[[ δαμ- ων ]]
Οι μεγάλες χώρες της Ευρώπης συσκέπτονται με στόχο να μας πετάξουν από το ευρώ. Ως λαός δεν πρόκειται να τους παρακαλέσουμε να μας κρατήσουν. Γιατί έχουμε φιλότιμο και αξιοπρέπεια! Δική μας πυξίδα είναι η Ελλάδα, το έθνος μας. Ό,τι παραλάβαμε από τους προγόνους μας, το ποτισμένο με ιδρώτα και αίμα! Δεν ξέρουμε τι θα κάνουν οι πολιτικοί μας. Αυτοί έχουν πυξίδα την παγκοσμιοποίηση. Το μεγάλο μύλο που έχει στήσει η οικονομική ελίτ, η οποία θα αλέσει τα έθνη, τους λαούς, και θα βγάλει το νέο χαρμάνι των παγκοσμιοποιημένων ειλώτων και ρομποτοειδών, άβουλων υπηρετών των νέων εκλεκτών του Μαμωνά. Πάντοτε υπήρχε διαφορά απόψεων λαού και πολιτικών! Γιατί εμείς μάθαμε γράμματα στα φτωχά ελληνικά σχολειά, σπουδάσαμε στα χωρίς την φροντίδα της πολιτείας πανεπιστήμια και πορευόμαστε με πυξίδα τη μικρή μας πατρίδα. Την Ελλάδα την χιλιοπροδομένη από τους πολιτικούς, την Ελλάδα την καταφρονεμένη από τους ισχυρούς της γης. Στα σχολειά μας δεθήκαμε με τους συμμαθητές και τους δασκάλους μας. Μάθαμε τη γλώσσα μας μέσα από τα διαχρονικά έργα των αρχαίων συγγραφέων: τον Όμηρο, τον Ησίοδο, τον Πίνδαρο, τον Πλάτωνα, τον Δημοσθένη, τον Ισοκράτη, τον Ξενοφώντα, τον Αριστοτέλη, τον Σοφοκλή, τον Αισχύλο και τον Ευριπίδη, και τους νεότερους: τον Σολωμό, τον Παλαμά, τον Καβάφη, τον Σικελιανό, τον Σεφέρη, τον Ελύτη, τον Καζαντζάκη, τον Καρκαβίτσα, τον Παπαδιαμάντη, τον Σαμαράκη κι όλους αυτούς που έγραψαν στην γλώσσα των θεών και των αγγέλων, την ελληνική. Με υπερηφάνεια λέμε τους στίχους του Ελύτη:
« Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική•
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Όμηρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Όμηρου…
Η συνέχεια >>> εδώ …
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι!
Εκεί δάφνες και βάγια
θυμιατό και λιβάνισμα
τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα
κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη
με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων.
Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου! »
Μας έδωσαν γλώσσα ελληνική κι αυτή μονάχη είναι η έγνοια μας. Θεωρούμε ότι έχουμε χρέος να τη διατηρήσουμε αλώβητη, να τη παραδώσουμε αυτούσια στις επόμενες γενιές, χωρίς ξενικές επιμειξίες και γλωσσικά μπασταρδέματα. Να διατηρήσουμε τη μουσικότητά της, την μαθηματικότητα που εμπεριέχει, τον κελαριστό ρυθμό της. Ο ιδιοκτήτης της Microsoft, Μπιλ Γκέιτς, αναγνωρίζει την αξία της γλώσσας μας, λέγοντας: «Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ’ αυτήν δεν υπάρχουν όρια.»
Η ελληνική γλώσσα είναι μαθηματική. Λέγοντας μαθηματική εννοούμε ότι με τις ίδιες τις λέξεις της αρχαίας ελληνικής μπορούμε να εκτελέσουμε και να επαληθεύσουμε όλες τις μαθηματικές πράξεις. Τα γράμματα του αρχαίου ελληνικού αλφαβήτου παρίσταναν και αριθμούς. Εδώ να αναφέρουμε ότι η Ελληνική γλώσσα αποτελείται από 28 σύμβολα και 27 αριθμητικές θέσεις. Τα σύμβολα με τις αντίστοιχες αριθμητικές τους θέσεις είναι τα εξής:
α΄=1, β΄=2, γ΄=3, δ΄=4, ε΄=5, (στίγμα) ϛ΄=6 ή (δίγαμμα) F=6, ζ΄=7 η΄=8, θ΄=9
ι΄=10, κ΄=20, λ΄=30, μ΄=40, ν΄=50, ξ΄=60, ο΄=70, π΄=80, (κόππα) ϟ΄=90 ή Q=90
ρ΄=100, σ΄=200, τ΄=300, υ΄=400, φ΄=500, χ΄=600, ψ΄=700, ω΄=800, (σαμπί) ϡ΄=900
Με βάση το προηγούμενο σύστημα αρίθμησης, κάθε λέξη έχει ένα και μόνο ένα άθροισμα, που ονομάζεται λεξάριθμος. Έτσι, ο λεξάριθμος της λέξης “άρθρο” είναι: ΑΡΘΡΟ=1+100+9+100+70=280
Η λέξη “λεξάριθμος” είναι σύνθετη, και παράγεται από τις λέξεις “λέξη” και “αριθμός”, είναι δηλαδή ο αριθμός της κάθε Ελληνικής λέξης, σύμφωνα με το Ελληνικό σύστημα αρίθμησης.
Όταν δύο λέξεις ή προτάσεις έχουν τον ίδιο λεξάριθμο, τότε λέμε ότι έχουμε “λεξαριθμική ισοψηφία” ή “ταυτότητα” μεταξύ τους . Αυτή η ταυτότητα δεν είναι τυχαία, αλλά έχει μια ιδιαίτερη εξήγηση συνδέοντας τις δύο λέξεις. Παραδείγματος χάρη οι λέξεις “σφαιρικός” και “θεμελιώδης” έχουν τους ίδιους λεξάριθμους:
ΣΦΑΙΡΙΚΟΣ = 200+500+1+10+100+10+20+70+200 = 1111
ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ = 9+5+40+5+30+10+800+4+8+200 = 1111
Είναι: ΣΦΑΙΡΙΚΟΣ= ΘΕΜΕΛΙΩΔΗΣ= 1111
Αυτή η λεξαριθμική ταυτότητα έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί εκφράζει ότι ο “σφαιρικός” είναι ο “θεμελιώδης” μηχανισμός της δημιουργίας της ύλης στο σύμπαν, γιατί τόσο τα υποατομικά σωματίδια, όσο και οι πλανήτες ή τα αστέρια (ήλιοι) είναι σφαιρικού σχήματος.
Ας πάρουμε τώρα άλλες δύο λέξεις, το “φωτόνιον” και “κυματοειδώς”:
ΦΩΤΟΝΙΟΝ= 500+800+300+70+50+10+70+50=1850
ΚΥΜΑΤΟΕΙΔΩΣ=20+400+40+1+300+70+5+10+4+800+200=1850
Επομένως: ΦΩΤΟΝΙΟΝ= ΚΥΜΑΤΟΕΙΔΩΣ= 1850, που σημαίνει ότι το φωτόνιο ως ηλεκτρομαγνητικό κύμα διαδίδεται κυματοειδώς παριστάμενο με ημιτονοειδή καμπύλη.
Κατά τον ίδιο τρόπο έχουμε: ΘΕΟΣ= ΑΓΑΘΟΣ= ΑΓΙΟΣ= 284, εκφράζοντας ότι η αγιότητα και η αγαθότητα είναι χαρακτηριστικές ιδιότητες που αποδίδονται στον Θεό.
Μία από τις μεγαλύτερες αποδείξεις του γεγονότος ότι η Ελληνική γλώσσα είναι μαθηματική έχουμε με την λεξαριθμική εξαγωγή του αριθμού π=3,14... .
Στα μαθηματικά (γεωμετρία) ο αριθμός π- το σύμβολο “π” είναι το αρχικό γράμμα της λέξης “πηλίκο”- ορίζεται σαν το πηλίκο του μήκους της περιφερείας ενός κύκλου προς τη διάμετρό του. Είναι: ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥ = (40+8+20+70+200) + (80+5+100+10+500+5+100+5+10+1+200) + (20+400+20+30+70+400) = 338+1016+940 = 2294
και ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ = 4+10+1+40+5+300+100+70+200 =730. Επομένως: 2294/730=3,14…!!!
Δίκαια ο φιλόσοφος Αναξαγόρας έλεγε: «Όταν μιλάμε ελληνικά, χωρίς να το γνωρίζουμε, μιλάμε μαθηματικά.»
Ο γλωσσολόγος Francisco Adrados αναφέρει: «Η Ελληνική και η Κινέζικη, είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.» Έτσι, από έρευνα που έγινε διαπιστώθηκε ότι η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα.
Στην ομιλία του ο Οδ. Ελύτης σε όσους τον τίμησαν με την παρουσία τους κατά την παραλαβή του βραβείου Νόμπελ στην ποίηση, μεταξύ των άλλων είπε για την γλώσσα μας: «Είμαστε οι μόνοι σ’ ολόκληρη την Ευρώπη που έχουμε το προνόμιο να λέμε τον ουρανό “ουρανό” και τη θάλασσα “θάλασσα” όπως την έλεγαν ο Όμηρος και ο Πλάτωνας πριν δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Δεν είναι λίγο αυτό. Η γλώσσα δεν είναι μόνον ένα μέσο επικοινωνίας. Κουβαλάει την ψυχή του λαού μας κι όλη του την ιστορία και όλη του την ευγένεια. Χαίρομαι κι αυτή τη στιγμή που σας μιλάω σ’ αυτή τη γλώσσα και σας χαιρετώ, σας αποχαιρετώ μάλλον αφού η στιγμή έφθασε να φύγω.»
Ας δούμε την διαχρονικότητα των λέξεων και την ποικιλία των εκφράσεων απ’ αυτές.
Ο Όμηρος στην Ιλιάδα (Α 215) περιγράφοντας το ήρωά της λέει: «πόδας ωκύς Αχιλλεύς…». Οι λόγιοι μας Ν. Καζαντζάκης και Ι. Κακριδής αποδίδουν τον ίδιο στίχο στη σημερινή μας γλώσσας ως εξής: «Τότε ο Αχιλλέας ο φτεροπόδαρος απηλογιά της δίνει». (Ωκύς=ταχύς, γοργός, γρήγορος). Η λέξη πους-ποδός και σήμερα πόδι υπάρχει στην Ελληνική γλώσσα από γεννησιμιού της. Το πόδι –ο πους που έλεγαν οι αρχαίοι μας– αφού φύτρωσε στο γόνιμο ελληνικό έδαφος έκανε ποδαρικό σε πολλές νέες ομόρριζες λέξεις όπως: πεδίο, εμπόδιο, πηδώ, πηδάλιο, πεζός, ποδιά, αλλά και ποδαράκι και ποδάρα. Συμμάχησε και με άλλες λέξεις και μάς έδωσε σύνθετες όπως: ποδοπατώ, ποδοβολώ, ποδοβολή, ποδοβολητό, ποδοκυλώ, ποδόλουτρο, ποδόμακτρο (πετσέτα για τα πόδια), ποδοκομία (το γνωστό μας… pedicure) και νεότερες λέξεις όπως ποδόσφαιρο, ποδοσφαιριστής, ποδοσφαιρόφιλος, αλλά μάς χάρισε και το ποδόπληκτρο και στο αυτοκίνητο το ποδόφρενο. Δεν είναι όλες μόνο αυτές. Μπορείτε να βρείτε και μόνοι σας άλλες τόσες.
Ο γόνιμος ελληνικός λόγος δημιούργησε και διάφορες χαρακτηριστικές εκφράσεις. Η λέξη πους – πόδι είναι ολοζώντανη και γεμάτη κίνηση μιας και στολίζει τη γλώσσα μας με πάμπολλες εκφράσεις και ιδίως έξυπνες μεταφορές. Όλα τα παρακάτω παραδείγματα βάλτε τα σε δικές σας προτάσεις για να νιώσετε την καταπληκτική, θαυμαστή και μεγάλη γονιμότητά της: το βάζω στα πόδια, του έβαλε τα δύο πόδια σε ένα παπούτσι, πήγα με τα πόδια, είμαστε όλοι στο πόδι, είναι δεμένος χέρια και πόδια, δεν βαστούν τα πόδια μου, δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, πέφτω στα πόδια της, είναι με ένα πόδι στο… λάκκο, σηκώνω τα πόδια, του έδωσε πόδι, πατώ πόδι, εάν δεν έχεις μυαλό έχεις πόδια, με το δεξί πόδι (για να μας φέρει γούρι).
Ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε πει: «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο». Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Στην γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς, αντίθετα με τις άλλες γλώσσες, το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα, όπως τα Αγγλικά, μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε και μετά, να είναι έτσι. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι’ αυτόν τον λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν “εννοιολογική” ή “νοηματική” γλώσσα από τις υπόλοιπες “σημειολογικές” γλώσσες.
“Νοηματική γλώσσα” θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον ( δηλαδή η λέξη) και το σημαινόμενο (δηλαδή αυτό που η λέξη εκφράζει- πράγμα, ιδέα, κατάσταση) έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ “σημειολογική” είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το σημαινόμενο εννοείται με το σημαίνον. Με άλλα λόγια , η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια , ενώ σε όλες τις άλλες , οι λέξεις είναι συμβατικές σημαίνουν κάτι απλά επειδή έτσι συμφωνήθηκε μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν. Π.χ. στην Ελληνική η λέξη ενθουσιασμός = εν Θεώ ουσία, γεωμετρία=γη+μετρώ, προφητεία=προ+φάω.
Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξης – πράγματος , πράγμα που δεν συμβαίνει στις άλλες γλώσσες
Για παράδειγμα ο “βοηθός” είναι αυτός που στο κάλεσμα τρέχει: βοή(=φωνή) + θέω(=τρέχω).
Ο “αστήρ” είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).
Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για την σκέψη.
Για παράδειγμα ο “φθόνος” ετυμολογείται από το ρήμα “φθίνω” που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας “φθίνει” – ελαττώνει σαν ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και τη υγεία μας. Προφανώς όταν θέλουμε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει θα το πούμε “άφθονο”.
Έχουμε την λέξη “ωραίος” που προέρχεται από την “ώρα”. Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έρθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι ένα φρούτο ούτε άγουρο ούτε σαπισμένο, και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή δεν μπορούμε να το απολαύσουμε. Αν κάτι δεν είναι ωραίο, το λέμε “άσχημο”. Η λέξη αποτελείται από το στερητικό “α” και την λέξη “σχήμα”. Πραγματικά, αν κάτι είναι κακοσχηματισμένο, είναι άσχημο!
Ακόμα έχουμε την λέξη “ελευθερία” για την οποία το “Ετυμολογικόν Μέγα” διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» ( = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά). Επομένως, με βάση την λέξη, ελεύθερος είναι κάποιος όταν έχει την δυνατότητα να πάει όπου αγαπάει.
Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι), επειδή όταν βλέπουμε ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης “αγαλλίαση”, θα δούμε ότι είναι σύνθετη: αγάλλομαι + ίαση (=γιατρειά). Άρα, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με την σωματική μας υγεία.
Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να αντιπαραβάλουμε την αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που κάθε άλλο παρά Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι». Το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά στη φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών: αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά- προκαλεί την αγαλλίαση- για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο (στατικό) πράγμα.
Αφού αναφέραμε τα Λατινικά, ας κάνουμε άλλη μια σύγκριση. Ο “άνθρωπος” στα Ελληνικά ετυμολογείται «ως το όν που κυττάει προς τα πάνω» (άνω + θρώσκω). Πόσο σημαντική και συναρπαστική ετυμολογία που μπορεί να αποτελέσει βάση ατελείωτων φιλοσοφικών συζητήσεων. Αντίθετα στα Λατινικά ο άνθρωπος είναι “Homo” που ετυμολογείται από το χώμα. Το όν που ατενίζει ψηλά στον ουρανό λοιπόν για τους Έλληνες, σκέτο χώμα για τους Λατίνους...
Με τα ελληνικά είμαστε απόλυτα ακριβολόγοι. Στα Αγγλικά το ρήμα και το ουσιαστικό συχνά χρησιμοποιούν ακριβώς την ίδια λέξη π.χ. “drink” που σημαίνει και “ποτό” και “πίνω”. Επιπλέον τα ονόματα δεν έχουν κλίσεις, για παράδειγμα στα Ελληνικά λέμε: «ο Θεός, του Θεού, τω Θεώ, τον Θεό, ω Θεέ» ενώ στα Αγγλικά έχουμε μια μόνο λέξη για όλες αυτές τις έννοιες, το “God”. Είναι προφανές λοιπόν, ότι τουλάχιστον όσον αφορά την ακριβολογία, γλώσσες όπως τα Ελληνικά υπερτερούν σαφώς σε σχέση με γλώσσες σαν τα Αγγλικά.
Στην Ιλιάδα του Ομήρου η Θέτιδα θρηνεί για ότι θα πάθει ο υιός της σκοτώνοντας τον Έκτωρα «διό και δυσαριστοτοκείαν αυτήν ονομάζει». Η λέξη “δυσαριστοτοκεία” από μόνη της είναι ένα μοιρολόι, δυς + άριστος + τίκτω (=γεννώ) και σημαίνει όπως αναλύει το Ετυμολογικόν το Μέγα «που για κακό γέννησα τον άριστο». Ποιά άλλη γλώσσα στον κόσμο θα μπορούσε να αποδώσει σε μία μόνο λέξη τόσα πολλά και υψηλά νοήματα; Και όπως έλεγαν και οι πρόγονοί μας, «το Λακωνίζειν εστί φιλοσοφείν».
Ο Godefroi Herman, ο Γάλλος μεταφραστής των Διονυσιακών του Νόννου, ομολογεί «Πόσες φορές μεταφράζοντας δεν ανέκραξα όπως ο Ρονσάρ: Πόσο είμαι περίλυπος που η γλώσσα η Γαλλική δεν δημιουργεί λέξεις όπως η Ελληνική... ωκύμορος, δύσποτμος, ολιγοφρονείν...».
Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με την σκέψη του ανθρώπου. «Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων. Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μιλάς σωστά σημαίνει να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις. Όπως λέει και ο George Orwell στο συγκλονιστικό έργο του “1984”: «απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη». Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις. Γι’ αυτό ο αρχιφασίστας Χένρυ Κίσινγκερ- ο στυλοβάτης της Παγκόσμιας Δικτατορίας- είπε για το λαό μας: «Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι’ αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ». Το πρώτο που θέλησε να πλήξει ήταν η γλώσσα μας! Φρόντισαν γι’ αυτό οι γραικύλοι και οι νενέκοι να κολοβώσουν τη γλώσσα μας και να αντικαταστήσουν πολλές ελληνικές λέξεις με αγγλικές.
Θα αναφέρουμε και κάποια άλλα πλεονεκτήματα της γλώσσας μας. Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο. Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από τον βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον. Το εκπληκτικό είναι ότι, η ίδια η Ελληνική γλώσσα, μας διδάσκει συνεχώς πως να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει. Το “πειρούνι” για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με “ει” και όχι με “ι”, όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το “πειρούνι” προέρχεται από το ρήμα “πείρω” που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε. Επίσης η λέξη “συγκεκριμένος” φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί “συγκεκρυμμένος”, καθώς προέρχεται από το “κριμένος” (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το “κρυμμένος” (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.
Επιπλέον, η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία, αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών. Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λeς, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της. Θλιβόμαστε, γιατί, πραγματικά, είναι μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιον φρικτό τρόπο στο σχολείο, ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.
Κι ενώ το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα κάνει τα ελληνόπουλα να αντιπαθούν την αρχαία ελληνική γλώσσα, οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη τους να μάθουν Αρχαία Ελληνικά ( επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργάνωσης και διαχείρισης επιχειρήσεων) . Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις Βρετανών ειδικών ότι η Ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες . Γι’ αυτό έχει μεγάλη αξία, όχι μόνο στην πληροφορική και στην υψηλή τεχνολογία , αλλά στον τομέα οργάνωσης και διοίκησης .
HELLENIC QUEST λέγεται ένα πρόγραμμα ηλεκτρονικής εκμάθησης της Ελληνικής που το CNN άρχισε να διανέμει παγκοσμίως και προορίζεται σε πρώτο στάδιο για τους αγγλόφωνους και ισπανόφωνους . Η μέθοδος διδασκαλίας συνίσταται στην προβολή πληροφοριών στην οθόνη του Η/Υ με ταυτόχρονη μετάδοση ήχου και κινούμενης εικόνας . Το πρόγραμμα παράγεται από τη μεγάλη εταιρία Η/Υ Apple της οποίας ο πρόεδρος Τζον Σκάλι είπε σχετικά : «Αποφασίσαμε να προωθήσουμε το πρόγραμμα εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας επειδή η κοινωνία μας χρειάζεται ένα εργαλείο που θα της επιτρέψει να αναπτύξει τη δημιουργικότητά της να εισαγάγει νέες ιδέες και θα της προσφέρει γνώσεις περισσότερες απ’ όσες ο άνθρωπος μπορούσε ως τώρα να ανακαλύψει. Με άλλα λόγια πρόκειται για μια εκδήλωση της τάσης για επιστροφή του παγκόσμιου πολιτισμού στο πνεύμα και τη γλώσσα των Ελλήνων». Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από την διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική . Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές.
Το πρόγραμμα “ΙΒΥΚΟΣ” ή “θησαυρός της Ελληνικής Γλώσσης” (Thesaurus Linguae Graecae) είναι ένα σχέδιο που υλοποιήθηκε στο Πανεπιστήμιο Irvine της Καλιφόρνια. Ξεκίνησε το 1972 από την καθηγήτρια Κλασικής Φιλολογίας Marianne McDonald. Ως γνωστικό του αντικείμενο έχει την αποθησαύριση λέξεων και χωρίων - όπως λέγονται τα φιλολογικά αποσπάσματα στη φιλολογική πρακτική - της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, καθώς και την αξιοποίηση τους σε χρηστικό επίπεδο από τον φιλόλογο, τον ακαδημαϊκό ή τον απλό λάτρη του αρχαιοελληνικού μας γλωσσικού οργάνου. Μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1996 ο ΙΒΥΚΟΣ περιείχε 74.700.000 λέξεις κειμένου με 70.500.000 από αυτές ήδη διασταυρωμένες και επαληθευμένες. Εξετάζει τη γλώσσα από την Ομηρική εποχή (8ος π.Χ αιώνας) μέχρι την εποχή του Γεωργίου Σφρατζή (16ος μ.Χ. αιώνας). Οι αριθμοί αυτοί φυσικά έχουν αλλάξει από τότε. Μιλώντας γι’ αυτό ο καθηγητής Μπρούνερ είπε: «Σε όποιον απορεί γιατί δαπανούμε τόσα δολάρια για την αποθησαύριση των λέξεων της Ελληνικής Γλώσσας απαντούμε: Μα γιατί είναι η γλώσσα των προγόνων μας . Η επαφή μας με αυτούς θα βελτιώσει τον πολιτισμό μας». Συγκρίνεται τα 76 εκατ. λέξεις της ελληνικής, που έχουν καταγραφεί μέχρι σήμερα, με τις 490 χιλ. λέξεις της αγγλικής και τις 300 χιλ. τεχνικούς όρους της ή τα 9 εκατομ. της λατινικής και βγάλτε τα συμπεράσματά σας…
Τα πιο τέλεια προγράμματα ΙΒΥΚΟΣ ,ΓΝΩΣΕΙΣ και ΝΕΥΤΩΝ αναπαριστούν τους λεκτικούς τύπους της Ελληνικής σε ολοκληρώματα και σε τέλεια σχήματα παραστατικής , πράγμα που αδυνατούν να κάνουν για τις άλλες γλώσσες . Αυτό γιατί η Ελληνική έχει μαθηματική δομή που επιτρέπει την αρμονική γεωμετρική τους απεικόνιση. Ιδιαιτέρως χρήσιμα είναι τα ελληνικά προσφύματα τηλε- -λανδη, μικρο-, μεγα- , σκοπο, -ισμός , συν- κ.λ.π. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την Ελληνική γλώσσα μη οριακή , δηλαδή ότι μόνο σ’ αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι’ αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική , η Ηλεκτρονική, η κυβερνητική και άλλες . Αυτές οι επιστήμες μόνο στην Ελληνική Γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει.
Ο Claud Fauriel, Γάλλος διανοούμενος, ο οποίος το 1824 εξέδωσε «Συλλογή Ελληνικών Δημοτικών Τραγουδιών», γράφει: «Η ελληνική γλώσσα είναι πιο πλούσια από την γερμανική, πιο διαυγής από την γαλλική, πιο ευλύγιστη από την ιταλική και πιο αρμονική από την ισπανική. ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑΙΟΤΕΡΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ». Αξιοπρόσεκτο είναι ότι δεν αναφέρει καθόλου την αγγλική. Και δικαίως, γιατί η αγγλική δεν είναι παρά ένα συνονθύλευμα γλωσσών, ένας “αχταρμάς”, όπως λέει ο λαός μας… Κι όμως, οι κοσμοεξουσιαστές την επιβάλουν δυναμικά ως διεθνή γλώσσα. Και η πρώην υπουργός Παιδείας ήθελε να την επιβάλει σαν δεύτερη μητρική μας γλώσσα. Φαίνεται αυτή ήταν η εντολή των αφεντικών της λέσχης Μπίλντερμπεργκ! Και προς επίρρωση αυτού άφησε την προηγούμενη σχολική χρονιά χωρίς βιβλία τα ελληνόπουλα!
Ο σπουδαίος Γάλλος συγγραφέας και μεταφραστής νεοελληνικών έργων Ζακ Λακαρριέρ, έκθαμβος εμπρός στο μεγαλείο της ελληνικής, είχε δηλώσει: «Η Ελληνική γλώσσα έχει το χαρακτηριστικό να προσφέρεται θαυμάσια για την έκφραση όλων των ιεραρχιών με μια απλή αλλαγή του πρώτου συνθετικού. Αρκεί κανείς να βάλει ένα “παν-πρώτο-αρχι-υπέρ- ” ή μια οποιαδήποτε άλλη πρόθεση μπροστά σε ένα θέμα. Και αν συνδυάσει κανείς μεταξύ τους αυτά τα προθέματα, παίρνει μια ατελείωτη ποικιλία διαβαθμίσεων. Τα προθέματα εγκλείονται τα μεν μέσα στα δε σαν μία σημασιολογική κλίμακα, η οποία ορθώνεται προς τον ουρανό των λέξεων». Είναι αλήθεια ότι μπορούμε να βάλουμε και παραπάνω από μια πρόθεση μπροστά απο μία λέξη, ακριβώς όπως περιγράφει ο Γάλλος φίλος μας. Παραδείγματα συνδυασμών πολλαπλών προθέσεων με λέξεις που να δημιουργούν νέες λέξεις υπάρχουν άπειρα. Αντικαταβάλλω, επαναδιατυπώνω, αντιπαρέρχομαι, ανακατασκευάζω κτλ.
Πριν λίγα χρόνια η Γαλλίδα καθηγήτρια της Σορβόνης (Παρίσι) Μόνικ Τρέντε υποστήριξε με σθένος τα εξής: «Σε αυτήν την γλώσσα (την ελληνική) γεννήθηκαν οι λέξεις-κλειδιά, που ακόμη και σήμερα κάνουν τους λαούς της Ευρώπης να πάλλονται: “Πολιτική”, “δημοκρατία”, “φιλοσοφία”, “μουσική”, “ποίηση”, “μαθηματικά”, “ιστορία”, “αρμονία” …ντροπή σε κείνον που χαρακτηρίζει τον εαυτό του μορφωμένο χωρίς να την γνωρίζει…».
Οι Ευρωπαίοι δεν πήραν από τους Έλληνες μόνον την επιστήμη, τη φιλοσοφία, τα μαθηματικά, το θέατρο, την αρχιτεκτονική, την πολεοδομία, τη μουσική, τη δημοκρατία, τον αθλητισμό. Πάνω απ’ όλα πήραν αυτούσια την ελληνική γλώσσα. Και το πιο σημαντικό: δόμησαν προφορικό λόγο! Για να φθάσουν όλα αυτά στην Ευρώπη μεσολάβησε η λατινική, η οποία ενήργησε ως γέφυρα, ως μεσάζων: Περίπου το 60 με 70 π.Χ. ο επιφανέστατος ρήτορας της Ρώμης Κικέρων, όταν σπούδαζε στην Ακαδημία της Μεσογείου, που ήταν στη Ρόδο και είχε διδάσκαλο τον φιλόσοφο Ποσειδώνιο είχε διαπιστώσει ότι η «Φωνή Ελληνίς» εφεύρε και χρησιμοποιεί μέσω των προθέσεων τα σύνθετα, πολλαπλασιάζοντας τις λέξεις και τα νοήματα και προσφέροντάς τα στην συνέχεια ως δώρο «εις τους την βαρβαρικήν ομιλούντας».
Είναι δε γνωστόν ότι οι Ρωμαίοι είχαν μόνον μερικές εκατοντάδες λέξεις, με αγροτικό, οικογενειακό και στρατιωτικό περιεχόμενο. Όταν ο Κικέρων τελείωσε τις σπουδές του στην Ελλάδα και επέστρεψε στη Ρώμη, πήρε μαζί του κάποιες χιλιάδες ελληνικές λέξεις δηλωτικές πολιτισμού και ένα “κλειδί”, το οποίο πολλαπλασίασε την αξία και την σημασία τους. Το “κλειδί” αυτό ήταν οι προθέσεις, οι οποίες ως γνωστόν είναι πολλαπλασιαστές των λέξεων. Έτσι δημιούργησε την λατινική, η οποία κατά τους γλωσσολόγους όλου του κόσμου είναι η γνωστή Κικερώνεια γραφή.
Ο διάσημος Γάλλος καθηγητής της Γλωσσολογίας Meillet γράφει: «Τα λατινικά ως λογία γλώσσα είναι ανάτυπο των ελληνικών». Ο Κικέρων μετέφερε στη λατινική την Ελληνική ρητορική και φιλοσοφία. Αργότερα, ο Χριστιανισμός συνέβαλε και αυτός στην επίδραση των ελληνικών επί των λατινικών».
Επομένως οι έννοιες που γεννήθηκαν στα ελληνικά πέρασαν στη συνέχεια στα λατινικά στα οποία άσκησαν μεγάλη επίδραση και μέσω των λατινικών στις ευρωπαϊκές γλώσσες. Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός αποτέλεσε την βάση του Ευρωπαϊκού, όταν η Δυτική Ευρώπη ξαναανακάλυψε το αρχαίο πνεύμα κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης.
Ο Γερμανός καθηγητής Αθλητικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Κολωνίας Βόλφαγκ Ντέκερ σε λόγο του μεταξύ άλλων είπε: «Εδώ και τρεις χιλιάδες χρόνια συνέχεια …ξεκινώντας από την μυκηναϊκή εποχή έως σήμερα, κρύβουν τα ελληνικά μέσα τους ένα γλωσσικό, ιστορικό και πολιτιστικό δυναμικό, το οποίο πρέπει να χαρακτηρισθεί ως μοναδικό, όχι μόνον ανάμεσα στις ευρωπαϊκές γλώσσες». Ο μέγας Γερμανός φιλόσοφος Νίτσε τον 19ον αιώνα είχε πει μια μεγάλη αλήθεια: «Το δυστύχημα με τους Έλληνες είναι ότι την αρχαία κληρονομιά, που είναι δική τους στην πραγματικότητα, την πήρε η Δύση και η Δύση τους την επέστρεψε ως επίδραση δική της…».
Ο Αριστείδης Κωνσταντινίδης στην εργασία του “Οι ελληνικές λέξεις στην αγγλική γλώσσα” (1991) καταγράφει περίπου 45.000 λέξεις ελληνικής προέλευσης σε λεξικά της αγγλικής, αριθμός που αποτελεί το 25% του συνόλου των λημμάτων. Οι περισσότερες ανήκουν στο επιστημονικό λεξιλόγιο και συγκεκριμένα στον ιατρικό κλάδο, αλλά πολλές εμφανίζονται και στο καθημερινό λεξιλόγιο.
Διαπίστωση όλων των μελετητών ότι στην αγγλική υπάρχουν αρκετές λέξεις που προέρχονται άμεσα από τα ελληνικά, αλλά κυρίως έμμεσα μέσω των λατινικών και των γαλλικών. Επίσης, λόγω της αίγλης που διατηρούν τα αρχαία ελληνικά, μαζί με τα λατινικά ως γλώσσες της επιστήμης, εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται ως βάση για την δημιουργία νέων όρων κάνοντας ακόμα εντονότερο το ελληνικό στοιχείο όχι μόνον στην αγγλική, αλλά και σε άλλες γλώσσες.
Δύο Γάλλοι επιστήμονες στο βιβλίο τους “Οι ελληνικές ρίζες στη γλώσσα” γράφουν: «Οι ελληνικές ρίζες δίνουν στην γαλλική το πιο βαθύ στήριγμά της και συγχρόνως της παρέχουν την πιο υψηλή δυνατότητα για αφαίρεση. Μακρινή πηγή του πολιτισμού μας η Ελλάδα βρίσκεται ζωντανή μέσα στις λέξεις που λέμε. Σχηματίζει κάθε μέρα την γλώσσα μας».
Είχε απόλυτο δίκαιο η Ζακλίν Ντε Ρομιγύ όταν έλεγε: «Σας το λέω χωρίς επιφύλαξη. Όλος ο κόσμος θα πρέπει να μάθει ελληνικά, γιατί η ελληνική μας βοηθάει πρώτα απ’ όλα να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα. Έχει μια λιτότητα τέτοια η ελληνική γλώσσα που μπορεί να πει κανείς ότι χρησιμοποιήθηκε για μεγάλες ανακαλύψεις. Οι επιστήμονες ανατρέχουν στο αστείρευτο ελληνικό “γλωσσικόν ύδωρ” για να ονομάσουν τις σύγχρονες ανακαλύψεις και εφευρέσεις (από την αθανασία ως τον μεταβολισμό), χωρίς να αναφέρουμε τους πυραύλους ή τους μεγάλους επιστημονικούς στόχους που ονομάζονται “Αριάδνη” ή “Ερμής”. Έτσι, συνεχίζεται η επίδραση της ελληνικής γλώσσας στις άλλες γλώσσες»… Και η Ντε Ρομιγύ συνεχίζει: «Ο Μίτος της Αριάδνης, όπως και τόσα άλλα είναι αναμνήσεις ελληνικές. Το ίδιο και οι Ολυμπιακοί αγώνες και ο Μαραθώνιος δρόμος. Η Ευρώπη που σφυρηλατούμε έχει Ελληνικό όνομα. Η Αρχαία Ελλάδα μας προσφέρει μία γλώσσα για την οποία θα πω ακόμη μία φορά ότι είναι ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ».
Εξάλλου, είναι γνωστή η έκφραση που χρησιμοποιούν οι Άγγλοαμερικάνοι όταν ψάχνουν να βρουν την κατάλληλη λέξη για κάποια έννοια «Οι Έλληνες θα έχουν μια λέξη για αυτό».
Ο Μίλλερ Ανρί είναι πολύγλωσσος καθηγητής και μεταφραστής ελληνικών κλασικών έργων στη γλώσσα του Λουξεμβούργου. Πρωταγωνιστής της δημιουργίας του Συλλόγου «Φίλοι της Ελλάδας» (1952) και επί σειράν ετών Πρόεδρός του είπε: «Αυτή η γλώσσα (η αρχαία ελληνική) και ο πολιτισμός είχαν μια σημαντικότατη επίδραση σε όλα όσα διαθέτουμε σήμερα. Επιπλέον καθιστά πιο εύκολη την εκμάθηση σε οτιδήποτε έχει σχέση με τη διανόηση. Εκείνος, επίσης, που μαθαίνει την αρχαία ελληνική γλώσσα, θα γνωρίζει να χειρίζεται καλύτερα τη μητρική του γλώσσα».
Μια ακόμη επιβεβαίωση για την επίδραση και την διείσδυση της ελληνικής σε όλες τις άλλες γλώσσες. Συγχρόνως δικαιώνει απόλυτα τη Ζακλίν Ντε Ρομιγύ, που υποστηρίζει: « Όλος ο κόσμος πρέπει να μάθει ελληνικά, γιατί η ελληνική γλώσσα μας βοηθάει πρώτα απ’ όλα να καταλάβουμε τη δική μας γλώσσα.»
Η γλώσσα μας έχει μουσικότητα. Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής. Η τυφλή Αμερικανίδα συγγραφέας Έλεν Κέλλερ είχε πει: «Αν το βιολί είναι το τελειότερο μουσικό όργανο, τότε η Ελληνική γλώσσα είναι το βιολί του ανθρώπινου στοχασμού.» Ο Ρωμαίος Οράτιος γράφει : «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα». Αλλά και ο Γίββων μίλησε για τη μουσικότατη και γονιμότατη ελληνική γλώσσα. «Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ’ εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου. Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».
Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα: «Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».
Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν “αυδή”. Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα “άδω” που σημαίνει τραγουδώ. Γι’ αυτό ο ακαδημαϊκός μας Νικηφόρος Βρεττάκος με υπερηφάνεια λέει στο ποίημά του “Ελληνική γλώσσα”:
«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς
θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα
ποταμάκι που μουρμουρίζει.
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω Ελληνικά.
Επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες.
Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική.»
O Κικέρων υποστήριξε πως αν μιλούσαν οι θεοί, θα χρησιμοποιούσαν την Ελληνική γλώσσα, ενώ ο Γερμανός Γκαίτε είπε ότι άκουσε το Ευαγγέλιο σε διάφορες γλώσσες, όμως, όταν το άκουσε στην Ελληνική του φάνηκε πως παρουσιάστηκε το φεγγάρι στον έναστρο ουρανό.
Δίκαια, λοιπόν, η Γαλλίδα συγγραφέας και ακαδημαϊκός Μargarite Yourceyar ομολογεί: «Αγάπησα αυτή τη γλώσσα, την ελληνική, για την εύρωστη πλαστικότητά της, που η κάθε της λέξη πιστοποιεί την άμεση και διαφορετική επαφή της με τις αλήθειες και γιατί ό,τι έχει λεχθεί καλό από τον άνθρωπο, έχει ως επί το πλείστον λεχθεί σ’ αυτή τη γλώσσα.»
Αυτή την πλαστικότητα περιγράφει με τους στίχους του ο Νικ. Βρεττάκος στο ποίημά του “Ο αγρός των λέξεων”:
« Όπως η μέλισσα γύρω από ένα άγριο
λουλούδι, όμοια κ' εγώ. Τριγυρίζω
διαρκώς γύρω απ' τη λέξη.
Ευχαριστώ τις μακριές σειρές
των προγόνων, που δούλεψαν τη φωνή,
την τεμαχίσαν σε κρίκους, την κάμαν
νοήματα, τη σφυρηλάτησαν όπως
το χρυσάφι οι μεταλλουργοί κ' έγινε
Όμηροι, Αισχύλοι, Ευαγγέλια
κι άλλα κοσμήματα.
Με το νήμα
των λέξεων, αυτόν το χρυσό
του χρυσού, που βγαίνει απ' τα βάθη
της καρδιάς μου, συνδέομαι" συμμετέχω
στον κόσμο.
Σκεφτείτε:
Είπα και έγραψα, «Αγαπώ».»
Ο Μπερνάρ Σω είχε πει μια μεγάλη κουβέντα: «Αν στη βιβλιοθήκη του σπιτιού σας δεν έχετε τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε μένετε σε ένα σπίτι δίχως φώς.» Αυτό το φως θέλουν να μας στερήσουν οι παγκοσμιοποιημένοι πολιτικοί μας- οι περισσότεροι σπουδασμένοι όχι στα με πενιχρούς πόρους πανεπιστήμιά μας, αλλά στα ακριβότερα ξένα πανεπιστήμια- όπου γαλουχήθηκαν να βλέπουν τους ανθρώπους σαν οικονομικές μονάδες, πράγμα εντελώς ξένο με τον ελληνικό πολιτισμό . Τη διαχρονική και ζωντανή γλώσσα μας, επιθυμούν να την αντικαταστήσουν με τη γλώσσα των επικυρίαρχων, που επιδιώκουν να μας καταστήσουν μαζάνθρωπους της μιας γλώσσας, της αγγλικής. Ο μαζάνθρωπος με ανθρώπινη μορφή- όσο την διατηρεί αφού δεν τον έχουν ακόμη ταΐσει αποκλειστικά με μεταλλαγμένα- έχει χάσει την ανθρώπινη προσωπικότητα, γιατί βαθμιαία του αφαιρούν την ιδιότυπη ετερότητα και τον καθιστούν ομογενοποιημένο αριθμό στην παγκοσμιοποιημένη μάζα. Αντιμετωπίζεται σαν μέρος μιας αγέλης που με το παραμικρό πνίγεται στην τιποτολογία. Σε αυτόν ταιριάζουν οι στίχοι του Κ. Καριωτάκη:
« Μικράν, μικράν, κατάπτυστον
ψυχὴν ἔχουν αἱ μᾶζαι,
ἰδιοτελῆ καρδίαν,
καὶ παρειὰν ἀναίσθητον
εἰς τοὺς κολάφους.»
Πώς μπορεί ένας νουνεχής άνθρωπος με ελληνική καρδιά να χαρακτηρίσει την πρώην γραμματέα του υπουργείου παιδείας Θ. Δραγώνα, όταν εισηγήθηκε τη διδασκαλία της αγγλικής γλώσσας στην Α΄ τάξη Δημοτικού, γιατί η γλώσσα μας είναι μικρή, επειδή τη μιλάει μικρός αριθμός ανθρώπων σε όλη τη γη; Και σε ερώτηση, γιατί δεν διδάσκονται από μικρή ηλικία τα ελληνόπουλα την αρχαία ελληνική, απάντησε πως είναι νεκρή γλώσσα. Παρέλειψε, όμως, να πει ότι βαθμιαία στην Αγγλία, στο δημοτικό σχολείο, εισάγεται η διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών, επειδή εξασκούν την κρίση και βοηθούν την κατανόηση περίπλοκων εννοιών. Η ακολουθούμενη τακτική της ελληνικής πολιτείας είναι η εκπαιδευτική και πολιτισμική οπισθοδρόμηση των Ελλήνων. Οι γραικύλοι πολιτικοί προωθούν την δουλικότητα και τον ραγιαδισμό. Ως μαρτυρία των όσων υποστηρίζουμε, επικαλούμαστε όσα έγραψε ο Κοραής, πριν από τριακόσια χρόνια: «Η αναζήτηση, ο δανεισμός ξένων λέξεων, γιατί είμαστε πια ευρωπαίοι, οι αγγλισμοί, οι γαλατισμοί, οι γερμανισμοί δεν είναι παρά δείγμα δουλικότητας, απαιδευσιάς και ή ηλιθιότητας». Ο λαός μας πρέπει να καταστεί λαός ηλιθίων, ώστε οι υπηρέτες της Νέας Τάξης να εφαρμόσουν τα σχέδια της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης στους ντόπιους μαζάνθρωπους!
Σε μερικά χρόνια- αν ΤΩΡΑ δεν αντιδράσουμε- θα επιβεβαιώνουμε τους στίχους του Κ. Καβάφη “Οι Ποσειδωνιάται”:
« Την γλώσσα την ελληνική οι Ποσειδωνιάται
εξέχασαν τόσους αιώνας ανακατευμένοι
με Τυρρηνούς, και με Λατίνους, κι άλλους ξένους.
Το μόνο που τους έμενε προγονικό
ήταν μια ελληνική γιορτή, με τελετές ωραίες,
με λύρες και με αυλούς, με αγώνας και στεφάνους.
