Καλοκαίρια……και χειμώνες

ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ

Καλοκαίρια…

Καλοκαίρι!!!! Η ελληνική κοινωνία, στοιβαγμένη σε κάποια κοντινή παραλία με είσοδο 20€ κατ’ άτομο, περιμένει με κομμένη την ανάσα τα νέα μέτρα ύψους 11.5 δισεκατομμυρίων. Η μπουρζουαζία της χώρας από τον καημό της λούζεται με vodka για να συνέλθει από το επικείμενο σοκ και πετάει αστακούς στον αέρα για να τους πιάσουν τα 1.147.372 των καταγεγραμμένων ανέργων, γιατί όλο μακαρόνια μακαρόνια θα πάρουν στα ψωμάκια και δεν θα μπορούν να αγοράσουν καινούριο μαγιό για να βγουν στην παραλία.

Η επόμενη δόση θα καταβληθεί με καθυστέρηση μετά την έκθεση της Τρόικας και το κρίσιμο Eurogroup στις αρχές Οκτωβρίου και για να τα βγάλουν πέρα μέχρι τότε οι Έλληνες θα δείχνουν την ταυτότητα τους στα άξια τέκνα με τις μαύρες μπλούζες, τα οποία θα τους πετάνε ένα ξεροκόμματο κομμένο με το φρέσκοκοκκινοβαμμένο μαχαίρι με το οποίο προηγουμένως είχαν μαχαιρώσει τον Ινδό της γειτονιάς τους.

Κατά τ’ άλλα οι ορισμένοι θα υποθάλπουν δολοφόνους μικρών κοριτσιών αλλάζοντάς τους την ηλικία την ίδια ώρα που θα αποδεικνύουμε την φιλοξενία μας σε παντός είδους μετανάστες, νόμιμους και παράνομους, μένοντας αμέτοχοι την ώρα που εκατοντάδες Έλληνες θα ετοιμάζουν βαλίτσες για να μεταναστεύσουν σε όποια χώρα τους δώσει δουλειά.

Αγανακτισμένοι πολίτες θα κορνάρουν ακατάπαυστα σε έναν δρόμο που έχουν κλείσει οι πρώην εργαζόμενοι της Αγροτικής Τράπεζας και του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου γιατί δεν θα μπορούν να γκαζώσουν με την Mercedes τους στην Πανεπιστημίου, ενώ στο πεζοδρόμιο θα γεννάει χαρούμενη μια γυναίκα με τη βοήθεια ενός καρκινοπαθούς που περιμένει να πεθάνει ευτυχισμένος που θα σώσει τη χώρα δωρίζοντάς της το κόστος της θεραπείας του.

Το χάσμα των γενεών θα κλείσει αφού οι γονείς θα βρίσκονται όλη μέρα μαζί με τα παιδιά τους, χάριν στο προνοητικό και φιλεύσπλαχνο κράτος που αποφάσισε να θέσει εκτός λειτουργίας παιδικούς σταθμούς για να ενισχύσει τον θεσμό της οικογένειας. Για τον ίδιο λόγο θα αυξήσει την τιμή του πετρελαίου, ώστε αυτό το χειμώνα να μπορέσουμε να έρθουμε όλοι πιο κοντά, υπό το φως των κεριών πάντα γιατί λίγο το χαράτσι, λίγο οι επτά δόσεις του φόρου, από τη χαρά μας το μόνο που θα θέλουμε θα είναι να ζούμε ρομαντικές στιγμές.

Οι συνταξιούχοι θα πάψουν να συνωστίζονται στα λεωφορεία στις 7 το πρωί για να πάνε βόλτα στην Αθηνάς, αφού θα έχουν δωρίσει και εκείνοι τη σύνταξή τους για τη σωτηρία του κράτους και θα κάθονται γεμάτοι αγαλλίαση στο κρεβάτι τους ελπίζοντας να απαλλάξουν την κοινωνία από το βάρος τους. Από την άλλη, οι συνταξιούχοι μαϊμού και όσοι έπαιρναν τα προνοιακά επιδόματα ουρακοτάγκου θα τριγυρνούν ευτυχισμένοι αφού κανείς δεν θα τους ψάξει, και αν τους βρει θα τους στείλει απλά φυλακή όπου θα τρων και θα πίνουν τσάμπα, ενώ βγαίνοντας θα μπορέσουν ανενόχλητοι να χαρούν τους καρπούς τόσων χρόνων κλεψιάς.

Ο κυρίαρχος λαός θα ζητήσει και πάλι εκλογές για να βρει ευκαιρία να το σκάσει σαββατοκύριακο στο χωριό και θα ψηφίσει πάλι τους ίδιους γιατί θέλει να ακούει όλες αυτές τις όμορφες προεκλογικές υποσχέσεις και να ηδονίζεται με το όραμα της επαναδιαπραγμάτευσης αλλά πολύ θα στεναχωρηθεί που, στις αρχές του φθινοπώρου, δεν θα χαρεί την ώρα του πρωθυπουργού φέτος στην ΔΕΘ.

…και χειμώνες

Και μετά συνήλθαμε από την ηλίαση και τον καύσωνα, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά… Η ανεργία είχε ήδη φτάσει στο 23,1%. Μας είχαν ήδη τρομοκρατήσει με την επόμενη δόση και την παρουσία των κυρίων της Τρόικας όλο το Σεπτέμβρη στη χώρα. Τα συσσίτια είχαν ήδη γίνει καθημερινότητα, γίναμε όλοι ρατσιστές και την ίδια στιγμή όλοι δολοφόνοι γιατί το κράτος μας στάθηκε ανίκανο να προστατεύσει τα σύνορά του, να επιβληθεί, να προστατεύσει και τους πολίτες του αλλά και όσους παρανόμως ή νομίμως δεινοπαθούσαν (ούτε όλοι οι αλλοδαποί είναι κακοί ούτε όλοι οι Έλληνες καλοί…).

Συνήλθαμε από την ηλίαση και την αλμύρα των καλοκαιρινών μας μπάνιων και συνειδητοποιήσαμε ότι η περιουσία του λαού μας είχε ξεπουληθεί για ψίχουλα. Ότι 40.000 συνάνθρωποί μας βγήκαν στην εφεδρεία και πόσοι ακόμα στην ανεργία. Μαζέψαμε τα κουβαδάκια μας και είδαμε τους μισθούς μας να πέφτουν ακόμα 15%, τις συντάξεις να καταρρακώνονται, ότι είχε απομείνει από τα δώρα μας να καταργείται. Πήγαμε στο φαρμακείο και έπρεπε να πληρώσουμε τα φάρμακα που μας έγραψε ο γιατρός μετά από ένα χρόνο αναμονής για εξετάσεις.

Δεν υπήρχαν νηπιαγωγεία για να στείλουμε τα παιδιά μας λόγω περικοπών. Αρχίσαμε να κρυώνουμε και μας είπαν ότι το πετρέλαιο θέρμανσης έφτασε το 1,40€, η βενζίνη άγγιξε τα 2€. Από το στρώμα θαλάσσης αντί να πέφτει άμμος, έπεφταν νέοι φόροι, νέα χαράτσια… Και το αφορολόγητο είχε γίνει ήδη μια μακρινή ανάμνηση. Ακούσαμε ξαφνικά ότι κολοσσοί όπως οι Shell έπαιρναν τα χρήματά τους από την Ελλάδα, την ώρα που εμείς τρώγαμε αδιαμαρτύρητα την χωριάτικη των 8 ευρώ. Ο ιατρικός σύλλογος έβγαζε ανακοινώσεις για καρκινοπαθείς που πεθαίνουν επειδή αδυνατούσαν να ανταπεξέλθουν στη θεραπεία και για γυναίκες που γεννούσαν μόνες τους επειδή τα νοσήλια κόστιζαν ακριβά.

Ξοδέψαμε αμύθητα ποσά σε μια εκλογική διαδικασία, μόνο και μόνο για να βγάλουμε τους ίδιους με άλλη σειρά. Και κάπου εκεί αρχίσαμε να ξυπνάμε από τον λήθαργο. Φωνάζαμε αλλά δεν έβγαινε φωνή. Βρεθήκαμε δεμένοι σε έναν καναπέ, με μια ανοιχτή τηλεόραση μπροστά μας να μας καταρρακώνει το ηθικό. Δεν προσπαθήσαμε καν να σπάσουμε τις αλυσίδες μας. Και συνεχίσαμε να μένουμε θεατές της ζωής μας περιμένοντας να κάνουν κάτι οι άλλοι. Οι ίδιοι άλλοι που ήταν δεμένοι στον δικό τους καναπέ και περίμεναν από εμάς. Καταντήσαμε μια κοινωνία ζωντανών νεκρών, μια κοινωνία από άτολμες και άψυχες, μαυρισμένες από τον ήλιο κούκλες. Χωρίς δουλειά, φαγητό, παιδεία, υγεία, δικαιώματα… Χωρίς μέλλον.

Πώς νιώθεις τώρα Έλληνα; Δικό σου έργο είναι όλα αυτά! Έλεος! Επιτέλους κουνήσου! Ξύπνα! Και αν όχι για σένα, γι’ αυτούς που έρχονται. Αλλά δεν θέλεις… Δεν μπορείς… Γιατί τώρα που το κατάλαβες, τώρα είσαι νεκρός….