Την οργή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα …

[[ δαμ- ων ]]

Ανατριχιάσαμε όταν πληροφορηθήκαμε τη δέσμευση του πρωθυπουργού σε συνέντευξη στην εφημερίδα Suddeutsche Zeitung: «Οι Γερμανοί θα εισπράξουν τα χρήματά τους. Το εγγυώμαι προσωπικώς. Και όλοι οι άλλοι θα εισπράξουν τα χρήματά τους». Ο ψεύτης προς τον λαό του πρωθυπουργός δεσμεύεται προσωπικά ότι εμείς, οι μη φέροντες (ουδεμίαν) ευθύνη πολίτες, με τις δικές μας περιουσίες και με την εξαθλίωσή μας, θα καταβάλουμε αυτά τα χρήματα, που κατασπατάλησε το φαύλο πολιτικο-οικονομικό σύστημα, με τους ντόπιους και ξένους πάτρωνές του, στο οποίο ανήκει ο εγγυητής. Εγγυήθηκε προσωπικά πως οι Γερμανοί θα πάρουν τα χρήματά τους, αλλά δεν είπε κουβέντα γι’ αυτά που μας χρωστούν οι Γερμανοί από τον πόλεμο και τα οποία πρέπει να λάβουν οι δοκιμαζόμενοι Έλληνες για να πάρουν λίγες οικονομικές ανάσες. Εγγυήθηκε ο απλός διαχειριστής της πολιτικής εξουσίας της Ελλάδας σαν να ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος και ιδιοκτήτης της! Αυθόρμητα, έρχονται στη σκέψη μας τα λόγια του ποιητή:

« Γιοι των ανθρώπων, τι να πω;

Τα φριχτά σηκώνει η γης

και (των Ελλήνων) η ψυχή τα φριχτότερα!»

Στην προφορική εγγύηση του πρωθυπουργού, που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα του ελληνικού λαού, ζήτησε γραπτή εγγύηση η δεξιά γερμανική εφημερίδα Μπιλντ. «ΑΥΤΟ το θέλουμε γραπτώς!» έγραψε η Μπιλντ και ετοίμασε το σχετικό… έγγραφο! Ένα κείμενο «Εγγύησης-Δήλωσης», γραμμένο με αρχαιοελληνικά γράμματα στα γερμανικά, περικλειόμενο από μαιάνδρους, με στόχο να ξεφτιλίσει τον Σαμαρά στα εκατομμύρια αναγνώστες της. Το εξευτελιστικό κείμενο τόσο για τον ανόητο πρωθυπουργό, όσο και για την υπερήφανο λαό μας, που δε χρωστάει τίποτα να ξεφτιλίζεται,

Η συνέχεια >>> εδώ …

γράφει:

«Δια της παρούσης εγώ, ο Αντώνης Σαμαράς, γεννηθείς την 23ην Μαρτίου 1951 στην Αθήνα, κατοικών στο ίδιο μέρος, εν ονόματι του ελληνικού λαού και δυνάμει το αξιώματός μου ως πρωθυπουργού της Ελληνικής Δημοκρατίας, κάνω επισήμως την ακόλουθη δήλωση. Τελών εν γνώσει των μεγάλων ανησυχιών της κοινότητας των κρατών-μελών της Ευρωζώνης, τελών εν γνώσει των ιδιαίτερων απαιτήσεων των γερμανών φορολογουμένων στην οικονομική βοήθεια για την Ελλάδα, τελών εν γνώσει του υψηλού μέτρου ευθύνης που φέρει η ελληνική πολιτική για την παρούσα, βαριά κρίση της χώρας μου, υπόσχομαι προσωπικά ότι: 1. Δεν θα προκύψει καμιά ζημιά για τον Γερμανό φορολογούμενο από την οικονομική βοήθεια για τη χώρα μου. 2 Η Ελλάδα θα κάνει γι’ αυτό όλα τα απαραίτητα βήματα, συμπεριλαμβανομένης εν ανάγκη της πώλησης ακατοίκητων νησιών. 3. Η Ελλάδα θα αποπληρώσει όλα τα χρέη της στα προβλεπόμενα χρονικά διαστήματα με τόκους και πρόσθετες επιβαρύνσεις. Αντώνης Σαμαράς, Πρωθυπουργός της Ελληνικής Δημοκρατίας». Η εφημερίδα, πάντως δεν κάνει καμιά αναφορά στα υπερκέρδη της Γερμανίας από την κρίση στην Ελλάδα. Αποσιωπά εντελώς πως τα χρήματα που μας δανείζουν οι Γερμανοί επιστρέφουν με υπέρογκους τόκους στην οικονομία τους.

Μεσίτης, λοιπόν, ο πρωθυπουργός! Και όχι γιατί το ζητάει η γερμανική εφημερίδα, αλλά γιατί ό ίδιος το επιθυμεί, όπως προκύπτει από συνέντευξή του στη γαλλική Μοντ, η οποία δημοσιεύθηκε μάλιστα την ημέρα που βρισκόταν στο Βερολίνο. «Η Αθήνα είναι έτοιμη να πουλήσει “ακατοίκητα νησάκια”» διαφήμιζε με ειδικό τίτλο η γαλλική εφημερίδα το σχετικό τμήμα της συνέντευξης Σαμαρά. «Είστε έτοιμος να πουλήσετε νησιά; Αρκετά είναι ήδη ιδιωτικά» ρώτησε τον αξιοθρήνητο πρωθυπουργό ο ανταποκριτής της Μοντ στην Αθήνα. «Δεν υπάρχουν ιδιωτικά νησιά, εκτός από μερικά νησάκια» απάντησε ο Σαμαράς και μπήκε στο ψητό: «Τα περισσότερα από αυτά τα νησάκια είναι ακατοίκητα στη μέση του αρχιπελάγους. Αρκετά από αυτά τα νησάκια μπορούν να έχουν μια εμπορική χρήση, υπό τον όρο αυτό δεν θέτει προβλήματα εθνικής ασφάλειας…» Επομένως, ο πρωθυπουργός από εγγυητής της εδαφικής ακεραιότητας, γίνεται πλασιέ νησιών, κλείνοντας πονηρά το μάτι στα οικονομικά αρπαχτικά.

Ο Έλληνας πρωθυπουργός εγγυάται στους Γερμανούς και τους άλλους τοκογλύφους πως θα πάρουν τα χρήματά τους, έχοντας κοροϊδέψει το λαό του ότι θα επαναδιαπραγματευθεί τους ληστρικούς και απεχθείς όρους μιας οικονομικής συμφωνίας, που στόχο δεν έχει να βοηθήσει το λαό της χώρας μας να βγει από την κρίση, αλλά να επιτείνει την κρίση, ώστε να έρθουν ως κατακτητές οι δήθεν διασώστες για να λεηλατήσουν τον μεγαλύτερο ορυκτό πλούτο της Ευρώπης. Ο εγγυητής των ξένων συμφερόντων ξέχασε το θεσμικό του ρόλο: την εγγύηση της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας του και της προόδου του λαού του!

Έχοντας το δίκιο με το μέρος του ο καθένας μας, που στο στήθος του χτυπάει ακόμη η ελληνική καρδιά, ψιθυρίζει τους στίχους του Οδ. Ελύτη από το “Άξιον Εστί”, που δίνουν συμβολικά τη σημερινή οικτρή κατάσταση:

« Τον πλούτο δεν έδωκες ποτέ σ' εμένα

τον ολοένα ερημούμενο από τις φυλές των Ηπείρων

και απ' αυτές πάλι αλαζονικά, ολοένα, δοξαζόμενο!

Έλαβε τον Βότρυ ο Βορράς

και τον Στάχυ ο Νότος

τη φορά του ανέμου εξαγοράζοντας

και των δέντρων τον κάματο δύο και τρεις φορές

ανόσια εξαργυρώνοντας.

Άλλο εγώ

πάρεξ το θυμάρι στην καρφίδα του ήλιου δεν εγνώρισα

και πάρεξ

τη σταγόνα του νερού στ' άκοπα γένια μου δεν ένιωσα

μα τραχύ το μάγουλο έθεσα στο τραχύτερο της πέτρας

αιώνες κι αιώνες.

Εκοιμήθηκα πάνω στην έγνοια της αυριανής ημέρας

όπως ο στρατιώτης επάνω στο τουφέκι του.

Και τα ελέη της νύχτας ερεύνησα

όπως ο ασκητής το Θεό του.

Από τον ιδρώτα μου έδεσαν διαμάντι

και στα κρυφά μού αντικαταστήσανε

την παρθένα του βλέμματος.

Εζυγίσανε τη χαρά μου και τη βρήκανε, λέει, μικρή

και την πατήσανε χάμου σαν έντομο.

Τη χαρά μου χάμου πατήσανε και στην πέτρα μέσα την κλείσανε

και στερνά την πέτρα μου αφήσανε

τρομερή ζωγραφιά μου.

Με πελέκι βαρύ τη χτυπούν, με σκαρπέλο σκληρό την τρυπούν

με καλέμι πικρό τη χαράζουν, την πέτρα μου.

Κι όσο τρώει την ύλη ο καιρός τόσο βγαίνει πιο καθαρός

ο χρησμός απ' την όψη μου:

ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ ΝΑ ΦΟΒΑΣΤΕ

ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΡΑΧΩΝ Τ' ΑΓΑΛΜΑΤΑ! »

Στον κατάλογο των δωσίλογων πρωθυπουργών προστίθεται και το όνομα του Σαμαρά. Όσα έλεγε, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, ήσαν λόγια του αέρα. Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν η καρέκλα του πρωθυπουργού για να προχωρήσει παραπέρα το καταστροφικό έργο του συμφοιτητή του Παπανδρέου. Άνθρωποι της ίδιας πολιτικής σχολής, πρόθυμοι να υπηρετήσουν τη Νέα Τάξη για την εγκαθίδρυση της Παγκόσμιας Δικτατορίας της οικονομικής ελιτικής μαφίας. Με τη διαφορά ότι η ιταλική μαφία είχε και κάποιους ηθικούς κώδικες. Οι παγκόσμιοι δικτάτορες δεν έχουν ίχνος ηθικότητας! Είναι μαύροι στην ψυχή, μαύροι στη σκέψη, αδίσταχτοι εγκληματίες μαζικών παγκόσμιων φόνων εκατομμυρίων ή δισεκατομμυρίων ανθρώπων!

Τι έλεγε όμως ο νυν πρωθυπουργός της τρικομματικής κυβέρνησης, όταν ήταν στην αντιπολίτευση; Μας έλεγε ότι οι αριθμοί της κυβέρνησης Παπανδρέου δεν βγαίνουν, ότι το μνημόνιο φέρνει ύφεση και καταστροφή της οικονομίας, ότι πνίγει τη χώρα, ότι φέρνει “εθνική κατάθλιψη”, ότι θα κάνει εξεταστική για το ποιοι και πώς έφτασαν τη χώρα στο μνημόνιο και άλλα τέτοια “επαναστατικά”. Διαφωνούσε με τα εργασιακά μέτρα και τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Θεωρούσε καταστροφικό το μνημόνιο και θα επαναδιαπραγματευόταν τους όρους των δύο μνημονίων. Με αυτό μάλιστα το σύνθημα κέρδισε τις εκλογές! Κι όλα αυτά τα ξέχασε την ίδια νύχτα της έκδοσης των αποτελεσμάτων των εκλογών του Ιουνίου. Είχε μάλιστα το θράσος, στην ερώτηση, πού είναι οι προεκλογικές αντιμνημονιακές εξαγγελίες, να απαντήσει: «Ουδείς αναμάρτητος»! Όμως ο απόστολος Ιάκωβος είχε πει: «ειδότι ουν καλόν ποιείν και μη ποιούντι, αμαρτία αυτώ εστίν» (Επιστ. Ιακώβου, δ΄, 17) Η όλη συμπεριφορά και οι πράξεις του Σαμαρά δεν είναι αμαρτία. Είναι προδοσία! Γιατί ο Θουκυδίδης έχει πει: «Προδότης δεν είναι μόνο αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδας στους εχθρούς, αλλά είναι και εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει...». Ακόμη κι αν παραβλέψουμε τη συναίνεση στα μνημονιακά μέτρα της κυβέρνησης Παπαδήμου, η παραπέρα εξαθλίωση του βιοτικού επιπέδου από την κυβέρνηση Σαμαρά όσων έχουν ακόμη την τύχη να εργάζονται, συνιστά προδοσία! Τι περισσότερο έκανε ο Εφιάλτης με τους Μήδους, του οποίου το όνομα έμεινε στην ιστορία; Η πολιτική των πρωθυπουργών Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά με τους συνεργάτες τους είναι προδοσία κατά της πατρίδας μας! Έτσι θα την καταγράψουν οι ιστορικοί του μέλλοντος…

Αγρίεψε η ψυχή μας, όπως των στρατιωτών που περιγράφει στο δεύτερο ανάγνωσμα με τίτλο “Οι Ημιονηγοί” ο Οδ. Ελύτης στο “Άξιον Εστί”:

« Βαριά σιωπή έπεσε ανάμεσό μας, επειδή κι η ψυχή μας είχε μήνες τώρα μέσα στις ερημιές αγριέψει, και, χωρίς να το λέμε, πολύ λογαριάζαμε τα χρόνια μας. Μάλιστα μια στιγμή δάκρυσε ο λοχίας ο Ζώης κι έκανε πέρα τα χαρτιά με τις είδησες του κόσμου, ανοίγοντας τα πέντε δάχτυλα καταπάνω τους. Και οι άλλοι εμείς δε λέγαμε τίποτε, μονάχα με τα μάτια τού δείχναμε κάτι σαν ευγνωμοσύνη.

Τότε ο Λευτέρης, που τύλιγε παρέκει τσιγάρο, καρτερικά, σαν να 'χε πάρει απάνω του την ανημπόρια ολάκερης της Οικουμένης, γύρισε και «Λοχία» είπε «τι βαρυγκομάς; Αυτοί που 'ναι ταγμένοι για τη ρέγγα και το χαλβά, σ' αυτά πάντοτε θα ξαναγυρίζουν. Και οι άλλοι στα δεφτέρια τους που δεν έχουνε τελειωμό, και οι άλλοι στα κρεβάτια τους τα μαλακά που τα στρώνουν μα δεν τα ορίζουν. Αλλά κάτεχε ότι μονάχα κείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα 'χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο». Και ο Ζώης: «Τι λοιπόν, θαρρείς ότι δεν έχω κι εγώ γυναίκα και χωράφια και βάσανα της καρδιάς, που κάθομαι και φυλάγω δωνά στις εξορίες;» Του αποκρίθηκε ο Λευτέρης: «Αυτά που δεν αγαπά κανείς, αυτά, λοχία μου, να φοβάται, τι τα 'χει από τα πριν χαμένα, κι ας τα σφίγγει όσο θέλει απάνω του. Αλλά τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν, έννοια σου, και γι' αυτά οι εξορίες δουλεύουν. Αργά - γρήγορα κείνοι που είναι ναν τα 'βρουν, θαν τα 'βρουν». Πάλι ρώτησε ο λοχίας ο Ζώης: «Και ποιος λες τάχα του λόγου σου ότι θαν τα 'βρει;» Τότε ο Λευτέρης, αργά, δείχνοντας με το δάχτυλο: «Εσύ κι εγώ κι ό,τι άλλο δείξει, αδερφέ μου, η ώρα ετούτη που μας ακούει».

Και ευθύς ακούστηκε στον αέρα η σκοτεινή σφυριγματιά της οβίδας που έφτανε. Και πέσαμε όλοι καταγής μπρούμυτα, πάνω στις σκάρπες, ότι γνωρίζαμε απόξω πια τα σημάδια του Αόρατου, και με τ' αυτί μας ορίζαμε από πριν το μέρος όπου θα 'σμιγε η φωτιά το χώμα ν' ανοίξει και να χυθεί. Και δεν επείραξε η φωτιά κανέναν.»

Μερικές φορές σε μια φράση είναι συμπυκνωμένα πολλά νοήματα. Δε θα κάνω εγώ την ανάλυση. Μόνο θα ξεχωρίσω τις φράσεις κι εσείς στοχαστείτε πάνω σ’ αυτές:

● «Μονάχα εκείνος που παλεύει το σκοτάδι μέσα του θα ‘χει μεθαύριο μερτικό δικό του στον ήλιο».

● «Τα πράγματα της καρδιάς τρόπος δεν είναι να χαθούν».

● Και στο ερώτημα ποιος θε να ΄βρει τα πράγματα της καρδιάς: «Εσύ κι εγώ κι ό,τι άλλο δείξει, αδερφέ μου, η ώρα ετούτη που μας ακούει».

Καιρός να στοχαστούμε. Φτάσαμε εδώ γιατί το λίπος του χρήματος πλάκωσε την καρδιά και το μυαλό μας. Τώρα που κάηκε η κοντεύει να καεί όλο το λίπος, λευτερώνονται τα συναισθήματα, λευτερώνεται κι η σκέψη. Μετατοπίζουμε το κέντρο βάρος της ζωής μας από το “Εγώ”, στο “Εμείς”. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να επιβιώσουμε. Τώρα δε κοιτάζουμε την καλοπέραση. Κοιτάζουμε την επιβίωση! Όπως στο Ρούπελ, φτιάχνουμε οχυρωματική γραμμή για την ψυχή μας. Θα αντέξουμε τα καταιγιστικά πυρά των Γερμανών, του ΔΝΤ, της Ευροζώνης, των τοκογλύφων, των δοσίλογων πολιτικών μας και όσων φοροφυγάδων προκλητικά εμπαίζουν την τιμιότητά μας.

Δυόμισι χρόνια τώρα- μετά το διάγγελμα του Καστελόριζου- είμαστε στην πρέσα. Πολλοί χάθηκαν από ανάμεσά μας γιατί δεν άντεξαν τις δυσκολίες. Και τους υπόλοιπους, μας θεωρούν νεκρούς, αναλώσιμους και εμπόδιο στο ξεπούλημα του εθνικού πλούτου. Δεν έχουμε για τους επικυρίαρχους και τους ντόπιους συνεργάτες τους καμιά ιδιαίτερη αξία σαν άτομα, σαν προσωπικότητες. Αναλώσιμα νούμερα είμαστε. Έτσι θαρρούν… Όμως, τώρα πια, εμείς οι ανυπεράσπιστοι βιοπαλαιστές, γνωρίζουμε τα σημάδια του Αόρατου και μπορούμε να πέσουμε καταγής ορίζοντας το μέρος που θα σμίξει η φωτιά το χώμα. Και η φωτιά δε θα μπορεί να μας πειράξει. Κι ανάμεσα στον καπνό και στη φωτιά θα σηκώσουμε σε όλους αυτούς τη γροθιά φωνάζοντας: «Τη φωνή των νεκρών να φοβάστε και των βράχων τ’ αγάλματα»…