εκλεκτή τους συντηρητική παράταξη, για να συνεχίσουν την αφαίμαξη του λαού μας μέχρι να γεμίσουν οι δρόμοι πτώματα.
Ας αναλογιστούμε πως είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε πρόβατα. Ο Πλάτωνας είχε πει: «Άνθρωπος: ο αναθρών ά όπωπε.» (μετάφρ: άνθρωπος: αυτός που αναλογίζεται και κρίνει όσα έχει δει.). Έχουμε δει πολλά από τους πολιτικούς που ζητούν την ψήφο μας. Να αναλογιστούμε και να κρίνουμε με βάση όσα έχουμε δει. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στις πολιτικές Κασσάνδρες. Να κλείσουμε τα αυτιά μας στους σοβαρογελοίους πολιτικάντηδες. Κι όπως λέει ο Σεφέρης:
«Και μην ανοίγεις όσο κι αν χτυπούν
Φωνάζουν μα δεν έχουν τι να πουν»
Τώρα θα ρωτήσουμε την καρδιά μας, ακολουθώντας παράλληλα τη συμβουλή του αθηναίου ρήτορα Ισοκράτη: «Φρονήσης μεν μηδέποτε επί σεαυτώ μέγα, αλλά μηδέ καταφρονήσης σεαυτού.» (μετάφρ: ποτέ μην έχεις μεγάλη ιδέα για τον εαυτό σου αλλά και ποτέ μην περιφρονήσεις τον εαυτό σου). Θα κλείσουμε τα αυτιά μας στις Σειρήνες και θ’ αφήσουμε να μιλήσει η καρδιά μας. Διακυβεύεται το μέλλον μας, κινδυνεύει η εθνική μας υπόσταση. Θα πάμε στις κάλπες με χαμόγελο, σιγοτραγουδώντας τους στίχους από το τραγούδι του Νιόνιου του Σαββόπουλου:
«Κι αυτοί που μας πληγώσανε, καθώς το φως τελειώνει,
αισθάνονται την μοναξιά που Έλληνες ενώνει.
Και δεν ακούν τα κόμματα και το μεγάφωνό τους
τον χτύπο μόνο της καρδιάς που μας βαφτίζει ανθρώπους.»
Ο Επίχαρμος, ο ποιητής από την Κω, είχε πει: «Ου μετανοείν, αλλά προνοείν χρη τον άνδρα τον σοφόν.» ενώ ο Απ. Παύλος έγραψε: «Μη πλανάσθε, Θεός ου μυκτηρίζεται∙ ο γαρ εάν σπείρη άνθρωπος, τούτο και θερίσει» (Απ. Παύλος, Επιστ. προς Γαλάτας, στ΄, 7). Η επιλογή της κυβέρνησης στις 17 Ιουνίου είναι δική μας υπόθεση. «Αιτία ελομένου∙ θεός αναίτιος», λοιπόν, όπως είχε πει κι ο Πλάτωνας. Αρκεί να έχουμε κατά νου το πάθημα της ελαφίνας του αισώπειου μύθου…
Θα κλείσουμε το άρθρο με ένα ποίημα που βρήκαμε στο διαδίκτυο με τίτλο “Αιτία ελουμένου∙ θεός αναίτιος” (Δημιουργός: Χρήστος, Εκτύπωση από: http://www.stixoi.info):
«Οι επιλογές μου σαν δόμοι μέσα μου αδυσώπητου γρανίτη
οικοδομούν νυχθημερόν εφιαλτικά ανάκτορα τύψεων
στέγαστρα για τις τόσες εσφαλμένες αποφάσεις
μα πιο πολύ για εκείνες που δεν επάρθηκαν ποτέ
και που έτσι απώλεσα την ευκαιρία να μετανιώσω.
Μια ανηφορική οδός με οδηγεί στην βάσανο των παραδοχών
σε εκείνους τους βωμούς που εξευμενίζονται μονάχα με αίμα
όπου διαμαστιγώνεται ο νους για να περάσει με τη βία
κι ανόρεχτα κι απαίσια πολύ, απ’ την εφηβεία.
Διαδρομές διαδρόμων διακλαδίζονται προς το άπειρο
εκεί όπου στεφανωμένες με κότινους δόξας στέκονται
πάνω σε μαρμαρένια άτεγκτα βάθρα οι μεταμέλειες
για όλες τις κυκλοθυμικές μου εκρήξεις
που έσεισαν και κλόνισαν ακλόνητες αγάπες.
Μονοπάτια υποκρισίας έρπουν κρυφά κάτω απ’ αγριόχορτα
μικρά λιμναία σπήλαια καθρεφτίζουν το είδωλο της αναλήθειας,
δυναμίτες αισθημάτων που δεν εξερράγησαν ποτέ κοιμούνται
περιμένοντας θαρρείς μια πυρκαγιά, μια σπίθα έρωτα.
Αποδέχομαι την ευθύνη των άπρακτων πράξεων,
λογοδοτώ στο χαοτικό μπροστά κενό του μέλλοντός μου
δίχως να ρίχνω βάρη σε δυνάμεις που ξεπερνούν τον άνθρωπο,
επαναλαμβάνοντας με πλήρη – αλήθεια- επίγνωση τα βαριά λόγια:
“αιτία ελομένου- θεός αναίτιος”.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου