Μια ιστορία για την κλεψιά με πολλές προεκτάσεις…

[[ δαμ-ων ]]

Πόσο αλλοτριώθηκε, πόσο ξέπεσε ηθικά η κοινωνία μας! Επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Έπαψε η ήσυχη ελληνική γειτονιά να εξασφαλίζει την ηρεμία και την ασφάλεια στα νοικοκυριά μας. Κλειδαμπαρωνόμαστε στα σπίτια μας κι αν μας επιτρέπει η οικονομική μας άνεση πολλές φορές ασφαλίζουμε την ανασφάλειά μας με ηλεκρονικούς συναγερμούς και θωρακισμένες πόρτες με πολύπλοκες ηλεκτρικές κλειδαριές. Πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που αφήναμε ξεκλείδωτες τις πόρτες των σπιτιών, που κοιμόμασταν τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού στη βεράντα ή στην ταράτσα του σπιτιού μας, ή που ανοίγαμε την πόρτα μας στον άγνωστο περαστικό να του δώσουμε ένα ποτήρι δροσερό νερό να σβήσει τη δίψα του.

Διαβάζουμε στον ημερήσιο τύπο με πηχυαίους τίτλους: «Κάθε μέρα και ένας φόνος, κάθε ώρα και μια ληστεία». Στις θήκες μουσικών οργάνων έπαψαν να μεταφέρουν μουσικά όργανα που θα γεμίσουν με μελωδίες την ατμόσφαιρα. Εκεί πλέον τοποθετούν καλάσνικοφ που κροταλίζουν θάνατο. Η ανατριχιαστική εγκληματικότητα έγινε καθημερινό ανάγνωσμα στις εφημερίδες ή οπτικοακουστικά μας σφυροκοπάει από την τηλεόραση και το ιντερνέτ.

Εδώ και χρόνια έχει επικρατήσει το: «άρπαξε για να φας και κλέψε για να ‘χεις». Το άρπαξε να φας δεν αναφέρεται σε πεινασμένους, σε σύγχρονους Γιάννηδες Αγιάνηδες, όπως περιγράφεται από τον Β. Ουγκώ ή από το πρόσφατο δημοσίευμα: «Είναι μόλις είκοσι χρονών και τα πέντε τελευταία τα πέρασε μέσα σε σωφρονιστικά ιδρύματα. Χριστίνα Κυριμ… λέγεται και διέπραξε ένα ειδεχθές έγκλημα. Έκλεψε επειδή πεινούσε! Ο Νόμος έπεσε δριμύς πάνω της. Δεν ήταν ούτε υπουργός, ούτε διευθύντρια οργανισμού ή υπουργείου, ούτε καν άνθρωπος της εκκλησίας για να περάσει απαρατήρητη η πράξη της. Ένας μικρός Γιάννης Αγιάνης ήταν κι αυτοί οι μικροί διώκονται από το Νόμο.» Τα αρπαχτικά, στα οποία αναφερόμαστε, είναι άτομα ψυχικά άρρωστα που αρπάζουν για τις σαμπάνιες και τον καπνιστό σολομό ή το χαβιάρι, για το ιδιωτικό κότερο ή το τζετ. Κλέβουν για να έχουν καταθέσεις εκατομμυρίων ή δισεκατομμυρίων και δεκάδες ακίνητα. Είναι οι άνθρωποι που μας προκαλούν με την εκκεντρικότητά τους. Αυτοί δεν έχουν καλάσνικοφ. Έχουν το νόμο κατάλληλα διαμορφωμένο από επίορκους πολιτικούς- όπως με στοιχεία καταγγέλλει ο δημοσιογράφος Κ. Βαξεβάνης τον άλλοτε υπουργό Δικαιοσύνης Ε. Βενιζέλο για τροποποιήσεις νόμων υπέρ των παρανομούντων (*). Σ’ αυτή την κατηγορία εντάσσονται τα πολιτικά λαμόγια της κατηγορίας Τσοχατζόπουλου, Τσουκάτου, Μαντέλη, Αλογοσκούφη, Βουλγαράκη, Μαγγίνα και δεκάδων άλλων γνωστών κι αγνώστων.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Θα χρησιμοποιήσουμε σαν αφορμή σήμερα για το άρθρο μας μια ιστορία με τίτλο “Το παιδί που έκλεβε και η μητέρα του”. Η ιστορία είναι η ακόλουθη:

[[ Κάποτε ένα παιδί μικρό έκλεψε στο σχολείο την πλάκα ενός άλλου παιδιού και, το μεσημέρι, όταν γύρισε στο σπίτι του, την έδειξε στη μητέρα του.

- Πού τη βρήκες; Το ρώτησε εκείνη.

- Στο σχολείο μου. Αποκρίθηκε το παιδί.

- Σε ποιο μέρος του σχολείου σου;

- Την είχε αφήσει ένα άλλο παιδί και εγώ του την πήρα χωρίς να το καταλάβει.

- Μπράβο! Είπε η μητέρα ενθουσιασμένη. Φαίνεσαι έξυπνος. Γιατί πίστευε πως ήταν εξυπνάδα που το παιδί της πήρε την ξένη πλάκα χωρίς να το καταλάβει ο συμμαθητής του.

Ύστερα από λίγο καιρό πήγε στο σπίτι του ένα πανωφόρι παιδικό.

- Πού το βρήκες; Ρώτησε η μητέρα.

- Στο σχολείο, απάντησε το παιδί.

- Σε κατάλαβαν που το πήρες;

- Όχι. Το ΄κρυψα κάτω από το δικό μου και έκανα κι εγώ πως ψάχνω να το βρω, μαζί με τα άλλα παιδιά.

Η μητέρα ευχαριστήθηκε πολύ που το παιδί της σκέφτηκε μια τέτοια πανουργία, να κλέψει το πανωφόρι, να το φορέσει κάτω από το δικό του και να κάνει τάχα πως το ψάχνει μαζί με τα άλλα τα παιδιά όταν το γύρευαν.

«Το παιδί μου εμένα είναι πολύ έξυπνο και θα προκόψει στη ζωή!», έλεγε μέσα της.

Κι ήταν ενθουσιασμένη που είχε ένα τόσο έξυπνο παιδί και ο ενθουσιασμός της, όσο περνούσε ο καιρός μεγάλωνε πιο πολύ, γιατί ο γιος της κουβαλούσε στο σπίτι όλο και περισσότερα πράγματα κλεμμένα.

Το παιδί μεγάλωνε, έγινε άντρας κι έγινε ο πιο επιτήδειος κλέφτης της περιοχής.

Κάποτε, όμως, τον έπιασαν, την ώρα που λήστευε ένα σπίτι, τον δίκασαν και τον καταδίκασαν σε θάνατο.

Την ώρα που τον έσερναν δεμένο για να τον πάνε στον τόπο, όπου ο δήμιος θα του έκοβε το κεφάλι, η μητέρα του έτρεχε πίσω από τη συνοδεία κι έκλαιγε, χτυπώντας το στήθος της με απελπισία.

- Γιε μου πού σε πάνε; Γιε μου! Πού σε πάνε; Φώναζε απελπισμένα.

Τότε ο κατάδικος σταμάτησε και παρακάλεσε εκείνους που τον πήγαιναν να τον αφήσουν να πει κάτι κρυφά στη μητέρα του.

Εκείνοι δέχτηκαν, μια που λίγη ώρα είχε ακόμα να ζήσει.

Τότε ο κατάδικος έσκυψε, τάχα να πει κάτι στ’ αφτί της μητέρας του και της το ξερίζωσε με τα δόντια του!

- Δεν ντρέπεσαι, καταραμένο παιδί! Φώναξε εκείνη, ουρλιάζοντας από τους πόνους. Δεν σου φτάνουν τόσα εγκλήματα που έκανες, μόνο φέρνεσαι έτσι και στη μητέρα που σε γέννησε;

- Εσύ φταις για το κατάντημά μου, της αποκρίθηκε ο κατάδικος. Αν με μάλωνες όταν έκλεψα για πρώτη φορά εκείνη την πλάκα και σου την έφερα, σήμερα δεν θα με πήγαιναν να μου κόψουν το κεφάλι. ]]

Η μάνα που συνέργησε στη κλεψιά, ήταν η ηθική αυτουργός του αποκεφαλισμού του γιου της. Με σπαραγμό της λέει τις τελευταίες της κουβέντες ο μελλοθάνατος: «Αν με μάλωνες όταν έκλεψα για πρώτη φορά εκείνη την πλάκα και σου την έφερα, σήμερα δεν θα με πήγαιναν να μου κόψουν το κεφάλι.»

Αν η δικαιοσύνη σταθεί στο ύψος της και επιτελέσει το ιερό της καθήκον απέναντι στο λαό που δοκιμάζεται με τα μέτρα λιτότητας και την ανεργία, ο Άκης και η οικογένειά του θα πρέπει να σαπίσουν στην φυλακή. Μετά από έλεγχο του ΣΔΟΕ τα κλοπιμαία πρέπει να περιέλθουν στο ελληνικό δημόσιο με δήμευση όλης της περιουσίας της επαίσχυντης οικογένειας. Όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου και κλείσει τα μάτια του φεύγοντας από τον μάταιο αυτό κόσμο της χλιδής και της κραιπάλης, εκεί στον άλλο κόσμο, αν τύχει και συναντήσει τον αρχηγό του, τον Ανδρέα Παπανδρέου, μπορεί να του δαγκώσει το λαιμό λέγοντάς του: «Εσύ φταις με τα δώρα που επέτρεψες να πάρουμε». Γιατί ο μεταπολιτευτικός κατήφορος ξεκίνησε από την υπόθεση Μαυράκη, όπου ο τότε πρωθυπουργός αντί να ζητήσει να επέμβει άμεσα ο εισαγγελέας, είπε την περίφημη φράση: «είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του, αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια». Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός και το άμεσο περιβάλλον του- Μένιος Κουτσόγιωργας και Σία- ενεπλάκη στο σκάνδαλο Κοσκωτά με τα πάμπερς τα γεμάτα πεντοχίλιαρα.

Ο πραγματικός ηγέτης πάνω απ’ όλα εμπνέει σεβασμό στους θεσμούς. Δεν καταπατεί τη δικαιοσύνη και την ηθική! Αντί να πει ότι απαγορεύεται η κατάχρηση ή το τσέπωμα έστω και μιας δραχμής, εισήγαγε το θεσμό του “δώρου” που ερμηνεύτηκε σαν “φακελάκι” ή “αρπαχτή κάτω από το τραπέζι” «δια περαίωση υποθέσεώς σας». Στο φυλετικό DNA είχε από της εποχή της τουρκοκρατίας- τετρακόσια χρόνια ήσαν αυτά, δεν ήσαν δα και λίγα- καταγραφεί το μπαχτσίσι. Κι αντί να ξεριζώσει ο απόστολος της αλλαγής αυτό το ζιζάνιο, έριξε λίπασμα ως αρχιερέας της διαπλοκής και θέριεψε και έπνιξε το ελληνικό φιλότιμο και την τιμιότητα, για την οποία οι γονείς και οι παππούδες μας ήσαν υπερήφανοι. Και η “αλλαγή” πραγματοποιήθηκε στην ελληνική κοινωνία. Μόνο που αντί να επιδράσει θετικά, επέδρασε αρνητικά αλλοτριώνοντας τον χωρίς παιδεία Έλληνα, τον ξερόλα και συγχρόνως τιποτόφρονα, τον πάσχοντα από ωχαδερφισμό.

Ο φιλόδοξος ηγέτης, ο δεύτερος γόνος της δυναστείας Παπανδρέου, είχε δηλώσει πως θα καταργήσει τα παλιά τζάκια της ελληνικής κοινωνίας και θα δημιουργήσει νέα. Αλλά, όπως αποδείχτηκε, τα νέα τζάκια δημιουργήθηκαν με απάτες και κλεψιές. Η παροιμία του λαού μας «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι» βρήκε την απόλυτη δικαίωσή της. Αποτέλεσμα: ήταν ο πρωθυπουργός που κατηγορήθηκε για χρηματισμό με την πολυσυζητημένη δίκη… Και επειδή «η γυναίκα του Καίσαρα δεν αρκεί να είναι μόνο τίμια, αλλά και να φαίνεται τίμια»… και επειδή «χωρίς φωτιά καπνός δε βγαίνει»…, ο καθένας έδωσε- και δίνει- την ερμηνεία του ανάλογα με τις παρωπίδες που είχε ή το χρώμα των γυαλιών που φορούσε…

Οι χαϊδεμένοι των κομματικών γραφείων τεμπέληδες, με το ετικετάκι του συνδικαλιστή, διέλυσαν τις βιομηχανίες. Ενώ οι τυχάρπαστοι έγιναν εργολάβοι ροκανίζοντας τα πακέτα της ΕΟΚ, αφού με τους υπουργούς, υφυπουργούς, γραμματείς και τμηματάρχες- όλοι ήθελαν το λάδωμά τους- ανέβαζαν το κόστος των έργων κατακόρυφα. Η μίζα στην ημερήσια διάταξη, η φοροδιαφυγή και η φοροκλοπή σε πλήρη ανθοφορία. Στην επαρχία διασκορπίστηκαν οι επιδοτήσεις για τα γεωργικά και τα κτηνοτροφικά προϊόντα σε ανύπαρκτα πρόσωπα και χωράφια ή σε ζώα που έβλεπαν οι ιδιοκτήτες τους σε όνειρα. Όλοι οι πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης ενέχονται σε οικονομικά σκάνδαλα ή υπέθαλψαν σκάνδαλα.

Διαβάσαμε πρόσφατα: «Στο φως έρχονται νέες αποκαλύψεις για το όργιο φοροδιαφυγής, μίζας και μαύρου χρήματος από το ΣΔΟΕ. Γιατροί του ΕΣΥ με καταθέσεις εκατομμυρίων που δε δικαιολογούνται και προφανώς προέρχονται από φακελάκια, μισθωτοί του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα επίσης με καταθέσεις εκατομμυρίων και γιατροί και εταιρείες που επί χρόνια το Δημόσιο με την κλασική μέθοδο της μη έκδοσης αποδείξεων συνθέτουν το παζλ της απίστευτης λεηλασίας.

Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατεί είναι ότι εντοπίστηκαν τρεις γιατροί του ΕΣΥ, ο ένας με καταθέσεις 1,4 εκ. ευρώ, ο άλλος με 983.364 ευρώ και ο τρίτος με 681.500 ευρώ, τα οποία δεν δήλωναν στην εφορία και δεν δικαιολογούνται από το μισθό τους. Και είναι προφανές ότι τα χρήματα αυτά προέρχονται είτε από φακελάκια είτε και από μίζες που τους δόθηκαν από φαρμακευτικές εταιρίες ή εταιρίες υγειονομικών υλικών.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες πιο προχωρημένες περιπτώσεις όπως αυτή μισθωτού που είχε 41,5 εκατ. ευρώ στον τραπεζικό λογαριασμό του. Τα χρήματα αυτά τοποθετήθηκαν στην τράπεζα μέσα σε τρία χρόνια, από το 2007 έως το 2009. Εταιρεία κατασκευής ηλεκτρονικών ειδών απέκρυψε έσοδα συνολικού ύψους 9,38 εκ. ευρώ κατά τη διάρκεια του 2007 και του 2008. Εταιρεία κατασκευής επίπλων και φωτεινών επιγραφών δεν είχε κόψει αποδείξεις για εισπράξεις συνολικού ύψους 5,87 εκ. ευρώ, τις οποίες πραγματοποίησε την περίοδο 2003-2007.

Δικηγορική εταιρεία απέκρυψε έσοδα συνολικού ύψους 5,1 εκ. ευρώ τα οποία απέκτησε την περίοδο 2006-2010. Δικηγόρος εισέπραξε κατά την περίοδο 2000-2010 ποσά συνολικού ύψους 1,5 εκ. ευρώ τα οποία δεν δήλωσε ποτέ στην εφορία. Επιχειρηματίας με κατάστημα παιδικών ενδυμάτων στους Αμπελόκηπους έκρυψε από την εφορία 3,34 εκ. ευρώ το διάστημα 2003-2010. Εταιρεία συσκευασίας απέκρυψε έσοδα συνολικού ύψους 1,28 εκατ. ευρώ τη διετία 2009 και 2010.

Τεχνική εμπορική εταιρεία απέκρυψε εισπράξεις συνολικού ύψους 1,75 εκ. ευρώ, τις οποίες είχε πραγματοποιήσει την περίοδο 2006-2008.»

Κάποιοι λένε χαιρέκακα πως έχει απόλυτο δίκιο ο απόστρατος της πολιτικής και αντιπρόεδρος των προηγούμενων κυβερνήσεων, ο κατεχόμενος από παχυδερμισμό Πάγκαλος, που λέει ότι «μαζί τα φάγαμε». Διαφωνούμε με όσους ρίχνουν στο ίδιο σακί δίκαιους και αδίκους. Δίπλα στον φαταούλα υπάλληλο υπάρχει και ο ευσυνείδητος και εξυπηρετικός υπάλληλος. Στο ίδιο γραφείο με τον φακελάκια γιατρό κάθεται και ο ανιδιοτελής θεραπευτής του πόνου . Απέναντι από τον αχόρταγο σε επιδοτήσεις γεωργό καλλιεργεί το χωράφι του και ο τίμιος ξωμάχος. Είναι όλοι εκείνοι που πασχίζουν να γεμίσουν το χιλιοτρύπητο πιθάρι των Δαναΐδων, όπως έχει καταντήσει η Ελληνική οικονομία.

Ο κοσμοκαλόγερος των ελληνικών γραμμάτων, ο Αλεξ. Παπαδιαμάντης είχε γράψει στο μυθιστόρημά του “Οι έμποροι των εθνών” με τη χαρακτηριστική γλώσσα στην οποία έγραφε:

[[ Η αλήθεια είναι πάντοτε παράλογος, και διά τούτο δεν την λέγουσι ποτέ οι φρόνιμοι και ηλικιωμένοι άνθρωποι, αλλά την ομολογούσιν οι μεθυσμένοι, οι τρελλοί, οι άρρωστοι και τα μικρά παιδία.

Και εξ όλων των καρπών ο μόνος, όστις δεν χρήζει ούτε καιρού ούτε ώρας διά να ωριμάση, είναι ο σατανικός έρως.

Η γενεαλογία της πολιτικής είναι συνεχής και γνησία κατά τους προγόνους. Η αργία εγέννησε την πενίαν. Η πενία έτεκε την πείναν. Η πείνα παρήγαγε την όρεξιν. Η όρεξις εγέννησε την αυθαιρεσίαν. Η αυθαιρεσία εγέννησε την ληστείαν. Η ληστεία εγέννησε την πολιτικήν.

Ο κόσμος τοιούτος είναι κατεσκευασμένος, διά να κλέφτη κανείς και να σκοτώνη. Και αυτοί όπου κάμνουν τον αφέντην έχουν κλέψει και σκοτώσει πολύ περισσότερα.

Αν ο δήμιος είναι άξιος περιφρονήσεως, ο δικαστής όστις κρύπτεται όπισθεν αυτού, είναι συνένοχός του, αίτιος της ενοχής του δημίου μάλιστα, και είναι άξιος πολλαπλασίας περιφρονήσεως. ]]

Στην αρχαία Αθήνα είχαν θεσπίσει τη δημοκρατία, στην οποία συμμετείχε όλος ο δήμος. Τότε δεν υπήρχε κλεψιά, ούτε επαγγελματίες πολιτικοί. Από τη στιγμή που υιοθετήθηκε η ληστεία στα κοινά γεννήθηκε η πολιτική! Οι ασχολούμενοι μ’ αυτήν δεν υπηρετούν το λαό. Χρησιμοποιούν το λαό για το προσωπικό τους συμφέρον. Η δημοκρατία λειτουργεί μόνο την ημέρα των εκλογών. Από την επομένη αρχίζει η αυθαιρεσία των πολιτικών. Η αρπαγή του ιδρώτα των πολλών, των πλανημένων από τις ψεύτικες υποσχέσεις. Και τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε νέες υποσχέσεις. Κάποιοι αναγόρευσαν τον εαυτό τους λυτρωτή του λαού μας. Αλλά το έργο της λύτρωσης το έχουμε δει πολλές φορές, σε πολλές πλανερές και δολερές παραλλαγές. Το «φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντας» στις μέρες μας μετατρέπεται σε «φοβού τους πολιτικούς και λύτρωσιν φέροντας». Κανείς δε θα δώσει λύση στα καυτά προβλήματα της χρεοκοπημένης Ελλάδας μας. Κι αν η χρεοκοπία ήταν μόνο οικονομικής φύσης, ποιος θα νοιαζόταν τόσο πολύ; Όπως στην Ιρλανδία θα βρισκόταν η λύση. Στην πατρίδα μας έχουμε ολική χρεοκοπία: από πρόσωπα, από ηθική, από δικαιοσύνη, από θεσμούς, από κοινωνική συνοχή, από ψυχολογία, από αισιοδοξία. Φτάσαμε εδώ γιατί κανένας μας δεν αντέδρασε όταν «έκλεψαν την πλάκα», το ελάχιστο. Μα τρώγοντας ανοίγει η όρεξη, λέει ο λαός μας. Η ατιμωρησία φέρνει την ασυδοσία. Έτσι ως έθνος, ως λαός, φτάσαμε στη λαιμητόμο. Στο πλάι μας στέκεται ο δήμιος, είτε λέγεται ΔΝΤ, είτε Γερμανία, είτε Μέρκελ, είτε αγορές, είτε τοκογλύφοι, είτε λέσχη Μπίλντερμπεργκ.

Πάνω από το ακέφαλο πτώμα μας θα στήσουν πανηγύρι. Είναι τόσος ο πλούτος που θα κερδίσουν οι αθέατοι μεγαλοκλέφτες. Γιατί τα κλεφτρόνια σαν το νέο της ιστορίας μας είναι σαν τα βαποράκια με τα ναρκωτικά. Το κεντρικό πρόσωπο στο εμπόριο ναρκωτικών είναι ο μεγαλέμπορος που βρίσκεται πίσω από τη σκηνή. Το κλεφτρόνι ο Άκης έκλεψε με την αγορά όπλων. Ο μεγαλοκλέφτης είναι το κύκλωμα όπλων. Κλεφτρόνι είναι ο υπουργός που υπέγραψε την αμαρτωλή σύμβαση του σκανδάλου Siemens. Ο μεγαλοκλέφτης είναι η ίδια η εταιρεία. Κλεφτρόνια είναι οι πολιτικοί που ξεπουλούν την πατρίδα τους. Οι πραγματικοί κλέφτες είναι όσοι βρίσκονται πίσω από τη Νέα Τάξη. Αυτοί ποτέ τους δεν κινδύνεψαν, ούτε θα κινδυνέψουν να δικαστούν.

Κι εμείς οι αθώοι, βρισκόμαστε στην άκρα απελπισία, και επαναλαμβάνουμε όσα γράφει η Αλκυόνη Παπαδάκη στο “Ημερολόγιο της Ρόζυ”:

[[ Βαρέθηκα ν’ ανάβω φωτιές για να ζεσταθούν οι άλλοι και στο τέλος να ξεπαγιάζω εγώ. Να μοιράζομαι στην καρέκλα μου με τον κάθε κουρασμένο και στο τέλος να στρογγυλοκάθεται αυτός κι εγώ να κουλουριάζομαι στο πάτωμα.

Να σκουπίζω με τα χείλια μου τα δάκρυα των άλλων και τα δικά μου να ξεραίνονται στα μάγουλά μου και να κάνουν κρούστα. Κουράστηκε η ράχη μου να κουβαλά πληγωμένους. Στέγνωσε το στόμα μου να τους φωνάζω: Μη σωριάζεστε, ρε ξεφτίλες. Σταθείτε στα πόδια σας. Μπόρα είναι. Βγάλτε τις τσίμπλες από τα μάτια σας. Ξημερώνει.

Βαρέθηκα να φτιάχνομαι με τα λάθη μου. Να φυτεύω βολβούς πάνω σε σωρούς από ακαθαρσίες. Να βγάζω αθώους τους ένοχους και να κάθομαι για πάρτη τους στο σκαμνί. Να μουλιάζω στη βροχή γιατί άνοιξα την ομπρέλα μου να μπουν από κάτω δυο τρεις μουρόχαβλοι που μου φάνηκαν κρυουλιάρηδες. ]]

Αφεθήκαμε. «Δεν υπάρχει σωσμός», λέμε. Βαρεθήκαμε να παλεύουμε για το τίποτα. Εμείς να γεμίζουμε με γάλα την καρδάρα και άλλοι να δίνουν μια κλωτσιά και να το χύνουν. Να δουλεύουμε 30- 35 χρόνια, να πληρώνουμε στα ταμεία μας- κι αυτό υποχρεωτικά- για εφάπαξ, σύνταξη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, και η ζωή μας ξαφνικά να τινάζεται στον αέρα. Άνθρωποι που δεν μας ρώτησαν να διαχειρίζονται τη ζωή μας και τη δική τους αποτυχία να την χρεώνουν σ’ εμάς. Στο τέλος να καταλήγουμε στα ενοριακά συσσίτια, να ψάχνουμε τους σκουπιδοτενεκέδες, να διαλέγουμε από τα σάπια των παραγωγών στο τέλος της λαϊκής στην πόλη μας, να πεθαίνουν οι καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα, να χρειάζεται να ζητήσουμε τη βοήθεια στο νοσοκομείο και εκεί να μην έχουν γάζες και χειρουργικά γάντια.

Δεκάδες αναπάντητα και συνάμα βασανιστικά ερωτήματα αναδύονται από το εσωτερικό του μυαλού μας: Τελικά, υπάρχει Θεός; Και γιατί είναι με το μέρος του άδικου; Ο δίκαιος, ο σωστός αγωνιστής της ζωής, γιατί να είναι ο μεγάλος ριγμένος; Άλλος δρόμος για τον Παράδεισο- αν αυτός δεν είναι ένα τέχνασμα των ρασοφόρων- δεν υπάρχει; Μόνον ο δρόμος του πόνου και του μαρτυρίου; Ο δρόμος της απώλειας των απλών και βασικών στοιχείων ζωής; Μα, αν θέλαμε να ακολουθήσουμε το δρόμο της στέρησης και της απάρνησης θα γινόμασταν ερημίτες. Και τότε πως θα προχωρούσε η ζωή; Γιατί οι πολλοί πρέπει να γίνουν το λίπασμα για να ζήσουν τα λίγα σαπρόφυτα; Γιατί να μας λεηλατήσουν τη ζωή; Ποιο είναι το μερίδιο ευθύνης σε αυτή τη λεηλασία;

Μη χαθούμε, όμως, στα ερωτήματα. Να βάλουμε μια, έστω, άνω τελεία. Μετά να προσπαθήσουμε να μαζέψουμε το λιγοστό σάλιο που απόμεινε στο στόμα μας και να φωνάξουμε: «Μη σωριάζεστε, ρε. Δεν είμαστε ραγιάδες. Απόγονοι ηρώων είμαστε. Οι παππούδες μας, οι πατεράδες μας τα έβαλαν με τους Γερμανούς. Σπόρος τους είμαστε. Τρίψτε τα μάτια, βγάλτε τις τσίμπλες, πετάξτε τις παντόφλες του καναπέ, σταματήστε το σταυροπόδι στο καφενείο. Μας πήραν τη ζωή μας. Τη θέλουμε πίσω!»

Κι από ‘δω και πέρα, κάθε μάνα που το παιδί της φέρνει μια γόμα, μια κασετίνα, ένα μολύβι, κλεψιά από το συμμαθητή του, να του ρίχνει σφαλιάρα σβουριχτή. Εξάλλου, δεν είχαν άδικο οι παλιοί πως το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο. Κι εμείς: διαγράφουμε από τη ζωή μας τη λαμογιά και κάθε ελάττωμα κουτορωμαίικο. Τέρμα ο ωχαδερφισμός. Κι αν ο φίλος μας κλέψει το ΦΠΑ, την εφορία, λαδώσει για την παρανομία, να κάνουμε καταγγελία, γιατί δεν κλέβει το κράτος. Εμάς κλέβει! Να μην τον καλύψουμε από φιλότιμο- το κακώς εννοούμενο φιλότιμο μας έφαγε. Συνεργοί στην κλεψιά γινόμαστε. Τελεία και παύλα σε κάθε είδους κλεψιά.

Αν δεν κάνουμε τώρα “ταμείο” για όσα έφταιξαν και φτάσαμε σε αυτή τη μεγάλη ξεφτίλα, αν δεν διορθώσουμε πρώτα τα στραβά στον εαυτό μας, το χάσαμε για πάντα το παιγνίδι. Κι όπως είπε ο Θουκυδίδης: «οι καιροί ου μενετοί»…

--------------------------------------------

(*) :μπορείτε να διαβάστε τις παρεμβάσεις για να βαφτιστούν νόμιμα τα παράνομα: http://pesotithesgr.blogspot.gr/2012/06/b.html)