Κ’ είχαν συνήθειο προς το τέλος της γιορτής
τα παλαιά τους έθιμα να διηγούνται,
και τα ελληνικά ονόματα να ξαναλένε,
που μόλις πια τα καταλάμβαναν ολίγοι.
Και πάντα μελαγχολικά τελείων’ η γιορτή τους.
Γιατί θυμούνταν που κι αυτοί ήσαν Έλληνες —
Ιταλιώται έναν καιρό κι αυτοί•
και τώρα πώς εξέπεσαν, πώς έγιναν,
να ζουν και να ομιλούν βαρβαρικά
βγαλμένοι — ω συμφορά! — απ’ τον Ελληνισμό. »
Στους ανθέλληνες με τις αγγλικούρες και τα γκρίκλις απαντούμε πως σ’ αυτόν τον τόπο για πάνω από 6000 χρόνια μιλάμε ελληνικά και 3500 χρόνια τα γράφουμε. Το Λατινικό αλφάβητο είναι αυτό της Εύβοιας που οι Χαλκιδείς έμαθαν στους Λατίνους, όπου ίδρυσαν αποικίες. Όπως πολύ σωστά είπε ο καθηγητής Πανεπιστημίου Γ. Μπαμπινιώτης: «Από την εποχή που μίλησε ο Όμηρος ως τα σήμερα μιλούμε… με την ίδια γλώσσα… Είτε σκεφτούμε την Κλυταιμνήστρα… είτε την Καινή Διαθήκη, είτε τους ύμνους του Ρωμανού και τον Διγενή Ακρίτα…»
Κάποιοι- που αμφισβητούν τον πολιτισμό μας- κατατάσσουν την ελληνική γλώσσα στην ινδοευρωπαϊκή (τι μεγάλο και αστήριχτο παραμύθι κι αυτός ο ινδοευρωπαϊσμός!!!). Όμως, υπάρχουν σοβαρές απόψεις έγκριτων ξένων επιστημόνων, που υποστηρίζουν ότι μέχρι και τα Σανσκριτικά (αρχαία Ινδικά) προέρχονται από τα Ελληνικά. «Ο πρώτος ο οποίος παρατήρησε αυτήν την ομοιότητα των ριζών είναι ο Φ. Μπάγιερ (1690-1738), καθηγητής γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της Αγ. Πετρουπόλεως, καταλήγοντας στα συμπέρασμα ότι τα σανσκριτικά προέρχονται από τα Ελληνικά.», συμπέρασμα στο οποίο είχε καταλήξει στα τέλη του περασμένου αιώνος και ο Γερμανός Βορρ. Η συντακτική ομάδα του περιοδικού «Halcon – Ιέραξ» μας λέει «Συγκρίνοντας καλά την Σανσκριτική με την αρχαία Ελληνική, εύκολα αντιλαμβανόμεθα ότι η Ελληνική όχι μόνο είναι πιο αρχαία, αλλά και ότι επί πλέον όλοι οι συντακτικοί και γραμματικοί τύποι της είναι ανώτεροι και μεγαλυτέρας γλωσσικής αξίας. Η δε σύνταξις καθ’ υπόταξιν είναι καθαρά Ελληνική.». Ας μην ξεχνάμε ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε με την εκστρατεία του, εκτός όλων των άλλων, και να «συναγωνιστεί» τους Έλληνες που είχαν εκστρατεύσει στην Ανατολή πριν από αυτόν, δηλ. τον Ηρακλή και τον Διόνυσο. Τα “Διονυσιακά” του Νόννου- έπος το οποίο περιγράφει την εκστρατεία του Διονύσου στις Ινδίες (αντίστοιχο με αυτά του Ομήρου)- σώζεται μέχρι σήμερα. Ακόμα και κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξανδρου στην Ινδία, διασώζονται από του ιστορικούς της εποχής στοιχεία που επαληθεύουν την πανάρχαια παρουσία των Ελλήνων στις Ινδίες.
Ο Wittgenstein είχε οριοθετήσει τον κόσμο του λέγοντας το περίφημο: «Τα όρια της γλώσσας μου ορίζουν τα όρια του κόσμου μου»). Έτσι κι εμείς ως Έλληνες- όσοι θέλουμε να μην γίνουμε ομογενής παγκοσμιοποιημένος χυλός- λέμε: «Η γλώσσα μου είναι ο κόσμος μου»!
Στα διαχρονικά έργα των προγόνων μας στεκόμαστε με το ίδιο δέος, που εκφράζει Ιρλανδός συγγραφέας Τζέιμς Τζόυς: «Σχεδόν φοβάμαι να αγγίξω την Οδύσσεια, τόσο καταπιεστικά αφόρητη είναι η ομορφιά.». Εκφράζουμε τον ίδιο θαυμασμό με τον Max Von Laye (Βραβείον Νόμπελ Φυσικής): «Οφείλω χάριτας στην θεία πρόνοια, διότι ευδόκησε να διδαχθώ τα αρχαία Ελληνικά, που με βοήθησαν να διεισδύσω βαθύτερα στο νόημα των θετικών επιστημών.»
Ο κορυφαίος Περουβιανός συγγραφέας Μάριο Βάργκας Λιόσα, μίλησε για την Ελλάδα στην ισπανική εφημερίδα «El Pais: «Η Ευρώπη γεννήθηκε εκεί, στους πρόποδες της Ακρόπολης, είκοσι πέντε αιώνες πριν, και ό,τι καλύτερο έχει, ό,τι αποδέχεται και θαυμάζει περισσότερο έχει τις μακρινές ρίζες του σε αυτή τη μικρή γωνιά της γηραιάς ηπείρου, στις ακτές του Αιγαίου, όπου το φως του ήλιου είναι πιο δυνατό και η θάλασσα πιο γαλάζια». Η ελληνίστρια και μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας Ζακλίν ντε Ρομιγί έχει γράψει το ανεπανάληπτο: «Χωρίς να το ξέρουμε, αναπνέουμε τον αέρα της Ελλάδας κάθε στιγμή».
Εμείς έχουμε τη θεία χάρη να αναπνέουμε αυτούσιο τον αέρα της Ελλάδας και να μιλάμε τη γλώσσα των θεών και των αγγέλων. Θα την αφήσουμε να μολευτεί;
Αντιστεκόμαστε και διακηρύσσουμε: «Η γλώσσα μας είναι ο κόσμος μας»!... Και καθημερινά με καμάρι σιγοτραγουδάμε:
« Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική•
το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Όμηρου.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Όμηρου…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου