Χο, χο, χο! Γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, ευχήθηκα στην κυβέρνηση…

“Ούτις”

Εγώ- εδώ κουνάω δυο φορές τον ώμο, συνήθειο από τότε που έκανα καμάκι για να βγάλω γκόμενα το Μαρικάκι- γκαντέμης δεν είμαι. Γκαντέμη με λένε οι εχθροί μου. Και εχθρούς έχω, δόξα το Θεό, μιλιούνια. Όσοι και οι κοχλιοί που έχω φάει στη ζωή μου μέχρι σήμερα. Για να δείτε πόσο καλός άνθρωπος είμαι, με τόσους κοχλιούς που έχω περιδρομιάσει, ποτέ δε μ’ έπιασε τσιρλιό.

Όλοι με ζηλεύουν για τα χρόνια μου και για την κορμοστασιά μου. Βρε κοπέλια, τι φταίω ο έρμος, αν ο χάρος με σκιάζεται και δε με πλησιάζει; Θυμάμαι, επιχείρησε να με πλησιάσει πριν από καμιά δεκαριά χρόνια. Αλλά με το που τον είδα, του ‘ριξα αυτό το θανατηφόρο βλέμμα μου που σε κάνει παγερό άγαλμα. Ούτε η μυθική Γοργόνα δεν είχε τέτοιο βλέμμα. «Μαμά μου» τσίριξε ο χάρος, «ο δρακουμέλ» και σαν στρουμφάκι το ‘βαλε στα πόδια. Από τότε με τη σκέψη πως θα παγώσει με το δρακουμελίστικο βλεφάρισμά μου, τον κόβει παγερός ιδρώτας και τρέχει στον καμπινέ σαν να πάσχει από δυσεντερία. Όταν ήρθε να πάρει τη Μαρίκα μου, έλειπα από το σπίτι. Είχα πάει να κλείσω μια μεγάλη συλλογή αρχαίων ειδωλίων και κρητομηνωικών αγγείων από έναν αχρείο αρχαιοκάπηλο. Τα πήρα για να τα φυλάξω στο σπίτι, αφού το άχρηστο υπουργεία βανδαλισμού τα έχει αφήσει στο βρόντο και γίνεται της Ολυμπίας το κάγκελο. Μου την έφερε μπαμπέσικα ο χάρος και μου πήρε το Μαρικάκι. Έτσι έμεινα μαγκούφης, χωρίς τα ξεροτήγανά της. Όταν την κατευόδωνα για το μεγάλο χωρίς επιστροφή ταξίδι, την υποσχέθηκα να τη συναντήσω μόλις πραγματοποιούνταν το μεγάλο μου όνειρο: να δω πρωθυπουργίνα τη Ντόρα μου. Εμείς, πάππου προς πάππο, δύο φιλοδοξίες έχουμε σαν φαμίλια: να διοικήσουμε τη χώρα και να μεγαλώσουμε το σπιτικό μας μουσείο!

Η συνέχεια >>> εδώ …

Το Ντοράκι μου ήταν άτυχο στη ζωή του. Η μια ατυχία πάνω στην άλλη. Αφού δολοφονήθηκε ο Παύλος, πήγε και παντρεύτηκε αυτόν τον επενδυτή της πλάκας τον Ισίδωρο Κούβελα. Ο μπουμπούνας ούτε ένα εκατομμύριο δε ξέρει να κρύψει. Και το κοριτσάκι μου, την αλόγα μου, το εξέθεσε στο πανελλήνιο, υποκινώντας τις υποψίες πως ήταν η μανάρα μου πίσω από την κομπίνα. Αν είναι δυνατό. Εμείς σαν οικογένεια από την εποχή του παππού μου του Κωστή, που ίδρυσε το κόμμα των ξυπόλητων, ένα μυστικό περνάμε από γενιά σε γενιά: πώς από ξυπόλητος μπορείς να γίνεις πάμπλουτος και πώς να τα κουκουλώνεις. Ο μπουμπούνας ο γαμπρός μου δε μπόρεσε να κρύψει ένα τόσο δα εκατομμυριάκι. Που πας , ρε καραμήτρο Ισίδωρε, απολειφάδι του Μητσοτακέικου, χωρίς να έχεις καλύψει τον πρωκτό σου;

Μετά, το καμάρι μου, ίδρυσε κόμμα. Και της το ‘πα: «Πού πας, μωρή αλόγα, να φτιάξεις κάτι απ’ αρχής; Έκανα κι εγώ το κόμμα των Νεοφιλελεύθερων το 77 αλλά ούτε το ποσοστό που έχουν οι Έλληνες ανάμεσα στα σκέλια τους δε μου δώσανε. Μέχρι να πάω στη Ν.Δ θαρρούσα πως ήμουν μονάρχιδος. Πήγα μετά στο κόμμα το μεγάλο και έγινα αρχηγός, έγινα και πρωθυπουργός μέχρι που με έριξε εκείνος ο γυαλάκιας, το εγγόνι της Πηνελόπης Δέλτα- άκου Δέλτα, εγώ μωρέ, είμαι Μου στη Νι .» Δε μ’ άκουσε, και στις εκλογές του Μάη ούτε τα αυτά… του Έλληνα- αυτά, ντε, όπου επικεντρώνει την προσωπικότητά του- δεν πήρε. Ευτυχώς, όμως, στις άλλες εκλογές του Ιούνη- αυτό του Ιούνη μου έχει μείνει από τότε που ήμουν στην Ένωση Κέντρου, πριν αποστατήσω- γύρισε στο κόμμα μας και τώρα η μανάρα μου είναι στη βουλή.

Ο Αντωνάκης, αυτό το πρωκτόπαιδο της ελιτικής λέσχης των πλουσίων, από τότε που είχε πάρει την εντολή των Αμερικάνων να με ρίξει από την κυβέρνηση, πολύ με είχε εκνευρίσει. Μόλις άκουγα το όνομά του ανακατευόμουν σαν να είχα φάει ξυνισμένα ντολμαδάκια . Κι αφού λυτοί και δεμένοι τον έκαναν πρωθυπουργό για να κάνει όσα δεν πρόλαβε ο Γιωργάκης, το παιδί του μόνιμου εχθρού μου του Ανδρέα, δηλαδή να ξεσκίσει το λαό και να τον κάνει υλικό για κουρελούδες, είπα: «Τώρα ο Τονίνο θα κάνει υπουργούς τη Ντόρα και τον Κυριάκο.» Ο γουρλομάτης εγγονός μου- φτου, αυτή η γλώσσα μπερδεύτηκε και θέλει να φανερώσει τα αφανέρωτα- ο γιος μου ήθελα να πω, ήταν σίγουρος υπουργός. Το ίδιο και το Ντοράκι μου. Μα κάποιος κερατάς- εφάμιλλος του πρώτου άντρα της Δήμητρας που ο Αντρέας της έκανε την περίφημη κίνηση στα σκαλοπάτια του αεροπλάνου «έλα μωρή, γιατί το δικό σου το νινί σέρνει ακόμη και τον Αντρέα το νταή»- δεν ήθελε τα παιδιά μου στην κυβέρνηση. Εγώ, αν και χολώθηκα για την προσβολή, ευχήθηκα στην κυβέρνηση. Όταν έδινα τις ευχές μου κρατούσα ένα κουκλί. Από μικρός μου άρεσαν δυο πράγματα: οι ραδιουργίες και οι κούκλες. Όχι, ρε, δεν είμαι γυναικωτός, ούτε έχω διπλό διαφορικό. Τις κούκλες τις θέλω πάνινες για τις καρφώνω με καρφίτσες και καρφιά. Βάζω τις καρφίτσες στο κατάλληλο μέρος και κάνω τις ευχές μου. Και ο ρουφιάνος, πάντα έχω επιτυχίες… Όταν θαυμάζω κάτι είτε σκάει, είτε γίνεται θρύψαλα. Τόσο μπιρμπίλικο μάτι έχω! Ευχήθηκα στον Αντωνάκη, που έγινε πρωθυπουργός και στους αχαΐρευτους υπουργούς του. Εντελώς τυχαίο που ο Τονίνο έπαθε αποκόλληση αμφιβληστροειδούς και ο Ράπανος σωριάστηκε κατάχαμα. Αν πέσει φυλλοξήρα στους άλλους- όπως στο Βερνίκο- εγώ δε θα φταίω. Γιατί να το κρύψωμεν, άλλωστε, εγώ τους έφτυσα. «Φτου σας, μασκαράδες» είπα, «να μη στεργιώσετε». Σας ορκίζομαι, ούτε βουντού έκανα, ούτε γδαρμένα φίδια και κακομούτσουνες νυχτερίδες χρησιμοποίησα. Στη ψυχή της Μαρίκας μου- που την έστειλα να ακούσει Μητροπάνο- η κυβέρνηση θέλω να προχωρήσει το έργο της. Να τα κάνει κολυμπηθρόξυλα και να ολοκληρώσει ο Αντωνάκης τη δουλειά που ξεκίνησε ο συμφοιτητής του, το Γκιωργκάκη. Έτσι θα πάρει στις προσεχείς εκλογές τον πούλο και η Ντόρα μου θα γίνει αρχηγός της Ν. Δ.

Χο, χο, όλα τα έχω σκεφτεί, ο αιωνόβιος ρουφιάνος. Φτου, μη με ματιάσω- εδώ κουνάω πολλές φορές τον ώμο- και με βρει ο χάρος, πριν χαρώ το Ντοράκι μου να εγκαθίσταται στου Μαξίμου.