“Ούτις”
Ωραίος κόσμος όμορφος, αγγελικά πλασμένος αυτός της πολιτικής. Αμέεε. Ιδίως όταν χάσεις την κουτάλα. Τότε αρπάζεις την αγιαστούρα για να ξορκίσεις το κακό. Και κακό για το κόμμα μας και τον τόπο είναι ο θεσσαλονικιός ιπποπόταμος που έχουμε αρχηγό. Ο άλλος, βρε παιδί μου, ήταν άλλος άνθρωπος. Γυμνασμένος, με το ποδήλατό του, με το κανό του, με τον γυμναστή του, με τον μασέρ του, με τα σαρδάμ που γελούσε και το παρδαλό κατσίκι και τις ελληνικούρες που καράφλιαζε ακόμη και τον ήδη καραφλό. Ετούτος, ντιπ για ντιπ αγύμναστος στο σώμα, αλλά στις μασέλες έτοιμος για ολυμπιακό μετάλλιο. Τέτοιο σκατοπαραγωγό δεν έχω ματαδεί. Έχει φρίξει η Ψυτάλλεια! Με το που μπήκε σαν φοιτητής στο πανεπιστήμιο κι έπεσε στη λαμογιά- από μικρός ο μπαχάσας είχε έφεση στο “ψητό”- οι μασέλες του αλέθουν ασταμάτητα. Να φανταστείς πως έχει προσαρμόσει με προσθετική ειδικό σύστημα ψύξης σιαγόνων, κοινώς τσαουλιών.
Ο πρώην μας μόλις είδε τα σκούρα με τις μαλακίες που έκανε, έκλασε μαλλί και έδωσε το δαχτυλίδι στον θαμώνα του καμπινέ. Και του ΄λεγα: «Αφού ρε Γιώργη, δε ξέρεις από πλοία, τι το θέλεις το ταξίδι στην Ιθάκη;» Μας έβαλε, το λοιπόν, στο πλοίο και με το που σαλτάραμε άρχιζε να σκούζει: «Στρος Καν σαβουρογάμη, το λιμάνι φεύγει.» Δεν είχε καταλάβει ο μαλάκας πως το πλοίο είχε σαλπάρει και πήγαινε ντουγρού στα βράχια. Γιατί αντί να κοιτάει στην πλώρη και να πάρει το πηδάλιο, αυτός καθόταν στην πρύμνη και κουνούσε λευκό μαντηλάκι στο Καστελόριζο που απομακρυνόταν. Κι αυτό το δαχτυλίδι, ρε πούστη μου, το δίνει ο ένας στον άλλον, έτσι στα κουτουρού. Ο Αντρέας στο Σημίτη, ο Σημίτης στο Γιωργάκη, κι αυτός στο Βαγγέλα το βουβαλοθώρητο. Τους αρέσει να παίζουν το «πούντο- πούντο το δαχτυλίδι, ψάξε, ψάξε, δε θα το βρεις.» Ζαλιστήκαμε, ρε, τόσο γρήγορα που το αλλάζουν. Και μένα, να, με τρώει το δάχτυλο. Θέλω κι εγώ να το φορέσω. Γιατί, δηλαδής, πιο μαγκίτης είναι ο χοντροπατάτας;
Η συνέχεια >>> εδώ ….
Τα προσόντα μου είναι τεράστια. Εγώ είχα στείλει παλιά τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τους συνταξιούχους που διαμαρτύρονταν για τη μικρή σύνταξη και πρόσφατα να ρίξουν ληγμένα χημικά δακρυγόνα στους διαδηλωτές στο Σύνταγμα. Γιατί να διαμαρτύρονται; Εμείς πασχίζαμε για το καλό τους. Κόβοντας τους μισθούς ούτε χοληστερίνη, ούτε τριγλυκερίδια θα ‘χουν. Έτσι μειώσαμε τα καρδιακά επεισόδια. Επιπλέον με τους λαθρομετανάστες γινήκαμε πολλοί. Που να χωρέσουμε όλοι μας στην Ελλαδίτσα. Να φεύγουν για τον Αγ. Πέτρο οι Έλληνες να έρχονται οι μελαμψοί λιγδιάρηδες. Εμείς δεν είμαστε ρατσιστές. Εκείνοι έρχονται ρατσιστές: μας ληστεύουν, μας σκοτώνουν, μας βιάζουν, μας τρομοκρατούν. Αλλά που θα πάει. Κάποτε θα τους εντάξουμε. Τόσα και τόσα ξοδεύουμε για δαύτους. Γι’ αυτό ήταν ρητή η εντολή μου στα σώματα ασφαλείας: «Αφήστε τους να αισθάνονται σαν στην πατρίδα τους. Μην τους δημιουργείτε ψυχολογικά προβλήματα. Οι πελάτες έχουν πάντα δίκιο.»
Στα παιδιά των σωμάτων ασφαλείας έκανα μετάταξη να φυλάνε τους επώνυμους. Από είκοσι σε κάθε βουλευτή, σαράντα στους υπουργούς, τριανταπέντε στους υφυπουργούς, και τριάντα στους Ψινάκιδες κι τις υπόλοιπες ξεφωνημένες αδερφές που έχουν αναλάβει το υψηλό λειτούργημα της επιμόρφωσης των Ελλήνων από τα κανάλια. Ε τώρα, αν δεν φτάνουν για την ασφάλεια των πολιτών και έχουμε έξαρση της εγκληματικότητας, φταίει αυτή η επάρατη τρόικα, που έχει επιβάλλει μείωση προσωπικού. Μανία, ρε παιδί μου, να μειώσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους. Και τι θα κάνουμε τους πελάτες μας; Να βάλουμε κι εμείς οι πολιτικοί λουκέτο στα μαγαζιά μας όπως οι μαγαζάτορες; Καθίστε καλά ρε, μην τρελαθούμε ντιπ για ντιπ.
Και έφτιαξα και ειδικούς σταθμούς υποδοχής για τους λαθρομετανάστες. Να τους περιποιηθούμε, να τους ταΐσουμε, να τους στεγάσουμε. Τόσο κόπο κάνουν οι φίλοι μας οι Τούρκοι να μας τους στέλνουν. Εμείς είμαστε φιλόξενοι. Έχουμε τον Ξένιο Δία από τα μέρη μας. Αυτόν που κατοικούσε στον Όλυμπο. Αν το καρντάση ο Ερντογάν δε ξέρει που πέφτει ο Όλυμπος να του τον χαρίσουμε για να κάνει την αφή της Ολυμπιακής φλόγας. Πότε του χαλάσαμε χατίρι; Όσον αφορά για τους δικούς μας τους άστεγους, ποιος τους χέζει αυτουνούς; Ας πρόσεχαν όταν ψήφιζαν. Μετά την απομάκρυνση από την κάλπη ουδέν λάθος αναγνωρίζεται… Με τόσα προσόντα, δεν μου αξίζει κι εμένα- αν βέβαια δε διαλύσουμε το μαγαζί με τον πράσινο ήλιο- να βάλω στο χέρι μου το δαχτυλίδι; Γιατί εγώ έχω μάθει να κολυμπάω στα βαθιά, δεν είμαι του γλυκού νερού. Αν και η μητερούλα μου φώναζε όταν ήμουν μικρός: «Μιχαλάκη, όχι στα βαθιά». Εγώ, όμως, είμαι για μεγάλα πράματα. Μέχρι και αρχηγός κόμματος μπορώ. Γιατί, οι άλλοι είναι πιο άχρηστοι;
Έγινε μεγάλος ντόρος, βρε αδερφέ, με το γεγονός ότι δεν πρόλαβα να διαβάσω το μνημόνιο. Πολυάσχολος άνθρωπος ήμουν. Στο γραφείο του υπουργείου διάβαζα τις περιπέτειες του Σέρλοκ Χόμς και τα αστυνομικά μυθιστορήματα της Αγκάθα Κρίστι για επιμόρφωση και να ξέρω τι μου γίνεται. Όταν γύριζα στο σπίτι, έβγαζα τη σκυλίτσα τη Ντιντή βόλτα στο πάρκο για να κάνει πιπί της. Μια μέρα που πήγα στον καμπινέ να ανακουφιστώ και είχα ολιγόλεπτη ευκαιρία- να, όσο διαρκεί ένα χέσιμο- πήρα το μνημόνιο να το ξεφυλλίσω, αλλά δεν καταλάβαινα τους όρους που είχαν διατυπωθεί στο αγγλικό δίκαιο, και λίγο από την μπόχα από τα απομεινάδια του χθεσινοβραδινού στιφάδου, λίγο από το ακαταλαβίστικο, μου ‘ρθε ναυτία και το παράτησα. Τον Γιώργο όμως τον εκτιμούσα. Εκτιμούσα το όραμά του για την παγκόσμια διακυβέρνηση και την διορατικότητα του για την επιλογή της κυβέρνησης και των συμβούλων του. Τέτοιο τουρλουμπούκι είχατε ματαδεί; Έτσι, από υποχρέωση, που μ’ έκανε υπουργό, το ψήφισα.
Μεταξύ μας: ο θεσσαλονικιός ιπποπόταμος είναι ζηλόφθονος. Εμένα, τον Αντρέα και την Αννούλα έπρεπε να μας ντύσει υπουργούς. Νόμιζε, όμως, ο σκατοτενεκές, ότι θα ανέβαινε η δημοτικότητά μας και έκλασε έριον αμνού. Τώρα, νομίζει ότι τον υπονομεύουμε και τσαντίζεται. Ανοιγοκλείνει τα ρουθούνια και ξεφυσάει σαν μαινόμενος ταύρος. Σιγά, ρε Βαγγέλα, θα κάνεις κι άλλη γκέλα! Δε φτάνει που είχαμε την τρόικα εξωτερικού, τώρα αποκτήσαμε και τρόικα εσωτερικού- όπως τότες με το ΚΚΕ εξ. και το ΚΚΕ εσ., τον Φλωράκη με το βύσσινο και τον Κύρκο με τη φυσαρμόνικα. Η τρόικα Αντώνης- Βαγγέλης- Φώτης μας έχει ζαλίσει την οικογένεια με τις αλλεπάλληλες συσκέψεις της. Εδώ ο κόσμος καίγεται και το αιδοίον συσκέπτεται για τη στάση που θα πάρει στην τρόικα εξ. με βάση το Κάμα Σούτρα. Εμείς σαν κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ παίρναμε μόνο φιλολαϊκά μέτρα. Ετούτοι της τριαδικής συγκυβέρνησης τα παίρνουν όλα αντιλαϊκά. Γ’ αυτό, ο Αντρίκος, η Αννούλα κι εγώ διαφωνούμε. Η Αννούλα, βέβαια, πήρε τον πούλο και έμεινε έξω από τη βουλή. Έτσι το βάρος της αντιπολίτευσης στον βουβαλοθώρητο το επωμιστήκαμε εγώ με τον Αντρέα τον Πατρινό, τον γλυκοτσούτσουνο. Ρε Αντρίκο, χάθηκαν οι γκόμενες, και πήγες να ξεχαρμανιάσεις στην ωραία ξανθομαλλούσα του Βαρδάρη; Ο άλλος τσαντίστηκε- είναι και πολύ τσαντίλας- και είπε: «Ε, όχι να μας διασύρουν τα κορίτσια μας οι μινάρες οι Πατρινοί» και το πήρε πατριωτικά. Λίγη διαρροή ειδήσεων, και, τσουπ, ο Αντρέα έξω από τη διαδοχή. Έτσι ο χοντροπατάτας έπαιξε μονότερμα στο δικό του γήπεδο και πήρε το παιγνίδι της αρχηγίας από τα αποδυτήρια.
Ήταν να μην αντιδράσουμε στο νομοσχέδιο για την Παιδεία που έφερα στη βουλή ο Αρβανιτόπουλος; Σιγά μη ψηφίζαμε ό,τι προτείνει ένας Αλβανός. Άκου Αρβανιτόπουλος. Χάθηκαν οι Έλληνες; Μια Δραγώνα, μια Ρεπούση, η Διαμαντοπούλου, βρε αδερφέ. Διαμαντοπούλου: Τι εξαίρετη κυρία! Ελληνίδα 100%. Όσα γράφονται για τη λέσχη Μπίλντερμπεργκ είναι κατινίστικα. Ζήλιες απ’ όσους δεν έχει καλέσει η λέσχη. Η Διαμαντοπούλου είναι κορίτσι διαμάντι- όνομα και πράμα. Και διαμάντια και ρουμπίνια και σμαράγδια και πλατίνα και χρυσάφι. Όλα μαζί τα έχει μαζέψει αυτό το κορίτσι από τα μαϊμού επιμορφωτικά προγράμματα που αναλάμβανε με ανάθεση ο άντρας της, τους διαδραστικούς πίνακες, τα καινοτόμα DVD αντί για βιβλία. Αυτή ήταν καθαρή, έλαμπε σαν διαμάντι. Ο άντρας της τα έπαιρνε…
Αντέδρασε έντονα, όπως έδειξε η τηλεόραση, και ο Αντρίκος ο κλαψιάρης, η αρσενική υπόσταση της Μάρθας Βούρτση. Ποια κομματική πειθαρχία και κουραφέξαλα. Πάνω απ’ όλα το καλό της Παιδείας. Κρίμα το γλωσσόφιλο, θα πείτε… Ρε, που πήγε αυτό το μυαλό σας: ο Ιούδας φιλούσε υπέροχα! Για ένα πράμα να είσαστε σίγουροι: εμείς πάνω απ’ όλα βάζουμε το πολύτιμο τομάρι μας. Ούτε τα τσακάλια με το χρυσόμαλλο δέρας να ήμασταν…
Προχθές κοντραριστήκαμε με το θωρηκτό Βαγγέλης. Πήγε να μας ρίξει στάχτη στα μάτια για τα 11,5 δις, που είχε ήδη υπογράψει. Χαϊβάνια είμαστε εμείς, όπως ο λαουτζίκος; Αν ήμασταν χαϊβάνια, οι πρώτοι που θα κάναμε θυσίες θα ήμασταν εμείς. Τα μέτρα τα παίρνουμε για εσάς, το λαουτζίκο. Και μου ζήτησε, άκου να δεις, εμένα του Μιχαλάκη, να φύγω από την αίθουσα, όπου εμείς κι ο κούκος- έτσι κατάντησε το κόμμα- συνεδριάζαμε. Πήρα ανάποδες: «Όχι, ρε σκατοπαραγωγέ», του είπα, «να φύγεις εσύ». «Ρε, άει στο διάολο» μου απάντησε. Μάγκα μου, ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Ρε, ο αρχηγός- που με την ευφράδειά όπου για να τον ακούσεις θέλεις δραμαμίνες- να μου μιλήσει έτσι; Και να του γυρίσει το μάτι σαν να βγήκε από το τρελάδικο; Εμένα του Μιχαλάκη; Μεμιάς, άστραψα και βρόντησα. Ούτε ο Δίας δεν θα αντιδρούσε έτσι. Πήρα την αγιαστούρα και του είπα:
«Να πας εσύ στο διάολο». Αμέεε, του την είπα του βουβαλιού. Έτρεξε ο Αντρίκος και μου λέει: «Τι κάνεις, ρε μινάρα. Που θα βρούμε τέτοια νταλίκα, που να τον πάει στο διάολο; Θα φαλιρίσουμε. Θα ξοδέψουμε όσα φάγαμε όλα αυτά τα χρόνια.» Εγώ, όμως, είχα εκτονωθεί. Του την είχα πει του σκατοτενεκέ.
Ναι, μωρέ. Την πήρα την αγιαστούρα και τον διαολόστειλα τον θεσσαλονικιό. Όχι, για μένα,ρε. Για εσάς το έκανα. Για σας πήρα την αγιαστούρα της αντίστασης. Για να μάθετε ποιοι σας κυβερνούσαν, να ξέρετε ποιοι σας κυβερνούν και να καταλάβετε επιτέλους γιατί βρισκόσαστε σ’ αυτή την ελεεινή κατάσταση…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου