Το λιοντάρι που θαρρούσε πως ήταν αρνί…

[[ δαμ-ων ]]

Τελικά, τι είναι ο άνθρωπος; Είναι ένα αδύναμο ον, αναγκασμένο να υποτάσσεται στον ισχυρό, ή είναι ένα δυναμικό ον, που, απλά, δεν γνωρίζει τη δύναμή του; Ή καλύτερα που έχει γαλουχηθεί από το πολιτικό και θρησκευτικό σύστημα να πιστεύει ότι είναι κάτι το ασήμαντο, που χρέος έχει να «κάνει υπακοή» σε όποιον «ελέω θεού»- τι πονηρή επινόηση κι αυτή(!)- έχει την ισχύ; Η εντολή του Ιησού προς τον Πέτρο: «ποίμαινε τα πρόβατά μου» (Ιωάννης, κα΄, 16) γιατί εκλαμβάνεται πως οι άνθρωποι είμαστε πρόβατα, αναγκασμένα να δίνουμε καθημερινά το γάλα μας, ετήσια το μαλλί μας και στο σύντομο ή μακρύ τέρμα της ζωής μας το κρέας μας στα αφεντικά μας; Από τη στιγμή που είμαστε όλοι μας παιδιά του ίδιου Θεού, πώς είναι δυνατό κάποιοι- οι λίγοι- να εκμεταλλεύονται τους πολλούς, σαν να ήσαν ζώα ή παιδιά ενός κατώτερου θεού, και πολλές φορές να χρησιμοποιούν το ζεστό αίμα τους σαν λίπασμα για να θρέψουν τον κισσό της δικής τους ζωής; Πώς επέτρεψε ο Πατέρας τόση σκληρότητα και γιατί άφησε ελεύθερο το πεδίο στο κακό;

Καθώς ξεκινήσαμε να γράφουμε αυτό το άρθρο, έρχεται στη θύμησή μας το παρακάτω απόσπασμα από το βιβλίο του Ν. Καζαντζάκη “Αναφορά στον Γκρέκο”:

[[ Κάθισα ομπρός στο παράθυρο να δέχουμαι κατάστηθα τη θάλασσα, κι έσκυψα απάνω στο άγραφο χαρτί• δεν ήταν άγραφο χαρτί, ήταν καθρέφτης κι έβλεπα το πρόσωπό μου• ήξερα πως ό,τι κι αν έγραφα θα ‘ταν εξομολόγηση. Τούτη είναι η κρίσιμη ώρα της Δευτέρας Παρουσίας. Στέκεται μπροστά στον αόρατο Κριτή η καρδιά σου κι αρχίζει αδιάντροπα να φωνάζει τα κρίματά της: έκλεψα, σκότωσα, είπα ψέματα, πεθύμησα τη γυναίκα του γείτονα, έπλασα ένα μπουλούκι θεούς, τους προσκύνησα, τους σύντριψα, έπλασα άλλους. Αυθαδίασα να ξεπεράσω τον άνθρωπο, να κάμω ό,τι μπόρεσες ή θέλησες να κάμεις. Συνωμότησα με όλες τις σκοτεινές και φωτερές δυνάμεις που είχα στη διάθεσή μου, για να σε ρίξω από το θρόνο σου να καθίσω εγώ και να βάλω καινούρια τάξη στον κόσμο- λιγότερη αδικία και πείνα, πιο γλυκομίλητη αρετή, πιο στρατευμένη αγάπη.

Η συνέχεια >>> εδώ …

Ένιωθα μέσα μου την καρδιά μου να φωνάζει• είχε παράπονα πολλά, διαφωνούσε με το Θεό, ήρθε η ώρα να του συντάξει αναφορά και να του πει, έξω από τα δόντια πια, την αγανάχτησή της και τον πόνο. Τα χρόνια, μαθές, περνούν, περνώ μαζί τους, δεν πρέπει να μου φράξει το χώμα το στόμα μου πριν να μιλήσω. Κάθε άνθρωπος έχει μια Κραυγή να σφενδονίσει στον αέρα πριν να πεθάνει, την Κραυγή του, ας βιαστούμε, το λοιπόν, να προλάβουμε• μπορεί η Κραυγή αυτή να σκορπίσει άνεργη στον αέρα, μπορεί να μην υπάρχει μήτε κάτω στη γης μήτε απάνω στον ουρανό αυτί να την ακούσει• δεν πειράζει• δεν είσαι εσύ το πρόβατο, είσαι άνθρωπος, άνθρωπος πάει να πει ένα πράμα που δεν είναι βολεμένο και φωνάζει• φώναζε!

Μην κιοτεύεις, έλεγα, μη θαρρείς πως επειδή είσαι ζώο εφήμερο δεν μπορείς να επέμβεις στην κυβέρνηση του κόσμου• αλίμονο, αν ήξερες τη δύναμή σου, θα ‘χες κιόλα ξεπεράσει τα σύνορα του ανθρώπου. ]]

Δεν θα κάνουμε το συνωμότη ενάντια στο δημιουργό. Μα παραείναι Αγαθός και άφησε πολύ χώρο στον επαναστάτη αρχάγγελό του κι αυτός αντάριασε τη Γη. Γι’ αυτό αποκτούμε το δικαίωμα να κάνουμε εωσφορικές σκέψεις για έναν κόσμο με περισσότερη τάξη και δικαιοσύνη, λιγότερη πείνα κι αδικία. Έναν κόσμο με αρετή και σωστή ελευθερία, που ο άνθρωπος να μην εκμεταλλεύεται τον συνάνθρωπό του, αλλά με αγάπη και ενδιαφέρον να σκύβει στις ανάγκες του βοηθώντας τον, όταν σκοντάφτει στη ζωή, να αναστυλωθεί και να προχωρήσει. Και κυρίως, να του δείξει την υψηλή καταγωγή του. Πως δεν είναι το ανθρωπάκι, που είναι αφημένο στο έλεος του οποιοδήποτε, αλλά ένας εν δυνάμει θεός!

Δεν κιοτεύουμε επειδή είμαστε εφήμεροι. Με τη γνώση πως είμαστε διττοί, θνητοί μα συνάμα κι αθάνατοι, θα παραβλέψουμε το θνητό μας μέρος, και, θα μας οδηγήσει το αθάνατο για να επέμβουμε στην διακυβέρνηση του σύμπαντος, να ξεπεράσουμε τα σύνορα του ανθρώπου. Και πάλι θα ανατρέξουμε στον Κρητικό στοχαστή, στο ίδιο βιβλίο του “Αναφορά στο Γκρέκο”:

[[ Έγραφα χωρίς σχέδιο του νου, άλλες δυνάμεις, που εδρεύουν όχι μέσα στο κεφάλι παρά γύρα στα νεφρά, με κυβερνούσαν• αυτές οδηγούσαν το χέρι μου κι ανάγκαζαν το μυαλό ν’ ακολουθήσει, να βάλει τάξη.

Ποτέ δεν έζησα με τόση ταύτιση τη βουβή αλάφρωση κι αγωνία του μεταξουσκούληκα• όταν πια μετουσιωθούν μέσα του όλα τα φύλλα της μουριάς που έφαγε και γίνουν μετάξι, αρχίζει η δημιουργία• κουνάει δεξά, ζερβά το κεφάλι, κι ανατριχιάζοντας ξεριζώνει το σπλάχνο του, βγάζει κλωστίτσα κλωστίτσα το μετάξι και πλέκει με υπομονή και μυστική σοφία, άσπρο, χρυσό, όλο πολύτιμη ουσία, το κιβούρι του.

Να γίνει όλο το σκουλήκι μετάξι, όλη η σάρκα πνέμα, θαρρώ πιο γλυκιά αγωνία δεν υπάρχει και πιο επιβαλλόμενο χρέος• ούτε έργο πιο σύμφωνο με τους νόμους που βασιλεύουν στο αργαστήρι του Θεού. ]]

Σ’ αυτό το κοσμικό σχολείο, στη Γη, όπου βρεθήκαμε, τούτο είναι το μεγάλο μάθημα: Να πασχίσουμε να κάνουμε τη σάρκα πνεύμα! Αυτό επιβάλλει ο μεγάλος Νόμος του Θεού κι αυτό είναι το εργαστήρι που θα δουλέψουμε. Η φύση μας δείχνει το δρόμο: Το σιχαμερό σκουλήκι, όταν έχει υπομονή, θα βγάλει φτερά και θα γίνει πανέμορφη πεταλούδα!

Θα χρησιμοποιήσουμε την παραβολή του λιονταριού που ανατράφηκε με τα πρόβατα και νόμιζε πως ήταν κι αυτό ένα αρνί:

[[ Μέσα στο πυκνό δάσος ζούσε μια λιονταρίνα με τον σκύμνο της (το λιονταράκι της). Πείνασαν όμως και η λιονταρίνα με το μικρό της βγήκαν σε αναζήτηση τροφής. Κάποιοι κυνηγοί είχαν στήσει περίτεχνα μια παγίδα στην οποία έπεσε η άμοιρη λιονταρίνα. Μάταια προσπάθησε το λιονταράκι να βοηθήσει τη μάνα του. Κουρασμένο αποκοιμήθηκε πίσω από έναν θάμνο. Σαν ξύπνησε και πήγε ξανά πίσω στην παγίδα, η μάνα του δεν ήταν εκεί. Την ώρα που ήταν βυθισμένο στον ύπνο, είχαν έρθει οι κυνηγοί και την πήραν.

Λυπημένο δύο μέρες περιπλανήθηκε πεινασμένο, μέχρι που τα ποδάρια του έτρεμαν. Είχε απομακρυνθεί πολύ από το δάσος και είχε φτάσει σ’ ένα λιβάδι. Εκεί το βρήκε ένας βοσκός που βοσκούσε τα πρόβατά του. Το πήρε στην αγκαλιά του και το έφερε στη στάνη του. Άρμεξε μια προβατίνα και του έδωσε να πιεί το γάλα. Στυλώθηκαν τα πόδια του και το στομάχι έπαψε να του πονάει. Το λιονταράκι έμεινε με τα πρόβατα και μεγάλωσε ανάμεσά τους. Φίλοι του στα παιγνίδια έγιναν τα αρνιά. Μαζί τους πήγαινε στο λιβάδι, μαζί και στη στάνη. Ξέχασε πως η μάνα του τρεφόταν με σάρκες από το κυνήγι άλλων ζώων και έτρωγε κι αυτό χορτάρι όπως τα πρόβατα. Μεγαλωμένο με τα πρόβατα, θαρρούσε πως κι αυτό ήταν πρόβατο.

Κάποιο βράδυ, που η στάνη ήταν φεγγαρολουσμένη κι οι πέτρες της άσταφταν στο ασημένιο φως του ολόγιομου φεγγαριού, άκουσε από μακριά μια παράξενη φωνή, που δεν έμοιαζε με βέλασμα. Ήταν ο βρυχηθμός κάποιου λιονταριού από το δάσος. Κάτι σκίρτησε μέσα του, η χαίτη του ορθώθηκε. Ήταν το πρώτο ξύπνημα της λιονταρίσιας φύσης του. Πέρασαν μέρες από αυτή την παράξενη βραδιά.

Μια νύχτα του χειμώνα, που ήρθε στο μεταξύ, λύκοι επιτέθηκαν στη στάνη. Τα πρόβατα άρχισαν να βελάζουν φοβισμένα. Πήγε και το λιοντάρι να βελάσει. Μα από μέσα του δε βγήκε φοβισμένο βέλασμα, βγήκε ένας φοβερός βρυχηθμός. Με το που τον άκουσαν οι λύκοι πάγωσαν από τον φόβο. Αμέσως έκαναν μεταβολή, ξέχασαν την πείνα τους, και το ‘βαλαν στα πόδια. Το λιοντάρι αισθάνθηκε πολύ παράξενα. Απόρησε με την κραυγή που βγήκε από μέσα του. Αυτό δεν ήταν απελπισμένο βέλασμα. Ήταν πολεμική κραυγή!

Την άλλη μέρα σκεφτικό πήγε μέχρι το κοντινό ποτάμι. Έσκυψε σε μια νερολακκούβα να πιει λίγο νερό και σαν είδε την εικόνα του, που καθρεφτιζόταν στο νερό, σάστισε. Αυτό δεν ήταν σαν τα άλλα πρόβατα! Κατάλαβε, λοιπόν, ότι δεν είχε θέση στη στάνη. Μέσα του ξύπνησε η καταγωγή του και κάποιο πρωινό πήρε το δρόμο της επιστροφής στο δάσος…]]

Οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί “ποιμένες” πήραν τους σκύμνους- τα λιονταρόπουλα- και τα ανέθρεψαν πνευματικά σαν να ήσαν αρνιά. Τους έβγαλαν τη λεοντή της δυναμικότητας και της υψηλής καταγωγής και τους έντυσαν με την προβιά της αδυναμίας και της ασημαντότητας. Από την υπόδειξη του Ιησού: «θεοί εστέ, υιοί υψίστου πάντες» και την προτροπή Του: «έσεσθε ουν υμείς τέλειοι, ώσπερ ο πατήρ υμών ο εν τοις ουρανοίς τέλειός εστίν» (Ματθαίος, ε΄, 48), από την ομολογία του Ιωάννη: «νυν τέκνα Θεού εσμέν, και ούπω εφανερώθη τι εσόμεθα• οίδαμεν δε ότι εάν φανερωθή, όμοιοι αυτώ εσόμεθα, ότι οψόμεθα αυτόν καθώς εστί.» (Α΄ επιστολή Ιωάννου, γ΄, 2) καταλήξαμε να υπερτονίζεται η δουλικότητα του ανθρώπου. Γιατί από τη στιγμή της γέννησής μας («βαπτίζεται ο δούλος του Θεού…»), μέχρι το θάνατό μας («ανάπαυσον την ψυχήν του κεκοιμημένου δούλου σου…»), είμαστε δούλοι για το με εβραϊκές καταβολές εκκλησιαστικό ιερατείο. Δούλοι του Θεού- και κατ’ επέκταση των αυτοαποκαλούμενων «ελέω Θεού» εκλεκτών Του, που πήραν ετσιθελικά τη ράβδο του εξουσιαστή- γεννηθήκαμε, δούλοι παντρευτήκαμε, δούλοι προσερχόμαστε στην εκκλησία για να γίνουμε “κοινωνοί της εκκλησία Χριστού” και να λάβουμε τη σάρκα και το αίμα Του, δούλοι βαφτίζουμε τα παιδιά μας και δούλοι πάμε στον τάφο, αν και ο ίδιος ο Χριστός είπε: «ουκέτι υμάς λέγω δούλους, ότι ο δούλος ουκ οίδε τι ποιεί αυτού ο κύριος• υμάς δε είρηκα φίλους, ότι πάντα α ήκουσα παρά του πατρός μου εγνώρισα υμίν.» (Ιωάννης, ιε΄, 15). Τα πολιτικά και θρησκευτικο- χριστιανικά ιερατεία, ενώ τα βρίσκουν θαυμάσια στα θέματα προσωπικού συμφέροντος κι εξουσίας, ξεχνούν το «ουκ ένι Ιουδαίος ουδέ Έλλην, ουκ ένι δούλος ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρσεν και θήλυ• πάντες γαρ υμείς εις εστε εν Χριστώ Ιησού» (Απ. Παύλος, Επιστ. προς Γαλάτας, γ΄, 28) όταν στη μοιρασιά πρέπει να μπει και ο λαός. Ε όχι, και η πλέμπα στη νομή της εξουσίας και του πλούτου… Ο βιβλικός ήρωας Αβραάμ είχε χρυσάφι κι αργύρια, πρόβατα και βόδια, γαϊδούρια αρσενικά και θηλυκά, δούλους και δούλες και καμήλες. Είχε γυναίκες και παλλακίδες. Οι δούλοι του, όμως, δεν είχαν στον ήλιο μοίρα… Αυτός ήταν και είναι το διαχρονικό υπόδειγμα ζωής! Σε αυτόν εξάλλου δόθηκε το δικαίωμα από τον Γιαχβέ να εξουσιάζει σε κάθε έθνος και τα έθνη να υποτάσσονται σ’ αυτόν! Ο Αβραάμ είναι για τον ιουδοχριστιανισμό το πρόσωπο προς τον οποίον, κατά θεία, δήθεν, επιταγή, πρέπει να τείνουμε να μοιάσουμε, σαν να ήταν ένα μαθηματικό όριο ηθικότητας και πίστης. Με βάση την Π. Διαθήκη πλάστηκε από τους πολιτικούς και θρησκευτικούς εξουσιαστές ένα απάνθρωπο και αντίθετο στην αρμονία της φύσης σύστημα εκμετάλλευσης των αδύναμων. Η αδικία επικράτησε της δικαιοσύνης, η πείνα του χορτασμού, η αταξία της τάξης, η υλικότητα της πνευματικότητας, η απαιδευσία της εκπαίδευσης, το σκοτάδι του φωτός. Βέβαια κανείς δεν μιλάει για τα πρώτα. Όλοι είναι στα λόγια υπέρμαχοι των δεύτερων, αλλά στην πράξη υπονομευτές τους. Έτσι το πλήθος βιώνει καθημερινά την αδικία, την πείνα, την αταξία, την υλικότητα, την απαιδευσία ζώντας στο σκοτάδι. Γιατί στο σκοτάδι μπορούν τα σαρκοφάγα ανθρωπόμορφα τέρατα να ξεδιψάσουν με το αίμα των αδύναμων.

Οι αδύναμοι πλάθονται στα σχολεία με τα κατάλληλα συστήματα όχι πραγματικής εκπαίδευσης, αλλά απαιδευσίας και αποπροσανατολισμού από το πραγματικό νόημα της ζωής. Αρνιά σε στρούγκες θέλουν. Οι ολοκληρωμένοι και εκπαιδευμένοι πολίτες είναι τα αγκάθια στο σύστημα και φροντίζουν να τα ξεριζώσουν. Η σιωπή των αμνών είναι ό,τι καλύτερο για τους εξουσιαστές! Υπακοή στους νόμους, λοιπόν, που φτιάχνουν στα μέτρα τους οι παράνομοι. Με νόμο κλέβουν τον ιδρώτα και τον μόχθο του εργάτη και του υπάλληλου, την σύνταξη του απόμαχου, ενώ αφήνουν ελεύθερο στην ασυδοσία το κεφάλαιο με την θέσπιση των οff shore εταιριών και κάθε είδους λαμογιά. Δια να διατηρηθεί το status quo της άρχουσας τάξης, ποδοπατούν το σύνταγμα και εκχωρούν εθνική κυριαρχία, ενώ παράλληλα ξεπουλούν όσο- όσο τα λεγόμενα ασημικά του κράτους, την περιουσία του λαού. Στον υπερήφανο λαό μας, το γελαστό και αισιόδοξο, θέλουν να του κάμψουν το ηθικό. Μα η απάντησή μας είναι: «Δε θα σας περάσει. Δε θα πεθάνουμε, κουφάλες νεκροθάφτες», επειδή αυτή η χώρα σαν τον φοίνικα αναγεννιέται από τις στάχτες της. Η κατοχή δημιουργεί “κλέφτες κι αμαρτωλούς”, δημιουργεί “αντάρτες”. Η γης της “φαιδράς πορτοκαλέας” μπορεί ιστορικά να παρουσιάζει κοτζαμπάσηδες και πατριάρχες με ειδικά προνόμια από τους κατακτητές, ή δοσίλογους και χίτες, αλλά έχει να παρουσιάσει και τους ασυμβίβαστους κλέφτες κι αμαρτωλούς, καθώς και τα παιδιά της αντίστασης. Πάνω σ’ αυτή την ιστορική αλήθεια βασίστηκε ο Άγγελος Βλάχος για να γράψει το ποίημά του “Η Γη της Ελλάδος”

“ Ξεύρεις τὴν γῆ ποὐ ἀνθεῖ

φαιδρὰ πορτοκαλέα

καὶ κοκκινίζει ἡ σταφυλὴ

καὶ θάλλει ἡ ἐλαία;

Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς,

εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.

Ξεύρεις τὴν γῆ, ἥτις παντοῦ

μὲ αἵματα ἐβάφη,

ὁποῦ κοιλάδες καὶ βουνὰ

εἶναι τυράννων τάφοι;

Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς,

εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς.

Γῆ μήτηρ παλαιῶν θεῶν

καὶ νέων ἡμιθέων

γῆ ἀναμνήσεων κλεινῶν

καὶ γῆ ἐλπίδων νέων

Ὦ! δὲν τὴν ἀγνοεῖ κανείς,

εἶναι ἡ γῆ ἡ Ἑλληνίς .»

Τώρα το λιονταρόπουλο, η ελληνική ψυχή, ακούει τον μακρινό βρυχηθμό και κάτι μέσα του το αναστατώνει. Οι λύκοι είναι γύρω- τριγύρω στο μαντρί. Κάποιοι έχουν ξεκινήσει τι μεγάλο γιουρούσι και κάποιοι άλλοι ετοιμάζονται. Το λιονταρόπουλο μπορεί να τρέμει σαν τα αρνιά- γιατί θα χάσει τη βολή του, τις ανιαρές συνήθειές του, που του έγιναν δεύτερη φύση- αλλά αυτό που πάει να ξεφύγει από το λαρύγγι του δεν είναι βέλασμα… Θα είναι βρυχηθμός που θα βγαίνει από τα εσώβαθα της ψυχής του!

Στο όνομα του κέρδους μιας θέσης στον Παράδεισο, μας προτρέπουν και μας συνηθίζουν να ζούμε την επίγεια κόλαση! Από τη στιγμή της γέννησής μας φόρτωσαν με ένα δυσβάσταχτο “προπατορικό αμάρτημα”, μας γεμίζουν τη ζωή με χίλιες δύο ενοχές, δημιουργώντας μέσα μας αμφιβολίες για τις πράξεις μας, ενώ μας κάνουν να χάσουμε το υπέροχο συναίσθημα του έρωτα. Το γλυκό παραδείσιο μήλο- το μήλο του έρωτα- το γέμισαν με σιχαμερά σκουλήκια της αμαρτίας και το σάπισαν. Χάνουμε τον επίγειο παράδεισο, τον απτό και σίγουρο, για τον ευαγγελιζόμενο ουράνιο παράδεισο, πληρώνοντας ένα πολύ βαρύ αντίτιμο. Γιατί, ουσιαστικά, μας προτρέπουν να χάσουμε την αξιοπρέπειά μας και να προσκολληθούμε σε ένα σωστικό σύστημα, που ελέγχει συνειδήσεις και κουτσουρεύει ελευθερίες, οι οποίες έχουν τη δυναμική να οδηγήσουν στην πρόοδο. Σκεφτείτε μόνο πόσο πιο ωραίος, γαλήνιος και αθώος θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς τις επεμβάσεις, τον δογματισμό και το μίσος που έσπειραν και σπέρνουν οι τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, οι οποίες ξερίζωσαν τον αυτοσεβασμό και την αυτοπεποίθηση. Ο John Hersschel είχε πει: «Ο αυτοσεβασμός είναι ο θεμέλιος λίθος κάθε αρετής.» Η υποταγή στις επιταγές του ιερατείου- που κάθε άλλο παρά με υπερβατικές ικανότητες είναι, αλλά αντίθετα φέρουν τα ανθρώπινα πάθη στο μέγιστο βαθμό- είχε σαν αποτέλεσμα το χάσιμο του αυτοσεβασμού. Γι’ αυτό και μας εγκατέλειψε η αρετή! Ο Γάλλος λεξικογράφος Pierre Claude Boiste σημειώνει: «Αυτός που έχει χάσει την αυτοπεποίθησή του, δεν έχει να χάσει τίποτα περισσότερο.» Χάνοντας, λοιπόν, την αυτοπεποίθηση, χάσαμε την ανθρωπιά μας. Γιατί αναγκαστήκαμε να γίνουμε αγελαία ζώα και να υιοθετήσουμε το νόμο της ζούγκλας, αλλά και να τον δεχτούμε σαν νόμο ζωής.

Μόλις η Ρεπούση, αυτή η ανθελληνίς βουλευτής του τρίτου της συγκυβέρνησης Κουβέλη, που δεσπόζει στο υπουργείο Παιδείας, ζήτησε να σταματήσει ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός των μαθητών, κατέλαβε ιερή αγανάκτηση τον μακαριότατο αρχιεπίσκοπο και είπε την ιστορική φράση: «Ποια είσαι εσύ, κυρά μου, που αποφασίζεις…». Όταν η Ρεπούση εισήγαγε στα σχολεία τη διαστρεβλωμένη ιστορία μας και τη γραμματική που καταργούσε την ελληνική γλώσσα, τα συμφέροντα της εκκλησίας δεν θιγόντουσαν και ο μακαριότατος έμεινε στα του “οίκου του”… Αυτή η επιλεκτική αγανάκτηση, είναι ιερή αγανάκτηση ή φαρισαϊκή νοοτροπία;

Εμείς, οι αμνοί της σιωπής, πρέπει να καταλάβουμε ότι το κράτος είναι φτιαγμένο για τον άνθρωπο και όχι ο άνθρωπος για το κράτος. Κι ακόμη περισσότερο ότι έχει πολύ μεγάλη βαρύτητα η προτροπή του Αλβέρτου Αϊνστάϊν: «Μην πας ποτέ ενάντια στη συνείδησή σου, αν ακόμα και αυτό το απαιτεί το κράτος.». Αυτή την εποχή το κράτος δεν υπηρετεί τον ελληνικό λαό, παρά τους δανειστές του πολιτοοικονομικού κατεστημένου. Δεν υπάρχουν πολιτικοί ηγέτες. Υπάρχουν οσφυοκάμπτες υπηρέτες της Νέας Τάξης- που σπούδασαν στη Νέα Σιών των ΗΠΑ την υποτέλεια των λαών στην οικονομική ελίτ. Οι υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης έχουν σαν στόχο να κάμψουν το εθνικό μας φρόνημα και άβουλους και πεινασμένους να μας κάνουν να υποδεχθούμε την “σωτήρια” παγκόσμια διακυβέρνηση.

Γνωρίζουν πολύ καλά- την σπούδασαν στα πανεπιστήμια και τα κολέγια προετοιμασίας των πολιτικών μαριονετών- την σταδιακή διαμόρφωση της ψυχολογίας του ανήμπορου και παρατημένου πλήθους. Απόχτησαν την ειδικότητα της μετατροπής των πολιτών σε πρόβατα υποταγμένα και σιωπηρά. Η καταιγιστική προπαγάνδα για πτώχευση ή αποπομπή της χώρας μας από την ευρωζώνη θέλει να μας προετοιμάσει να δεχθούμε το τρίτο και φαρμακερό μνημόνιο της πλήρους υποτέλειας του έθνους και της απώλειας όλου του ορυκτού μας πλούτου. Μόνο τα κοιτάσματα της περιοχής Νότια της Κρήτης υπολογίζονται σε 3 τρισεκατομμύρια. Αυτή τη στιγμή χρωστάμε- εικονικά και όχι πραγματικά- 0,5 τρις. Ποιοι εθνοπροδότες θα στερήσουν από το λαό μας τα υπόλοιπα 2,5 τρις; Ο Αϊνστάϊν είχε πει: «Αν μου έδιναν μόνο μια ώρα για να λύσω ένα πρόβλημα από το οποίο να εξαρτάται η ζωή μου, θα αφιέρωνα 40 λεπτά για να το μελετήσω, 15 λεπτά για να το αναθεωρήσω και 5 λεπτά ν το λύσω.» Όλοι όσοι εμπλέκονται στο οικονομικό μας πρόβλημα εφαρμόζουν λύσεις χωρίς μελέτη και αναθεώρηση! Η λύση που πρότειναν οι δανειστές μας είναι εντελώς λανθασμένη. Και δεν φτάνει που απότυχαν, έχουν το θράσος να φορτώνουν τα λάθη τους στην πλάτη μας και να χρησιμοποιούν τη χώρα μας σαν αποδιοπομπαίο τράγο. Και αυτό που σε κάνει να τρελαίνεσαι είναι ότι κανένας πολιτικός της συγκυβέρνησης δεν έχει την ευαισθησία να πει: «Μέχρι εδώ, βρε βρικόλακες. Δεν μπορείτε να δολοφονείτε τους λαούς επειδή είσαστε ανίκανοι να βάλετε ένα μέτρο στη ζωή σας. Στο τέλος, σε αυτό που όλοι μας θα καταλήξουμε, είναι να γίνουμε οστά γεγυμνωμένα, που δεν θα φανερώνουν πόσα φάγαμε.» Αντίθετα, οι νενέκοι, παραποίησαν τα οικονομικά μεγέθη, για να εξαπατήσουν τον λαό και να μας σύρουν στο Άουσβιτς του ΔΝΤ.

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο “Αναφορά στον Γκρέκο” του Ν. Καζαντζάκη, αναφέρει ότι μπήκε το καλοκαίρι και τον βρήκε να παλεύει με τις λέξεις. Για εμάς, βέβαια, ισχύει πως πέρασαν το δύο τρίτα του καλοκαιριού και παλεύουμε με τις λέξεις να πείσουμε τον εαυτό μα, πως μπορεί να είμαστε μέσα στο μαντρί, αλλά δεν είμαστε αρνιά και πρόβατα. Ας διαβάσουμε κι αυτό το απόσπασμα: [[ Μπήκε το καλοκαίρι και με βρήκε να παλεύω ακόμα και να μοχτώ να δαμάσω τις άγριες φοράδες, τις λέξεις. Χιλιάδες χρόνια, εκατομμύρια, χρόνια πέρασαν από τα πρώτα ξημερώματα του ανθρώπου, κι όμως η τεχνική να μαυλίσεις το αόρατο απομένει πάντα ή ίδια κι οι κανόνες του κυνηγιού δεν άλλαξαν• χρησιμοποιούμε ακόμα τα ίδια τεχνάσματα, τις ίδιες συφεροντολόγες προσευκές, παρακαλούμε, φοβερίζουμε, ενεδρεύουμε τον Αόρατο με τις ίδιες χοντροκομμένες πανουργίες. Γιατί η ψυχή, καταφορτωμένη ως είναι από το κορμί, δεν μπορεί ν’ απλώσει λεύτερες φτέρουγες, μα είναι αναγκασμένη ν’ ακολουθάει πεζή τα μονοπάτια της σάρκας. ]]

Ναι, μπορεί η ψυχή να ακολουθεί τα μονοπάτια της σάρκας, αλλά τώρα πρέπει να ανοίξει τις φτερούγες της. Και να μην είναι φτερούγες περιστεριού, αλλά φτερούγες περήφανου αητού. Ο κόσμος γύρω μας είναι επικίνδυνος, όχι τόσο λόγω εκείνων που προκαλούν το κακό, αλλά περισσότερο λόγω εκείνων που παραμένουν απλοί θεατές και δεν αντιδρούν. Και δεν αντιδρούν όσοι θέλουν τη σιγουριά της στάνης, έστω κι αν ξέρουν πως τους παίρνουν το γάλα και το μαλλί και στο τέλος θα καταλήξουν να γίνουν σφάγιο. Ας τους αφήσουμε στη μακαριότητα της πρόσκαιρης σιγουριάς της στάνης και στην απόφασή τους να γίνουν σφάγια… Με ποιο δικαίωμα, όμως, οδηγούν στο σφαγείο και τα παιδιά τους; Δεν άκουσαν καμιά λέξη για το χρέος απέναντι στην πατρίδα; Κάποιοι ξεπληρώνουν το χρέος τους απέναντι στα αφεντικά της παγκόσμιας διακυβέρνησης. Εμείς το χρέος μας απέναντι στους προγόνους και στους απογόνους μας θα το αφήσουμε αξεπλήρωτο;

Διαβάζουμε στη “Γένεση”: «Αναπεσών εκοιμήθης ως λέων και ως σκύμνος. Τις εγερεί αυτόν;» (Γένεση. μθ΄, 9)

Εδώ γίνεται ο υπαινιγμός πως τα λιοντάρια και τα λιονταράκια όταν ξυπνήσουν γίνονται πολύ επικίνδυνα!

Η λιονταρίσια ελληνική ψυχή κοιμάται. Όταν εγερθεί, όμως, αλίμονο σε αυτούς που θέλησαν να μας ευτελίσουν και να μας υποτιμήσουν. Γιατί η επιπόλαια συκοφάντηση έχει το περιθώριο της συγχώρησης. Η δόλια, και κυρίως με στόχο την οικονομική εκμετάλλευση- στοιχείο χρωματισμένο αποκλειστικά και μόνο υλιστικό- ενεργοποιεί το νόμο της Νέμεσης! Να καταλάβουμε, τώρα, πως οι εξαγγελίες των εκλογών ήσαν για να υφαρπάξουν την ψήφο μας ώστε να συνεχίσουν την ίδια ενδοτική στα ξένα κέντρα πολιτική. Ο Γιωργάκης ήταν η συνέχεια του Σημίτη και ο Σαμαράς είναι η συνέχεια του Γιωργάκη. Μια μικρή πολιτική παρένθεση- αλλά υποτονική και με μικρή εμβέλεια ήταν ο Κωστάκης- που ως μπουχέσας γρήγορα έγινε ρίψασπις. Μπροστά στη ματαιοδοξία να γίνουν πρωθυπουργοί, αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να ξεπουλήσουν την χώρα που τους φιλοξενεί- γιατί δεν την νιώθουν πατρίδα τους ώστε να την αποκαλέσουμε χώρα τους. Ο Κουβέλης μπροστά στην προοπτική να χρηστεί από το κατεστημένο ως ο επόμενος πρόεδρος της ανάπηρης δημοκρατίας μας, ξέχασε τις αριστερές ιδέες του και την αγωνιστική φρασεολογία. Ταυτίστηκε απόλυτα με το σύστημα. Το γεγονός ότι φυλλοροεί από στελέχη δεν τον απασχολεί. Η έμμονη επιθυμία του είναι να μην μείνει άλλο στο περιθώριο της κερδοφόρας νομής της εξουσίας.

Ο ευαγγελιστής Ιωάννης μας λέει: «Ουδείς αίρει την ψυχήν μου απ΄ εμού, αλλ΄ εγώ τίθημι αυτήν απ΄ εμαυτού. εξουσίαν έχω θείναι αυτήν και εξουσίαν έχω πάλιν λαβείν αυτήν” (Ιωάννης, ι΄ , 18). Εμείς είμαστε υπεύθυνοι, λοιπόν, για όσα έχουμε χάσει αυτή την διετία, αλλά κι εμείς μπορούμε να “εγερθούμε”, όταν κι αν το αποφασίσουμε. Οι μασκαράδες μας έντυσαν με το δέρμα του αμνού. Κάτω απ’ αυτή τη δορά έχουμε από τη φύση μας τη λεοντή του ελληνισμού. Στο χέρι μας είναι να πετάξουμε από πάνω μας τη δορά για να γυαλίσει το τρίχωμα της λεοντής. Σιμώνει η ώρα να πάψουμε να βελάζουμε. Να αφήσουμε να βγει ο πηγαίος βρυχηθμός που θα κάνει τους πολέμιους του ελληνισμού να παγώσουν και να υποχωρήσουν. Σ’ εμάς είναι στραμμένα τα βλέμματα όσων πιστεύουν στη λέξη “Άνθρωπος”!

Ένας ελληνικός βρυχηθμός αρκεί για να σταματήσει η εξάπλωση του υλιστικού κι απάνθρωπου οικονομικού εξαναγκασμού στην οπισθοδρόμηση. Έχουμε χρέος απέναντι στον εαυτό μας, απέναντι στα παιδιά μας, απέναντι στο μέλλον της πατρίδας μας, απέναντι στον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό, που διαχρονικά έχει έδρα την Ελλάδα- οποίος είναι επιτακτική αναγκαιότητα να αντικαταστήσει τον ψυχοφθόρο υλικοκεντρικό- να θυμηθούμε την καταγωγή μας. Σαν ιεροφάντες της αλήθειας να ανάψουμε τη δάδα με το Απολλώνιο φως. Αυτό το μυστηριακό φως μπορεί μοναχά να ανάψει στην Δήλο. Και σ’ όλη τη γη, Δήλος υπάρχει μόνο στην Ελλάδα …